Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.377.2018.1.MR
z 2 listopada 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 sierpnia 2018 r. (data wpływu 5 września 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie ustalenia czy Spółka jest uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów przyporządkowanych do Projektu X i Projektu Y w momencie ich zbycia – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 września 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy Spółka jest uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów przyporządkowanych do Projektu X i Projektu Y w momencie ich zbycia.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka Z należy do Podatkowej Grupy Kapitałowej (dalej: PGK) i świadczy regulacyjne usługi systemowe wspomagające bezpieczeństwo krajowego systemu elektroenergetycznego, prowadzi działalność w zakresie wytwarzania i obrotu energią elektryczną z odnawialnych źródeł energii takich jak energia wiatru i wody oraz obrotu prawami majątkowymi związanymi z tą produkcją. W związku ze strategią prowadzenia inwestycji w zakresie odnawialnych źródeł energii. Spółka Z nabywała na rynku projekty farm wiatrowych lub spółki, które prowadziły takie projekty. W celu konsolidacji działalności wytwórczej z odnawialnych źródeł w ramach jednej linii biznesowej, w ciągu kilku ostatnich lat Spółka Z przejmowała spółki projektowe należące do grupy, które zajmowały się realizacją projektów wiatrowych. Specyfika projektów związanych z budową farm wiatrowych polega m.in. na tym, że są to zazwyczaj budowy realizowane na cudzym, dzierżawionym gruncie.

W 2015 r. doszło do połączenia spółki A oraz Z. W wyniku połączenia Spółka weszła w prawa i obowiązki wynikające z umów zawartych przez spółkę przejmowaną. Do umów tych należy między innymi „Umowa dzierżawy nieruchomości” (dalej: Umowa dzierżawy) zawarta przez spółkę A z trzema niezależnymi podmiotami tj. B, C, D, które występowały wspólnie jako Wydzierżawiający (dalej: Wydzierżawiający), pod budowę farmy wiatrowej w okolicy miejscowości X…(dalej: Projekt X).

W tym samym roku doszło do przejęcia przez Spółkę Z spółki O. Spółka ta realizowała budowę farm wiatrowych na gruntach zlokalizowanych w okolicach miejscowości Y (dalej: projekt Y) dzierżawionych od podmiotu, który sprzedał tej spółce rozpoczętą inwestycję. Sprzedaż ta została dokonana na podstawie „Umowy ramowej sprzedaży projektów” (umowa zawarta 12.06.2012 r.; dalej: Umowa ramowa) oraz szeregu umów szczegółowych dotyczących zbycia poszczególnych projektów.

Umowa ramowa zawierała również regulacje odnoszące się do współpracy pomiędzy sprzedającym inwestycję i nabywcą w czasie realizacji projektów i w związku z tym obowiązywała także po formalnym nabyciu projektów. Ponadto w celu realizacji Projektu X zawarto po jej zakupie umowy dzierżawy z właścicielem gruntu, którym był zbywcą tego projektu.

W związku z wejściem w życie 15 lipca 2016 r. „Ustawy o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych” (dalej: Ustawa odległościowa), która zwiększyła minimalną odległość turbin wiatrowych od zabudowy, Spółka Z dokonała przeglądu inwestycji w toku dotyczących farm wiatrowych w celu stwierdzenia, które z nich nie mogą być kontynuowane ze względu na niespełnienie kryteriów „odległościowych”. W wyniku dokonanego przeglądu Spółka podjęła uchwałę o zamknięciu tj. zaprzestaniu wszelkich działań i ponoszeniu dalszych wydatków związanych z szeregiem inwestycji w tym o zamknięciu Projektu X oraz Projektu Y. W wyniku podjęcia Uchwały rozpoczęto działania mające na celu formalne rozwiązanie i zakończenie umów, które łączyły Spółkę z właścicielami gruntów pod budowę farm wiatrowych. Proces ten został zakończony w 2017 r.

Na moment zamknięcia obu Projektów zostały wykonane jedynie wstępne, typowe dla inwestycji polegających na budowie farmy wiatrowej, prace dotyczące przede wszystkim pomiaru wietrzności oraz badań fauny, niezbędnych do uzyskania pozwoleń środowiskowych. Do kosztu wytworzenia środków trwałych zostały też przyporządkowane wynagrodzenia pracowników zaangażowanych w realizację Projektu X i Projektu Y oraz wszelkie inne koszty dające się przyporządkować do tych inwestycji.

