Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.24.2018.2.AM
z 13 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 stycznia 2018 r. (data wpływu 12 stycznia 2018 r.) oraz piśmie z dnia 26 lutego 2018 r. (data nadania 26 lutego 2018 r., data wpływu 27 lutego 2018 r.) uzupełniającym braki formalne wniosku na wezwanie Nr 0114-KDIP2-2.4010.24.2018.1.AM z dnia 22 lutego 2018 r. (data nadania 23 lutego 2018 r., data doręczenia 23 lutego 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• zaliczenia kosztów finansowych (kosztów finansowania dłużnego) związanych z otrzymanym kredytem inwestycyjnym na zakup lokalu użytkowego do kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe;

• stosowania przepisów dotyczących obowiązku wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów kosztów finansowania dłużnego w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2018 r. do odsetek od kredytu inwestycyjnego, którego kwota została Wnioskodawcy faktycznie przekazana w 2014 r. – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 12 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością prowadząca działalność pod firmą: K. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, zwana dalej stroną, Spółką lub wnioskodawcą, jest podatnikiem czynnym VAT, w zakresie podatku od towarów i usług zobowiązana jest do składania deklaracji miesięcznych. W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych rokiem obrotowym (podatkowym) dla Spółki jest rok kalendarzowy. Strona nie przywiduje, aby po dniu 1 stycznia 2017 r. dokonała zmiany roku obrotowego (podatkowego). Zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych Spółka opłaca kwartalnie. Aktualnie głównym przedmiotem działalności Spółki jest wynajem lokalu użytkowego dla podmiotów gospodarczych. Spółka jest właścicielem lokalu użytkowego o wartości netto 3.911.295,00 zł. Na dzień złożenia wniosku kapitał zakładowy Spółki wynosi 1.585.000,00 zł. Strona ww. lokal użytkowy nabyła za kredyt inwestycyjny na podstawie umowy zawartej w dniu 15 maja 2014 r. z M., zwanym dalej Bankiem. Na dzień 31 grudnia 2017 r. zadłużenie z tytułu powyżej opisanego kredytu wynosi 1.818.001,00 zł. W roku podatkowym 2017 r. w okresie od dnia 1 stycznia 2017 r. do dnia 31 grudnia 2017 r. Spółka z tytułu wynajmu lokalu użytkowego oraz z innych tytułów uzyskała przychody netto w kwocie 617.397,00 zł. Strona przewiduje, że przychody Spółki z działalności w roku 2018 i latach następnych nie powinny być znacząco wyższe od kwoty 617.397 zł. Wnioskodawca w roku podatkowym 2017 r. z tytułu zwartej umowy na kredyt inwestycyjny z Bankiem zapłacił odsetki w kwocie 146.673,00 zł. Strona przewiduje, iż w roku 2018 i w latach podatkowych następnych kwota zapłaconych odsetek od ww. kredytu nie powinna przekroczyć kwoty 146.673,00 zł. Raty kredytowe oraz należne odsetki są opłacane przez stronę terminowo. Strona przewiduje, iż za rok podatkowy 2017 r. uzyska zysk netto w kwocie nie niższej niż 250.000,00 zł.

Pismem z dnia 26 lutego 2018 r. (data wpływu 27 lutego 2018 r.) Wnioskodawca uszczegółowił przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego i wskazał, że do dnia 31 grudnia 2017 r. M. S.A. jako kredytobiorca (winno być kredytodawca – przyp. organu) Spółki nie był kredytobiorcą (winno być kredytodawcą – przyp. organu) kwalifikowanym w rozumieniu przepisów art. 16 ust. 1 pkt 60 i pkt 61 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2343), które to przepisy zostały uchylone z dniem 1 stycznia 2018 r. na podstawie art. 2 pkt 19 tiret dwunaste ustawy z dnia 27 października 2017 r. (Dz. U. 2017 r., poz. 2175), w brzmieniu obowiązującym do końca 2017 r., tj. M. S.A. nie był podmiotem posiadającym bezpośrednio lub pośrednio nie mniej niż 25,00% udziałów w Spółce oraz nie istniał podmiot, który posiadał bezpośrednio nie mniej niż po 25,00% udziałów (akcji) zarówno u wnioskodawcy jak i M. S.A., który udzielił Spółce kredytu. Wskazać należy, iż na dzień 1 stycznia 2018 r. udziałowcami strony (100,00%) są wyłącznie dwie osoby fizyczne. Kredytobiorca (winno być kredytodawca – przyp. organu), tj. M. S.A. dokonał faktycznego przekazania udzielonego kredytu Spółce w dniu 26 maja 2014 r. Strona przewiduje, iż nadwyżka kosztów finansowania dłużnego Wnioskodawcy w roku podatkowym 2018 r. nie przekroczy kwoty w wysokości 3.000.000,00 zł (trzy miliony złotych ).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółce po dniu 1 stycznia 2018 r. będzie przysługiwało prawo zaliczania do kosztów uzyskania przychodu wszelkich kosztów finansowych (kosztów finansowania dłużnego) związanych z opisanym powyżej kredytem inwestycyjnym na zakup wynajmowanego lokalu użytkowego ?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zdaniem strony ustawodawca ustalił w znowelizowanej ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, iż podatnicy o których mowa w art. 3 ust. 1 u.p.d.o.p., do których to podatników Spółka się zalicza, będą obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej. Wskazując jednocześnie w ust. 14 , iż przepisu ust. 1 nie stosuje się do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w części nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3 000 000 zł; jeżeli rok podatkowy podatnika jest dłuższy albo krótszy niż 12 miesięcy, kwotę tego progu oblicza się, mnożąc kwotę 250 000 zł przez liczbę rozpoczętych miesięcy roku podatkowego podatnika. Wskazać należy w przedmiotowej sprawie, iż strona przewiduje, iż koszty finansowania dłużnego w roku 2018 i latach podatkowych następnych nie przekroczą kwoty w wysokości 3.000.000,00 zł. Dlatego też reasumując powyższe należy uznać, iż Spółce po dniu 1 stycznia 2018 r. będzie przysługiwało prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wszelkich kosztów finansowych (kosztów finansowania dłużnego) związanych z opisanym powyżej kredytem inwestycyjnym uzyskanym na zakup lokalu użytkowego. Znamiennym sprawą jest też fakt, iż Spółka posiada zdolność kredytową gdyż w terminie spłaca należne raty kredytowe oraz odsetki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się w zakresie:

• zaliczenia kosztów finansowych (kosztów finansowania dłużnego) związanych z otrzymanym kredytem inwestycyjnym na zakup lokalu użytkowego do kosztów uzyskania przychodów za prawidłowe;

• stosowania przepisów dotyczących obowiązku wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów kosztów finansowania dłużnego w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2018 r. do odsetek od kredytu inwestycyjnego, którego kwota została Wnioskodawcy faktycznie przekazana w 2014 r. za nieprawidłowe.
  
  

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2343; dalej: updop).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W konsekwencji, kosztem uzyskania przychodu jest wyłącznie taki koszt, który spełnia łącznie warunki, określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj.:

• został poniesiony przez podatnika,
  

• jego poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów ze źródła przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, tj. istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych ze źródła przychodów, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania oraz
  

• nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 powołanej ustawy.
  
  
  

Podatnik kwalifikując zatem poniesione wydatki do kosztów uzyskania przychodów powinien kierować się podstawową zasadą zaistnienia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a możliwością osiągnięcia z tego tytułu przychodu, albowiem to na nim spoczywa ciężar udowodnienia, że jego poniesienie ma (lub może mieć) wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów).

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

O ile udzielenie kredytu jest neutralne podatkowo dla stron umowy, o tyle odsetki z nim związane, do poniesienia których jest zobowiązany kredytobiorca (tu: Spółka), po spełnieniu określonych warunków mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Koszty kredytu (pożyczki), tj. naliczone odsetki od kredytu, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w momencie ustalonym zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a lub art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a powołanej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów) (…). W myśl art. 16 ust. 1 pkt 11 tej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz nie zapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

Na mocy przepisów ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017 r., poz. 2175; dalej jako: ustawa nowelizująca) nastąpiła nowelizacja przepisów ograniczających wysokość zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów odsetek (kosztów finansowania dłużnego).

Zgodnie ze znowelizowanym art. 15c ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2343, z późn. zm.) podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

W myśl art. 15c ust. 3 przez nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego rozumie się kwotę, o jaką poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, przewyższają uzyskane przez podatnika w tym roku podatkowym podlegające opodatkowaniu przychody o charakterze odsetkowym.

