Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.166.2018.1.AS
z 18 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 kwietnia 2018 r. (data wpływu 23 kwietnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wstępnej opłaty leasingowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wstępnej opłaty leasingowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

X S.A (dalej jako: „Bank”, „Wnioskodawca”) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawiera z podmiotami trzecimi, prowadzącymi działalność w zakresie leasingu majątku trwałego jak i ruchomego umowy leasingu operacyjnego, które w głównej mierze dotyczą leasingu samochodów osobowych wykorzystywanych przez Bank dla celów prowadzonej działalności gospodarczej.

Przedmiotowe umowy spełniają warunki art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: UCIT). Oznacza to, iż umowy zawierane są na czas oznaczony stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, a suma opłat bez VAT obejmująca opłatę wstępną, raty leasingowe i cenę wykupu odpowiada co najmniej wartości początkowej przedmiotu leasingu. Ponadto przewidują one możliwość wykupu przedmiotu leasingu po zakończeniu okresu leasingu po cenie ustalonej zgodnie z warunkami zawartej umowy leasingu.

Firma leasingowa (dalej: „Finansujący”), z którą Bank zawarł ramową umowę leasingu ma prawo do ustanowienia dodatkowego zabezpieczenia w formie:

1. kaucji gwarancyjnej,
2. opłaty wstępnej (o charakterze bezzwrotnym),
3. gwarancji bankowej,
4. umowy poręczenia,

gdzie rodzaj zabezpieczenia będzie każdorazowo określany przez Finansującego przy zawieraniu każdej umowy leasingu.

Wstępna opłata leasingowa (dalej: zamiennie „opłata”, „opłata wstępna”, „opłata leasingowa wstępna”) nie jest przypisana do jakiegokolwiek okresu rozliczeniowego w umowie i jednocześnie stanowi warunek konieczny do realizacji umowy leasingu.

Pozostała kwota z tytułu leasingu jest płatna przez okres trwania leasingu w wysokości określonej harmonogramem spłat.

W rozumieniu obowiązujących Spółkę przepisów rachunkowości Spółka nie kwalifikuje przedmiotów leasingu jako aktywów trwałych. Kosztem bilansowym są zatem poszczególne raty leasingowe naliczane przez okres trwania leasingu oraz opłata wstępna rozliczana przez okres trwania umowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przedstawionego powyżej stanu faktycznego, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że cała opłata wstępna leasingowa dla celów podatkowych powinna być zaliczona do kosztów podatkowych w dacie poniesienia, tj. w dacie ujęcia w księgach rachunkowych na podstawie faktury za opłatę wstępną?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle aktualnej linii orzeczniczej i interpretacyjnej opłata wstępna (bez względu na nazewnictwo) powinna być zaliczana do kosztów podatkowych jednorazowo w momencie poniesienia, bez konieczności rozliczania jej dla celów podatkowych proporcjonalnie do czasu trwania umowy leasingu.

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowa opłata jest wydatkiem jednorazowym związanym z zawarciem umowy leasingu, a jej wniesienie warunkuje realizację umowy i bardzo często również wydanie przedmiotu leasingu.

Natomiast charakter opłaty wskazuje, że jest to wydatek pośredni, tj. koszt podatkowy pośredni zaliczany jednorazowo do kosztów uzyskania przychodu w dacie poniesienia, tj. w dniu ujęcia wydatku w księgach rachunkowych na podstawie faktury.

O rozliczeniu danego kosztu podatkowego w czasie decyduje bowiem regulacja art. 15 ust. 4d UCIT, a nie zasady rachunkowości.

Tym samym, to zasady przewidziane w UCIT powinny decydować o sposobie rozliczenia wydatku z tyt. opłaty leasingowej wstępnej dla celów rozrachunku z tyt. podatku dochodowego od osób prawnych, niezależnie od sposobu jej rozliczenia dla celów rachunkowych (tj. niezależnie od faktu czy opłata dla celów rachunkowych rozliczana jest jednorazowo czy w czasie przez okres, na który zawarta została umowa leasingowa).

W myśl art. 15 ust. 1 UCIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 UCIT. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Wydatek z tytułu opłaty wstępnej, który Bank ponosi ma służyć prowadzonej działalności. Tym samym Wnioskodawca wypełnia podstawowe założenie zawarte w art. 15 UCIT tj., wydatek służyć będzie osiągnięciu przychodu, przy czym jednocześnie nie znajduje się w katalogu wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodu wymienionym w art. 16 ust. 1 UCIT, dlatego wydatek z uwagi na swój charakter będzie mógł być zaliczony przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów.

W zakresie momentu ujęcie przedmiotowego wydatku w kosztach uzyskania przychodów decydujące znaczenie będzie mieć art. 15 ust. 4d UCIT, który stanowi, że „(...) koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą”.

W takim przypadku skoro opłata wstępna jest płatna jednorazowo i ma charakter samoistny, bezzwrotny a jej wniesienie warunkuje zawarcie umowy oraz/lub wydanie przedmiotu leasingu, to należy uznać, iż nie dotyczy ona okresu na jaki zawarta została umowa leasingu, co warunkowałoby konieczność rozliczania jej dla celów podatkowych w czasie, lecz dotyczy przede wszystkim prawa do skorzystania z przedmiotu leasingu, a bardzo często warunkuje również wydanie samego przedmiotu leasingu, a więc rozpoczęcie biegu okresu na jaki zawarta została umowa leasingu (tak m. in. wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 25 maja 2012 r. sygn. akt II FSK 2003/10). Jest to zatem opłata jednorazowa o odmiennym charakterze aniżeli raty leasingowe − dlatego należy zaliczyć ją do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo a nie proporcjonalnie do okresu trwania umowy leasingu.

Ponadto, w ocenie Banku, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 4e UCIT należy uznać dzień, na który ujęto koszt z tyt. opłaty wstępnej w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury lub rachunku.

W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że opłata wstępna w sytuacji takiej jak opisana w stanie faktycznym niniejszego wniosku powinna być rozliczana jednorazowo w dacie ujęcia kosztu w księgach rachunkowych.

Dodatkowo Bank zaznaczył, iż zaprezentowane w niniejszym wniosek stanowisko znajduje potwierdzenie w praktyce orzeczniczej Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawach zakończonych wyrokami:

• z 15 grudnia 2010 r., sygn. akt II FSK 1294/09,
  

• z 19 stycznia 2011 r., sygn. akt II FSK 1546/09,
  

• z 15 września 2011 r., sygn. akt II FSK 451/10,
  

• z 17 maja 2011 r., sygn. akt II FSK 59/10,
  

• z 9 marca 2012 r., sygn. akt II FSK 1591/10,
  

• z 14 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 2120/11,
  

• z 17 grudnia 2013 r., sygn. akt II FSK 2906/11
  

oraz opisane w piśmie Ministerstwa Finansów nr DD6/033/87/ORK/11/PK-1299 z dnia 5 grudnia 2011 r. (opublikowanym w Biuletynie Skarbowym nr 1 z 2012 r.).

W piśmie Ministerstwa Finansów Departament Podatków Dochodowych (zwany dalej: „DD”) informuje: „przychylając się do prezentowanej przez sądy administracyjne linii orzeczniczej, że wstępna opłata leasingowa powinna być zaliczana do kosztów podatkowych jednorazowo w momencie poniesienia, a nie proporcjonalnie do czasu trwania umowy leasingu. Cechą charakterystyczną tych orzeczeń jest uznanie, że wstępna opłata leasingowa ma charakter opłaty samoistnej bezzwrotnej, nieprzypisanej do poszczególnych rat leasingowych, natomiast jej poniesienie jest warunkiem koniecznym do realizacji umowy leasingu. Oplata ta jest wydatkiem jednorazowym związanym z zawarciem umowy leasingu, a w konsekwencji i wydaniem samego przedmiotu leasingu. Sądy administracyjne podkreślają przy tym, że w sytuacji, w której dojdzie do wcześniejszego rozwiązania umowy leasingu, zniszczenia przedmiotu leasingu, zaprzestania działalności przez korzystającego bądź leasingodawcę (finansującego), koncepcja organów, iż opłatę tę należy rozliczyć proporcjonalnie do czasu trwania umowy, nie znajduje poparcia. (...) w przypadku, gdy w umowie leasingu nie znajduje się zapis, zgodnie z którym opłata inicjalna jest opłatą na poczet usługi wykonywanej przez okres jej trwania, to należy ją uznać za koszt jednorazowy, w momencie poniesienia. Nie ma wówczas podstaw, by traktować ją jako koszt, który dotyczy okresu przekraczającego rok podatkowy. Taka kwalifikacja oznaczałaby, że nie ma żadnej różnicy między opłatą wstępną a jednorazową płatnością z tytułu świadczenia usługi leasingu za cały okres trwania tej umowy uiszczoną z góry (...). Mając na uwadze powyższe, Departament DD uważa, że wskazane jest uwzględnienie przy rozstrzyganiu wyżej wymienionej sprawy linii orzecznictwa potwierdzonej wyrokami NSA”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego w zakresie ustalenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wstępnej opłaty leasingowej, uznaje się za prawidłowe.

Zasady opodatkowania stron umowy leasingu podatkiem dochodowym od osób prawnych reguluje Rozdział 4a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1036, dalej: „updop”).

Zgodnie z art. 17a pkt 1 updop, ilekroć w rozdziale tym jest mowa o umowie leasingu – rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Stosownie natomiast do art. 17b ust. 1 updop, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 14 stosuje się odpowiednio.
   
   

Natomiast w myśl art. 17b ust. 2 tej updop, jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

1. art. 6,
2. przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
3. art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz.U. z 1997 r. Nr 26, poz. 143, z 1998 r. poz. 1063 oraz z 1999 r. poz. 484 i 1178)

− do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 17f-17h.

Aby dana umowa mogła zostać uznana za tzw. podatkową umowę leasingu, muszą zostać spełnione łącznie następujące przesłanki:

1. przedmiotem umowy mogą być wyłącznie rzeczy i prawa stanowiące środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów,
2. jedna ze stron umowy oddaje drugiej przedmiot umowy do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków, za co druga ze stron jest zobowiązana zapłacić.
   
   

Jak wynika z powyższego, jeżeli zawarto umowę leasingu spełniającą wymienione wyżej warunki, to ponoszone na jej podstawie opłaty stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszt uzyskania przychodów korzystającego.

Co do zasady, opłaty wstępne (w tym wstępna opłata leasingowa) mają charakter opłat samoistnych bezzwrotnych, nieprzypisanych do poszczególnych rat leasingowych, natomiast ich poniesienie jest warunkiem koniecznym do realizacji umowy leasingu. Opłaty takie wnosi leasingobiorca zanim leasing zostanie uruchomiony i to właśnie od ich wniesienia zależy, czy do leasingu w ogóle dojdzie.

W przypadku, gdy w umowie leasingu nie znajduje się zapis, zgodnie z którym opłaty te są opłatami na poczet usługi wykonywanej przez okres jej trwania, to należy je uznać za koszt jednorazowy, w momencie poniesienia. Nie ma wówczas podstaw, by traktować je jako koszt, który dotyczy okresu przekraczającego rok podatkowy. Taka kwalifikacja oznaczałaby, że nie ma żadnej różnicy między opłatami wstępnymi a jednorazową płatnością z tytułu świadczenia usługi leasingu za cały okres trwania tej umowy uiszczoną z góry. Fakt, że opłaty wstępne są warunkiem zawarcia umowy leasingu nie musi oznaczać, że dotyczą one całego okresu trwania umowy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Bank zawiera z podmiotami trzecimi prowadzącymi działalność w zakresie leasingu majątku trwałego jak i ruchomego umowy leasingu operacyjnego, które w głównej mierze dotyczą leasingu samochodów osobowych wykorzystywanych przez Bank dla celów prowadzonej działalności gospodarczej.

Przedmiotowe umowy spełniają warunki art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: UCIT), tzn. umowy zawierane są na czas oznaczony stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, a suma opłat bez VAT obejmująca opłatę wstępną, raty leasingowe i cenę wykupu odpowiada co najmniej wartości początkowej przedmiotu leasingu i przewidują one możliwość wykupu przedmiotu leasingu po zakończeniu okresu leasingu po cenie ustalonej zgodnie z warunkami zawartej umowy leasingu.

