Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.369.2017.2.AT
z 20 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 6 grudnia 2017 r. (data wpływu 12 grudnia 2017 r.), uzupełnionym 12 lutego 2018 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wskazanych we wniosku wydatków poniesionych na nabycie materiałów marketingowych mogących stanowić koszty podatkowe – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 grudnia 2017 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wskazanych we wniosku wydatków poniesionych na nabycie materiałów marketingowych mogą stanowić koszty podatkowe. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 30 stycznia 2018 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.369.2017.1.AT wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 12 lutego 2018 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca będący Sp. z o.o. (dalej: Spółka albo Wnioskodawca) prowadzi działalność gospodarczą polegająca na produkcji i dystrybucji armatury łazienkowej i kuchennej. Spółka w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej nabywa różnego rodzaju materiały marketingowe, tj. m.in. gadżety reklamowe (długopisy, parasolki, smycze, itp.), drukowane materiały reklamowe (cenniki, katalogi, kalendarze) itp. – dalej „materiały marketingowe”. Wydatki ponoszone przez Spółkę na materiały marketingowe mają pośredni związek z uzyskiwanym przychodem.

Nabywane przez Spółkę materiały marketingowe można podzielić na następujące grupy:

• ekspozytory wystawiennicze, meble, elementy wyposażenia umożliwiające ekspozycję produktów Wnioskodawcy w sieci sprzedaży kontrahentów, przekazywane klientom do użytkowania na podstawie umów użyczenia i ze względu na cenę jednostkową niższą niż 3.500 zł nieobejmowane ewidencją środków trwałych ani wyposażenia;
• drukowane materiały informacyjno-reklamowe tj.: cenniki, katalogi, foldery itp., przekazywane klientom nieodpłatnie w celach informacyjnych - wspomaganie sprzedaży,
• gadżety reklamowe z logo Wnioskodawcy tj.: kalendarze, długopisy, breloczki, parasolki, smycze itp.; przekazywane klientom nieodpłatnie w celach reklamowych;
• inne materiały - bez logo Wnioskodawcy - np. alkohol, itp. prezenty, przekazywane w celach integracyjnych.
  
  

Żadna z powyższych grup materiałów marketingowych nie wymaga objęcia ewidencją środków trwałych/wyposażenia. Spółka, w przypadku zakupu większych ilości materiałów marketingowych, wydawanych do zużycia na potrzeby reklamy w dłuższym horyzoncie czasowym obejmuje nabywane materiały marketingowe ewidencją ilościowo-wartościową. Zapisu na koncie wynikowym (obciążającym wynik finansowy) w prowadzonych księgach rachunkowych Spółka dokonuje w okresie ich fizycznego przekazania materiałów marketingowych do zużycia /użytkowania/ tj. z chwilą zdjęcia z ewidencji magazynowej ilościowo-wartościowej, prowadzonej zgodnie z ustawą o rachunkowości. W przypadku więc, gdy zakup materiałów nastąpi w końcu roku np. w miesiącu grudniu, może wystąpić sytuacja, że wartość poszczególnych towarów będzie obciążała wynik jednostki dopiero w kolejnym roku podatkowym, gdyż w tym kolejnym roku nastąpi wydanie tychże materiałów do zużycia/fizyczne przekazanie i zdjęcie ze stanu magazynu w ciężar kosztów działalności.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 6 lutego 2018 r. wskazano, że przez określenie „inne materiały marketingowe” należy rozumieć produkty takie jak tj.: alkohol, zestawy upominkowe, słodycze, przewodniki turystyczne, obrazy, itp. Materiały te przekazywane są kontrahentom biznesowym Spółki (w postaci podarunków, prezentów, upominków okolicznościowych itp.). Materiały przekazywane są w celu budowy dobrych relacji z kontrahentami, zacieśniania więzi międzyludzkich oraz kształtowania właściwego wizerunku firmy w oczach kontrahentów. Jednocześnie, Wnioskodawca sprecyzował, iż pytanie przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, a odnoszące się do prawidłowej periodyzacji kosztów uzyskania przychodu, nie sprowadza się do oceny czy wszystkie wskazane wydatki mogą stanowić koszt uzyskania przychodu (np. z uwagi na wyłączenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT). Biorąc powyższe pod uwagę, Spółka pragnie uzyskać odpowiedź na pytanie dot. momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków na te materiały marketingowe, które mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu stosowanie do art. 15 oraz 16 ustawy o CIT, a więc z wyłączeniem tych wydatków, które mają charakter reprezentatywny (tu ww. inne materiały - bez logo Wnioskodawcy - np. alkohol, itp. prezenty, przekazywane w celach integracyjnych).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle art. 15 ust. 4e ustawy o CIT prawidłowym jest rozliczenie poniesionych wydatków na nabycie materiałów reklamowych (winno być: marketingowych) do kosztów uzyskania przychodów z chwilą zaksięgowania kosztu w księgach rachunkowych na podstawie otrzymanej faktury tj. w momencie, w którym wydatek zostanie odniesiony w ciężar kont o charakterze wynikowym?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione na nabycie materiałów marketingowych mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z chwilą ich zdjęcia z ewidencji magazynowej ilościowo-wartościowej, prowadzonej zgodnie z ustawą o rachunkowości, tj. na moment w którym wydatek zostanie odniesiony w ciężar kont o charakterze wynikowym na podstawie otrzymanej faktury.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów, w świetle ustawy o CIT, określa art. 15 ust. 1, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Zgodnie z przepisami ustawy o CIT za koszty uzyskania przychodu uznawane są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu, lub zachowania albo zabezpieczania źródeł przychodów.

Przyjmuje się, iż aby dany wydatek mógł być potraktowany jako koszt podatkowy muszą łącznie zostać spełnione następujące warunki:

• koszt jest poniesiony przez podatnika;
• koszt ma charakter definitywny;
• koszt jest związany z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika;
• koszt został poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów;
• koszt musi być należycie udokumentowany.
  
  

Zgodnie z powyższymi warunkami należy zauważyć, iż tylko wydatek poniesiony przez podatnika może stanowić koszt uzyskania przychodu tj. ciężar ekonomiczny musi obciążać tego podatnika. W konsekwencji wydatki ponoszone przez podmioty trzecie na rzecz podatnika nie mogą być kosztem podatkowym.

Z kolei poprzez definitywny charakter danego wydatku należy rozumieć, iż przedmiotowy koszt nie zostanie podatnikowi zwrócony w jakiejkolwiek formie. W sytuacji, gdy wydatek bądź jakaś jego część, która uprzednio obciążyła koszty podatkowe zostanie zwrócona podatnikowi pojawia się konieczność rozpoznania przychodu w wysokości zwróconego wydatku.

Jak zostało wskazane, aby wydatek ukonstytuował koszt podatkowy jego charakter musi wskazywać na związek z prowadzoną działalnością gospodarczą podatnika.

Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest także cel jego poniesienia, czyli osiągnięcie przychodu, lub zabezpieczenia albo zachowanie źródła przychodu. W konsekwencji oznacza to, iż wydatek może zostać uznany za poniesiony w celu osiągnięcia przychodu tylko jeżeli odnosi się do przychodu/źródeł przychodu tego podatnika, a nie przychodu innej jednostki.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych wyróżnia dwie kategorie kosztów, a mianowicie:

• koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami,
• koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami,
  
  

Do pierwszej kategorii kosztów należy zaliczyć koszty, których poniesienie wpłynęło bezpośrednio na uzyskanie konkretnego przychodu, druga zaś kategoria obejmuje wszelkie inne koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika związane z jego funkcjonowaniem.

Stwierdzić należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji kosztów ,,bezpośrednio związanych z przychodami” oraz kosztów „innych niż bezpośrednio związanych z przychodami” - brak takiej definicji legalnej wytłumaczyć należy nieokreślonością tych pojęć i brakiem stałych, niezmiennych kryteriów oceny wystąpienia bezpośredniego lub jedynie pośredniego związku takich kosztów z przychodami osoby prawnej w konkretnym przypadku. W efekcie ten sam koszt może w danych warunkach pozostawać w bezpośrednim, zaś w innych jedynie w „pośrednim” związku z przychodem. Ocena tej kwestii musi być więc dokonywana z uwzględnieniem indywidualnych cech działalności podatnika, w ramach której wydatki te są ponoszone.

Koszty bezpośrednio związane z przychodami są to wydatki, których poniesienie przyczynia się wprost do osiągnięcia konkretnych przychodów składających się na całość przychodów osiąganych przez Wnioskodawcę w roku podatkowym. Należą do nich koszty określonego rodzaju działalności prowadzonej przez podatnika a także koszty związane z konkretnymi transakcjami składającymi się na tą działalność.

Na koszty bezpośrednio związane z przychodem składają się wszystkie koszty, które w sposób bezpośredni wpłynęły na przychód. W różnych jednostkach koszty te będą inne, w zależności od specyfiki firmy.

Natomiast do kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami, należy zaliczyć wszelkie inne koszty dotyczące funkcjonowania jednostki jak np.: koszty obsługi prawnej, doradztwa, badania sprawozdań finansowych, ubezpieczenia majątku, zakup prasy, koszty szkoleń pracowników, koszty obsługi bankowej, koszty marketingowe, reklamy i promocji.

W ocenie Spółki opisane wydatki na nabycie materiałów marketingowych mają charakter kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami, gdyż ich poniesienie nie ma bezpośredniego związku z uzyskiwanymi przez Spółkę przychodami - związek ten jest pośredni.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Zatem koszty bezpośrednie są potrącalne od przychodów w roku, którego dotyczą, natomiast koszty pośrednie potrąca się, co do zasady, w roku poniesienia. Przy czym, zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych, jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W ocenie Spółki, moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest w obecnym stanie prawnym uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym. Przepisy ustawy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 13 maja 2015 r. Znak: IBPBI/2/4510-196/15/KP.

Dopiero moment odpisu kosztów w ewidencji rachunkowej w ciężar kont o charakterze wynikowym, mający wpływ na ustalenie prawidłowego wyniku finansowego firmy, jest momentem mającym określone konsekwencje na gruncie podatku dochodowego. Jeżeli zatem, zgodnie z przyjętą polityką rachunkowości, Spółka, dla celów rachunkowych wydatki na nabycie materiałów marketingowych, o jakich mowa we wniosku, ujmuje w koszty z chwilą ich zdjęcia z ewidencji magazynowej ilościowo-wartościowej, to powinna je w tym samym czasie zaliczać do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 3 czerwca 2016 r. Znak: IBPB-1-3/4510-288/16 /WLK.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, w ocenie Spółki, należy uznać iż wydatki poniesione na nabycie materiałów marketingowych mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z chwilą ich zdjęcia z ewidencji magazynowej ilościowo-wartościowej, prowadzonej zgodnie z ustawą o rachunkowości, tj. na moment w którym wydatek zostanie odniesiony w ciężar kont o charakterze wynikowym na podstawie otrzymanej faktury. Spółka wnosi zatem o potwierdzenie prawidłowości jej stanowiska w interpretacji indywidualnej, o którą występuje niniejszym wnioskiem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest wyłącznie kwestia dot. momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, tych ze wskazanych we wniosku wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę na nabycie materiałów marketingowych, które mogą stanowić koszt podatkowy. W konsekwencji przedmiotem interpretacji nie jest ocena, które dokładnie z wymienionych we wniosku wydatków mogą w ogólności stanowić koszty uzyskania przychodów. W uzupełnieniu wniosku wskazano bowiem, że pytanie Wnioskodawcy dotyczy wyłącznie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów tych wydatków które stanowią koszt podatkowy, nie dotyczy zaś oceny czy wszystkie wskazane wydatki mogą stanowić koszt uzyskania przychodów (z uwagi na wyłączenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 28). Biorąc powyższe pod uwagę Spółka pragnie uzyskać odpowiedź na pytanie dot. momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków na te materiały marketingowe, które mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu stosowanie do art. 15 oraz 16 ustawy o CIT, a więc z wyłączeniem tych wydatków, które maja charakter reprezentatywny (tu ww. inne materiały – bez logo Wnioskodawcy – np. alkohol, itp. prezenty, przekazywane w celach integracyjnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2343 ze zm., dalej „ustawa CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT), pod warunkiem, że dokona oceny pod kątem celowości i wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki, związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT.

Zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub mają na celu zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu. Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna uwzględniać:

• przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.
  
  

Należy jednak mieć na uwadze zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, pomimo, że pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością i zostały przez niego poniesione w celu uzyskania przychodu. I tak w myśl art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegająca na produkcji i dystrybucji armatury łazienkowej i kuchennej. Spółka w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej nabywa różnego rodzaju materiały marketingowe, tj. m.in. gadżety reklamowe (długopisy, parasolki, smycze, itp.), drukowane materiały reklamowe (cenniki, katalogi, kalendarze) itp. - dalej „materiały marketingowe”. Wydatki ponoszone przez Spółkę na materiały marketingowe mają pośredni związek z uzyskiwanym przychodem.

Spółka, w przypadku zakupu większych ilości materiałów marketingowych, wydawanych do zużycia na potrzeby reklamy w dłuższym horyzoncie czasowym obejmuje nabywane materiały marketingowe ewidencją ilościowo-wartościową. Zapisu na koncie wynikowym (obciążającym wynik finansowy) w prowadzonych księgach rachunkowych Spółka dokonuje w okresie ich fizycznego przekazania materiałów marketingowych do zużycia /użytkowania/ tj. z chwilą zdjęcia z ewidencji magazynowej ilościowo-wartościowej, prowadzonej zgodnie z ustawą o rachunkowości. W przypadku więc, gdy zakup materiałów nastąpi w końcu roku np. w miesiącu grudniu, może wystąpić sytuacja, że wartość poszczególnych towarów będzie obciążała wynik jednostki dopiero w kolejnym roku podatkowym, gdyż w tym kolejnym roku nastąpi wydanie tychże materiałów do zużycia/fizyczne przekazanie i zdjęcie ze stanu magazynu w ciężar kosztów działalności.

W celu ustalenia momentu zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów tych ze wskazanych we wniosku wydatków, które mogą stanowić koszty podatkowe (jak już wskazano kwestia dotycząca możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów podatkowych nie jest przedmiotem niniejszej interpretacji), koniecznym jest rozpoznanie rodzaju powiązania tych kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

• bezpośrednio związane z przychodami,
• inne niż bezpośrednio związane z przychodami.
  
  

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji kosztu „bezpośredniego” oraz kosztu „pośredniego” – brak takiej definicji związany jest z nieokreślonością tych pojęć i brakiem stałych, niezmiennych kryteriów oceny wystąpienia bezpośredniego lub jedynie pośredniego związku takich kosztów z przychodami osoby prawnej w konkretnym przypadku. W efekcie te same wydatki mogą być w danych warunkach bezpośrednimi, zaś w innych jedynie pośrednimi kosztami uzyskania przychodu. Ocena tej kwestii musi być więc dokonywana w każdym przypadku na tle określonej sytuacji, przy uwzględnieniu indywidualnych cech działalności podatnika, w warunkach której wydatki te są ponoszone. Przy czym, jeżeli określone wydatki można powiązać z osiąganiem konkretnego przychodu, to bez względu na możliwość jednoczesnego wywiedzenia pośredniego związku tych wydatków z ewentualnymi innymi przychodami, zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów ocenić należy w kontekście tego przychodu, z którym wydatki te są bezpośrednio związane.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru. Podobnie traktować należy wydatki na zakup materiałów i produktów, które można przypisać do konkretnego przychodu, a tym samym dokonać identyfikacji i konkretyzacji przychodu uzyskanego w następstwie poniesienia tego rodzaju wydatku. Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie, którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie, np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną.

Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Tym samym nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów. Kierując się ww. przesłankami, uznać należy, że wskazane we wniosku koszty, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, stanowią tzw. koszty pośrednie.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 4d ustawy CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Przy czym, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, w myśl art. 15 ust. 4e ustawy CIT, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Wobec powyższego, wskazanie w art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, że dniem poniesienia jest dzień, na który ujęto koszt w księgach oznacza, że dla celów podatkowych koszt ten należy rozpoznać na podstawie zapisów w księgach prowadzonych w oparciu o uregulowania ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2342 ze zm.). Zatem ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych określa datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Koszt podatkowy powstaje zatem w dniu faktycznego zaksięgowania kosztu w księgach rachunkowych, a nie w dniu przeprowadzenia operacji gospodarczej. Podstawą ujęcia takich kosztów jest faktura lub inny dokument. Natomiast data sporządzenia dowodu księgowego (faktury lub innego dokumentu) może się różnić od daty dokonania operacji gospodarczej, którą dokumentuje. W konsekwencji stwierdzić należy, że za „dzień poniesienia kosztu” uznaje się dzień, na który podatnik uwzględnia koszt w prowadzonych przez niego księgach rachunkowych. Dnia poniesienia kosztu nie należy także utożsamiać z dniem faktycznego księgowania kosztów, tj. z dniem technicznego zapisu operacji gospodarczej w księgach rachunkowych, ponieważ data zapisu księgowego jest tylko datą technicznego wprowadzenia informacji do ksiąg rachunkowych. Zatem nie chodzi w tym przypadku o jakiekolwiek ujęcie wydatku w księgach, tylko jego „ujęcie jako kosztu”, tzn. uznanie przez podatnika za taki koszt z punktu widzenia przepisów o rachunkowości.

Innymi słowy, przyporządkowanie księgowe danego kosztu do okresu sprawozdawczego zgodnie z przepisami o rachunkowości pozwala na określenie dnia, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Tym samym, ustawodawca przesądził, że „pośrednie” koszty uzyskania przychodów rozpoznawane są nie na zasadzie kasowej (a więc z momentem faktycznego poniesienia danego wydatku przez podatnika skutkującego uszczupleniem jego majątku), lecz na zasadzie memoriałowej (a więc z momentem księgowego poniesienia danego wydatku przez podatnika).

Zatem biorąc pod uwagę powyższe, zauważyć należy, że z treści powołanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika podstawowa reguła, że moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest w obecnym stanie prawnym uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym.

Podsumowując, za dzień poniesienia kosztu podatkowego należy rozumieć dzień, na który ujęto wydatek w księgach rachunkowych jako koszt, tj. obciążono tym wydatkiem wynik finansowy podatnika.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że o ile na gruncie przepisów ustawy o rachunkowości nie będącej przepisami prawa podatkowego, a tym samym nie mogącej być przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej, wskazane we wniosku wydatki prawidłowo zostały odniesione w ciężar kosztów o charakterze wynikowym (tj. z chwilą ich zdjęcia z ewidencji magazynowej ilościowo-wartościowej), to w tym też momencie mogły one stanowić koszt podatkowy.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu stanu faktycznego stanowisko Wnioskodawcy, z ww. zastrzeżeniem, uznano za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.