Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.673.2018.2.APR
z 15 grudnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 października 2018 r. (data wpływu 8 października 2018 r.), uzupełnionym w dniu 27 listopada 2018 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do wykazania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów przed datą, którą podatnik wskazał w zgłoszeniu rejestracyjnym jako datę rozpoczęcia wykonywania transakcji wewnątrzwspólnotowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 października 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 27 listopada 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do wykazania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów przed datą, którą podatnik wskazał w zgłoszeniu rejestracyjnym jako datę rozpoczęcia wykonywania transakcji wewnątrzwspólnotowych.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 25 kwietnia 2018 r. Wnioskodawca złożył deklarację VAT-R w celu rejestracji jako podatnik VAT czynny. W powyższym zgłoszeniu zaznaczył również punkt 58 w pozycji C.3. jako zamiar rozpoczęcia wykonywania wewnątrzwspólnotowych dostaw oraz nabyć towarów. Jako przewidywaną datę rozpoczęcia tych czynności wskazał 1 września 2018 r.

W lipcu 2018 r. Wnioskodawca dokonał pierwszej dostawy wewnątrzwspólnotowej, będąc w przekonaniu, że jest podatnikiem VAT czynnym, zarówno dla celów krajowych, jak i wewnątrzwspólnotowych. Złożył deklarację VAT-7 oraz informację podsumowującą VAT-UE, po czym dostał informację z urzędu skarbowego, że dokonana dostawa została błędnie wykazana, gdyż Wnioskodawca nie był czynnym podatnikiem VAT-UE. Wnioskodawca został telefonicznie poinformowany przez pracownika urzędu skarbowego, że datą wiążącą do rejestracji jako podatnika VAT-UE jest przewidywana data rozpoczęcia tych czynności, a nie data złożenia deklaracji VAT-R i zaznaczenia punktu 58 w pozycji C.3.: „Podatnik podlegający obowiązkowi rejestracji jako podatnik VAT czynny będzie dokonywał lub dokonuje wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w tym dostawy, do której stosuje się art. 100 ust. 1 pkt 3 ustawy lub wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub będzie świadczył lub świadczy usługi, do których stosuje się art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy lub będzie nabywał lub nabywa usługi, do których stosuje się art. 28b ustawy jeżeli usługi te stanowiłyby u podatnika import usług.” Mimo, iż Wnioskodawca wysłał deklarację VAT-R w ustawowym terminie i wyraził zamiar rozpoczęcia dokonywania wewnątrzwspólnotowych dostaw i nabyć towarów, został zgłoszony do VAT-UE dopiero z dniem 1 września 2018 r.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca przedstawił następujące informacje.

Transport towarów nastąpił z terytorium Polski do Szwecji. Nabywca na dzień zawarcia transakcji był podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego, do którego nastąpił wywóz towaru. Nabywca w przedmiotowej transakcji posłużył się numerem identyfikacyjnym dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadanym w Szwecji. Po weryfikacji w systemie ... numer ten okazał się właściwy i ważny dla prawidłowego zrealizowania transakcji. Dokumenty potwierdzające wywiezienie towaru i dostarczenie do nabywcy, tj. potwierdzenie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów i usług zgodne z art. 42 ust. 4 ustawy o VAT oraz specyfikację poszczególnych sztuk ładunku, Wnioskodawca posiadał przed terminem złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym została zawarta ww. transakcja.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca miał prawo do rozliczenia wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w miesiącu lipcu 2018 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie ze wskazaniem art. 97 ust. 1 zawiadomił naczelnika urzędu skarbowego składając deklarację VAT-R w dniu 25 kwietnia 2018 r. o zamiarze rozpoczęcia wykonywania czynności wewnątrzwspólnotowych. Jak wskazał, uczynił to przed datą dokonania pierwszej dostawy wewnątrzwspólnotowej. Po analizie art. 97 ust. 1 ustawy od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r. poz. 1221) oraz punktu 58 pozycji C.3. deklaracji VAT-R Wnioskodawca uważa, że data wskazana w punkcie 61 pozycji C.3. jest tylko i wyłącznie przewidywanym terminem rozpoczęcia wewnątrzwspólnotowych czynności. Przepisy ustawy od towarów i usług nie regulują, że powyższa data jest wiążącym dniem rejestracji jako podatnika VAT-UE. Wnioskodawca zacytował art. 97 ust. 4: „Naczelnik urzędu skarbowego rejestruje podmiot, który dokonał zawiadomienia zgodnie z ust. 1, jako podatnika VAT UE”.