W rezultacie wypowiedzenia umów dzierżawy zawartych w celu realizacji Projektu X oraz Projektu Y doszło do zawarcia Porozumień mających na celu rozliczenie zakończenia inwestycji z Wydzierżawiającymi.

1. Projekt X
   
   

Kwestia wypowiedzenia umowy dzierżawy dla projektu X została uregulowana w „Porozumieniu o rozwiązaniu z dniem 31 marca 2017 r. „Umowy dzierżawy nieruchomości” z 27 czerwca 2012 r.” (dalej: Porozumienie). W Porozumieniu wskazano, że Wydzierżawiający zrzeka się roszczeń związanych z możliwością żądania podwyższonego czynszu przewidzianych w Umowie oraz skraca okres wypowiedzenia Umowy. W zamian za zrzeczenie oraz skrócenie okresu wypowiedzenia określono kwotę ryczałtową, która miała być zapłacona przez Dzierżawcę. Ponadto określono sposób i kwotę rozliczenia czynszu należnego za okres do rozwiązania Umowy dzierżawy.

Zgodnie z § 16.4 a) Umowy dzierżawy, w razie wypowiedzenia przez Dzierżawcę umowy, przeniesie on na Wydzierżawiającego inwestycję w tym, wszelkie pozwolenia, aneksy, mapy materiały itp. beż żadnego wynagrodzenia. Postanowienie to jest częścią Umowy dzierżawy odnoszącej się do warunków jej rozwiązania. Powyższe zostało potwierdzone w Porozumieniu. Przeniesienie inwestycji bez dodatkowego wynagrodzenia w razie wypowiedzenia Umowy dzierżawy z przyczyn leżących po stronie Dzierżawcy było jednym z warunków zawarcia tej umowy w 2012 r. tj. rozpoczęcia realizacji inwestycji. Jest to element rozliczenia wynikający z wcześniejszego rozwiązania Umowy dzierżawy przez Spółkę. Innymi słowy jest to rodzaj dodatkowego, przekazanego w naturze zadość uczynienia za rozwiązanie umowy przed terminem (Umowa dzierżawy została zawarta na okres 30 lat).

Strony sporządziły „Protokół przekazania Nieruchomości oraz dokumentacji projektowej” (31 marca 2017 r.). Dokumentacja została przekazana w formie elektronicznej.

2. Projekt Y
   
   

W „Porozumieniu w związku z wygaśnięciem umowy ramowej sprzedaży projektów z dnia 12 czerwca 2012 r.” dotyczącym Projektu Y wskazano, że ze względu na wypowiedzenie wszystkich umów dzierżawy Umowa ramowa wygasła. Zgodnie z punktem 13.3 Umowy ramowej w przypadku wygaśnięcia (rozwiązania) Umowy, Sprzedający będzie uprawniony do zakupu projektu za kwotę 1 zł. Sprzedający stwierdził w „Porozumieniu”, że skorzysta z tego uprawnienia oraz zrzekł się wszelkich potencjalnych roszczeń związanych z rozwiązaniem Umowy ramowej i umów dzierżawy. Dokumentacja związana z inwestycją została przekazana Sprzedającemu w formie elektronicznej na podstawie protokołu z 15 grudnia 2017 r. Spółka wystawiła fakturę na sprzedaż inwestycji za kwotę 1 zł. Sprzedaż za taką cenę również stanowiła element rozliczenia związany z rozwiązaniem umów przez terminem, z przyczyn leżących po stronie nabywcy inwestycji (Dzierżawcy).

Zamknięcie Projektów X i Y oraz przekazanie ich w ramach rozliczeń dotyczących Umowy dzierżawy i Umowy ramowej skutkuje koniecznością dokonania kwalifikacji dla celów podatkowych kosztów zbytych inwestycji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zgodnie z art. 15 ust. 4f „Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych” (dalej ustawa o PDOP) Spółka Z może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów koszty przyporządkowane do Projektu X i Projektu Y w momencie ich zbycia?

Zdaniem Wnioskodawcy,

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm.; dalej: ustawa PDOP) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przepis art. 15 ust. 4f ustawy o PDOP stanowi z kolei, że koszty zaniechanych Inwestycji są potrącalne w dacie zbycia inwestycji lub ich likwidacji.

