Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-917/15/DP
z 24 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 27 sierpnia 2015 r. (data wpływu 31 sierpnia 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 listopada 2015 r. (data wpływu 6 listopada 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• uznania zakupionych przez Wnioskodawcę usług za koszty wytworzenia oprogramowania – jest nieprawidłowe,
• w pozostałym zakresie – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 sierpnia 2015 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów z tytułu zakupu oprogramowania (Platformy Internetowej).

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 2 listopada 2015 r. (data wpływu 6 listopada 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zakupił oprogramowanie (Platformę Internetową) na podstawie umowy o przeniesienie praw autorskich. Wytwór powstał w ramach Projektu współfinansowanego ze środków Unii Europejskiej – 70% (194.600 zł) – Działanie 8.2. Innowacyjna Gospodarka oraz środków własnych – 30% (83.400 zł).

Dofinansowanie wypłacano w formie zaliczek (97.300 zł) przed podjęciem prac (w tym wykonania analizy i usług), a następnie w postaci refundacji poniesionych kosztów ponad umówiony wkład własny, tzn. Wnioskodawca otrzymał 97.300 zł i wydatkował tę kwotę a ponadto zainwestował 180.700 zł, z czego zwrócono mu kwotę 97.300 zł po realizacji projektu. Zatem Wnioskodawca poniósł wydatek w kwocie 83.400 zł.

Zgodnie z umową o dofinansowanie, wytwór jest inwestycją, dzięki której firma Wnioskodawcy zwiększy konkurencyjność. Wnioskodawca nie może przez okres trzech lat sprzedać systemu, (tj. ani jego części, ani całości kodu źródłowego).

Przez cały okres trwania prac nad systemem Wnioskodawca nie ewidencjonował w podatkowej księdze przychodów i rozchodów faktur kosztowych. Dopiero po otrzymaniu systemu od wykonawcy - na podstawie dokumentu OT - wprowadził go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Wykonawca w pełni przeniósł na Wnioskodawcę - na podstawie umowy o przeniesienie praw autorskich - pełne prawo do gospodarowania systemem w tym kodem źródłowym.

W ramach projektu zakupiono:

• 2 x usługę na podstawie umowy (analiza i usługa doradcza, której wymagał wykonawca aby rozpocząć na ich podstawie produkcję) - na kwotę 41.000 zł,
• 11 x moduły oprogramowania składające się na całość wytworu - na kwotę 237.000 zł.

Usługi dotyczyły:

1. Zakupu szczegółowej analizy funkcjonalnej systemu. Zakup umożliwił przygotowanie dokumentu będącego podstawą zaprojektowania całego rozwiązania informatycznego.
2. Nabycia usług informatycznych i technicznych związanych z instalacją infrastruktury technicznej i oprogramowania.

Wnioskodawca zakończył Projekt w dniu 30 czerwca 2015 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy opisane w stanie faktycznym usługi będą powiększały wartość początkową składnika majątku?
2. W jaki sposób należy ustalić wartość początkową składnika majątku?
3. W jaki sposób należy rozliczać wydatki, opisane w stanie faktycznym, jako koszty?

Ad.1)

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane w stanie faktycznym usługi stanowią koszt wytworzenia, zatem należy zaliczyć je do wartości wytworzenia składnika majątku.

Ad.2)

Wnioskodawca uważa, że na wartość początkową składnika majątku składać się będą wydatki związane z nabyciem usług oraz modułów oprogramowania.

Ad.3)

Zdaniem Wnioskodawcy należy przyjąć stawkę amortyzacyjną w wysokości 50% i amortyzować przez okres 24 miesięcy. Wysokość wkładu własnego rozliczyć proporcjonalnie, tj. 83.400 zł : 24 m-ce = 3.475 zł i kwotę tę ewidencjonować w kol. 13 podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

• uznania zakupionych przez Wnioskodawcę usług za koszty wytworzenia oprogramowania – jest nieprawidłowe,
• w pozostałym zakresie – jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Analizując powyższe wskazać należy, że jedynie w przypadku kiedy podatnik faktycznie poniesie wydatek, wykaże związek wydatku z uzyskanym przychodem, udowodni fakt poniesienia kosztów w sposób nie budzący wątpliwości oraz wydatek ten nie znajduje się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych może uznać konkretny wydatek za koszt uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zwrócić należy uwagę, że stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Stosownie do art. 22b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.),
7. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak wynika z cytowanego unormowania, podlegającymi amortyzacji wartościami niematerialnymi i prawnymi są wskazane w jego treści prawa, licencje i know - how, które spełniają następujące warunki:

• zostały nabyte,
• nadają się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres ich używania przekracza rok,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych, na nabycie których wydatki rozpoznawane powinny być jako koszt podatkowy w formie odpisów amortyzacyjnych. Oznacza to, że prawa, które nie zostały wymienione wprost w tej ustawie jako wartości niematerialne i prawne nie mogą zostać zaliczone do tej kategorii. Tym samym nie podlegają amortyzacji.

Prawa, o których mowa w art. 22b ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych normuje ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 z późn. zm.).

W myśl art. 1 ust. 1 ww. ustawy, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Zgodnie z art. 41 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze dziedziczenia lub na podstawie umowy. Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu, zwana dalej „licencją", obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione (art. 41 ust. 2 ww. ustawy).

Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych wymaga zachowania formy pisemnej pod rygorem nieważności (art. 53).

Zgodnie natomiast z art. 74 ust. 1 prawa autorskiego, programy komputerowe podlegają ochronie jak utwory literackie, o ile przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej.

Ocena, czy w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca będzie mógł uznać autorskie prawo majątkowe za wartość niematerialną i prawną w rozumieniu art. 22b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wymaga również odniesienia się do pozostałych warunków wskazanych w tym przepisie. Jednym z nich jest wymóg, by prawa wymienione w analizowanym przepisie były „nabyte”.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje dwa sposoby wejścia podatnika w posiadanie składników majątkowych podlegających amortyzacji – „wytworzenie we własnym zakresie” i „nabycie”. W myśl art. 22a ust. 1 ustawy, środkami trwałymi mogą być składniki majątku nabyte lub wytworzone we własnym zakresie. Natomiast status podlegających amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych mogą mieć wyłącznie składniki majątku nabyte. Wynika z tego, że ustawa nie dopuszcza możliwości amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych wytworzonych we własnym zakresie.

Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem, pod pojęciem „nabycia” użytym w art. 22a i art. 22b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy rozumieć „nabycie pochodne”, „nabycie wtórne”, tj. nabycie istniejącego składnika majątku od innego podmiotu - w odróżnieniu od „nabycia pierwotnego”, tj. wytworzenia we własnym zakresie.

Nabycie prawa własności składnika majątku może zatem nastąpić w formie sprzedaży, zamiany, wkładu niepieniężnego, darowizny, spadku, na podstawie innej umowy zobowiązującej do przeniesienia własności rzeczy oznaczonej co do tożsamości, bądź w drodze sukcesji generalnej (Komentarz do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych 2009, pod red. W. Nykiela i A. Mariańskiego, s. 598).

W myśl art. 22d ust. 2 ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Stosownie do treści art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa wartości niematerialnych i prawnych, której zasady ustalania zawarte są w art. 22g ustawy.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy, za wartość początkową wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2–18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia. Stosownie do ust. 3 powyższego artykułu za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Stosownie do treści art. 22g ust. 18 ww. ustawy wartość początkową praw majątkowych, w tym licencji i autorskich praw majątkowych, stanowi cena nabycia tych praw; jeżeli wynagrodzenie (opłaty) wynikające z umowy licencyjnej albo z umowy o przeniesienie innych praw majątkowych jest uzależnione od wysokości przychodów z licencji lub praw uzyskanych przez licencjobiorcę albo nabywcę - przy ustalaniu wartości początkowej praw majątkowych, w tym licencji, nie uwzględnia się tej części wynagrodzenia.

Dodać należy, że wydatki, o jakie powiększa się wartość początkową zostały wymienione w powołanym uprzednio art. 22g ust. 3 jedynie przykładowo, o czym świadczy użycie przez ustawodawcę zwrotu „w szczególności”. Cena nabycia składnika majątkowego obejmuje zarówno koszty zakupu (cenę należną zbywcy), jak i koszty związane przystosowaniem wartości niematerialnej i prawnej do gospodarczego wykorzystania, w tym wydatki z tytułu uruchomienia składnika majątku a także wydatki poniesione na analizę i usługę doradczą, na podstawie których wykonawca mógł przystąpić do realizacji projektu, naliczone do dnia przekazania do używania wartości niematerialnej i prawnej.

Wobec powyższego, co do zasady, wszystkie wydatki, które powodują, że składnik majątku nadaje się do gospodarczego wykorzystania poniesione do dnia oddania go do używania, zwiększają jego wartość początkową. Zatem wydatki poniesione na analizę i usługę doradczą, na podstawie których wykonawca mógł przystąpić do realizacji projektu, powiększają cenę nabycia prawa, tj. wartość początkową, stanowiącą dla celów podatkowych, podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 22m ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 22ł ust. 1-3, okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości niematerialnych i prawnych - od licencji (sublicencji) na programy komputerowe oraz od praw autorskich - nie może być krótszy niż 24 miesiące.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zakupił oprogramowanie (Platformę Internetową) na podstawie umowy o przeniesienie praw autorskich. Wytwór powstał w ramach Projektu współfinansowanego ze środków Unii Europejskiej – 70% (194.600 zł) – Działanie 8.2. Innowacyjna Gospodarka oraz środków własnych – 30% (83.400 zł). Zgodnie z umową o dofinansowanie, wytwór jest inwestycją, dzięki której firma Wnioskodawcy zwiększy konkurencyjność. Wykonawca w pełni przeniósł na Wnioskodawcę - na podstawie umowy o przeniesienie praw autorskich - pełne prawo do gospodarowania systemem w tym kodem źródłowym.

W ramach projektu zakupiono: 2 x usługę na podstawie umowy (analiza i usługa doradcza, której wymagał wykonawca aby rozpocząć na ich podstawie produkcję) - na kwotę 41.000 zł oraz 11 x moduły oprogramowania składające się na całość wytworu - na kwotę 237.000 zł.

Usługi dotyczyły:

1. Zakupu szczegółowej analizy funkcjonalnej systemu. Zakup umożliwił przygotowanie dokumentu będącego podstawą zaprojektowania całego rozwiązania informatycznego.
2. Nabycia usług informatycznych i technicznych związanych z instalacją infrastruktury technicznej i oprogramowania.

Wnioskodawca zakończył Projekt w dniu 30 czerwca 2015 r.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz obowiązujące uregulowania prawne stwierdzić należy, że spełnione zostały przesłanki – wynikające z art. 22b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – dotyczące uznania opisanego we wniosku oprogramowania za wartość niematerialną i prawną. Prawo to bowiem zostało przez Wnioskodawcę nabyte (na podstawie umowy o przeniesienie praw autorskich), w dniu przyjęcia do używania będzie nadawać się do gospodarczego wykorzystania, przewidywany okres jego używania będzie przekraczał rok oraz będzie wykorzystywane na potrzeby związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Wnioskodawcę. Zauważyć przy tym należy, że o zaliczeniu prawa autorskiego do wartości niematerialnych i prawnych decydują stosowne przepisy prawa, nie zaś sam podmiot gospodarczy nabywający prawa autorskie.

Odnosząc się więc do kwestii ustalenia wartości początkowej składnika majątku (wartości niematerialnej i prawnej) wskazać należy, że skoro Wnioskodawca nabył odpłatnie omawiany składnik majątku, to za wartość początkową uznać należy – zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 22g ust. 1 pkt 3 – kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania wartości niematerialnej i prawnej do używania, w tym także koszty analizy i usługi doradczej. Poniesienie tych kosztów było – jak wynika z wniosku – niezbędne do rozpoczęcia prac związanych z wytworzeniem przedmiotowego oprogramowania (wymagane przez wykonawcę). Zatem koszty analizy i usługi doradczej należy uznać za koszty związane z nabyciem tego oprogramowania.

Podkreślenia wymaga jednak, że wartość tych usług – w sytuacji opisanej we wniosku – nie stanowi kosztu wytworzenia wartości niematerialnej i prawnej. Oprogramowanie (Platforma Internetowa) zostało bowiem – jak wskazano we wniosku – nabyte w całości, a koszty ww. usług zwiększają koszt nabycia tego składnika majątku, zatem Wnioskodawca może zaliczyć wydatki te do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej poprzez odpisy amortyzacyjne.

Ponadto zaznaczyć należy, że odpisy amortyzacyjne od tej części wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej, która sfinansowana została otrzymanym wsparciem, nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów, co wynika wprost z art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych od nabytego prawa autorskiego nie może być krótszy niż 24 miesiące (zatem roczna stawka amortyzacyjna wyniesie 50%). Odpisów amortyzacyjnych należy dokonywać począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym wartość niematerialną i prawną wprowadzono do ewidencji (wykazu) – w przedmiotowej sprawie od lipca 2015 r.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie uznania zakupionych usług za koszty wytworzenia oprogramowania uznać należy za nieprawidłowe. Zgodzić się natomiast należy, że na wartość początkową składnika majątku składać się będą wydatki związane z nabyciem opisanych we wniosku usług oraz modułów oprogramowania oraz, że od nabytego oprogramowania Wnioskodawca może dokonywać odpisów amortyzacyjnych przez okres 24 miesięcy, stosując stawkę amortyzacyjną w wysokości 50%. Przy czym do kosztów uzyskania przychodów nie można zaliczyć odpisów amortyzacyjnych od tej części wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej, która sfinansowana została otrzymanym dofinansowaniem. Kwotę odpisów amortyzacyjnych – zgodnie z objaśnieniami do podatkowej księgi przychodów i rozchodów – należy ewidencjonować w kolumnie 13 podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego nie jest zgodny ze stanem rzeczywistym wydana interpretacja nie chroni Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.