Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-1049/14-2/KB
z 20 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 października 2014 r. (data wpływu 20 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest:

• nieprawidłowe – w zakresie niezgodności polskich przepisów z Dyrektywą Rady 2006/112/WE
  
• prawidłowe – w zakresie możliwości zastosowania stawki 0% do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 20 października 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie niezgodności polskich przepisów z Dyrektywą Rady 2006/112/WE oraz możliwości zastosowania stawki 0% do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Firma zajmuje się transportem międzynarodowym towarów, w tym, artykułów spożywczych, leków, owoców, warzyw, towarów przestrzennych (odzież, ręczniki kuchenne, wełna, opakowania, itp.), niewielkie maszyny do 3,37 m, papier, granulaty, stal i inne. Samochody wożą towary klientów do większości krajów Unii Europejskiej oraz do 10 krajów spoza Unii Europejskiej. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT, posiada także aktywny numer VAT UE od wielu lat. Wnioskodawca rozlicza się miesięcznie z obowiązków VAT.

Wnioskodawca jest także właścicielem firmy zarejestrowanej we Włoszech S. - dalej zwana S. lub Firma 2. S. jest również prowadzona w formie jednoosobowej działalności gospodarczej na terytorium Włoch. Firma 2 została zarejestrowana we Włoszech dnia 13 marca 2012 r. S. także zajmuje się przewozem towarów na rzecz osób trzecich. Wnioskodawca posiada dokumenty rejestracyjne S. przetłumaczone przez tłumacza przysięgłego na język polski. Obecnie Siedziba znajduje się w B. Firma 2 prowadzi działalność transportową we Włoszech na podstawie stosownego pozwolenia obowiązującego w tym kraju. Jest włoskim czynnym podatnikiem VAT.

Dnia 20 czerwca 2014 r. Wnioskodawca sprzedał do S. dwa używane ciągniki siodłowe za kwotę 12.000 EURO każdy. Samochody te w dniu sprzedaży nie były nowymi środkami transportu w rozumieniu art. 2 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej zwanej ustawa o VAT). Samochody opuściły Polskę w dniu 21 czerwca 2014 r. na co Wnioskodawca posiada dowody w rozumieniu art. 42 ust. 3 ustawy o VAT.

Samochody te są już zarejestrowane we Włoszech i mają włoskie tablice rejestracyjne. Wnioskodawca jest w stanie przedstawić stosowne dokumenty. S. rozpoznało u siebie wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów (WNT) i wykazało to w stosownych deklaracjach. Włoski podatek od wartości dodanej z tytułu WNT przedmiotowych samochodów został odprowadzony.

Firma 2 podała Wnioskodawcy swój numer VAT UE. W związku, z tym, iż firmy te są powiązane osobą właściciela w momencie sprzedaży nie było sprawdzane czy podany numer VAT UE kontrahenta jest aktywny w systemie VIES. Nie istniało ryzyko, iż nabywca nie prowadzi działalności gospodarczej na terytorium Włoch i nie jest podatnikiem VAT czynnym. Wnioskodawca rozliczył przedmiotową dostawę towarów stosując stawkę 0% zgodnie z art. 42 ustawy o VAT w deklaracji za czerwiec 2014 r. Deklaracja VAT-7 została za czerwiec złożona w terminie 25 lipca 2014 r.

We wrześniu br. okazało się jednak, iż S. nie ma aktywnego numeru VAT UE w systemie VIES. Biuro rachunkowe, które rozlicza Firmę 2 we Włoszech nie dopełniło formalnego obowiązku zgłoszenia S. jako czynnego podatnika VAT dokonującego transakcji z podmiotami z innych krajów UE. Przy czym należy podkreślić, iż Firma 2 jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT we Włoszech i rozlicza się systematycznie ze sprzedaży swoich usług.

Obecnie S. dopełniło już obowiązków i ma aktywny numer VAT UE.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca miał prawo zastosować stawkę 0% do przedstawionej dostawy towarów?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Przedstawiona dostawa samochodów na terytorium Włoch stanowi wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w rozumieniu art. 13 ustawy o VAT, nastąpił bowiem wywóz towarów poza terytorium Polski na terytorium Włoch.

Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0% (art. 42 ustawy o VAT), pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
   
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
   
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.
   
   

Warunki, o których mowa wyżej, ustawa o VAT za spełnione również wówczas, gdy nie są spełnione wymagania w zakresie:

1. nabywcy - w przypadkach, o których mowa w art. 13 ust. 2 pkt 3 i 4;
   
2. dokonującego dostawy - w przypadku, o którym mowa w art. 16.
   
   

Zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy o VAT dowodami potwierdzającymi wywóz towarów do innego państwa członkowskiego są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowski ego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz, towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zalecany przewoźnikowi (spedytorowi),
   
2. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku
   
   

Podatnik może także potwierdzić fakt dokonania dostawy innymi dokumentami wskazującymi, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności (art. 42 ust. 11 ustawy o VAT):

• korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
  
• dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
  
• dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
  
• dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
  
  

Wnioskodawca posiada dokumenty, które bezsprzecznie potwierdzają wywóz sprzedanych w czerwcu samochodów do Włoch (w tym także dokumenty potwierdzające rejestrację samochodów we Włoszech). Jedynym warunkiem formalnym jaki nie został w przedstawionym stanie faktycznym spełniony jest brak rejestracji nabywcy jako podatnika VAT UE w dniu sprzedaży (dostawy towarów). Jednocześnie podkreślenia wymaga, iż nabywca w dniu sprzedaży był czynnym podatnikiem podatku od wartości dodanej pobieranym we Włoszech i rozliczył VAT należny z tytułu WNT.

Merytorycznie zatem zostały spełnione wszystkie przesłanki wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. W związku z tym podatnik powinien mieć prawo do zwolnienia WDT z VAT.

Przepis art. 42 ust. 1 ustawy o VAT jest wynikiem implementacji przepisów dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w zakresie zwolnienia z VAT transakcji wewnątrzwspólnotowych. Chodzi o artykuł 138 dyrektywy 2006/112/WE dotyczący zwolnienia od podatku wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w kontekście określonych w art. 131 i art. 273 tej dyrektywy obowiązków, które państwa członkowskie mogą uznać za niezbędne dla zapewnienia prawidłowego poboru podatku i unikania oszustw podatkowych z tytułu WDT. Państwa członkowskie ustalając warunki formalne stosowania zwolnienia WDT powinny zawsze uwzględniać neutralność VAT i zasadę proporcjonalności użytych środków do celu, jakim jest zapobieżenie oszustwom w podatku VAT.

Orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wypracowało następujące zasady w zakresie stosowania zwolnienia WDT z VAT:

1. zwolnienie od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej znajduje zastosowanie tylko wtedy, gdy prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostało przeniesione na nabywcę i gdy dostawca ustali, że towar ten został wysłany lub przetransportowany do innego państwa członkowskiego oraz że w wyniku wysyłki lub transportu fizycznie opuścił terytorium państwa członkowskiego dostawy.
   
2. Przepisy zobowiązujące podatnika do dostarczenia przekonującego dowodu na to, że towary fizycznie opuściły państwo członkowskie dostawy, nie mogą wykraczać poza to, co jest niezbędne do realizacji tego celu; oznacza to, że muszą uwzględniać zasadę proporcjonalności, a w szczególności nie mogą być wykorzystywane w sposób, który podważałby neutralność podatku VAT, stanowiąca podstawową zasadę wspólnego systemu podatku VAT ustanowionego przez przepisy wspólnotowe w tej dziedzinie.
   
3. Przepis krajowy, który w istocie uzależnia prawo do zwolnienia od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej od spełnienia obowiązków formalnych, nie uwzględniając wymagań merytorycznych, a w szczególności nie biorąc pod uwagę kwestii czy zostały one spełnione, wykracza poza to, co jest niezbędne dla zapewnienia prawidłowego poboru podatku. Czynności bowiem powinny być opodatkowane z uwzględnieniem ich obiektywnych cech.
   
4. Jeżeli fakt dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej jest bezsporny, zasada neutralności podatkowej wymaga, by zwolnienie od podatku VAT zostało przyznane w razie spełnienia przesłanek merytorycznych, nawet jeśli podatnik pominął pewne wymagania formalne. Inaczej byłoby jedynie w przypadku, gdyby naruszenie tych wymagań formalnych uniemożliwiło przedstawienie przekonującego dowodu spełnienia przesłanek merytorycznych.
   
   

Powyższe wnioski wskazują, że celem sformułowania określonych przez państwo członkowskie wymagań formalnych dla skorzystania ze zwolnienia WDT od podatku jest udowodnienie przez podatnika, że spełnił on warunki merytoryczne WDT, głównie w zakresie wywozu towarów do innego państwa członkowskiego, lecz ich niespełnienie w całości, gdy okoliczność ta zostanie jednak wykazana innymi dowodami, nie może uniemożliwiać stosowania tego zwolnienia (w Polsce stawki 0%). Przepisy te bowiem należy stosować z uwzględnieniem zasady proporcjonalności, tak aby nie podważały neutralności VAT, co należy mieć na uwadze przy prowspólnotowej wykładni ustanowionych w tym zakresie przepisów krajowych.

W Polsce jednym z warunków formalnych stosowania zwolnienia z VAT (0%) do WDT jest posiadanie przez nabywcę ważnego numeru identyfikacyjnego dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany w państwie członkowskim.

Zgodnie z ustawą VAT oraz dyrektywą 2006/112/WE rozliczenie podatku w ramach WDT następuje przez nabywcę towaru. Ze względu na taką konstrukcję podatku podatnicy biorący udział w transakcjach wewnątrzwspólnotowych zobowiązani są posiadać europejskie numery NIP. Celem tychże numerów jest identyfikacja podatników oraz zapewnienie kontroli prawidłowości rozliczeń podatku. Inaczej rzecz ujmując, celem identyfikacji podatkowej jest zapewnienie sprawdzenia, czy podatek rzeczywiście został rozliczony przez nabywcę towaru. Powyższe oznacza, iż posiadanie właściwego i ważnego numeru NIP służy czynnościom kontrolnym i technicznym, nie jest zaś samodzielną przesłanką, która może modyfikować podstawową zasadę neutralności podatku VAT.

Wykładnia zacytowanego powyżej przepisu ustawy o VAT bynajmniej nie wskazuje, iż warunkiem koniecznym zastosowania 0% stawki podatku przez dostawcę jest, aby użył on prawidłowego numeru NIP swego nabywcy na dzień dokonania WDT. Warunkiem tym jest natomiast aby tenże nabywca rzeczywiście był podatnikiem czynnym tego podatku. A zatem wydaje się, że podstawową przesłanką zastosowania 0% stawki jest dokonanie dostawy na rzecz podatnika czynnego, który zobowiązany jest rozliczyć podatek VAT na terenie swego kraju. Powyższa interpretacja jest zgodna z art. 138 Dyrektywy 2006/112/WE, która nie uzależnia stawki 0% dla WDT od aktualnej ważności numeru NIP dla transakcji wspólnotowych nabywcy, a jedynie od faktu dostawy na rzecz podatnika czynnego.