Z regulacji zawartej w art. 15 ust. 4f ustawy o PDOP wynika, że poniesione koszty zaniechanych inwestycji zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich zbycia lub likwidacji. Zbycie to każda czynność prawna, w wyniku której dojdzie do przeniesienia własności składników majątkowych objętych określeniem „inwestycja”. Przepis nie przewiduje przy tym warunku, aby zbycie miało charakter odpłatny. Definicja sformułowana przez ustawodawcę w art. 15 ust. 1 ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji podatkowej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wyłącza możliwość zaliczenia danego rodzaju kosztów do kosztów uzyskania przychodów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem, bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na jego działalność przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania albo zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust 1 ustawy o PDOP, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o PDOP nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części. Wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Przepis art. 16g ust. 4 definiuje z kolei jakie koszty wchodzą w skład wartości początkowej środka trwałego wytworzonego przez podatnika we własnym zakresie. Za koszt wytworzenia uważa się zgodnie z tym przepisem wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Ponadto należy wskazać, że zgodnie z art. 4a pkt 1 ustawy o PDOP, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 330 ze zm.). Z kolei środki trwałe w budowie to - w myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości - zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego. Z powyższego wynika, że inwestycja to nakład gospodarczy na tworzenie lub zwiększanie majątku trwałego.

W toku prowadzonej inwestycji może również dojść do jej zaniechania, z którym mamy do czynienia wówczas, gdy podatnik nie podejmuje kolejnych czynności związanych z prowadzonym procesem inwestycyjnym, pomimo że nie został on zakończony. Innymi słowy, jest to brak działania, zaprzestanie dokonywania następnych czynności, a w konsekwencji rezygnacja z podjętych wcześniej zamierzeń i odstąpienie od inwestycji. Przy czym zaniechanie inwestycji dotyczy także rezygnacji z inwestycji na etapie wstępnych czynności związanych z planowaną inwestycją.

Wydatki ponoszone w związku z inwestycją nie podlegają bezpośredniemu zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu. Powiększają one wartość inwestycji, wpływając na przyszłą wartość początkową środka trwałego, który powstanie (zostanie wytworzony) po zakończeniu inwestycji. Wydatki poniesione na zakończone inwestycje, w wyniku których zostaną wytworzone środki trwałe, staną się - co do zasady - kosztami uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne.

Ustawodawca pozwala jednakże rozliczyć w kosztach podatkowych koszty inwestycji, która nie została przez podatnika dokończona. Niewątpliwie jednak podatnik rozliczający w kosztach podatkowych wydatki poniesione na taką inwestycję powinien być w stanie wykazać, że podejmując ją zakładał jej związek z uzyskiwaniem przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Jest to bowiem podstawowy warunek zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 15 ust 1 ustawy o PDOP.

Koszty zaniechanych Inwestycji są, w myśl art. 15 ust. 4f ustawy o pdop, kosztem podatkowym w dacie zbycia lub likwidacji inwestycji. Zatem, wydatki poniesione na niedokończoną inwestycję mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w dwóch sytuacjach:

• zbycia niedokończonej inwestycji,
  

• zlikwidowania zaniechanej inwestycji.
  
  
  

Jednocześnie w katalogu kosztów, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP nie wymieniono kosztów związanych z wcześniejszym rozwiązaniem umowy dzierżawy cudzego gruntu, na którym miała być realizowana inwestycja. Koszty tego stanowią koszt działalności podatnika w sytuacji, gdy dalsze wieloletnie ponoszenie kosztów dzierżawy byłoby nieracjonalne gospodarczo ze względu na fakt zaniechania inwestycji.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o PDOP, w brzmieniu obowiązującym w 2017 r., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów darowizn i ofiar wszelkiego rodzaju, z wyjątkiem dokonywanych między spółkami tworzącymi podatkową grupę kapitałową, a także wpłat na rzecz Polskiej Organizacji Turystycznej, z tym że kosztem uzyskania przychodów są koszty wytworzenia lub cena nabycia produktów spożywczych, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku od towarów i usług, przekazanych na rzecz organizacji pożytku publicznego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. z 2016, poz. 239 i 395), z przeznaczeniem wyłącznie na cele działalności charytatywnej prowadzonej przez te organizacje.

Zgodnie z poglądami zawartymi w orzecznictwie i doktrynie przez darowiznę, o której mowa w tym przepisie należy rozumieć darowiznę określoną w art. 888 Kodeksu cywilnego, a jej głównymi cechami na gruncie działalności gospodarczej jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu. Jest to zatem wyzbycie się majątku bez uzyskania jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego od obdarowanego.

Odnosząc powołane powyżej przepisy do stanu faktycznego przedstawionego powyżej, należy stwierdzić, że Spółka w momencie zbycia inwestycji w postaci Projektu X. i Projektu Y. może uwzględnić w kosztach uzyskania przychodów poniesione nakłady na inwestycję.

W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, że Spółka Z jako spółka przejmująca spółki będące właścicielami wyżej wymienionych Projektów, w drodze sukcesji generalnej, nabyła prawo do uwzględnienia w swoich rozliczeniach podatkowych, a w zasadzie rozliczeniach podatkowych PGK, kosztów związanych z obiema inwestycjami. W obu przypadkach nie ulega również wątpliwości, że koszty związane z inwestycjami zostały poniesione w celu uzyskania przychodów ze sprzedaży energii elektrycznej wytworzonej przez mające powstać farmy wiatrowe w X i Y; koszty te nie został zwrócone w jakiejkolwiek formie; zostały poniesione definitywnie i nie były do momentu zbycia zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Ponadto w sytuacji, gdyby umowy dotyczące tych projektów nie przewidywały uprawnienia do przeniesienia tych inwestycji w razie rozwiązania umowy przed terminem z przyczyn leżących po stronie Spółki, w razie ich zaniechania, Spójka Z mogłaby je zlikwidować i bez przeszkód zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Obie sytuacje łączy również fakt, że zaistniały one jako skutek wcześniejszego wypowiedzenia umów przez Spółkę Z ze względu na zmianę przepisów prawa, które zmusiły Spółkę do zamknięcia inwestycji. Innymi słowy przeniesienie inwestycji stanowiło w tych przypadkach jeden z warunków umożliwiających zgodę Wydzierżawiającego na wcześniejsze wypowiedzenie umów dzierżawy, stanowiąc rodzaj „odstępnego”, czy też dodatkowego zadość uczynienia za zakończenie umów przed terminem. Zbycie inwestycji jest w tym przypadku elementem rozliczenia za wcześniejsze rozwiązanie umowy. Wydatki poniesione w związku z uzyskaniem stosownych pozwoleń, koszty prac przygotowawczych badań środowiskowych, pomiarów wietrzności dokonywanych w konkretnych lokalizacjach przewidzianych pod budowę farm wiatrowych i wynagrodzeń osób zaangażowanych w inwestycję traktowane są przez Spółkę jako aktywa trwałe, stanowiące środki trwałe w budowie. Jednocześnie, dla celów podatkowych, Spółka Z nie rozpoznała żadnych wydatków, związanych z inwestycją, gdyż nie została ona zakończona.

Zadaniem Spółki fakt, że zgodnie z postanowieniami umownymi projekt X został zbyty bez wynagrodzenia, a Projekt X za 1 zł nie ma znaczenia dla uznania, że w obu przypadkach Spółka może rozpoznać koszt inwestycji w momencie ich zbycia.

Przepis art. 15 ust. 4f nie wskazuje, że koszt inwestycji jest kosztem uzyskania przychodów w momencie odpłatnego zbycia inwestycji. W przepisie tym jest mowa jedynie o „zbyciu inwestycji”. Ponadto jak opisano powyżej z darowizną mamy do czynienia w sytuacji, gdy wyzbycie się majątku nie wiąże się ze świadczeniem wzajemnym. W tym przypadku świadczeniem tym jest zgoda na wcześniejsze rozwiązanie umów przez Wydzierżawiającego. W razie odmowy zbycia inwestycji zgodnie z postanowieniami Umowy dzierżawy, Wydzierżawiający mógłby bowiem żądać dalszego jej egzekwowania. Dzięki temu Spółka nie będzie ponosiła przez kolejne lata nieuzasadnionych ekonomicznie kosztów dzierżawy, gdyż budowa farmy wiatrowej nie będzie kontynuowana.

W związku z powyższym Spółka stoi na stanowisku, ze koszty inwestycji X i Y powinny stanowić koszty uzyskania przychodów w momencie ich zbycia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie ustalenia czy Spółka jest uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów przyporządkowanych do Projektu X i Projektu Y w momencie ich zbycia – jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Wskazać należy, że do dnia 31 grudnia 2017 r., art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, miał następujące brzmienie: „Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.”

Powyższe nie ma wpływu na rozstrzygnięcie zapadłe w sprawie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisanym zdarzeniem przyszłym) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.