2018.03.27 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.702.2017.1.RD
z 27 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 grudnia 2017 r. (data wpływu 28 grudnia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania stawki 0% jest:

prawidłowe w odniesieniu do dostaw dokonywanych od 1 stycznia 2013 r. do 31 marca 2013 r.

nieprawidłowe w odniesieniu do dostaw dokonywanych od 1 kwietnia 2013 r. do faktycznej rejestracji jako podatnika VAT UE.

UZASADNIENIE

W dniu 28 grudnia 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą od 2013 r. i jest czynnym podatnikiem VAT. Podatnik od 2013 roku dokonywał wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów zgodnie z wymogami określonymi w art. 13 ust. 2 i 6. W deklaracjach VAT-7 wykazywana była sprzedaż WDT na warunkach stawki preferencyjnej ze stawką VAT 0% oraz składane były deklaracje podsumowujące VAT-UE za te okresy.

Jednak okazało się, że przez niedopatrzenie nie dokonał oznaczenia we wniosku rejestracyjnym na potrzeby VAT UE i w rezultacie faktycznej rejestracji dokonał dopiero w 2017 roku. W trakcie kilkukrotnych czynności sprawdzających przez Urząd Skarbowy (wcześniejszy urząd) były przekazywane dokumenty potwierdzające transakcje wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, ale nigdy Urząd nie stwierdził nieprawidłowości i też nie zarzucił braku rejestracji. Z tego powodu podatnik nie był świadom, że nie dopełnił formalności związanych z rejestracją.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy brak formalnej rejestracji do obrotu wewnątrzwspólnotowego może być przesłanką do uniemożliwienia dokonania transakcji jako dostawy wewnątrzwspólnotowej z prawem do zastosowania stawki 0% w sytuacji gdy pozostałe warunki uznania, że mamy do czynienia z WDT zostały spełnione?

Zdaniem Wnioskodawcy, jako czynny podatnik VAT, dokonywał sprzedaży towaru w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy, jednak jak się okazało, przed zarejestrowaniem jako podatnik unijny. Dla zarejestrowanych czynnych podatników unijnych w innych państwach członkowskich zostały spełnione wszystkie przesłanki dotyczące działania w charakterze podatnika w myśl art. 13 ust. 2 i ust. 6 ustawy o podatku od towarów usług. Posiadając określone w art. 42 ust. 1 i ust. 3 ustawy dowody, że towar został wywieziony z terytorium kraju, pozwala potraktować ww. sprzedaż jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów i zastosować preferencyjną stawkę 0% dla tych transakcji.

W tej sprawie przepisy unijne nie uzależniają zastosowania stawki 0% od zarejestrowania się podatnika przed dokonaniem dostawy. Dyrektywa 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, art. 138 nie uzależnia zwolnienia dostawy towarów dokonywanej pomiędzy krajami członkowskimi od rejestracji sprzedawcy jako podatnika unijnego. Istotą transakcji wewnątrzwspólnotowej jest faktyczne opodatkowanie dostawy towaru w państwie przeznaczenia. Skoro fakt dokonania WDT jest bezsporny, zasada neutralności podatkowej pozwala na skorzystanie z preferencyjnej stawki 0%, w razie spełnienia przesłanek merytorycznych, nawet jeśli zostały pominięte wymogi formalne. Nie kwestionujemy obowiązku nałożenia na podatników dokonywania stosownych rejestracji według przepisów krajowych. Brak rejestracji był jednak nieumyślny, spowodowany niedopatrzeniem - także ze strony urzędu skarbowego, który kilkakrotnie przeprowadzał czynności sprawdzające do wniosków o zwrot podatku.

Zgodnie z ustępem 1 przepisu Dyrektywy, państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów.

Obowiązek rejestracji dostawcy jako podatnika VAT UE nie jest wskazany w żadnym przepisie Dyrektywy VAT jako warunek uznania transakcji za WDT.

W związku z powyższym można wysnuć wniosek, że prawo do stosowania stawki 0% zależy, od tego czy faktycznie doszło do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w rozumieniu przepisów prawa wspólnotowego. Uznanie danej dostawy za czynności wewnątrzwspólnotowe musi być dokonywane na podstawie elementów obiektywnych, takich jak fizyczne przemieszczenie towarów pomiędzy państwami, a nie wyłącznie od spełnienia obowiązków formalnych. Prawo do zastosowania stawki preferencyjnej 0% zależy przede wszystkim od tego, czy faktycznie doszło do wewnątrzwspólnotowej dostawy towaru.