W niniejszym przypadku nie było konieczne stosowanie art. 97 ust. 17 ustawy o VAT stanowiące o sprawdzaniu kontrahentów z państw członkowskich UE w zakresie ich aktywności w państwie siedziby (rejestracji dla celów VAT), gdyż sam Wnioskodawca jest właścicielem S. i pilnuje prawidłowości rozliczeń z tytułu VAT. Nie można mówić, iż nie sprawdzając aktywności nabywcy w europejskim systemie VIES Wnioskodawca nie dochował należytej staranności. Wnioskodawca bowiem sam prowadzi działalność gospodarczą w formie S. i posiada wiedzę, iż podmiot ten nie jest oszustem i rozlicza wszystkie transakcje wspólnotowe we Włoszech. Wnioskodawca nie mógł mieć wątpliwości co do realności prowadzenia działalności przez nabywcę.

Zdaniem Wnioskodawcy zarówno ze wspólnotowej definicji WDT, jak i innych przepisów Dyrektywy 2006/112/WE nie wynika, że warunkiem skorzystania ze zwolnienia z VAT jest obowiązek rejestracji nabywcy towarów, jako podatnika VAT. Oczywiście państwa członkowskie mają prawo określić warunki zwolnienia z VAT WDT, ale warunki te nie mogą prowadzić do naruszenia zasady neutralności podatku VAT, gdy rzeczywiście doszło do transakcji WDT.

ETS w wyrokach z dnia 27 września 2007 r. w sprawie C-409/04 Teleos plc i in. przeciwko Commissioners of Customs & Excise oraz w sprawie C-146/05 Albert Collće przeciwko Finanzamt Limburg an der Lahn zajmował się istotą wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Wyroki te zostały wydane na gruncie przepisów VI Dyrektywy jednakże zachowują swą aktualność także w stosunku do Dyrektywy 112.

W pierwszym z tych wyroków ETS podkreślił, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towaru i wewnątrzwspólnotowe nabycie tego towaru stanowią w rzeczywistości jedną i tę samą czynność gospodarczą, nawet jeśli jest ona źródłem różnych praw i obowiązków zarówno dla stron, jak i dla organów podatkowych zainteresowanych państw członkowskich. Zatem każdemu wewnątrzwspólnotowemu nabyciu towarów opodatkowanemu w państwie członkowskim, w którym zakończono wewnątrzwspólnotową wysyłkę lub wewnątrzwspólnotowy transport towarów odpowiada dostawa zwolniona z opodatkowania w państwie członkowskim w którym ta wysyłka lub transport zostały rozpoczęte (wyrok z dnia 6 kwietnia 2006 r. w sprawie C-245/04 EMAG Handel Eder).

Wynika z tego, że zwolnienie od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej odpowiadającej nabyciu wewnątrzwspólnotowemu pozwala na unikanie podwójnego opodatkowania, a tym samym naruszania zasady neutralności podatkowej, na której zasadza się wspólny system podatku VAT.

Trybunał wskazał jednak, że czynność stanowiąca odpowiednik nabycia wewnątrzwspólnotowego, to znaczy dostawa wewnątrzwspólnotowa, jest zwolniona od podatku VAT, jeśli spełnia przesłanki określone w art. 28c część A lit. a) VI Dyrektywy (obecnie art. 138 ust. 1 Dyrektywy 112). W odróżnieniu od przesłanek określonych w przypadku nabycia wewnątrzwspólnotowego przepis ten przewiduje, że w celu skorzystania ze zwolnienia z tytułu dostawy wewnątrzwspólnotowej towary muszą być wysłane lub transportowane do „miejsca poza terytorium określonym w art. 3, lecz znajdującego się na obszarze Wspólnoty”, to znaczy że wysyłka lub transport muszą mieć miejsce pomiędzy państwem członkowskim stanowiącym część obszaru Wspólnoty, gdzie obowiązuje wspólny system podatku VAT a innym tego rodzaju państwem, takie same wymogi zostały sformułowane w art. 138 ust. 1 Dyrektywy 112.

Uznanie danej dostawy lub danego nabycia za czynności wewnątrzwspólnotowe musi być dokonywane na podstawie elementów obiektywnych, takich jak fizyczne przemieszczenie towarów pomiędzy państwami członkowskimi.

Stąd też zdaniem ETS, art. 28a ust. 3 akapit pierwszy (obecnie art. 20 Dyrektywy 112 przypis Sądu) i art. 28c część A lit. a) akapit pierwszy VI Dyrektywy ze względu na określenie „wysyłane” użyte w obu tych przepisach należy interpretować w ten sposób, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru następuje, a zwolnienie od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej znajduje zastosowanie tylko wtedy, gdy prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostało przeniesione na nabywcę i gdy dostawca ustali, że towar ten został wysłany lub przetransportowany do innego państwa członkowskiego, i że w wyniku wysyłki lub transportu fizycznie opuścił terytorium państwa członkowskiego dostawy.

Trybunał podkreślił, że powyższe przepisy, do przyjęcia których państwa członkowskie są upoważnione w celu zapewnienia prawidłowego poboru podatku i uniknięcia oszustw podatkowych, nie mogą być wykorzystywane w sposób, który podważałby neutralność podatku VAT.

