Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.372.2018.1.NL
z 16 listopada 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 września 2018 r. (data wpływu 17 września 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 w zw. z art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w przypadku udokumentowania części wierzytelności postanowieniem o umorzeniu postępowania egzekucyjnego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 września 2018 r. wpłynął do organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 w zw. z art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w przypadku udokumentowania części wierzytelności postanowieniem o umorzeniu postępowania egzekucyjnego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, z siedzibą w G., prowadzi działalność gospodarczą w przedmiocie m.in. produkcji tektury. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka nawiązała współpracę gospodarczą z P.C., który kupował od Spółki produkowane przez nią pudła tekturowe. Współpraca pomiędzy stronami trwała przez szereg miesięcy.

Jednocześnie w ostatnim okresie współpracy pomiędzy stronami zawarto szereg umów z odroczonym terminem płatności, który wynosił 60 dni od dnia wystawienia przez Spółkę faktury. W związku z zawarciem umów sprzedaży oraz wydaniem towaru na rzecz P.C. Spółka wystawiła faktury VAT na rzecz kontrahenta, tj. faktury o numerach (…).

P.C. nie uregulował należności objętych tymi fakturami. Łączna wartość wystawionych i nieuregulowanych faktur przez P.C. wynosi 1.231.985,62 zł.

Spółka zwraca uwagę, że zawierając wskazane transakcje z P.C. zweryfikowała kontrahenta poprzez wcześniejszą, nie budzącą wątpliwości współpracę z nim, jak również zweryfikowała kontrahenta poprzez firmy badające sytuację finansową podmiotów gospodarczych, tj. spółkę E.

Celem dochodzenia należności przeciwko P.C. Spółka złożyła dwa pozwy.

Pierwszy pozew dotyczył zapłaty kwoty 36.433,58 zł wynikającej z faktury VAT (…). Sprawa została skierowana do Sądu Rejonowego w T. Wyrokiem z dnia 23 lutego 2018 r. Sąd Rejonowy w T. zasądził całą dochodzoną przez Spółkę kwotę. Pomimo prawomocności wskazanego wyroku P.C. nie uregulował zasądzonej wyrokiem kwoty. Drugi zaś pozew dotyczył zapłaty kwoty 42.626,88 zł wynikającej z faktury VAT (…). Sprawa została skierowana do Sądu Rejonowego w T.

Wyrokiem z dnia 4 czerwca 2018 r. Sąd Rejonowy w T. zasądził całą dochodzoną przez Spółkę kwotę. Pomimo prawomocności wskazanego wyroku P.C. nie uregulował zasądzonej wyrokiem kwoty.

Pozwany (winno być: Powód/Wnioskodawca) nie złożył pozwu względem pozostałych należności objętych ww. fakturami. Wskazana decyzja Spółki wynikała z faktu, że wartość samej opłaty sądowej od wszystkich nieuregulowanych należności wyniosłaby 61.600,00 zł. Spółka zaś wobec trudności finansowych spowodowanych nieuregulowaniem ww. należności przez P.C. nie ma możliwości bez uszczerbku dla swojej sytuacji finansowej ponieść kolejnego tak wysokiego kosztu. Jednocześnie Spółka zaznacza, że względem ww. należności, które nie zostały objęte pozwem złożony został do Sądu Rejonowego w T. wniosek o zawezwanie do próby ugodowej i wierzytelności te są prawomocne (winno być: wymagalne).

Spółka zamierza wszcząć postępowanie egzekucyjne w oparciu o ww. wyroki Sądu Rejonowego w T., które zostały wydane w ww. sprawach.

Spółka wskazuje, że z informacji otrzymanych od swoich kontrahentów, w tym od innych firm, względem których P.C. nie uregulował należności o znacznej wartości wynika, że w chwili obecnej P.C. nie posiada żadnego majątku, z którego możliwe byłoby zaspokojenie się przez Spółkę. Spółka w związku z tym przewiduje, że wszczęte postępowania egzekucyjne w oparciu o ww. tytuły wykonawcze zostaną umorzone wobec braku środków finansowych u P.C., tj. w oparciu o art. 824 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1360 z późn. zm.). Za powyższym przemawia również fakt, że P.C. w dniu 9 lutego 2018 r. zawiesił wykonywanie działalności gospodarczej.

W konsekwencji w przypadku, gdy ww. postępowania egzekucyjne zostaną umorzone Spółka zamierza dokonać odpisu aktualizacyjnego należności wynikające ze wszystkich faktur, które zostały powyżej wymienione. Odpisy aktualizacyjne w zakresie wskazanych należności zostaną dokonane na podstawie art. 35b ust. 1 ustawy z 22 września 1994 r. o rachunkowości (tj. Dz.U. z 2018 r., poz. 395 z późn. zm.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy uwzględniając fakt wydania przez Komornika Sądowego postanowienia w przedmiocie umorzenia egzekucji przeciwko dłużnikowi wobec braku majątku dłużnika (w dwóch odrębnych postępowaniach egzekucyjnych) oraz uprzedniego zarachowania przez Spółkę wszystkich ww. wierzytelności jako przychodów należnych na podstawie art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dokonane odpisy wierzytelności objęte wszystkimi ww. fakturami można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, jako wierzytelności nieściągalne, jeżeli ich nieściągalność została udokumentowana postanowieniami komornika co do dwóch wierzytelności, przy założeniu, że umorzenie tej egzekucji nastąpiło ponieważ oczywistym było, że z egzekucji nie uzyska się sumy wyższej od kosztów egzekucyjnych, czy też konieczne jest uzyskanie postanowień o nieściągalności wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego dla wszystkich ww. wierzytelności przysługujących wobec tego samego dłużnika, co łączyłoby się ze znacznym obciążeniem Wnioskodawcy kosztami procesu oraz kosztami postępowania egzekucyjnego?

Zdaniem Wnioskodawcy, za wystarczające w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego jest udokumentowanie nieściągalności jednej z ww. wierzytelności przysługujących wobec tego samego dłużnika, zgodnie z art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych żeby zaliczyć w koszty uzyskania przychodu, na podstawie uzyskanego postanowienia komorniczego, pozostałe wierzytelności od tego samego dłużnika. Zdaniem Wnioskodawcy, oczywistym jest, że dłużnik który nie posiada majątku na spłatę jednej należności, ani nawet kosztów postępowania egzekucyjnego nie spłaci również pozostałych wierzytelności, a występowanie przez Wnioskodawcę z kolejnymi pozwami oraz wnioskami o wszczęcie postępowania egzekucyjnego łączyłoby się z nieracjonalnym oraz znacznym obciążeniem Wnioskodawcy kolejnymi kosztami procesu oraz kosztami postępowania egzekucyjnego. Inwestowanie przez Wnioskodawcę dalszych środków finansowych w celu dochodzenia wszystkich wierzytelności prowadziłoby wyłącznie do ponoszenia przez Wnioskodawcę jeszcze większej straty.

Wnioskodawca podaje, iż w orzecznictwie oraz w doktrynie dopuszczane jest stanowisko, że w przypadku posiadania przez jednego wierzyciela wielu wierzytelności wobec tego samego dłużnika i uzyskania postanowienia o nieściągalności wobec jednej z nich, można uznać wszystkie wierzytelności danego wierzyciela wobec tego samego dłużnika za nieściągalne, zgodnie z art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca wskazał decyzję wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 4 maja 2006 r., Znak: PBB1/4218-0014/06/2, w której stwierdzono, że wierzytelność, co do której podatnik nie dysponuje postanowieniem o nieściągalności wydanym przez właściwy organ egzekucyjny, przysługująca od tego samego kontrahenta co wierzytelność, co do której zostało wydane postanowienie w sprawie umorzenia postępowania egzekucyjnego, o którym mowa wyżej, spełnia powyższe warunki, tj. została zaliczona do przychodów należnych oraz nieściągalność tej wierzytelności została udokumentowana postanowieniem o umorzeniu postępowania egzekucyjnego ze względu na brak majątku dłużnika przez właściwy organ prowadzący postępowanie egzekucyjne.

W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego - Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku z dnia 25 lipca 1997 r., sygn. akt I SA/Gd 92/96 wskazano, że Skoro przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych są efekty ich działalności gospodarczej (dochód), to na kwestię uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności patrzeć trzeba według reguł rządzących racjonalną gospodarką. Nie można wykluczyć, że mogą mieć miejsce przypadki, kiedy niecelowe będzie nie tylko skierowanie wierzytelności na drogę postępowania egzekucyjnego, ale i niecelowe będzie wszczynanie postępowania sądowego po to, aby uzyskać tytuł wykonawczy. Związane bowiem z tymi czynnościami koszty będą tylko powiększały rozmiary wierzytelności. Taki stan będzie na przykład istniał w przypadku dłużnika - bezrobotnej osoby fizycznej, która ponad wszelką wątpliwość nie posiada żadnego majątku.

Ponadto dopuszczalność stanowiska Wnioskodawcy potwierdza również interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 10 sierpnia 2012 r., Znak: IPTPB1/415-298/12-2/ASZ, w której organ stwierdził, że w przypadku, gdy podatnik wystąpi do organu egzekucyjnego o egzekucję jedynie części ustalonej wierzytelności, postanowienie o nieściągalności tej części powoduje, że całą wierzytelność można uznać za nieściągalną. Dowodem zatem do uznania całej wierzytelności za koszty uzyskania przychodów będzie postanowienie o nieściągalności części tej wierzytelności wydane przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego.

Dodatkowo na poparcie swojego stanowiska Wnioksodawca powołał interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 22 grudnia 2014 r., Znak: IPPB1/414-1111/14-2/ES.

Mając na uwadze ww. stanowiska oraz przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca wskazuje, że w niniejszej sprawie niecelowe będzie wszczynanie postępowania sądowego po to, aby uzyskać tytuł wykonawczy względem wszystkich wierzytelności. Tym bardziej, że wierzytelności wskazane w niniejszym wniosku opiewają na bardzo duże wartości, a co za tym idzie, również opłata sądowa z tytułu wniesienia pozwu o ich zapłatę będzie bardzo wysoka. Jak zostało wskazane powyżej, koszty sądowe oraz koszty postępowania egzekucyjnego będą tylko powiększały rozmiary wierzytelności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie zaznaczyć należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej (w kontekście zadanego pytania wyznaczającego zakres rozpatrzenia wniosku) jest wyłącznie kwestia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 w zw. z art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w przypadku udokumentowania wyłącznie dwóch spośród pięćdziesięciu ośmiu wierzytelności, przysługujących wobec tego samego dłużnika. Tym samym nie była przedmiotem niniejszej interpretacji kwestia zaliczenia w ciężar kosztów podatkowych odpisów aktualizujących jakie Wnioskodawca zamierza dokonać na podstawie art. 35b ust. 1 ustawy z 22 września 1994 r. o rachunkowości (tj. Dz.U. z 2018 r., poz. 395 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób pranych wynika natomiast, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, w części, w jakiej uprzednio zostały zarachowane do przychodów należnych i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2.

Jak stanowi art. 12 ust. 3 ww. ustawy, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Zauważyć przy tym należy, że przychody należne to wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje Wnioskodawcy uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego. „Należność” odnosi się zarówno do możliwości dochodzenia konkretnego świadczenia oraz do powinności jego spełnienia. Przepis powyższy wskazuje również, iż przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej są kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane. Przy czym, termin „kwota należna”, o której mowa w art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jest tożsamy z pojęciem „wymagalne świadczenie” (wierzytelność). Oznacza to, że powstanie przychodów należnych związane jest z powstaniem wierzytelności. Ponieważ wierzytelność to termin wywodzący się z prawa cywilnego, przychodami należnymi są przychody wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego, tj. możliwe do prawnie skutecznego ich dochodzenia.

Oznacza to, że w przypadku podmiotów prowadzących działalność gospodarczą wierzytelność taka powstaje w momencie wskazanym na fakturze jako termin płatności. Przy czym każda wystawiona faktura potwierdza jedynie tę wierzytelność, której dotyczy zbycie określonego towaru czy usługi.

Art. 16 ust. 2 ww. ustawy stanowi z kolei, że za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
   
2. postanowieniem sądu o:
   
   1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów, lub
   2. umorzeniu postępowania upadłościowego, jeżeli zachodzi okoliczność wymieniona w lit. a, lub
   3. zakończeniu postępowania upadłościowego, albo
3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.
   
   
   

Z powyższego wynika zatem, że możliwość zaliczenia wierzytelności w ciężar kosztów podatkowych związana jest z uprzednim zarachowaniem tej wierzytelności do przychodów należnych oraz z jednoczesnym jej udokumentowaniem w sposób wskazany w art. 16 ust. 2 tej ustawy. Przy czym oba warunki muszą spełnione być łącznie.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika m.in., że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której Spółka nawiązała współpracę gospodarczą z osobą fizyczną, na rzecz której zbywała produkowane przez siebie towary. Współpraca pomiędzy stronami trwała przez szereg miesięcy. Jednocześnie w ostatnim okresie współpracy pomiędzy stronami zawarto szereg umów z odroczonym terminem płatności, który wynosił 60 dni od dnia wystawienia przez Spółkę faktury. W związku z zawarciem umów sprzedaży oraz wydaniem towaru na rzecz kontrahenta Spółka wystawiła 58 faktur VAT. Kontrahent nie uregulował należności objętych tymi fakturami. Łączna wartość wystawionych i nieuregulowanych faktur wynosi 1.231.985,62 zł. Zawierając wskazane transakcje Spółka zweryfikowała kontrahenta poprzez wcześniejszą, nie budzącą wątpliwości współpracę z nim oraz poprzez firmy badające sytuację finansową podmiotów gospodarczych. W celu dochodzenia ww. należności Spółka złożyła dwa pozwy. Pierwszy pozew dotyczył zapłaty kwoty 36.433,58 zł wynikającej z jednej z faktur VAT. Sprawa została skierowana do Sądu Rejonowego w T. Wyrokiem z dnia 23 lutego 2018 r. Sąd Rejonowy w T. zasądził całą dochodzoną przez Spółkę kwotę. Pomimo prawomocności wskazanego wyroku P.C. nie uregulował zasądzonej wyrokiem kwoty. Drugi zaś pozew dotyczył zapłaty również jednej z ww. faktur VAT. Sprawa została skierowana do Sądu Rejonowego w T. Wyrokiem z dnia 4 czerwca 2018 r. Sąd Rejonowy w T. zasądził całą dochodzoną przez Spółkę kwotę. Pomimo prawomocności wskazanego wyroku kontrahent nie uregulował zasądzonej wyrokiem kwoty. Wnioskodawca nie złożył pozwu względem pozostałych należności objętych ww. fakturami. Wskazana decyzja Spółki wynikała z faktu, że wartość samej opłaty sądowej od wszystkich nieuregulowanych należności wyniosłaby 61.600,00 zł. Spółka zaś wobec trudności finansowych spowodowanych nieuregulowaniem ww. należności przez kontrahenta nie ma możliwości bez uszczerbku dla swojej sytuacji finansowej ponieść kolejnego tak wysokiego kosztu. Jednocześnie Spółka zaznacza, że względem ww. należności, które nie zostały objęte pozwem złożony został do Sądu Rejonowego w T. wniosek o zawezwanie do próby ugodowej i wierzytelności te są prawomocne (winno być: wymagalne). Spółka zamierza wszcząć postępowanie egzekucyjne w oparciu o ww. wyroki Sądu Rejonowego w T., które zostały wydane w ww. sprawach. Spółka wskazuje, że z informacji otrzymanych od swoich kontrahentów, w tym od innych firm, względem których P.C. nie uregulował należności o znacznej wartości wynika, że w chwili obecnej P.C. nie posiada żadnego majątku, z którego możliwe byłoby zaspokojenie się przez Spółkę. Spółka w związku z tym przewiduje, że wszczęte postępowania egzekucyjne w oparciu o ww. tytuły wykonawcze zostaną umorzone wobec braku środków finansowych u P.C., tj. w oparciu o art. 824 § 1 pkt 4 ustawy Kodeks postępowania cywilnego. Za powyższym przemawia również fakt, że P.C. w dniu 9 lutego 2018 r. zawiesił wykonywanie działalności gospodarczej. W konsekwencji w przypadku, gdy ww. postępowania egzekucyjne zostaną umorzone Spółka zamierza dokonać odpisu aktualizacyjnego należności wynikające ze wszystkich faktur, które zostały powyżej wymienione. Odpisy aktualizacyjne w zakresie wskazanych należności zostaną dokonane na podstawie art. 35b ust. 1 ustawy o rachunkowości.

Biorąc pod uwagę opis zdarzenia przyszłego oraz powyższe uregulowania stwierdzić należy, że ustawodawca uzależnił możliwość zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów określonej wierzytelności od spełnienia konkretnych warunków. Wierzytelności określone jako nieściągalne muszą być wcześniej zarachowane, jako przychody należne, zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ich nieściągalność powinna zostać udokumentowana w sposób określony w art. 16 ust. 2 tej ustawy. Ustawodawca dokonał więc ścisłego i wyczerpującego wyliczenia, jakimi środkami można udokumentować nieściągalność wierzytelności. Jakikolwiek inny dokument niż wymieniony w art. 16 ust. 2 ww. ustawy nie może udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności. Należy również pamiętać, że dla celów podatkowych musi być to postanowienie, z którego treści jednoznacznie wynika, że dłużnik nie posiada majątku, z którego mogłaby być egzekwowana wierzytelność.

Należy również mieć na uwadze, że w myśl art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

Wyjaśnić należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia „postanowienie o nieściągalności”. Z tej też przyczyny dla celów podatkowych musi to być taki dokument (takie postanowienie), którego treść nie powinna budzić wątpliwości co do istnienia bądź nieistnienia majątku, z którego może być zaspokojona egzekwowana wierzytelność. Wykładnia celowościowa powołanego przepisu prowadzi zatem do wniosku, że ocena czy wierzytelność, będąca przedmiotem roszczeń wierzyciela w postępowaniu egzekucyjnym, może być uznana za nieściągalną i zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w rachunku podatkowym, zależy od istnienia majątku dłużnika. Tak więc, aby wierzytelność mogła być uznana za koszty w rachunku podatkowym, z treści wydawanych w ramach postępowania egzekucyjnego postanowień organów egzekucyjnych powinien wynikać fakt braku majątku dłużnika na zaspokojenie choćby części określonej wierzytelności. Jednocześnie ustalenia przyjęte przez organ egzekucyjny w trakcie postępowania, powinny odpowiadać stanowi faktycznemu.

W przypadku, gdy podatnik wystąpi do organu egzekucyjnego o egzekucję jedynie części ustalonej wierzytelności, postanowienie o nieściągalności tej części powoduje, że całą wierzytelność można uznać za nieściągalną. Dowodem zatem do uznania całej wierzytelności za koszty uzyskania przychodów będzie postanowienie o nieściągalności części tej wierzytelności wydane przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego. Odmiennie traktuje się natomiast sytuację, gdy wierzyciel posiada postanowienie o nieściągalności tylko w odniesieniu do niektórych zaległych wierzytelności, albowiem dokument zaświadczający o nieściągalności wierzytelności dotyczy konkretnej należności i powinien być wydany w postępowaniu egzekucyjnym, wszczętym przez konkretnego wierzyciela, któremu ta należność przysługuje.

Co równie istotne, posłużenie się przez ustawodawcę w art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych terminem „postanowienie o nieściągalności” nie może być utożsamiane z postanowieniem o umorzeniu egzekucji, albowiem postanowienie o umorzeniu egzekucji może być wydane również z innych powodów niż brak majątku dłużnika.

Tym samym wierzytelność, co do której wierzyciel nie dysponuje postanowieniem organu egzekucyjnego o nieściągalności, nie spełnia powyższych warunków kwalifikowania jej do kosztów uzyskania przychodów. Zatem w sytuacji, gdy wierzyciel posiada kilka wierzytelności wobec jednego dłużnika a tylko w stosunku do dwóch wierzytelności uzyska postanowienie o nieściągalności, z którego treści jednoznacznie wynikać będzie, że dłużnik nie ma majątku, nie może zakwalifikować pozostałych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ każda z nich, aby mogła być uznana za nieściągalną, powinna być udokumentowana w sposób określony w art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z treści przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że wierzytelności, o których mowa we wniosku nie uległy przedawnieniu i zostały uprzednio zarachowane przez Wnioskodawcę, jako przychody należne. Wnioskodawca zamierza jednocześnie uzyskać postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego, wydane przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego wyłącznie w odniesieniu do dwóch wierzytelności. Oznacza to, że Wnioskodawca nie będzie dysponował dowodami, o których mowa w art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych umożliwiającymi zaliczenie nieściągalnej wierzytelności w ciężar kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Końcowo, Organ wydający niniejszą interpretację podkreśla, że jeżeli przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego będzie różnił się zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia. Należy też zauważyć, że na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi dla siebie korzystne skutki prawne.

Pełna weryfikacja przedstawionych we wniosku okoliczności możliwa jest jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, prowadzonego przez uprawnione do tego organy, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. Wydając bowiem interpretację indywidualną Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych oraz wyroku sądu administracyjnego należy stwierdzić, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach podmiotów, które o ich wydanie wystąpiły, w odmiennym stanie faktycznym niż będący przedmiotem niniejszego wniosku, zatem nie są one wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację. Ponadto wskazać należy, że prawidłowość stanowiska Organu prezentowanego w niniejszej interpretacji indywidualnej została potwierdzona m.in. w wyroku WSA w Krakowie z 22 kwietnia 2015 r., sygn. akt I SA/Kr 402/15.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.