2018.04.13 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.46.2018.1.MJ
z 13 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 9 lutego 2018 r. (data wpływu 14 lutego 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie oceny prawidłowości przyjętego przez Spółkę sposobu ustalania miesięcznej zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 lutego 2018 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie oceny prawidłowości przyjętego przez Spółkę sposobu ustalania miesięcznej zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, Spółka z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) został utworzony przez Województwo na mocy uchwały Sejmiku Województwa z 28 września 2009 r., w celu realizacji zadań z zakresu organizacji publicznego transportu zbiorowego w postaci kolejowych przewozów pasażerskich na terenie Województwa.

Działalność Spółki jest dofinansowywana z budżetu jednostki samorządu terytorialnego w formie rekompensaty, zgodnie z obowiązującą umową o świadczenie usług publicznych w zakresie wojewódzkich kolejowych przewozów pasażerskich zawartą z Województwem, co do zasady na okres obowiązywania rozkładu jazdy (który nie pokrywa się z przyjętym przez Spółkę rokiem podatkowym). Okres obowiązywania rozkładu jazdy to np. okres od 13 grudnia 2015 r. do 10 grudnia 2016 r.

Województwo wypłaca aktualnie Wnioskodawcy rekompensatę na podstawie umowy o świadczenie usług publicznych w zakresie wojewódzkich kolejowych przewozów pasażerskich (dalej: „Umowa”). Umowa jako okres rozliczeniowy przyjmuje aktualny rozkład jazdy.

Rekompensata jest wypłacana w trakcie roku podatkowego na rachunek bankowy Spółki w miesięcznych transzach, których wysokość jest określona w planie finansowym na dany rozkład jazdy, który stanowi załącznik do Umowy. Plan ten określa planowane w danym rozkładzie jazdy koszty (koszty kwalifikowane) i przychody z organizacji działalności transportowej. Wnioskodawca księguje otrzymane transze na bieżąco w trakcie roku podatkowego.

Obliczone na podstawie planu finansowego i wypłacone w trakcie roku transze rekompensaty, mogą nie odpowiadać swoją wysokością rekompensacie, którą obliczono zgodnie z Umową na podstawie rzeczywistych przychodów i kosztów (tj. rekompensaty planowo należnej). Wnioskodawca w trakcie roku podatkowego na bieżąco weryfikuje wysokość rekompensaty planowo należnej w stosunku do rekompensaty skalkulowanej na podstawie planu finansowego. Zgodnie z Umową, Spółka przygotowuje kwartalne informacje, w których wskazuje rzeczywiste przychody i koszty za dany kwartał oraz rzeczywiście należną kwotę rekompensaty za ten okres. Ewentualna nadwyżka może zostać zaliczona na poczet kolejnej prognozowanej transzy.

Ostatecznego rozliczenia otrzymanych transz Wnioskodawca dokonuje po zamknięciu rozkładu jazdy (tj. w kolejnym roku podatkowym), w oparciu o koszty rzeczywiście poniesione i faktycznie otrzymane przychody, na podstawie których ustalana jest należna kwota rekompensaty. Na tej podstawie Spółka ustala, czy doszło po jej stronie do powstania nadpłaty czy niedopłaty z tytułu rekompensaty za dany rozkład jazdy.

Spółka kwalifikuje kwoty rekompensaty jako przychód podatkowy, który na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 47 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2343 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”) podlega zwolnieniu z opodatkowania.

Jednocześnie, biorąc pod uwagę regulację zawartą w art. 16 ust. 1 pkt 58 ustawy o CIT, Spółka przy dokonywaniu podatkowego rozliczenia wydatków podlegających finansowaniu z rekompensaty, korzysta z uproszczenia w postaci wskaźnika procentowego, który jest wykorzystywany do określania kwoty rekompensaty przeznaczonej na finansowanie kosztów, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodów na innej podstawie niż art. 16 ust. 1 pkt 58 ustawy o CIT (dalej: „Wskaźnik”).

Wskaźnik zbudowany jest w oparciu o następujący wzór:

W = NKUP/KK x 100%

gdzie:

NKUP – oznacza sumę kosztów, które z mocy ustawy o CIT nie stanowią kosztu uzyskania przychodów i które jednocześnie Spółka będzie finansowała ze środków pochodzących z rekompensaty;

KK – suma kosztów zakwalifikowanych do sfinansowania ze środków pochodzących z rekompensaty.

W celu ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego, Spółka stosuje opisaną poniżej metodologię (dalej: „Metodologia”):

w pierwszej kolejności Spółka kalkuluje podatkowe koszty i przychody – bez uwzględniania faktycznie otrzymanych wpłat rekompensat w danym roku,
następnie Spółka ustala przychód podatkowy w wysokości faktycznie otrzymanych wpłat rekompensat w danym roku, który traktowany jest przez Spółkę jako przychód zwolniony z opodatkowania,
ustaloną kwotę kosztów podatkowych Spółka koryguje o Wskaźnik,
Spółka ustala faktyczną kwotę przychodów podatkowych,
Spółka ustala faktyczną kwotę kosztów podatkowych.

Metodologia stanowi również podstawę do kalkulacji przez Spółkę zaliczek na podatek w trakcie roku podatkowego.

Biorąc pod uwagę, iż – jak wskazano powyżej – wysokość miesięcznych transz rekompensaty, z których finansowane są koszty działalności transportowej Wnioskodawcy, oparta jest o plan finansowy (a więc posiada jedynie szacunkowy charakter, nieodpowiadający rzeczywiście osiągniętym przychodom i poniesionym kosztom), Spółka stosując Metodologię w celu ustalenia wysokości miesięcznych zaliczek na podatek korzysta z ostatecznego Wskaźnika zastosowanego w kalkulacji zobowiązania podatkowego za rok podatkowy bezpośrednio poprzedzający rok podatkowy, w którym obliczane są zaliczki na podatek.

W związku z powyższym, Wnioskodawca prosi o potwierdzenie prawidłowości stosowanej Metodologii kalkulacji zaliczki na podatek w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2017 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy biorąc pod uwagę stan prawny obowiązujący do 31 grudnia 2017 r., Spółka postępuje prawidłowo ustalając wysokość miesięcznej zaliczki na podatek zgodnie z opisaną w stanie faktycznym Metodologią?

Zdaniem Wnioskodawcy, postępuje on prawidłowo ustalając wysokość miesięcznej zaliczki na podatek zgodnie z opisaną w stanie faktycznym Metodologią.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Natomiast stosownie do art. 7 ust. 2 ustawy o CIT, dochodem, z zastrzeżeniem art. 10, art. 11 i art. 24a, jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, na podstawie Umowy działalność transportowa wykonywana przez Spółkę podlega dofinansowaniu w formie rekompensaty, która w świetle art. 17 ust. 1 pkt 47 ustawy o CIT kwalifikowana jest jako przychód zwolniony z opodatkowania CIT.

Jednocześnie, jak wynika z art. 16 ust. 1 pkt 58 ustawy o CIT, wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowane z dochodów (przychodów) o których mowa m.in. w art. 17 ust. 1 pkt 47 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższych regulacji, w celu prawidłowego ustalenia dochodu będącego przedmiotem opodatkowania CIT, Spółka powinna:

zidentyfikować przychód ze źródeł podlegających opodatkowaniu oraz przychód zwolniony z opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 47 ustawy o CIT;
ustalić wysokość wydatków:
- podlegających zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o CIT;
- wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów ze względu na sfinansowanie z kwoty otrzymanej rekompensaty (tj. na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 58 ustawy o CIT);
- wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów bez względu na źródło finansowania (tj. na podstawie innych niż art. 16 ust. 1 pkt 58 przepisów ustawy o CIT).

Zdaniem Spółki, celem rzetelnego ustalenia podstawy opodatkowania, biorąc pod uwagę dualność osiąganych przez nią przychodów (tj. przychodów opodatkowanych oraz zwolnionych z opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 47 ustawy o CIT) oraz będącej jej konsekwencją różnorodnością przesłanek kwalifikowalności wydatków ponoszonych w toku prowadzonej działalności gospodarczej do kosztów uzyskania przychodów, konieczne jest stosowanie mechanizmu alokacji tych wydatków, pozwalającego na określenie, jaka kwota rekompensaty została wydatkowana na sfinansowanie kosztów działalności transportowej prowadzonej przez Spółkę.

Za taki mechanizm alokacji nie można, w opinii Spółki, uznać regulacji wynikającej z art. 15 ust. 2 oraz art. 15 ust. 2a ustawy o CIT. Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o CIT, jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu, oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów. Natomiast stosownie do art. 15 ust. 2a ustawy o CIT, powyższą zasadę stosuje się również w przypadku, gdy podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których część dochodów nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo jest zwolniona z tego opodatkowania; w takim przypadku przepis art. 7 ust. 3 pkt 3 stosuje się odpowiednio.

