2018.11.02 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.367.2018.3.MP
z 2 listopada 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 7 sierpnia 2018 r. (data wpływu 7 sierpnia 2018 r.) uzupełnionego pismem z dnia 17 września 2018 r. (data nadania 17 września 2018 r., data wpływu 17 września 2018 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 11 września 2018 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.367.2018.1.MP (data nadania 11 września 2018 r., data doręczenia 17 września 2018 r.) oraz pismem z dnia 18 października 2018 r. (data nadania 18 października 2018 r., data wpływu 18 października 2018 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 16 października 2018 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.367.2018.2.MP (data nadania 16 października 2018 r., data doręczenia 18 października 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi prorodzinnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi prorodzinnej.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 11 września 2018 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.367.2018.1.MP (data nadania 11 września 2018 r., data doręczenia 17 września 2018 r.) oraz pismem z dnia 16 października 2018 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.367.2018.2.MP (data nadania 16 października 2018 r., data doręczenia 18 października 2018 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia braków formalnych wniosku. Pismem z dnia 17 września 2018 r. (data nadania 17 września 2018 r., data wpływu 17 września 2018 r.) oraz pismem z dnia 18 października 2018 r. (data nadania 18 października 2018 r., data wpływu 18 października 2018 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła powyższe w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną, uzyskującą dochody opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych z tytułu zatrudnienia na umowę o pracę. Rozlicza się z podatku dochodowego, składając zeznanie PIT-37. Wnioskodawczyni ma dwoje dzieci: córkę w wieku 13 lat i córkę w wieku 21 lat - studentkę studiów dziennych. Starsza córka urodzona w dniu 9 lipca 1995 r., młodsza córka urodzona w dniu 23 sierpnia 2005 r. Wnioskodawczyni jest rozwiedziona, wyrok sądu orzekający rozwód zapadł w kwietniu 2015 r. po trwającym półtora roku postępowaniu sądowym. Jednak już od listopada 2013 r. były mąż Wnioskodawczyni wyprowadził się i od tej pory praktycznie zaprzestał kontaktów z dziećmi. Sąd zasądził w maju 2014 r. alimenty na rzecz starszej córki. Były mąż w 2015 r. złożył pozew o pozbawienie jej tego prawa, twierdząc, że córka nie zdała matury, ale sąd po rozpatrzeniu dowodów, że pozew jest bez podstawny, gdyż córka zdała maturę i została studentką Akademii oddalił powództwo, utrzymując prawo córki do otrzymywanych świadczeń. Od dnia wyprowadzki w listopadzie 2013 r., aż do tej pory były mąż nie utrzymuje kontaktu z córką. W latach 2013-2017 starsza córka nie uzyskiwała dochodów podlegających opodatkowaniu, zostawała na utrzymaniu Wnioskodawczyni. Sąd w wyroku orzekającym rozwód przyznał opiekę nad młodszą córką Wnioskodawczyni, były mąż otrzymał ograniczone prawa do decydowania o istotnych aspektach życia takich jak nauka, leczenie, czy wyjazdy. W 2016 r. były mąż złożył z własnej woli wniosek do sądu o zawieszenie wykonywania kontaktów z młodszą córką. Sąd jednak nie przychylił się do wniosku, gdyż kontakty z dzieckiem to nie tylko prawo, ale i obowiązek rodzica. Jednak były mąż nie utrzymuje kontaktu z córką, zaniedbuje przez to obowiązki związane z władzą rodzicielską, czyli wychowaniem, troskę o jej rozwój fizyczny i duchowy. W praktyce w ogóle nie sprawuje władzy rodzicielskie. Wnioskodawczyni otrzymuje alimenty na obydwie córki w drodze egzekucji komorniczej. Nigdy też nie zostało zawarte porozumienie pomiędzy Wnioskodawczynią, a jej byłym mężem w sprawie odliczenia ulgi na dzieci.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni poinformowała, że do czerwca 2013 r. Wnioskodawczyni i Jej mąż byli zgodnym małżeństwem. Mąż faktycznie sprawował opiekę i wykonywał obowiązki rodzicielskie w stosunku do obydwu córek, zapewniał im byt materialny i rozwój emocjonalny, troszczył się o rozwój fizyczny jak i duchowy. W czerwcu 2013 r. mąż zaprzestał troszczyć się o byt materialny dla córek, przestał interesować się ich edukacją, zdrowiem i emocjami, od tego czasu nie uczestniczył w ich wychowaniu, nie przejawiał zainteresowania dziećmi. Były mąż Wnioskodawczyni definitywnie wyprowadził się w listopadzie 2013 r., zaprzestając jakiegokolwiek kontaktu z dziećmi. Wnioskodawczyni doprecyzowała, że od czerwca 2013 r. były mąż nie łożył na utrzymanie córek. Alimenty na starszą córkę zostały sądownie przyznane w maju 2014 r., do tego momentu nie dbał o utrzymanie finansowe córki, nie pomagał w przygotowaniach do matury, nie wspierał, nie dbał o rozwój duchowy i emocjonalny. Alimenty na młodszą córkę zostały zasądzone w drodze zabezpieczenia alimentacyjnego w kwietniu 2014 r., do tego momentu ojciec nie troszczył się o byt materialny. Od czerwca 2014 r. alimenty są egzekwowane w drodze komorniczej. W stosunku do obydwu córek od czerwca 2013 r. do dnia dzisiejszego były mąż nie troszczy się o ich rozwój emocjonalny, duchowy, fizyczny, nie zapewnia wszystkich potrzeb bytowych oraz edukacyjnych. Nie ma żadnego kontaktu z córkami, nie decyduje o istotnych aspektach życia obydwu córek i sam dobrowolnie z tego zrezygnował. Ponadto Wnioskodawczyni poinformowała, że w stosunku do Niej i Jej dzieci nie miał zastosowania przepis art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawa o zryczałtowanym podatku dochodowym, ustawa z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym lub ustawa z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawczyni przysługuje wyłączne prawo do odliczenia w całości kwoty z art. 27f ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Okres jakiego dotyczy zapytanie to lata 2013-2017 oraz okresów przyszłych.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w opisanym stanie faktycznym przysługuje Jej wyłączne prawo do odliczeń w całości kwoty z art. 27f ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa o PIT).

Zgodnie z art. 27f ust. 1 ustawy o PIT podatnik ma prawo odliczyć od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27 Ustawy kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu, na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym:

Wykonywał władzę rodzicielska;
Pełnił funkcję opiekuna prawnego, jeżeli dziecko z nim mieszkało;
Sprawował opiekę poprzez pełnienie funkcji rodzinny zastępczej na podstawie orzeczenia sądu lub umowy zawartej ze starostą.

Stosownie do ust. 4 powołanego artykułu, odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej. Zdaniem Wnioskodawczyni, opisywana ulga („ulga rodzinna”) powinna przysługiwać wyłącznie tym osobom, które faktycznie wykonują władzę rodzicielską, a mówiąc szczegółowo - sprawują opiekę nad dziećmi. Nie można, bowiem automatycznie stosować rozliczenia w równych częściach, tylko w oparciu o treść rozstrzygnięcia władzy rodzicielskiej w wyroku orzekającym rozwód. Pomimo, że były mąż nie został pozbawiony władzy rodzicielskiej, a jedynie zostały mu ograniczone do współdecydowania o kierunku kształcenia dzieci, nie korzystał on z przyznanych mu uprawnień i nie wykonywał ciążących na nim obowiązków rodzicielskich. Punktem wyjścia winno być bowiem ustalenie, które z rodziców faktycznie wykonywał w badanym okresie władze rodzicielską. Nie można bowiem automatycznie stosować reguły rozliczania tej ulgi w częściach równych, tylko na podstawie formalnej przesłanki opartej na treści rozstrzygnięcia władzy rodzicielskiej w wyroku orzekającym rozwód lub w sytuacji, w której władza ta co do zasady przysługuje obojgu rodzicom, ale z okoliczności wynika, że władzę tę faktycznie wykonuje jeden z rodziców. W takiej bowiem sytuacji, podmiotem tej ulgi jest tylko ten z rodziców, który faktycznie tę władzę sprawuje, w danym okresie.

Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 12 marca 2014 r. (sygn. akt I SA/Po 829/13) „nie chodzi tu o dosłowne i formalne rozumieniu wykonywania władzy rodzicielskiej w ujęciu kodeksowym (k.r.o.), ale przede wszystkim o interpretację tej przesłanki w kontekście założonego przez ustawodawcę celu, jaki ulga prorodzinna ma spełniać.”

Zaznaczyć należy, że ulga prorodzinna została wprowadzona do systemu podatkowego z dniem 1 stycznia 2007 r. ustawą z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz zmianie niektórych innych ustaw ( Dz. U. z 2006 r., Nr 217, poz. 1588). W uzasadnieniu projektu ustawy wskazano m.in., że celem tej regulacji jest wspieranie rodziny przez system podatkowy. Z punktu widzenie Wnioskodawczyni istotny jest zapis w projekcie zgodnie z którym - „[...] W przypadku rodziców, którzy rozwiedli się lub gdy orzeczona została separacja, odliczenie przysługuje wyłącznie temu rodzicowi, u którego dziecko faktycznie przebywa...” (Sejm RP V kadencji, Nr druku 732). Art. 27f ustawy o PIT został doprecyzowany z dniem 1 stycznia 2009 r. ustawą z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw ( Dz. U. 2008 r., Nr 209, poz. 1316), w szczególności w ust. 1 tego przepisu dodano pkt 1, w którym mowa jest o wprost o wykonywaniu władzy rodzicielskiej. W uzasadnieniu do projektu tej nowelizacji stwierdzono m.in., że nowelizacja rozszerza zakres tej ulgi o opiekunów prawnych i rodziny zastępcze, a nadto wprowadzono rozwiązanie, aby ulga przysługiwała za miesiące kalendarzowe, w których dziecko pozostawało pod władzą rodzicielską, opieką prawną lub w rodzinie zastępczej, tak aby wyeliminować ewentualne dublowanie ulgi (Sejm RP VI kadencji, Nr druku 1075). W orzecznictwie sądów administracyjnych także zwraca się uwagę na cel ulgi prorodzinnej, którym jest pomoc rodzicom w związku z ciążący na nich obowiązkiem łożenia na utrzymanie małoletnich dzieci czy pełnoletnich w okresie ich nauki. Podkreśla się też, że normy prawne odnoszącego się do tego rodzaju ulg to tzw. normy celu społecznego, który polega na realizacji polityki państwa uwzględniającej rozwój określonych dziedzin życia społecznego, przy czym przy interpretacji tych norm wykładnia celowościowa powinna być stosowna w ścisłym powiązaniu z wykładnią językową i systemową (np. wyrok WSA w Łodzi z dnia 25 kwietnia 2013 r. I SA/Łd 93/13). Wnioskodawczyni podkreśliła, że zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych, w sytuacji sprzeczności wykładni językowej z celami stosowanej regulacji prawej, należy pamiętać, że wykładnia językowa nie może prowadzić do rozstrzygnięcia, które w świetle powszechnie akceptowanych wartości musi być uznane za rażąco niesłuszne, niesprawiedliwe, nieracjonalne lub niweczące ratio legis interpretowanego przepisu (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22 marca 2007 r. sygn. akt III CZP 8/2007, wyrok NSA z dnia 26 września 2011 r. sygn. akt II FSK 546/10).

