Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.35.2018.2.ZK
z 29 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 18 stycznia 2018 r. (data wpływu 31 stycznia 2018 r.), uzupełnionym 16 marca 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wskazanych we wniosku wydatków – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 stycznia 2018 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wskazanych we wniosku wydatków. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 27 lutego 2018 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.35.2018.1.ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 16 marca 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca - Sp. z o.o. powstała w 2010 r. i zastąpiła Specjalistyczny Zespół Opieki Zdrowotnej przejmując realizację zadań publicznych - specjalistyczne świadczenia zdrowotne w zakresie leczenia chorób i zaburzeń psychicznych, a także leczenia uzależnień. Jedynym właścicielem Wnioskodawcy jest Samorząd Województwa, który posiada 100% udziałów w Spółce.

W kwietniu 2017 r. został ogłoszony przetarg na wymianę dachu, rekonstrukcję elewacji oraz więźby dachowej w budynku głównym (budynek G), które na skutek upływu czasu oraz działania warunków atmosferycznych uległy znacznemu zniszczeniu. Prace budowlane dotyczące tej części budynku w okresach (latach) poprzednich dotyczyły wyłącznie konserwacji i drobnych napraw korodujących elementów konstrukcji.

Przedmiotowy budynek jest głównym budynkiem zabudowy Spółki, który pełni funkcje głównego wejścia i rozdziału pacjentów na obszar zespołu szpitalnego. Jest pod ochroną konserwatora zabytków i od 1991 r. znajduje się w rejestrze zabytków miasta.

Inwestycja będzie obejmowała rekonstrukcję i odtworzenie pokrycia dachowego w 100%, rekonstrukcję drewnianej więźby dachowej w ponad 35% (z zabezpieczeniem i wzmocnieniem, a w przypadku uszkodzonych krokwi czy kleszczy - ich wymianę) oraz renowację części ceglanych dachu (kominów i gzymsów).

Zarówno drewniana konstrukcja dachu oraz blaszane pokrycie, a także elementy wykończeniowe - obróbki blacharskie, rynny, opierzenia są w złym stanie technicznych. Mają liczne uszkodzenia mechaniczne, korozyjne, a także ubytki i odkształcenia. Ze względu na materiał, z którego wykonane jest pokrycie dachu niemożliwe jest odzyskanie, nawet części blachy obecnie pokrywającej dach.

Dach obecnie pokryty jest łupkiem cynkowym, który zostanie wymieniony na materiał o wysokiej odporności na korozję, warunki atmosferyczne oraz ogień. Z uwagi na zwiększone wymagania w zakresie parametrów fizyko-mechanicznych przy wymianie pokrycia dachowego będzie zastosowana technologia nowej generacji.

Nowe pokrycie charakteryzuje się dużą trwałością, brakiem dodatkowych czynności konserwacyjnych, lekkością oraz możliwością powtórnego przerobu. Dodatkowo materiał stanowi szczególne tworzywo z punktu widzenia technicznego, jak i estetycznego, gdyż można go różnorodnie formować, jak i przerabiać. Na jego powierzchni, pod wpływem warunków atmosferycznych, tworzy się samoczynnie warstwa ochronna, która powoduje wysoką odporność korozyjną. Cechuje go niewielki współczynnik rozszerzalności termicznej, dobra odporność na przeginanie oraz wysokie właściwości mechaniczne, w tym duża odporność na pełzanie. Jak również powolne utlenianie się jego powierzchni w wyniku warunków atmosferycznych, powstała na powierzchni materiału patyna tworzy warstwę ochronną, która zabezpiecza przed szkodliwymi czynnikami zewnętrznymi. Elementy nowego pokrycia dachowego przy modernizacjach można oddawać w punktach skupu surowców wtórnych. Są one następnie przetwarzane w zakładach hutniczych bez szkody dla środowiska. Po przetworzeniu otrzymuje się z nich pełnowarościowy materiał, który może posłużyć przy budowie następnego obiektu. Jest to zgodnie z aktualnymi, światowymi tendencjami ochrony środowiska naturalnego i powtórnego wykorzystania materiałów. Wymiana pokrycia dachowego, rewitalizacji elewacyjnych części dachu oraz zabytkowej więźby dachowej znacznie przekracza znamiona zwykłego bieżącego remontu, którego celem jest utrzymanie środka trwałego w niepogorszonym stanie. Wykonanie tego remontu zasadniczo przekroczy prace mające na celu utrzymanie w normalnej funkcjonalności. Zauważyć należy, że w tak dużym zakresie remont dachu miał miejsce w latach powojennych.