W tym przypadku wszystkie merytoryczne przesłanki do zastosowania stawki podatku 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów zostały spełnione, natomiast brak rejestracji jako podatnik VAT UE będący wymogiem jedynie formalnym został uzupełniony w późniejszym czasie.

Stanowisko jakie zajął TSUE w wyroku z dnia 6 września 2012 r., C-273/11 mówi, że wymóg formalny w żadnym wypadku nie może podważać zwolnienia z podatku VAT, jeżeli materialne przesłanki zaistnienia dostawy wewnątrzwspólnotowej zostały spełnione.

O drugorzędności przestanek formalnych nad merytorycznymi wypowiadały się również wielokrotnie sądy administracyjne. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 24 marca 2011 r. (sygn. I FSK 1579/10), Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 11 marca 2010 r. (sygn. I FSK 1941/08), oraz w wyroku z dnia 6 października 2010 r. (sygn. I FSK 1710/09), czy w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 20 stycznia 2015 r., znak IPPP3/443-1049/14-2/KB.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe w zakresie prawa do zastosowania stawki 0% do dostaw towarów dokonywanych od 1 stycznia 2013 r. do 31 marca 2013 r. oraz nieprawidłowe w zakresie prawa do zastosowania stawki 0% do dostaw towarów dokonywanych od 1 kwietnia 2013 r. do faktycznej rejestracji jako podatnika VAT UE.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą” – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Pod pojęciem sprzedaży – na mocy art. 2 pkt 22 ustawy – rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 13 ust. 1 ustawy – przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Zatem zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy elementem, który musi wystąpić, aby uznać daną czynność za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, jest wywóz towaru z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego. Podkreślić należy, że dostawą wewnątrzwspólnotową nie jest sama czynność faktyczna, jaką jest wywóz towarów, ponieważ wywóz ten musi nastąpić w wyniku dokonania dostawy. Jest to warunek konieczny, stanowiący odbicie warunków dotyczących nabycia, gdzie wymaga się, aby miało miejsce nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, co następuje w wyniku dokonanej dostawy.

Zgodnie z art. 97 ust. 1 ustawy – podatnicy, o których mowa w art. 15, podlegający obowiązkowi zarejestrowania jako podatnicy VAT czynni, są obowiązani przed dniem dokonania pierwszej wewnątrzwspólnotowej dostawy lub pierwszego wewnątrzwspólnotowego nabycia zawiadomić naczelnika urzędu skarbowego w zgłoszeniu rejestracyjnym, o którym mowa w art. 96, o zamiarze rozpoczęcia wykonywania tych czynności.

Naczelnik urzędu skarbowego rejestruje podmiot, który dokonał zawiadomienia zgodnie z ust. 1, jako podatnika VAT UE – art. 97 ust. 4 ustawy.

Na podstawie art. 97 ust. 9 ustawy naczelnik urzędu skarbowego potwierdza zarejestrowanie podmiotu, o którym mowa w ust. 1-3, jako podatnika VAT-UE.

W myśl art. 97 ust. 10 pkt 2 ustawy podmioty, o których mowa w ust. 1-3, zarejestrowane jako podatnicy VAT UE, które uzyskały potwierdzenie zgodnie z ust. 9, podając numer, pod którym są zidentyfikowane na potrzeby podatku, przy dokonywaniu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów są obowiązane do posługiwania się numerem identyfikacji podatkowej poprzedzonym kodem PL.

W myśl art. 99 ust. 1 ustawy w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2014 r. podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

Stosownie do zapisu art. 99 ust. 1 ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r. podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy – stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy – w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą od 2013 r. i jest czynnym podatnikiem VAT. Podatnik od 2013 roku dokonywał wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów zgodnie z wymogami określonymi w art. 13 ust. 2 i 6 ustawy. W deklaracjach VAT-7 wykazywana była sprzedaż WDT na warunkach stawki preferencyjnej ze stawką VAT 0% oraz składane były deklaracje podsumowujące VAT-UE za te okresy. Okazało się, że przez niedopatrzenie Wnioskodawca nie dokonał oznaczenia we wniosku rejestracyjnym na potrzeby VAT UE i w rezultacie faktycznej rejestracji dokonał dopiero w 2017 roku.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do zastosowania stawki 0% VAT przy braku formalnej rejestracji do obrotu wewnątrzwspólnotowego w sytuacji gdy pozostałe warunki uznania, że mamy do czynienia z wewnątrzwspólnotową dostawą towarów zostały spełnione.

Odnosząc się do przedmiotowej kwestii wskazać należy, że stosownie do przepisu art. 42 ust. 1 ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 grudnia 2008 r. do 31 marca 2013 r. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu stawką podatku 0% pod warunkiem, że:

podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów,
podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Ponadto zgodnie z art. 13 ust. 6 ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 grudnia 2008 r. do 31 grudnia 2013 r. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT UE zgodnie z art. 97 z zastrzeżeniem ust. 7

Art. 138 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11 grudnia 2006 r., str.1 z późn. zm. zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE), stanowi iż państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów.

Ponadto, należy wskazać, że na podstawie art. 273 w związku z art. 131 i 138 Dyrektywy 2006/112/WE państwom członkowskim pozostawiono zatem względną swobodę w nakładaniu innych obowiązków niezbędnych do prawidłowego poboru VAT i zapobieżeniu oszustwom. Względną, ponieważ nie mogą one prowadzić do powstania formalności związanych z przekraczaniem granic. Ustawodawca, korzystając ze swojego uprawnienia, ustalił katalog dokumentów podstawowych, które stanowią potwierdzenie dokonanej transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Funkcją przepisów dotyczących wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów jest zabezpieczenie budżetu oraz ochrona niezakłóconej konkurencji, które to wartości byłyby naruszone poprzez wykazywanie jako wewnątrzwspólnotowych dostaw, które w ogóle nie miały miejsca, czy też dokonanych jako krajowe. Tylko ścisła i rygorystyczna interpretacja przepisów art. 42 ustawy o podatku od towarów i usług pozwala na realizację tych funkcji.

Zatem Wnioskodawca w stosunku do dostaw towarów które dokonywał od 1 stycznia 2013 r. do 31 marca 2013 r. dla kontrahenta z UE, zarejestrowanego jako podatnik VAT UE, miał prawo do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla tych dostaw, gdyż brak zarejestrowania dla celów VAT-UE w okresie do końca marca 2013 r. jest jedynie uchybieniem formalnym, które nie wyklucza możliwości zastosowania stawki 0% dla transakcji przemieszczenia towaru od Wnioskodawcy do nabywcy w innym państwie członkowskim.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie prawa do zastosowania stawki 0% dla dostaw towarów dokonywanych od 1 stycznia 2013 r. do 31 marca 2013 r. należało uznać za prawidłowe.

Natomiast w myśl art. 42 ust. 1 ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Warunki te muszą być spełnione łącznie. Spełnienie pierwszego z nich ma zagwarantować, że czynność zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w kraju odbiorcy i zostanie tam faktycznie opodatkowana, a drugi wskazuje że istotnie nastąpił wywóz towarów z jednego państwa członkowskiego (z kraju) i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego. Istotą transakcji wewnątrzwspólnotowych jest faktyczne opodatkowanie dostawy towaru w państwie przeznaczenia (do którego towar jest docelowo przemieszczany). Dostawa, która następuje na terytorium państwa dostawcy towarów, jest opodatkowana stawką 0%, a w państwie nabywcy następuje opodatkowanie tej dostawy według stawki podatku tam właściwej. Transakcja opodatkowana w ten sposób ma na celu uniknięcie zakłócania konkurencji, powodowanego podwójnym opodatkowaniem lub brakiem opodatkowania. Jednak zastosowanie stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów uzależnione jest także od zarejestrowania podatnika jako podatnika VAT UE najpóźniej w momencie składania deklaracji uwzględniającej daną dostawę.

Ponadto w myśl art. 13 ust. 6 ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Zasada opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów stawką 0% stanowi realizację zasady neutralności opodatkowania VAT i wynika wprost z art. 138 Dyrektywy 2006/112/WE, który stanowi że państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów.

Zgodnie natomiast z art. 273 Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą nałożyć inne obowiązki, jakie uznają za niezbędne dla zapewnienia prawidłowego poboru VAT i zapobieżenia oszustwom podatkowym (...).