Koszty finansowania dłużnego to, zgodnie z ust. 12 artykułu 15c, wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione.

Natomiast przez przychody o charakterze odsetkowym rozumie się przychody z tytułu odsetek, w tym odsetek skapitalizowanych, oraz inne przychody równoważne ekonomicznie odsetkom odpowiadające kosztom finansowania dłużnego (art. 15c ust. 13).

Ustawodawca przewidział również wyłączenie stosowania art. 15c ust. 1. Zgodnie bowiem z art. 15c ust. 14 przepisu ust. 1 nie stosuje się do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w części nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3 000 000 zł; jeżeli rok podatkowy podatnika jest dłuższy albo krótszy niż 12 miesięcy, kwotę tego progu oblicza się, mnożąc kwotę 250 000 zł przez liczbę rozpoczętych miesięcy roku podatkowego podatnika.

Należy również zwrócić uwagę na przepisy przejściowe wprowadzające znowelizowane przepisy dotyczące obowiązku wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów kosztów finansowania dłużnego. Stosownie do art. 7 ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne do odsetek od kredytów (pożyczek), w przypadku których kwota udzielonego podatnikowi kredytu (pożyczki) została temu podatnikowi faktycznie przekazana przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się przepisy art. 15c lub art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 oraz ust. 6, 7b, 7g i 7h ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu dotychczasowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2018 r.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego Wnioskodawcy w dniu 15 maja 2014 r. został udzielony kredyt inwestycyjny. Kwota kredytu została Wnioskodawcy faktycznie przekazana w dniu 26 maja 2014 r. W związku z powyższym Spółka powzięła wątpliwość czy po dniu 1 stycznia 2018 r. Spółce będzie przysługiwało prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich kosztów finansowych (kosztów finansowania dłużnego) związanych z opisanym kredytem.

Z uwagi na fakt, że kwota udzielonego kredytu została Spółce faktycznie przekazana 26 maja 2014 r. do ustalenia czy Spółka będzie miała prawo zaliczyć w całości koszty finansowania dłużnego związanego z uzyskanym kredytem, w szczególności czy odsetki od tego kredytu mogą stanowić koszty uzyskania przychodu należy w świetle przepisów przejściowych rozpatrywać w oparciu o treść przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu przed 1 stycznia 2018 r. nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2018 r.

Jednocześnie zwrócić należy uwagę, że zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r. poz. 1328, "Ustawa zmieniająca"), do odsetek od pożyczek (kredytów), w przypadku których kwota udzielonej podatnikowi pożyczki (kredytu) została temu podatnikowi faktycznie przekazana przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się przepisy art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 oraz ust. 6 ustawy wymienionej w art. 1 (tj. ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych), w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2015 r.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2014 r. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:

• odsetek od pożyczek (kredytów) udzielonych spółce przez jej wspólnika posiadającego nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki albo wspólników posiadających łącznie nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki, jeżeli wartość zadłużenia spółki wobec wspólników tej spółki posiadających co najmniej 25% udziałów (akcji) i wobec innych podmiotów posiadających co najmniej 25% udziałów w kapitale takiego wspólnika osiągnie łącznie trzykrotność wartości kapitału zakładowego spółki – w części, w jakiej pożyczka (kredyt) przekracza tę wartość zadłużenia, określoną na dzień zapłaty odsetek; przepisy te stosuje się odpowiednio do spółdzielni, członków spółdzielni oraz funduszu udziałowego takiej spółdzielni (art. 16 ust. 1 pkt 60);
  

• odsetek od pożyczek (kredytów) udzielonych przez spółkę innej spółce, jeżeli w obu tych podmiotach ten sam wspólnik posiada nie mniej niż po 25% udziałów (akcji), a wartość zadłużenia spółki otrzymującej pożyczkę (kredyt) wobec wspólników tej spółki posiadających co najmniej 25% jej udziałów (akcji) i wobec innych podmiotów posiadających co najmniej 25% udziałów w kapitale tych wspólników oraz wobec spółki udzielającej pożyczki (kredytu) osiągnie łącznie trzykrotność wartości kapitału zakładowego spółki – w części, w jakiej pożyczka (kredyt) przekracza tę wartość zadłużenia, określoną na dzień zapłaty odsetek; przepisy te stosuje się odpowiednio do spółdzielni, członków spółdzielni oraz funduszu udziałowego takiej spółdzielni (art. 16 ust. 1 pkt 61).
  
  
  

Z uwagi na fakt, iż art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 updop wprowadza ograniczenia w możliwości zaliczenia odsetek od pożyczek udzielonych przez kwalifikowanych pożyczkodawców do kosztów podatkowych, przepis ten należy interpretować ściśle, z zastosowaniem wykładni językowej.

Konsekwentnie, dla oceny wystąpienia skutków podatkowych wynikających z art. 16 ust. 1 pkt 60 i pkt 61 updop w postaci braku możliwości zaliczania do kosztów podatkowych całej kwoty bądź części odsetek od pożyczek, należy w pierwszym rzędzie ocenić wystąpienie określonych powiązań kapitałowych pomiędzy pożyczkobiorcą a pożyczkodawcą na dzień udzielenia pożyczki.

Niewystąpienie tych powiązań powoduje, iż ograniczenia dotyczące tzw. cienkiej kapitalizacji nie znajdują zastosowania. Jeśli więc pożyczka została udzielona przez podmiot, który na dzień udzielenia pożyczki nie spełniał warunku uznania za tzw. podmiot kwalifikowany, wówczas powyższy warunek, nie zostaje spełniony i odsetki od takiej pożyczki nie będą podlegać ograniczeniom wynikającym z przepisów o tzw. niedostatecznej kapitalizacji.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego M. S.A. jako kredytodawca Spółki nie był kredytodawcą kwalifikowanym w rozumieniu przepisów art. 16 ust. 1 pkt 60 i pkt 61 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. M. S.A. nie był podmiotem posiadającym bezpośrednio lub pośrednio nie mniej niż 25,00% udziałów w Spółce oraz nie istniał podmiot, który posiadał bezpośrednio nie mniej niż po 25,00% udziałów ( akcji) zarówno u wnioskodawcy jak i M. S.A., który udzielił Spółce kredytu. Wskazać należy, iż na dzień 1 stycznia 2018 r. udziałowcami strony (100,00%) są wyłącznie dwie osoby fizyczne.

Tym samym na moment udzielenia i wypłacenia kredytu, nie zostały spełnione warunki skutkujące ograniczeniem możliwości zaliczania odsetek do kosztów uzyskania przychodu, uregulowane w art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym do 1 stycznia 2015 r., w konsekwencji nie miały zastosowania ograniczenia w zaliczeniu odsetek od tego kredytu do kosztów uzyskania przychodów. Powyższe ma zastosowanie do odsetek od uzyskanego kredytu inwestycyjnego do dnia 31 grudnia 2018 r. Z dniem 1 stycznia 2019 r. do wskazanych odsetek od kredytu inwestycyjnego zastosowanie znajdą przepisy art. 15c w brzmieniu nadanym ustawą nowelizującą z dnia 27 października 2017 r.

Jak wynika z okoliczności przedstawionych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Wnioskodawca przewiduje, że koszty finansowania dłużnego w roku 2018 i latach podatkowych następnych nie przekroczą kwoty 3 000 000 zł.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że do odsetek od opisanego we wniosku kredytu inwestycyjnego (od 1 stycznia 2019 r.) oraz innych kosztów finansowania dłużnego związanych z uzyskaniem tego kredytu i z korzystaniem z niego zastosowanie znajdzie art. 15c ust. 14, zgodnie z którym przepisu ust. 1 nie stosuje się do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w części nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3 000 000 zł.

A zatem Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów kosztów związanych z uzyskaniem środków finansowych z kredytu inwestycyjnego opisanego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i z korzystaniem z tych środków.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów po dniu 1 stycznia 2018 r. wszelkie koszty finansowe (koszty finansowania dłużnego) związane z opisanym we wniosku kredytem inwestycyjnym na zakup wynajmowanego lokalu użytkowego, należy uznać za prawidłowe.

Wskazać jednakże należy, że do końca 2018 r. do odsetek od wskazanego kredytu, którego kwota została Wnioskodawcy faktycznie przekazana w 2014 r. zastosowanie znajdą przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2015 r. zgodnie z art. 7 ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017 r., poz. 2175) oraz art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r. poz. 1328), a nie jak wskazano w stanowisku własnym Wnioskodawcy przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2018 r. i dlatego w tym zakresie uznano stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.