Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
IPPB3/423-791/14-2/S/PS
z 21 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 grudnia 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 610/15 (data wpływu orzeczenia 12 stycznia 2018 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 lipca 2014 r. (data wpływu: 4 sierpnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów odszkodowania z tytułu odstąpienia od umów najmu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 sierpnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów odszkodowania z tytułu odstąpienia od umów najmu.

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 3 listopada 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IPPB3/423-791/14-2/PK1 w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów odszkodowania z tytułu odstąpienia od umów najmu.

Wnioskodawca na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z 3 listopada 2014 r. znak: IPPB3/423-791/14-2/PK1 wniósł pismem z dnia 20 listopada 2014 r. (data wpływu 24 listopada 2014 r.) wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 3 listopada 2014 r. znak: IPPB3/423-791/14-2/PK1 złożył skargę z dnia 27 stycznia 2015 r. (data wpływu 30 stycznia 2015 r.). Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 4 grudnia 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 610/15 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną. Od powyższego wyroku WSA w Warszawie, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wniósł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 7 listopada 2017 r. sygn. akt II FSK 1125/16 oddalił skargą kasacyjną złożoną przez tut. organ podatkowy.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie możliwości zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów odszkodowania z tytułu odstąpienia od umów najmu wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. Organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka S.A. (dalej; Wnioskodawca, N. lub Spółka) należąca do Grupy Kapitałowej N. (dalej: GK N.), zarządza N. Otwartym Funduszem Emerytalnym, a także Dobrowolnym Funduszem Emerytalnym. W ramach prowadzonej działalności w tym segmencie. N. oferuje dobrowolne ubezpieczenia emerytalne w ramach II Filara oraz Indywidualne Konta Zabezpieczenia Emerytalnego.

Do niedawna, do GK N. w Polsce należała również P. S.A (dawniej: N. S.A.; dalej; P.), której przedmiotem działalności jest działalność ubezpieczeniowa i reasekuracyjna w zakresie ubezpieczeń na życie, ubezpieczeń posagowych, ubezpieczeń rentowych oraz ubezpieczeń wypadkowych i chorobowych.

Z uwagi na zbliżony charakter działalności, a także w celu zapewnienia maksymalnej efektywności operacyjnej, dotychczas Spółki wspólnie wynajmowały powierzchnie biurowe, na podstawie trójstronnych umów najmu zawartych z wynajmującymi.

W wykonaniu dotychczasowej polityki, Spółki zawarty w dniu 20 grudnia 2011 r. Umowę Najmu z S., której przedmiotem były: pomieszczenia biurowe, pomieszczenia dodatkowe oraz miejsca parkingowe, stanowiące część budynku A (dalej: „Budynek"), będącego częścią kompleksu biurowego „G...’’. Zgodnie z Umową Najmu S. zobowiązany był do wybudowania Budynku, wykonania prac wykończeniowych oraz przekazania Spółkom przedmiotu najmu nie później niż do dnia 15 grudnia 2013 r.

W wyniku umowy sprzedaży kompleksu biurowego „G...” zawartej pomiędzy S. a R. (dalej; „Wynajmujący”), R. weszła w prawa i obowiązki wynajmującego, a w rezultacie stała się stroną Umowy Najmu.

Na podstawie zawartej Umowy Najmu Spółki występowały jako jedna strona Umowy Najmu – Najemca. Dodatkowo, każdej ze Spółek przysługiwały prawa i obowiązki wynikające z tej Umowy w takim samym, pełnym zakresie, w tym m.in.: prawo do bieżącej kontroli procesu budowy Budynku w okresie budowy Budynku i wykończenia pomieszczeń, prawo do zawarcia we własnym zakresie odrębnej umowy na zakup energii elektrycznej, prawo do przeprowadzenia audytu faktur i umów, na podstawie których zostały wyliczone koszty eksploatacyjne, prawo do umieszczenia swojego oznaczenia firmowego na tablicy informacyjnej obok głównej recepcji Budynku oraz w holu windowym.

Spółki ponosiły również solidarną odpowiedzialność za prawidłowe wykonanie Umowy Najmu. Bez względu na tak określony zakres odpowiedzialności, Spółki wraz z Wynajmującym uzgodniły, że faktury dokumentujące należności z tytułu czynszu oraz innych płatności wystawiane będą na obie Spółki w proporcji 72% na P. i 28% na N.

Przyjęty podział płatności pomiędzy Spółki nie ograniczał ich praw i obowiązków wynikających z Umowy Najmu, z całokształtu postanowień Umowy Najmu wynikało bowiem, że Spółki ponoszą solidarną odpowiedzialność za zobowiązania wynikające z tej umowy. Tym samym Wynajmujący mógł żądać zaspokojenia roszczenia w całości przez którąkolwiek ze Spółek bez względu na techniczne uzgodnienia dotyczące wystawiania faktur VAT.

Umowa Najmu została zawarta na czas określony 72 miesięcy i nie przewidywała możliwości skutecznego rozwiązana przed upływem tego okresu. Oznaczało to, że ani Najemca (Spółki) ani Wynajmujący nie mieli możliwości skutecznego zakończenia Umowy Najmu przed jej wygaśnięciem.

W 2013 r. jedyny akcjonariusz P. oraz N., L. AB (dalej: „L.”) podjął decyzję o sprzedaży wszystkich akcji P. (a także innych, wybranych spółek z Grupy N.) do zewnętrznego inwestora. W konsekwencji przeprowadzonej restrukturyzacji Grupy Kapitałowej N. w Polsce konieczne okazało się rozdzielenie działalności operacyjnej obu Spółek. W związku z prowadzonym podziałem Spółki postanowiły dostosować do nowych uwarunkowań i potrzeb biznesowych również kwestię korzystania z Budynku.

Po przeprowadzeniu stosownych analiz dotyczących poziomu wykorzystania powierzchni biurowej przez obie Spółki oraz planów rozwoju działalności operacyjnej Spółek w najbliższej przyszłości Spółki podjęły decyzję o zmianie Umowy Najmu w taki sposób, aby jedynym najemcą Budynku pozostała P., natomiast N. przeniosła swoje biura do innej lokalizacji, bardziej odpowiedniej dla jej obecnych potrzeb, a także możliwości ekonomicznych.

W tym celu Spółki zawarły Aneks do Umowy Najmu z R., zgodnie z którym Strony zgodnie postanowiły, że „w Dacie Zmiany N. przestaje być najemcą na podstawie Umowy Najmu, a jedynym najemcą pozostaje P. Począwszy od Daty Zmiany za wszelkie zobowiązania wynikające z Umowy Najmu wyłączną odpowiedzialność ponosi P., a wszelkie rozliczenia z tytułu Umowy Najmu dokonywane będą przez Wynajmującego z P..”

Zawarcie Aneksu nie zmieniło tym samym zakresu odpowiedzialności P. w stosunku do Wynajmującego, a jedynie umożliwiło N. wystąpienie z Umowy Najmu.

Równocześnie Strony uzgodniły, że N. zapłaci na rzecz P. odszkodowanie w kwocie odpowiadającej kwocie czynszu wynikającego z Umowy Najmu, należnego od N. za okres dwunastu miesjęcy, który byłby fakturowany na N. (dalej: „Odszkodowanie”).

Okres dwunastu miesięcy szacunkowo odpowiadał okresowi niezbędnemu do osiągnięcia przez P. takiego rozmiaru prowadzonej działalności gospodarczej, aby móc w pełni efektywnie korzystać z całości powierzchni, będącej przedmiotem Umowy Najmu, a więc zarówno tej części, której użytkowanie do tej pory przysługiwało P., jak również części, z której do tej pory korzystać miała N.. Zatem odszkodowanie rekompensować miało uszczerbek majątkowy, poniesiony przez P. z powodu rezygnacji przez N. ze statusu najemcy Budynku.

Kwota Odszkodowania została przekazana przez N. w terminie 14 dni od daty otrzymania podpisanego przez Strony Aneksu na rachunek bankowy P.,

Strony Porozumienia uznają, że wypłata przedmiotowego Odszkodowania wyczerpie wszelkie roszczenia, jakie P. przysługiwać będą względem N. w związku z rezygnacją przez N. z uczestnictwa w Umowie Najmu, w szczególności z tytułu roszczeń regresowych z tytułu odpowiedzialności solidarnej Spółek wynikającej z Umowy Najmu.

W związku z powyżej przedstawionym zaistniałym stanem faktycznym Wnioskodawca pragnie potwierdzić, że wypłacone przez niego na rzecz P. Odszkodowanie stanowi koszt uzyskania przychodu na gruncie ustawy o CIT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy kwota Odszkodowania wypłacona przez N. na rzecz P. na podstawie zawartego porozumienia, w związku z wystąpieniem N. z Umowy Najmu stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodu, zgodnie z art. 15 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz.397 z późn. zm., dalej ustawa o CIT)?

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota Odszkodowania wypłacona przez N. na rzecz P. na podstawie zawartego porozumienia, w związku z wystąpieniem N. z Umowy Najmu powinna stanowić dla Spółki koszt uzyskania przychodu, zgodnie z art. 15 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wydatków, pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

1. został poniesiony przez podatnika,
   
2. jest definitywny, a więc bezzwrotny,
   
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
   
4. poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
   
5. został właściwie udokumentowany,
   
6. nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
   
   

Analizując zatem prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odszkodowania wypłaconego przez N. na rzecz P. na podstawie zawartego Porozumienia, przeanalizować należy czy wydatek ten spełnia wskazane powyżej warunki.

W świetle powyższego, należy wskazać, że poprzez poniesienie kosztu należy rozumieć każdą sytuację, w której dochodzi do faktycznego uszczuplenia majątku podatnika, to znaczy zarówno zmniejszenia jego aktywów, jak i zwiększenia pasywów. W szczególności pojęcie poniesienia kosztu nie jest tożsame wyłącznie z pojęciem wydatkowania środków pieniężnych, oznacza zaś wystąpienie każdego zdarzenia gospodarczego, które może mieć faktyczny wpływ na zmniejszenie majątku podatnika. Aby zatem mówić, o poniesieniu kosztu istotne jest, aby podatnik mógł wykazać, że poniósł faktycznie jego ekonomiczny ciężar.

Jak podkreśla się w doktrynie, warunkiem uznania konkretnego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest pokrycie go z zasobów majątkowych podatnika. W przedstawionym stanie faktycznym, wypłata Odszkodowania na rzecz P. wiąże się z faktycznym przeniesieniem środków finansowych Spółki do P.. Z momentem wypłaty środków z tytułu Odszkodowania majątek Spółki został pomniejszony o wypłaconą kwotę. Tym samym, Wnioskodawca faktycznie poniósł ekonomiczny koszt w związku z wypłatą Odszkodowania.

Ponadto, aby zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest posiadanie przez niego definitywnego charakteru. Aby wydatek został uznany za definitywny, powinno dojść do faktycznego uszczuplenia majątku podatnika z chwilą jego poniesienia, w sposób trwały i rzeczywisty. Dodatkowo wydatek ten nie może być podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócony.

W wyniku wypłaty Odszkodowania Spółka przeniosła środki finansowe do P., a rozporządzenie to, co wynika z charakteru Porozumienia, jest definitywne i nie ma charakteru zwrotnego. Tym samym, wydatki związane z wypłatą Odszkodowania należy uznać za posiadające charakter trwały i definitywny.

Dodatkowo, należy wskazać, że w wyniku wypłaty Odszkodowania za odstąpienie od Umowy Najmu powierzchni biurowej, która miała być wykorzystywana do prowadzenia przez nią podstawowej działalności gospodarczej, Spółka ograniczy wysokość ponoszonych w przyszłości kosztów z tytułu najmu powierzchni biurowej, a tym samym zabezpieczy poziom uzyskiwanych przychodów. Obiektywnie więc koszt uzyskania tego przychodu w postaci kwoty Odszkodowania pozostaje w związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą.

Niemniej, jak to zostało wskazane powyżej, aby określić czy dany wydatek stanowi koszt uzyskania przychodu kluczowe jest, aby każdorazowo zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu.

Analizując językowy sens sformułowania „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów”, należy wskazać (na co słusznie wskazuje się w piśmiennictwie), że niedopuszczalne jest przenoszenie na grunt prawa podatkowego koncepcji związku przyczynowo-skutkowego stosowanego na gruncie prawa cywilnego. W swoim brzmieniu, art. 15 ustawy o CIT abstrahuje od skutku, do którego miałyby doprowadzić ponoszone wydatki. Posługując się przy tym słowem „przychody” w liczbie mnogiej, ustawodawca nie wiąże poniesienia wydatku z określonym przychodem (skonkretyzowanym ex ante czy też ex post strumieniem przychodów), lecz generalnie ze stanem osiągnięcia przychodów, czy też potencjalną możliwością ich osiągnięcia lub zabezpieczenia.

Tym samym, podatnik ponosząc wydatek, powinien mieć uzasadnione okolicznościami oczekiwanie, że poniesienie danego wydatku może doprowadzić do osiągnięcia lub zabezpieczenia przychodów w przyszłości, lub doprowadziło do uzyskania lub zabezpieczenia przychodów w przeszłości.

Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego pod red. M. Szymczaka, Warszawa 1996 r„ przez pojęcie „zachować” („zachowywać” należy rozumieć ,, dochować coś w stanie nie zmienionym, nie naruszonym, utrzymać" Natomiast „zabezpieczyć” („zabezpieczać”) oznacza „uczynić bezpiecznym nie zagrożonym; dać ochronę, ochronić.

Można przyjąć zatem, że koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób. Istotą lego rodzaju kosztów jest ich poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Podejście takie znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych i organów podatkowych.

Jak wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 5 listopada 2013 r., sygn. ILPB3/423-848/10/13-S/GC, „związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.”

Jak z kolei wskazuje się w orzecznictwie sądów administracyjnych, przykładowo w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 16 czerwca 2011 r., sygn. akt I SA/Po 342/11 „związek kosztów podatkowych z przychodami jest podstawowym warunkiem uznania wydatku za koszt podatkowy. Nie jest to jednak jedyny warunek kwalifikacji wydatku jako kosztu podatkowego. Kosztami uzyskania przychodów są też wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą zmierzającą do stworzenia, zabezpieczenia i zachowania źródła przychodów. Kosztami będą wydatki poniesione z zamiarem zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, aby w przyszłości przynosiło ono przychody”.

Mając na uwadze opisany stan faktyczny, należy uznać, że Odszkodowanie ma i będzie miało w sposób obiektywny wpływ na wielkość osiąganych przez Spółkę przychodów w związku z obniżeniem kosztów działalności poprzez uniknięcie sytuacji, w której Spółka byłaby zmuszona do wnoszenia opłat z tytułu wynajmu dwóch odrębnych powierzchni biurowych, przy czym powierzchnia biurowa znajdująca się w Budynku nie byłaby przez Wnioskodawcę wykorzystywana, ponieważ uniemożliwia ona funkcjonowania dwóch odrębnych podmiotów należących do różnych grup kapitałowych. Zaoszczędzone środki zostaną przeznaczone na prowadzoną przez Spółkę działalność gospodarczą, a więc będą służyć uzyskaniu przychodu / zabezpieczeniu źródła.

W konsekwencji wypłaty Odszkodowania, Wnioskodawca osiągnie większy dochód, niż dochód, który osiągnąłby w przypadku gdyby nadal wynajmował nieruchomość bez uzasadnienia ekonomicznego, a więc gdyby powierzchnia Budynku nie była wykorzystywana, a Wnioskodawca zmuszony byłby do płacenia czynszu, pomimo przeniesienia biur do innej lokalizacji.

Ponadto, jak to to zostało wskazane powyżej, wydatek, aby mógł zostać zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodów, nie może zostać ujęty w zamkniętym katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów określonych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Innymi słowy, zaistnienie tej przestanki wyłącza możliwość uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu, natomiast brak jej zaistnienia jest jednym z warunków kwalifikacji wydatku jako kosztu uzyskania przychodu.

Art. 16 ust. 1 ustawy o CIT zawiera enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionych na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów.

Na podstawie przepisu art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów między innymi wydatków związanych z zapłatą kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Tym samym, z kosztów uzyskania przychodów wyłączyć należy kary umowne i odszkodowania z takich tytułów jak:

• wady dostarczonych towarów,
  

• wady wykonanych robót,
  

• wady wykonanych usług,
  

• zwłoka w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
  

• zwłoka w usunięciu wad towarów,
  

• zwłoki w usunięciu wad wykonanych robót,
  

• zwłoki w usunięciu wad wykonanych usług.
  
  
  

Wymienione w treści przepisu kary umowne i odszkodowania wiążą się z nienależytym wykonaniem zobowiązań. Tym samym, celem tego przepisu jest uniemożliwienie pomniejszenia podstawy opodatkowania o koszty poniesione w związku z nienależytym wykonaniem zobowiązania. Jest to katalog zamknięty. W konsekwencji, kary umowne i odszkodowania z tytułów innych niż wymienione w cytowanym przepisie mogą stanowić koszt uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wypłaty Odszkodowania na rzecz P. nie można zakwalifikować do żadnej z powyższych kategorii. Nie stanowi ono rekompensaty za nienależyte wykonanie zobowiązania. W szczególności nie można również powiedzieć, że jest związane z wadą dostarczonych towarów bądź zwłoką w dostarczeniu towarów, bowiem Odszkodowanie nie wiąże się z żądaniem dostawy towarów przez Wnioskodawcę na rzecz P.. Odszkodowanie nie dotyczy także wad wykonanych usług / robót czy zwłoki w usunięciu wad wykonanych usług robót. Wnioskodawca nie świadczy, bowiem na rzecz P. żadnych usług w ramach omawianego stosunku prawnego.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Wnioskodawcy kwota Odszkodowania wypłacona przez N. na rzecz P. na podstawie zawartego Porozumienia, w związku z wystąpieniem N. z Umowy Najmu stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodu, zgodnie z art. 16 ustawy o CIT. Jak to, bowiem zostało wskazane powyżej, Spółka w analizowanym stanie faktycznym, wypełniła przesłanki pozytywne niezbędne do zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów. Równocześnie, wydatek ten nie mieści się w katalogu kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodu, zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W szczególności, Wnioskodawca pragnie wskazać, że:

1. zgodnie z treścią porozumienia z P., to Wnioskodawca dokonał wypłaty Odszkodowania ze swoich środków finansowych, w wyniku czego doszło do pomniejszenia aktywów Spółki;
   
2. wypłacone Odszkodowanie nie zostanie zwrócone Spółce w jakiejkolwiek formie;
3. wypłata Odszkodowania pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, a dokładniej najmem powierzchni biurowej wykorzystywanej do działalności gospodarczej;
4. Odszkodowanie ma i będzie miało wpływ na wielkość osiągniętych przychodów (poniesione zostało w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów. Wnioskodawca osiągnie większy dochód, niż dochód, który osiągnąłby w przypadku gdyby nadal wynajmował nieruchomość bez uzasadnienia ekonomicznego, a więc gdyby powierzchnia Budynku nie była wykorzystywana, a Wnioskodawca zmuszony był do płacenia czynszu, pomimo przeniesienia biur do innej lokalizacji;
   
5. wypłata Odszkodowania z tytułu odstąpienia od Umowy Najmu wypłacana na rzecz drugiego najemcy nie mieści się w katalogu z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.
   
   

Stanowisko zaprezentowane przez Wnioskodawcę znajduje potwierdzenie w licznych wyrokach sądów administracyjnych i interpretacjach indywidualnych prawa podatkowego. Przykładowo:

• w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 marca 2009 r., sygn. akt II FSK 1915/07,
  

• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 5 listopada 2013 r, nr ILPB3/423-848/10/13-S/GC,
  

• w interpretacji indywidualnej Dyrektora izby Skarbowej w Łodzi z dnia 31 października 2013 r., nr IPTPB3/423-325/12-9/13-S/PM,
  

• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (we wniosku błędnie wskazano w Poznaniu - przyp. Organu) z 2 listopada 2012 r., nr IPPB3/423-561/12-2/PK1.
  
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawców.

Dodatkowo należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 grudnia 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 610/15 (i orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 listopada 2017 r. sygn. akt II FSK 1125/16).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.