Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.42.2018.1.MS
z 16 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 stycznia 2018 r. (data wpływu 5 lutego 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz przepisami ustawy zmieniającej, do dnia 31 grudnia 2018 r. wszystkie odsetki spłacane przez Spółkę od środków pieniężnych przekazywanych w ramach Limitu Kredytu w rachunku bieżącym będą podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych obowiązujące do 31 grudnia 2017 r. – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 lutego 2018 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz przepisami ustawy zmieniającej, do dnia 31 grudnia 2018 r. wszystkie odsetki spłacane przez Spółkę od środków pieniężnych przekazywanych w ramach Limitu Kredytu w rachunku bieżącym będą podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych obowiązujące do 31 grudnia 2017 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej także jako: „Spółka”) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, który prowadzi działalność m.in. w zakresie produkcji i sprzedaży autobusów oraz innych pojazdów silnikowych.

W ramach swojej działalności Wnioskodawca zawarł umowę kredytu w rachunku bieżącym z bankiem, w ramach którego dostępny limit kredytowy faktycznie został przekazany przed 1 stycznia 2018 r. (dalej także: „Limit Kredytu w rachunku bieżącym”). Zgodnie z ustaleniami z bankiem Spółka ma możliwość bieżącego korzystania z przyznanych środków finansowych w ramach uzgodnionego limitu.

Zobowiązania Spółki wynikające z przyznanego Limitu Kredytu w rachunku bieżącym obejmują zarówno część kapitałową jak i odsetki od zaciągniętego finansowania (dalej: „Odsetki”). Zobowiązania te podlegają automatycznej spłacie ze środków Spółki (uzyskiwanych w szczególności z bieżącej działalności operacyjnej). Każdorazowa spłata ww. zobowiązań z bieżących wpływów uprawnia Spółkę do wykorzystywania środków finansowych w ramach uzgodnionego limitu. Tym samym, bank na bieżąco udostępnia Spółce środki finansowe w ramach uzgodnionego Limitu Kredytu w rachunku bieżącym (tj. do wysokości limitu kredytowego faktycznie przekazanego przed 1 stycznia 2018 r.).

Spółka posiada rok podatkowy zgodny z rokiem kalendarzowym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zgodnie z przepisami ustawy o PDOP oraz przepisami Ustawy zmieniającej, do dnia 31 grudnia 2018 r. wszystkie Odsetki spłacane przez Spółkę od środków pieniężnych przekazywanych w ramach Limitu Kredytu w rachunku bieżącym będą podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu w oparciu o przepisy ustawy o PDOP obowiązujące do 31 grudnia 2017 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, do dnia 31 grudnia 2018 r. wszystkie Odsetki spłacane przez Spółkę od środków pieniężnych przekazywanych w ramach Limitu Kredytu w rachunku bieżącym będą podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu w oparciu o przepisy ustawy o PDOP obowiązujące do 31 grudnia 2017 r.

Na podstawie przepisów Ustawy zmieniającej, od 1 stycznia 2018 r. do ustawy o PDOP wprowadzono nowe ograniczenia w zakresie rozpoznawania kosztów uzyskania przychodów z tytułu finansowania dłużnego.

Zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy o PDOP, podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Zgodnie z art. 7 Ustawy zmieniającej, do odsetek od kredytów (pożyczek), w przypadku których kwota udzielonego podatnikowi kredytu (pożyczki) została temu podatnikowi faktycznie przekazana przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się przepisy art. 15c lub art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 oraz ust. 6,7b, 7g i 7h ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu dotychczasowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2018 r.

Przepisy Ustawy zmieniającej stanowią efekt implementacji do polskiego porządku prawnego Dyrektywy Rady (UE) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r. ustanawiającą przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego (dalej: „Dyrektywa ATAD”, „Dyrektywa”).

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Dyrektywy, „do dnia 31 grudnia 2018 r. państwa członkowskie przyjmują i publikują przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy” oraz „państwa członkowskie stosują te przepisy od dnia 1 stycznia 2019 r.”.

W uzasadnieniu do projektu Ustawy zmieniającej wskazano, że: „Przepis (art. 7 Ustawy zmieniającej) nakazuje stosowanie dotychczasowej regulacji dotyczącej cienkiej kapitalizacji do umów pożyczek (kredytów), w przypadku których kwota pożyczki (kredytu) została podatnikowi faktycznie przekazana przed dniem wejścia w życie ustawy, nie dłużej jednak niż do końca 2018 r. Termin ten jest skorelowany z datą obowiązku stosowania przez państwa członkowskie UE dyrektywy ATAD.” (uzasadnienie do projektu Ustawy zmieniającej zamieszczone na stronie Sejmu 4 października 2017 r., http://www.sejm.gov.pl/sejm8.nsf/druk.xsp?nr=1878, 12.12.2017 r.)