Zagadnienie neutralności VAT, w aspekcie wymogów formalnych stanowionych przez państwa członkowskie w związku ze zwolnieniem od podatku z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, zostało rozwinięte przez ETS w orzeczeniu w sprawie C-146/05 Albert Collee przeciwko Finanzamt Limburg an der Lahn.

W sprawie tej ETS zajmował się następującym zagadnieniem prejudycjalnym, czy art. 28c część A lit. a) akapit pierwszy VI Dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie temu, by organy podatkowe państwa członkowskiego odmawiały zwolnienia od podatku VAT dostawy wewnątrzwspólnotowej, która rzeczywiście miała miejsce, jedynie na tej podstawie, iż we właściwym czasie nie został przedstawiony dowód na dokonanie tej dostawy?

W wyroku tym ETS odpowiedział na to pytanie twierdząco orzekając, że art. 28c cześć A lit. a) akapit pierwszy VI Dyrektywy Rady należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie temu, by organy podatkowe państwa członkowskiego odmawiały zwolnienia od podatku od wartości dodanej dostawy wewnątrzwspólnotowej, która rzeczywiście miała miejsce, jedynie na tej podstawie, że dowód na dokonanie tej dostawy nie został przedstawiony we właściwym czasie.

Trybunał wskazał, że zwolnienie od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej w państwie członkowskim rozpoczęcia wewnątrzwspólnotowej wysyłki lub wewnątrzwspólnotowego transportu towarów, której odpowiada nabycie wewnątrzwspólnotowe podlegające opodatkowaniu w państwie członkowskim zakończenia wysyłki lub transportu, pozwala uniknąć podwójnego opodatkowania, a przez to naruszenia zasady neutralności podatkowej, na której opiera się wspólny system podatku VAT (zob. podobnie, wyrok z dnia 27 września 2007 r. w sprawie C-409/04 Teleos i in.).

Odnosząc się zaś bezpośrednio to wymogów formalnych jakie mają spełniać podatnicy, aby uzyskać prawo do zwolnienia od podatku wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów ETS stwierdził, co następuje:

„Jeśli chodzi o dowody, jakie podatnicy muszą przedstawić w celu skorzystania ze zwolnienia od podatku VAT, to należy stwierdzić, że żaden przepis VI Dyrektywy nie dotyczy tej kwestii bezpośrednio. Pierwsza część zdania w art. 28e część A tej dyrektywy mówi jedynie, że do państw członkowskich należy określenie warunków, na jakich zwalniają one od podatku wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów.

Oczywiście art. 22 VI Dyrektywy nakłada na podatników określone obowiązki formalne dotyczące księgowości, wystawiania faktur i deklaracji podatkowych oraz przedstawiania organom podatkowym zestawień. Ustęp 8 tego artykułu przyznaje jednak państwom członkowskim możliwość wprowadzenia innych obowiązków, które uznają one za niezbędne dla zapewnienia prawidłowego poboru podatku i unikania oszustw podatkowych.

Z utrwalonego orzecznictwa wynika, że przepisy, do przyjęcia których państwa członkowskie są upoważnione na podstawie art. 22 ust. 8 VI Dyrektywy (art. 273 dyrektywy 2006/112/WE) w celu zapewnienia prawidłowego poboru podatku i unikania oszustw podatkowych, nie powinny wykraczać poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tychże celów (zob. wyrok z dnia 21 marca 2000 r. w sprawach połączonych od C-110/98 do C-147/98 Gabalfrisa i in., Rec. str. I-577, pkt 52 oraz postanowienie z dnia 3 marca 2004 r. w sprawie 0395/02 Transport Service, Rec. str. Dl 991, pkt 29). Przepisy te nie mogą być więc wykorzystywane w sposób, który podważałby neutralność podatku VAT, stanowiącą podstawową zasadę wspólnego systemu podatku VAT ustanowionego przez przepisy wspólnotowe w tej dziedzinie (zob. wyrok z dnia 19 września 2000 r, w sprawnie C-0454/98 Schmeink & Cofreth i Strobel, Rec. str. I-6973, pkt 59 oraz wyrok z dnia 21 lutego 2006 r. w sprawie 0255/02 Halifax i in., Zb.Orz. str. I-l609, pkt 92).”

Konstatując powyższe Trybunał stwierdził, „że przepis krajowy, który w istocie uzależnia prawo do zwolnienia od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej od spełnienia obowiązków formalnych, nieuwzględniając wymogów merytorycznych, a w szczególności nie biorąc pod uwagę kwestii, czy zostały one spełnione, wykracza poza to, co jest niezbędne dla zapewnienia prawidłowego poboru podatku”.

Czynności powinny być bowiem opodatkowane z uwzględnieniem ich obiektywnych cech (zob. w szczególności ww. wyroki w sprawie Optigen i in. C- 354/03, pkt 44, oraz w sprawie Kittel i Recolta Recycling C-439/04 i C-440-04, pkt 41). Natomiast jeśli chodzi o ustalanie wewnątrzwspólnotowego charakteru danej dostawy, to zgodnie z orzecznictwem Trybunatu, jeśli dostawa spełnia przesłanki przewidziane w art. 28c część A lit. a) akapit pierwszy VI Dyrektywy, to z tytułu takiej dostawy nie powstaje żaden obowiązek w zakresie podatku VAT. Jeżeli zatem fakt dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej jest bezsporny, zasada neutralności podatkowej wymaga by zwolnienie od podatku VAT zostało przyznane w razie spełnienia przesłanek merytorycznych, nawet jeśli podatnik pominął pewne wymogi formalne. Inaczej byłoby jedynie w przypadku, gdyby naruszenie tych wymogów formalnych uniemożliwiło przedstawienie przekonywującego dowodu spełnienia przesłanek merytorycznych.

W świetle tych orzeczeń oczywistym jest, że warunki stosowania zwolnienia podatkowego przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów (w Polsce stawki 0%) określa ustawodawstwo wewnętrzne państw Wspólnoty, lecz warunki te nie mogą wykraczać poza to, co jest niezbędne dla zapewnienia prawidłowego poboru podatku, a w szczególności nie mogą godzić w zasadę neutralności podatkowej, zwłaszcza gdy fakt dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej jest bezsporny.

Dyrektywa VAT zobowiązuje bezwzględnie państwa członkowskie do nienakładania VAT na transakcje spełniające definicję WDT. Ustawodawca krajowy nie posiada więc upoważnienia do nakładania podatków na takie transakcje, nawet jeśli zostały naruszone warunki formalne określone przez państwo członkowskie.

Jeszcze raz należy przywołać orzeczenia ETS w sprawie Albert Collee (C 146/05). W wyroku tym ETS wskazał, że skoro z postanowienia odsyłającego wynika, że fakt dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej jest bezsporny, zasada neutralności podatkowej wymaga, by zwolnienie od VAT zostało przyznane w razie spełnienia przesłanek merytorycznych, nawet jeśli podatnik pominął pewne wymogi formalne. Dlatego niespełnienie wymogu podania na fakturze właściwych i ważnych numerów VAT dostawcy i nabywcy nie może skutkować odmową prawa do zastosowania stawki 0%, o ile dostawa spełniała kryteria WDT. W takim przypadku można rozważyć wystawienie faktur korygujących / not korygujących wskazujących poprawne numery VAT dostawcy i nabywcy.

Nie oznacza to jednak, że podatnik nie musi sprawdzać numerów VAT swoich kontrahentów unijnych. Wymagania formalnej rejestracji VAT UE mają na celu między innymi, eliminację przestępstw związanych z obrotem towarami w Unii Europejskiej.

Upewnienie się, że dostawa jest realizowana na rzecz podmiotu z Unii Europejskiej, który dysponuje właściwym i ważnym numerem identyfikacyjnym dla celów podatku od wartości dodanej (tj. że jest przypisany do konkretnego podmiotu prawa) jest obowiązkiem podatnika (np. poprzez otrzymania potwierdzenia z Biura Wymiany Informacji Podatkowych w Koninie, działającego od wejścia Polski do Unii Europejskiej).

Polskie sądy administracyjne również wskazują na prounijną wykładnię przepisów ustawy o VAT.

W wyroku z 16 kwietnia 2009 r. (sygn. akt I FSK 1515/07) NSA uznał, że jeśli podatnik posługując się fałszywym numerem VAT-UE działał w dobrej wierze oraz wykonał wszelkie czynności - w granicach rozsądku - dla upewnienia się, że nie bierze udziału w działaniu przestępczym - może uniknąć opodatkowania stawką krajową. Wyrok ten wpisywał się w linię orzeczniczą Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) np. w wyroki w sprawach: Teleos (sygn. akt C 409/04), Euro Tyre Holding (sygn. akt C-430/09) czy też Mecsek-Gabona Kft (sygn. akt C-273/11). W tym ostatnim orzeczeniu Trybunał stwierdził, że sprzedawcy nie można odmówić zastosowania stawki zwolnionej (w Polsce jest to stawka 0%) przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów z tego tylko powodu, że organy skarbowe innego państwa UE wykreśliły numer identyfikacyjny VAT kupującego (mimo tego że choć wykreślenia tego dokonano już po dostawie towaru i miało ono skutek wsteczny od dnia wcześniejszego w stosunku do tej dostawy).

Należy zauważyć, że definicja podatnika VAT jest bardzo szeroka. W szczególności status podatnika nie wynika z samego formalnego faktu dokonania rejestracji na potrzeby tego podatku i uzyskania numeru identyfikacji podatkowej. Jest on okolicznością wynikającą z obiektywnych faktów prowadzenia samodzielnej działalności gospodarczej, bez względu na jej cel lub rezultat. W konsekwencji należy uznać, że numer VAT UE ma charakter dowodu, ułatwiającego jedynie sprawdzenie statusu kontrahenta. Dlatego też, jeśli z różnych przyczyn dostawca nie może uzyskać odpowiedniego numeru identyfikacji podatkowej VAT UE nabywcy to nie oznacza wcale, że nabywca nie jest podatnikiem VAT, a transakcja nie korzysta z 0% stawki podatku.

Brak numeru VAT UE nie może być uznany za wyłączną przesłankę uniemożliwiającą zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie (jeśli pozostałe warunki do zastosowania stawki 0% zostały spełnione, a w szczególności dokonano WDT). Nie oznacza to, że warunek posiadania numeru VAT UE nabywcy można pominąć przy dokonywaniu dostaw wewnątrzwspólnotowych. W każdym przypadku braku tego numeru dostawca powinien działając w dobrej wierze - podejmować wysiłki aby ustalić status podatkowy nabywcy i zgromadzić informacje (wskazówki) potwierdzającej że w danej transakcji ma do czynienia z podatnikiem VAT.

Jak wskazał NSA w wyroku z dnia 6 października 2010 r., sygn., I FSK 1710 „Tak, jak rola ETS jest ocenianie, czy przepisy wspólnotowe są zgodne z zasadą proporcjonalności, tak rola sądu krajowego jest ocena przepisów krajowych co do spełnienia przez nie proporcjonalności środków podejmowanych przez Państwo w odniesieniu do podatnika, w danym określonym stanie faktycznym (...).

Nie kwestionując, co wymaga podkreślenia, co do zasady, obowiązków nałożonych na podatników, zarówno przez przepisy VI Dyrektywy, jak i ustawę polską, dokonywania stosownych rejestracji, nie można też pominąć, że w okolicznościach faktycznych każdej konkretnej sprawy oceny działań podatnika należy dokonywać z uwzględnieniem właśnie zasady proporcjonalności. Zwłaszcza w sytuacji, gdy tak jak w rozpatrywanej sprawie czynność wewnątrzwspólnotowej dostawy towaru, określona w VI Dyrektywie, została dokonana, a tylko warunek wprowadzony przepisami prawa krajowego i to o charakterze formalnym, w sytuacji braku zastrzeżeń dotyczących działań podejmowanych przez podmiot, uniemożliwia w ocenie organów rozpoznanie tej czynności jako WDT i powoduje odmowę prawa do zastosowania preferencyjnej stawki.

Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu rozstrzygnięcia powołał się na wyrok NSA z dnia 11 marca 2010 r., sygn. akt I FSK 1941/08, w którym Sąd uznał, że sam brak rejestracji podatnika, jako podatnika VAT UE, przy braku zagrożenia nieopodatkowania transakcji, nie powinien pozbawiać podatnika stosowania stawki 0%, skoro sama czynność bezsprzecznie została dokonana.

Reasumując z treści art. 138 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE wynika, że do uznania dostawy, która wystąpiła w rzeczywistości za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, konieczne jest ażeby dostawca był podatnikiem podatku VAT oraz, żeby odbiorca także był takim podatnikiem. Jest to warunek materialnoprawny i jego spełnienie pozwała na zachowanie neutralności opodatkowania podatkiem VAT, na którą wskazywał ETS w powołanych wyżej orzeczeniach.

Należy podkreślić, że w niniejszej sprawie warunki te spełniono. Tylko w takim układzie możliwe jest zwolnienie dostawy wewnątrzwspólnotowej z podatku w państwie rozpoczęcia dostawy, gdyż zostanie ona opodatkowana w państwie, w którym nastąpi ostateczna konsumpcja przedmiotu dostawy tj. najprawdopodobniej w państwie z którego pochodzi nabywca. Prowadzi to do wniosku, że specjalna dodatkowa rejestracja podatkowa zarejestrowanego podatnika dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych, która jest przedmiotem niniejszej sprawy, ma charakter czysto formalny. Wymóg ten jako wymóg formalny nie mógł przesądzać w niniejszej sprawie o pozbawieniu podatnika, który spełni warunki materialne do uznania dostawy za dostawę wewnątrzwspólnotowa, prawa do zastosowania stawki 0%, gdyż godziłoby to w zasadę neutralności opodatkowania podatkiem VAT. Przyjęcie tego rodzaju „sankcji” za obowiązującą naruszałoby zasadę neutralności, gdyż uzyskany skutek w postaci pozbawienia podatnika prawa stosowania stawki 0%, byłby niewspółmiernie dolegliwy w stosunku do potrzeby zapewnienia realizacji celów wskazanych w art. 216 Dyrektywy 2006/112/WE.

W niniejszej sprawie Wnioskodawca posiada dokumenty i wiedzę praktyczną dotyczącą tego, iż nabywca jest czynnym podatnikiem podatku od wartości dodanej w państwie siedziby oraz jest w stanie przedstawić na to dokumentację. Wnioskodawca ma pewność, iż nie uczestniczył w oszustwie, S. rozliczyło już WNT z tytułu dostawy używanych środków transportu. Wnioskodawca miał zatem prawo do zastosowania stawki 0% od WDT przedmiotowych towarów.

Reasumując powyższe należy stwierdzić, iż przepis art. 13 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 42 ust. pkt 1 ustawy o VAT jest niezgodny z przepisami art. 138 w zw. z art. 273, art. 216 i 131 dyrektywy 2006/112/ WE w zakresie w jakim pozwala zastosować zwolnienia z VAT wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, gdy przesłanki merytoryczne zostały spełnione, a tylko jeden z warunków formalnych nie był wykonany. Warunek formalny, który można uzupełnić innymi dowodami stwierdzającymi działanie nabywcy w charakterze podatnika podatku od wartości dodanej w państwie siedziby nabywcy.

W takiej sytuacji stosuje się przepisy dyrektywy wprost, z pominięciem wątpliwych przepisów krajowych. Podobna sytuacja miała miejsce w przypadkach, kiedy to sprzedawca dokonując WDT nie posiadał rejestracji VAT UE. Sądy administracyjne były zgodne, iż warunek posiadania aktywnego numeru VAT UE w momencie dostawy jest zbyt restrykcyjny i narusza przepis art. 138 dyrektywy 2006/112/WE. Sam ustawodawca dostrzegając naruszenie przepisów prawa unijnego zliberalizował przepisy w tym względzie. W przypadku posiadania aktywnego numeru VAT UE nabywcy występuje identyczna formalność, która stosowana restrykcyjnie może prowadzić do naruszenia zasady neutralności VAT tak jak w przypadku niniejszej sprawy.

W związku z powyższym Wnioskodawca zwraca się z prośbą o potwierdzenie, że miał prawo do zastosowania stawki 0% do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

• nieprawidłowe – w zakresie niezgodności polskich przepisów z Dyrektywą Rady 2006/112/WE
  
• prawidłowe – w zakresie możliwości zastosowania stawki 0% do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.
  
  
  

Zgodnie z art. 138 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U.UE.L.2006.347.1), Państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów.

Należy zauważyć, że państwa członkowskie uprawnione są do wprowadzania warunków formalnych pozwalających na stwierdzenie, że w danym przypadku doszło do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, zwolnionej z VAT. Ogólne upoważnienie w tym zakresie zawarte zostało w art. 131 dyrektywy, zgodnie z którym zwolnienia przewidziane w rozdziałach 2-9 stosuje się bez uszczerbku dla innych przepisów wspólnotowych i na warunkach ustalanych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania tych zwolnień oraz zapobieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć.

Stosownie do art. 13 ust. 1 ustawy z dnia ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W myśl art. 13 ust. 2 ustawy przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
   
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
   
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
   
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.
   
   

Stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
   
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
   
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.
   
   

W myśl art. 42 ust. 2 ustawy warunki, o których mowa w ust. 1 pkt 1, uznaje się za spełnione również wówczas, gdy nie są spełnione wymagania w zakresie:

1. nabywcy - w przypadkach, o których mowa w art. 13 ust. 2 pkt 3 i 4;
   
2. dokonującego dostawy - w przypadku, o którym mowa w art. 16.
   
   

Stosownie do art. 42 ust. 3 pkt 1 i 3 ustawy dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

• dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
  
• specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku
  
  - z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.
  
  

Jednocześnie zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą i zajmuje się transportem międzynarodowym towarów. Samochody wożą towary klientów do większości krajów Unii Europejskiej oraz do 10 krajów spoza Unii Europejskiej. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT, posiada także aktywny numer VAT UE od wielu lat. Wnioskodawca rozlicza się miesięcznie z obowiązków VAT. Wnioskodawca jest także właścicielem firmy zarejestrowanej we Włoszech (Firma 2), która jest również prowadzona w formie jednoosobowej działalności gospodarczej na terytorium Włoch. Firma 2 została zarejestrowana we Włoszech dnia 13 marca 2012 r. i także zajmuje się przewozem towarów na rzecz osób trzecich. Wnioskodawca posiada dokumenty rejestracyjne Firmy 2 przetłumaczone przez tłumacza przysięgłego na język polski. Obecnie Siedziba znajduje się w B.. Firma 2 prowadzi działalność transportową we Włoszech na podstawie stosownego pozwolenia obowiązującego w tym kraju. Jest włoskim czynnym podatnikiem VAT. Dnia 20 czerwca 2014 r. Wnioskodawca sprzedał do Firmy 2 dwa używane ciągniki siodłowe. Samochody te w dniu sprzedaży nie były nowymi środkami transportu w rozumieniu art. 2 pkt 10 ustawy o VAT. Samochody opuściły Polskę w dniu 21 czerwca 2014 r. na co Wnioskodawca posiada dowody w rozumieniu art. 42 ust. 3 ustawy o VAT. Samochody te są już zarejestrowane we Włoszech i mają włoskie tablice rejestracyjne. Wnioskodawca jest w stanie przedstawić stosowne dokumenty. Firma 2 rozpoznała u siebie wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów (WNT) i wykazało to w stosownych deklaracjach. Włoski podatek od wartości dodanej z tytułu WNT przedmiotowych samochodów został odprowadzony. Firma 2 podała Wnioskodawcy swój numer VAT UE. W związku, z tym, iż firmy te są powiązane osobą właściciela w momencie sprzedaży nie było sprawdzane czy podany numer VAT UE kontrahenta jest aktywny w systemie VIES. Nie istniało ryzyko, iż nabywca nie prowadzi działalności gospodarczej na terytorium Włoch i nie jest podatnikiem VAT czynnym. Wnioskodawca rozliczył przedmiotową dostawę towarów stosując stawkę 0% zgodnie z art. 42 ustawy o VAT w deklaracji za czerwiec 2014 r. Deklaracja VAT-7 została za czerwiec złożona w terminie 25 lipca 2014 r. We wrześniu br. okazało się jednak, iż Firma 2 nie ma aktywnego numeru VAT UE w systemie VIES. Biuro rachunkowe, które rozlicza Firmę 2 we Włoszech nie dopełniło formalnego obowiązku zgłoszenia Firmy 2 jako czynnego podatnika VAT dokonującego transakcji z podmiotami z innych krajów UE. Przy czym należy podkreślić, iż Firma 2 jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT we Włoszech i rozlicza się systematycznie ze sprzedaży swoich usług. Obecnie Firma 2 dopełniła już obowiązków i ma aktywny numer VAT UE.

Wnioskodawca powziął wątpliwość czy w związku z zaistniałą sytuacją miał prawo zastosować stawkę 0% do przedstawionej dostawy towarów.

Przede wszystkim należy zauważyć, że istotą transakcji wewnątrzwspólnotowych jest faktyczne opodatkowanie dostawy towaru w państwie przeznaczenia (do którego towar jest docelowo przemieszczany). Dostawa, która następuje na terytorium państwa dostawcy towarów, jest opodatkowana stawką 0%, a w państwie nabywcy następuje opodatkowanie tej dostawy według stawki podatku tam właściwej. Transakcja opodatkowana w ten sposób ma na celu uniknięcie zakłócania konkurencji, powodowanego podwójnym opodatkowaniem lub brakiem opodatkowania (...). Powyższa charakterystyka transakcji wewnątrzwspólnotowych stanowi jednocześnie podstawową regułę interpretacyjną, jaką należy się kierować przy opodatkowaniu tych transakcji.

W orzeczeniu C-409/04 w sprawie Teleos plc i inni., powołanym również przez Wnioskodawcę, Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej zawarł tezę, gdzie wskazuje na główne cechy dostaw wewnatrzwspólnotowych. Jak podaje, „uznanie danej dostawy lub nabycia za czynności wewnątrzwspólnotowe musi być dokonywane na podstawie elementów obiektywnych, takich jak fizyczne przemieszczenie towarów pomiędzy państwami członkowskimi (...) Wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru następuje, a zwolnienie od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej znajduje zastosowanie tylko wtedy, gdy prawo do rozporządzenia towarem jak właściciel zostało przeniesione na nabywcę i gdy dostawca ustali, że towar ten został wysłany lub przetransportowany do innego państwa członkowskiego oraz w wyniku wysyłki lub transportu fizycznie opuścił terytorium państwa członkowskiego dostawcy”. Tak więc ze wspólnotowej definicji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie wynika obowiązek rejestracji dostawcy towaru jako podatnika. Z kolei zagadnienie neutralności VAT, w aspekcie wymogów formalnych stanowionych przez państwa członkowskie w związku ze zwolnieniem od podatku z tytułu WDT, zostało rozwinięte przez ETS w orzeczeniu w sprawie C-146/05 Albert Collée przeciwko Finanzamt Limburg an der Lahn, na co słusznie wskazuje Wnioskodawca w swoim uzasadnieniu.

Analizując powyższe należy uznać, że dostawa wewnątrzwspólnotowa oznacza dostawę towarów, a więc musi nastąpić przeniesienie prawa do rozporządzenia towarem jak właściciel, towar musi być transportowany pomiędzy dwoma państwami członkowskimi Wspólnoty, a transakcje muszą być dokonywane pomiędzy podatnikami tych państw członkowskich. Tak zdefiniowana wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega zwolnieniu z podatku od towarów i usług, jeśli zostanie odpowiednio udokumentowana.

W związku z powyższym można wysnuć wniosek, że prawo Wnioskodawcy do stosowania stawki 0% zależy, od tego czy faktycznie doszło do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w rozumieniu przepisów prawa wspólnotowego. Uznanie danej dostawy za czynności wewnątrzwspólnotowe musi być dokonywane na podstawie elementów obiektywnych, takich jak fizyczne przemieszczenie towarów pomiędzy państwami, a nie wyłącznie od spełnienia obowiązków formalnych.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności stwierdzić należy, że do uznania dostawy, która wystąpiła w rzeczywistości jako WDT, konieczne jest przejście prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, przemieszczenie towaru pomiędzy dwoma państwami członkowskimi oraz posiadania statusu podatnika przez strony transakcji. Prawo Spółki do zastosowania stawki preferencyjnej 0% zależy przede wszystkim od tego, czy faktycznie doszło do wewnątrzwspólnotowej dostawy towaru w rozumieniu wskazanych wyżej przepisów prawa.

Ponadto, jak wskazał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku C-587/10, „o ile numer identyfikacji dla celów podatku VAT stanowi dowód statusu podatkowego podatnika oraz ułatwia kontrolę czynności wewnątrzwspólnotowych, to jednak jest to wymóg formalny, który w żadnym wypadku nie może podważać zwolnienia z podatku VAT, jeżeli materialne przesłanki zaistnienia dostawy wewnątrzwspólnotowej zostały spełnione.

W związku z tym, o ile zgodne z prawem jest wymaganie, by dostawca działał w dobrej wierze i podjął wszelkie rozsądne środki, aby zapewnić, że operacja w której uczestniczy, nie prowadzi do oszustwa podatkowego, o tyle jednak państwa członkowskie wychodzą poza środki niezbędne konieczne dla prawidłowego zapewnienia poboru podatków, jeżeli odmawiają korzystania ze zwolnienia z podatku VAT dostawy wewnątrzwspólnotowej na tej tylko podstawie, że numer identyfikacji dla celów podatku VAT nie został przekazany przez dostawcę (...)”.

Zatem, Wnioskodawca miał prawo do zastosowania stawki 0% dla opisanej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, pomimo że w momencie dostawy nabywca nie posiadał ważnego numeru identyfikacyjnego dla transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Natomiast, odnosząc się do twierdzenia Wnioskodawcy dotyczącego niezgodności polskich przepisów z Dyrektywą Rady 2006/112/WE, należy zauważyć, że Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-587/10 stwierdził, że „do państw członkowskich należy ustalenie warunków, na jakich zwalniają one dostawy wewnątrzwspólnotowe towarów, kwestia środków dowodowych, jakie mogą zostać przedstawione przez podatnika dla skorzystania ze zwolnienia z podatku VAT należy do kompetencji państw członkowskich.”

Zatem, nie można zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, że warunki określone w art. 42 ust. 1 ustawy są niezgodne z Dyrektywą Rady 2006/112/WE.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w części odnoszącej się do niezgodności polskich przepisów z Dyrektywą Rady 2006/112/WE należało uznać za nieprawidłowe natomiast w części odnoszącej się do możliwości zastosowania stawki 0% do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. 2012, poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.