Interpretacja Ministra Finansów
DD3.8222.2.365.2015.IMD
z 15 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 16 października 2013 r. Nr ITPB2/415-695/13/MM, wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko … Spółka Akcyjna (Wnioskodawca) przedstawione we wniosku złożonym w dniu 16 lipca 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych uczestnictwa pracowników i członków ich rodzin w zorganizowanym przez pracodawcę festynie - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Dnia 16 października 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając – na podstawie § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) – w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Wnioskodawca przedstawił następujący stany faktyczny.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca prowadzi podstawową działalność gospodarczą w zakresie produkcji nawozów azotowych oraz polichlorku winylu.

Wnioskodawca, jako pracodawca dokłada wszelkich starań by pracownicy poczuli się ważną częścią firmy. W tym celu zorganizował z okazji „…” festyn, tj. imprezę artystyczno–rozrywkową. Celem festynu była integracja pracowników, umocnienie ich więzi z pracodawcą, polepszenie komunikacji w firmie i wzrost motywacji, a w efekcie zwiększenie wydajności pracy. Impreza miała charakter zamknięty, była skierowana do pracowników i ich rodzin. Udział w festynie dla pracownika i osób jemu towarzyszących był nieodpłatny. Pracownik miał prawo wprowadzić na festyn jedną osobę dorosłą (powyżej 18 roku życia) oraz dzieci poniżej 18-stego roku życia.

Zaproszenia do udziału w festynie otrzymali również byli pracownicy Wnioskodawcy, odznaczeni tytułem: „… (zwani dalej jako „pracownicy”) wraz z osobą towarzyszącą. Na teren festynu wchodzić można było wyłącznie przez wyznaczone i oznakowane bramki kontrolne. Dokumentami uprawniającymi pracownika do wejścia na teren festynu była przepustka osobowa oraz imienne zaproszenie, a w przypadku byłych pracowników posiadających tytuł „....” imienne zaproszenie i dowód tożsamości. Udział w spotkaniu nie był obowiązkowy. Każdy uczestnik festynu mógł bezpłatnie korzystać z cateringu oraz atrakcji sportowo – rekreacyjnych. Podczas trwania spotkania dania serwowane były bez ograniczeń przez cały okres trwania festynu. Każdy pracownik otrzymał talon na 4 sztuki napojów do wyboru (piwo, napoje kolorowe lub wodę) plus jedno piwo jako dodatkowe. Na terenie festynu możliwy był również zakup wszystkich rodzajów napojów. Kawa i herbata były natomiast bez żadnego limitu dostępne nieodpłatnie podczas imprezy. Wnioskodawca nie ewidencjonował ilości produktów spożytych przez danego pracownika lub osoby jemu towarzyszące. Wnioskodawcy nie zwrócono niewykorzystanych talonów na napoje.

Organizację imprezy Wnioskodawca zlecił podmiotowi zewnętrznemu, który w ramach kompleksowej usługi zapewnił organizację części artystyczno – rozrywkowej (gry, konkursy i drobne nagrody, występy artystów, atrakcje sportowo – rekreacyjne, wesołe miasteczko) oraz catering. Wnioskodawca nie prowadził ewidencji pozwalającej na ustalenie, który z pracowników z jakich „atrakcji” skorzystał. Wnioskodawca zapewnił bezpłatny transport na imprezę (autobus). Autobus kursował według ustalonej trasy i zainteresowani pracownicy mogli skorzystać z transportu. Wnioskodawca nie prowadził jednak ewidencji pozwalającej na ustalenie, którzy konkretnie pracownicy przyjechali na imprezę autobusem, a którzy skorzystali z innych środków transportu (np. z własnego samochodu).

Wnioskodawca był odpowiedzialny za wynajem obiektu i jego ochronę. Zakup usług został sfinansowany ze środków obrotowych i udokumentowany fakturami VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy uczestnictwo w festynie pracownika i osób jemu towarzyszących, na warunkach przedstawionych w stanie faktycznym należy zakwalifikować jako otrzymane nieodpłatnie świadczenie, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, ze zm.), zwanej dalej ustawą o PIT, z obowiązkiem uwzględnienia jego wartości w przychodach ze stosunku pracy na podstawie przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT?

Zdaniem Wnioskodawcy uczestnictwo pracownika i osób jemu towarzyszących w spotkaniu nie powoduje powstania przychodu, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, którego wartość winna być opodatkowana jako przychód ze stosunku pracy (art. 12 ust. 1 ustawy o PIT).

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14 -15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jak wynika z regulacji, aby pieniądze i wartości pieniężne zostały uznane za przychód wystarczy aby były one postawione do dyspozycji podatnika, natomiast świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia mogą być uznane za przychód jedynie w przypadku otrzymania tych świadczeń przez podatnika.

W myśl opisanego stanu faktycznego Wnioskodawca nie jest w stanie określić jakie i o jakiej wartości świadczenia otrzymują poszczególni uczestnicy w festynie, tj. nie jest w stanie określić, czy dany pracownik lub jego osoba towarzysząca skorzysta z poczęstunku lub innych atrakcji czy też nie, a jeżeli tak, to w jakim zakresie, tj. czy nie doszło np. do sytuacji, w której jeden z pracowników uczestniczących w festynie w ogóle nie skorzysta z poczęstunku, a drugi z pracowników skorzysta z podwójnej porcji poczęstunku przypadającej statystycznie na uczestnika spotkania. Wnioskodawca podkreśla, że na festyn składa się szereg odrębnych zdarzeń: konsumpcja przygotowanych posiłków, występy artystyczne, itp. Jeżeli dany pracownik uczestniczył tylko w jednym z tych zdarzeń, obiektywnie jego udział w spotkaniu jest mniejszy niż pracownika, który uczestniczył we wszystkich zdarzeniach. Dotyczy to także statystycznego „przydziału korzyści” na jednego pracownika.

W takiej sytuacji, w kontekście ustalenia wartości otrzymanego nieodpłatnego świadczenia – w ocenie Wnioskodawcy – nie można zastosować prostego działania arytmetycznego polegającego na podzieleniu kosztów festynu (opłata ryczałtowa) przez ilość uprawnionych do udziału w festynie pracowników (liczba osób, do których wysłano zaproszenie) i przypisaniu takiej samej wartości obu wskazanym w powyższym przykładzie pracownikom do przychodu ze stosunku pracy.

Należy w tym miejscu przytoczyć stanowisko wyrażone między innymi przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, który w wyroku z dnia 16 maja 2012 r., sygn. akt I SA/Gd 293/12 stwierdził, m.in., iż „dla opodatkowania istotne jest bowiem to czy danemu pracownikowi można przypisać konkretny a nie statystyczny przychód (…) nie można ustalić przychodu w drodze arytmetycznego działania polegającego na podzieleniu kosztów imprezy integracyjnej przez liczbę pracowników biorących w niej udział”. Podobnie ten sam Sąd wskazał w wyroku I SA/Gd 1053/11 z 30 listopada 2011 r., iż (…) skoro art. 11 ust. 1 ustawy o PIT warunkuje możliwość uznania za przychód wartości nieodpłatnego świadczenia z otrzymaniem tego świadczenia, to należy przyjąć, że w przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania.

Podobne stanowisko prezentują interpretacje Ministra Finansów: ILPB1/415-309/12-2/AMN z 21 czerwca 2012 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu oraz IPPB2/415-228/12-2/MG z 29 maja 2012 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, odnoszące się do opodatkowania udostępnionych pracownikom w miejscu wyznaczonym i ogólnie dostępnym drobnych artykułów spożywczych, tj. kawa, herbata, mleko, cukier oraz słodycze – ciastka, czekoladki, itp., a także owoce, z których pracownicy Spółki korzystają w godzinach swojej pracy i na terenie zakładu, wg których: „… przychód ze stosunku pracy nie powstaje, jeżeli nie ma możliwości przypisania poszczególnemu pracownikowi określonej wielkości świadczenia na niego przypadającego”.

Wnioskodawca jest w stanie określić, jakie atrakcje i poczęstunek postawił do dyspozycji pracowników i osób im towarzyszących uprawnionych do wzięcia udziału w festynie, nie jest natomiast w stanie określić z jakich usług i w jakim zakresie z tych usług skorzystał dany uprawniony do udziału w spotkaniu i jaką wartość nieodpłatnego świadczenia należy mu przypisać.

Podsumowując, ze względu na brak możliwości przypisania konkretnego, otrzymanego przychodu pracownikom i osobom im towarzyszącym, które uczestniczyły w festynie z okazji „…”, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w przedstawionej sytuacji nie powstanie u pracowników nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, które winno być uwzględnione w przychodach ze stosunku pracy podlegających opodatkowaniu na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o PIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy uznał, iż stanowisko jest nieprawidłowe.

Na tle przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy stwierdzam, co następuje.

Zasady opodatkowania podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych określają przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą PIT”.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody (w tym ze stosunku pracy), z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy PIT oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy – Ordynacja podatkowa zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jakim jest stosunek pracy, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym, z kolei przychodami z tego źródła są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 9 ust. 2 i art. 11 ust. 1 ustawy PIT).

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy ustawy PIT nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 ustawy PIT. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w judykaturze.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż na gruncie tej ustawy, termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy PIT.

Kwestia rozumienia pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” - w kontekście świadczeń pracowniczych - była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 08 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, stwierdził, iż „zdaniem Trybunału, przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).”

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu; nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu (wyjeździe) integracyjnym czy szkoleniu zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż (…) nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

W świetle powyższego - mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy PIT przychodów ze stosunku pracy - nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika, bez ustalonej za nie zapłaty, jest świadczeniem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (przykładem tego rodzaju świadczenia jest zaoferowanie pracownikowi przez pracodawcę udziału w spotkaniu integracyjnym lub wzięcie w nim udziału).

W tym stanie rzeczy oraz w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 08 lipca 2014 r. uznać należy, że udział pracowników w zorganizowanym przez Wnioskodawcę festynie z okazji „…”, którego celem była integracja pracowników, umocnienie ich więzi z pracodawcą, polepszenie komunikacji w firmie i wzrost motywacji, a w efekcie zwiększenie wydajności pracy nie prowadzi do powstania u pracownika przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy PIT. Nie są bowiem spełnione wskazane przez Trybunał Konstytucyjny kryteria.

W świetle powyższego należało z urzędu zmienić interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy.

POUCZENIE

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.