Wnioskodawca jest zdania, że dokonał tej czynności w dniu 25 kwietnia 2018 r. składając deklarację VAT-R w urzędzie skarbowym i jednocześnie zawiadamiając o zamiarze dokonywania czynności wewnątrzwspólnotowych poprzez zaznaczenie punktu 58 w pozycji C.3.

Wnioskodawca powołał interpretację indywidualną z dnia 29 grudnia 2015 r. sygn. IPPP2/4512-953/15-2/JO, w której wskazano: „Rejestracji należy dokonać przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 ww. ustawy o VAT, przy czym przepis nie określa, jak wcześnie rejestracja powinna nastąpić. Natomiast powinna ona nastąpić najpóźniej w dzień poprzedzający dokonanie pierwszej czynności opodatkowanej. Jest to termin o charakterze instrukcyjnym - ustawa nie wiąże żadnych rzeczywistych sankcji w przypadku późniejszej rejestracji.(…) Należy zauważyć, że w momencie zgłoszenia rejestracyjnego podatnik spełni warunek formalny i od tego momentu może realizować uprawnienia do odliczenia podatku naliczonego.”

W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że postąpił prawidłowo wykazując dostawę wewnątrzwspólnotową w miesiącu lipcu 2018 r. W dniu złożenia deklaracji podatkowej za lipiec 2018 r. był w posiadaniu wszystkich dokumentów potwierdzających zawarcie przedmiotowej transakcji, tj. faktury, potwierdzenia wywozu towaru i dostarczenia go do klienta oraz specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku. Nabywca towaru na dzień zawarcia transakcji spełniał wszystkie warunki formalne, tj. był zidentyfikowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w Szwecji oraz posiadał prawidłowy i ważny numer identyfikacyjny dla celów wewnątrzwspólnotowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ww. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, (…).

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W myśl art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do treści art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W myśl art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Według art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Na podstawie art. 42 ust. 3 ustawy, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
   
2. (uchylony),
   
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku
   
4. (uchylony)

- z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Zgodnie z art. 42 ust. 4 ustawy, w przypadku wywozu towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów bezpośrednio przez podatnika dokonującego takiej dostawy lub przez ich nabywcę, przy użyciu własnego środka transportu podatnika lub nabywcy, podatnik oprócz dokumentu, o którym mowa w ust. 3 pkt 3, powinien posiadać dokument zawierający co najmniej:

1. imię i nazwisko lub nazwę oraz adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz nabywcy tych towarów;
2. adres, pod który są przewożone towary, w przypadku gdy jest inny niż adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania nabywcy;
3. określenie towarów i ich ilości;
4. potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę do miejsca, o którym mowa w pkt 1 lub 2, znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
5. rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu, którym są wywożone towary, lub numer lotu - w przypadku gdy towary przewożone są środkami transportu lotniczego.

Stosownie do art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Według art. 96 ust. 1 ustawy, podmioty, o których mowa w art. 15 są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

W myśl art. 96 ust. 4 ustawy, naczelnik urzędu skarbowego rejestruje podatnika i potwierdza jego zarejestrowanie jako „podatnika VAT czynnego” lub w przypadku podatników, o których mowa w ust. 3 - jako „podatnika VAT zwolnionego”.

Na podstawie art. 97 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, podlegający obowiązkowi zarejestrowania jako podatnicy VAT czynni, są obowiązani przed dniem dokonania pierwszej wewnątrzwspólnotowej dostawy lub pierwszego wewnątrzwspólnotowego nabycia zawiadomić naczelnika urzędu skarbowego w zgłoszeniu rejestracyjnym, o którym mowa w art. 96, o zamiarze rozpoczęcia wykonywania tych czynności.

Naczelnik urzędu skarbowego rejestruje podmiot, który dokonał zawiadomienia zgodnie z ust. 1, jako podatnika VAT UE (art. 97 ust. 4).

Stosownie do art. 97 ust. 9 ustawy, naczelnik urzędu skarbowego potwierdza zarejestrowanie podmiotu, o którym mowa w ust. 1–3, jako podatnika VAT UE.

W myśl art. 97 ust. 10 ustawy, podmioty, o których mowa w ust. 1-3, zarejestrowane jako podatnicy VAT UE, które uzyskały potwierdzenie zgodnie z ust. 9, podając numer, pod którym są zidentyfikowane na potrzeby podatku, przy:

1. dokonywaniu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów,
   
2. dokonywaniu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,
   
3. świadczeniu usług, do których stosuje się art. 100 ust. 1 pkt 4, dla podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej,
   
4. nabywaniu usług, do których stosuje się art. 28b, dla których są podatnikami z tytułu importu usług

- są obowiązane do posługiwania się numerem identyfikacji podatkowej poprzedzonym kodem PL.

Stosownie do art. 98 ust. 1 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia:

1. może określić podatników innych niż wymienieni w art. 96 ust. 3, niemających obowiązku składania zgłoszenia rejestracyjnego,
   
2. określi wzór zgłoszenia rejestracyjnego, wzór potwierdzenia zarejestrowania podatnika jako podatnika VAT, wzór potwierdzenia zarejestrowania osoby prawnej oraz podatnika jako podatnika VAT UE i wzór zgłoszenia o zaprzestaniu wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, o których mowa w art. 96 ust. 1, 4 i 6 oraz art. 97 ust. 9,
   
3. określi niezbędne elementy wniosku i potwierdzenia, o których mowa w art. 97 ust. 17, oraz przypadki, w których wyznaczona jednostka, o której mowa w tym przepisie, wydaje pisemne potwierdzenie

- uwzględniając konieczność zapewnienia prawidłowej identyfikacji podatników oraz wymagania związane z wymianą informacji o dokonywanych nabyciach i dostawach wewnątrzwspólnotowych.

W § 1 rozporządzenia Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 27 grudnia 2016 r. w sprawie wzorów dokumentów związanych z rejestracją podatników w zakresie podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 2301) określono wzór:

1. zgłoszenia rejestracyjnego w zakresie podatku od towarów i usług, stanowiący załącznik nr 1 do rozporządzenia;
2. potwierdzenia zarejestrowania podmiotu jako podatnika VAT, stanowiący załącznik nr 2 do rozporządzenia;
3. potwierdzenia zarejestrowania podmiotu jako podatnika VAT UE, stanowiący załącznik nr 3 do rozporządzenia;
4. zgłoszenia o zaprzestaniu wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, stanowiący załącznik nr 4 do rozporządzenia.

Zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

W myśl art. 100 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych:

1. wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 i 3, do których ma zastosowanie art. 42 ust. 1, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej,
   
2. wewnątrzwspólnotowych nabyciach towarów, o których mowa w art. 9 ust. 1 lub art. 11 ust. 1, od podatników podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej,
   
3. dostawach towarów zgodnie z art. 136 ust. 1 lub 2, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej,
   
4. usługach, do których stosuje się art. 28b, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, świadczonych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, innych niż zwolnionych od podatku od wartości dodanej lub opodatkowanych stawką 0%, dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca

- zwane dalej „informacjami podsumowującymi”.

Art. 100 ust. 8 ustawy stanowi, że informacja podsumowująca powinna zawierać następujące dane:

1. nazwę lub imię i nazwisko podmiotu składającego informację podsumowującą oraz jego numer identyfikacji podatkowej podany w potwierdzeniu dokonanym przez naczelnika urzędu skarbowego zgodnie z art. 97 ust. 9, który zastosował dla transakcji, o których mowa w ust. 1;
2. właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwo członkowskie właściwe dla podatnika podatku od wartości dodanej lub osoby prawnej niebędącej takim podatnikiem, nabywających towary lub usługi, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
3. właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwo członkowskie właściwe dla podatnika podatku od wartości dodanej dokonującego dostawy towarów, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej - w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2;
4. łączną wartość wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, łączną wartość wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w tym również łączną wartość dostawy towarów, o której mowa w ust. 1 pkt 3, łączną wartość świadczonych usług, o których mowa w ust. 1 pkt 4 - w odniesieniu do poszczególnych kontrahentów.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w dniu 25 kwietnia 2018 r. Wnioskodawca złożył zgłoszenie rejestracyjne VAT-R w celu zarejestrowania się jako czynny podatnik VAT oraz podatnik VAT UE, przy czym wskazał w tym zgłoszeniu, że czynności wewnątrzwspólnotowych będzie dokonywał od dnia 1 września 2018 r.

