Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.707.2018.1.RD
z 14 listopada 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 października 2018 r. (data wpływu 23 października 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie konsekwencji podatkowych związanych z przywozem z krajów trzecich towarów nieunijnych do składu celnego w Polsce - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 października 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie konsekwencji podatkowych związanych z przywozem z krajów trzecich towarów nieunijnych do składu celnego w Polsce.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca, (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest spółką z siedzibą w Australii, zarejestrowaną w tym kraju na potrzeby podatku od wartości dodanej.
Wnioskodawca jest producentem i dystrybutorem sprzętu do wykrywania metali. Należy do grupy kapitałowej C, która dostarcza rozwiązania techniczne i sprzęt do klientów, w tym organizacji humanitarnych i wojskowych, na całym świecie, będąc liderem wśród producentów ręcznych wykrywaczy metalu.

W przeszłości Spółka nie dokonywała czynności, które skutkowałyby obowiązkiem rejestracji dla potrzeb podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”) i rozliczania VAT w Polsce.

Obecnie Spółka planuje rozpocząć w Polsce działalność polegającą na handlu wykrywaczami metali. Spółka zamierza przywozić i wprowadzać do składu celnego zlokalizowanego na terytorium Polski towary sprowadzane z państw trzecich, głównie z Malezji. Towary te zostaną objęte procedurą składowania celnego (w rozumieniu właściwych przepisów celnych). Następnie towary sprzedawane będę kontrahentom spoza Unii Europejskiej.

Na ten moment Spółka planuje dokonywać wywozu towarów ze składu celnego na terytorium Polski głównie do Rosji, Kazachstanu, Ukrainy, Turcji, Norwegii, Izraela i Serbii. W związku z tym, że sprzedaży tych towarów będzie towarzyszył ich wywóz z Polski poza terytorium Unii Europejskiej, towary zostaną objęte procedurą powrotnego wywozu (w rozumieniu właściwych przepisów celnych).

W związku z wywozem towarów poza terytorium Unii Europejskiej, Spółka będzie uzyskiwała od organów celnych dokument stanowiący potwierdzenie w postaci elektronicznego komunikatu IE599 (w sposób określony w przepisach celnych). W związku z tym Spółka uznała, że powrotny wywóz towarów (o statusie nieunijnym) poza terytorium Unii Europejskiej będzie stanowił na gruncie ustawy o VAT eksport towarów, stanowiący czynność podlegającą opodatkowaniu VAT w myśl art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, której dokonanie skutkuje obowiązkiem złożenia zgłoszenia rejestracyjnego. W konsekwencji, zgodnie z art. 96 ust. 1 ustawy o VAT przed dokonaniem pierwszej transakcji na terytorium Polski Spółka dokonała rejestracji dla potrzeb VAT oraz dodatkowo rejestracji dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych w Polsce, w efekcie uzyskując status podatnika VAT czynnego. Spółka ustanowiła także przedstawiciela podatkowego w Polsce. Spółka zamierza składać deklaracje VAT w których wykazywać będzie eksport towarów będący powrotnymi wywozami towarów z Polski do krajów trzecich.

Spółka nie wyklucza, że w przyszłości dostawy wykrywaczy metali realizowane będą na rzecz kontrahentów z Polski lub innych państw członkowskich Unii Europejskiej albo innych krajów spoza Unii Europejskiej niż wskazane powyżej. Dodatkowo może okazać się, że takie dostawy oprócz wykrywaczy metali obejmować będę także akcesoria lub/i części zamienne.

Spółka nie posiada w Polsce siedziby działalności gospodarczej ani zakładu, nie zatrudnia w Polsce pracowników ani nie będzie wynajmować w Polsce biura. Także opisane powyżej plany Spółki dotyczące przywozu towarów do składu celnego w Polsce i ich dalszej sprzedaży ze składu celnego nie będą powodowały, że Spółka otworzy w Polsce biuro lub zakład czy zatrudni lub wynajmie w Polsce personel, nad którym sprawowałaby nadzór jak nad własnymi pracownikami.

Spółka zakłada, że w zdarzeniu przyszłym będącym przedmiotem interpretacji spełnione będą wszelkie warunki, od których uzależnione jest zastosowanie procedury składowania celnego oraz powrotnego wywozu w świetle właściwych przepisów prawa celnego. Tym samym Spółka chce podkreślić, że ocena możliwości i prawidłowości zastosowania powyższych procedur celnych, a także ocena, czy Spółka jest zobowiązana do wykazania w Polsce eksportu towarów, nie jest przedmiotem niniejszego wniosku.