Zdaniem Wnioskodawcy, w jego przypadku nie jest możliwe zastosowanie tzw. przychodowego klucza alokacji kosztów, gdyż wydatki sfinansowane rekompensatą, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 58 ustawy o CIT, nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, niezależnie od tego czy związane są z przychodami podatkowymi czy też zwolnionymi z opodatkowania.

Stanowisko to znajduje potwierdzenie w interpretacjach wydawanych przez organy podatkowe, m.in. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 23 lutego 2017 r., Znak: 2461-IBPB-1-2.4510.2.2017.2.KP oraz interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 20 marca 2015 r., Znak: ITPB3/423-610/14/MK.

W opinii Spółki, brak możliwości zastosowania art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o CIT nie wyłącza stosowania – na podstawie zasady ogólnej, wynikającej z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT – Wskaźnika, który zmierza do określenia, jaka część wydatków dotyczących działalności związanej z przewozami kolejowymi (działalnością transportową) została pokryta rekompensatami, a jaka część wydatków została pokryta z innych niż rekompensata źródeł finansowania.

Dzięki wdrożonej przez Spółkę Metodologii możliwe jest po pierwsze ustalenie czy poniesione wydatki stanowią koszty uzyskania przychodów w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o CIT oraz regulacji art. 16 ust. 1 ustawy o CIT a następnie – po stwierdzeniu, że taki warunek spełniają – czy nie powinny być wyłączone z kosztów uzyskania przychodów ze względu na źródło finansowania (stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 58 ustawy o CIT).

Reasumując, dzięki zastosowaniu Metodologii (opierającej się m.in. o wykorzystanie Wskaźnika), możliwe jest – przy wykorzystaniu prawidłowo prowadzonej ewidencji rachunkowej, o której mowa w art. 9 ust. 1 ustawy o CIT – obiektywne określenie podstawy opodatkowania oraz kwoty zaliczek na podatek.

Niemniej, specyfika zapisów Umowy, która jako okres rozliczeniowy kalkulacji rekompensaty na dofinansowanie działalności transportowej Wnioskodawcy przyjmuje rozkład jazdy (czyli okres przekraczający rok podatkowy) oraz szacunkowy charakter otrzymywanych kwot rekompensaty, zdaniem Spółki, wymuszają zastosowanie – w celu obliczenia zobowiązania podatkowego oraz miesięcznych kwot zaliczek na podatek – zobiektywizowanych danych, tj. ostatecznego Wskaźnika, ustalonego po rozliczeniu całkowitej rekompensaty za poprzedni rok podatkowy.

W przeciwnym przypadku, podstawę do kalkulacji bieżących kwot zaliczek na podatek stanowiłyby określone kwoty rekompensat (a tym samym wyliczony na ich podstawie Wskaźnik), które na podstawie Umowy po upływie kwartału podlegałyby ocenie i potencjalnej korekcie, co powodowałoby następczo ustalenie nowej kwoty rekompensaty na dany miesiąc (tj. przychodów zwolnionych z opodatkowania) oraz Wskaźnika służącego do prawidłowego ustalenia wydatków stanowiących koszty uzyskania przychodów.

Mając na uwadze powyższe, Spółka wnosi o potwierdzenie zaprezentowanego przez siebie stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na wstępie zaznaczyć należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest kwestia dotycząca ustalenia, czy wskazana we wniosku rekompensata podlega zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 47 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2343 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”).

Wskazanie Wnioskodawcy w tym zakresie przyjęto jako niepodlegający ocenie element opisu stanu faktycznego sprawy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, musi spełnić następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w stosownych przepisach ustawy o CIT, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 58 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 14a, 23, 24, 42, 47, 48, 52, 53 i 55, lub ze środków, o których mowa w art. 33 ust. 4 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, Spółka z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) został utworzony przez Województwo na mocy uchwały Sejmiku Województwa z 28 września 2009 r., w celu realizacji zadań z zakresu organizacji publicznego transportu zbiorowego w postaci kolejowych przewozów pasażerskich na terenie Województwa.

Spółka kwalifikuje kwoty rekompensaty jako przychód podatkowy, który na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 47 ustawy o CIT podlega zwolnieniu z opodatkowania.

Wskaźnik zbudowany jest w oparciu o następujący wzór:

W = NKUP/KK x 100%

gdzie:

NKUP – oznacza sumę kosztów, które z mocy ustawy o CIT nie stanowią kosztu uzyskania przychodów i które jednocześnie Spółka będzie finansowała ze środków pochodzących z rekompensaty;

KK – suma kosztów zakwalifikowanych do sfinansowania ze środków pochodzących z rekompensaty.