Zatem należy stwierdzić, że od 1 kwietnia 2013 r. prawo do zastosowania preferencyjnej stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów uzależnione jest w myśl art. 42 ust. 1 pkt 3 ustawy - od zarejestrowania podatnika jako podatnika VAT UE. Przepis ten należy interpretować w kontekście zapisu art. 99 ustawy. Tym samym podatnik ma prawo do zastosowania stawki 0%, o ile w ustawowym terminie do złożenia deklaracji podatkowej będzie on zarejestrowany do transakcji wewnątrzwspólnotowych. W analizowanym przypadku w odniesieniu do dostaw towarów mających miejsce od 1 kwietnia 2013 r. do dokonania faktycznej rejestracji jako podatnika VAT UE (w 2017 r.) nie został spełniony warunek, o którym mowa w art. 42 ust. 1 pkt 3 ustawy, tj. Wnioskodawca składając deklaracje podatkowe VAT-7 oraz informacje podsumowujące VAT-UE nie był zarejestrowany jako podatnik VAT UE. W konsekwencji, nie miał prawa do zastosowania stawki 0% w odniesieniu do przedmiotowych transakcji dokonywanych od 1 kwietnia 2013 r. do dokonania faktycznej rejestracji jako podatnika VAT UE.

Zatem w przedmiotowej sytuacji w odniesieniu do dostaw towaru dokonywanych od 1 kwietnia 2013 r. do dokonania faktycznej rejestracji jako podatnika VAT UE brak rejestracji Wnioskodawcy jako podatnika VAT-UE stanowi przesłankę uniemożliwiającą potraktowanie transakcji jako dostawy wewnątrzwspólnotowej z prawem do zastosowania stawki 0%.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie prawa do zastosowania stawki 0% do dostaw towarów dokonywanych od 1 kwietnia 2013 r. do faktycznej rejestracji jako podatnika VAT UE należy uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do kwestii podniesionej przez Wnioskodawcę, że „nie był świadom, że nie dopełnił formalności związanych z rejestracją” wskazać należy, że z art. 97 ust. 9 ustawy wynika, że naczelnik urzędu skarbowego potwierdza zarejestrowanie podmiotu jako podatnika VAT UE. Skoro Wnioskodawca nie dokonał rejestracji jako podatnika VAT UE, to w myśl niniejszego przepisu ten fakt nie został potwierdzony przez naczelnika urzędu skarbowego, dlatego też nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, iż nie był świadomy o braku rejestracji na potrzeby VAT UE. Gdyby doszło do przedmiotowej rejestracji Wnioskodawca otrzymałby właściwe potwierdzenie od naczelnika urzędu skarbowego.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądu wskazać należy, że organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast orzeczenia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy i dotyczą tylko danej sprawy. Ponadto wyroki na które powoływał się Wnioskodawca nie rozstrzygały przedmiotowej kwestii w stanie prawnym obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r., zaś w stanie prawnym obowiązującym do 31 marca 2013 r. Organ zgodził się z Wnioskodawcą co do możliwości zastosowania stawki 0% dla dostaw towarów dokonywanych od 1 stycznia 2013 r. do 31 marca 2013 r. Odnosząc się zaś do powołanej przez Wnioskodawcę na poparcie własnego stanowiska interpretacji indywidualnej z dnia 20 stycznia 2015 r. sygn. IPPP3/443-449/14-2/KB, należy zwrócić uwagę na fakt, że interpretacje indywidualne są wydawane w indywidualnych sprawach i nie wiążą w sprawach innych podatników, co jest tym bardziej zrozumiałe zważywszy na różnorodność i odmienność okoliczności faktycznych występujących w każdej z indywidualnych spraw podlegających rozstrzygnięciu. Interpretacja indywidualna powołana przez Wnioskodawcę rozstrzyga w odmiennym stanie faktycznym, w którym nie zaszły wszystkie okoliczności o których mowa w przedmiotowym wniosku. W powołanej interpretacji Wnioskodawca był zarejestrowanym czynnym podatnikiem i posiadał aktywny numer VAT UE natomiast w analizowanej sprawie Wnioskodawca wnosi o interpretację przepisów gdy nie był zarejestrowany jako podatnik VAT UE. Zatem przedmiotowa interpretacja nie może stanowić poparcia stanowiska Wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie.

Ponadto w odniesieniu do argumentacji Wnioskodawcy, iż „przepisy unijne nie uzależniają zastosowania stawki 0% od zarejestrowania się podatnika przed dokonaniem dostawy” należy wskazać na orzeczenie TSUE w sprawie C-587/10 w którym sąd stwierdził że „do państw członkowskich należy ustalenie warunków na jakich zwalniają one dostawy wewnątrzwspólnotowe towarów, kwestia środków dowodowych, jakie mogą zostać przedstawione przez podatnika dla skorzystania ze zwolnienia z podatku VAT należy do kompetencji państw członkowskich”. Polski ustawodawca skorzystał z tej możliwości określając jakie przesłanki powinny być spełnione aby podatnik mógł zastosować 0% stawkę podatku przy WDT.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Tut. Organ informuje, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm. ) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin