Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.162.2018.3.BS
z 27 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 27 kwietnia 2018 r. (data wpływu 27 kwietnia 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie:

• możliwości zaliczenia w ciężar kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej praw do znaków słowno-graficznych, przez wspólnika spółki przekształconej, proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku tej spółki – jest prawidłowe,
• braku zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 64a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 27 kwietnia 2018 r. wpłynął do organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia w ciężar kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej praw do znaków słowno-graficznych, przez wspólnika spółki przekształconej, proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku tej spółki.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest jednym z największych producentów mebli biurowych. W ramach grupy kapitałowej, w której Spółka pełni rolę podmiotu dominującego, funkcjonuje spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „TC”), której przysługują m.in. wszelkie prawa (prawa ochronne wynikające z rejestracji krajowej, zagranicznej i międzynarodowej, prawa autorskie) do znaków słowno-graficznych (dalej: „Znaki”) wykorzystywanych przez Spółkę. Całość udziałów TC należy do Wnioskodawcy.

TC prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie zarządzania prawami do Znaków, promocji Znaków, udzielania licencji na korzystanie ze Znaków, a także świadczenia usług marketingowych. TC obciąża Spółkę opłatami licencyjnymi za korzystanie ze Znaków w toku działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę, a także świadczy na rzecz Spółki usługi marketingowe. Należy podkreślić, iż od dnia 1 stycznia 2018 r., w związku z wejściem w życie art. 16 ust. 1 pkt 73 ustawy o CIT, opłaty licencyjne uiszczane przez Spółkę na rzecz TC nie są rozpoznawane przez Spółkę jako koszty uzyskania przychodów, w związku ze spełnieniem przesłanek warunkujących zastosowanie ww. przepisu.

Należące do TC prawa do Znaków zostały w przeszłości nabyte przez TC i stanowią z punktu widzenia TC podatkowe wartości niematerialne i prawne (dalej: „WNiP”), tzn. widnieją w prowadzonej przez TC dla celów podatkowych ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (dalej: „Ewidencja”). TC dokonuje podatkowych odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowych WNiP, rozpoznawanych przez TC jako podatkowe koszty uzyskania przychodów.

Obecnie Spółka rozważa przekształcenie TC w spółkę komandytową (dalej: „SPK”). Po przekształceniu TC Spółka posiadałaby status komandytariusza, uprawnionego do przeważającej części zysków generowanych przez TC, natomiast inna spółka z grupy pełniłaby funkcję komplementariusza.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy podatkowe odpisy amortyzacyjne od praw do Znaków, stanowiących WNiP z perspektywy TC, dokonywane przez TC po przekształceniu w SPK, będą mogły być rozpoznawane jako koszty uzyskania przychodów po stronie Spółki, proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zyskach TC?

Zdaniem Wnioskodawcy, podatkowe odpisy amortyzacyjne od praw do Znaków, stanowiących WNiP z perspektywy TC, dokonywane przez TC po przekształceniu w SPK, będą mogły być rozpoznawane jako koszty uzyskania przychodów po stronie Spółki, proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zyskach TC.

Uzasadniając własne stanowisko Wnioskodawca wskazał, że art. 15 ust. 1 ustawy o CIT stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionychw art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Z perspektywy TC, koszty nabycia praw do Znaków (rozliczane poprzez podatkowe odpisy amortyzacyjne od wartości rozpoznanych WNiP) wykazują bez wątpienia związek z przychodami generowanymi przez TC (opłaty licencyjne należne na rzecz TC), a co za tym idzie spełniają ogólną definicję kosztów uzyskania przychodów zawartą w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Należy zauważyć, iż po planowanym przekształceniu TC w SPK koszty nabycia praw do Znaków (rozliczane poprzez podatkowe odpisy amortyzacyjne) nadal wykazywały będą bezsprzeczny związek z generowanymi przychodami podatkowymi (opłatami licencyjnymi należnymi na rzecz TC), zmieni się natomiast podmiot uprawniony do rozpoznawania odpisów amortyzacyjnych jako kosztów uzyskania przychodów.

