INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 grudnia 2011r. (data wpływu 5 grudnia 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie ustalenia czy sprzedaż opisane we wniosku stanowi sprzedaż wysyłkową w rozumieniu art. 2 pkt 23 ustawy o VAT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 grudnia 2011r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie ustalenia czy sprzedaż opisane we wniosku stanowi sprzedaż wysyłkową w rozumieniu art. 2 pkt 23 ustawy o VAT.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka prowadzi sprzedaż towarów (karma dla zwierząt i inne artykuły przeznaczone dla zwierząt). Sprzedaż ta realizowana jest za pośrednictwem strony internetowej. Klient logując się na stronę internetową może wybrać odpowiadające mu towary i złożyć zlecenie ich zakupu oraz dostarczenia pod wskazany adres. Płatność dokonywana jest albo przelewem na konto Spółki, albo za pobraniem pocztowym lub kartą kredytową. Dotychczas Spółka sprzedawała towary jednocześnie zlecając zewnętrznej firmie ich transport do klienta końcowego, który obciążany był opłatą za koszt przesyłki (lub ewentualnie z opłaty tej był zwolniony, jeśli wartość zakupów przekraczała określoną w regulaminie sklepu kwotę). Klient może również alternatywnie odebrać towar osobiście z magazynu Spółki. Aktualnie Spółka planuje dokonywanie sprzedaży również do odbiorców (klientów) z innych krajów unijnych. Będą to osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, niebędące podatnikami VAT, które nie mają obowiązku rozliczenia wewnątrzwspólnotowych nabyć czy dostaw towarów). Spółka planuje również zmianę dotychczasowych zasad sprzedaży i wysyłki towaru.

Klient będzie mógł odebrać towar albo osobiście (z magazynu Spółki), albo we własnym zakresie zlecić jego przewóz firmie zewnętrznej. Spółka zamierza podjąć współprace z zewnętrznym podmiotem (dalej określany jako „Przewoźnik”), będącym osobnym podatnikiem podatku VAT w Polsce, w zakresie świadczenia na rzecz klientów usług transportowych. W ramach tej współpracy Przewoźnik sam, albo zlecając to zadanie innym podmiotom zewnętrznym, zobowiąże się do:

1. Pobrania towaru z magazynu Spółki;
2. Dostarczenia go odbiorcy.
   
   

Zasady dostarczenia towaru (realizacji usługi transportowej) określałaby umowa zawierana bezpośrednio między klientem (kupującym towar od Spółki) a Przewoźnikiem. Spółka nie odpowiadałaby w żadnym zakresie za prawidłowość realizacji usługi przewozowej, nie miałaby również wpływu na ustalenia dokonywane między klientem a Przewoźnikiem. Jej działalność ograniczałaby się wyłącznie do sprzedaży towaru klientowi. Między Spółką a Przewoźnikiem zawarta zostałaby - umowa o współpracy w ramach której Przewoźnik prowadziłby magazyn towarów, odpowiedzialny byłby również za ich opakowanie, ewidencjonowanie itp. czynności. W zamian za te czynności Przewoźnik otrzymywałby wynagrodzenie od Spółki.

W związku z powyższym zadano pytanie:

Czy w stanie faktycznym opisanym we wniosku sprzedaż towarów odbiorcy unijnemu stanowić będzie sprzedaż wysyłkową w rozumieniu art. 2 pkt 23 ustawy VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, dostawa towarów w stanie faktycznym opisanym we wniosku nie będzie stanowić sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju w rozumieniu art. 2 pkt 23 ustawy VAT. Oznacza to, że dla ustalenia miejsca świadczenia tych usług znajdą zastosowanie przepisy art. 22 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy VAT, co oznacza, że transakcja ta będzie podlegać opodatkowaniu VAT w Polsce i to niezależnie od wartości tej sprzedaży zrealizowanej w danym roku kalendarzowym.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 11 marca o podatku od towarów i usług („Ustawa VAT”) miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych - miejsce, w którym towary znajdują się w - momencie dostawy. Z kolei zgodnie z art 22 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT miejscem dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią jest miejsce, w którym towary - znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy. Od zasady tej przewidziano odstępstwa. I tak zgodnie z art. 2 pkt 23 ustawy VAT pod pojęciem sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych przez podatnika podatku od towarów i usług lub na jego rzecz z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które jest państwem przeznaczenia dla wysyłanego lub transportowanego towaru, pod warunkiem że dostawa dokonywana jest na rzecz:

1. podatnika podatku od wartości dodanej lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej, którzy nie mają obowiązku rozliczania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 9, lub
2. innego niż wymieniony w lit. a podmiotu niebędącego podatnikiem podatku od wartości dodanej.
   
   

Zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy VAT w przypadku sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju dostawę towarów uznaje się za dokonaną na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów. Od tej i ogólnej zasady przewidziano jednak odstępstwo w art. 23 ust. 2 ustawy VAT.

Zgodnie z tym przepisem w przypadku sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju dostawę towarów uznaje się za dokonaną na terytorium kraju, jeżeli całkowita wartość towarów innych niż wyroby akcyzowe wysyłanych lub transportowanych do tego samego państwa członkowskiego w ramach sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju, pomniejszona o kwotę podatku, jest mniejsza lub równa w danym roku od kwoty wyrażonej w złotych, odpowiadającej kwocie ustalonej przez państwo członkowskie przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów.

Przepis ust. 2 stosuje się pod warunkiem, że całkowita wartość towarów innych niż wyroby akcyzowe wysyłanych lub transportowanych do tego samego państwa członkowskiego w ramach sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju, pomniejszona o kwotę podatku, nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym kwoty wyrażonej w złotych odpowiadającej kwocie ustalonej przez państwo członkowskie przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów. W przypadku przekroczenia ww. kwoty miejsce opodatkowania na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów obowiązuje, począwszy od dostawy, którą przekroczono tę kwotę.

Jak wynika z definicji sprzedaży wysyłkowej jest nią dostawa towarów wysyłanych lub transportowanych przez podatnika podatku od towarów i usług lub na jego rzecz z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które jest państwem przeznaczenia dla wysyłanego lub transportowanego towaru. Innymi słowy jeśli podatnik dostarcza towary własnymi środkami transportu lub zleca usługę transportową zewnętrznemu podmiotowi (tzn. to on sam jest stroną umowy przewozu), sprzedaż taka ma cechy sprzedaży wysyłkowej. Gdy jednak dostawa towaru i jego transport stanowią dwie, oderwane od siebie czynności z których każdą wykonuje osobny podmiot (tzn. umowa sprzedaży towarów zawierana jest przez jednego podatnika, natomiast zlecenie przewozu towaru jest przez odbiorcę towaru składane bezpośrednio w drugiej firmie będącej osobnym podatnikiem tj. klient zawiera osobną umowę przewozu z tą firmą) wówczas nie są spełnione przesłanki do uznania dostawy za sprzedaż wysyłkową. W takiej sytuacji miejsce dostawy towarów należałoby określać zgodnie z zasadami ogólnymi wyrażonymi w art. 22 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy VAT tj.

1. w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych miejscem dostawy byłoby miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy;
2. w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.
   
   

W każdym przypadku zatem miejscem dostawy towarów będzie terytorium Polski, co oznacza, że dostawa ta podlegałaby opodatkowaniu polskim podatkiem VAT. Podobne stanowisko (choć w przypadku transakcji odwrotnej tj. sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju) zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 7 kwietnia 2011r., znak IPPP3/443-5/11-47KC w której stwierdził:

„Wnioskodawca, jako podmiot zarejestrowany dla potrzeb podatku VAT w Holandii, zajmuje się sprzedażą towarów, które są importowane do Holandii, a następnie wysyłane z Holandii do końcowego odbiorcy. Nabywcami towarów są konsumenci z Polski - osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, niebędących podatnikami podatku VAT i nie mające obowiązku rozliczenia wewnątrzwspólnotowych nabyć czy dostaw towarów. Za dostarczenie towaru do nabywcy końcowego odpowiedzialny jest inny podmiot holenderski, zw. Podmiotem transportującym, który współpracuje z Wnioskodawcą. To klient dokonując zakupu towaru od Wnioskodawcy, ma możliwość wyboru jednej z trzech opcji dostarczenia towaru do Polski. Jak podaje Wnioskodawca, nabywca końcowy może:

• odebrać towar osobiście z magazynu w Holandii,
• wybrać firmę spedycyjną, inną niż wskazany powyżej podmiot transportujący
• zdecydować się na podmiot transportujący i jemu zlecić tę usługę.
  
  

Poprzez wybór tej opcji dostawy towaru, Klient zawiązuje z podmiotem transportującym umowę cywilnoprawną na transport zakupionego od Wnioskodawcy towaru do Polski.

W związku z powyższym w świetle wyżej cytowanych przepisów należy stwierdzić, że sprzedaży towarów przez Wnioskodawcę w Holandii nie można uznać za sprzedaż wysyłkową zgodnie z ww. art. 2 pkt 24 ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem towar zakupiony przez osoby fizyczne z Polski, nie będzie wysyłany przez Wnioskodawcę, tj. podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, gdyż jak wskazuje się w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym, podmiot transportujący nie działa na jego rzecz lub zlecenie. Powyższy przepis miałby zastosowanie w sytuacji zaistnienia łącznie obydwu przesłanek wymienionych w art. 2 pkt 24 ustawy, tzn. transakcja mogłaby być uznana za sprzedaż wysyłkową tylko w przypadku, gdyby to Wnioskodawca lub inny podmiot przez niego umocowany dokonywał wysyłki zakupionych towarów dla osób fizycznych, niebędących podatnikami w rozumieniu art. 15, którzy nie mają obowiązku rozliczania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o których mowa w art. 9 ustawy”.

Rozstrzygnięcie to można analogicznie odnieść do sytuacji przedstawionej przez Spółkę, gdyż sprzedaż wysyłkowa na terytorium kraju stanowi odbicie transakcji sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju i podlega podobnym przesłankom. W konsekwencji niezależnie od tego ile wyniesie sprzedaż towarów w danym roku kalendarzowym, w tym w sytuacji, jeśli przekroczy limit wynikający z art. 23 ust. 2 ustawy VAT, podlegać będzie opodatkowaniu VAT w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe

Zgodnie z unormowaniem zawartym w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Przez towar należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Stosownie zaś do art. 2 pkt 23 ustawy o VAT przez sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych przez podatnika podatku od towarów i usług lub na jego rzecz z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które jest państwem przeznaczenia dla wysyłanego lub transportowanego towaru, pod warunkiem że dostawa dokonywana jest na rzecz:

1. podatnika podatku od wartości dodanej lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej, którzy nie mają obowiązku rozliczania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 9, lub
2. innego niż wymieniony w lit. a podmiotu niebędącego podatnikiem podatku od wartości dodanej.
   
   

Sprzedaż wysyłkowa z kraju to dostawa, która rozpoczyna się na terytorium Polski, a więc odbywa się "z kraju" do innego państwa członkowskiego i stąd właśnie taka jej nazwa. Sprzedaż wysyłkowa z terytorium kraju jest w zasadzie odpowiednikiem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Można bowiem stwierdzić, że jest to taka wewnątrzwspólnotowa dostawa, która następuje na rzecz podmiotu nierozpoznającego u siebie transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Sprzedaż wysyłkowa z terytorium kraju zachodzi wówczas, gdy polski podatnik od towarów i usług dokonuje dostawy towarów, które są przez niego lub na jego rachunek wysyłane (transportowane) z terytorium Polski na terytorium innego państwa członkowskiego - będącego miejscem przeznaczenia, dostawa zaś dokonywana jest na rzecz:

• podatnika podatku od wartości dodanej (czyli podatnika VAT obowiązującego w danym państwie członkowskim), który jednak nie rozlicza wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów,
• innego podmiotu, który nie jest podatnikiem podatku od wartości dodanej (Bartosiewicz Adam, Kubacki Ryszard, komentarz LEX 2011).
  
  

Z punktu widzenia niniejszej sprawy najistotniejszy jest warunek wysłania towarów przez sprzedawcę lub na jego rzecz, którego niezaistnienie przekreśla możliwość uznania danej dostawy towarów za sprzedaż wysyłkową.

Jak wynika z wniosku klient Spółki będzie mógł odebrać towar albo osobiście (z magazynu Spółki), albo we własnym zakresie zlecić jego przewóz firmie zewnętrznej. Zasady dostarczenia towaru (realizacji usługi transportowej) określałaby umowa zawierana bezpośrednio między klientem (kupującym towar od Spółki) a Przewoźnikiem. Spółka nie odpowiadałaby w żadnym zakresie za prawidłowość realizacji usługi przewozowej, nie miałaby również wpływu na ustalenia dokonywane między klientem a Przewoźnikiem. Jej działalność ograniczałaby się wyłącznie do sprzedaży towaru klientowi.

W związku z powyższym w świetle wyżej cytowanych przepisów należy stwierdzić, że sprzedaż towarów przez Wnioskodawcę nie można uznać za sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju zgodnie z ww. art. 2 pkt 23 ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem towar zakupiony przez osoby fizyczne, nie będzie wysyłany przez Wnioskodawcę (tj. podatnika podatku od towarów i usług) lub na jego rzecz, gdyż jak wskazuje się w zdarzeniu przyszłym, podmiot transportujący nie działa na jego rzecz lub zlecenie.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.