Spółka powzięła natomiast wątpliwości, co do traktowania na gruncie VAT przywozu towarów spoza Unii Europejskiej do składu celnego, znajdującego się na terytorium Polski i właśnie tego zagadnienia dotyczy niniejszy wniosek.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy przywóz towarów nieunijnych z krajów trzecich do składu celnego w Polsce, celem objęcia towarów procedurą składowania celnego i następnie powrotnego wywozu, rodzi dla Spółki obowiązek wykazania importu towarów na terytorium kraju?

Zdaniem Wnioskodawcy, przywóz z krajów trzecich towarów nieunijnych do składu celnego w Polsce, celem objęcia towarów procedurą składowania celnego i następnie powrotnego wywozu, nie rodzi dla Spółki obowiązku wykazania importu towarów na terytorium kraju.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT podlega m.in. import towarów na terytorium kraju. W myśl art. 2 pkt 7 ustawy o VAT, ilekroć mowa o imporcie towarów, rozumie się przez to przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium Unii Europejskiej.

Z kolei zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, na których ciąży obowiązek uiszczenia cła, również w przypadku, gdy na podstawie przepisów celnych importowany towar jest zwolniony od cła albo cło na towar zostało zawieszone, w części lub w całości, albo zastosowano preferencyjną, obniżoną lub zerową stawkę celną.

W świetle art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT, aby import podlegał opodatkowaniu w Polsce, musi być on dokonany na terytorium kraju. Należy więc rozważyć, czy w sytuacji gdy towary zostają przywiezione do składu celnego (znajdującego się na terytorium Polski), który na podstawie przepisów celnych korzysta ze szczególnego reżimu prawnego, nadal można mówić o przywozie towarów na terytorium kraju.

Kwestia uznania składu celnego za terytorium kraju, w którym ten skład celny się znajduje, była przedmiotem rozstrzygnięcia przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”) w wyroku z 8 listopada 2012 r. w sprawie C-165/11 Profitube. (Wyrok zapadł na gruncie przepisów Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, zastąpionej przez Dyrektywę Rady 2006/112/WE; przepisy będące podstawą rozstrzygnięcia pozostały aktualne w swej treści w odpowiednich przepisach Dyrektywy Rady 2006/112/WE).

Sprawa ta dotyczyła zapłaty VAT w związku ze sprzedażą towarów pochodzących z państwa trzeciego i umieszczonych w składzie celnym położonym na terytorium Republiki Słowackiej, objętych procedurą składu celnego, a następnie procedurą uszlachetniania czynnego z zastosowaniem systemu zawieszeń. Wydając powyższy wyrok, TSUE przyjął, że nie ma żadnych podstaw by wyłączyć skład celny z pojęcia „terytorium kraju”. TSUE wskazał w szczególności:

„Żaden z przepisów wspomnianych w pkt 56 i 57 niniejszego wyroku ani żaden inny przepis szóstej dyrektywy nie przewiduje zaś, iż składy celne - niezależnie od tego, czy chodzi o składy publiczne, czy prywatne - nie znajdują się „ na terytorium kraju ”, jeżeli są one położone na terytorium państwa członkowskiego w znaczeniu wskazanym w art. 3 ust. 1 szóstej dyrektywy. Również kodeks celny w ramach swojego zakresu stosowania nie przyznaje szczególnego statusu składom celnym.

W konsekwencji w rozumieniu art. 2 ust. 1 szóstej dyrektywy skład celny znajduje się „na terytorium kraju ”, jeżeli jest położony na terytorium państwa członkowskiego. ”

Mając na uwadze stanowisko TSUE, oraz zważywszy, że przepisy ustawy o VAT nie przewidują wyłączenia składu celnego z terytorium kraju, należy stwierdzić, że przywóz towarów z państwa trzeciego do składu celnego znajdującego się na terytorium Polski mieści się w pojęciu importu towarów na terytorium kraju.

Powyższe podejście znajduje potwierdzenie w praktyce organów podatkowych. Przykładowo, w interpretacji z 16 stycznia 2018 r. nr 0114-KDIP 1-2.4012.648.2017.1.

Wobec tego Spółka stoi na stanowisku, że przywożąc do składu celnego na terytorium kraju towary nieunijne z krajów trzecich będzie wykonywać czynność podlegającą opodatkowaniu VAT w Polsce na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT.

W tym miejscu należy jednak podkreślić, że z samego faktu, że dana czynność wykonana przez podatnika podlega opodatkowaniu VAT w Polsce, nie wynika że wiąże się z nią powstanie obowiązku podatkowego oraz w konsekwencji - zobowiązania do zapłaty VAT.

W myśl art. 19a ust. 9 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy z tytułu importu towarów powstaje z chwilą powstania długu celnego, z zastrzeżeniem ust. 10a i 11.

Warto zaznaczyć, że reguły dotyczące opodatkowania importu towarów, w tym także zwolnień z VAT, nie mają w ustawie o VAT samodzielnego charakteru, ale najczęściej odwołują się wprost do właściwych przepisów prawa celnego. Wynika to z faktu, że w systemie VAT podatek od importu towarów jest wypadkową powstania należności celnych i pełni zbliżoną do nich funkcję (Por. Bartosiewicz Adam, VAT. Komentarz, wyd. XII, Komentarz do art. I9a ustawy o VAT; źródło: Lex).

Zgodnie z art. 237 ust. 1 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) Nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. (dalej: „UKC”), w ramach procedury składowania towary nieunijne mogą być składowane na obszarze celnym Unii, przy czym towary te nie podlegają:

1. należnościom celnym przywozowym;
2. innym należnościom określonym w innych stosownych obowiązujących przepisach;
3. środkom polityki handlowej, o ile środki te nie zakazują wprowadzania towarów na obszar celny Unii lub wyprowadzania towarów z tego obszaru.
   
   

Zatem przyjmując, że towary będą przywożone przez Spółkę do składu celnego na terytorium Polski i obejmowane w nim procedurą składowania celnego, w ocenie Spółki import ten nie będzie wiązał się z powstaniem długu celnego w rozumieniu UKC, w szczególności w świetle art. 5 pkt 18 UKC (ponieważ na Spółkę nie zostaną nałożone należności celne przywozowe). Co za tym idzie - nie dojdzie do zdarzenia, z którym art. 19a ust. 9 ustawy o VAT wiąże powstanie obowiązku podatkowego na gruncie VAT.

Ponadto, po zamknięciu procedury składowania celnego towary nie zostaną dopuszczone do obrotu na terytorium Unii Europejskiej (co mogłoby się wiązać z powstaniem długu celnego i w konsekwencji także obowiązku podatkowego), ponieważ towary te zostaną objęte procedurą powrotnego wywozu.

Konkludując powyższe, okoliczność, że z przywozem towarów z państw trzecich do składu celnego na terytorium Polski nie będzie wiązało się powstanie długu celnego (w myśl właściwych przepisów UKC), w ocenie Spółki będzie skutkować brakiem powstania obowiązku podatkowego z tytułu importu towarów na terytorium kraju na gruncie przepisów ustawy o VAT - mimo, że w istocie będzie dochodziło do przywozu towarów na terytorium Polski, spełniającego definicję importu towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT.

Uzupełniając powyższe stanowisko, warto podkreślić, że zakwalifikowanie transakcji jako import towarów na terytorium kraju nie zawsze musi się wiązać z powstaniem obowiązku podatkowego. W świetle ustawy o VAT, inne okoliczności decydują o traktowaniu danego zdarzenia jako importu towarów na terytorium kraju, a inne o powstaniu obowiązku podatkowego. Co więcej, przepisy będące przedmiotem interpretacji są umiejscowione w odrębnych działach Ustawy o VAT: art. 5 (przedmiot opodatkowania VAT) znajduje się w dziale II - „Zakres opodatkowania”, natomiast art. 19a (moment powstania obowiązku podatkowego) znajduje się w dziale IV - „Obowiązek podatkowy”. Dla uznania transakcji za import towarów na gruncie VAT istotny jest bowiem sam fakt przywozu towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium Unii Europejskiej. Zaś powstanie obowiązku podatkowego jest uzależnione od powstania długu celnego.

Na powyższe zwrócił uwagę także Minister Finansów, zmieniając interpretacją nr PT8/033/121/260/AMT/13/PK-119/10 z 19 stycznia 2015 r. interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 1 grudnia 2009 r. nr IBPP3/443-689/09/DG, wydaną w stanie faktycznym zbliżonym do sytuacji Spółki.

Minister Finansów wskazał w niej, że: „Powyższe wyjaśnienia określają prawnopodatkową kwalifikację wprowadzenia towarów spoza Unii Europejskiej na skład celny na terytorium Polski jako import towarów w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług i nie świadczą automatycznie o kwestii powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług z tytułu importu.”

Podobne stanowisko wyraził Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w przywołanej już wcześniej interpretacji z 16 stycznia 2018 r. nr 0114-KDIP1-2.4012.648.2017.1.

Mając na uwadze argumentację przytoczoną powyżej, w ocenie Spółki należy stwierdzić, że mimo że w stanie faktycznym będącym przedmiotem wniosku dojdzie do czynności spełniającej definicję importu towarów w rozumieniu art. 2 pkt 7 ustawy o VAT, po stronie Spółki nie powstanie obowiązek podatkowy w VAT, a w konsekwencji Spółka nie będzie zobowiązana do wykazania importu w deklaracji VAT, a także nie musi odprowadzać podatku należnego z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, rozumie się przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 2 pkt 1 ustawy, przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

W myśl art. 2 pkt 5 ustawy, za terytorium państwa trzeciego – rozumie się terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3.

Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 2 pkt 7 ustawy, przez import towarów rozumie się przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium Unii Europejskiej.

Powyższa definicja importu towarów stanowi implementację art. 30 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnotowego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. L Nr 347 str. 1 ze zm.), w myśl którego „import towarów” oznacza wprowadzenie na terytorium Wspólnoty towarów, które nie znajdują się w swobodnym obrocie w rozumieniu art. 24 Traktatu.

Poza czynnością, o której mowa w akapicie pierwszym, za import towarów uznaje się wprowadzenie na terytorium Wspólnoty towarów znajdujących się w swobodnym obrocie pochodzących z terytorium trzeciego stanowiącego część terytorium celnego Wspólnoty.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy – podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, na których ciąży obowiązek uiszczenia cła, również w przypadku, gdy na podstawie przepisów celnych importowany towar jest zwolniony od cła albo cło na towar zostało zawieszone, w części lub w całości, albo zastosowano preferencyjną, obniżoną, lub zerową stawkę celną.

Powstanie obowiązku podatkowego z tytułu importu towarów jest powiązane z powstaniem obowiązku zapłaty cła lub faktem zaistnienia określonych procedur celnych. Co do zasady, obowiązek podatkowy z tytułu importu towarów powstaje z chwilą powstania długu celnego, z zastrzeżeniem ust. 10a i 11 – art. 19a ust. 9 ustawy.

Zgodnie natomiast z art. 19a ust. 11 ustawy, w przypadku objęcia towarów procedurą: składowania celnego, odprawy czasowej z całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych, uszlachetniania czynnego, tranzytu, wolnego obszaru celnego, jeżeli od towarów tych pobierane są opłaty wyrównawcze lub opłaty o podobnym charakterze, obowiązek podatkowy z tytułu importu towarów powstaje z chwilą wymagalności tych opłat.

Zgodnie z art. 26a ust. 1 ustawy, miejscem importu towarów jest terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie ich wprowadzenia na terytorium Unii Europejskiej.

Na podstawie art. 26a ust. 2 ustawy, w przypadku gdy towary zostaną objęte z momentem ich wprowadzenia na terytorium Unii Europejskiej jedną z następujących procedur:

1. uszlachetniania czynnego,
   
2. odprawy czasowej z całkowitym zwolnieniem od należności celnych przywozowych,
   
3. składowania celnego,
   
4. tranzytu, w tym także składowaniem czasowym przed objęciem towarów jedną z procedur celnych,
   
5. wolnego obszaru celnego
   

- miejscem importu takich towarów jest terytorium państwa członkowskiego, na którym towary te przestaną podlegać tym procedurom.

Zgodnie z art. 96 ust. 1 ustawy, podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

W myśl art. 96 ust. 4 ustawy, naczelnik urzędu skarbowego po weryfikacji danych podanych w zgłoszeniu rejestracyjnym rejestruje podatnika jako „podatnika VAT czynnego”, a w przypadku podatników, o których mowa w ust. 3 - jako „podatnika VAT zwolnionego”, i na wniosek podatnika potwierdza to zarejestrowanie.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest spółką z siedzibą w Australii, zarejestrowaną w tym kraju na potrzeby podatku od wartości dodanej. Wnioskodawca jest producentem i dystrybutorem sprzętu do wykrywania metali. Należy do grupy kapitałowej C, która dostarcza rozwiązania techniczne i sprzęt do klientów, w tym organizacji humanitarnych i wojskowych, na całym świecie, będąc liderem wśród producentów ręcznych wykrywaczy metalu. W przeszłości Spółka nie dokonywała czynności, które skutkowałyby obowiązkiem rejestracji dla potrzeb podatku od towarów i usług („VAT”) i rozliczania VAT w Polsce. Obecnie Spółka planuje rozpocząć w Polsce działalność polegającą na handlu wykrywaczami metali. Spółka zamierza przywozić i wprowadzać do składu celnego zlokalizowanego na terytorium Polski towary sprowadzane z państw trzecich, głównie z Malezji. Towary te zostaną objęte procedurą składowania celnego (w rozumieniu właściwych przepisów celnych). Następnie towary sprzedawane będę kontrahentom spoza Unii Europejskiej. Na ten moment Spółka planuje dokonywać wywozu towarów ze składu celnego na terytorium Polski głównie do Rosji, Kazachstanu, Ukrainy, Turcji, Norwegii, Izraela i Serbii. W związku z tym, że sprzedaży tych towarów będzie towarzyszył ich wywóz z Polski poza terytorium Unii Europejskiej, towary zostaną objęte procedurą powrotnego wywozu (w rozumieniu właściwych przepisów celnych). W związku z wywozem towarów poza terytorium Unii Europejskiej, Spółka będzie uzyskiwała od organów celnych dokument stanowiący potwierdzenie w postaci elektronicznego komunikatu IE599 (w sposób określony w przepisach celnych). W związku z tym Spółka uznała, że powrotny wywóz towarów (o statusie nieunijnym) poza terytorium Unii Europejskiej będzie stanowił na gruncie ustawy o VAT eksport towarów, stanowiący czynność podlegającą opodatkowaniu VAT w myśl art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, której dokonanie skutkuje obowiązkiem złożenia zgłoszenia rejestracyjnego. W konsekwencji przed dokonaniem pierwszej transakcji na terytorium Polski Spółka dokonała rejestracji dla potrzeb VAT oraz dodatkowo rejestracji dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych w Polsce, w efekcie uzyskując status podatnika VAT czynnego. Spółka ustanowiła także przedstawiciela podatkowego w Polsce. Spółka zamierza składać deklaracje VAT w których wykazywać będzie eksport towarów będący powrotnymi wywozami towarów z Polski do krajów trzecich. Spółka nie wyklucza, że w przyszłości dostawy wykrywaczy metali realizowane będą na rzecz kontrahentów z Polski lub innych państw członkowskich Unii Europejskiej albo innych krajów spoza Unii Europejskiej niż wskazane powyżej. Dodatkowo może okazać się, że takie dostawy oprócz wykrywaczy metali obejmować będę także akcesoria lub/i części zamienne. Spółka nie posiada w Polsce siedziby działalności gospodarczej ani zakładu, nie zatrudnia w Polsce pracowników ani nie będzie wynajmować w Polsce biura. Także opisane powyżej plany Spółki dotyczące przywozu towarów do składu celnego w Polsce i ich dalszej sprzedaży ze składu celnego nie będą powodowały, że Spółka otworzy w Polsce biuro lub zakład czy zatrudni lub wynajmie w Polsce personel, nad którym sprawowałaby nadzór jak nad własnymi pracownikami. Spółka zakłada, że w zdarzeniu przyszłym będącym przedmiotem interpretacji spełnione będą wszelkie warunki, od których uzależnione jest zastosowanie procedury składowania celnego oraz powrotnego wywozu w świetle właściwych przepisów prawa celnego.

Tym samym Spółka podkreśliła, że ocena możliwości i prawidłowości zastosowania powyższych procedur celnych, a także ocena, czy Spółka jest zobowiązana do wykazania w Polsce eksportu towarów, nie jest przedmiotem niniejszego wniosku.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest kwestia czy przywóz towarów nieunijnych z krajów trzecich do składu celnego w Polsce, celem objęcia towarów procedurą składowania celnego i następnie powrotnego wywozu rodzi obowiązek wykazania importu na terytorium kraju.

Od dnia 1 maja 2016 r. stosuje się przepisy Unijnego Kodeksu Celnego, który został przyjęty w dniu 9 października 2013 r. rozporządzeniem (UE) nr 952/2013 Parlamentu Europejskiego i Rady, a wszedł w życie 30 października 2013 r. uchylając rozporządzenie (WE) nr 450/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 kwietnia 2008 r. ustanawiające wspólnotowy kodeks celny (zmodernizowany kodeks celny) (Dz.U. L z 2008 r. Nr 145, str.1).

Zgodnie z art. 77 ust. 1 lit. a i b Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiającego Unijny Kodeks Celny (Dz. Urz. UE. L 2013 nr 269, str. 1), zwany dalej UKC, dług celny w przywozie powstaje w wyniku objęcia towarów nieunijnych podlegających należnościom celnym przywozowym jedną z następujących procedur celnych: dopuszczenia do obrotu, w tym na mocy przepisów o końcowym przeznaczeniu oraz odprawy czasowej z częściowym zwolnieniem z należności celnych przywozowych.

W myśl art. 77 ust. 2-3 UKC, dług celny powstaje w chwili przyjęcia zgłoszenia celnego. Dłużnikiem jest zgłaszający. W przypadku przedstawicielstwa pośredniego dłużnikiem jest również osoba, na której rzecz dokonuje się zgłoszenia celnego. Jeżeli zgłoszenie celne dotyczące jednej z procedur, o których mowa w ust. 1, zostaje sporządzone na podstawie danych powodujących, że nie zostają pobrane w całości lub części należności celne przywozowe, osoba, która dostarczyła dane wymagane do sporządzenia zgłoszenia i która wiedziała lub powinna była wiedzieć, że dane te są nieprawdziwe, jest również dłużnikiem.

W myśl art. 237 ust. 1 lit. a i lit. b UKC, w ramach procedury składowania towary nieunijne mogą być składowane na obszarze celnym Unii, przy czym towary te nie podlegają należnościom celnym przywozowym oraz innym należnościom określonym w innych stosownych obowiązujących przepisach.

Z powyższego wynika, że zastosowanie do towarów pochodzących z państw trzecich procedury składowania celnego nie skutkuje powstaniem należności celnych.

W myśl art. 240 ust. 1, 2 i 3 UKC, Procedura składowania celnego pozwala na składowanie towarów nieunijnych w miejscach zatwierdzonych przez organy celne dla tej procedury i pod dozorem celnym („składy celne”). Składy celne umożliwiają składowanie celne towarów przez każdą osobę („publiczny skład celny”) albo przez posiadacza pozwolenia na składowanie celne („prywatny skład celny”). Towary objęte procedurą składowania celnego mogą zostać czasowo wyprowadzone ze składu celnego. Z wyjątkiem przypadku działania siły wyższej, takie wyprowadzenie wymaga uprzedniej zgody organów celnych.

W kwestii dotyczącej uznania składu celnego za terytorium kraju, na którym skład celny się znajduje oraz w kwestii opodatkowania podatkiem od wartości dodanej sprzedaży w składzie celnym, rozstrzygał Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 8 listopada 2012 r. w sprawie C-165/11 Profitube. Rozstrzygnięcie zapadło na gruncie przepisów szóstej dyrektywy z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG) (Dz. Urz. WE L Nr 145 z 13.06.1977 str. 1, z późn. zm.), dalej: szósta dyrektywa Rady, które pozostały aktualne w swej treści w odpowiednich przepisach dyrektywy 2006/112/WE Rady.

Trybunał Sprawiedliwości UE w ww. sprawie C-165/11 Profitube rozstrzygał w przedmiocie zapłaty podatku od wartości dodanej (zwanego in. „podatkiem VAT”) dotyczącego sprzedaży towarów pochodzących z państwa trzeciego i umieszczonych w składzie celnym położonym na terytorium Republiki Słowackiej, objętych procedurą składu celnego, a następnie procedurą uszlachetniania czynnego z zastosowaniem systemu zawieszeń.

Odnosząc się do powyższego Trybunał wskazał, iż żaden z przepisów szóstej dyrektywy Rady nie przewiduje, iż składy celne niezależnie od tego, czy chodzi o składy publiczne, czy prywatne w rozumieniu przepisów Wspólnotowego Kodeksu Celnego, nie znajdują się „na terytorium kraju”, jeżeli są one położone na terytorium państwa członkowskiego w znaczeniu wskazanym w art. 3 ust. 1 szóstej dyrektywy Rady (analogicznie art. 5 pkt 2 dyrektywy 2006/112/WE Rady).

W tezach ww. wyroku Trybunał przyjął, że w rozumieniu art. 2 ust. 1 szóstej dyrektywy Rady, skład celny znajduje się „na terytorium kraju”, jeżeli jest położony na terytorium państwa członkowskiego (pkt 59).

Trybunał wobec dokonanych ustaleń wskazał, że w sytuacji gdy towary pochodzące z państwa trzeciego zostały objęte procedurą składu celnego w państwie członkowskim, następnie przetworzone w ramach procedury uszlachetniania czynnego z zastosowaniem systemu zawieszeń, po czym zostały sprzedane i ponownie objęte procedurą składu celnego, przy czym podczas tych wszystkich procesów i transakcji pozostawały w tym samym składzie celnym położonym na terytorium tego państwa członkowskiego, sprzedaż tych towarów podlega podatkowi od wartości dodanej na mocy art. 2 pkt 1 szóstej dyrektywy Rady, chyba że wspomniane państwo członkowskie skorzystało z przysługującej mu na mocy art. 16 ust. 1 wskazanej dyrektywy możliwości zwolnienia jej z podatku od wartości dodanej, czego ustalenie należy do sądu krajowego.

Mając na uwadze wytyczne Trybunału Sprawiedliwości UE zawarte w przytoczonym wyroku, oraz zważywszy, że ani ustawa o podatku od towarów i usług, ani przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie nie przewidują wyłączenia składu celnego z terytorium kraju, a zatem terytorium składu celnego znajdujące się na terytorium RP traktowane jest, w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług, jako terytorium kraju, jak również skład celny utworzony na terytorium państwa członkowskiego Wspólnoty stanowi część tego państwa członkowskiego, ponieważ art. 3 szóstej dyrektywy, wskazujący na zakres terytorialny dla celów podatku od wartości dodanej, takiego obszaru (tj. składu celnego), nie wyklucza z obszaru terytorialnego państw członkowskich, a w konsekwencji z terytorium Wspólnoty. Zatem towary znajdujące się w składzie celnym są objęte przepisami szóstej dyrektywy i podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT. Zatem fakt, że towary są przemieszczane pomiędzy państwami członkowskimi w ramach procedur zawieszających należności celne jest nieistotny dla oceny charakteru tych transakcji na gruncie podatku VAT.

Tym samym skład celny w przedmiotowej sprawie należy uznać za terytorium kraju.

Biorąc pod uwagę zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku oraz treść powołanych przepisów należy stwierdzić, że przywóz towarów nieunijnych z kraju trzeciego do składu celnego na terytorium Polski, w którym towary będą objęte procedurą składowania celnego będzie stanowił import towarów o którym mowa w art. 2 pkt 7 ustawy. Tym samym jak słusznie wskazał Wnioskodawca wprowadzenie spoza Wspólnoty Europejskiej do składu celnego w Polsce towarów objętych procedurą składu celnego które następnie zostaną objęte procedurą powrotnego wywozu nie powoduje powstania długu celnego ani też nie występują w związku z tym żadne należności przywozowe. Zatem w przedmiotowej sprawie nie będzie miał zastosowania art. 19a ust. 9 ustawy tj. nie powstanie obowiązek podatkowy z tytułu importu towarów. W konsekwencji Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do wykazania importu w deklaracji VAT i nie będzie zobowiązany do odprowadzania podatku należnego z tego tytułu.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym będący przedmiotem wniosku przywóz towarów do składu celnego w Polsce należy uznać za import towarów przy czym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do wykazania importu w deklaracji VAT, a także odprowadzania podatku należnego z tego tytułu należy uznać za prawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie tut. Organ wskazuje, że niniejsza interpretacja indywidualna rozstrzyga jedynie w zakresie wskazanym przez Wnioskodawcę w sformułowanym pytaniu. Kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie zostały rozstrzygnięte w niniejszej interpretacji.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.