Gwarancja na wykonanie prac remontowych wynosi zgodnie z ofertą wykonawcy 72 miesiące. Wnioskować należy, że kolejny tego typu remont będzie miał miejsce dopiero za około 20-25 lat. W związku z powyższym koszty poniesione na remont dachu powinny zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych być rozłożone w czasie współmiernie do stopnia zużywalności środka trwałego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

1. Czy wymiana pokrycia dachowego, rekonstrukcja ceglanej elewacji oraz rekonstrukcja drewnianej więźby dachowej w budynku głównym będą stanowiły koszty uzyskania przychodu w okresie poniesienia, czy też zwiększą wartość początkową środka trwałego, jako remont odtworzeniowy i będą amortyzowane w czasie?
2. Jeśli zakres prac nie odpowiada definicji remontu odtworzeniowego, ze skutkiem na wzrost wartości środka trwałego, to czy podatnik powinien odnieść w czasie poprzez rozliczenia międzyokresowe kosztów, koszty tego remontu przez cały okres przewidywanej używalności dachu?

(pytania oznaczone we wniosku Nr 1 i 2)

Ad.1. Zdaniem Wnioskodawcy, wymiana pokrycia dachowego, rekonstrukcja ceglanej elewacji oraz drewnianej więźby dachowej przy zastosowaniu technologii nowej generacji znacznie podniosą wartość środka trwałego, w wyniku ulepszenia środek trwały zostanie unowocześniony i tym samym wydatki na ulepszenie oraz modernizację powinny zwiększyć jego wartość początkową i być rozliczane w czasie, poprzez amortyzację, na podstawie art. 16 ust. l pkt 1 lit. c i art. l6g ust. 13 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowego od osób prawnych.

O tym, czy dany wydatek może być zaliczony do kosztu uzyskania przychodu w całości jako remont, czy poprzez odpisy amortyzacyjne - jako ulepszenie decyduje przede wszystkim zakres rzeczowy wykonanych prac.

Istotą remontu jest przywrócenie stanu technicznego użytkowania środka trwałego wraz z zużytych składników technicznych, niezmieniające jego charakteru i funkcji, następujące w trakcie eksploatacji środka trwałego i wynikające z tej eksploatacji.

Zatem remont to działania zmierzające do przywrócenia pierwotnych cech użytkowych składników majątkowych, utraconych na skutek ich użytkowania.

Ulepszeniem środka trwałego w rozumieniu ustawy o CIT jest z kolei jego przebudowa, rozbudowa, rekonstrukcja, adaptacja lub modernizacją. Zakres prac ulepszeniowych powinien wyrażać się zmianą dotychczasowej użyteczności środka trwałego, np. zmianą standardu, funkcji i przeznaczenia, w tym przystosowania go do potrzeb wynikających z danego rodzaju działalności gospodarczej. Z przywołanej regulacji art. 16g ust. 13 ustawy o CIT, wynika bowiem wprost, że ponoszone wydatki kwalifikowane są jako skutkujące ulepszeniem, o ile powodują wzrost wartości użytkowej środka trwałego w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych, ich eksploatacją.

Zakres wykonanych prac mieści się w definicji rekonstrukcji, a tym samym zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych, w kategorii ulepszenia środka trwałego.

Zdaniem Wnioskodawcy, prace, które będą przeprowadzone podczas wymiany pokrycia dachowego, rekonstrukcji ceglanej elewacji oraz więźby drewnianej podniosą parametry techniczne, nastąpi znaczny wzrost wartości użytkowej budynku w stosunku do jego wartości z dnia przyjęcia mierzony wydłużeniem okresu użytkowania, który będzie stanowił podstawę naliczenia odpisów amortyzacyjnych. Czynności, które będą przeprowadzone będą miały charakter modernizacyjny oraz odtworzeniowy.