Firma leasingowa (dalej: „Finansujący”), z którą Bank zawarł ramową umowę leasingu ma prawo do ustanowienia dodatkowego zabezpieczenia w formie:

1. kaucji gwarancyjnej,
2. opłaty wstępnej (o charakterze bezzwrotnym),
3. gwarancji bankowej,
4. umowy poręczenia,

gdzie rodzaj zabezpieczenia będzie każdorazowo określany przez Finansującego przy zawieraniu każdej umowy leasingu.

Wstępna opłata leasingowa (dalej: zamiennie „opłata”, „opłata wstępna”, „opłata leasingowa wstępna”) nie jest przypisana do jakiegokolwiek okresu rozliczeniowego w umowie i jednocześnie stanowi warunek konieczny do realizacji umowy leasingu. Pozostała kwota z tytułu leasingu jest płatna przez okres trwania leasingu w wysokości określonej harmonogramem spłat.

Jak wskazał Wnioskodawca, w rozumieniu obowiązujących Spółkę przepisów rachunkowości Spółka nie kwalifikuje przedmiotów leasingu jako aktywów trwałych, a kosztem bilansowym są poszczególne raty leasingowe naliczane przez okres trwania leasingu oraz opłata wstępna rozliczana przez okres trwania umowy.

Wobec powyższego opisu należy zauważyć, że cytowany na wstępie przepis art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzuje, w którym momencie korzystający winien zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wynikające z umowy leasingu opłaty.

Rozstrzygając kwestię momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wskazanej w stanie faktycznym opłaty wstępnej, należy brać pod uwagę ogólne zasady potrącania kosztów, które zostały uregulowane w art. 15 ww. ustawy.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Z niniejszej regulacji wynika, że zasadniczo wszystkie poniesione wydatki, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowić mogą koszty uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Z kolei dla ustalenia momentu zaliczenia ponoszonych wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, ważne jest rozpoznanie rodzaju powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),
  

• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).
  
  

Koszty bezpośrednio związane z uzyskiwanym przychodem to wydatki, których poniesienie przyczynia się wprost do osiągnięcia konkretnych przychodów składających się na całość przychodów osiąganych przez podatnika w roku podatkowym.

Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie. Kosztami takimi są więc w szczególności wydatki związane z całokształtem działalności podatnika, wynikające z konieczności wywiązywania się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa, czy warunkujące prowadzenie tej działalności. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Tym samym nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów.

W świetle powyższych wyjaśnień należy więc stwierdzić, że związek poniesionego wydatku w postaci opłaty wstępnej z uzyskiwanymi przez Spółkę przychodami nie ma charakteru bezpośredniego i jak wskazał sam Wnioskodawca: „umowy leasingu operacyjnego (…) dotyczą leasingu samochodów osobowych wykorzystywanych przez Bank dla celów prowadzonej działalności gospodarczej”.

Tym samym, wydatek w postaci wstępnej opłaty leasingowej, która nie jest przypisana do jakiegokolwiek okresu rozliczeniowego w umowie i stanowi warunek konieczny do realizacji umowy leasingu jest kosztem pośrednio związanym z przychodami z prowadzonej działalności gospodarczej.

Moment potrącalności takich kosztów określają przepisy art. 15 ust. 4d i ust. 4e ww. ustawy.

Stosownie do treści art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Natomiast w myśl art. 15 ust. 4e ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f–4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Podsumowując, z uwagi na opisany we wniosku stan faktyczny i przywołane przepisy wprawa w rozpatrywanej sprawie należy stwierdzić, że opłata wstępna podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo w dniu, na który ujęto ją jako koszt w księgach rachunkowych. Wstępna opłata leasingowa, z uwagi na charakter opłaty samoistnej i bezzwrotnej, nieprzypisanej do poszczególnych rat leasingowych, podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów leasingobiorcy na zasadach przewidzianych dla tzw. kosztów pośrednich, tj. w dacie poniesienia. Wobec powyższego, opłata wstępna, ze względu na swój charakter, powinna być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo w momencie poniesienia, bez konieczności proporcjonalnego rozliczania w stosunku do czasu trwania umowy leasingu.

Zatem cała opłata wstępna powinna być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo w momencie poniesienia, tj. w dacie ujęcia w księgach rachunkowych na podstawie faktury za opłatę wstępną, bez konieczności rozliczania jej w czasie.

Mając powyższe na względzie, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wstępnej opłaty leasingowej należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.