W opinii Wnioskodawczyni, w celu nabycia przez podatnika (rodzica) prawa do odliczenia ulgi prorodzinnej konieczne jest zarówno posiadane przez niego władzy rodzicielskiej nad dzieckiem, jak i jej faktyczne wykonywanie w danym roku podatkowym. Należy przy tym odróżnić treść władzy rodzicielskiej od wykonywania, gdyż samo posiadanie władzy rodzicielskiej nie oznacza wykonywania. W celu nabycia prawa do odliczenia tej ulgi nie wystarczy więc, że jest się rodzicem posiadającym formalną władzę rodzicielską nad dzieckiem. Kompleksowa wykładnia art. 27f ust. 1 pkt l ustawy, czyli wykładnia językowa uzupełniona celowościową i systemową zewnętrzną, uzasadnia bowiem wniosek, że dla nabycia prawa do odliczenie ulgi, konieczne jest w szczególności wychowanie dziecka przez podatnika swego dziecka (wykonywanie pieczy nad osobą dziecka, zarząd jego majątkiem oraz reprezentowanie dziecka). Podatnik, który chce skorzystać z ulgi podatkowej, obowiązany jest zatem nie tylko posiadać, ale także wykonywać władzę rodzicielską nad dzieckiem. Wykładni tego przepisu należy każdorazowo dokonywać przez pryzmat konstytucyjnej zasady działania dla dobra rodziny (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 7 września 2011 r., sygn. akt VIII SA/Wa 320/11).

Przy wykładni art. 27f ustawy o PIT należy mieć przede wszystkim na uwadze, że treść władzy rodzicielskiej (art. 95 § k.r.o. w związku z art. 96 § 1 k.r.o.) należy odróżnić od jej wykonywania (art. 97 § 1 k.r.o.). Wykonywanie tej władzy oznacza, że jedno z rodziców osobiście zajmuje się sprawami dziecka, tj. wykonuje wszystkie obowiązki, dzięki którym dziecko będzie wychowane w sposób zapewniający jego prawidłowy rozwój. Co do zasady władzę rodzicielską powinni wykonywać oboje rodzice, ale może się zdarzyć , że na skutek różnych okoliczności wykonywanie władzy rodzicielskiej będzie powierzone jednemu z nich, bez pozbawienia prawa rodzicielskich drugiego z rodziców, na przykład w wyniku orzeczenia rozwodu. Z kolei prawo do utrzymania kontaktu z dzieckiem nie należy do sprawowania władz rodzicielskiej (uchwała pełnego składu Izby Cywilnej SN z dnia 18 marca 1968 r. III CZP70/66, OSNCP 1968/5/77). Powyższe wynika też wprost z art. 113 k.r.o. z istoty kontaktów z dzieckiem wynika ponadto, że rodzice nie są zwolnieni z obowiązku utrzymywania tych kontaktów, także wówczas, gdy zostali pozbawieni władzy rodzicielskiej (art. 113 § 2 k.r.o., uchwala SN z dnia 26 września 1983 r., III CzP 46/83, OSNCP 1984/44).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 27f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym:

wykonywał władzę rodzicielską;
pełnił funkcję opiekuna prawnego, jeżeli dziecko z nim zamieszkiwało;
sprawował opiekę poprzez pełnienie funkcji rodziny zastępczej na podstawie orzeczenia sądu lub umowy zawartej ze starostą.

Natomiast w myśl art. 27f ust. 2 ww. ustawy – w brzmieniu obowiązującym w latach 2013-2014 odliczeniu podlega za każdy miesiąc kalendarzowy roku podatkowego, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do:

jednego małoletniego dziecka – kwota stanowiąca 1/6 kwoty zmniejszającej podatek określonej w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, jeżeli dochody podatnika:
1. pozostającego przez cały rok podatkowy w związku małżeńskim i jego małżonka, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 112 000 zł,
2. niepozostającego w związku małżeńskim, w tym również przez część roku podatkowego, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 56 000 zł, za wyjątkiem podatnika samotnie wychowującego małoletnie dziecko wymienionego w art. 6 ust. 4, do którego ma zastosowanie kwota dochodu określona w lit. a;
dwojga małoletnich dzieci – kwota stanowiąca 1/6 kwoty zmniejszającej podatek określonej w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, na każde dziecko.
trojga i więcej małoletnich dzieci – kwota stanowiąca:
1. 1/6 kwoty zmniejszającej podatek określonej w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, odpowiednio na pierwsze i drugie dziecko,
2. 1/4 kwoty zmniejszającej podatek określonej w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, na trzecie dziecko,
3. kwoty zmniejszającej podatek określonej w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, na czwarte i każde kolejne dziecko.

Zgodnie zaś z brzmieniem art. 27f ust. 2 ww. ustawy – w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r., odliczeniu podlega za każdy miesiąc kalendarzowy roku podatkowego, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do:

jednego małoletniego dziecka – kwota 92,67 zł, jeżeli dochody podatnika:
1. pozostającego przez cały rok podatkowy w związku małżeńskim i jego małżonka, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 112 000 zł,
2. niepozostającego w związku małżeńskim, w tym również przez część roku podatkowego, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 56 000 zł, za wyjątkiem podatnika samotnie wychowującego małoletnie dziecko wymienionego w art. 6 ust. 4, do którego ma zastosowanie kwota dochodu określona w lit. a;
dwojga małoletnich dzieci – kwota 92,67 zł na każde dziecko;
trojga i więcej małoletnich dzieci – kwota:
1. 92,67 zł odpowiednio na pierwsze i drugie dziecko,
2. 166,67 zł na trzecie dziecko,
3. 225 zł na czwarte i każde kolejne dziecko.

Za dochody, o których mowa w ust. 2 pkt 1, uważa się dochody uzyskane łącznie w danym roku podatkowym, do których mają zastosowanie zasady opodatkowania określone w art. 27, art. 30b i art. 30c, pomniejszone o kwotę składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a (art. 27f ust. 2a cyt. ustawy).

Odliczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2 lub 3, przysługuje podatnikowi określonemu w ust. 1, który co najmniej przez jeden dzień roku podatkowego wykonywał władzę, pełnił funkcję lub sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do więcej niż jednego dziecka (art. 27f ust. 2b cyt. ustawy).

W świetle art. 27f ust. 2c ustawy odliczenie, o którym mowa w ust. 1, nie przysługuje, poczynając od miesiąca kalendarzowego, w którym dziecko:

na podstawie orzeczenia sądu zostało umieszczone w instytucji zapewniającej całodobowe utrzymanie w rozumieniu przepisów o świadczeniach rodzinnych;
wstąpiło w związek małżeński.

W przypadku, gdy w tym samym miesiącu kalendarzowym w stosunku do dziecka wykonywana jest władza, pełniona funkcja lub sprawowana opieka, o których mowa w ust. 1, każdemu z podatników przysługuje odliczenie w kwocie stanowiącej 1/30 kwoty obliczonej zgodnie z ust. 2 za każdy dzień sprawowania pieczy nad dzieckiem (art. 27f ust. 3 cyt. ustawy).

Stosownie do art. 27f ust. 4 analizowanej ustawy, odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

Na podstawie art. 27f ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym do 28 lutego 2017 r., odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów - imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

odpis aktu urodzenia dziecka;
zaświadczenie sądu rodzinnego o ustaleniu opiekuna prawnego dziecka;
odpis orzeczenia sądu o ustaleniu rodziny zastępczej lub umowę zawartą między rodziną zastępczą a starostą;
zaświadczenie o uczęszczaniu pełnoletniego dziecka do szkoły.

Stosownie zaś do art. 27f ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 marca 2017 r., odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów - imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

odpis aktu urodzenia dziecka;
zaświadczenie sądu rodzinnego o ustaleniu opiekuna prawnego dziecka;
odpis orzeczenia sądu o ustaleniu rodziny zastępczej lub umowę zawartą między rodziną zastępczą a starostą;
zaświadczenie o uczęszczaniu pełnoletniego dziecka do szkoły.

W świetle art. 27f ust. 6 ww. ustawy przepisy ust. 1-5 stosuje się odpowiednio do podatników utrzymujących pełnoletnie dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4 pkt 2 i 3, w związku z wykonywaniem przez tych podatników ciążącego na nich obowiązku alimentacyjnego oraz w związku ze sprawowaniem funkcji rodziny zastępczej.

Z art. 27f ust. 7 tej ustawy wynika natomiast, że przepisy art. 6 ust. 8 i 9 stosuje się odpowiednio do dzieci, o których mowa w ust. 1 i 6.

W myśl art. 6 ust. 8 ww. ustawy, sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2 i 4, nie ma zastosowania w sytuacji, gdy chociażby do jednego z małżonków, osoby samotnie wychowującej dzieci lub do jej dziecka mają zastosowanie przepisy art. 30c, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym lub ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych.

