2015.04.17 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/4510-40/15-4/MW
z 17 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 21 stycznia 2015 r. (data wpływu 26 stycznia 2015 r.) uzupełnionym pismem z dnia 27 marca 2015 r. (data wpływu 1 kwietnia 2015 r.) na wezwanie Nr IPPB5/4510-40/15-2/MW IPPP3/4512-57/15-2/MC z dnia 20 marca 2015 r. (data doręczenia 23 marca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

czy w przypadku zatrzymania przez Wnioskodawcę na poczet tzw. kaucji gwarancyjnej części należności Podwykonawcy (udokumentowanej fakturą) za wykonane roboty budowlane znajdą zastosowanie przepisy art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. czy na mocy art. 15b powołanej ustawy, Spółka będzie zobowiązana do wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów części wydatków za opisane roboty montażowe odpowiadających wartości potrąconej kaucji gwarancyjnej (pytanie nr 1) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy w przypadku zatrzymania przez Wnioskodawcę na poczet tzw. kaucji gwarancyjnej części należności Podwykonawcy (udokumentowanej fakturą) za wykonane roboty budowlane znajdą zastosowanie przepisy art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. czy na mocy art. 15b powołanej ustawy, Spółka będzie zobowiązana do wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów części wydatków za opisane roboty montażowe odpowiadających wartości potrąconej kaucji gwarancyjnej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką prawa Korei Południowej (dalej również jako Spółka), zarejestrowanym podatnikiem VAT w Polsce oraz posiadającym Oddział w Polsce. Wnioskodawca otrzymał kontrakt w rezultacie postępowania polegającego na wyborze Partnera Prywatnego do projektu polegającego m.in. na zbudowaniu sieci szerokopasmowej (dalej również przedsięwzięcie, Faza Konstrukcyjna). Innymi słowy, Wykonawca będzie prowadził prace budowlano - montażowe związane z dostarczeniem sieci szerokopasmowej. Zgodnie z warunkami realizacji przedsięwzięcia Wnioskodawca może zlecić poszczególne roboty i/lub usługi Podwykonawcom. W takim przypadku zlecone roboty budowlano - montażowe będą realizowane przez czynnych podatników VAT i dokumentowane fakturami VAT. Wnioskodawca będzie zawierał z tymi podmiotami umowy określające m.in. szczegółowo zasady, a zwłaszcza częstotliwość rozliczeń oraz dokumenty dodatkowe będące podstawą kalkulacji wynagrodzenia. Przy czym z uwagi na długość realizacji prac i stopień skomplikowania przedsięwzięcia płatność wynagrodzenia na rzecz Podwykonawców będzie następować częściami i będzie obejmowała wartość wykonanych w danym okresie rozliczeniowym robót, wynikających z wykonania umowy. Zgodnie z postanowieniami zawieranych umów Wnioskodawca będzie zabezpieczał swoje roszczenia wobec Podwykonawców z tytułu wad i usterek na okres gwarancji i rękojmi za wady poprzez gwarancję należytego wykonania umowy (zwane też zamiennie kaucją gwarancyjną). Zabezpieczenie to będzie wynosić 5% Wynagrodzenia Podwykonawcy (należności brutto wynikającej z każdej faktury wystawionej przez Podwykonawcę). Kaucja będzie mogła mieć formę wpłaty gotówkowej lub przedstawienia gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej. Dodatkowo umowy na wykonanie robót budowlanych z Podwykonawcami będą zawierały zapisy, w myśl których wpłata depozytu będzie mogła być dokonywana poprzez potrącenie przez Wnioskodawcę kwoty zabezpieczenia, tj. kaucji gwarancyjnej w wysokości 5% wartości faktury, z każdego wynagrodzenia należnego Podwykonawcy. W takim przypadku obowiązek wniesienia przez Podwykonawcę gwarancji