W lipcu 2018 r. Wnioskodawca, będąc przekonanym, że jest podatnikiem czynnym VAT oraz VAT UE, dokonał pierwszej dostawy wewnątrzwspólnotowej na rzecz podatnika unijnego zarejestrowanego na terytorium Szwecji i posiadającego ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych. Wnioskodawca przed terminem do złożenia deklaracji za okres, w którym wystąpiła ww. transakcja, posiadał dokumenty potwierdzające wywóz towarów na terytorium tego kraju i dostarczenie ich do nabywcy, w tym specyfikację poszczególnych sztuk ładunku.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego w świetle przywołanych regulacji prawnych prowadzi do wniosku, że wykonana w lipcu 2018 r. dostawa na rzecz kontrahenta ze Szwecji stanowiła, co do zasady, wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 13 ust. 1 ustawy o VAT. Spełnione były bowiem przesłanki określone w tej regulacji, tzn. nastąpił wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju oraz nabywca towarów był w momencie dostawy podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Jednakże nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że postąpił prawidłowo wykazując przedmiotową dostawę w lipcu 2018 r. jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. W momencie upływu terminu do złożenia deklaracji za lipiec 2018 r. Wnioskodawca był czynnym podatnikiem VAT, ale nie był czynnym podatnikiem VAT UE, gdyż stał się nim z dniem, który zadeklarował w złożonym zgłoszeniu rejestracyjnym VAT-R, czyli z dniem 1 września 2018 r. Wynika to z przepisu art. 97 ust. 4 ustawy, zgodnie z którym naczelnik urzędu skarbowego rejestruje podmiot, który dokonał zawiadomienia zgodnie z ust. 1, jako podatnika VAT UE.

Należy zauważyć, że wykazanie transakcji w deklaracji rozliczeniowej jako WDT wiąże się z posiadaniem prawa do zastosowania preferencyjnej stawki 0%. Z kolei zastosowanie stawki 0% jest uzależnione – w myśl art. 42 ust. 1 pkt 3 ustawy – od faktu zarejestrowania podatnika jako podatnika VAT UE. Przepis ten należy interpretować w kontekście zapisu art. 99 ustawy. Tym samym podatnik ma prawo do zastosowania stawki 0%, o ile w ustawowym terminie do złożenia deklaracji podatkowej będzie on zarejestrowany do rozliczania transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Z przywołanych regulacji wynika bowiem, że rejestracji dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych należy dokonać przed rozpoczęciem wykonywania tych czynności, przy czym przepisy nie określają, jak wcześnie rejestracja powinna nastąpić. Rejestracja powinna mieć miejsce najpóźniej w dzień poprzedzający dokonanie pierwszej czynności wewnątrzwspólnotowej. Dzień, który podatnik wskazuje w zgłoszeniu rejestracyjnym jako datę rozpoczęcia wykonywania czynności wewnątrzwspólnotowych, naczelnik urzędu skarbowego przyjmuje – zgodnie z wnioskiem podatnika – i z tym dniem rejestruje go jako czynnego podatnika VAT UE. Trzeba przy tym zaznaczyć, że data ta nie musi się pokrywać z faktycznym wykonaniem pierwszej czynności wewnątrzwspólnotowej. Dla podatnika istotne jest jednak, aby zgłoszona data była wcześniejsza niż faktyczne rozpoczęcie wykonywania transakcji wewnątrzwspólnotowych, gdyż wiąże się to z obowiązkami i uprawnieniami wynikającymi z faktu posiadania statusu zarejestrowanego czynnego podatnika VAT UE.

Ponadto należy zauważyć, że z art. 100 ust. 1 pkt 1 ustawy wynika obowiązek wykazywania dokonanych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 i 3, do których ma zastosowanie stawka 0%, w zbiorczych informacjach (tzw. „informacjach podsumowujących VAT-UE o dokonanych wewnątrzwspólnotowych transakcjach”). Zgodnie z zapisami art. 100 ust. 8 pkt 1 ustawy, informacja podsumowująca powinna zawierać m.in. nazwę lub imię i nazwisko podmiotu składającego informację podsumowującą oraz jego numer identyfikacji podatkowej podany w potwierdzeniu dokonanym przez naczelnika urzędu skarbowego zgodnie z art. 97 ust. 9.

Ze przepisów wynika zatem, że każdą wewnątrzwspólnotową dostawę towarów należy wykazać w informacji podsumowującej, podając w niej również numer identyfikacji podatkowej, pod którym naczelnik urzędu skarbowego potwierdza zarejestrowanie podatnika jako podatnika VAT UE.

Tak więc, nie posiadając potwierdzenia posiadania statusu zarejestrowanego podatnika VAT UE, podatnik nie może wykazać transakcji jako wewnątrzwspólnotowej.

Podsumowując, odnosząc się do pytania Wnioskodawcy należy stwierdzić, że nie powinien wykazywać przedmiotowej dostawy na rzecz szwedzkiego kontrahenta jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w deklaracji VAT-7 za lipiec 2018 r.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy opisanego we wniosku stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.