Art. 5 ust. 1 ustawy o CIT stanowi, iż przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku, natomiast w świetle art. 5 ust. 2 ustawy o CIT ww. zasadę stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów. Powyższe regulacje stanowią konsekwencję faktu, iż na gruncie przepisów ustawy o CIT spółki niebędące osobami prawnymi (zdefiniowane w art. 4a pkt 14 ustawy o CIT) nie posiadają statusu podatników CIT (są transparentne podatkowo z punktu widzenia CIT).

Z uwagi na fakt, iż SPK zaliczana jest do kategorii spółek niebędących osobami prawnymi na gruncie przepisów ustawy o CIT, wszelkie przychody podatkowe oraz koszty uzyskania przychodów rozpoznawane są bezpośrednio przez wspólników SPK, zgodnie z przytoczonymi powyżej art. 5 ust. 1 i ust. 2 ustawy o CIT. Mając powyższe na uwadze, po przekształceniu TC w SPK, Spółka jako wspólnik TC powinna rozpoznawać przychody podatkowe oraz koszty uzyskania przychodów ewidencjonowane w księgach TC jako własne przychody i koszty podatkowe, proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zyskach TC. Powyższa zasada dotyczyć powinna również podatkowych odpisów amortyzacyjnych od praw do Znaków, ewidencjonowanych w księgach prowadzonych przez TC.

W powyższym kontekście zwrócić należy uwagę, iż od dnia 1 stycznia 2018 r., na mocy wprowadzonego z tą datą art. 16 ust. 1 pkt 64a ustawy o CIT, za koszty uzyskania przychodów nie uznaje się odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej WNiP, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o CIT (w tym m.in. praw autorskich, praw ochronnych z rejestracji znaków towarowych), jeżeli uprzednio te prawa lub wartości były przez podatnika lub spółkę niebędącą osobą prawną, której jest wspólnikiem, nabyte lub wytworzone a następnie zbyte – w części przekraczającej przychód uzyskany przez podatnika z ich uprzedniego zbycia.

W ocenie Spółki przywołana powyżej regulacja nie powinna znajdować zastosowania na gruncie opisanego stanu faktycznego.

Należy zwrócić uwagę, iż art. 16 ust. 1 pkt 64a ustawy o CIT przewiduje, iż z punktu widzenia podatnika nie uznaje się za koszty podatkowe odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej WNiP, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o CIT. W ocenie Spółki konstrukcja ww. przepisu oznacza, iż jego zakresem objęte zostały odpisy amortyzacyjne dokonywane przez podatnika od praw/wartości, które z punktu widzenia podatnika spełniają definicję WNiP uregulowaną w 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o CIT.

Jak wynika z art. 16b ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c ustawy o CIT, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

• autorskie lub pokrewne prawa majątkowe (art. 16b ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT),
• licencje (art. 16b ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT),
• prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT),
• wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o CIT)

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane WNiP.

W kontekście powyższego wskazać należy, iż z punktu widzenia Spółki autorskie prawa majątkowe do Znaków i prawa ochronne z rejestracji Znaków nie spełniają definicji WNiP, bowiem ww. prawa nie przysługują Spółce (nie zostały nabyte przez Spółkę) i nie są wykorzystywane przez Spółkę (Spółka korzysta wprawdzie z licencji mającej za przedmiot Znaki, jednakże z uwagi na sposób ustalenia opłat licencyjnych nie podlegają one kapitalizacji na wartości początkowej WNiP; zagadnienie to nie jest przedmiotem niniejszego wniosku).

Należy podkreślić, iż wymienione w stanie faktycznym niniejszego wniosku prawa do Znaków stanowią WNiP wyłącznie z punktu widzenia TC i sytuacja ta nie ulegnie zmianie po przekształceniu TC w SPK. Pomimo iż SPK nie jest podatnikiem CIT, regulacje ustawy o CIT zawierające definicję WNiP, a także zasady dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej WNiP wskazują, iż SPK jest uprawniona do samodzielnego rozpoznawania WNiP i dokonywania stosownych odpisów amortyzacyjnych. Należy podkreślić, iż pomimo braku statusu podatnika CIT, na gruncie prawnym SPK może być podmiotem praw i obowiązków (m.in. SPK mogą przysługiwać majątkowe prawa autorskie, prawa ochronne wynikające z rejestracji znaków, nabyte przez SPK), a ponadto jest zobowiązana do prowadzenia stosownych ewidencji rachunkowych/podatkowych (w tym Ewidencji, w której ujmowane są WNiP). W świetle powyższego uznać należy, iż po przekształceniu TC w SPK, prawa do Znaków nadal stanowiły będą WNiP z perspektywy TC (prawa do Znaków nadal widniały będą w Ewidencji prowadzonej przez TC), a odpisy amortyzacyjne od Znaków dokonywane będą przez TC (odpisy ujmowane będą w księgach rachunkowych prowadzonych przez TC). W powyższym zakresie jedyną (aczkolwiek istotną) konsekwencją zmiany formy prawnej TC będzie obowiązek rozpoznawania odpisów amortyzacyjnych dokonywanych przez TC od wartości początkowej WNiP dla celów podatkowych bezpośrednio przez Spółkę, na podstawie art. 5 ust. 2 ustawy o CIT. Należy jednakże podkreślić, iż z perspektywy Spółki będzie ona dokonywała jedynie stosownej alokacji części przychodów podatkowych/kosztów podatkowych rozpoznawanych pierwotnie przez TC (obejmujących również odpisy amortyzacyjne od WNiP widniejących w Ewidencji prowadzonej przez TC), natomiast nie będzie dokonywała samodzielnie odpisów amortyzacyjnych od praw do Znaków.

Uwzględniając powyższe, skoro po przekształceniu TC w SPK prawa do Znaków wciąż stanowiły będą WNiP po stronie TC (a nie po stronie Spółki) i to właśnie TC dokonywała będzie odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej ww. WNiP (a nie Spółka), art. 16 ust. 1 pkt 64a ustawy o CIT nie będzie znajdował zastosowania przy ocenie prawa Spółki do rozpoznawania kosztów podatkowych ujmowanych w księgach TC (w tym odpisów amortyzacyjnych od praw do Znaków) jako własnych kosztów uzyskania przychodów.

W ocenie Spółki, powyższe stanowisko znajduje również potwierdzenie na gruncie wykładni funkcjonalnej przepisów ustawy o CIT. Intencją wprowadzenia art. 16 ust. 1 pkt 64a ustawy o CIT, a także art. 16 ust. 1 pkt 73 ustawy o CIT (w świetle którego nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o CIT, nabytych lub wytworzonych przez podatnika lub spółkę niebędącą osobą prawną, której jest wspólnikiem, a następnie zbytych – w części przekraczającej przychód uzyskany przez podatnika z ich zbycia) było wyłączenie możliwości obniżania wyniku podatkowego podatnika (rozpoznawania kosztów uzyskania przychodów) w dwóch sytuacjach:

• w pierwszej sytuacji, gdy podatnik zbył prawa/wartości wskazane w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o CIT na rzecz innego podmiotu, a następnie wykorzystuje przedmiotowe prawa/wartości w oparciu o umowę licencyjną, ponosząc z tego tytułu koszty opłat licencyjnych; w takiej sytuacji wysokość opłat licencyjnych zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów ograniczona jest wysokością przychodu podatkowego rozpoznanego przez podatnika na transakcji zbycia przedmiotowych praw/wartości (ratio legis art. 16 ust. 1 pkt 73 ustawy o CIT),
• w drugiej sytuacji, gdy podatnik najpierw zbył prawa/wartości wskazane w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o CIT na rzecz innego podmiotu, a następnie ponownie nabył przedmiotowe prawa/wartości; w takiej sytuacji, ograniczenie w zakresie prawa podatnika do rozpoznawania kosztów uzyskania przychodów dotyczy nie opłat licencyjnych (gdyż te w założeniu nie powinny już być uiszczane), lecz odpisów amortyzacyjnych od nabytych ponownie praw/wartości (ratio legis art. 16 ust. 1 pkt 64a ustawy o CIT).
  
  

Jak zostało podkreślone w stanie faktycznym, Spółka uiszcza obecnie opłaty licencyjne za wykorzystywanie Znaków na rzecz TC i przedmiotowe opłaty będą uiszczane na rzecz TC również po przekształceniu w SPK. Jak zostało również wyjaśnione, przedmiotowe opłaty licencyjne od dnia 1 stycznia 2018 r. są objęte zakresem zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 73 ustawy o CIT. Podsumowując zatem, na gruncie opisanego stanu faktycznego mamy do czynienia z pierwszą z opisanych powyżej sytuacji, uzasadniającą wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów opłat licencyjnych uiszczanych przez Spółkę w zamian za korzystanie ze Znaków.

W ocenie Spółki, żadne argumentu natury celowościowej i funkcjonalnej nie przemawiają za tym, aby na gruncie przedstawionego stanu faktycznego po przekształceniu TC w SPK wobec Spółki zastosowanie znajdował również art. 16 ust. 1 pkt 64a ustawy o CIT, wyłączający możliwość zaliczania do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od praw do Znaków dokonywanych przez TC. Należy bowiem podkreślić, iż w przypadku przyjęcia takiego stanowiska Spółka:

• nie byłaby uprawniona do rozpoznawania uiszczanych opłat licencyjnych za korzystanie ze Znaków jako kosztów uzyskania przychodów (art. 16 ust. 1 pkt 73 ustawy o CIT),
• byłaby zobowiązana do rozpoznawania opłat licencyjnych za korzystanie ze Znaków należnych na rzecz TC jako własnych przychodów podatkowych (art. 5 ust. 1 ustawy o CIT),
• nie byłaby uprawniona do rozpoznawania odpisów amortyzacyjnych od praw do Znaków, dokonywanych przez TC, jako kosztów uzyskania przychodów (art. 16 ust. 1 pkt 64a ustawy o CIT).
  
  

W ocenie Spółki zastosowanie na gruncie przedstawionego stanu faktycznego zarówno art. 16 ust. 1 pkt 73 ustawy o CIT, jak i art. 16 ust. 1 pkt 64a ustawy o CIT, pozbawione byłoby jakichkolwiek racjonalnych podstaw i prowadziłoby nie tyle do ograniczenia wysokości kosztów podatkowych rozpoznawanych przez Spółkę (wyłączenie z kosztów podatkowych opłat licencyjnych za korzystanie ze Znaków), lecz do sztucznego wykreowania dodatkowego dochodu podatkowego (wyłączenie z kosztów podatkowych opłat licencyjnych za korzystanie ze Znaków oraz konieczność opodatkowania jako dochodu całości opłat licencyjnych należnych na rzecz TC). Spółka stoi na stanowisku, iż art. 16 ust. 1 pkt 64a ustawy o CIT mógłby znaleźć zastosowanie wobec Spółki wyłącznie w sytuacji, gdyby Spółka nabyła prawa do Znaków i dokonywała odpisów amortyzacyjnych od ww. praw do Znaków rozpoznanych przez Spółkę jako WNiP.

Podsumowując, po przekształceniu TC w SPK konsekwencje podatkowe uiszczania opłat licencyjnych/amortyzacji praw do Znaków na poziomie skonsolidowanym (uwzględniającym wyniki podatkowe Spółki i TC) powinny być analogiczne jak przed przekształceniem, to znaczy:

• opłaty licencyjne powinny być rozpoznawane jako przychody podatkowe (przed przekształceniem po stronie TC, po przekształceniu po stronie Spółki),
• opłaty licencyjne nie powinny stanowić kosztów uzyskania przychodów (po stronie Spółki),
• odpisy amortyzacyjne od praw do Znaków powinny stanowić koszty uzyskania przychodów (przed przekształceniem po stronie TC, po przekształceniu po stronie Spółki).
  
  

Uwzględniając całość powyższych argumentów, podatkowe odpisy amortyzacyjne od praw do Znaków, stanowiących WNiP z perspektywy TC, dokonywane przez TC po przekształceniu w SPK, będą mogły być rozpoznawane jako koszty uzyskania przychodów po stronie Spółki, proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zyskach TC, bez konieczności stosowania ograniczenia/wyłączenia wynikającego z art. 16 ust. 1 pkt 64a ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 1 § 2 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1577 z późn. zm., dalej: „ksh”), spółkami handlowymi są: spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa, spółka komandytowo-akcyjna, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością i spółka akcyjna.

Stosownie do przepisu art. 4 § 1 pkt 1 ksh, określenie spółka osobowa oznacza spółkę jawną, spółkę partnerską, spółkę komandytową i spółkę komandytowo-akcyjną.

Stosownie do postanowień art. 8 § 1 ww. ustawy, spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana.

W myśl art. 28 ksh, majątek spółki stanowi wszelkie mienie wniesione jako wkład lub nabyte przez spółkę w czasie jej istnienia.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 102 ksh, spółką komandytową jest spółka osobowa mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona.

Stosownie natomiast do przepisu art. 103 ksh, w sprawach nieuregulowanych w niniejszym dziale do spółki komandytowej stosuje się odpowiednio przepisy o spółce jawnej, chyba że ustawa stanowi inaczej.

Z powołanych powyżej przepisów prawa wynika zatem, że spółki osobowe nie posiadają podmiotowości prawnopodatkowej dla celów podatku dochodowego – są „transparentne” podatkowo. Skutki podatkowe zdarzeń gospodarczych związanych z działalnością spółki osobowej przypisywane są odpowiednio jej wspólnikom. W przypadku wspólników będących osobami prawnymi, skutki te należy oceniać na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tym samym, jeżeli komandytariuszem spółki komandytowej jest spółka kapitałowa do jej opodatkowania mają zastosowanie przepisy art. 5 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”). Zgodnie z tym przepisem, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe (art. 5 ust. 1 powołanej ustawy). Zasady wyrażone w ust. 1 i 1a stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku (art. 5 ust. 2 ww. ustawy).

Zatem, jak wynika z powyższego, podział przychodów, kosztów i innych odliczeń w spółce osobowej następuje – co do zasady – według wniesionych do spółki udziałów. Jednak – jak wskazano powyżej – umowa spółki osobowej może określić prawo do udziału w zysku w inny sposób niż wynikający z parytetu wniesionych wkładów. Wówczas proporcję, o której mowa w art. 5 powołanej ustawy, powinno ustalać się w stosunku do przysługującego wspólnikowi będącemu osobą prawną udziału w zysku, określonemu w umowie spółki.

Należy więc przyjąć, że podział przychodów i kosztów między wspólnikami spółki komandytowej, w tym Spółką będącą osobą prawną, powinien być dokonany jednolicie, w takiej proporcji, w jakiej Spółka ta partycypuje w zyskach spółki komandytowej.

W świetle cytowanego przepisu, wielkość przychodu przypadającego na podatnika (wspólnika spółki osobowej) określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku. Taką samą zasadę należy zastosować przy określeniu przychodów, zysków i strat przypadających na wspólnika.

W tym miejscu wymaga podkreślenia, że należy odróżnić dochody z działalności gospodarczej uzyskiwane przez spółkę komandytową w rozumieniu prawa handlowego, cywilnego, ustawy o rachunkowości (uznając odrębność majątku spółki i wspólników) od traktowania podatkowego tych dochodów.

Ustawodawca ustalił bowiem określoną metodologię rozliczeń podatkowych w odniesieniu do spółek osobowych. Prawodawca nakazuje ustalić dochód do opodatkowania uzyskiwany przez spółkę osobową na poziomie jej wspólników, a nie na poziomie spółki. Nie oznacza to, że wspólnik jest bezpośrednim beneficjentem dochodu lecz, że jest on zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego. Ustawodawca nakazuje traktować zatem uzyskane przez spółkę nieposiadającą osobowości prawnej (w tym komandytową) dochody tak, jakby uzyskiwali je wspólnicy.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Na podstawie przepisu art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 64a ustawy o CIT, do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7, jeżeli uprzednio te prawa lub wartości były przez podatnika lub spółkę niebędącą osobą prawną, której jest wspólnikiem, nabyte lub wytworzone a następnie zbyte – w części przekraczającej przychód uzyskany przez podatnika z ich uprzedniego zbycia.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 73 ustawy o CIT, do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7, nabytych lub wytworzonych przez podatnika lub spółkę niebędącą osobą prawną, której jest wspólnikiem, a następnie zbytych – w części przekraczającej przychód uzyskany przez podatnika z ich zbycia.

W tym miejscu należy zauważyć, że zarówno w przepisie art. 16 ust. 1 pkt 64a jak i art. 16 ust. 1 pkt 73 wartość przychodu uzyskana ze zbycia danej wartości niematerialnej i prawnej stanowi limit do którego odpisy amortyzacyjne oraz wszelkiego rodzaju opłaty i należności mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów.

Analizując przepisy art. 16 ust. 1 pkt 64a oraz pkt 73 ustawy o CIT, należy zauważyć, iż Ustawodawca wprowadzając do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazane wyłączenia, miał na celu wprowadzenie regulacji antyabuzywnej mającej na celu pozbawienie podatnika korzyści z wcześniejszych optymalizacji podatkowych. Należy zauważyć, że w uzasadnieniu do rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne z 4 października 2017 r. (druk sejmowy nr 1878 – Sejm RP VIII kadencji, Uzasadnienie II Omówienie poszczególnych przepisów s. 85), wskazano „(...) zmiany zawarte w ust. 1 pkt 64a i 73 mają na celu ograniczenie wysokości zaliczanych przez podatników do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od niektórych wartości niematerialnych i prawnych oraz wydatków z tytułu korzystania z opłat i należności licencyjnych, w sytuacji gdy uprzednio te wartości niematerialne i prawne lub prawa były własnością podatnika, a następnie zostały przez niego zbyte – do wysokości przychodu uzyskanego z ich zbycia przez podatnika dokonanego przed ich powrotnym nabyciem/licencjonowaniem”.

Ograniczenie wysokości zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od niektórych wartości niematerialnych i prawnych oraz wydatków z tytułu korzystania z opłat i należności licencyjnych (art. 16 ust. 1 pkt 64a i pkt 73 ustawy o CIT), dotyczy sytuacji gdy uprzednio te wartości niematerialne i prawne lub prawa były własnością podatnika, a dopiero następnie zostały przez niego zbyte. W takim przypadku kosztem nie będą odpisy amortyzacyjne oraz opłaty i należności licencyjne w części przekraczającej przychód uzyskany przez podatnika z ich zbycia.

Ponadto na podstawie art. 10 ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. poz. 2175) art. 16 ust. 1 pkt 64a i art. 16 ust. 1 pkt 73 stosuje się z uwzględnieniem kwot zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów przed 1 stycznia 2018 r.

Powyższe oznacza że podatnicy, którzy w przeszłości zbyli wartości niematerialne i prawne i nadal je użytkują, czy to w wyniku wtórnego nabycia, czy też w oparciu o umowę licencji powinni ustalić historyczną wartość przychodu z ich zbycia oraz ustalić dotychczasową wysokość odpisów amortyzacyjnych oraz opłat i należności dotyczących tych wartości niematerialnych i prawnych, zaliczonych w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika m.in., że Spółka z o.o. pełni rolę podmiotu dominującego w ramach grupy kapitałowej. Obok niej funkcjonuje spółka z o.o. (TC), która w przeszłości nabyła prawa do Znaków wytworzonych lub nabytych przez Wnioskodawcę. Należy podkreślić, iż od dnia 1 stycznia 2018 r., w związku z wejściem w życie art. 16 ust. 1 pkt 73 ustawy o CIT, opłaty licencyjne uiszczane przez Spółkę na rzecz TC nie są rozpoznawane przez Spółkę jako koszty uzyskania przychodów, w związku ze spełnieniem przesłanek warunkujących zastosowanie ww. przepisu. Spółce TC przysługują m.in. wszelkie prawa (prawa ochronne wynikające z rejestracji krajowej, zagranicznej i międzynarodowej, prawa autorskie) do znaków słowno-graficznych wykorzystywanych przez Wnioskodawcę. Spółka TC prowadzi działalność m.in. w zakresie zarządzania prawami do Znaków udzielania licencji za korzystanie ze Znaków. Należące do TC prawa do Znaków zostały w przeszłości nabyte przez TC i stanowią wartości niematerialne i prawne. TC dokonuje odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowych wartości niematerialnych i prawnych, rozpoznawanych przez TC jako podatkowe koszty uzyskania przychodów. Wnioskodawca rozważa przekształcenie TC w spółkę komandytową, w której posiadałby status komandytariusza, uprawnionego do przeważającej części zysków generowanych przez TC natomiast inna spółka z grupy pełniłaby funkcję komplementariusza.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony opis zdarzenia przyszłego zgodzić należy się z Wnioskodawcą, że Spółka komandytowa jako podmiot praw i obowiązków posiada swój majątek, a więc jest właścicielem wartości niematerialnych i prawych – prawa do Znaków i to spółka komandytowa jest zobowiązana do prowadzenia stosownych ewidencji podatkowych i rachunkowych oraz ujęcia prawa do Znaków w prowadzonej przez nią ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Jednakże zauważyć należy, że ze względu na transparentność podatkową spółki komandytowej odpisy amortyzacyjne od ww. praw mogą zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów jedynie wspólnicy tej spółki będący podatnikami podatku dochodowego. Powyższe oznacza, że to wspólnicy tej spółki, a nie spółka komandytowa ma możliwość uwzględniania w kosztach podatkowych odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, których to spółka jest właścicielem. Skoro zatem ograniczenie w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 64a ustawy, dotyczy podatników podatku dochodowego, a więc wspólników spółki komandytowej, to nie można odnosić skutków stosowania tego przepisu (lub braku jego stosowania) do Spółki komandytowej, która mimo że jest właścicielem prawa do znaku towarowego, nie jest podatnikiem podatku dochodowego, lecz do wspólników, których to ograniczenie dotyczy. Przyjęcie bowiem poglądu Wnioskodawcy, że po przekształceniu TC w SPK prawa do Znaków wciąż stanowiły będą WNiP po stronie TC (a nie po stronie Spółki) i to właśnie TC dokonywała będzie odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej ww. WNiP (a nie Spółka), art. 16 ust. 1 pkt 64a ustawy o CIT nie będzie znajdował zastosowania przy ocenie prawa Spółki do rozpoznawania kosztów podatkowych ujmowanych w księgach TC (w tym odpisów amortyzacyjnych od praw do Znaków) jako własnych kosztów uzyskania przychodów, doprowadziłoby do sytuacji, że w przydatku nabycia przez spółki osobowe praw, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy, przepis art. 16 ust. 1 pkt 64a nie miałby nigdy zastosowania.

Reasumując, skoro jak wynika z wniosku, odpisy amortyzacyjne od praw do Znaków przypisywane Wnioskodawcy wg udziału w zyskach spółki komandytowej przekształconej ze spółki z o.o. będą dotyczyć praw do Znaków, które były wcześniej nabyte/wytworzone przez Wnioskodawcę a następnie zbyte do spółki z o.o. przekształconej w spółkę komandytową (o czym świadczy stosowane przez Wnioskodawcę ograniczenie kosztów z art. 16 ust. 1 pkt 73 ustawy o CIT), to do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych przez Wnioskodawcę będzie miało zastosowanie ograniczenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 64a ustawy o CIT.

W konsekwencji, Wnioskodawca jako wspólnik spółki komandytowej powstałej z przekształcenia spółki z o.o. będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od praw do Znaków, stanowiących WNiP proporcjonalnie do przysługującego mu prawa do udziału w zysku tej spółki, do wysokości limitu, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 64a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

• możliwości zaliczenia w ciężar kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej praw do znaków słowno-graficznych, przez wspólnika spółki przekształconej, proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku tej spółki – jest prawidłowe,
• braku zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 64a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest nieprawidłowe.
  
  

Zauważyć należy, że stosownie do zadanego pytania wyznaczającego zakres rozpatrzenia wniosku, przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia była wyłącznie kwestia dotycząca możliwości zaliczenia w ciężar kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej praw do Znaków, przez wspólnika spółki przekształconej, proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku tej spółki oraz braku zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 64a na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Nie była tym samym przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia kwestia dotycząca zastosowania ograniczenia wynikającego z art. 16 ust. 1 pkt 73 ww. ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będący przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a,
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.