W celu ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego, Spółka stosuje opisaną poniżej metodologię (dalej: „Metodologia”):

w pierwszej kolejności Spółka kalkuluje podatkowe koszty i przychody – bez uwzględniania faktycznie otrzymanych wpłat rekompensat w danym roku,
następnie Spółka ustala przychód podatkowy w wysokości faktycznie otrzymanych wpłat rekompensat w danym roku, który traktowany jest przez Spółkę jako przychód zwolniony z opodatkowania,
ustaloną kwotę kosztów podatkowych Spółka koryguje o Wskaźnik,
Spółka ustala faktyczną kwotę przychodów podatkowych,
Spółka ustala faktyczną kwotę kosztów podatkowych.

Metodologia stanowi również podstawę do kalkulacji przez Spółkę zaliczek na podatek w trakcie roku podatkowego.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o CIT, jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu, oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów.

Jak natomiast stanowi art. 15 ust. 2a ww. ustawy, zasadę, o której mowa w ust. 2, stosuje się również w przypadku, gdy podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których część dochodów nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo jest zwolniona z tego opodatkowania; w takim przypadku przepis art. 7 ust. 3 pkt 3 stosuje się odpowiednio.

Przepisy te odnoszą się do sytuacji, gdy podatnik ponosi wydatki, które – co do zasady – mogłyby być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, ale służą uzyskaniu przychodów ze źródeł, z których dochód nie podlega opodatkowaniu. Zatem, skoro dany koszt jest wyłączony z kosztów podatkowych, to nie może być jednocześnie uwzględniany w tych kosztach w proporcji, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o CIT.

Należy więc zgodzić się z Wnioskodawcą, że w niniejszej sprawie do ustalania wysokości podstawy opodatkowania nie znajdzie zastosowania regulacja, wynikająca z art. 15 ust. 2 oraz 2a ustawy o CIT.

Odnosząc się natomiast do kwestii sposobu kalkulacji miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy od osób prawnych, w pierwszej kolejności wskazać należy, że zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 1b, 2a, 3-6a, art. 21, art. 22 i art. 24a, są obowiązani wpłacać na rachunek urzędu skarbowego zaliczki miesięczne w wysokości różnicy pomiędzy podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku podatkowego a sumą zaliczek należnych za poprzednie miesiące.

Stosownie do art. 25 ust. 1a ustawy o CIT, zaliczki miesięczne, o których mowa w ust. 1, podatnik wpłaca w terminie do 20 dnia każdego miesiąca za miesiąc poprzedni, z zastrzeżeniem ust. 2a. Zaliczkę za ostatni miesiąc roku podatkowego podatnik wpłaca w terminie do 20 dnia pierwszego miesiąca następnego roku podatkowego. Podatnik nie wpłaca zaliczki za ostatni miesiąc, jeżeli przed upływem terminu do jej wpłaty złoży zeznanie i dokona zapłaty podatku na zasadach określonych w art. 27 ust. 1.

W celu prawidłowego wyliczenia należnych zaliczek na podatek dochodowy od osób prawnych podatnik musi więc posiadać informacje niezbędne do ich ustalenia, a więc między innymi informacje o uzyskanych przychodach i poniesionych kosztach. Wartości te winny zostać ustalone, w oparciu o posiadane dane (dokumenty) i muszą mieć faktyczny charakter. Skoro zatem, jak wskazano we wniosku, rekompensata wypłacana jest na rachunek Spółki w miesięcznych transzach, które księgowane są na bieżąco w trakcie roku podatkowego, a co istotne Wnioskodawca na bieżąco w trakcie roku podatkowego weryfikuje wysokość rekompensaty planowo należnej, to ustalając dochód, stanowiący podstawę opodatkowania, a tym samym i ustalania należnych zaliczek na podatek, Spółka w oparciu o posiadane dane powinna uwzględnić wysokość faktycznie otrzymanej w danym miesiącu rekompensaty. Spółka nie może przy obliczaniu zaliczki za bieżący okres stosować wskaźników opartych na danych z poprzedniego roku podatkowego.

Wysokość tej rekompensaty Spółka jest bowiem obowiązana uwzględnić obliczając wysokość przypadających na dany miesiąc kosztów podatkowych, wyłączając z kosztów określone wydatki do kwoty otrzymanej rekompensaty, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 58 ustawy o CIT.

Reasumując, stwierdzić należy, że przyjęta przez Spółkę Metodologia kalkulacji zaliczek na podatek dochodowy od osób prawnych jest niewłaściwa.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin