Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.294.2019.2.MJ
z 30 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 25 czerwca 2019 r. (data wpływu 2 lipca 2019 r.), uzupełnionym 27 sierpnia 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości i momentu zaliczenia do kosztów podatkowych wskazanych we wniosku wydatków, związanych z zaniechaną inwestycją – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 lipca 2019 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości i momentu zaliczenia do kosztów podatkowych wskazanych we wniosku wydatków, związanych z zaniechaną inwestycją.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 14 sierpnia 2019 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.294.2019.1.MJ, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 27 sierpnia 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, z siedzibą w Polsce (dalej: „Spółka”) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: „podatek CIT”), prowadzącym działalność gospodarczą głównie w zakresie sprzedaży i wynajmu samochodów ciężarowych, przyczep oraz naczep. Rok podatkowy Spółki pokrywa się z rokiem kalendarzowym.

W poprzednich latach podatkowych Spółka rozpoczęła realizację inwestycji polegającej na budowie nowej siedziby Spółki oraz centrum obsługi wynajmowanych przez Spółkę pojazdów (dalej: „Inwestycja”). Zgodnie z planem, realizacja inwestycji miała pierwotnie objąć budowę:

1. budynku „reprezentacyjnego”, w którym wystawiane byłyby pojazdy oferowane przez Spółkę na wynajem,
2. centrum obsługi wynajmowanych przez Spółkę pojazdów, mieszczącego stanowiska serwisowe i naprawcze,
3. murowanego budynku biurowego,
4. miejsc parkingowych.

Inwestycja miała być realizowana na działkach gruntu stanowiących własność Spółki.

W związku z realizacją Inwestycji, Spółka poniosła przede wszystkim następujące koszty:

1. koszt badania podłoża gruntowego działek gruntu, na których realizowana miała być Inwestycja,
2. koszty pozyskania odpowiednich dokumentów dotyczących działek gruntu, na których realizowana miała być Inwestycja,
3. koszty prac projektowych dotyczących nowego obiektu (Inwestycji),
4. koszty usług notarialnych związanych z rozpoczęciem i realizacją Inwestycji,
5. koszty wydania warunków technicznych wykonania przyłącza do sieci kanalizacji sanitarnej z terenu działa gruntu, na których realizowana miała być Inwestycja,
6. koszty prac przygotowawczych do realizacji Inwestycji,
7. koszty uzyskania pozwolenia na budowę,
8. koszty projektu wykonawczego,
9. koszty budowy sieci melioracyjnej,
10. koszty nadzoru budowlanego,
11. koszty prac geodezyjnych przy wyznaczaniu punktów stałych na terenie budowy.
    
    

Powyższe wydatki, stanowiące koszty związane z rozpoczęciem realizacji Inwestycji – jako nakłady na tę Inwestycję – były księgowane przez Spółkę na koncie „Środki trwałe w budowie”. Wydatki te nie były zaliczane przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów (kosztów podatkowych) w jakiejkolwiek formie.

Z uwagi na zachodzące w minionych latach zmiany koniunktury gospodarczej, Spółka dokonała ponownej oceny opłacalności realizowanej Inwestycji. Spółka doszła do wniosku, iż istnieje ryzyko, że realizacja Inwestycji nie przyniesie spodziewanych efektów (korzyści) ekonomicznych z uwagi na jej zbyt dużą skalę.

Na miejscu realizacji części przedmiotowej Inwestycji został postawiony budynek kontenerowy pełniący funkcję budynku biurowego (pierwotny plan zakładał postawienie większego, murowanego budynku biurowego) oraz część miejsc parkingowych (pierwotny plan zakładał, iż miejsc parkingowych powstanie znacznie więcej). Odpowiednia część kosztów realizacji Inwestycji, zaksięgowana wcześniej przez Spółkę na koncie „Środki trwałe w budowie”, dająca się powiązać z postawieniem budynku kontenerowego oraz miejsc parkingowych, została odniesiona na wartość powstałych obiektów, tj. wartość początkową budynku kontenerowego, po jakiej został on wprowadzony do ksiąg Spółki.

Pozostała część kosztów ponoszonych w związku realizacją Inwestycji (tj. pozostała część nakładów na Inwestycję), której nie można w żaden sposób przypisać do jakiegokolwiek istniejącego środka trwałego, w tym w szczególności do postawionego budynku kontenerowego i miejsc parkingowych, pozostała w księgach Spółki na koncie „Środki trwałe w budowie”, odzwierciedlając wysokość nakładów na realizowaną Inwestycję. Najistotniejszym efektem tej części wydatków poniesionych przez Spółkę na realizację Inwestycji, jest dokumentacja inwestycyjna (tj. dokumentacja projektowa, techniczna, wykonawcza, związana z realizacją Inwestycji). Należy podkreślić, iż wydatki te nie zostały zaliczone przez Spółkę, w jakikolwiek sposób, do kosztów uzyskania przychodów (kosztów podatkowych) od momentu rozpoczęcia realizacji Inwestycji aż do chwili obecnej.

Spółka zadecydowała o całkowitym zaniechaniu dalszej realizacji Inwestycji w zakresie:

1. budynku „reprezentacyjnego”, w którym wystawiane byłyby pojazdy oferowane przez Spółką na wynajem,
2. centrum obsługi wynajmowanych przez Spółkę pojazdów, mieszczącego stanowiska serwisowe i naprawcze,
3. murowanego budynku biurowego,
4. większej ilości miejsc parkingowych.
   
   

Z uwagi na fakt, iż najistotniejszym wydatkiem ponoszonych przez Spółkę na realizację powyższej Inwestycji, jest dokumentacja inwestycyjna (tj. dokumentacja projektowa, techniczna, wykonawcza, związana z realizacją Inwestycji) – zaniechanie Inwestycji polegało na trwałym odstąpieniu przez Spółkę od zamiaru wykorzystania tej dokumentacji do jakichkolwiek innych celów, niż cele stricte dowodowe.

Zaniechanie realizacji powyższej Inwestycji związane jest z oceną Spółki, zgodnie z którą Inwestycja ta nie przyniosłaby Spółce spodziewanych efektów ekonomicznych. W związku z tym, zaniechanie tej Inwestycji może przyczynić się do poprawy płynności finansowej Spółki (brak konieczności ponoszenia wysokich nakładów na Inwestycję), a tym samym zabezpieczenia jej obecnych i przyszłych przychodów (dzięki wolnym środkom pieniężnym Spółka może regulować na bieżąco swoje zobowiązania i zwiększać zakres realizowanej działalności gospodarczej, z której osiąga przychody).

Spółka dokonała likwidacji zaniechanej Inwestycji, tj. wykreślenia (usunięcia) Inwestycji z aktywów Spółki, w sposób wymagany przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 351 ze zm.), co udokumentowane zostało sporządzeniem protokołu likwidacyjnego (zgodnie z praktyką podatkową w tym zakresie), a następnie odniosła koszty poniesione na realizację tej zaniechanej i zlikwidowanej Inwestycji (tj. koszty ujmowane wcześniej w księgach Spółki na koncie „Środki trwałe w budowie”) do kosztów uzyskania przychodów (tj. do kosztów podatkowych Spółki).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy koszty zaniechanej Inwestycji dotyczące:

1. budynku „reprezentacyjnego”, w którym wystawiane miałyby być pojazdy oferowane przez Spółkę na wynajem,
2. centrum obsługi wynajmowanych przez Spółkę pojazdów, mieszczącego stanowiska serwisowe i naprawcze,
3. murowanego budynku biurowego,
4. dodatkowych miejsc parkingowych,

widniejące w księgach rachunkowych Spółki na koncie „Środki trwałe w budowie” stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów – w dacie likwidacji tej Inwestycji (tj. w dniu wykreślenia Inwestycji – kosztów odniesionych na konto: „Środki trwałe w budowie” – z aktywów Spółki, potwierdzonego protokołem likwidacyjnym, oraz spisania tych kosztów Inwestycji w koszty księgowe)?

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty zaniechanej Inwestycji, w postaci budowy:

1. budynku „reprezentacyjnego”, w którym wystawiane byłyby pojazdy oferowane przez Spółkę na wynajem,
2. centrum obsługi wynajmowanych przez Spółkę pojazdów, mieszczącego stanowiska serwisowe i naprawcze,
3. murowanego budynku biurowego,
4. dodatkowych miejsc parkingowych,

widniejące w księgach rachunkowych Spółki na koncie „Środki trwałe w budowie” stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów – w dacie likwidacji tej Inwestycji (tj. w dniu wykreślenia Inwestycji – kosztów odniesionych na konto: „Środki trwałe w budowie” – z aktywów Spółki, potwierdzonego protokołem likwidacyjnym, oraz spisania tych kosztów Inwestycji w koszty księgowe).

Zasady kwalifikacji danych wydatków (kosztów) do kosztów uzyskania przychodów (tj. kosztów podatkowych) określają przepisy art. 15 i art. 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 ze zm., dalej: „ustawa o podatku CIT”). Zgodnie z art. 15 ust. 1 zdanie 1 ustawy o podatku CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Kosztem uzyskania przychodów jest zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

1. został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
2. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. poniesiony został w celu uzyskania przychodów ze źródła przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
5. ostał właściwie udokumentowany,
6. nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku CIT, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
   
   

Spółka ponosiła koszty realizacji Inwestycji (ujęte w księgach rachunkowych Spółki na koncie „Środki trwałe w budowie”).

W opinii Spółki, wydatki te spełniają wskazane powyżej przesłanki, pozwalające na uznanie ich za koszty podatkowe. Poniesione przez Spółkę wydatki – koszty realizacji Inwestycji – miały charakter definitywny, pozostawały w bezpośrednim związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółkę (przedmiotem Inwestycji była nowa siedziba Spółki), a ich poniesienie miało na celu zabezpieczenie/ewentualne zwiększenie przychodów realizowanych przez Spółkę w przyszłości (nowa siedziba z centrum obsługi wynajmowanych przez Spółkę pojazdów miała zwiększyć poziom efektywności obsługi klientów Spółki, a tym samym ugruntować i wzmocnić pozycję rynkową Spółki). Poniesione w związku z realizowaną Inwestycją wydatki zostały właściwie udokumentowane – głównie za pomocą faktur VAT.

Wprawdzie poniesione przez Spółkę koszty realizacji Inwestycji zostały wyłączone z katalogu kosztów uzyskania przychodów, w świetle art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Niemniej jednak, nie jest to wyłączenie trwałe, gdyż, co do zasady, podatnik ma dwie możliwości ujęcia przedmiotowych wydatków w kosztach podatkowych:

1. w przypadku zakończonego oddaniem do użytkowania nabycia lub wytworzenia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych – poprzez odpisy amortyzacyjne (art. 16 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku CIT),
2. w przypadku zaniechania inwestycji – poprzez ujęcie w kosztach podatkowych wartości zlikwidowanej lub zbytej Inwestycji (art. 15 ust. 4f ustawy o podatku CIT).
   
   

Zgodnie z art. 15 ust. 4f ustawy o podatku CIT, koszty zaniechanych inwestycji są potrącalne w dacie zbycia inwestycji lub ich likwidacji. W celu zastosowania tego przepisu należałoby, zdaniem Spółki, przeanalizować następujące kwestie:

1. co to jest inwestycja;
2. jakie warunki muszą zostać spełnione, aby było można powiedzieć o jej zaniechaniu;
3. jakie warunki należy spełnić, aby stwierdzić jej likwidację.
   
   

Ad. a. Inwestycja.

Ustawa o podatku CIT zawiera definicję pojęcia „inwestycja”. W myśl art. 4a pkt 1 ustawy o podatku CIT, ilekroć w ustawie jest mowa o inwestycjach – oznacza to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 351, dalej: „ustawa o rachunkowości”).

Na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości, za środki trwałe w budowie uznaje się zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

Ponoszone przez Spółkę koszty, związane z realizacją Inwestycji, miały na celu wytworzenie – budowę środków trwałych:

1. budynku „reprezentacyjnego”, w którym wystawiane byłyby pojazdy oferowane przez Spółkę na wynajem,
2. centrum obsługi wynajmowanych przez Spółkę pojazdów, mieszczącego stanowiska serwisowe i naprawcze,
3. murowanego budynku biurowego,
4. miejsc parkingowych.
   
   

Zatem, wydatki te należy, zdaniem Spółki, traktować jako inwestycję na gruncie przepisów ustawy o podatku CIT. Inwestycja to środki trwałe w budowie, w rozumieniu ustawy o rachunkowości, z których mają powstać określone środki trwałe. Właśnie taki rezultat zamierzała osiągnąć Spółka w efekcie zrealizowania swojej Inwestycji. Inwestycja ta miała bowiem doprowadzić do powstania środków trwałych w postaci:

1. budynku reprezentacyjnego, w którym wystawiane byłyby pojazdy oferowane przez Spółkę na wynajem,
2. centrum obsługi wynajmowanych przez Spółkę pojazdów, mieszczącego stanowiska serwisowe i naprawcze,
3. murowanego budynku biurowego,
4. miejsc parkingowych.
   
   

W konsekwencji, zdaniem Spółki, Inwestycja Spółki stanowi inwestycję w rozumieniu art. 4a pkt 1 ustawy o podatku CIT.

Wartość inwestycji należy ustalić na podstawie art. 16g ust. 4 oraz 5 ustawy o podatku CIT. Zgodnie z tymi przepisami, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania. Koszt wytworzenia środka trwałego, koryguje się o różnice kursowe, naliczone do dnia przekazania do używania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Koszty ponoszone przez Spółkę w związku z realizacją Inwestycji, wykazywane w księgach rachunkowych Spółki na koncie „Środki trwałe w budowie”, stanowią koszt wytworzenia tej Inwestycji, zgodnie z art. 16g ust. 4 ustawy o podatku CIT, a tym samym stanowią wartość tej Inwestycji, w rozumieniu ustawy o podatku CIT.

Ad. b. Zaniechanie inwestycji.

Ustawa o podatku CIT nie definiuje pojęcia „zaniechanie”. W świetle definicji słownikowej, „zaniechać” to „zaprzestać czegoś lub zrezygnować z czegoś” (Słownik ortograficzny języka polskiego – T. Karpowicz, wyd. Muza 2006, podobnie internetowy słownik języka polskiego PWN – https://siD.Dwn.pl/szukai/zaniecha%C4%87.html). Zgodnie zatem z literalną wykładnią tego pojęcia, z zaniechaniem mamy do czynienia wówczas, gdy podatnik nie podejmuje już kolejnych czynności i rezygnuje z danego działania. Za zaniechanie inwestycji można tym samym uznać zaprzestanie dokonywania następnych czynności – następnych nakładów i w konsekwencji rezygnację z podjętych wcześniej zamierzeń i odstąpienie od realizacji inwestycji.

W świetle powyższego, decyzja Spółki o zaprzestaniu dalszej realizacji Inwestycji (tj. zaprzestaniu dokonywania dalszych nakładów na przedmiotową Inwestycję i rezygnacji z wykorzystania dokumentacji inwestycyjnej do celów innych niż cele dowodowe) stanowi jej zaniechanie w rozumieniu ustawy o podatku CIT.

Należy przy tym podkreślić, że ustawodawca pozwala rozliczyć w kosztach podatkowych koszty inwestycji, która została przez podatnika zaniechana, nie żądając spełnienia dodatkowych warunków, np. w postaci określonego powodu zaniechania.

Niemniej jednak, warto wskazać, iż zaprzestanie – zaniechanie realizacji Inwestycji przez Spółkę, związane jest z oceną Spółki, zgodnie z którą Inwestycja ta nie przyniosłaby Spółce spodziewanych efektów ekonomicznych. W związku z tym, zaniechanie tej Inwestycji może przyczynić się do poprawy płynności finansowej Spółki (brak konieczności ponoszenia wysokich nakładów na Inwestycję), a tym samym zabezpieczenia jej obecnych i przyszłych przychodów (dzięki wolnym środkom pieniężnym Spółka może regulować na bieżąco swoje zobowiązania i zwiększać zakres realizowanej działalności gospodarczej, z której osiąga przychody).

Ad. c. Likwidacja inwestycji.

Ostatnim elementem art. 15 ust. 4f ustawy o podatku CIT wymagającym interpretacji jest pojęcie likwidacji. Pojęcie to nie zostało zdefiniowane przez ustawodawcę. W języku polskim „likwidacja” oznacza „zniesienie, usunięcie lub rozwiązanie czegoś” (Słownik ortograficzny języka polskiego – T. Karpowicz, wyd. Muza 2006, podobnie internetowy słownik języka polskiego PWN - httDs://siD.Dwn.Dl/szukai/likwidacia.htmr).

Na gruncie podatkowym pojęcie likwidacji inwestycji doczekało się bogatej linii orzeczniczej i interpretacyjnej. Zgodnie ze stanowiskiem prezentowanym przez sądy administracyjne i organy podatkowe, dla uznania danej inwestycji za zlikwidowaną i zaliczenia jej wartości podatkowej do kosztów podatkowych, zgodnie z art. 15 ust. 4f ustawy o podatku CIT, wystarczające jest podjęcie decyzji o trwałym wykreśleniu (usunięciu) środka trwałego w budowie z ewidencji aktywów podatnika, co powinno znaleźć potwierdzenie w odpowiednich zapisach w księgach rachunkowych (tak uznał m.in. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 25 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 2225/110 oraz Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z 6 sierpnia 2013 r., Znak: ITPB1/415-644/12/13-S/WM).

W szczególności, w ramach likwidacji zaniechanych inwestycji, wystarczające do uznania kosztów wytworzenia dokumentacji inwestycyjnej jako kosztów uzyskania przychodów, będzie podjęcie decyzji o trwałym i definitywnym odstąpieniu od dalszego prowadzenia zadania inwestycyjnego (Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 22 grudnia 2015 r., Znak: ILPB3/4510-1-440/15-6/KS, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 1 września 2007 r., Znak: 0111-KDIB1- 2.4010.134. 2017.2.ANK).

W interpretacji indywidualnej z 22 lutego 2017 r., Znak: 2461-IBPB-1-3.4510.77.2017.1.KB, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach zwrócił natomiast uwagę, iż systemowa wykładnia przepisu art. 15 ust. 4f ustawy o CIT, daje podstawę do oceny, że w ramach likwidacji zaniechanej inwestycji, wystarczające do uznania kosztów wytworzenia czy nabycia dokumentacji inwestycyjnej jako kosztów uzyskania przychodów, jest podjęcie decyzji o trwałym i definitywnym odstąpieniu od dalszego prowadzenia zadania inwestycyjnego. W odniesieniu do tych nakładów, nie jest racjonalna ich fizyczna likwidacja, również ze względów dowodowych, bowiem zniszczenie nośników tych wartości pozbawiłoby podatnika możliwości udowodnienia rzeczywistego poniesienia kosztu w celu osiągnięcia przychodów. W takim przypadku wystarczające do uznania kosztów zaniechanej inwestycji jest podjęcie decyzji o zaniechaniu inwestycji, wykreślenie inwestycji z ewidencji rachunkowej i sporządzenie protokołu likwidacyjnego, dokumentującego skutki decyzji o zaniechaniu inwestycji.

W świetle argumentów przytoczonych w pkt a-c powyżej, w opinii Spółki, Inwestycja Spółki, o której mowa w stanie faktycznym niniejszego wniosku stanowi „inwestycję” na gruncie art. 15 ust. 4f ustawy o podatku CIT, a trwałe i definitywne odstąpienie przez Spółkę od jej realizacji oraz wykreślenie (usunięcie) z aktywów Spółki, zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości, potwierdzone protokołem likwidacyjnym, będzie stanowić „zaniechanie” i „likwidację” tej Inwestycji w rozumieniu tego przepisu. Tym samym, Spółka będzie miała prawo do zaliczenia wydatków poniesionych na przedmiotową zaniechaną Inwestycję, zgodnie z art. 15 ust. 4f ustawy o podatku CIT, w dniu jej likwidacji (tj. w dniu wykreślenia Inwestycji – kosztów odniesionych na konto: „Środki trwałe w budowie” – z aktywów Spółki, potwierdzonego protokołem likwidacyjnym, oraz spisania tych kosztów Inwestycji w koszty księgowe).

Reasumując, w opinii Spółki, koszty zaniechanej Inwestycji dotyczącej planowanej budowy:

1. budynku reprezentacyjnego, w którym wystawiane byłyby pojazdy oferowane przez Spółkę na wynajem,
2. centrum obsługi wynajmowanych przez Spółkę pojazdów, mieszczącego stanowiska serwisowe i naprawcze,
3. murowanego budynku biurowego,
4. dodatkowych miejsc parkingowych,

widniejące w księgach rachunkowych Spółki na koncie „Środki trwałe w budowie” stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów – w dacie likwidacji tej Inwestycji (tj. w dniu wykreślenia Inwestycji – kosztów odniesionych na konto: „środki trwałe w budowie” – z aktywów Spółki, potwierdzonego protokołem likwidacyjnym oraz spisania tych kosztów Inwestycji w koszty księgowe).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.