2018.10.04 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4010.212.2018.4.PB
z 4 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 26 lipca 2018 r. (data wpływu 30 lipca 2018 r.), uzupełnionym pismem z 18 września 2018 r. (data wpływu 20 września 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia wydatku na zakup odzieży służbowej do kosztów uzyskania przychodu:

w części dotyczącej zakupu odzieży z widocznym logo firmy – jest prawidłowe,
w pozostałej części – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia wydatku na zakup odzieży służbowej dla pracowników do kosztów uzyskania przychodu. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też

pismem z 11 września 2018 r. Znak: 0112-KDIL3-1.4011.313.2018.2.AMN, 0112-KDIL4.4012.411.2018.2.JK, 0111-KDIB2-3.4010.212.2018.3.PB, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano pismem z 18 września 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

„D” S.A. (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”) jest wiodącym autoryzowanym dealerem samochodów marki „M” i „S” w Polsce. Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej także jako: „VAT”). Jednym z podstawowych profili działalności Wnioskodawcy jest handel hurtowy i detaliczny pojazdami samochodowymi; naprawa pojazdów samochodowych (PKD 45.11.Z). Jako autoryzowana stacja dealerska Spółka zajmuje się profesjonalną sprzedażą i serwisem m.in. samochodów osobowych.

Spółka prowadzi działalność jako autoryzowany dealer samochodowy. Spółka sprzedaje samochody luksusowe oraz samochody marki premium. W ciągu 10 latach działalności Spółka osiągnęła silną pozycję na dealerskim rynku. Również w dziedzinie obsługi klienta Spółka może poszczycić się najwyższą jakością.

Strategia sprzedaży i marketingu realizowana przez Wnioskodawcę opiera się na budowaniu długoterminowych relacji. Strategia ta opiera się także na odpowiednim podejściu do strony wizualnej, która w tej branży odgrywa kluczową rolę. W tym celu Spółka w 2014 ukończyła przebudowę prestiżowego salonu sprzedaży samochodów. Spółka koncentruje swoją uwagę na najbardziej wymagających klientach, którym dostarcza ekskluzywne i wyjątkowe samochody. Przewagą konkurencyjną Wnioskodawcy w stosunku do innych dealerów samochodowych jest posiadanie samochodów trudno dostępnych, limitowanych serii. Spółka jest wiodącym sprzedawcą marki „A” w ramach „M”. Wnioskodawca osiąga doskonałe wyniki sprzedaży poprzez wiedzę i spełnianie najbardziej wyrafinowanych potrzeb i oczekiwań klientów.

Od 2003 r. z rynku dealerów samochodowych ubywa średnio 20 podmiotów, co w okresie 11 lat dało liczbę blisko 250. To oznacza, że co czwarta spółka, która zajmowała się sprzedażą samochodów już dziś nie istnieje albo funkcjonuje w ramach większej grupy.

Spółka zatrudnia personel, który odpowiada za sprzedaż samochodów. Wywiązywanie się przez zatrudniony personel z tego zadania wymaga codziennych i ciągłych spotkań z klientami oraz dobrej prezencji na spotkaniach biznesowych. Na wizerunek salonu Wnioskodawcy ma wpływ nie tylko konkretny handlowiec, który prowadzi rozmowę z klientem, ale także pozostali handlowcy, którzy zajmują stanowiska obok. Także oni muszą wyglądać profesjonalnie. Kontynuując wypełnianie strategii wizualnej, której elementem jest budowanie ujednoliconego i profesjonalnego wizerunku Spółka zamierza nabyć ubiór pracowniczy m.in. garnitur, koszule, krawat i nieodpłatnie przekazać go ww. personelowi, celem odpowiedniej prezentacji w trakcie spotkań z klientami. Każdy członek zatrudnionego personelu będzie przechodził szkolenie z zakresu zasad i wskazówek na temat ubioru w konkretnym miejscu pracy i na konkretnym stanowisku (dress code). Wszystkie te działania są niezbędne, aby Wnioskodawca mógł utrzymać się na silnie konkurencyjnym rynku premium. Obecnie firmy, które myślą o budowaniu ujednoliconego i profesjonalnego wizerunku muszą zadbać nie tylko o wiedzę i kompetencje swoich pracowników, ale także o to, jak oni wyglądają. Dotyczy to szczególnie stanowisk, które mają bezpośredni kontakt z klientami, kontrahentami czy partnerami. Odpowiedni ubiór buduje profesjonalny wizerunek pracownika i co za tym idzie całej firmy, a jak wiadomo każdy chce współpracować z profesjonalistami. Wymagający klienci, jakimi są klienci Spółki oczekują od personelu stosownego ubioru. Klient zrezygnuje z zakupu luksusowego samochodu, jeżeli personel nie będzie elegancko ubrany. Wygląd personelu ma więc bezpośrednie przełożenie na wyniki handlowe Spółki.

Konkludując powyższe, nabycie przez Spółkę odpowiednich strojów biznesowych dla personelu stało się wręcz koniecznością. Wspomniany strój biznesowy przyczyni się zatem do zabezpieczenia źródła przychodów Spółki i jego zachowania na przyszłość oraz pośrednio pozyskania nowych klientów dla Wnioskodawcy oraz do wzrostu sprzedaży samochodów. W konsekwencji wydatki na zakup strojów biznesowych wpłyną pozytywnie na rozwój Spółki.

Wnioskodawca zleci wykonanie strojów biznesowych wyspecjalizowanej profesjonalnej firmie z ugruntowaną wieloletnią pozycją na rynku, która zajmuje się realizacją tego typu usług. W strojach zostanie wszyte na trwałe oznaczenie wskazujące na Spółkę. Pracownicy będę wykorzystywali odzież służbową wyłącznie do wykonywania czynności zawodowych. Noszenie odzieży służbowej będzie obowiązkiem pracownika wynikającym z regulaminu Spółki dotyczącego obowiązującego dress code.

W uzupełnieniu wniosku z 18 września 2018 r. (data wpływu 20 września 2018 r.), w ramach odpowiedzi na pytanie: w jakim miejscu w strojach zostanie wszyte na trwałe oznaczenie wskazujące na Spółkę (…)? – Wnioskodawca wyjaśnił, że w przypadku garniturów oraz koszuli po wewnętrznej stronie ubioru (metka). W przypadku koszulki polo oraz kurtki typu softshell będzie ono zlokalizowane po lewej stronie klatki piersiowej. Będzie widoczne w przypadku koszulki polo oraz kurtki typu softshell.

W odpowiedzi na pytanie: jakim grupom pracowników dokładnie zostanie przekazany strój biznesowy, tj. odzież służbowa? Wnioskodawca wskazał: Zarząd, Dyrektorzy, Kierownicy, Doradcy handlowi, Doradcy Serwisowi, Logistycy, Recepcja.

Ponadto Wnioskodawca podał, że Spółka kupi strój służbowy na swoją własność. Stroje służbowe następnie zostaną przekazane pracownikom do użytkowania, ale pozostaną własnością Spółki. Przy czym, jeżeli pracownik zwolni się z własnej woli w terminie krótszym niż 12 miesięcy od dnia otrzymania stroju służbowego, to będzie zobowiązany do zwrotu równowartości otrzymanego stroju służbowego.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca będzie miał prawo zaliczyć koszty zakupu ww. odzieży służbowej do kosztów uzyskania przychodu? (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca będzie miał prawo zaliczyć koszty zakupu ww. odzieży służbowej do kosztów uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Ustawa o CIT nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Podatnik kwalifikując poniesione wydatki do kosztów uzyskania przychodów powinien kierować się podstawową zasadą zaistnienia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym kosztem, a możliwością osiągnięcia z tego tytułu przychodu, albowiem to na nim spoczywa ciężar udowodnienia, że jego poniesienie ma (lub może mieć) wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów).

W złożonej rzeczywistości życia gospodarczego istnieje obiektywna i zasadnicza trudność w precyzyjnym wyznaczeniu linii rozgraniczającej poszczególne przejawy aktywności gospodarczej, wykazywanej przez przedsiębiorców. Chodzi tu o ich podstawową działalność (produkcję, handel, usługi) i towarzyszące tej działalności przedsięwzięcia o charakterze marketingowym, promocyjnym, reklamowym, reprezentacyjnym - dotyczące sprzedaży towarów i usług oraz relacji z aktualnymi i potencjalnymi kontrahentami.

O tym, co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności gospodarczej, decyduje podmiot prowadzący tę działalność. Należy jednak zauważyć, że nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodu i jako taki podlegać odliczeniu od podstawy opodatkowania.

W świetle powyższego uznać więc należy, że aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Na mocy art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Przepisy CIT nie zawierają definicji „reprezentacji”, przez co istnieją wątpliwości co do tego jakie koszty należy uznać za koszty reprezentacji. Kluczową kwestią jest rozróżnienie „reprezentacji” od „reklamy”, gdyż wydatki związane z tymi drugimi mogą być kosztami uzyskania przychodów. Brak ustawowej definicji pojęcia „reprezentacja”, nie uprawnia jednak do dowolnego określania zakresu znaczeniowego tego terminu.

Występujący w obrocie prawnym termin „reprezentacja”, wyrażający się w sposobie jego stosowania i rozumienia przez ustawodawcę, a także przez naukę i praktykę prawa, prowadzi jednak do wniosku że termin ten w zakresie języka prawnego i prawniczego należy rozumieć jako „przedstawicielstwo, reprezentowanie czyichś interesów, występowanie w czyimś imieniu”.

Ponadto należy wskazać, iż za koszt uzyskania przychodów można uznać wydatki ponoszone na reklamę.

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 15 grudnia 2016 r. sygn. akt 2461-IBPB-1-1.4510.348.2016.l.NL pokazuje zasadniczą różnicę pomiędzy „reprezentacją” a „reklamą”: „Dokonując zatem oceny zakresu pojęciowego „reprezentacji” i „reklamy” wywieść z powyższego należy, że reprezentacja dotyczy działań zmierzających do kształtowania rozpowszechniania wizerunku podatnika, jako podmiotu gospodarczego, natomiast reklama dotyczy działań zmierzających do kształtowania, rozpowszechniania wizerunku nie samego podatnika, lecz jego produktów (towarów i usług)”

W związku z tym należy wyjaśnić, iż reklama to działania podmiotu gospodarczego kształtujące popyt na dane towary, usługi lub markę, poprzez poszerzenie wiedzy o nich, mające na celu zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do zakupu towarów lub usług tego podmiotu gospodarczego. Reklama może być realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu.

Reprezentacja odnosi się do dobrego reprezentowania firmy. W konsekwencji o reprezentacji należy mówić w odniesieniu do całokształtu każdych działań mających na celu stworzenie i utrwalenie jak najkorzystniejszego wizerunku firmy na zewnątrz, to jest w relacji z kontrahentami (ich przedstawicielami), gośćmi i potencjalnymi klientami. Obejmuje ona zarówno działania zmierzające do:

stworzenia oczekiwanego wizerunku, pozycji podatnika jako podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, jak i
stworzenia korzystnych warunków w celu nawiązania nowych lub też podtrzymania (rozszerzenia) dotychczasowych kontaktów.

Właściwy wizerunek to taki, który może sprawić, że kształtowany dzięki reprezentacji „obraz przedsiębiorcy” przełoży się na nabywanie jego produktów lub usług. Świadome kształtowanie więc właściwego wizerunku przez przedsiębiorcę ma na celu stworzenie o nim takiego wyobrażenia, które spowoduje pozytywne postrzeganie tegoż przedsiębiorcy przez osoby zewnętrzne, które z kolei będzie zachętą do podjęcia rozmów, współpracy, zakupów jego produktów czy usług.

Reprezentacja dotyczy działań zmierzających do kształtowania, rozpowszechniania wizerunku podatnika jako podmiotu gospodarczego, natomiast reklama dotyczy działań zmierzających do kształtowania, rozpowszechniania wizerunku nie samego podatnika, lecz jego produktów (towarów i usług). Podnosi się także, iż reklama polega na przedstawianiu towarów i usług oraz nakłanianiu do ich nabycia w sposób bezpośredni, zaś reprezentacja pośrednio promuje podmiot gospodarczy poprzez stworzenie dobrego wizerunku firmy.

Należy jednak wskazać, że aby wydatki poniesione na zakup odzieży rzeczy można było uznać za koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, odzież ta musi spełniać określone wymogi. Ubiór musi utracić charakter odzieży osobistej, co w przedmiotowej sprawie może mieć miejsce w przypadku, gdy logo reprezentowanej przez Wnioskodawcę firmy zostanie wszyte na trwałe w ubraniach służbowych.

Oznacza to, że strój służbowy, na którym zostało zamieszczone trwałe oznaczenie identyfikujące konkretną firmę powoduje, że odzież traci charakter odzieży osobistej.

To stanowisko znajduje potwierdzenie w praktyce organów podatkowych. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej z dnia 8 kwietnia 2016 r., sygn. akt IBPB-1-3/4510-201/16/SK Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach czytamy, iż „Mając powyższe na względzie oraz przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że wydatki które Spółka zamierza ponieść na zakup ubrań służbowych, oznaczonych logo firmy, będą mogły być uznane za wydatki reklamowe. Ubrania te kojarzą się bowiem z firmą poprzez oznaczenie ich logo firmy; taki strój wyróżnia zarówno pracowników jak i prezesa zarządu firmy spośród innych osób. Tym samym, wydatki te będą mogły zostać zgodnie z cyt. art. 15 ust. 1 updop zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Spółki”.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 18 września 2017 r., sygn. akt 0114-KDIP3-1.4011.235.2017.2.IF orzekł, iż „Zatem, mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz obowiązujące przepisy prawa, stwierdzić należy, że wydatki na zakup stroju biznesowego ze stałym oznaczeniem firmy Wnioskodawcy, spełnia funkcję reklamowa, gdyż zmierza do zwiększenia rozpoznawalności firmy na rynku, co w efekcie może wpływać na zwiększenie przychodów, a tym samym pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służy zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów” (dla por. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 18 lipca 2013 r., sygn. akt ILPB1/415-457/13-3/IM).

Również w orzecznictwie podkreśla się, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wydatki na zakup odzieży mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w ramach wydatków na reklamę pod warunkiem wykazania, że odzież utraciła charakter odzieży osobistej z uwagi na opatrzenie jej cechami charakterystycznymi dla firmy np. logiem, krojem, kolorem (por. wyrok WSA w Warszawie z 31 lipca 2013 r., III SA/Wa 659/13, WSA w Łodzi z 19 kwietnia 2011 r., I SA/Łd 30/11, WSA w Warszawie z 5 września 2008 r., III SA/Wa 623/08; wyrok WSA w Łodzi z 19 kwietnia 2011 r., I SA/Łd 30/11; wyrok WSA w Łodzi z 13 września 2011 r., I SA/Łd 423/11; wyrok WSA w Opolu z 28 listopada 2007 r., I SA/Op 313/07; publ. CBOSA; wyrok NSA z 26 marca 1998 r., I SA/Po 1254/97, Biul. Skarb. 1999, nr 3, s. 15; wyrok NSA z 17 października 2003 r., SA/Rz 2341/01 Lex 90312; wyrok WSA w Warszawie z 27 września 2004 r., III SA 3430/03 Lex 257071; wyrok NSA z 25 czerwca 2003 r., I SA/Ka 1328/02 Lex 183228; wyrok NSA z 15 września 1999 r., I SA 1261/98; wyrok NSA z 10 września 1999 r., I SA/Lu 742/98).

Aby dana odzież utraciła osobisty, indywidualny charakter winna odznaczać się cechami kojarzonymi z daną firmą, tj. zawierać jej logo, barwy kojarzone z tą firmę, itp. (por. wyrok WSA w Gdańsku z 3 lipca 2007 r., I SA/Gd 74/07).

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca prowadzi działalność jako autoryzowany dealer samochodowy. Spółka sprzedaje samochody luksusowe oraz samochody marki premium. W ciągu 10 latach działalności Spółka osiągnęła silną pozycję na dealerskim rynku. Również w dziedzinie obsługi klienta Spółka może poszczycić się najwyższą jakością.

Strategia sprzedaży i marketingu realizowana przez Wnioskodawcy opiera się na budowaniu długoterminowych relacji. Strategia ta opiera się także na odpowiednim podejściu do strony wizualnej, która w tej branży odgrywa kluczową rolę. Spółka koncentruje swoją uwagę na najbardziej wymagających klientach, którym dostarcza ekskluzywne i wyjątkowe samochody. Przewagą konkurencyjną Wnioskodawcy w stosunku do innych dealerów samochodowych jest posiadanie samochodów trudno dostępnych, limitowanych serii. Spółka jest wiodącym sprzedawcą marki „A” w ramach „M”. Wnioskodawca osiąga doskonałe wyniki sprzedaży poprzez wiedzę i spełnianie najbardziej wyrafinowanych potrzeb i oczekiwań klientów.

Spółka zatrudnia personel, który odpowiada za sprzedaż samochodów. Wywiązywanie się przez zatrudniony personel z tego zadania wymaga codziennych i ciągłych spotkań z klientami oraz dobrej prezencji na spotkaniach biznesowych. Na wizerunek salonu Wnioskodawcy ma wpływ nie tylko konkretny handlowiec, który prowadzi rozmowę z klientem, ale także pozostali handlowcy, którzy zajmują stanowisko obok. Także oni muszą wyglądać profesjonalnie. Kontynuując wypełnianie strategii wizualnej, której elementem jest budowanie ujednoliconego i profesjonalnego wizerunku Spółka zamierza nabyć ubiór pracowniczy m.in. garnitur, koszule, krawat i nieodpłatnie przekazać go ww. personelowi, celem odpowiedniej prezentacji w trakcie spotkań z klientami. Każdy członek zatrudnionego personelu będzie przechodził szkolenie z zakresu zasad i wskazówek na temat ubioru w konkretnym miejscu pracy i na konkretnym stanowisku (dress code). Wszystkie te działania są niezbędne, aby Wnioskodawca mógł utrzymać się na silnie konkurencyjnym rynku premium. Obecnie firmy, które myślą o budowaniu ujednoliconego i profesjonalnego wizerunku muszą zadbać nie tylko o wiedzę i kompetencje swoich pracowników, ale także o to, jak oni wyglądają. Dotyczy to szczególnie stanowisk, które mają bezpośredni kontakt z klientami, kontrahentami czy partnerami. Odpowiedni ubiór buduje profesjonalny wizerunek pracownika i co za tym idzie całej firmy, a jak wiadomo każdy chce współpracować z profesjonalistami. Wymagający klienci, jakimi są klienci Spółki oczekują od personelu stosownego ubioru. Klient zrezygnuje z zakupu luksusowego samochodu, jeżeli personel nie będzie elegancko ubrany. Wygląd personelu ma więc bezpośrednie przełożenie na wyniki handlowe Spółki.

Nabycie przez Spółkę odpowiednich strojów biznesowych dla personelu stało się wręcz koniecznością. Wspomniany strój biznesowy przyczyni się zatem do zabezpieczenia źródła przychodów Spółki i jego zachowania na przyszłość oraz pośrednio pozyskania nowych klientów dla Wnioskodawcy oraz do wzrostu sprzedaży samochodów. W konsekwencji wydatki na zakup strojów biznesowych wpłyną pozytywnie na rozwój Spółki.

Wnioskodawca zleci wykonanie strojów biznesowych wyspecjalizowanej profesjonalnej firmie z ugruntowaną wieloletnią pozycją na rynku, która zajmuje się realizacją tego typu usług. Noszenie odzieży służbowej będzie obowiązkiem pracownika wynikającym z regulaminu Spółki dotyczącego obowiązującego dress code.

Oznacza to, że odzież służbowa, którą Wnioskodawca przekaże swojemu personelowi utraci charakter odzieży osobistej. Znajdzie się na niej oznaczenie identyfikujące Spółkę. Będzie ono trwale zamieszczone na ubraniach. Pracownicy będą wykorzystywali strój służbowy wyłącznie do wykonywania czynności zawodowych związanych ze sprzedażą samochodów. Są to czynności należące do głównego przedmiotu działalności Spółki. Profesjonalny strój służbowy wpłynie na wzrost sprzedaży Spółki. Spółka pozyska nowych klientów i będzie mogła utrzymać relacje z dotychczasowymi klientami. Wpływ na wzrost sprzedaży Spółki będą miały profesjonalny wygląd, wizerunek i najwyższa jakość obsługi. W branży samochodów premium są to kluczowe czynniki wpływające na wielkość obrotu dealerów samochodowych.

Podsumowując, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć koszty zakupu ww. odzieży służbowej do kosztów uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się w części za prawidłowe, a w części za nieprawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest rozstrzygnięcie tylko w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych. W zakresie podatku od towarów i usług oraz podatku dochodowego od osób fizycznych zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm., dalej: „updop”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Z powyższego wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 updop), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo – skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu.

Jak wskazano powyżej, ocena prawna danego wydatku wymaga uwzględnienia unormowań art. 16 ust. 1 updop. Stosownie do regulacji zawartej w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

W niniejszej sprawie rozstrzygnięcia wymaga kwestia, czy wydatki poniesione na zakup odzieży służbowej zaopatrzonych w trwale umieszczone oznaczenie Spółki Wnioskodawcy stanowią wydatki związane z reklamą czy też wydatki związane z reprezentacją i w związku z tym czy można zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji pojęć: „reprezentacja” czy „reklama”. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie odsyła również do innych przepisów prawa w tym zakresie. Brak ustawowej definicji tych pojęć nie uprawnia jednak do dowolnego określenia zakresu znaczeniowego wskazanych terminów.

Próbę zdefiniowania pojęcia „reprezentacja” podejmowały wielokrotnie sądy administracyjne, w tym Naczelny Sąd Administracyjny m.in. w wyroku z dnia 17 czerwca 2013 r. sygn. akt II FSK 702/11. Sąd ten stwierdził, że celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami (klientami). Dla uznania wydatków za koszty poniesione na reprezentację nie jest koniecznie, by posiadały one takie cechy jak wystawność, wytworność, czy okazałość. Nie są to bowiem wartości wymierne, nie ma możliwości stworzenia jednakowego miernika dla określenia poziomu wystawności, wytworności, okazałości, czy przepychu dla wszystkich podmiotów gospodarczych. Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny.

Ponadto, NSA uznał za zasadne odwołanie się do etymologii terminu reprezentacja. Wyraz „reprezentacja” pochodzi od łacińskiego „repraesentatio” oznaczającego wizerunek. Upływ czasu nie zmienił jego znaczenia i formy. Oznacza to, że ,,reprezentacja” w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy, stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. W podanym znaczeniu reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu. Przy tak zdefiniowanym terminie „reprezentacji” kwestia wystawności, okazałości czy też ponadprzeciętności nie ma żadnego znaczenia.

Dokonując oceny kwalifikacji wydatków w okolicznościach konkretnej sprawy należy posłużyć się również dynamiczną wykładnią funkcjonalną, spowodowaną zmieniającą się rzeczywistością gospodarczą. To co dawniej mogło zostać uznane za reprezentację do takiej kategorii nie zostanie zaliczone obecnie ze względu na zmieniające się realia prowadzenia działalności gospodarczej, przyjęte w tym zakresie dobre praktyki i obyczaje. Dotyczy to akceptowanych i stosowanych powszechnie zachowań, bez których nie jest możliwe prowadzenie działalności gospodarczej. Każdy wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub jego zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. W innej sytuacji zbędne stają się rozważania dotyczące dalszej kwalifikacji konkretnego wydatku ze względu na dodatkowe kryteria wprowadzone w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (w tym wypadku wynikające z omawianego pkt 28).

Od reprezentacji należy odróżnić działania mające charakter reklamy, czy też promocji.

Reklama to działania podmiotu gospodarczego kształtujące popyt na dane towary, usługi lub markę, poprzez poszerzenie wiedzy o nich, mające na celu zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do zakupu towarów lub usług tego podmiotu gospodarczego. Wobec braku definicji pojęcia reklamy należy w tym względzie odwołać się do znaczenia tego terminu w języku potocznym. W świetle objaśnień zawartych w „Słowniku języka polskiego” opracowanym pod redakcją M. Szymczaka (Warszawa 1994, tom III), reklama to: „rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję, środki (np. plakaty, napisy, ogłoszenia itp.) służące temu celowi”.

Pewnych wskazówek w zakresie tego co należy rozumieć pod pojęciem reklamy dostarcza dotychczasowe orzecznictwo sądów administracyjnych (np. wyrok WSA w Gliwicach z dnia 1 lutego 2012 r., sygn. I SA/Gl 673/11), zgodnie z którym: „Pojęcie „reklamy” należy rozumieć w sposób funkcjonalny, tzn. jako wszelkie celowe działania podatnika mające na celu rozpowszechnienie wiedzy o oferowanych przez niego produktach lub usługach, działania których celem jest kształtowanie popytu, poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach bądź usługach, ich cechach i przeznaczeniu, w celu zachęcenia do nabywania towarów, bądź usług od tego właśnie a nie innego podmiotu gospodarczego”.

Reklama firmy, bądź oferowanych przez nią usług może być prowadzona również poprzez określone prezentowanie logo danego przedsiębiorcy. Za logo uznać należy znak handlowy o charakterze graficznym, używany przez daną firmę do identyfikowania marki swojego produktu lub oferowanych usług oraz odróżniania ich od innych (por. J. Thomas Russell, W. Ronald Lane, Reklama według Ottona Kleppnera; Wydawnictwo FELBERG SJA, 2000 r., s. 621). Logo może obejmować zarówno nazwę przedsiębiorcy, jej skrót jak też nazwę konkretnego produktu lub usługi. Każda z tych form, jeżeli jest stosowana w określonych okolicznościach spełnia funkcje reklamowe. Identyfikowana jest bowiem z daną firmą oraz oferowanymi przez nią towarami lub usługami, zwiększając ich rozpoznawalność oraz pośrednio zachęcając do ich nabycia.

Mając powyższe na względzie oraz przedstawiony opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że wydatki związane z zakupem odzieży oznaczonej logo firmy w miejscu widocznym dla klientów, kontrahentów czy partnerów Spółki, z którymi kontakt będą mieli pracownicy ubrani w odzież służbową (koszulki polo, kurtki typu softshell – oznakowane logo firmy widocznym na zewnątrz), wykorzystanej przez pracowników bez względu na to czy jest ona im przekazywana do wykorzystania w siedzibie firmy, czy będzie wykorzystywana także poza godzinami pracy (np. w drodze do pracy) można zaliczyć do wydatków o charakterze reklamowym i tym samym do kosztów uzyskania przychodów. Stroje z logo firmy jednoznacznie kojarzone są z firmą i wyróżniają pracowników firmy spośród innych osób. Zakupiona przez Wnioskodawcę tak oznaczona odzież, jako pozbawiona waloru osobistego, nie będzie nadawała się do wykorzystania w innym miejscu niż w pracy w firmie prowadzonej przez Wnioskodawcę, a stanowi swoiste dodatkowe narzędzie do osiągnięcia przez Wnioskodawcę przychodu w przyszłości i zabezpieczenia przychodu osiąganego obecnie.

Przechodząc do wydatków na zakup odzieży z oznaczeniem wszytym po wewnętrznej stronie ubioru, które jest niewidoczne na zewnątrz np. na metce, w ocenie Organu, nie można ich uznać za działanie w celu osiągnięcia przychodu, zachowania lub zabezpieczenia jego źródła. Organ nie kwestionuje racjonalności podejmowanych przez Wnioskodawcę decyzji gospodarczych, bada natomiast celowość wydatku w granicach wyznaczonych przez art. 15 ust. 1 updop, tj. czy konkretny wydatek został poniesiony w związku z dążeniem do osiągnięcia przychodu, zachowania lub zabezpieczenia jego źródła.

W ocenie Organu wydatki związane z zakupem odzieży z logo niewidocznym na zewnątrz nie stanowią wydatków o charakterze reklamowym. Reklama firmy bądź oferowanych przez nią towarów lub usług może być prowadzona poprzez określone prezentowanie logo danego przedsiębiorcy. Oczywistym przy tym jest, że logo powinno być umieszczone na odzieży w sposób widoczny. Tylko w takiej sytuacji może być ono dostrzeżone przez odbiorców, spełniając swoją reklamową funkcję. Strój oznaczony logo i barwami danej firmy wyróżnia pracowników firmy czy też inne osoby noszące go, spośród innych osób, a więc nie można mu odmówić charakteru reklamowego. Prezentowanie logo zwiększa rozpoznawalność marki firmy na rynku i może tym samym wpływać na wielkość jej sprzedaży. Zauważyć należy, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wydatki na zakup odzieży mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w ramach wydatków na reklamę pod warunkiem jednak wykazania, że odzież utraciła charakter odzieży osobistej z uwagi na opatrzenie jej cechami charakterystycznymi dla firmy (logo, krój, kolor). W przeciwnym wypadku są to wydatki typowo osobiste. Aby ubiór miał charakter reklamowy musi niezaprzeczalnie wskazywać, że pochodzi z danej firmy. Jak już wskazano powyżej logo powinno być umieszczone na odzieży w sposób widoczny, aby mogło być dostrzeżone przez odbiorców, spełniając swoją reklamową funkcję. Logo umieszczone na metce nie jest widoczne dla potencjalnych klientów. Metka to „kartonik lub kawałek tkaniny przyszywany do niektórych towarów, zawierający informacje o cenie, rozmiarze itp.” (Słownik języka polskiego PWN pod redakcją W. Doroszewskiego). Reklama natomiast ze swojego założenia zawsze winna być skierowana do klientów (potencjalnych klientów). Nie można więc uznać, że ubiór posiadający logo firmy wyłącznie na metce, która z założenia jest mała i niewidoczna, ma charakter reklamowy. (por. wyrok WSA w Warszawie z 31 lipca 2013 r., III SA/Wa 659/13)

Oznacza to, że pracownicy Spółki ubrani w takie stroje nie będą w istocie różnić się od innych osób, również od klientów oraz potencjalnych klientów. Wobec tego, bez względu na to gdzie ubrania te będą noszone, czy na terenie firmy, czy też poza nią podczas wykonywania obowiązków służbowych, czy w drodze do pracy, nie mogą one wpłynąć na przychody Spółki, ponieważ z racji swoich cech nie mogą być kojarzone ze Spółką. Zauważyć jednocześnie trzeba, że skoro będą to ubrania ogólnie dostępne, to mają one charakter odzieży osobistej. Sam fakt wyposażenia w te ubrania pracowników nie spowoduje, że utracą one charakter odzieży osobistej. Aby dana odzież utraciła osobisty, indywidualny charakter winna odznaczać się cechami kojarzonymi z daną firmą, tj. zawierać jej logo, barwy kojarzone z tą firmę, itp. (por. wyrok WSA w Gdańsku z 3 lipca 2007 r., I SA/Gd 74/07, wyrok WSA w Warszawie z 31 lipca 2013 r., III SA/Wa 659/13).

Reasumując, stwierdzić należy, że wydatki jakie Wnioskodawca ponosi na zakup ubiorów pracowniczych z wszytym na trwałe widocznym na zewnątrz oznaczeniem wskazującym na Spółkę spełniają warunki umożliwiające zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów. Mają one bowiem związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, a ponadto w katalogu przepisu art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawarto wyłączenia co do możliwości zaliczenia tego rodzaju wydatków do kosztów uzyskania przychodów. W przypadku wydatków na zakup strojów z wszytym na trwałe lecz niewidocznym na zewnątrz oznaczeniem spółki stwierdzić należy, że nie spełniają warunków uznania ich za koszty uzyskania przychodów.

Biorąc powyższe pod uwagę stanowisko Wnioskodawcy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym należało uznać:

w części dotyczącej zakupu odzieży z widocznym logo firmy – za prawidłowe,
w pozostałej części – za nieprawidłowe.

Odnosząc się do przywołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych wskazać należy, że dotyczą one tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników w określonym stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) i w tych sprawach rozstrzygnięcia zostały wydane. Podobnie orzeczenia sądów nie są wiążące dla tut. Organu, bowiem również dotyczą konkretnych spraw podatników osadzonych w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast Organ mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin