Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.349.2018.1.KT
z 17 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 28 maja 2018 r. (data wpływu 30 maja 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania procedury uproszczonej do wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 maja 2018 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania procedury uproszczonej do wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (Spółka) zajmuje się handlem międzynarodowym wyrobami stalowymi i żelaznymi. Spółka posiada siedzibę swojej działalności w Austrii i jest tam zarejestrowana na potrzeby VAT. Wnioskodawca nie posiada w Polsce siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności. Jednocześnie Wnioskodawca był zarejestrowany w Polsce dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych - posiadał nadany w Polsce właściwy numer VAT (Wnioskodawca utracił status podatnika VAT czynnego na podstawie art. 96 ust. 9a pkt 3 i na dzień złożenia przedmiotowego wniosku nie jest zarejestrowanym w Polsce podatnikiem VAT; jednocześnie Spółka nie wyklucza złożenia właściwego wniosku lub zgłoszenia w celu przywrócenia Wnioskodawcy do rejestru podatników VAT czynnych).

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka uczestniczyła w transakcjach wewnątrzwspólnotowych polegających na dostawie wyrobów stalowych polskim podmiotom bezpośrednio od zagranicznych dostawców (dalej: „Transakcje”). W ramach tych Transakcji Spółka występowała zawsze jako drugi podmiot w łańcuchu dostaw. Towary nabywane były przez Spółkę od podmiotów z państw członkowskich Unii Europejskiej innych niż Austria czy Polska (dalej: „Dostawcy”) będących pierwszymi podmiotami w łańcuchu dostaw i w dalszej kolejności sprzedawane były do nabywców mających siedzibę na terytorium Polski (ostatnich podmiotów w łańcuchu dostaw) (dalej: „Nabywcy”). W ramach transakcji towary były transportowane bezpośrednio od Dostawców Spółki, z terytorium kraju członkowskiego UE innego niż Austria czy Polska, do Nabywców mających siedzibę na terytorium Polski. Transport towarów organizowany był każdorazowo przez Spółkę, w tym kontekście Spółka w szczególności ponosiła koszty transportu towarów od Dostawców zlokalizowanych w różnych krajach UE (z wyjątkiem Austrii i Polski) do Nabywców w Polsce.

W ramach przeprowadzanych Transakcji każdy z podmiotów w łańcuchu dostaw posługiwał się numerem VAT nadanym mu przez państwo członkowskie jego siedziby. Tak więc Dostawcy posługiwali się numerem przyznanym przez kraje ich siedziby, Nabywcy w Polsce - polskim numerem identyfikacyjnym VAT, natomiast Wnioskodawca - numerem identyfikacyjnym VAT nadanym w Austrii.

Przedmiotowe Transakcje stanowiły wewnątrzwspólnotowe transakcje trójstronne o których mowa w art. 135 ust. 1 pkt 2 Ustawy o VAT [ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.)].

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku wewnątrzwspólnotowych transakcji trójstronnych, w których Wnioskodawca występując jako drugi podmiot w łańcuchu dostaw posługiwał się numerem identyfikacyjnym nadanym mu w Austrii, prawidłowe było zastosowanie procedury uproszczonej określonej w art. 135 ust. 1 pkt 4 Ustawy o VAT, pomimo faktu rejestracji Wnioskodawcy dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych w Polsce i posiadania przez Wnioskodawcę nadanego w Polsce numeru identyfikacyjnego VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku wewnątrzwspólnotowych transakcji trójstronnych, w których Wnioskodawca występując jako drugi podmiot w łańcuchu dostaw posługiwał się numerem identyfikacyjnym nadanym mu w Austrii, zastosowanie znajduje procedura uproszczona określona w art. 135 ust. 1 pkt 4 Ustawy o VAT. W opinii Spółki na powyższe nie wpływał fakt rejestracji Wnioskodawcy dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych w Polsce i posiadanie przez Wnioskodawcę nadanego w Polsce numeru identyfikacyjnego VAT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

1. Transakcje trójstronne
   
   

Spółka dokonywała wewnątrzwspólnotowych transakcji trójstronnych, w które zaangażowane były trzy podmioty z różnych państw członkowskich.

Ustawa o VAT jako wewnątrzwspólnotowe transakcje trójstronne określa w art. 135 ust. 1 pkt 2 transakcje, w przypadku których łącznie spełnione są poniższe warunki:

• trzech podatników VAT zidentyfikowanych na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w trzech różnych państwach członkowskich uczestniczy w dostawie towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności, przy czym dostawa tego towaru jest dokonana między pierwszym i drugim oraz drugim i ostatnim w kolejności;
  

• przedmiot dostawy jest wysyłany lub transportowany przez pierwszego lub też transportowany przez drugiego w kolejności podatnika VAT lub na ich rzecz z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego.
  
  
  

W opisanym stanie faktycznym Spółka uczestniczyła w Transakcjach, w przypadku których towary nabywane od Dostawców, tj. podmiotów z państw UE (innych niż Austria i Polska) były w dalszej kolejności odsprzedawane przez Spółkę do Nabywców, tj. podmiotów mających siedzibę w Polsce. Przy czym każdy z podmiotów uczestniczących w transakcji był zarejestrowanym podatnikiem VAT na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w swoim kraju (tj. w kraju swojej siedziby). Wnioskodawca posiada siedzibę w Austrii, gdzie uzyskał numer identyfikacyjny VAT na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych i tym numerem posługiwał się zarówno przy nabyciu towarów od Dostawców jak i ich odsprzedaży do Nabywców.

Opisane transakcje trójstronne dotyczyły dostaw tego samego towaru, który w każdym przypadku wydawany był przez Dostawcę Spółki z kraju UE (innego niż Austria i Polska) bezpośrednio Nabywcy Spółki mającego siedzibę w Polsce jako ostatniemu podmiotowi w łańcuchu dostaw. W Transakcjach tych towary transportowane były bezpośrednio z krajów UE na terytorium Polski przez Wnioskodawcę lub na jego rzecz (Wnioskodawca ponosił każdorazowo koszt transportu np. z Niemiec do Polski).

Wobec powyższego, w ocenie Spółki, okoliczności przeprowadzenia transakcji wskazywały niewątpliwie, że odbywały się one w warunkach określonych w art. 135 ust. 1 pkt 2 Ustawy o VAT, tj. w warunkach wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej.

2. Rejestracja VAT w Polsce a procedura uproszczona
   
   

W tym miejscu należy wskazać, że Ustawa o VAT w art. 135 ust. 1 pkt 4 przewiduje zastosowanie procedury uproszczonej rozliczania podatku VAT dla wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej. Zgodnie z tym przepisem procedura uproszczona rozliczenia podatku polega na tym, że ostatni w kolejności podatnik VAT rozlicza VAT z tytułu dokonania na jego rzecz dostawy towarów przez drugiego w kolejności podatnika VAT. Jest to możliwe, jeżeli jednocześnie spełnione są określone w ustawie warunki.

Ponadto wskazać należy, że dla potrzeb rozdziału regulującego opodatkowanie wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej (rozdział 8 Ustawy o VAT) odrębnie zdefiniowano wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów (dalej: „WNT”). W tym wypadku przez WNT rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawę, nabywcę towarów lub na ich rzecz (art. 135 ust. 1 pkt 3).

Biorąc pod uwagę powyższe, w odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego, Spółka dokonywała wewnątrzwspólnotowych transakcji trójstronnych, do których może być zastosowana procedura uproszczona. Spółka na wystawianych na rzecz Nabywców z Polski fakturach stosowała numer identyfikacyjny nadany jej w Austrii, przy czym ten sam numer stosowała także odnośnie wewnątrzwspólnotowego nabycia od Dostawców (tj. kontrahentów z innych krajów UE będących pierwszymi podmiotami w łańcuchu dostaw). Faktura wystawiana na polskie podmioty zawierała w każdym przypadku numer identyfikacyjny VAT nadany im w Polsce, jako kraju ich siedziby.

Ponadto, Spółka podkreśla, że dla celów rozliczenia transakcji trójstronnej posługuje się austriackim numerem identyfikacyjnym VAT i stosuje sposób rozliczenia transakcji z uwzględnieniem przepisów podatkowych obowiązujących w Austrii.

Zgodnie z art. 141 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L. z 2006 r. Nr 347, str. 1 z późn. zm.) (dalej: „Dyrektywa VAT”) każde państwo członkowskie podejmuje szczególne środki w celu zapewnienia, aby VAT nie był pobierany od wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów dokonywanych na jego terytorium na mocy art. 40, w przypadku gdy spełnione są określone warunki. Warunki te odnoszą się do nabycia towarów i sposobu ich transportu oraz do statusów podmiotów uczestniczących w transakcji trójstronnej. Jednym z warunków wskazanych w art. 141 jest, aby osoba (trzecia w łańcuchu), na rzecz której dokonywana jest późniejsza dostawa, była innym podatnikiem lub osobą prawną niebędącą podatnikiem zidentyfikowaną do celów VAT w państwie członkowskim, do którego towary są transportowane. W myśl art. 141 lit e) osoba ta została uznana zgodnie z art. 197 za osobę zobowiązaną do zapłaty VAT należnego z tytułu dostawy dokonanej przez podatnika (drugi podmiot w łańcuchu dostaw), który nie ma siedziby w państwie członkowskim, w którym podatek jest należny. Spółka podkreśla, że w treści art. 141 nie ma więc zawartego warunku braku rejestracji drugiego w łańcuchu podmiotu, w kraju do którego dokonywana jest dostawa, a jedynie wskazanie, że ten podmiot nie może mieć siedziby w państwie członkowskim, w którym podatek jest należny.

Podobnie w Ustawie o VAT w art. 135 ust. 1 pkt 4 nie określono, aby dla zastosowania procedury uproszczonej konieczny był brak rejestracji w państwie, do którego towar ostatecznie jest transportowany. Ustawa ta określa jednak pewne warunki odnośnie zastosowanych numerów VAT przez poszczególnych uczestników transakcji:

• drugi w kolejności podatnik VAT powinien zastosować wobec pierwszego i ostatniego w kolejności podatnika VAT ten sam numer identyfikacyjny na potrzeby VAT, który został mu przyznany przez państwo członkowskie inne niż to, w którym zaczyna się lub kończy transport lub wysyłka;
  

• ostatni w kolejności podatnik VAT powinien zastosować numer identyfikacyjny na potrzeby VAT państwa członkowskiego, w którym się kończy transport lub wysyłka.
  
  
  

Spółka zaznacza, że sposób rozliczeń opisanych transakcji jest zgodny z powyższymi warunkami odnośnie zastosowanych numerów VAT.

Biorąc pod uwagę powyżej wskazany przepis Dyrektywy VAT, oraz fakt, że polskie uregulowania dotyczące procedury uproszczonej są zgodne z unormowaniami unijnymi Dyrektywy VAT, w ocenie Spółki niewątpliwie brak posiadania rejestracji w państwie, w którym podatek jest należny (zgodnie z opisem stanu faktycznego w Polsce) nie jest warunkiem koniecznym dla zastosowania procedury uproszczonej rozliczania wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej.

Mając więc na uwadze powyższe, zdaniem Spółki, bez znaczenia pozostaje fakt, że Wnioskodawca był w trakcie dokonywania Transakcji podmiotem zarejestrowanym w Polsce dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych.

W tym kontekście najważniejsze jest bowiem to, że Spółka dla celów Transakcji posługiwała się każdorazowo numerem VAT uzyskanym w Austrii, tj. w państwie członkowskim UE innym niż to, w którym kończył się lub rozpoczynał transport lub wysyłka towarów.

W stanie faktycznym niniejszego wniosku Spółka podkreśliła, że uczestniczyła w opisanych Transakcjach jako drugi w kolejności podmiot w łańcuchu dostaw i stosowała zarówno wobec Dostawców z krajów UE (innych niż Austria i Polska) jak i wobec Nabywców z Polski numer identyfikacyjny nadany Wnioskodawcy w Austrii. Transport towarów natomiast odbywał się bezpośrednio z krajów UE (innych niż Polska i Austria) do podmiotów mających siedzibę na terytorium Polski. W związku z faktem, że Spółka nie stosowała numeru identyfikacyjnego VAT nadanego w kraju wysyłki towaru, a także nie stosowała numeru nadanego przez państwo zakończenia transportu (tj. przez Polskę), spełniony został wskazany powyżej warunek zastosowania procedury uproszczonej rozliczenia transakcji trójstronnej.

W ocenie Wnioskodawcy fakt, że Spółka została zarejestrowana dla potrzeb VAT w Polsce uzyskując tym samym polski numer VAT, w żadnym wypadku nie wpływał na możliwość zastosowania w przypadkach wewnątrzwspólnotowych transakcji trójstronnych procedury uproszczonej. Spółka podkreśla, że regulacje Ustawy o VAT dotyczące procedury uproszczonej w art. 135-138 nie wskazują na konieczność braku rejestracji w kraju zakończenia transportu towaru. Regulacje te wskazują jedynie na stosowanie właściwego numeru identyfikacyjnego, którym nie może być numer przyznany przez kraj rozpoczęcia bądź zakończenia wysyłki. Tym samym należy wskazać, że zastosowania określonego numeru identyfikacyjnego w danej transakcji nie wyklucza posiadanie innego numeru identyfikacyjnego dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych nadanego w innym kraju. Co więcej, w praktyce występują sytuacje, że podmioty posiadają numery identyfikacyjne w różnych krajach i wybierają, którym numerem zamierzają się posłużyć odnośnie konkretnej transakcji. W konsekwencji należy podkreślić, że kluczowe do zastosowania procedury uproszczonej w tym przypadku jest zastosowanie do Transakcji właściwego numeru VAT.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w utrwalonej praktyce interpretacyjnej. Możliwość używania numerów VAT-UE w zależności od okoliczności i potrzeby potwierdził Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 6 kwietnia 2017 r. (sygn. 1462-IPPP3.4512.99.2017.l.KT), w której zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy wskazującym na brak w polskich przepisach dotyczących VAT normy prawnej, która nakazywałaby podatnikowi posiadającemu siedzibę działalności gospodarczej w Polsce, nabywającemu towary przeznaczone do bezpośrednio transportu do innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, posługiwanie się numerem identyfikacyjnym VAT-UE nadanym temu podatnikowi przez władze Polskie.

Ponadto, w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 21 stycznia 2015 r. (sygn. IPPP3/443-1070/14-2/KT) potwierdzone zostało stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym „Podmioty posiadające numery identyfikacyjne VAT w kilku krajach maja bowiem możliwość samodzielnego decydowania, który z numerów zostanie podany dla poszczególnych transakcji, biorąc pod uwagę charakter transakcji oraz uwarunkowania biznesowe. Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w utrwalonej linii interpretacyjnej polskich organów podatkowych”.

Podobnie rację podatnikowi przyznał Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z 8 stycznia 2015 r. (sygn. ITPP3/443-604/14/AT), zgodnie z którą „Zdaniem Wnioskodawcy, na możliwość rozliczenia przedmiotowej transakcji w ramach procedury uproszczonej nie wpływa fakt, iż Kontrahent posiadający siedzibę w Polsce, posłuży się dla celów przedmiotowej transakcji trójstronnej numerem identyfikacyjnym dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych VAT nadanym mu przez władze podatkowe państwa członkowskiego UE innego niż Polska oraz kraj identyfikacji Ostatecznego nabywcy. Podmioty posiadające numery identyfikacyjne VAT w kilku krajach maja bowiem możliwość samodzielnego decydowania, który z numerów zostanie podany dla poszczególnych transakcji, biorąc pod uwagę charakter transakcji oraz uwarunkowania biznesowe. Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w utrwalonej linii interpretacyjnej polskich organów podatkowych”.

Podobnie wskazano w interpretacjach indywidualnych wydanych przez:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 30 stycznia 2009 r. (sygn. ILPP2/443-1049/08-2/MN);
  

• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 28 listopada 2008 r. (sygn. IPPP2/443-1500/08-2/BM);
  

• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 23 kwietnia 2008 r. (sygn. IPPP1-443-546/08-5/MP);
  

• Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 8 marca 2008 r. (sygn. ITPP2/443-1287/10/MD).
  
  
  

Biorąc pod uwagę powyższe, w odniesieniu do sytuacji Spółki stwierdzić należy, że Spółka pomimo, że posiadała numer identyfikacyjny VAT nadany jej w Polsce dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych, zgodnie z przepisami o VAT nie była obowiązana do jego użycia. Z racji tego, że Spółka posiadała także numer indentyfikacyjny VAT nadany jej w Austrii zdecydowała się w opisywanych transakcjach posługiwać się właśnie tym numerem.

W kontekście posiadania dwóch numerów identyfikacyjnych odnośnie stosowania procedury uproszczonej Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację z 2 grudnia 2016 r. sygn. 1462.IPPP3.4512.645.2016.3.ISK, w której potwierdził stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym „Ponadto, przepisy ustawy o VAT. a w szczególności art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT wskazujący na warunki pozwalające na zastosowanie procedury uproszczonej nie przewidują wyłączenia możliwości zastosowania procedury uproszczonej, w przypadku ody drugi w kolejności podatnik (jak np. Spółka) otrzymała również numery nadane przez państwa rozpoczęcia czy zakończenia transportu. Stąd, w ocenie Wnioskodawcy, dopóki Spółka nie zastosuje polskiego numeru VAT wobec Dostawcy i Kontrahenta dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych VAT, dopóty transakcje zawierane w warunkach określonych w stanie faktycznym niniejszego wniosku będą mogły korzystać z uproszczenia przewidzianego dla wewnątrzwspólnotowych transakcji trójstronnych”.

Podobnie Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 7 sierpnia 2017 r. (sygn. 0114- KDIP1-2.4012.229.2017.2.SM) wskazał, iż pomimo rejestracji dla celów VAT w Polsce podatnikowi będzie przysługiwało prawo do skorzystania z uproszczonej procedury trójstronnej. Zgodnie ze stanowiskiem Dyrektora KIS „Na prawo do rozliczenia transakcji przy zastosowaniu procedury uproszczonej nie wpływa bowiem fakt, że Wnioskodawcy nadany został numer identyfikacyjny do celów podatku VAT również w Polsce. Podmioty posiadające numery identyfikacyjne VAT w kilku krajach mają bowiem możliwość samodzielnego decydowania o tym, który z numerów zostanie podany dla konkretnej transakcji. Tym samym Wnioskodawca ma prawo posłużyć się niemieckim numerem VAT pomimo, że jest zarejestrowanym w Polsce podatnikiem podatku VAT i rozliczyć przedmiotową transakcję zgodnie z przepisami niemieckimi w zakresie jej udokumentowania. W konsekwencji opisane we wniosku transakcje mogą być rozliczone przy zastosowaniu procedury uproszczonej przewidzianej w art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy”.

Analogicznie wypowiadają się przedstawiciele doktryny, m.in. Roman Namysłowski i Andrzej Kapczuk w komentarzu do Dyrektywy VAT: „Przepisy artykułu 141 nie zabraniają, aby drugi w kolejności podatnik był zarejestrowany zarówno w kraju zakończenia transportu towarów, jak i innym państwie członkowskim, którego numer identyfikacyjny podał na potrzeby tej transakcji, i jednocześnie mógł korzystać z przedmiotowych uproszczeń”.

Biorąc pod uwagę ogół powyższych rozważań, w opinii Spółki, w przypadku wewnątrzwspólnotowych transakcji trójstronnych, w których Wnioskodawca występując jako drugi podmiot w łańcuchu dostaw posługiwał się numerem identyfikacyjnym nadanym mu w Austrii, zastosowanie znajduje procedura uproszczona określona w art. 135 ust. 1 pkt 4 Ustawy o VAT. Na powyższe niewątpliwie nie wpływał fakt rejestracji Wnioskodawcy dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych w Polsce i posiadanie przez Wnioskodawcę nadanego w Polsce numeru identyfikacyjnego VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Należy zaznaczyć, że Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji będzie się pokrywał z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

• z zastosowaniem art. 119a;
  

• w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
  
  
  

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej, może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.