należytego wykonania umowy (zabezpieczenia) będzie również uznany za dopełniony. Potrącenie to będzie skutkowało kompensatą wzajemnych wierzytelności stron. Okres gwarancji będzie wynosił 5 lat od zakończenia Robót, potwierdzonego końcowym protokołem odbioru albo, w przypadku wcześniejszego rozwiązania umowy - od daty rozwiązania, podczas którego będzie obowiązywać gwarancja Podwykonawcy. W sytuacji niewystąpienia wad czy usterek, albo po ich usunięciu przez Podwykonawcę kwota gwarancji będzie zwracana częściami, w wysokości 20% łącznej kwoty depozytu, na koniec każdego roku trwania gwarancji. W przypadku nieusunięcia przez Podwykonawcę ujawnionych w czasie gwarancji wad lub usterek roszczenia finansowe Spółki z tytułu zastępczego ich usunięcia będą mogły zostać zaspokojone z zatrzymanej kaucji gwarancyjnej. W takim przypadku, wartość kaucji pierwotnie zatrzymanej przez Spółkę nie zostanie zwrócona Podwykonawcy lub zostaje zwrócona w części. Roboty budowlane jak i całe przedsięwzięcie będą wykonywane na terytorium Polski. Istotnym elementem przedstawionego zdarzenia przyszłego jest okoliczność, iż prowadzone przez Wnioskodawcę przedsięwzięcie będzie realizowane w ramach partnerstwa publiczno- prywatnego, którego celem jest w pierwszej fazie wybudowanie sieci szerokopasmowej, natomiast kwoty wynikające z kontraktów (zarówno z inwestorem) jak i podwykonawcami będą opiewać na znaczne wartości w dłuższym okresie czasu. W związku z powyższym, w przypadku wystąpienia w danym okresie rozliczeniowym nadwyżki podatku naliczonego nad należnym, Wnioskodawca będzie ubiegał się o zwroty bezpośrednie nadwyżki VAT oraz nie wyklucza, iż będą to zwroty w terminie 25-dniowym, o którym mowa w art. 87 ust. 6 ustawy Vat.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w przypadku zatrzymania przez Wnioskodawcę na poczet tzw. kaucji gwarancyjnej części należności Podwykonawcy (udokumentowanej fakturą) za wykonane roboty budowlane znajdą zastosowanie przepisy art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. czy na mocy art. 15b powołanej ustawy, Spółka będzie zobowiązana do wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów części wydatków za opisane roboty montażowe odpowiadających wartości potrąconej kaucji gwarancyjnej ?
Czy w przypadku zatrzymania przez Wnioskodawcę na poczet tzw. kaucji gwarancyjnej części należności Podwykonawcy (udokumentowanej fakturą) za wykonane roboty budowlane spółka będzie miała prawo do odliczenia całości podatku naliczonego wynikającego z takiej faktury (mimo częściowego jej uregulowania poprzez potrącenie)?
Czy Spółka będzie uprawniona do otrzymania zwrotu nadwyżki podatku naliczonego w przyśpieszonym terminie 25 dni, o którym mowa w przepisie art. 87 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, jeżeli faktury obejmujące wynagrodzenie dla Podwykonawcy za roboty budowlane będą częściowo regulowane przez potrącenie wzajemnych wierzytelności (tj. kaucji gwarancyjnej oraz wynagrodzenia za wykonane prace) ?
Czy w przypadku zatrzymania przez Wnioskodawcę na poczet tzw. kaucji gwarancyjnej części należności Podwykonawcy (udokumentowanej fakturą) za wykonane roboty budowlane i w przypadku odliczenia od podatku należnego całości podatku naliczonego wynikającego z faktury, znajdą zastosowanie przepisy art. 89b ustawy o VAT, tj. czy na mocy wspomnianego artykułu Spółka będzie zobowiązana do korekty odliczonej kwoty podatku naliczonego wynikającego z faktury, z której Spółka dokonała potrącenia kaucji w części odpowiadającej temu potrąceniu w okresie rozliczeniowym, w którym upłynie 150 dni od terminu zapłaty należności

Niniejsza interpretacja stanowi odpowiedź na pytanie pierwsze dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych. W zakresie podatku od towarów i usług, zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, w przypadku zatrzymania przez Wnioskodawcę na poczet tzw. kaucji gwarancyjnej części należności Podwykonawcy (udokumentowanej fakturą) za wykonane roboty budowlane przepisy art. 15b ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych nie będą miały zastosowania. Po stronie Spółki nie wystąpi obowiązek wyłączenia z kosztów podatkowych wydatków na roboty budowlane w części odpowiadającej potrąconemu zabezpieczeniu za okresy, w których upłyną terminy określone w art. 15b ust. 1 i 2 updop.

W chwili zapłaty Podwykonawcy należności wynikającej z jego faktury za usługi budowlane Wnioskodawca będzie mógł potrącić swoją wymagalną wierzytelność z tytułu kaucji gwarancyjnej określonej w umowie. Wskutek tego potrącenia dojdzie do wygaśnięcia części zobowiązania wynikającego z faktury w wysokości potrąconej kaucji, zgodnie z art. 498 § 2 Kodeksu cywilnego (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Wobec tego kwota potrąconej kaucji nie będzie wierzytelnością nieuregulowaną gdyż nastąpi kompensata wzajemnych należności. Po stronie Wnioskodawcy natomiast powstaje nowe zobowiązanie, tj. zobowiązanie rozliczenia kwoty zabezpieczenia w czasie wynikającym z umowy zawartej między stronami i zwrot tego zabezpieczenia w całości lub części Podwykonawcy w zależności od stopnia wywiązania się z obowiązku usunięcia ewentualnych wad i usterek ujawnionych w czasie okresu gwarancji. W związku z uregulowaniem w całości należności objętej fakturą Podwykonawcy (w tym w części w drodze potrącenia) nie wystąpią przesłanki do stosowania przepisów art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, z późn. zm., dalej pdop).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 pdop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 pdop), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 pdop. Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo - skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

został właściwie udokumentowany,

nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 pdop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Ustawa z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r., poz. 1342), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2013 r., wprowadziła do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych rozwiązanie polegające na obowiązku dokonywania korekty kosztów uzyskania przychodów w przypadku nieuregulowania kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu w ciągu 30 dni od daty upływu terminu płatności ustalonego przez strony, a w przypadku gdy termin płatności jest dłuższy niż 60 dni - nieuregulowania jej w ciągu 90 dni od dnia zaliczenia kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu do kosztów uzyskania przychodów.

Jak stanowi art. 15b ust. 1 pdop, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów. Z kolei, jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie (art. 15b ust. 2 pdop). Zatem, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu podatnik będzie zobowiązany do dokonania zmniejszenia tych kosztów, jeżeli nie ureguluje kwoty zobowiązania wciągu 30 dni od daty upływu terminu jego płatności. Natomiast, w sytuacji ustalenia przez strony terminu płatności dłuższego niż 60 dni, podatnik będzie zobowiązany do dokonania zmniejszenia kosztów podatkowych o kwotę wynikającą z faktury lub innego dokumentu z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli w tym terminie kwota ta nie zostanie uregulowana. Artykuł 15b ust. 3 pdop wskazuje, że zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, dokonuje się w miesiącu, w którym upływa termin określony w tych przepisach. Jeżeli po dokonaniu zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, zobowiązanie zostanie uregulowane, podatnik w miesiącu, w którym uregulował zobowiązanie, zwiększa koszty uzyskania przychodów o kwotę dokonanego zmniejszenia (art. 15b ust. 4 pdop). Jak stanowi art. 15b ust. 5 pdop, jeżeli w miesiącu, w którym podatnik ma obowiązek dokonać zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, podatnik nie ponosi kosztów uzyskania przychodów lub poniesione koszty są niższe od kwoty zmniejszenia, wówczas ma obowiązek zwiększyć przychody o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone koszty uzyskania przychodów. Wobec powyższego, jeżeli w miesiącu, w którym powinno nastąpić zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów, podatnik nie ponosi kosztów podatkowych lub poniesione koszty podatkowe są niższe niż kwota stosownego zmniejszenia, wówczas ma on obowiązek zwiększenia przychodów podatkowych o kwotę, o którą nie pomniejszył kosztów uzyskania przychodów. W myśl art. 15b ust. 8 pdop, jeżeli zgodnie z art. 15 zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z dokumentów, o których mowa w ust. 1, nastąpi po upływie terminu określonego w ust. 1 lub 2, to zaliczenie tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów następuje z uwzględnieniem art. 15, z tym że nie wcześniej niż w miesiącu jej uregulowania. Zatem, w sytuacji dokonania przez podatnika korekty kosztów podatkowych polegającej na ich zmniejszeniu (ewentualnie korekty przychodów podatkowych polegającej na ich zwiększeniu) i późniejszego uregulowania zobowiązania, podatnik będzie uprawniony do zwiększenia kosztów podatkowych o kwotę dokonanej korekty w miesiącu uregulowania zobowiązania.

Przedstawione powyżej przepisy dotyczące korekty kosztów uzyskania przychodów w przypadku nieuregulowania zobowiązania mają zastosowanie zarówno w sytuacji, gdy podatnik nie zapłacił całej kwoty, jak też wtedy, gdy uregulował swoje zobowiązanie tylko w części, co wynika z treści art. 15b ust. 9 pdop. Zmniejszenia kosztów podatkowych (ewentualnie zwiększenia przychodów podatkowych) należy zatem dokonać w odniesieniu do tej kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu, która została uprzednio zaliczona do kosztów podatkowych, a która nie została zapłacona w terminie 30 dni od upływu terminu płatności lub 90 dni od zaliczenia jej do kosztów podatkowych, jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni.

Regulacje dotyczące korekty kosztów uzyskania przychodów, nie znajdą zastosowania do podatnika, który kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu, nie zaliczył do kosztów uzyskania przychodów. W takim przypadku, nieuregulowanie kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu nie będzie powodowało obowiązku korygowania kosztów podatkowych.

Jak już wskazywano, Wnioskodawca będzie zabezpieczał swoje roszczenia wobec Podwykonawców z tytułu wad i usterek na okres gwarancji i rękojmi za wady poprzez gwarancję należytego wykonania umowy (zwane też zamiennie kaucją gwarancyjną). Zabezpieczenie to będzie wynosić 5% Wynagrodzenia Podwykonawcy (należności brutto wynikającej z każdej faktury wystawionej przez Podwykonawcę), przy czym jedną z dopuszczalnych form wniesienia kaucji będzie wpłata gotówkowa. Co należy ponownie podkreślić umowy na wykonanie robót budowlanych z Podwykonawcami będą zawierały zapisy, w myśl których wpłata depozytu będzie mogła być dokonywana poprzez potrącenie przez Wnioskodawcę kwoty zabezpieczenia z każdego wynagrodzenia należnego Podwykonawcy. W takim przypadku obowiązek wniesienia przez Podwykonawcę gwarancji należytego wykonania umowy (zabezpieczenia) będzie również uznany za dopełniony. Potrącenie to będzie skutkowało kompensatą wzajemnych wierzytelności stron (z tytułu wynagrodzenia za wykonane prace budowlane i z tytułu wniesienia zabezpieczenia).

Wnioskodawca, uzasadniając swoje stanowisko w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego, pragnie przede wszystkim wskazać, że zarówno przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jak i ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia kaucji. Zgodnie ze słownikową definicją (według Internetowego Słownika Języka Polskiego – http://www.sjp.pl) - „kaucja” jest to: „suma pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania umowy; zastaw; zabezpieczenie; gwarancja”. Kaucja gwarancyjna w budownictwie to określana - z reguły procentowo - kwota należności wynikających z tytułu wykonanych robót, zatrzymana przez inwestora na określony okres do momentu ich zakończenia tytułem gwarancji. Stanowi ona formę zabezpieczenia należytego wykonania robót przez wykonawcę bądź też służy do pokrycia roszczeń wynikających z ich niewykonania czy też nienależytego wykonania. Co do zasady ma charakter zwrotny i pozostaje neutralna podatkowo. Zakres gwarancji, jej okres oraz zasady rozliczania się z pobranych kaucji są ustalane pomiędzy inwestorem i wykonawcą (bądź pomiędzy wykonawcą i podwykonawcą) w zawartej umowie. W przypadku, gdy kaucje gwarancyjne będą potrącane przez Spółkę (zleceniodawcę) przy wypłacaniu należności podwykonawcom za wykonane usługi budowlane, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, zdaniem Wnioskodawcy, za zapłatę wynagrodzenia należy uznać również kwotę potrąconej kaucji. Kwoty (kwot) objętej (objętych) potrąceniem nie można bowiem uznać za kwotę (y) nieuregulowaną w rozumieniu art. 15b ust. 1 updop.

Po pierwsze, świadczy o tym fakt, że zgodnie z art. 498 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm., dalej KC), gdy dwie strony są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Oprócz ww. potrącenia ustawowego, prawu polskiemu znane jest również potrącenie umowne, które podstawę prawną czerpie z zasady swobody umów zawartej w kodeksie cywilnym. W wyroku z dnia 20 grudnia 2005 r. (sygn. V CSK 68/05) Sąd Najwyższy wskazał, że „praktyka gospodarcza zachęca do poszukiwania pragmatycznych sposobów wygaszania zobowiązań i w związku z tym ukształtowały się w obrocie umowy (porozumienia) kompensacyjne, z udziałem wielu podmiotów (...), prowadzące do umarzania zobowiązań w sposób bezgotówkowy.

Pojęcie „kompensaty” (odpowiednika potrącenia) jest tu wykorzystywane do odróżnienia potrącenia umownego od potrącenia ustawowego i urzeczywistnia się w porozumieniu kompensacyjnym, będącym pozakodeksową umową, której podstawę prawną stanowi art. 353(1) kodeksu cywilnego. Umowa taka umożliwia dokonywania przesunięć majątkowych między stronami, najczęściej w wyniku przelewu wierzytelności, przejęcia długu oraz zwolnienia z długu, prowadzi w konsekwencji do umorzenia ich zobowiązań ze skutkiem ex nunc”. W myśl art. 353(1) kodeksu cywilnego, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Oznacza to, że potrącenie umowne, jako umowa nienazwana, może być swobodnie kształtowane przez strony, w związku z czym jest zawierane na warunkach ustalonych przez strony danego stosunku prawnego.

Reasumując zatem powyższe, potrącenie wierzytelności jest jedną z form wygaśnięcia zobowiązania w wyniku wykonania świadczenia przez umorzenie wzajemnych wierzytelności między stronami. Do wygaśnięcia zobowiązania przez potrącenie dochodzi w sytuacji, gdy jedna strona jest w stosunku do drugiej zarówno dłużnikiem, jak i wierzycielem. Potrącenie zatem stanowi formę wzajemnej zapłaty za istniejące pomiędzy stronami zobowiązania, co pozwala na traktowanie jej na równi z zapłatą.

Po drugie, należy też mieć na uwadze, iż zgodnie z przepisami prawa cywilnego oraz orzecznictwem sądów powszechnych postanowienia w zakresie kaucji gwarancyjnych nie należą do przedmiotowo istotnych postanowień umowy o usługi budowlane. W myśl art. 617 KC do przedmiotowo istotnych postanowień umowy o usługi budowlane należą: zobowiązanie wykonawcy do wykonania przewidzianego w umowie obiektu, wykonanie go zgodnie z projektem i zasadami wiedzy technicznej, zobowiązanie inwestora do dokonania wymaganych przez właściwe przepisy czynności związanych z przygotowaniem robót, w szczególności do przekazania terenu budowy i dostarczenia projektu, oraz do odebrania obiektu i zapłaty umówionego wynagrodzenia. Pogląd ten został potwierdzony przez Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 17 grudnia 2008 r. (sygn. I CSK 256/08). W konsekwencji, postanowienia umów podwykonawczych w zakresie kaucji gwarancyjnej i wynikające z tych postanowień zatrzymanie przez Wnioskodawcę części wynagrodzenia należnego podwykonawcom z tytułu kaucji gwarancyjnej, będzie stanowić odrębny stosunek prawny między stronami. W ramach tego stosunku prawnego Wnioskodawca będzie więc mógł zatrzymać część należnego podwykonawcom wynagrodzenia na poczet umówionej kaucji. Zatrzymana kaucja gwarancyjna co do zasady będzie podlegała zwrotowi (o ile nie wystąpią okoliczności uzasadniające zaspokojenie się Spółki z takiej kaucji w całości lub części). Tym samym, z chwilą zapłaty wynagrodzenia należnego podwykonawcom i jednoczesnego zatrzymania jego części na poczet wniesienia przez podwykonawcę kaucji gwarancyjnej, zobowiązanie Spółki w zakresie obowiązku zapłaty wynagrodzenia wygaśnie w całości. Oznacza to, że po określonych w umowach podwykonawczych okresach, zatrzymane z wynagrodzenia kwoty podlegają zwrotowi na rzecz podwykonawców, ale już nie jako część wynagrodzenia (które zostało zapłacone w całości), lecz jako kaucja gwarancyjna zwracana na podstawie odrębnego stosunku prawnego. Owa wierzytelność (w ujęciu cywilistycznym - uprawnienie wierzyciela do żądania spełnienia świadczenia przez dłużnika) stanie się natomiast wymagalna dopiero z chwilą upływu terminu, na jaki zabezpieczenie w formie kaucji gwarancyjnej zostało ustanowione i po spełnieniu określonych w umowie podwykonawczej warunków jej zwrotu, czyli przy założeniu, że po stronie Wnioskodawcy nie powstanie wierzytelność, nadająca się do potrącenia z zatrzymanej kwoty kaucji. Powyższe wnioski znajdują potwierdzenie w wyrokach Sądu Najwyższego z dnia 17 lipca 2009 r. (sygn. IV CSK 83/09) oraz w powoływanym już wyroku z dnia 17 grudnia 2008 r. (sygn. I CSK 258/08), w którym wskazano: „(.„) jeżeli strony umowy o roboty budowlane postanowiły, że wykonawca udziela gwarancji na wykonane roboty i tworzona jest tzw. kaucja gwarancyjna będąca zabezpieczeniem kosztów usunięcia wad z tytułu rękojmi czy gwarancji, to takie postanowienia, jako nie należące do przedmiotowo istotnych postanowień umowy o roboty budowlane, powinny być traktowane jako osobna umowa stron regulująca ich stosunki wynikające z ustawowej rękojmi lub gwarancji wykonawcy robót budowlanych. Ta odrębna umowa stanowi podstawę prawną stosunków stron już po wykonaniu umowy o roboty budowlane”. Ponownego podkreślenia wymaga okoliczność, że skoro kaucja stanowi odrębny od umowy o roboty budowlane stosunek prawny, to zatrzymywana przez Wnioskodawcę kwota, która po upływie określonych w umowach podwykonawczych okresów podlega zwrotowi na rzecz podwykonawców, będzie im zwracana niejako część uprzednio zatrzymanego wynagrodzenia (ponieważ, jak wyżej wskazano, zobowiązanie Spółki z tytułu zapłaty należnego podwykonawcom wynagrodzenia już wygasło), lecz właśnie jako, stanowiąca odrębną umowę stron, kaucja gwarancyjna. Potwierdza to zatem przedstawiony przez Wnioskodawcę pogląd, że należność na rzecz podwykonawców zostaje zapłacona w całości z dniem otrzymania przez nich kwoty wynagrodzenia, pomniejszonej o kwotę zatrzymanej kaucji gwarancyjnej.

Reasumując zatem całą przedstawioną do tej pory argumentację, w ocenie Spółki:

każdorazowa kwota potrącanej z wynagrodzenia podwykonawcy kaucji nie będzie traktowana jako wierzytelność nieuregulowana, zgodnie bowiem z przedstawionymi przepisami prawa cywilnego, za zapłatę należy również uznać potrącenie (kompensatę) w sytuacji gdy obie strony są wobec siebie jednocześnie wierzycielem i dłużnikiem.

W konsekwencji w odniesieniu do kaucji potrąconej przez Spółkę nie znajdą zastosowania przepisy art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Tym samym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów części wydatków za opisane roboty budowlane odpowiadających wartości potrąconej kaucji gwarancyjnej w rozumieniu art. 15b ust. 1 ww. ustawy.

Dodatkowo, wskazać należy iż prezentowane przez Wnioskodawcę stanowisko zostało potwierdzone w licznych interpretacjach indywidualnych, z których przykładowo można wskazać: IS w Łodzi w interpretacji z dnia 13.01.2014 r. sygn. IPTPP4/443-791/13-2/BM oraz z dnia 16.01.2014 r. sygn. IPTPB3/423-435/13-2/PM; IS w Katowicach w interpretacji z dnia 13.02.2014 r. sygn. IBPBI/2/423-1570/13/MO; IS w Bydgoszczy w interpretacji z dnia 06.06.2014 r. sygn. ITPP1/443-293/14/KM; IS w Poznaniu w interpretacji z dnia 17.06.2014 r. ILPP2/443-314/14-2/Akr; IS w Warszawie w interpretacji z dnia 09.05.2014 r. sygn. IPPP2/443-238/14-2/KBr.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

został właściwie udokumentowany,

nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Ustawa z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r., poz. 1342), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2013 r., wprowadziła do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych rozwiązanie polegające na obowiązku dokonywania korekty kosztów uzyskania przychodów w przypadku nieuregulowania kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu w ciągu 30 dni od daty upływu terminu płatności ustalonego przez strony, a w przypadku gdy termin płatności jest dłuższy niż 60 dni – nieuregulowania jej w ciągu 90 dni od dnia zaliczenia kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu do kosztów uzyskania przychodów.

Jak stanowi art. 15b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (obowiązujący od 1 stycznia 2013 r.), w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) – kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

Z kolei, jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie (art. 15b ust. 2 ww. ustawy).

Zatem, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu podatnik będzie zobowiązany do dokonania zmniejszenia tych kosztów, jeżeli nie ureguluje kwoty zobowiązania w ciągu 30 dni od daty upływu terminu jego płatności. Natomiast, w sytuacji ustalenia przez strony terminu płatności dłuższego niż 60 dni, podatnik będzie zobowiązany do dokonania zmniejszenia kosztów podatkowych o kwotę wynikającą z faktury lub innego dokumentu z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli w tym terminie kwota ta nie zostanie uregulowana.

Artykuł 15b ust. 3 omawianej ustawy wskazuje, że zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, dokonuje się w miesiącu, w którym upływa termin określony w tych przepisach.

Jeżeli po dokonaniu zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, zobowiązanie zostanie uregulowane, podatnik w miesiącu, w którym uregulował zobowiązanie, zwiększa koszty uzyskania przychodów o kwotę dokonanego zmniejszenia (art. 15b ust. 4 powołanej ustawy).

Jak stanowi art. 15b ust. 5 cyt. ustawy, jeżeli w miesiącu, w którym podatnik ma obowiązek dokonać zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, podatnik nie ponosi kosztów uzyskania przychodów lub poniesione koszty są niższe od kwoty zmniejszenia, wówczas ma obowiązek zwiększyć przychody o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone koszty uzyskania przychodów.

Wobec powyższego, jeżeli w miesiącu, w którym powinno nastąpić zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów, podatnik nie ponosi kosztów podatkowych lub poniesione koszty podatkowe są niższe niż kwota stosownego zmniejszenia, wówczas ma on obowiązek zwiększenia przychodów podatkowych o kwotę, o którą nie pomniejszył kosztów uzyskania przychodów.

W myśl art. 15b ust. 8 ww. ustawy, jeżeli zgodnie z art. 15 zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z dokumentów, o których mowa w ust. 1, nastąpi po upływie terminu określonego w ust. 1 lub 2, to zaliczenie tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów następuje z uwzględnieniem art. 15, z tym że nie wcześniej niż w miesiącu jej uregulowania.

Zatem, w sytuacji dokonania przez podatnika korekty kosztów podatkowych polegającej na ich zmniejszeniu (ewentualnie korekty przychodów podatkowych polegającej na ich zwiększeniu) i późniejszego uregulowania zobowiązania, podatnik będzie uprawniony do zwiększenia kosztów podatkowych o kwotę dokonanej korekty w miesiącu uregulowania zobowiązania.

Zmniejszenia kosztów podatkowych (ewentualnie zwiększenia przychodów podatkowych) należy zatem dokonać w odniesieniu do tej kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu, która została uprzednio zaliczona do kosztów podatkowych, a która nie została zapłacona w terminie 30 dni od upływu terminu płatności lub 90 dni od zaliczenia jej do kosztów podatkowych, jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni.

Regulacje dotyczące korekty kosztów uzyskania przychodów, nie znajdą zastosowania do podatnika, który kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu, nie zaliczył do kosztów uzyskania przychodów. Zatem, nieuregulowanie kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu nie będzie powodowało obowiązku korygowania kosztów podatkowych.

Z opisu sprawy wynika m.in., że Wnioskodawca otrzymał kontrakt w rezultacie postępowania polegającego na wyborze Partnera Prywatnego do projektu polegającego m.in. na zbudowaniu sieci szerokopasmowej (dalej również przedsięwzięcie, Faza Konstrukcyjna). Innymi słowy, Wykonawca będzie prowadził prace budowlano - montażowe związane z dostarczeniem sieci szerokopasmowej. Zgodnie z warunkami realizacji przedsięwzięcia Wnioskodawca może zlecić poszczególne roboty i/lub usługi Podwykonawcom. W takim przypadku zlecone roboty budowlano - montażowe będą realizowane przez czynnych podatników VAT i dokumentowane fakturami VAT. Wnioskodawca będzie zawierał z tymi podmiotami umowy określające m.in. szczegółowo zasady, a zwłaszcza częstotliwość rozliczeń oraz dokumenty dodatkowe będące podstawą kalkulacji wynagrodzenia. Przy czym z uwagi na długość realizacji prac i stopień skomplikowania przedsięwzięcia płatność wynagrodzenia na rzecz Podwykonawców będzie następować częściami i będzie obejmowała wartość wykonanych w danym okresie rozliczeniowym robót, wynikających z wykonania umowy. Zgodnie z postanowieniami zawieranych umów Wnioskodawca będzie zabezpieczał swoje roszczenia wobec Podwykonawców z tytułu wad i usterek na okres gwarancji i rękojmi za wady poprzez gwarancję należytego wykonania umowy (zwane też zamiennie kaucją gwarancyjną). Zabezpieczenie to będzie wynosić 5% Wynagrodzenia Podwykonawcy (należności brutto wynikającej z każdej faktury wystawionej przez Podwykonawcę). Kaucja będzie mogła mieć formę wpłaty gotówkowej lub przedstawienia gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej. Dodatkowo umowy na wykonanie robót budowlanych z Podwykonawcami będą zawierały zapisy, w myśl których wpłata depozytu będzie mogła być dokonywana poprzez potrącenie przez Wnioskodawcę kwoty zabezpieczenia, tj. kaucji gwarancyjnej w wysokości 5% wartości faktury, z każdego wynagrodzenia należnego Podwykonawcy. W takim przypadku obowiązek wniesienia przez Podwykonawcę gwarancji należytego wykonania umowy (zabezpieczenia) będzie również uznany za dopełniony. Potrącenie to będzie skutkowało kompensatą wzajemnych wierzytelności stron. Okres gwarancji będzie wynosił 5 lat od zakończenia Robót, potwierdzonego końcowym protokołem odbioru albo, w przypadku wcześniejszego rozwiązania umowy - od daty rozwiązania, podczas którego będzie obowiązywać gwarancja Podwykonawcy. W sytuacji niewystąpienia wad czy usterek, albo po ich usunięciu przez Podwykonawcę kwota gwarancji będzie zwracana częściami, w wysokości 20% łącznej kwoty depozytu, na koniec każdego roku trwania gwarancji. W przypadku nieusunięcia przez Podwykonawcę ujawnionych w czasie gwarancji wad lub usterek roszczenia finansowe Spółki z tytułu zastępczego ich usunięcia będą mogły zostać zaspokojone z zatrzymanej kaucji gwarancyjnej. W takim przypadku, wartość kaucji pierwotnie zatrzymanej przez Spółkę nie zostanie zwrócona Podwykonawcy lub zostaje zwrócona w części. Roboty budowlane jak i całe przedsięwzięcie będą wykonywane na terytorium Polski.

W tym miejscu należy wskazać, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiują pojęcia kaucji. Zgodnie ze słownikową definicją (według Internetowego Słownika Języka Polskiego – http://www.sjp.pl) – „kaucja” jest to: „suma pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania umowy; zastaw; zabezpieczenie; gwarancja”.

Kaucja gwarancyjna w budownictwie to określana – z reguły procentowo – kwota należności wynikających z tytułu wykonanych robót, zatrzymana przez inwestora na określony okres do momentu ich zakończenia tytułem gwarancji. Stanowi ona formę zabezpieczenia należytego wykonania robót przez wykonawcę bądź też służy do pokrycia roszczeń wynikających z ich niewykonania czy też nienależytego wykonania. Co do zasady ma charakter zwrotny i pozostaje neutralna podatkowo. Zakres gwarancji, jej okres oraz zasady rozliczania się z pobranych kaucji są ustalane pomiędzy inwestorem i wykonawcą (bądź pomiędzy wykonawcą i podwykonawcą) w zawartej umowie.

W przypadku, gdy kaucje gwarancyjne są potrącane przez inwestora przy wypłacaniu należności wykonawcom za wykonane usługi budowlane, za zapłatę należy uznać również kwotę potrąconej kaucji. Kwoty objętej potrąceniem nie można bowiem uznać za kwotę nieuregulowaną w rozumieniu art. 15b ust. 1 ustawy podatku dochodowym od osób prawnych. Świadczy o tym fakt, że zgodnie z art. 498 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.), gdy dwie strony są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Zgodnie z powyższym, potrącenie wierzytelności jest jedną z form wygaśnięcia zobowiązania w wyniku wykonania świadczenia przez umorzenie wzajemnych wierzytelności między stronami. Do wygaśnięcia zobowiązania przez potrącenie dochodzi w sytuacji, gdy jedna strona jest w stosunku do drugiej zarówno dłużnikiem, jak i wierzycielem. Potrącenie zatem stanowi formę wzajemnej zapłaty za istniejące pomiędzy stronami zobowiązania, co pozwala na traktowanie jej na równi z zapłatą.

W konsekwencji w odniesieniu do kaucji potrąconej przez Spółkę nie znajdą zastosowania przepisy art. 15b ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a tym samym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów niezapłaconej części wynagrodzenia stanowiącej wartość potrąconej kaucji.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin