Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.11.2018.1.SO
z 28 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 grudnia 2017 r. (data wpływu 3 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku rozpoznania w przychodach podatkowych (na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 6a) części wynagrodzenia otrzymywanego od usługobiorców, która stanowi zwrot wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku rozpoznania w przychodach podatkowych (na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 6a) części wynagrodzenia otrzymywanego od usługobiorców, która stanowi zwrot wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

M. GmbH (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest spółką prawa szwajcarskiego należącą do międzynarodowej Grupy I. (dalej: „Grupa”). Grupa prowadzi – m.in. w Polsce i w Szwajcarii – działalność gospodarczą polegającą w szczególności na produkcji, dystrybucji oraz sprzedaży wyrobów cukierniczych.

Na terenie Polski Spółka prowadzi działalność w formie oddziału – tj. M. GmbH (Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością) – Oddział w Polsce (dalej: „Oddział”).

Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie dochodów osiąganych na terytorium Polski przez Oddział.

W ramach Grupy Oddział pełni funkcję centrum serwisowego świadczącego usługi pomocnicze.

W szczególności, na podstawie umowy serwisowej (Services Agreement) Oddział zajmuje się świadczeniem wybranych usług na zlecenie i rzecz spółek z Grupy (dalej: „Umowa o świadczenie usług”).

Zgodnie z Umową o świadczenie usług, Spółka zobowiązana jest do świadczenia usług m.in. w zakresie:

1. spraw korporacyjnych,
2. zarządzania zasobami ludzkimi,
3. finansów i księgowości,
4. usług informatycznych/systemów IT,
5. usług prawnych,
6. marketingu.
   
   

W zamian za usługi świadczone na podstawie Umowy o świadczenie usług, Oddział otrzymuje od usługobiorców wynagrodzenie, które jest kalkulowane w oparciu o metodę rozsądnej marży (tzw. „koszt plus”), tj. otrzymywane przez Oddział wynagrodzenie jest sumą kosztów pośrednich i bezpośrednich przypisanych do świadczonych usług, w tym wszystkich kosztów personelu, podróży, najmu powierzchni i wyposażenia, wydatków na rzecz podmiotów trzecich i ogólnych kosztów, skalkulowanych zgodnie z obowiązującymi zasadami rachunkowości oraz rynkowej marży (narzutu) liczonej od łącznej kwoty poniesionych kosztów, z wyłączeniem kosztów (np. kosztów podmiotów trzecich) niegenerujących wartości dodanej.

W związku z usługami wykonywanymi na podstawie Umowy o świadczenie usług, Oddział ponosi w szczególności wydatki wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych”), czyli wydatki nieuznawane za koszty uzyskania przychodów, np. wpłaty na rzecz Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (tzw. PFRON), wydatki na reprezentację (obejmujące m.in. posiłki z partnerami biznesowymi) czy też wydatki związane z używaniem samochodów osobowych, niestanowiących składników majątku Spółki w części przekraczającej limit ustalony na podstawie tzw. kilometrówki. Przedmiotowe wydatki są jednak brane pod uwagę przy kalkulacji wynagrodzenia uzyskiwanego przez Oddział od usługobiorców i w ramach ww. wynagrodzenia są one efektywnie zwracane Oddziałowi.

W świetle powyższego, Wnioskodawca jest zainteresowany ustaleniem konsekwencji podatkowych związanych ze zwrotem ponoszonych przez Oddział wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Jednocześnie Wnioskodawca zaznacza, iż przedmiotowy wniosek odnosi się jedynie do tych wydatków, które na podstawie przepisów Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, w szczególności na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. np. wpłaty na PFRON, reprezentacja). Tym samym, przedmiotowy wniosek nie dotyczy wydatków, które nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na mocy subiektywnej decyzji Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w kalkulacji dochodu Oddziału podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce należy w przychodach podatkowych ująć tę część wynagrodzenia otrzymywanego od usługobiorców, która stanowi zwrot wydatków niezaliczonych przez Oddział do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w kalkulacji dochodu Oddziału podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce nie należy ujmować w przychodach podatkowych tej części wynagrodzenia otrzymywanego od usługobiorców, która stanowi zwrot wydatków niezaliczonych przez Oddział do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera legalnej definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii.

Analiza ww. regulacji prowadzi do wniosku, że co do zasady przychodem jest każda wartość wchodzącą do majątku podatnika, mająca definitywny charakter, powiększająca jego aktywa, którą może on rozporządzać jak własną.

Od powyżej zasady ustawodawca przewidział jednak wyjątki. Dotyczą one m.in. przypadków, w których przysporzenia otrzymywane przez podatnika nie stanowią jego przychodów podatkowych. W szczególności, w myśl art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

W doktrynie podkreśla się, że przez brak zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów należy rozumieć decyzję ustawodawcy w przedmiocie możliwości zaliczenia danego rodzaju wydatków do kategorii kosztów podatkowych, a nie decyzję podatnika o faktycznym ujęciu albo braku ujęcia danego wydatku jako kosztu uzyskania przychodów w jego rozliczeniach podatkowych.

Innymi słowy, jeżeli zwrot poniesionych wydatków dotyczyć będzie kosztów, które zgodnie z przepisami podatkowymi nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, wówczas zwrócone wydatki nie będą dla podatnika przychodem podatkowym.

Rozważając, jakie wydatki nie są zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, należy w pierwszej kolejności odnieść się do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W myśl tego unormowania, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawarty w ww. art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma charakter zamknięty. Obejmuje on w szczególności wpłaty na rzecz Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (por. art. 16 ust. 1 pkt 36 ww. ustawy), wydatki na reprezentację (por. art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy) czy też wydatki z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika w części przekraczającej limit określony na podstawie tzw. kilometrówki (por. art. 16 ust. 1 pkt 51 ww. ustawy).

Mając na uwadze powyższe regulacje, nie ulega zatem wątpliwości, że w szczególności zwrot wydatków wskazanych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zalicza się do przychodów podatkowych.

Jak przedstawiono w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, Spółka poprzez Oddział świadczy usługi, z tytułu których otrzymuje wynagrodzenie kalkulowane w oparciu o tzw. metodę koszt plus.

Omawiany sposób rozliczeń w oparciu o metodę „koszt plus” oznacza, że na wynagrodzenie Oddziału składają się dwa zasadnicze komponenty:

• zwrot kosztów poniesionych przez Oddział w związku z wykonywaniem usług (zwrot tzw. bazy kosztowej), obejmujących zarówno koszty zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, jak i koszty nie mogące z mocy prawa stanowić kosztów podatkowych oraz
  

• iloczyn rynkowej marży (narzutu) oraz łącznej kwoty poniesionych kosztów, z wyłączeniem kosztów (np. kosztów podmiotów trzecich) niegenerujących wartości dodanej.
  
  
  

Przedmiotowy sposób kalkulacji wynagrodzenia oznacza, że usługobiorcy zwracają Oddziałowi wszystkie koszty poniesione w związku z wykonywanymi na ich rzecz usługami oraz dodatkowo wypłacają kwotę stanowiącą iloczyn rynkowej marży (narzutu) i łącznej kwoty poniesionych przez Wnioskodawcę kosztów, z wyłączeniem kosztów (np. kosztów podmiotów trzecich) niegenerujących wartości dodanej.

W przypadku tej formy rozliczeń, Oddziałowi są zatem efektywnie zwracane wszystkie poniesione przez niego koszty, również te, które na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie mogły być zaliczone przez Oddział do kosztów podatkowych.

Tym samym, skoro w związku z usługami wykonywanymi przez Oddział na rzecz usługobiorców, Oddział otrzymuje wynagrodzenie, które w części stanowi zwrot wydatków poniesionych przez Oddział i niezaliczonych przez Oddział do kosztów uzyskania przychodów, to w tym zakresie otrzymane wynagrodzenie nie stanowi przychodu podatkowego dla Oddziału. Powyższa konkluzja wynika bezpośrednio z treści art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy – tj. brak obowiązku rozpoznania przychodu podatkowego w związku ze zwrotem poniesionych wydatków, które zgodnie z przepisami podatkowymi nie mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów – znajduje potwierdzenie w praktyce organów podatkowych.

Przykładowo:

• w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 16 lutego 2017 r. (1462-IPPB3.4510.1142.2016.1.KK), w której Dyrektor Izby Skarbowej potwierdził prawidłowość stanowiska podatnika: „(...) skoro w związku z usługami wykonywanymi przez Spółkę na rzecz Usługobiorcy, Spółka otrzymuje wynagrodzenie, które w części stanowi zwrot wydatków poniesionych przez Spółkę niezaliczonych przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów, to w tym zakresie otrzymane wynagrodzenie nie stanowi przychodu podatkowego dla Spółki. Powyższa konkluzja wynika bezpośrednio z treści art. 12 ust. 4 pkt 6a Ustawy o PDOP”,
  

• w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w dniu 30 września 2013 r. (sygn. ILPB3/423-278/13-4/JG), w której stwierdzono: „(...) jeżeli zwrot poniesionych wydatków dotyczyć będzie kosztów, które zgodnie z przepisami podatkowymi nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, wówczas zwrócone wydatki nie będą dla podatnika przychodem podatkowym”,
  

• w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 5 kwietnia 2013 r. (sygn. IPPB3/423-1020/12-4/PK1), zgodnie z którą: „(...) otrzymane przez Spółkę wynagrodzenie z tytułu świadczenia usług zmiany marki stanowi zwrot wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, przez co nie powoduje powstania przychodu po stronie Spółki”,
  

• w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 13 marca 2009 r. (sygn. IPPB3/423-1692/08-2/GJ), w której czytamy: „(...) jeżeli zwrot poniesionych wydatków dotyczyć będzie kosztów, które zgodnie z przepisami podatkowymi nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, wówczas zwrócone wydatki nie będą dla podatnika przychodem podatkowym, niezależnie od statusu jednostki dokonującej zwrotu i jego formy”;
  

• natomiast w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w dniu 30 września 2013 r. (sygn. ILPB3/423-279/13-4/JG) czytamy: „(...) przychód podatkowy - w myśl art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - nie powstanie w przypadku zwrotu wydatków w ramach:
  
  • bezpośredniego przeniesienia poniesionego wydatku na właściwy podmiot z Grupy w drodze noty obciążeniowej,
  • wynagrodzenia za usługi ustalanego w oparciu o tzw. metodę koszt plus oraz
  • wynagrodzenia przy gwarantowanym poziomie zyskowności,

ponieważ wydatki, które zostaną zwrócone Wnioskodawcy w ww. sposób nie będą ujęte w kosztach podatkowych Spółki oraz zostaną najpierw poniesione przez Spółkę, a następnie Jej zwrócone”.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, w kalkulacji dochodu Oddziału podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce nie należy ujmować w przychodach podatkowych tej części wynagrodzenia otrzymywanego od usługobiorców, która stanowi zwrot wydatków niezaliczonych przez Oddział do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2343, z późn. zm.) nie zawiera definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń do tej kategorii.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Na podstawie przywołanego art. 12 ust. 1 ww. ustawy można stwierdzić, że podatek dochodowy od osób prawnych obejmuje swoim zakresem wszelkie wpływy majątkowe powstałe przy prowadzeniu działalności gospodarczej, a także otrzymane z innych tytułów. Jednocześnie stwierdzić należy, że podatek dochodowy od osób prawnych posiada cechy podatku powszechnego, tj. podatku, który jest ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem – jako źródłem dochodu – jest tylko ta wartość, która wchodząc do majątku podatnika, może powiększyć jego aktywa.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że co do zasady przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, mająca definitywny charakter, którą może on rozporządzać jako własną.

Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie dochodów osiąganych na terytorium Polski przez Oddział. W ramach Grupy Oddział pełni funkcję centrum serwisowego świadczącego usługi pomocnicze. Zgodnie z umową o świadczenie usług, Spółka zobowiązana jest do świadczenia usług m.in. w zakresie spraw korporacyjnych, finansów i księgowości, usług prawnych. W zamian za usługi świadczone na podstawie Umowy o świadczenie usług, Oddział otrzymuje od usługobiorców wynagrodzenie, które jest kalkulowane w oparciu o metodę rozsądnej marży (tzw. „koszt plus”), tj. wynagrodzenie otrzymywane przez Oddział jest sumą kosztów przypisanych do świadczonych usług oraz rynkowej marży (narzutu) liczonej od łącznej kwoty poniesionych kosztów, z wyłączeniem kosztów (np. kosztów podmiotów trzecich) niegenerujących wartości dodanej.

W związku ze świadczonymi usługami Oddział ponosi także wydatki wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a więc wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Są to np. wpłaty na rzecz Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (PFRON), wydatki na reprezentację, wydatki związane z używaniem samochodów osobowych (przekraczające limit tzw. „kilometrówki”).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą obowiązku rozpoznania w przychodach podatkowych części wynagrodzenia otrzymywanego od usługobiorców, które stanowi zwrot wydatków niezliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Wnioskodawca zastrzegł przy tym, że wniosek odnosi się jedynie do wydatków, które na podstawie przepisów updop nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów (wynikające z art. 16 ust. 1), nie dotyczy natomiast wydatków, które nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na mocy subiektywnej decyzji Wnioskodawcy.

W uzasadnieniu stanowiska własnego Wnioskodawca odwołuje się do art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, że do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro na wynagrodzenie Oddziału składają się dwa komponenty, a jednym z nich jest kwota odpowiadająca tzw. bazie kosztowej, to wynagrodzenie uzyskiwane przez Wnioskodawcę stanowi zwrot wydatków niestanowiący przychodu podatkowego.

W ocenie tut. organu taka kwalifikacja podatkowa otrzymywanego wynagrodzenia nie jest prawidłowa.

Zarówno w orzecznictwie, doktrynie, jak również w piśmiennictwie, prezentowany jest pogląd, że aby dany wydatek mógł być zaliczony do kategorii „innych wydatków” wymienionych w art. 12 ust. 4 pkt 6a updop, muszą być spełnione następujące przesłanki:

• wydatek nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów,
  

• wydatek został wcześniej przez podatnika poniesiony, a następnie zwrócony podatnikowi.
  
  
  

W związku z powyższym należy stwierdzić, że wydatek poniesiony jest odpowiednikiem wydatku zwróconego. Tak więc „wydatek zwrócony” to ten sam, a nie taki sam wydatek, który został poniesiony. Zwróconym innym wydatkiem nie jest bowiem uzyskana przez podatnika kwota, która tylko odpowiada wartości poniesionego wydatku, lecz nie stanowi jego zwrotu.

Wpłaty na PFRON, wydatki na reprezentację oraz inne wydatki niemogące stanowić kosztów uzyskania przychodów (na podstawie art. 16 ust. 1 updop) są powiązane z samym już faktem działalności przez Wnioskodawcę i nie ma znaczenia, na rzecz kogo świadczy on usługi oraz w jaki sposób kalkulowane jest należne Spółce wynagrodzenie z tego tytułu.

W ocenie tut. organu wynagrodzenia otrzymywanego przez Wnioskodawcę od innego podmiotu nie można uznać za zwrot wydatków. Kwota pieniężna otrzymywana przez Wnioskodawcę stanowi wynagrodzenie za świadczone na rzecz innego podmiotu usługi, a nie – jak twierdzi Spółka – zwrot poniesionych wydatków. Kwota wynagrodzenia stanowi, na podstawie art. 12 ust. 3 updop, w całości przychód należny z tytułu świadczenia przez Wnioskodawcę usług w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą i nie może być traktowana jako „wydatek zwrócony”, o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 6a ww. ustawy, nawet w sytuacji, gdy zostało ono skalkulowane w oparciu o koszty, które w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie mogą być zaliczone do kosztów podatkowych. Stąd w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 12 ust. 4 pkt 6a updop, a otrzymywane od usługobiorcy wynagrodzenie (w całości, włączając więc także wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów) stanowi przychód podatkowy na podstawie art. 12 ust. 3 updop.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w kalkulacji dochodu Oddziału podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce nie należy ujmować w przychodach podatkowych tej części wynagrodzenia otrzymywanego od usługobiorców, która stanowi zwrot wydatków niezaliczonych przez Oddział do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy uznać za nieprawidłowe.

Odnośnie natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, podkreślić należy, że odmienne rozstrzygnięcia organów podatkowych dokonane nawet w analogicznych zagadnieniach nie mogą stanowić podstawy do żądania analogicznego rozstrzygnięcia sprawy podatnika, jeśli stoi temu na przeszkodzie treść przepisów prawa.

Na podstawie art. 14e 1 § pkt 1 ustawy – Ordynacja podatkowa, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej

Ponadto, wskazać należy na generalną zasadę, że nawet gdyby w odniesieniu do innych podatków lub innych okresów rozliczeniowych, organy podatkowe wydały odmienne rozstrzygnięcia, to nigdy nie może to stanowić podstawy do żądania analogicznego rozstrzygnięcia sprawy podatnika, jeśli stoi temu na przeszkodzie treść przepisów prawa. W przypadku takiej rozbieżności, na organie podatkowym ciąży obowiązek podjęcia z urzędu prawem przewidzianych środków do skorygowania wadliwych decyzji, adresowanych do innych podatników. Organ nie może bowiem powielać ewentualnego błędu popełnionego w innej sprawie (wyrok WSA w Gliwicach z dnia 14.04.2008 r., sygn. akt I SA/Gl 848/07). Podobnie stwierdził WSA w Łodzi w orzeczeniu z dnia 18.11.2008 r. (sygn. akt I SA/Łd 907/08).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.