Biorąc pod uwagę opinie ekspertów z zakresu budownictwa kolejny remont konstrukcji i pokrycia dachu, nie wliczając remontów bieżących i prac konserwujących utrzymujących dach w niepogorszonym stanie, będzie miał miejsce za około 50 lat.

Podsumowując, nakłady poniesione na rekonstrukcję dachu istotnie wpłyną na wartość rynkową obiektu podnosząc jakość eksploatacji budynku.

W związku z powyższym, koszty tego remontu powinny zostać odniesione na podwyższenie wartości środka trwałego (budynku) i rozliczane w czasie, zgodnie ze stawką amortyzacyjną 2,5%, na podstawie załącznika nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ad.2. Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku gdy zakres przeprowadzonych prac nie będzie odpowiadał definicji remontu odtworzeniowego, powinien wydatki odnieść w czasie poprzez rozliczenia międzyokresowe kosztów.

Podstawą do rozliczenia poniesionych kosztów w czasie jest ekspertyza specjalisty z zakresu budownictwa mówiąca o tym, że kolejny remont konstrukcji i pokrycia dachu, nie wliczając bieżących remontów i prac konserwujących utrzymujących dach w niepogorszonym stanie, będzie miał miejsce za około 50 lat.

Zgodnie z art. 15 ust. l ustawy podatku dochodowego od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Zatem do kosztów uzyskania można zaliczyć wydatki zarówno bezpośrednio związane z przychodami, które Spółka osiągnęła jako podmiot gospodarczy, a także wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach.

Zdaniem Wnioskodawcy, wymiana pokrycia dachowego posiada znamiona remontu generalnego środka trwałego, który stanowi majątek niezbędny do prowadzenia działalności gospodarczej. W związku z powyższym wydatek ten uznany będzie jako pośredni koszt uzyskania przychodu, gdyż nie można go jednoznacznie powiązać z konkretnym przychodem. Kwestię te reguluje art. 15 ust. 4d ww. ustawy, który stanowi, iż koszty uzyskania przychodu, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są potrącane w dacie ich poniesienia. Jeśli jednak dotyczą one okresu, który przekracza rok podatkowy i nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, to w tej sytuacji stanowią koszty uzyskania przychodu proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W ocenie Wnioskodawcy, koszt ten powinien zostać rozliczony w czasie i ujęty bilansowo na kontach czynnych rozliczeń międzyokresowych kosztów, odpisany w kwocie dotyczącej danego roku obrotowego. Dla celów podatkowych wydatek ten zostanie rozliczony w tym samym czasie oraz w takiej samej wysokości, zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2343, ze zm. dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Przepis powyższy oznacza, że podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich kosztów, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Zatem kosztem uzyskania przychodu są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Podkreślić przy tym należy, że to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 updop.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Zgodnie z art. 16g ust. 13 updop, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Z cyt. powyżej art. 16g ust. 13 updop wynika, że ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek. Przebudową jest rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, nie powodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury. Rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury określonego składnika majątku. Rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały. Zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych. Adaptacja polega natomiast na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił, a modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej.

Ulepszenie środka trwałego polega zatem na dokonywaniu nakładów na tenże środek, które powodują wzrost wartości użytkowej tego środka. Wydatki o charakterze ulepszeniowym, podlegają zaliczeniu do ww. kosztów poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od podwyższonej wartości początkowej środka trwałego. Jeżeli jednak wydatki te nie przekroczą kwoty 10 000 zł, mogą podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu jednorazowo w dacie poniesienia.

Z powyższego przepisu wynika jednoznacznie, że istotne dla oceny robót jako ulepszenia jest porównanie stanu obiektu z dnia przyjęcia do używania, rodzaju robót i stanu obiektu po ich dokonaniu.

Od ww. wydatków ulepszeniowych, należy odróżnić wydatki remontowe dotyczące środków trwałych, które podlegają zaliczeniu bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, o ile spełniają przesłanki uznania ich za ww. koszty, wskazane w art. 15 ust. 1 updop.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji remontu, dlatego też zasadne jest w tym przypadku odwołanie się do definicji sformułowanej w innych aktach prawnych, a w szczególności w przepisach prawa budowlanego. Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1332 ze zm.), remontem jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Istotą remontu są zatem wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych następujące w toku eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji, niezwiększające jego wartości początkowej. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.

Przed zakwalifikowaniem określonych wydatków do inwestycji lub remontów należy każdorazowo w stosunku do konkretnego środka trwałego szczegółowo przeanalizować zakres rzeczowy wykonywanych robót, porównując je do stanu istniejącego na podstawie dokumentacji technicznej, a w przypadku wątpliwości co do prawidłowej kwalifikacji poniesionych wydatków oprzeć się na opinii biegłego, który w oparciu o stosowną dokumentację i oględziny wypowie się co do charakteru poniesionych nakładów. Przy ocenie wydatków - czy są to wydatki na remont - należy brać pod uwagę zmieniającą się rzeczywistość gospodarczą i postęp techniczny, mające wpływ na sposób i środki realizowania robót tym pojęciem objętych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika m.in., że w kwietniu 2017 r. został ogłoszony przetarg na wymianę dachu, rekonstrukcję elewacji oraz więźby dachowej w budynku głównym Wnioskodawcy, które na skutek upływu czasu oraz działania warunków atmosferycznych uległy znacznemu zniszczeniu. Prace budowlane dotyczące tej części budynku we wcześniejszych latach dotyczyły wyłącznie konserwacji i drobnych napraw korodujących elementów konstrukcji. Inwestycja będzie obejmowała rekonstrukcję i odtworzenie pokrycia dachowego w 100%, rekonstrukcję drewnianej więźby dachowej w ponad 35% (z zabezpieczeniem i wzmocnieniem, a w przypadku uszkodzonych krokwi czy kleszczy - ich wymianę) oraz renowację części ceglanych dachu (kominów i gzymsów). Zarówno drewniana konstrukcja dachu oraz blaszane pokrycie, a także elementy wykończeniowe - obróbki blacharskie, rynny, opierzenia są w złym stanie technicznych. Mają liczne uszkodzenia mechaniczne, korozyjne, a także ubytki i odkształcenia. Wymiana pokrycia dachowego, rewitalizacja elewacyjnych części dachu oraz zabytkowej więźby dachowej znacznie przekracza znamiona zwykłego bieżącego remontu, którego celem jest utrzymanie środka trwałego w niepogorszonym stanie. Wykonanie tego remontu zasadniczo przekroczy prace mające na celu utrzymanie budynku w normalnej funkcjonalności.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że skoro jak wynika z wniosku, prace inwestycyjne, które Wnioskodawca zamierza wykonać w ww. zabytkowym budynku (środku trwałym):

• będą obejmowały rekonstrukcję drewnianej więźby dachowej, wymianę pokrycia dachowego oraz rekonstrukcję ceglanej elewacji w zabytkowym budynku Wnioskodawcy,
• podniosą parametry techniczne budynku i spowodują znaczny wzrost wartości użytkowej budynku, mierzonej zwłaszcza okresem użytkowania,
• przekraczają znamiona zwykłego bieżącego remontu, którego celem jest utrzymanie środka trwałego w niepogorszonym stanie,
  
  

stwierdzić należy, że ww. prace mają charakter ulepszeniowy, co oznacza, że wydatki poniesione z tego tytułu, mogą zostać zaliczone do kosztów podatkowych, poprzez dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od powiększonej o kwotę tych wydatków, zgodnie z art. 16 g ust. 13 updop, wartości początkowej tego składnika majątku (środka trwałego).

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy, uznano za prawidłowe.

Jednocześnie zauważyć należy, że stosownie do zadanego pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 wyznaczającego zakres rozpatrzenia wniosku, w niniejszej interpretacji nie odniesiono się do prawidłowości zastosowania przez Wnioskodawcę 2,5% stawki amortyzacyjnej, o której mowa w stanowisku Wnioskodawcy.

Wskazać także trzeba, że skoro stanowisko Wnioskodawcy dot. pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 uznano za prawidłowe, to bezprzedmiotowym jest odnoszenie się do pytania oznaczonego we wniosku Nr 2 i dokonywanie w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy. Pytanie to ma bowiem charakter alternatywny – uzależniony od stwierdzenia nieprawidłowości stanowiska dot. pytania oznaczonego we wniosku Nr 1.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Do wniosku dołączono dokument źródłowy. Jednakże zauważyć należy, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny dołączonych do wniosku dokumentów źródłowych; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.