Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.352.2018.5.PH
z 8 listopada 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 20 sierpnia 2018 r. (data wpływu do Organu 27 sierpnia 2018 r.), uzupełnionym 31 października 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zakwalifikowania bieżących kosztów funkcjonowania Oddziału oraz innych wydatków związanych z działalnością Oddziału do kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawcy dla celów rozliczenia CIT w Polsce (pytanie oznaczone we wniosku jako nr 5) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 sierpnia 2018 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zakwalifikowania bieżących kosztów funkcjonowania Oddziału oraz innych wydatków związanych z działalnością Oddziału do kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawcy dla celów rozliczenia CIT w Polsce.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 17 października 2018 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.352.2018.4.PH 0111-KDIB3-3.4012.233.2018.3.PK wezwano Wnioskodawcę do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 31 października 2018 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

„Oddział w Polsce” (dalej: „Oddział” lub „Wnioskodawca”), jest polskim oddziałem spółki z ograniczoną odpowiedzialnością prawa czeskiego (dalej: „Spółka macierzysta” lub „Jednostka macierzysta”) zlokalizowanym na terytorium Polski, będącym zakładem w rozumieniu art. 5 ust. 1 Umowy zawartej między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Czeską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodów, podpisanej w Warszawie dnia 13 września 2011 r. (Dz. U. z 2012 r., poz. 991 z późn. zm., dalej: „UPO”).

Oddział jest jednostką samobilansującą, wyodrębnioną organizacyjnie, pozbawioną odrębnej od Jednostki macierzystej osobowości prawnej. Spółka macierzysta oraz Oddział prowadzą księgi rachunkowe według przepisów właściwych dla miejsca ich siedziby. Oddział prowadzi tym samym księgi rachunkowe w oparciu o przepisy polskiej ustawy o rachunkowości. Jednostka macierzysta poprzez Oddział jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie osiągniętych przychodów na terytorium Polski.

Spółka macierzysta poprzez ten Oddział świadczy na rzecz podmiotów zewnętrznych usługi z zakresu:

• wykonywania pozostałych instalacji budowlanych (PKD 43.29.Z),
• realizacji projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków (PKD 41.10.Z),
• roboty związane z budową pozostałych obiektów inżynierii lądowej i wodnej, gdzie indziej niesklasyfikowane (PKD 42.99.Z),
• rozbiórki i burzenia obiektów budowlanych (PKD 43.11.Z),
• przygotowania terenu pod budowę (PKD 43.12.Z),
• wykonania instalacji elektrycznych (PKD 43.21.Z),
• wykonania instalacji wodno-kanalizacyjnych, cieplnych, gazowych i klimatyzacyjnych (PKD 43.22.Z),
• zakładania stolarki budowlanej (PKD 43.32.Z),
• wykonywania pozostałych robót wykończeniowych (PKD 43.39.Z),
• pozostałych specjalistycznych robót budowlanych, gdzie indziej niesklasyfikowanych (PKD 43.99.Z).
  
  

W związku z tym Spółka macierzysta jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT w Polsce. Usługi te wykonują pracownicy zatrudnieni przez Jednostkę macierzystą, którzy są oddelegowani do pracy w Polsce. W ramach prowadzonej działalności Jednostka macierzysta ponosi niektóre koszty związane z działalnością tego Oddziału, w szczególności koszty związane z utrzymaniem pracowników oraz samym świadczeniem usług w Polsce.

Dotyczy to przede wszystkim wydatków poniesionych na:

1. płatności dla firm podwykonawczych świadczących pomocnicze prace izolacyjne, spawalnicze itp.;
   
2. opłaty za kontenery budowlane;
   
3. wynagrodzenie technika BHP;
   
4. wynagrodzenie za usługi projektanta związane z wykonywaniem obliczeń i kalkulacji w przypadku pojawienia się zmian umowy w trakcie realizacji prac budowlanych;
   
5. opłaty za rewizje i pomiary dokonywane w celu weryfikacji jakości wykonanych dla podmiotów zewnętrznych usług budowlanych na terytorium Polski;
   
6. koszty podróży oraz zakwaterowania na terytorium Polski pracowników;
   
7. wynagrodzenie i składki na ubezpieczenie tych pracowników;
   
8. opłaty bankowe za zabezpieczenie faktoringu (odkup wierzytelności przez bank);
   
9. opłaty za przelew przy płatności za faktury od kontrahentów oraz powiązane z tym różnice kursowe;
   
10. opłaty za najem biura;
    
11. opłaty za usługi prawne i księgowe;
    
12. opłaty związane z dokumentacją obejmujące opłaty pocztowe lub kurierskie, tłumaczenie dokumentów na język polski i angielski; oraz
    
13. tzw. drobne zakupy:
    
    • paliwa, które jest tankowane do samochodów osobowych, które jest wykorzystywane w związku z podróżami służbowymi na teren budowy w Polsce;
    • środków ochronnych obejmujące m.in. rękawice robocze, kamizelki, odzież ochronna i robocza dla pracowników na potrzeby wykonywania przez nich prac budowanych zgodnie z wymogami z zakresu BHP itp.;
    • materiałów eksploatacyjnych obejmujące m.in. artykuły biurowe typu długopis, papier, toner do drukarki itp.
    
    
    

Oddział jest obciążany tymi kosztami w kwocie netto. Spółka macierzysta nie dokonuje żadnego dodatkowego podwyższenia poniesionych na rzecz Oddziału kosztów. Obciążenie następuje poprzez wystawienie przez Jednostkę macierzystą faktury wewnętrznej, w której ujmowane są koszty poniesione w danym miesiącu. W fakturze wewnętrznej wskazywana jest kategoria wydatków np. wydatki na płacę, wydatki na podróże, drobny zakup – paliwo, drobny zakup – materiały eksploatacyjne, czyli bez wyszczególnienia pojedynczych elementów składających się na daną grupę kosztów.

Do faktur wewnętrznych załączane są kserokopie dokumentów źródłowych, które zawierają szczegółowe dane odnośnie tego jakie koszty składają się na daną kategorię wydatków. Oryginały tych dokumentów przechowywane są przez Spółkę macierzystą.

Faktura wewnętrzna zawiera poza tym m.in. takie dane jak:

• numer faktury wewnętrznej i datę jej wystawienia,
• datę dokonania operacji gospodarczej,
• nazwę Spółki macierzystej oraz jej adres,
• polski numer identyfikacji podatkowej Spółki macierzystej,
• czeski numer identyfikacji podatkowej Spółki macierzystej.
  
  

Transakcje te są traktowane przez Oddział jako niepodlegające opodatkowaniu podatkiem VAT.

Ponadto Spółka macierzysta dokonuje zakupu na terytorium Republiki Czeskiej niektórych materiałów budowlanych, które są wykorzystywane następnie w ramach usług budowlanych świadczonych na terytorium Polski. Obciążenie Oddziału kosztami tych towarów i ich transportu z Czech do Polski następuje poprzez wystawienie przez Jednostkę macierzystą odrębnej faktury wewnętrznej, na których Spółka macierzysta wskazuje m in :

• numer faktury wewnętrznej i datę jej wystawienia,
• datę przemieszczenia towarów,
• nazwę Spółki macierzystej oraz jej adres,
• polski numer rejestracji Spółki macierzystej dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych jako nabywcy towarów w Polsce (właściwy i ważny na dzień przemieszczenia towarów z Czech do Polski),
• czeski numer rejestracji Spółki macierzystej jako podatnika VAT UE jako dostawcy towarów z Czech,
• przedmiot przemieszczenia wskazując ogólnie iż chodzi o materiał dostarczony z Czech i określając firmę od której nabyto te towary w Czechach,
• wartość przemieszczonych towarów – w rozbiciu na materiał zakupiony od poszczególnych czeskich kontrahentów oraz wartość łączną.
  
  

Spółka macierzysta posiada faktury potwierdzające zakup materiałów budowlanych od czeskich firm, których nazwy wskazane są na wystawianym dla Oddziału dokumencie. Ich kserokopie są przesyłane wraz z fakturą wewnętrzną do Oddziału, a oryginały są przechowywane przez Spółkę macierzystą zgodnie z wymogami czeskich przepisów prawa podatkowego.

Transakcje te są przez Oddział traktowane jako podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT na terytorium Polski.

Drobne zakupy, które wymieniono w pkt „m” stanu faktycznego obejmują paliwo, odzież roboczą i materiały eksploatacyjne. Paliwo jest tankowane poza terytorium kraju bezpośrednio do samochodów, które są wykorzystywane do przejazdów przez pracowników z Republiki Czeskiej do Polski i z powrotem.

Natomiast pozostałe towary wykorzystywane przez pracowników w ramach wykonywanych obowiązków, a zaliczane przez Spółkę do tzw. drobnych zakupów są:

• częściowo kupowane na terytorium Republiki Czeskiej i transportowane przez Spółkę do jej Oddziału w Polsce, a następnie przekazywane pracownikom,
• a częściowo zakup tych towarów jest dokonywany już na terytorium Polski, przy czym zapłata następuje za pośrednictwem firmowej karty płatniczej powiązanej z rachunkiem bankowym Spółki prowadzonym w czeskim banku. Towary takie są wydawane pracownikom w Polsce.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy opisane w zdarzeniu przyszłym (powinno być: „stanie faktycznym”, przyp. tut. Organu) bieżące koszty funkcjonowania Oddziału oraz inne wydatki związane z działalnością Oddziału będą stanowić koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy dla celów rozliczenia CIT w Polsce? (pytanie oznaczone we wniosku jako nr 5)

Zdaniem Wnioskodawcy:

W myśl art. 4a pkt 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036 z późn. zm., zwanej dalej: ustawą CIT), przez zagraniczny zakład należy rozumieć stalą placówkę, poprzez którą podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat, plac budowy, budowę, montaż lub instalację, jak również osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje. Powyższe uregulowania należy oczywiście stosować z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 2 ustawy CIT w przypadku podmiotów zagranicznych, opodatkowaniu podlegają jedynie dochody osiągnięte na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

Regulacje powyższe są oczywiście w pełni kompatybilne z postanowieniami modelowej umowy OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku, uchwalonej przez Komitet Spraw Podatkowych OECD z 1963 r., zgodnie z którymi (art. 7) zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tyłków tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w taki właśnie sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w państwie położenia zakładu, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą by przypisane tylko temu zakładowi.

Zyski przypisane takiemu zakładowi powinny odzwierciedlać wynik, jaki mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo. Niemniej jednak, przy ustalaniu zysków zakładu dopuszcza się odliczenie nakładów (kosztów) ponoszonych na rzecz tego zakładu, włącznie z kosztami zarządzania i ogólnymi kosztami administracyjnymi, niezależnie od tego, czy powstały w państwie, gdzie położony jest zakład, czy gdzie indziej.

Analogicznie ta kwestia została uregulowana w art. 7 umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawartej między Rzeczypospolitą Polską a Republiką Czeską.

Zgodnie zaś z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD (komentarz, do art. 7 ust. 3) „ustęp stanowi w szczególności, że przy obliczaniu zysków zakładu należy uwzględnić wydatki dokonane na zakład bez względu na to, gdzie zostały dokonane”.

Jak stanowi art. 15 ust. 1 ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT. Przepis ten oznacza, że podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkie koszty, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, zarówno bezpośrednio jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że wykaże ich związek z. prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca zauważa co następuje: Koszty funkcjonowania Oddziału opisane we wniosku oraz inne wydatki związane z działalnością Oddziału będą stanowiły koszt uzyskania przychodu Oddziału w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy CIT dla celów rozliczenia podatku dochodowego od osób prawnych w Polsce.

Jak wskazano już powyżej, instytucja oddziału jest jedynie formą działania przedsiębiorcy zagranicznego w Polsce, a nie odrębnym od niego podmiotem podatkowym. Natomiast z punktu widzenia prawa podatkowego oddział może być rozpoznawany tak w świetle Konwencji Modelowej, jak też umów o zapobieżeniu podwójnemu opodatkowaniu, jako tzw. zakład. Jest to fikcja prawna stworzona specjalnie dla potrzeb podatkowych. Podatnikiem był i pozostaje podmiot zagraniczny.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, iż Spółka macierzysta, będąca podmiotem zagranicznym, będzie opłacała podatek dochodowy od przychodów osiągniętych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez jej Oddział w Polsce, który nie stanowi odrębnego podmiotu od jednostki macierzystej. Spółka macierzysta będzie też uprawniona do rozpoznania kosztów podatkowych w Polsce na zasadach określonych w ustawie CIT z uwzględnieniem zasad wynikających z Konwencji.