Ponadto w uzasadnieniu do projektu Ustawy zmieniającej wskazano, że:

• punktem wyjścia przy implementacji omawianej dyrektywy powinno być przyjęcie rozwiązania jak najbardziej zbieżnego z rozwiązaniem przewidzianym w dyrektywie,
• zastosowanie odstępstwa od przepisów dyrektywy niebędących przepisami fakultatywnymi - z uwagi na wpisane w takie działanie ryzyko niewłaściwej implementacji dyrektywy - powinno mieć charakter wyjątkowy, uzasadniony innymi istotnymi względami.
  
  

Mając powyższe na uwadze, zdaniem Wnioskodawcy, przepisy ustawy o PDOP oraz przepisy Ustawy zmieniającej powinny być interpretowane w sposób możliwie najbardziej zbieżny z treścią i celami Dyrektywy.

W tym kontekście należy podkreślić, że zgodnie z art. 7 Ustawy zmieniającej podatnicy mają możliwość stosowania przepisów obowiązujących do 31 grudnia 2017 r. do odsetek od kredytów (pożyczek), w przypadku których kwota udzielonego podatnikowi kredytu (pożyczki) została przekazana podatnikowi faktycznie przed dniem wejścia w życie Ustawy zmieniającej.

Analizując treść art. 7 Ustawy zmieniającej należy dojść do wniosku, że dla objęcia odsetek od kredytu lub pożyczki przepisami ustawy o PDOP obowiązującymi do 31 grudnia 2017 roku konieczne jest, aby do końca 2017 roku (i) finansowanie to zostało podatnikowi udzielone oraz (ii) kwota tego finansowania została faktycznie przekazana.

Pierwszy z ww. warunków został spełniony w przypadku Spółki, gdyż umowa przyznająca Spółce Limit Kredytu w rachunku bieżącym została zawarta przed końcem 2017 roku. W tym zakresie należy wskazać, iż umowa kredytu jest umową konsensualną, co oznacza, że wraz z jej zawarciem następuje jednocześnie udzielenie kredytu (por. K. Koperkiewicz-Mordel w. L. Góral, M. Karlikowska, K.Koperkiewicz-Mordel, Polskie prawo bankowe, Warszawa 2003, s.158, Wyrok NSA z 10 kwietnia 2003 r. sygn. I SA/Wr 864/2001, Lex Polonica Maxima nr 364272). Umowa kredytu nie ma charakteru realnego, nie musi dojść do rzeczywistego oddania środków pieniężnych aby można było mówić o udzieleniu kredytu (por. W. Góralczyk (red.), Prawo bankowe. Komentarz. Wyd. Twigger, Warszawa 1999, s. 200). W rezultacie należy uznać, iż Limit Kredytu został udzielony Wnioskodawcy przed 1 stycznia 2018 r.

W ocenie Spółki także drugi z warunków został spełniony, ponieważ bank faktycznie przekazał środki pieniężne Spółce przed 1 stycznia 2018 r. W tym kontekście, uwzględniając, że środki pieniężne przekazywane po 31 grudnia 2017 r. będą udostępniane:

• tylko w przypadku gdy zobowiązania wobec banku będą na bieżąco spłacane (w granicach dokonywanej spłaty), oraz
• w ramach uzgodnionego Limitu Kredytu w rachunku bieżącym (tj. do wysokości kredytu faktycznie przekazanego przed 1 stycznia 2018 r.),

zdaniem Spółki „techniczne” przekazywanie środków pieniężnych przez bank po 31 grudnia 2017 r. nie stanowi udzielania nowego kredytu.

Należy podkreślić, że kredyt w rachunku bieżącym jest szczególnym rodzajem umowy kredytowej, w ramach której kredytobiorca ma bieżący dostęp do środków finansowych, jeżeli na bieżąco dokonywane są spłaty całości lub części kredytu podczas trwania umowy. W tym zakresie Spółka może korzystać ze środków finansowych udostępnianych przez bank tylko jeżeli będzie dokonywała spłaty zobowiązań z tytułu kredytu i tylko w ramach uzgodnionego Limitu Kredytowego.

Należy podkreślić, że w momencie zawarcia umowy kredytu w rachunku bieżącym nie można z góry określić wartości przepływów dokonywanych pomiędzy Spółką a bankiem (są one bowiem uzależnione od wartości wpłat dokonywanych na ten rachunek). W odróżnieniu zatem od tradycyjnego (ratalnego) kredytu, kredyt w rachunku bieżącym umożliwia wielokrotne korzystanie z przyznanych środków finansowych do wysokości przyznanego pierwotnie limitu.

