Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.212.2018.2.AP
z 6 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, który wpłynął do tutejszego Organu 6 czerwca 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu spłaty rat kredytu wraz z odsetkami – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 czerwca 2018 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu spłaty rat kredytu wraz z odsetkami.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca  Sp. z o.o. (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”), została zawiązana aktem notarialnym z 11 marca 2013 r. Kapitał zakładowy spółki podwyższono aktem notarialnym z 8 kwietnia 2013 r., a nowoutworzone udziały zostały objęte w całości przez nowego wspólnika  osobę fizyczną za aport w postaci użytkowania wieczystego działek gruntu nr 201/1, 201/2, 201/3 i 201/4 oraz własności trzynastu wolnostojących budynków drewnianych, objętych księgą wieczystą, w której to księdze w dziale IV wpisano hipotekę umowną łączną zwykłą oraz dwie hipoteki umowne łączne kaucyjne. Wpisy w dziale IV księgi wieczystej zostały dokonane w związku z zaciągnięciem kredytu na zakup działek przez wspólnika przystępującego do spółki. Strony nigdy nie zawarły formalnej umowy o przejęciu długu, a dłużnikiem kredytów hipotecznych nominalnie pozostaje wspólnik. Mimo powyższego, Spółka spłaca kredyty hipoteczne z uwagi na fakt, iż wartość udziałów wydanych w zamian za aport została skalkulowana z uwzględnieniem tego, że przejmowane działki są obciążone zobowiązaniami hipotecznymi. W normalnych warunkach, tj. w sytuacji, w której działki byłyby wolne od obciążeń, ich wartość rynkowa byłaby znacznie wyższa niż określona w akcie notarialnym podwyższającym kapitał Spółki. Ustalenia pomiędzy stronami zakładały, że Spółka będzie spłacała kredyt w imieniu wspólnika, na co wspólnicy Spółki wyrazili zgodę w formie aktu notarialnego.

Działkę nr 201/4 Spółka wykorzystuje bezpośrednio w swojej podstawowej działalności, tj. organizuje na niej pobyty wypoczynkowe dla letników. W związku z prowadzoną działalnością osiąga przychody podatkowe. Na działce nr 201/1 Spółka posadowiła kolejne domki letniskowe, z których również osiąga przychody podatkowe. Spółka planuje również posadowienie kolejnych domków na tej działce.

Działki nr 201/2 i 201/3 Spółka sprzedała w 2016 r.

W związku ze sprzedażą działek, nie nastąpiła wcześniejsza spłata kredytu ani zmiana kredytobiorcy, nie zawarto umowy o przejęcie długu, a kredyt hipoteczny nadal zabezpieczony jest na wszystkich czterech działkach. Mimo iż Spółce przysługuje obecnie prawo użytkowania wieczystego jedynie w odniesieniu do działek nr 201/4 i 201/1, to Spółka nadal spłaca cały pozostały do spłaty kredyt w imieniu wspólnika.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki ponoszone przez Spółkę na spłatę kredytu zabezpieczonego hipotecznie na działkach, które zostały wniesione do Spółki aportem, mimo iż nominalnym kredytobiorcą jest poprzednim właściciel działek, będą stanowiły koszt podatkowy w części dotyczącej spłaty kapitału i odsetek?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka będzie uprawniona do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów kwot zapłaconych odsetek i rat kapitałowych od kredytu obciążającego działki, które stanowią jej majątek.

Wnioskodawca w tym miejscu pragnie wskazać, że nie ulega wątpliwości, że przepisy Ordynacji podatkowej regulujące uprawnienia podmiotów wynikające z tzw. „sukcesji podatkowej” nie znajdą zastosowania w analizowanym zdarzeniu. W analizowanej sprawie nie chodzi bowiem o wydatki (koszty) poniesione przez poprzedniego właściciela, które miałyby przejść w ramach rozliczeń umownych na Wnioskodawcę i stanowić u niego koszty uzyskania przychodów, lecz o wydatki ponoszone przez ten drugi podmiot tj. Wnioskodawcę po nabyciu nieruchomości. Brak uniwersalnej sukcesji podatkowej w przypadku przejęcia długu nie wyklucza jednak automatycznie możliwości zaliczenia wydatków na spłatę kredytu w związku z nabyciem nieruchomości do kosztów uzyskania przychodów.

Ponad wszystko, kwestia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów danego wydatku powinna być analizowana w świetle przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Z powołanego przepisu wynika, że każdy wydatek który nie jest ujęty w katalogu uregulowanym w przepisie art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, oceniany przez pryzmat przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, o ile podatnik wykaże jego związek z przychodem.

W ocenie Wnioskodawcy, powyższe przesłanki zaliczenia spłaty rat do kosztów uzyskania przychodów będą spełnione w opisanym zdarzeniu. W ocenie Wnioskodawcy, zapłata przedmiotowych rat będzie związana z działalnością gospodarczą, prowadzoną przez Wnioskodawcę i związana z zachowaniem i zabezpieczeniem źródła przychodów. Podkreślić w tym miejscu należy, że przy rozpatrywaniu niezbędnego dla kosztów uzyskania przychodów związku z prowadzoną działalnością gospodarczą i osiąganymi w jej ramach przychodami (lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów) należy brać pod rozwagę istnienie tego związku w momencie ponoszenia tych wydatków z działalnością Wnioskodawcy.

W analizowanym zdarzeniu na działce nr 201/4, począwszy od pierwszego roku działalności Spółki, prowadzona jest działalność gospodarcza, z której Spółka osiąga i wykazuje przychody podatkowe. Jest to podstawowa działalność Spółki w postaci organizacji pobytów wypoczynkowych dla letników. Jeżeli chodzi o działkę nr 201/1, to w roku podatkowym 2016 Spółka posadowiła na niej kolejne domki letniskowe, z których również osiąga dochody podatkowe. Spółka planuje również posadowienie kolejnych domków na przedmiotowej działce. Jeżeli chodzi zaś o działki nr 201/2 i 201/3, to Spółka osiągnęła przychód z ich sprzedaży w roku podatkowym 2016. Skoro zatem wykorzystywanie przez Wnioskodawcę nabytej nieruchomości przynosi Wnioskodawcy stale przychody i będzie przynosiło takie przychody w przyszłości, to towarzyszące temu od momentu nabycia wydatki, w tym również obejmujące spłatę kredytu obciążającego działki, nie mogą zostać wykluczone z kosztów uzyskania przychodów tylko z tego powodu, że zdarzenie gospodarcze (zaciągnięcie kredytu), z którego one wynikają, zostało dokonane przez poprzedniego właściciela nieruchomości.

Wskazać należy, że Wnioskodawca na bieżąco zmuszony jest i będzie do ponoszenia określonych kosztów w celu zapewnienia niezakłóconego funkcjonowania prowadzonego przedsiębiorstwa. Takimi kosztami obok dotąd ponoszonych kosztów związanych z eksploatacją, utrzymaniem w ruchu składników przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, są także niewątpliwie koszty w postaci spłaty kredytu obciążającego działki. Pozwalają one bowiem na normalne funkcjonowanie przedsiębiorstwa – służą osiągnięciu i zabezpieczają źródło przychodów. Należy zauważyć, iż w przypadku braku spłaty kredytu Spółka utraciłaby swoje jedyne źródło przychodów, ponieważ bank niezwłocznie zaspokoiłby się z nieruchomości obciążonych hipoteką. Działki należące do Spółki zostałyby sprzedane, a nabywca działek nr 201/2 i 201/3 niezwłocznie wystąpiłby z roszczeniem do Spółki o zwrot środków pieniężnych z ich sprzedaży, do czego miałby pełne prawo.

Należy zauważyć, iż zgodnie z art. 519 § 1 Kodeksu Cywilnego, osoba trzecia może wstąpić na miejsce dłużnika, który zostaje z długu zwolniony (przejęcie długu). Z istoty powyższych przepisów wynika, że przejemca wstępuje w sytuację prawną dotychczasowego dłużnika, który zostaje z długu zwolniony. Przy czym należy podkreślić, że na mocy art. 353¹ Kodeksu Cywilnego, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Podmiotom prawa cywilnego przyznano zatem określoną swobodę w kształtowaniu łączących je stosunków umownych.

Definicja kosztu sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów.

W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ww. ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę;

• przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.
  
  

Istotnym jest, że wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów, obciąża podatnika. Uwzględniając powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów kwot zapłaconych rat kapitału i odsetek od kredytu obciążającego działki, mimo iż nominalnie jego dłużnikiem pozostaje poprzedni właściciel działek, tj. wspólnik Spółki. 

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów.

W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych z ich źródła, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Jednocześnie trzeba podkreślić, że przez pojęcie zachować należy rozumieć dochować coś w stanie niezmienionym, nienaruszonym, utrzymać. Natomiast zabezpieczyć oznacza uczynić bezpiecznym, niezagrożonym, dać ochronę. Można więc przyjąć, ze koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało.

Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, które umożliwią dalsze funkcjonowanie źródła. Za koszty związane z zabezpieczeniem i zachowaniem źródła przychodów należy więc uznać przede wszystkim koszty prawidłowego funkcjonowania podatnika oraz prawidłowego prowadzenia działalności gospodarczej, do której zalicza się koszty poniesione w celu uzyskania przychodów.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia przy tym koszty podatkowe:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz
• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).
  
  

Przywołana regulacja art. 15 ust. 1 ustawy o CIT wskazuje, że definicja kosztów uzyskania przychodów – dla celów podatku dochodowego – składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną.

Pierwszy z tych elementów określić można mianem przesłanki pozytywnej, zakładającej spełnienie łączne dwóch warunków, tj.:

• konieczność faktycznego (co do zasady) poniesienia wydatku oraz
• poniesienie wydatku musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.
  
  

Drugi z tych elementów stanowi przesłankę negatywną, zgodnie z którą ponoszonego wydatku nie ujęto w zamkniętym katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Art. 16 ust. 1 ustawy o CIT zawiera enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów.

Jednocześnie podkreślić należy, że nieujęcie danego wydatku w katalogu kosztów niepotrącalnych, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie oznacza automatycznie, że inne koszty w nim niewymienione, tymi kosztami być mogą. W takim przypadku należy bowiem badać, czy dany koszt poniesiony został w celu uzyskania przychodu z jego źródła (zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu).

Tak więc dany podmiot gospodarczy ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu ze źródła przychodów lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Podkreślić należy, że w celu wykazania związku pomiędzy kosztem a przychodem podatnik musi dysponować wymaganymi przez prawo dowodami.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca – Sp. z o.o. została zawiązana aktem notarialnym z 11 marca 2013 r. Kapitał zakładowy spółki podwyższono aktem notarialnym z 8 kwietnia 2013 r., a nowoutworzone udziały zostały objęte w całości przez nowego wspólnika osobę fizyczną za aport w postaci użytkowania wieczystego działek gruntu nr 201/1, 201/2, 201/3 i 201/4 oraz własności trzynastu wolnostojących budynków drewnianych, objętych księgą wieczystą, w której to księdze w dziale IV wpisano hipotekę umowną łączną zwykłą oraz dwie hipoteki umowne łączne kaucyjne. Wpisy w dziale IV księgi wieczystej zostały dokonane w związku z zaciągnięciem kredytu na zakup działek przez wspólnika przystępującego do spółki.

Strony nigdy nie zawarły formalnej umowy o przejęciu długu, a dłużnikiem kredytów hipotecznych pozostaje wspólnik. Mimo powyższego, Spółka spłaca kredyty hipoteczne z uwagi na fakt, iż wartość udziałów wydanych w zamian za aport została skalkulowana z uwzględnieniem tego, że przejmowane działki są obciążone zobowiązaniami hipotecznymi. W normalnych warunkach, tj. w sytuacji, w której działki byłyby wolne od obciążeń, ich wartość rynkowa byłaby znacznie wyższa niż określona w akcie notarialnym podwyższającym kapitał Spółki.

Ustalenia pomiędzy stronami zakładały, że Spółka będzie spłacała kredyt w imieniu wspólnika, na co wspólnicy Spółki wyrazili zgodę w formie aktu notarialnego. Działkę nr 201/4 Spółka wykorzystuje bezpośrednio w swojej podstawowej działalności, tj. organizuje na niej pobyty wypoczynkowe dla letników. W związku z prowadzoną działalnością osiąga przychody podatkowe. Na działce nr 201/1 Spółka posadowiła kolejne domki letniskowe, z których również osiąga przychody podatkowe. Spółka planuje również posadowienie kolejnych domków na tej działce.

Działki nr 201/2 i 201/3 Spółka sprzedała w 2016 r. W związku ze sprzedażą działek, nie nastąpiła wcześniejsza spłata kredytu ani zmiana kredytobiorcy, nie zawarto umowy o przejęcie długu, a kredyt hipoteczny nadal zabezpieczony jest na wszystkich czterech działkach. Mimo iż Spółce przysługuje obecnie prawo użytkowania wieczystego jedynie w odniesieniu do działek nr 201/4 i 201/1, to Spółka nadal spłaca cały pozostały do spłaty kredyt w imieniu wspólnika.

Przenosząc okoliczności omawianej sprawy na grunt ustawy o CIT, należy zauważyć, że konstrukcja art. 15 ust. 1 ustawy o CIT wskazuje, które z wydatków można zakwalifikować do kosztów uzyskania przychodów. Wynika z niego, że mogą nimi być wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów, zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów.

Okolicznością, którą należy uwzględnić w omawianej sprawie jest fakt braku zawarcia przez Wnioskodawcę umowy o przejęcie długu. Istotna jest również okoliczność uprzedniego zakupu przez wspólnika na kredyt nieruchomości, która następnie została wniesiona aportem do Spółki w zamian za udziały w Sp. z o.o.

Zgodnie z art. 519 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), osoba trzecia może wstąpić na miejsce dłużnika, który zostaje z długu zwolniony (przejęcie długu). Należy wskazać, że przejęcie długu jest umową, na mocy której osoba trzecia nieuczestnicząca do tej pory w stosunku zobowiązaniowym staje się dłużnikiem, zwalniając od odpowiedzialności dotychczasowego dłużnika. Zmiana ta jednak nie wpływa na treść stosunku obligacyjnego, łączącego wierzyciela i dawnego dłużnika.

Zatem skoro Sp. z o.o. nie przejęła długu od wspólnika z tytułu zaciągnięcia przez niego kredytu bankowego, to brak jest podstaw do twierdzenia, że wspólnik przestał być dłużnikiem banku. W dalszym ciągu to on jest podmiotem zobowiązanym do zapłaty rat kredytu i odsetek zgodnie z umową kredytową zawartą z bankiem. W myśl art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1876, z późn. zm. dalej: „Pbank”), przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Umowa kredytu powinna być zawarta na piśmie i określać w szczególności: 1) strony umowy; 2) kwotę i walutę kredytu; cel, na który kredyt został udzielony; (…) (art. 69 ust. 2 Pbank). W czasie obowiązywania umowy kredytu kredytobiorca jest obowiązany przedstawić – na żądanie banku – informacje i dokumenty niezbędne do oceny jego sytuacji finansowej i gospodarczej oraz umożliwiające kontrolę wykorzystania i spłaty kredytu (art. 74 Pbank). Przyjmuje się, że szczegółowe oznaczenie kredytobiorcy (jego identyfikacja w umowie kredytu) jest warunkiem koniecznym, ponieważ umowę kredytu można zaliczyć do umów o istotnym znaczeniu gospodarczym, finansowym lub społecznym. Bezpieczeństwo obrotu prawnego, a zwłaszcza bezpieczne i stabilne funkcjonowanie banku, wymaga dokładnej identyfikacji stron zawierających umowę kredytu.

Oznacza to w ocenie tut. Organu, że gdy nastąpiło wniesienie wkładu w postaci powyżej opisanej nieruchomości obciążonej kredytem bankowym (zabezpieczonym hipoteką), a nie doszło do zawarcia umowy o przejęcie długu, zgodnie ze sformalizowaną w tym względzie procedurą – to nie jest możliwe zaliczenie spłaconych po dniu wniesienia aportem tej nieruchomości kwot do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy, bowiem oznaczałoby to ponoszenie wydatków za inny podmiot. Tym samym na gruncie niniejszej sprawy stwierdzić należy, że brak jest istnienia związku między wskazanymi we wniosku wydatkami a przychodami, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Niejako na marginesie, zauważyć także należy, że jak wynika z wniosku, część nieruchomości, która została zakupiona ze wskazanego we wniosku kredytu, a następnie wniesiona została do Wnioskodawcy (działki nr 201/2 i 201/3), została zbyta w 2016 r., co dodatkowo wyklucza związek kredytu na nabycie tej części nieruchomości z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a,
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.