Zaliczenie wydatków poniesionych przez Spółkę macierzystą do kosztów podatkowych Oddziału będzie możliwe pod warunkiem ich poniesienia w związku z funkcjonowaniem Oddziału. W konsekwencji, w przypadku, gdy określone wydatki dotyczyć będą działalności Oddziału, zostaną one uwzględnione w wyliczeniu przychodu podatkowego Oddziału, stanowiąc koszt jego uzyskania na zasadach określonych w ustawie CIT.

Niezależnie od powyższego, aby wymienione w opisanym stanie faktycznym wydatki opłacane przez Jednostkę macierzystą stanowić mogły koszt uzyskania przychodu podatkowego dla Oddziału w Polsce, spełniać będą musiały warunki przewidziane w przepisach ustawy CIT. Mianowicie, wydatki te powinny spełniać wymogi przewidziane w definicji kosztów uzyskania przychodu określonej w art. 15 ust. 1 ustawy CIT tj. być poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT i być właściwie udokumentowane.

Użyty w art. 15 zwrot „w celu” oznacza, że aby określony wydatek można było uznać za koszty uzyskania przychodów, miedzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodów musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów bądź na funkcjonowanie źródła przychodów. Kosztami uzyskania przychodów mogą być wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie zachowanie źródła przychodów. Obok wydatków mających bezpośredni związek z przychodami, takimi jak zakup towarów handlowych czy surowców do produkcji, do kosztów uzyskania przychodów można także zaliczać wydatki związane z przychodami w sposób pośredni. Warunkiem jest, aby były to wydatki ściśle związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W opinii Wnioskodawcy, koszty opisane we wniosku, w szczególności:

• koszty firm podwykonawczych świadczących pomocnicze prace budowlane,
• koszt wynagrodzeń pracowników delegowanych przez Spółkę macierzystą do Polski,
• koszty najmu biura Oddziału,
• koszty obsługi księgowej, prawnej, finansowej i administracyjnej Oddziału,
• koszty podróży pracowników oraz koszty paliwa,
• koszty środków ochrony i materiałów eksploatacyjnych,
• koszty materiałów budowlanych przemieszczanych z terytorium Czech do kraju

-nie zostały wymienione w katalogu wydatków nieuznawanych za koszty i niewątpliwie będą pozostawać w związku przyczynowym z powstaniem przychodu Spółki macierzystej działającej poprzez Oddział z usług świadczonych na terytorium Polski. W związku z powyższym powinny stanowić koszt uzyskania przychodu na podstawce art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Ponadto, również inne racjonalne wydatki związane z działalnością Oddziału i spełniające dyspozycje art. 15 ust. 1 ustawy CIT powinny być ujęte w rozliczeniu podatkowym Spółki macierzystej w Polsce z tytułu prowadzenia działalności przez Oddział, o ile nie będą znajdowały się w katalogu wyłączeń wskazanych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT oraz będą właściwie udokumentowane.

Zatem, nie ulega wątpliwości, że wydatki związane z funkcjonowaniem Oddziału zgodnie z ogólnymi zasadami ustawy CIT oraz wytycznymi zawartymi w art. 7 Konwencji powinny stanowić koszt podatkowy w Polsce.

Ponadto zdaniem Wnioskodawcy koszty te mogą być ujmowane w księgach rachunkowych Oddziału na podstawie faktur wewnętrznych wystawianych cyklicznie przez Jednostkę macierzystą. Z dokumentów tych wynika bowiem jaki rodzaj kosztu oraz o jakiej wartości (w kwocie netto) został przez Spółkę macierzystą poniesiony. Ponadto Jednostka macierzysta posiada dokumenty potwierdzające poniesienie tych kosztów.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy koszty bieżące działalności Oddziału oraz inne racjonalne wydatki związane z prowadzeniem działalności poprzez Oddział w Polsce ponoszone przez Spółkę macierzystą będą mogły zostać przypisane i uwzględnione w rachunku podatkowym Oddziału jako koszt uzyskania przychodu opodatkowanego CIT w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że przedmiotem niniejszej interpretacji, zgodnie z zadanym pytaniem warunkującym jej zakres, jest kwestia zakwalifikowania bieżących kosztów funkcjonowania Oddziału oraz innych wydatków związanych z działalnością Oddziału do kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawcy dla celów rozliczenia CIT w Polsce. Ocenie nie podlegał sposób ujmowania w księgach rachunkowych Oddziału dokumentów wystawianych przez jednostkę macierzystą.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036 z późn. zm., zwanej dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z powołanego art. 15 ust. 1 ustawy o CIT wynika, że kosztami uzyskania przychodów są bowiem wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów, a wiec jest racjonalnie i gospodarczo uzasadniony,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest polskim oddziałem spółki z ograniczoną odpowiedzialnością prawa czeskiego, zlokalizowanym na terytorium Polski, będącym zakładem w rozumieniu art. 5 ust. 1 Umowy zawartej między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Czeską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodów, sporządzonej w Warszawie dnia 13 września 2011 r. (Dz. U. z 2012 r., poz. 991 z późn. zm., dalej: „UPO”).

W myśl art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Ponadto ustawa o CIT stanowi, że ilekroć w tej ustawie jest mowa o zagranicznym zakładzie – oznacza to:

1. stałą placówkę, poprzez którą podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych,
2. plac budowy, budowę, montaż lub instalację, prowadzone na terytorium jednego państwa przez podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium innego państwa,
3. osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje

-chyba że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, stanowi inaczej (art. 4a pkt 11 ustawy o CIT).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 UPO, określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność gospodarcza przedsiębiorstwa. Określenie „zakład” obejmuje w szczególności siedzibę zarządu, filię, biuro, fabrykę, warsztat oraz kopalnie, źródło ropy naftowej lub gazu, kamieniołom lub każde inne miejsce wydobycia zasobów naturalnych.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 UPO, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność gospodarczą w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Stosownie do art. 7 ust. 2 i 3 UPO, jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład to, z zastrzeżeniem postanowień ustępu 3, w każdym Umawiającym się Państwie należy przypisać temu zakładowi takie zyski, które mógłby on osiągnąć, gdyby prowadził taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem. Przy ustalaniu zysków zakładu dopuszcza się odliczanie nakładów ponoszonych na rzecz tego zakładu, włącznie z kosztami zarządzania i ogólnymi kosztami administracyjnymi, niezależnie od tego, czy powstały w tym Państwie, w którym zakład jest położony, czy gdzie indziej.

Z kolei art. 7 ust. 4 UPO stanowi, że jeżeli w Umawiającym się Państwie istnieje zwyczaj ustalania zysków zakładu przez podział całkowitych zysków przedsiębiorstwa na jego poszczególne części, to postanowienia ustępu 2 nie wykluczają ustalenia przez to Umawiające się Państwo zysków do opodatkowania według zwykle stosowanego podziału; sposób stosowanego podziału zysku musi jednak być taki, żeby wynik był zgodny z zasadami zawartymi w niniejszym artykule.

Mając na uwadze powołane przepisy, należy stwierdzić, że brzmienie art. 7 UPO określa zasadę rozgraniczenia zysków pomiędzy poszczególne części przedsiębiorstwa to jest jednostkę macierzystą i zakład oraz formułuje normę, że w państwie źródła (położenia zakładu) opodatkowaniu podlegają zyski powstałe w związku z działalnością wykonywaną przez zakład. Zyski jednostki macierzystej w części przypadającej na działalność oddziału położonego w Polsce, będą opodatkowane w Polsce w części w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi. Koszty służące zatem uzyskaniu przychodów i spełniające ogólne przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT niezależnie od miejsca powstania a związane z działalnością oddziału, będą stanowiły koszty uzyskania przychodów oddziału i będą podlegały rozliczeniu w Polsce w zakresie podatku CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy należy zatem uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Ponadto Organ informuje, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem zostało/zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.