Mając powyższe na uwadze w przypadku Spółki możliwość bieżącego korzystania ze środków finansowych będzie wynikała wyłącznie z faktu dokonywania bieżących spłat zadłużenia (np. w związku z otrzymywaniem przychodów z działalności operacyjnej).

Co więcej Spółka będzie mogła korzystać ze środków finansowych w 2018 r. wyłącznie do wysokości Limitu Kredytowego, który został przyznany i faktycznie przekazany Spółce przed 1 stycznia 2018 r. Tym samym Spółka w żadnym zakresie nie będzie uprawniona do skorzystania z finansowania ponad wartość Limitu Kredytowego faktycznie przekazanego jej przed 1 stycznia 2018 r.

W tym kontekście należy także odróżnić spłatę Limitu Kredytowego wobec banku (która musi być w odpowiedni sposób zakomunikowana) i zaciągnięcie nowego Limitu Kredytowego (w oparciu o nowe uzgodnienia z bankiem), od bieżącego korzystania ze środków finansowych w ramach uzgodnionego Limitu Kredytowego w rachunku bieżącym. Należy podkreślić, że w przypadku Limitu Kredytowego w rachunku bieżącym warunki przekazania środków finansowych przez bank są uzgodnione z góry i bank jest zobowiązany do udostępniania finansowania Spółce przy uwzględnieniu wartości dokonywanych spłat. Jednocześnie w przypadku tradycyjnego kredytu bank może np. zmienić warunki udzielenia nowego kredytu lub w ogóle odmówić udzielania nowego kredytu.

W rezultacie, zdaniem Spółki, należy uznać, że kwota Limitu Kredytowego została faktycznie przekazana Spółce przed dniem 1 stycznia 2018 r., a późniejsze przepływy pomiędzy Bankiem a Spółką (wynikające z bieżących wpłat na rachunek bieżący) nie mają wpływu na ustalenie momentu przekazania Spółce kwoty Limitu Kredytowego.

W świetle powyższego mając na uwadze, że:

• podstawą prawną pobieranych przez Spółkę w 2018 r. środków finansowych w ramach przyznanej linii kredytowej będzie umowa kredytowa zawarta przez Wnioskodawcę przed 1 stycznia 2018 r.,
• środki, z jakich Spółka będzie mogła korzystać w ramach kredytu będą udostępniane tylko w przypadku dokonywania spłat zadłużenia wobec banku i tylko w ramach uzgodnionego Limitu Kredytowego w rachunku bieżącym,

zdaniem Spółki należy uznać, iż kredyt został Spółce udzielony i faktycznie przekazany do końca 2017 w rozumieniu art. 7 Ustawy zmieniającej.

Mając powyższe na względzie, w ocenie Wnioskodawcy, do dnia 31 grudnia 2018 r. wszystkie Odsetki spłacane przez Spółkę od środków pieniężnych przekazywanych w ramach Limitu Kredytowego w rachunku bieżącym będą podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu w oparciu o przepisy ustawy o PDOP obowiązujące do 31 grudnia 2017 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2343 z późn. zm., dalej: „updop”), w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Ustawą z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2017 r., poz. 2175 dalej: ”ustawa zmieniająca”) dokonano zmiany m.in. art. 15 ust. 1 updop.

Zgodnie z nowym brzmieniem ww. przepisu obowiązującym od 1 stycznia 2018 r., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Na mocy przepisów ww. ustawy nowelizującej nastąpiła zmiana przepisów ograniczających wysokość zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów odsetek (kosztów finansowania dłużnego).

W ramach implementacji dyrektywy Rady (EU) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r. ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego (dalej: „dyrektywa ATAD”), dokonano modyfikacji przepisów dotyczących tzw. niedostatecznej kapitalizacji (thin cap), tj. przepisów przeciwdziałających nadmiernemu finansowaniu podatników długiem, co skutkuje erozją bazy podatkowej w państwie siedziby spółki (art. 15c i art. 15ca updop).

Zgodnie ze znowelizowanym art. 15c ust. 1 updop, podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Przez koszty finansowania dłużnego rozumie się wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione (art. 15c ust. 12 updop).

Stosownie do art. 4 ust. 1 ustawy zmieniającej, przepisy m.in. updop, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2018 r., z tym że przepisy:

1. art. 21 ust. 1 pkt 90b, art. 25 ust. 4 oraz art. 26 ust. 1 pkt 9 lit. c, ust. 7a pkt 8 i 14 oraz ust. 7c i 7e ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą,
2. art. 11 ust. 4 ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą

-stosuje się do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2017 r.

W związku z tym, że rok podatkowy Spółki pokrywa się z rokiem kalendarzowym przepis art. 4 ust. 2 ustawy zmieniającej w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania.

Wprowadzając nowe przepisy w updop, ustawodawca zawarł jednocześnie w ustawie nowelizującej istotne przepisy przejściowe.

Zgodnie z art. 7 ustawy nowelizującej, do odsetek od kredytów (pożyczek), w przypadku których kwota udzielonego podatnikowi kredytu (pożyczki) została temu podatnikowi faktycznie przekazana przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się przepisy art. 15c lub art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 oraz ust. 6, 7b, 7g i 7h ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu dotychczasowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2018 r.

Mając na uwadze racjonalność ustawodawcy i ratio legis wprowadzonego do ustawy nowelizującej przepisu przejściowego (art. 7 ustawy nowelizującej), wskazany przepis przejściowy ma zastosowanie do odsetek od pożyczki/kredytu, która została faktycznie przekazana przed dniem 1 stycznia 2018 r. Taki sens omawianej normy prawnej wynika wprost z literalnego brzmienia tego przepisu.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zawarł umowę kredytu z bankiem przed 1 stycznia 2018 r. w ramach którego udostępniono Wnioskodawcy limit kredytowy. Limit ten – jak wskazała Spółka faktycznie został przekazany przed 1 stycznia 2018 r. Ma on odnawialny charakter tzn. do przyznanego limitu Wnioskodawca może pobierać środki także po 1 stycznia 2018 r. („(…) każdorazowa spłata ww. zobowiązań z bieżących wpływów uprawnia Spółkę do wykorzystywania środków finansowych w ramach uzgodnionego limitu”.).

Kwestią będącą przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia jest ustalenie, czy wszystkie odsetki spłacane przez Spółkę od środków pieniężnych przekazywanych w ramach Limitu Kredytu w rachunku bieżącym będą podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych obowiązujące do 31 grudnia 2017 r. Z opisu sprawy wynika, że środki pieniężne będą także przekazywane po 31 grudnia 2017 r.

Odnosząc się do stanowiska Wnioskodawcy w świetle przedstawionego opisu sprawy należy podkreślić, że cytowany powyżej przepis art. 7 ustawy nowelizującej ma za zadanie ochronę praw nabytych u tych podatników, którzy faktycznie otrzymali kwoty pożyczek/kredytu z tytułu umów pożyczek/kredytu zawartych przed wejściem w życie ustawy nowelizującej.

Powyższe oznacza, że podatnicy, którzy zawarli umowy pożyczki/kredytu oraz faktycznie pożyczki/kredyty te zostały im wypłacone przed 1 stycznia 2018 r., mogą stosować do odsetek od tych pożyczek/kredytów przepis ustawy w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r., nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2018 r.

W analizowanej sprawie Spółka zawarła umowę kredytową przed dniem 1 stycznia 2018 r., tj. przed wejściem w życie zmian dotyczących tzw. niedostatecznej kapitalizacji, jednakże środki pieniężne przekazywane będą Spółce przez bank także po 31 grudnia 2017 r., tj. po dniu wejścia w życie tych zmian. Zatem to data przekazania kredytu (rok 2018), a więc możliwość faktycznego dysponowania środkami pieniężnymi decyduje o tym, iż odsetki spłacane przez Spółkę będą podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w oparciu o przepisy obowiązujące od 1 stycznia 2018 r.

Zgodnie bowiem z literalnym brzmieniem przepisów przejściowych (tj. art. 7 ustawy nowelizującej), w przypadku kiedy kwota udzielonego podatnikowi kredytu (pożyczki) została temu podatnikowi faktycznie przekazana przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy (tj. przed 1 stycznia 2018 r.), podatnik powinien stosować wcześniejsze ograniczenia dotyczące niedostatecznej kapitalizacji. A contrario, jeżeli wnioskodawca otrzyma kwotę kredytu (pożyczki) po 31 grudnia 2017 r. (nawet jeżeli umowa kredytu została zawarta do 31 grudnia 2017 r.), to powinien stosować nowe przepisy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2018 r.

Wobec powyższego, skoro w przedmiotowej sprawie Spółka będzie otrzymała środki pieniężne z tytułu umowy kredytowej także po 1 stycznia 2018 r. (pomimo podpisania umowy kredytowej do 31 grudnia 2017 r., tj. do dnia wejścia w życie zmienionych przepisów) do odsetek od uzyskanego kredytu po 31 grudnia 2017 r. zastosowanie znajdą przepisy obowiązujące od 1 stycznia 2018 r.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.