Zgodnie z art. 6 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zasada określona w ust. 8 nie dotyczy osób, o których mowa w art. 1 pkt 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, niekorzystających jednocześnie z opodatkowania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej lub z działów specjalnych produkcji rolnej na zasadach określonych w art. 30c, w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym, w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo w ustawie z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych.

Treść art. 27f ust. 6 cytowanej ustawy w powiązaniu z art. 6 ust. 4 pkt 2 i 3 wskazuje, że odliczenie kwoty określonej w ust. 2 przysługuje również podatnikowi, który utrzymywał dzieci pełnoletnie:

bez względu na ich wiek, które zgodnie z odrębnymi przepisami otrzymywały zasiłek (dodatek) pielęgnacyjny lub rentę socjalną,

do ukończenia 25 roku życia uczące się w szkołach, o których mowa w przepisach o systemie oświaty, przepisach o szkolnictwie wyższym lub w przepisach regulujących system oświatowy lub szkolnictwo wyższe obowiązujących w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie, jeżeli w roku podatkowym nie uzyskały dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 lub art. 30b w łącznej wysokości przekraczającej kwotę stanowiącą iloraz kwoty zmniejszającej podatek oraz stawki podatku, określonych w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, z wyjątkiem renty rodzinnej,

– w związku z wykonywaniem przez tych podatników ciążącego na nich obowiązku alimentacyjnego oraz w związku ze sprawowaniem funkcji rodziny zastępczej.

Zgodnie z zacytowanymi wyżej przepisami ulga prorodzinna, przy spełnieniu określonych wymogów, przysługuje podatnikowi:

wykonującemu władzę rodzicielską w stosunku do małoletniego dziecka/małoletnich dzieci, a także

utrzymującemu pełnoletnie dziecko/pełnoletnie dzieci w związku z wykonywaniem przez podatnika ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego oraz w związku ze sprawowaniem funkcji rodziny zastępczej.

Wobec powyższego wyjaśnić należy, że stosownie do art. 92 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682, z późn. zm.), dziecko pozostaje aż do pełnoletności pod władzą rodzicielską.

Zgodnie z art. 93 § 1 ww. ustawy, władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, a – stosownie do art. 97 § 1 tejże ustawy – jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde z nich jest obowiązane i uprawnione do jej wykonywania.

W myśl art. 58 § 1 ww. ustawy, w wyroku orzekającym rozwód sąd rozstrzyga o władzy rodzicielskiej nad wspólnym małoletnim dzieckiem obojga małżonków i kontaktach rodziców z dzieckiem oraz orzeka, w jakiej wysokości każdy z małżonków jest obowiązany do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowania dziecka. Sąd uwzględnia pisemne porozumienie małżonków o sposobie wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem po rozwodzie, jeżeli jest ono zgodne z dobrem dziecka. Rodzeństwo powinno wychowywać się wspólnie, chyba że dobro dziecka wymaga innego rozstrzygnięcia.

Jak stanowi art. 58 § 1a cyt. ustawy, w braku porozumienia, o którym mowa w § 1, sąd, uwzględniając prawo dziecka do wychowania przez oboje rodziców, rozstrzyga o sposobie wspólnego wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem po rozwodzie. Sąd może powierzyć wykonywanie władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców, ograniczając władzę rodzicielską drugiego do określonych obowiązków i uprawnień w stosunku do osoby dziecka, jeżeli dobro dziecka za tym przemawia.

Zgodnie z treścią art. 107 § 1 ww. ustawy, jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom żyjącym w rozłączeniu, sąd opiekuńczy może ze względu na dobro dziecka określić sposób jej wykonywania i utrzymywania kontaktów z dzieckiem. Sąd pozostawia władzę rodzicielską obojgu rodzicom, jeżeli przedstawili zgodne z dobrem dziecka pisemne porozumienie o sposobie wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem. Rodzeństwo powinno wychowywać się wspólnie, chyba że dobro dziecka wymaga innego rozstrzygnięcia.

W braku porozumienia, o którym mowa w § 1, sąd, uwzględniając prawo dziecka do wychowania przez oboje rodziców, rozstrzyga o sposobie wspólnego wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem. Sąd może powierzyć wykonywanie władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców, ograniczając władzę rodzicielską drugiego do określonych obowiązków i uprawnień w stosunku do osoby dziecka, jeżeli dobro dziecka za tym przemawia (art. 107 § 2 ww. ustawy).

W konsekwencji, jeżeli w stosunku do danego dziecka obojgu rodzicom przysługuje władza rodzicielska, i władza ta jest wykonywana przez obojga rodziców, to każdy z rodziców ma prawo do odliczenia, w granicach przysługującego na dziecko limitu. Kwotę tę rodzice mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej. Dotyczy to zarówno rodziców pozostających w związku małżeńskim lub partnerskim, jak i rodziców rozwiedzionych czy będących w separacji.

Porozumienie rodziców co do wysokości dokonywanego odliczenia nie jest jednak wymagane w przypadku, gdy tylko jeden rodzic spełnia warunki określone w art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, wskazać należy, że warunkiem niezbędnym do zastosowania ulgi prorodzinnej w stosunku do małoletniego dziecka jest wykonywanie władzy rodzicielskiej (a nie samo jej posiadanie). Nie można utożsamiać pojęcia „wykonywanie władzy rodzicielskiej” z pojęciem „przysługiwanie władzy rodzicielskiej”. Należy mieć na uwadze, że do nabycia prawa do odliczenia ulgi prorodzinnej konieczne jest zarówno posiadanie przez rodzica władzy rodzicielskiej nad małoletnim dzieckiem, jak i jej faktyczne wykonywanie w danym roku podatkowym. Należy przy tym odróżnić treść władzy rodzicielskiej od jej wykonywania, gdyż samo posiadanie władzy rodzicielskiej nie oznacza jej wykonywania. Władza rodzicielska obejmuje w szczególności obowiązek i prawo rodziców do wykonywania pieczy nad osobą i majątkiem dziecka (postanowienia Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego). Stąd ulga na dzieci przysługuje tym rodzicom, którzy faktycznie sprawują pieczę nad osobą i majątkiem dziecka. Jeżeli władza rodzicielska przysługuje formalnie obojgu rodzicom, a tylko jeden z rodziców faktycznie ją wykonuje, to z odliczenia całości kwoty może skorzystać tylko ten rodzic. Jeżeli rodzic dziecka pomimo posiadania praw rodzicielskich nie zajmuje się dzieckiem albo jego kontakty są sporadyczne należy uznać, że nie wykonuje władzy rodzicielskiej i w związku z tym nie ma prawa do ulgi.

Jak bowiem wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 27 lipca 2016 r., sygn. akt. II FSK 2378/15, „(…) dla nabycia prawa do odliczenia ulgi prorodzinnej, konieczne jest łączne spełnienie dwóch przesłanek, to jest posiadanie władzy rodzicielskiej (nawet ograniczonej na podstawie wyroku sądowego) i jej faktyczne wykonywanie w danym roku podatkowym. Czym innym jest bowiem posiadanie władzy a czym innym jej wykonywanie, a to oznacza, że utożsamianie ich na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajduje uzasadnienia. W celu nabycia prawa do przedmiotowej ulgi podatnik powinien wykazać zatem, że w danym roku podatkowym wykonywał, a nie tylko posiadał władzę rodzicielską (…).”

Zatem, o wykonywaniu władzy rodzicielskiej nie świadczy tylko sam fakt jej posiadania, czy spełniania obowiązku alimentacyjnego, ani sporadyczne kontakty z dzieckiem. Wykonywanie władzy rodzicielskiej polega na sprawowaniu faktycznej pieczy nad małoletnim dzieckiem w sposób zapewniający jego prawidłowy rozwój, a w szczególności podejmowanie przez rodzica (rodziców) obowiązków w zakresie zaspokojenia potrzeb fizycznych, edukacyjnych i duchowych dziecka. Wykonywanie władzy rodzicielskiej należy zatem odnieść do konkretnych okoliczności faktycznych, w oparciu o zachowania i konkretną aktywność rodziców wobec dziecka.

Pogląd taki podzielają sądy administracyjne w wydawanych orzeczeniach. Stanowisko takie potwierdza orzecznictwo Sądów Administracyjnych (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 lipca 2016 r., sygn. akt. II FSK 1420/15, wyrok z dnia 26 lipca 2016 r., sygn. akt II FSK 447/16 i z dnia 27 lipca 2016 r., sygn. akt. II FSK 661/16 oraz powołany powyżej wyrok z dnia 27 lipca 2016 r., sygn. akt II FSK 2378/15.

Natomiast obowiązek alimentacyjny względem dzieci pełnoletnich, o których mowa w art. 27 ust. 6 i art. 6 ust. 4 pkt 2 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wynika wprost z przepisów ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy - art. 128 i następne. Zgodnie z definicją zawartą w Kodeksie rodzinnym i opiekuńczym, obowiązek alimentacyjny to obowiązek dostarczania środków utrzymania, a w miarę potrzeby także środków wychowania.

Z ww. ustawy wynika, że rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania.

Zakres obowiązku alimentacyjnego rodziców wobec dzieci zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego.

W przypadku dziecka pełnoletniego, jednym z wymogów warunkujących dokonywanie odliczeń w ramach ulgi prorodzinnej jest utrzymywanie dziecka w związku z wykonywaniem, nawet przymusowo, obowiązku alimentacyjnego. Jeżeli oboje rodziców utrzymują pełnoletnie dziecko, tzn. wypełniają swoje obowiązki alimentacyjne, wówczas ulga przysługuje każdemu z rodziców w częściach równych, tj. po 50% lub w dowolnie ustalonej przez nich proporcji. Kwota odliczona przez obojga rodziców nie może przekroczyć rocznego limitu ulgi określonego ustawą.

W celu ustalenia proporcji odliczenia przysługującego każdemu z rodziców, niezbędne jest w tym zakresie porozumienie pomiędzy rodzicami, gdyż to im ustawodawca pozostawił decyzję w tym względzie.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawczyni ma dwoje dzieci: córkę w wieku 13 lat i córkę w wieku 21 lat - studentkę studiów dziennych. Starsza córka urodzona w dniu 9 lipca 1995 r., młodsza córka urodzona w dniu 23 sierpnia 2005 r. Wnioskodawczyni jest rozwiedziona, wyrok sądu orzekający rozwód zapadł w kwietniu 2015 r. Do czerwca 2013 r. Wnioskodawczyni i Jej mąż byli zgodnym małżeństwem. Mąż faktycznie sprawował opiekę i wykonywał obowiązki rodzicielskie w stosunku do obydwu córek, zapewniał im byt materialny i rozwój emocjonalny, troszczył się o rozwój fizyczny jak i duchowy. W czerwcu 2013 r. mąż zaprzestał troszczyć się o byt materialny dla córek, przestał interesować się ich edukacją, zdrowiem i emocjami, od tego czasu nie uczestniczył w ich wychowaniu, nie przejawiał zainteresowania dziećmi. Były mąż Wnioskodawczyni definitywnie wyprowadził się w listopadzie 2013 r., zaprzestając jakiegokolwiek kontaktu z dziećmi. Wnioskodawczyni doprecyzowała, że od czerwca 2013 r. były mąż nie łożył na utrzymanie córek. Alimenty na starszą córkę zostały sądownie przyznane w maju 2014 r., do tego momentu nie dbał o utrzymanie finansowe córki, nie pomagał w przygotowaniach do matury, nie wspierał, nie dbał o rozwój duchowy i emocjonalny. Alimenty na młodszą córkę zostały zasądzone w drodze zabezpieczenia alimentacyjnego w kwietniu 2014 r., do tego momentu ojciec nie troszczył się o byt materialny. Od czerwca 2014 r. alimenty są egzekwowane w drodze komorniczej. W stosunku do obydwu córek od czerwca 2013 r. do dnia dzisiejszego były mąż nie troszczy się o ich rozwój emocjonalny, duchowy, fizyczny, nie zapewnia wszystkich potrzeb bytowych oraz edukacyjnych. Nie ma żadnego kontaktu z córkami, nie decyduje o istotnych aspektach życia obydwu córek i sam dobrowolnie z tego zrezygnował. W praktyce w ogóle nie sprawuje władzy rodzicielskie. Opiekę nad młodszą córką sąd przyznał Wnioskodawczyni, były mąż otrzymał ograniczone prawa do decydowania o istotnych aspektach życia takich jak nauka, leczenie, czy wyjazdy. W latach 2013-2017 starsza córka nie uzyskiwała dochodów podlegających opodatkowaniu, zostawała na utrzymaniu Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni otrzymuje alimenty na obydwie córki w drodze egzekucji komorniczej. Nigdy też nie zostało zawarte porozumienie pomiędzy Wnioskodawczynią, a jej byłym mężem w sprawie odliczenia ulgi na dzieci.

Mając powyższe na uwadze, należy wyjaśnić, że w 2013 roku Wnioskodawczyni nie przysługiwało prawo do skorzystania z ulgi prorodzinnej w pełnej wysokości, bowiem, jak wskazano we wniosku do czerwca 2013 r. były mąż faktycznie sprawował opiekę i wykonywał obowiązki rodzicielskie w stosunku do obydwu córek, zapewniał im byt materialny i rozwój emocjonalny, troszczył się o rozwój fizyczny jak i duchowy. W związku z powyższym, z tak przestawionego stanu faktycznego należy wywnioskować, że do tego momentu zarówno Wnioskodawczyni, jak i Jej były mąż wykonywali wspólnie władzę rodzicielską. Z wniosku i uzupełnienia wynika, że w czerwcu 2013 r. mąż zaprzestał troszczyć się o byt materialny dla córek, przestał interesować się ich edukacją, zdrowiem i emocjami, od tego czasu nie uczestniczył w ich wychowaniu, nie przejawiał zainteresowania dziećmi.

Ze stanu faktycznego wynika, że nigdy nie zostało zawarte porozumienie między Wnioskodawczynią, a jej byłym mężem w sprawie odliczenia ulgi na dzieci. Mając powyższe na uwadze, obojgu rodzicom przysługuje prawo do odliczenia ulgi w wysokości 50%, za miesiące 2013 r., w których obydwoje wykonywali władzę rodzicielską.

Natomiast skoro w czerwcu 2013 r. mąż Wnioskodawczyni zaprzestał troszczyć się o byt córek, przestał interesować się ich edukacją, zdrowiem i emocjami i od tego momentu wyłącznie Wnioskodawczyni wykonywała/wykonuje w stosunku do dziecka małoletniego/dzieci małoletnich władzę rodzicielską, bez udziału drugiego rodzica, to od tego momentu do miesiąca osiągnięcia przez córkę/córki pełnoletności (włączając miesiąc uzyskania przez córkę pełnoletności, tj. lipiec 2013 r. – w stosunku do starszej córki oraz sierpień 2023 r. – w stosunku do młodszej córki), Wnioskodawczyni przysługiwało/będzie przysługiwać w stosunku do małoletniej córki (małoletnich córek), prawo do skorzystania z ulgi prorodzinnej wynikającej z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w wysokości 100% kwoty ustalonej zgodnie z art. 27f ust. 2 tej ustawy. Nadmienić należy, że samo płacenie alimentów na dziecko niepełnoletnie nie jest wystarczające dla uznania, że ojciec faktycznie wykonywał władzę rodzicielską.

Natomiast w sytuacji utrzymywania dziecka/dzieci po uzyskaniu przez niego/przez nie pełnoletności, jeżeli zarówno Wnioskodawczyni, jak i Jej były mąż wypełniali/będą wypełniać obowiązek alimentacyjny, tj. dostarczać środki utrzymania, a w miarę potrzeby także środki wychowania, oboje rodzice są/będą uprawnieni do skorzystania z ulgi wynikającej z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wskazać bowiem należy, że jednym z wymogów warunkujących dokonywanie odliczeń w ramach omawianej ulgi jest utrzymywanie pełnoletniego dziecka w związku z wykonywaniem, nawet przymusowo obowiązku alimentacyjnego. Co do zasady odliczenia należy dokonać przy spełnieniu pozostałych warunków określonych w ustawie. W przypadku braku porozumienia rodziców co do wysokości dokonywanego odliczenia, każdy z rodziców ma możliwość odliczenia połowy przysługującej kwoty ulgi.

Z przestawionego stanu faktycznego wynika, że starsza córka urodziła się w dniu 9 lipca 1995 r., natomiast młodsza córka w dniu 23 sierpnia 2005 r., zatem pełnoletność starsza córka uzyskała z dniem 9 lipca 2013 r., natomiast młodsza córka uzyska pełnoletność z dniem 23 sierpnia 2023 r.

Ponadto Wnioskodawczyni wskazała we wnioski, że od czerwca 2013 r. były mąż nie łożył na utrzymanie córek. Alimenty na starszą córkę zostały sądownie przyznane w maju 2014 r., do tego momentu nie dbał o utrzymanie finansowe córki. Alimenty na młodszą córkę zostały zasądzone w drodze zabezpieczenia alimentacyjnego w kwietniu 2014 r., do tego momentu ojciec nie troszczył się o byt materialny. Od czerwca 2014 r. alimenty są egzekwowane w drodze komorniczej.

W związku z powyższym, za okres od sierpnia 2013 r. do maja 2014 r. (a więc za okres, gdy ojciec w stosunku do starszej pełnoletniej córki nie wypełniał obowiązku alimentacyjnego) Wnioskodawczyni przysługiwało w stosunku do pełnoletniej córki, prawo do skorzystania z ulgi prorodzinnej wynikającej z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w wysokości 100% kwoty ustalonej zgodnie z art. 27f ust. 2 tej ustawy.

Natomiast od czerwca 2014 r., tj. od momentu egzekwowania w drodze komorniczej alimentów, w stosunku do starszej pełnoletniej już córki oraz od września 2023 r., tj. od momentu uzyskania przez młodszą córkę pełnoletności, pod warunkiem, że ojciec będzie wypełniać ciążący na nim obowiązek alimentacyjny, prawo do skorzystania z ulgi prorodzinnej na pełnoletnią córkę/pełnoletnie córki przysługuje/będzie przysługiwać obojgu rodzicom. Zatem nie można się zgodzić z Wnioskodawczynią, że przysługuje/będzie jej przysługiwać wyłączne prawo do odliczenia w całości kwoty z art. 27f ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych na pełnoletnią córkę/pełnoletnie córki.

Ponadto należy wskazać, że ulga w wysokości 50% lub 100% przysługuje podatnikom, którzy mają na utrzymaniu pełnoletnie dziecko, do momentu nie ukończenia przez nie 25 roku życia uczące się w szkole, jeżeli w roku podatkowym nie uzyskało dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 lub art. 30b w łącznej wysokości przekraczającej kwotę stanowiącą iloraz kwoty zmniejszającej podatek określonej w art. 27 ust. 1b pkt 1 oraz stawki podatku, określonej w pierwszym przedziale skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, z wyjątkiem renty rodzinnej.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni w całości uznano za nieprawidłowe, gdyż jak wyjaśniono w interpretacji w latach 2013-2018 oraz okresach przyszłych Wnioskodawczyni nie przysługuje wyłączne prawo do doliczenia w całości ulgi prorodzinnej na swoje córki.

Należy pokreślić, że wszelkie zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień podatkowych powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową. Wykluczone jest w tym wypadku stosowanie wykładni rozszerzającej jak i zawężającej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Ponadto dodać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji indywidualnej wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), jest sam przepis prawa. Należy również zastrzec, że w przypadku korzystania z ulg i zwolnień podatkowych, wynikających z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązek udowodnienia, że prawo do skorzystania z określonej ulgi przy spełnieniu wszystkich warunków wynikających z przepisów podatkowych spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki.

Końcowo, odnosząc się do powołanych wyroków sądów, wskazać należy, że nie są one wiążące dla tutejszego organu. Organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe postępowanie jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin