2018.08.08 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.332.2018.2.PC
z 8 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 maja 2018 r. (data wpływu 25 maja 2018 r.), uzupełnionym w dniu 25 czerwca 2018 r. (data wpływu 2 lipca 2018 r.) na wezwanie Organu z dnia 19 czerwca 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego od wydatków poniesionych na budowę drogi dojazdowej oraz parkingu który będzie przedmiotem dzierżawy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego od wydatków poniesionych na budowę drogi dojazdowej oraz parkingu który będzie przedmiotem dzierżawy.

Wniosek został uzupełniony w dniu 25 czerwca 2018 r. (data wpływu 2 lipca 2018 r.) na wezwanie Organu z dnia 19 czerwca 2018 r., skutecznie doręczone Stronie w dniu 19 czerwca 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe, uzupełnione w odpowiedzi na wezwanie:

Gmina Miasto (dalej Miasto) jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Miasto planuje na terenach do niego należących wybudować parking wraz z drogą dojazdową. Planowany parking nie będzie leżał w pasie drogi publicznej. Z uwagi na to że planowany parking będzie położony w bezpośredniej bliskości zakładu produkcyjnego, Miasto zamierza oddać przedmiotowy parking w dzierżawę, tak aby służył jako parking pracowników tego zakładu. Aby umożliwić dojazd użytkownikom parkingu na miejsca parkowania, niezbędne jest wybudowanie drogi dojazdowej (około 500 m). Planowana droga będzie przebiegać przez tereny, które ewidencji gruntów są określane jako: łąki trwałe, grunty orne. Droga dojazdowa do parkingu będzie ogólnie dostępna i nie będzie przedmiotem dzierżawy.

Wnioskodawca w odpowiedzi na wezwanie wskazał, że wysokość czynszu dzierżawnego nie została jeszcze ustalona. Nie jest znana całkowita wartość wydatków, jakie poniesie Gmina w związku z planowaną budową parkingu. Nie jest znana całkowita wartość wydatków, jakie poniesie Gmina w związku z planowaną budową drogi dojazdowej. Nie można określić udziału procentowego dochodów z planowanej dzierżawy parkingu w całości dochodów Gminy. Z uwagi na to, że wysokość czynszu nie została jeszcze ustalona, nie można udzielić odpowiedzi na to pytanie. Z uwagi na to, że nie jest znana ani wartość inwestycji, ani kwota przyszłego czynszu, nie jest możliwe udzielnie odpowiedzi na to pytanie. Wysokość czynszu dzierżawnego nie została jeszcze ustalona, jego ustalenie będzie miało miejsce z uwzględnieniem realiów rynkowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym Miastu będzie przysługiwało prawo do odliczenia w całości podatku VAT naliczonego związanego z budową oraz bieżącym utrzymaniem parkingu?
Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym Miastu będzie przysługiwało prawo do odliczenia w całości podatku VAT naliczonego związanego z budową oraz bieżącym użytkowaniem drogi dojazdowej do parkingu?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. 1

Podatnikami podatku od towarów i usług są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności - art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2017, poz. 1221 ze zm.) - zwana dalej ustawą. Działalności gospodarcza w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług to wszelka działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji, których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - (Dz. Urz. UE.L. Nr 347 z 11 grudnia 2006 r., s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Z treści art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że organy publiczne nie będą podatnikami VAT w zakresie swojej działalności podstawowej, do której zostały powołane. Jednak w zakresie czynności wykraczających poza zadania nałożone na organy publiczne przez odrębne przepisy, wykonywane przez nie na podstawie umów cywilnoprawnych - organy publiczne są traktowane jak każdy inny podmiot biorący udział w obrocie gospodarczym. Z powyższego wynika, że Gmina Miasto jako organ władzy publicznej może występować na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług w dwoistym charakterze:

jako podmiot, który nie jest podatnikiem VAT w sytuacji gdy wykonuje zadania nałożone na nią odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołana;
jako podatnik VAT wykonujący czynności na podstawie umów cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 i 2 pkt 4 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 2222 ze zm.) organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi. Zarządcą dróg gminnych jest wójt (burmistrz, prezydent miasta), z zastrzeżeniem ust. 3, 5, 5a i 8 ustawy.

W myśl art. 21 ust. 1 powołanej wyżej ustawy zarządca drogi, o którym mowa w art. 19 ust. 2 pkt 2-4 i ust. 5, może wykonywać swoje obowiązki przy pomocy jednostki organizacyjnej będącej zarządem drogi, utworzonej odpowiednio przez sejmik województwa, radę powiatu lub radę gminy. Jeżeli jednostka taka nie została utworzona, zadania zarządu drogi wykonuje zarządca.

Korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za postój pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania (art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy o drogach publicznych). Przedmiotową opłatę pobiera zarząd drogi, a w przypadku jego braku - zarządca drogi (art. 13b ust. 7 ustawy o drogach publicznych).

W orzecznictwie sądów administracyjnych istnieje utrwalona linia, z której wynika, że w przypadku, gdy parking (strefa płatnego parkowania) jest położony w pasie drogi publicznej, samorząd, który pobiera opłaty z tytułu korzystania z parkingu, w oparciu o art. 15 ust. 6 ustawy o podatku VAT nie jest zaliczany do grona podatników. Oznacza, to że opłata pobierana za korzystania z parkingu umiejscowionego w pasie drogi publicznej nie podlega opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Stanowisko to potwierdza wyrok NSA z dnia 25 maja 2010 r. syg. akt I FSK 852/09 - „Mając na uwadze powyższe przepisy uznać należy, zatem, że gmina, w zakresie w jakim realizuje swoje zadania z zakresu władzy publicznej, będzie spełniała obie przesłanki wskazane w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT. Niewątpliwie pobieranie opłat (a więc danin publicznych) za korzystanie z dróg publicznych jest formą sprawowania władztwa publicznego. W powoływanym już w sprawie wyroku sygn. P 6/02 Trybunał Konstytucyjny wskazał, że opłaty pobierane są w związku z wyraźnie wskazanymi usługami i czynnościami organów państwowych lub samorządowych, dokonywane w interesie konkretnych podmiotów. Stanowią, zatem swoistą zapłatę za uzyskanie zindywidualizowanego świadczenia oferowanego przez podmiot prawa publicznego. Oprócz tego, że są świadczeniami odpłatnymi są także - jak podatki - świadczeniami pieniężnymi, powszechnymi, bezzwrotnymi, ustalanymi jednostronnie przez państwo. Z tej racji, że są jedną z form pozyskiwania dochodów budżetu państwa lub budżetów samorządu terytorialnego, powinny być odprowadzane, o ile regulacje szczególne nie stanowią inaczej, do budżetów jednostek samorządowych. Jako dochody publiczne, przymusowe mogą być pobrane w drodze egzekucji administracyjnej. Opłaty publiczne pobierane są zawsze w związku z określonym, konkretnym działaniem organów państwa (samorządu terytorialnego). Jeżeli opłata pobierana jest za określoną usługę - może zawierać pewne cechy ceny, jeżeli zaś jest świadczeniem dodatkowym, pobieranym w wysokości wyższej niż faktycznie świadczona usługa - zawiera cechy podatku. Dla uznania opłat za dochody i daniny publiczne kluczowe znaczenie mają nie tylko wskazane wyżej cechy ale i także okoliczność, że przeznaczane są na cele publiczne albo związane są z realizacją takich celów. Zarząd drogi jak i zarządca przy wykonywaniu tych czynności, jak słusznie zwrócił uwagę autor skargi kasacyjnej, działają na odmiennych zasadach niż podmioty prywatne. Pobierają należność o charakterze daniny publicznej, ustalaną w sposób określony w ustawie, dysponują możliwością nakładania dodatkowej opłaty podlegającej przymusowemu ściągnięciu w drodze postępowania egzekucyjnego. Zaś dochód uzyskany z poboru opłat w całości służy celom publicznym. Opłata za parkowanie pojazdów na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania, będąc dochodem publicznym (art. 40a ustawy o drogach publicznych), jest świadczeniem o charakterze publicznoprawnym, ma charakter daniny publicznej. Zatem pobieranie opłat za parkowanie w strefie podlega szczególnemu unormowaniu. Jest to, zatem czynność administracyjna prawa publicznego, wynikająca z przyznanego w ustawie prawa do ograniczenia korzystania z dróg publicznych, które co do zasady zgodnie z art. 1 ustawy o drogach publicznych są ogólnie dostępne. Są to działania wykonywane w interesie publicznym.” Inaczej wygląda sytuacja, gdy jednostka samorządu pobiera opłaty za parkowanie na parkingu położonym poza pasam drogowym. W takiej sytuacji pomiędzy korzystającym z parkingu a gminą dochodzi do zawarcia umowę, na mocy, której gmina, świadczy usługę parkingową, udostępniając miejsce parkingowe i pobiera za to opłatę. Czynność taką należy traktować jako odpłatne świadczenie usług, które podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Stanowisko takie potwierdzają interpretacje wydawane przez organy podatkowe (interpretacja indywidualna znak ILPP2/4512-1-323/15-2/PR z dnia 26.06.2015 r., wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu).

W przedmiotowej sytuacji Miasto zamierza oddać wybudowany parking w odpłatną dzierżawę.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2017 poz. 1221 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione.

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (art. 8 ust. 1 ustawy o VAT).

Biorąc pod uwagę powyższe umowa dzierżawy parkingu należy traktować jako odpłatne świadczenie usług.

Zgodnie z art. 86 ust.1 ustawy o podatku od towarów i usług - w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Prawo do odliczenia podatku naliczonego jest podstawowym prawem podatnika podatku od towarów i usług.

Jak istotne jest to prawo podkreślał niejednokrotnie w swoich rozstrzygnięciach TSUE i tak w wyroku z dnia 6 września 2012 r., syg. C-496/11 Portugal Telecom SGPS SA przeciwko Fazenda Pública, Trubunał stwierdził „(...) należy przypomnieć, że prawo do odliczenia przewidziane w art. 17 i nast. szóstej dyrektywy stanowi integralną część mechanizmu podatku VAT i zasadniczo nie podlega ograniczeniu. Jest ono wykonywane w sposób bezpośredni w stosunku do całego podatku obciążającego transakcje powodujące naliczenie podatku (zob. w szczególności wyroki: z dnia 6 lipca 1995 r. w sprawie C 62/93 BP Soupergaz, Rec. s. I 1883, pkt 18; z dnia 21 marca 2000 r. w sprawach połączonych od C 110/98 do C 147/98 Gabalfrisa i in., Rec. s. I 1577, pkt 43; z dnia 13 marca 2008 r. w sprawie C 437/06 Securenta, Zb.Orz. s. I 1597, pkt 24; z dnia 4 czerwca 2009 r. w sprawie C 102/08 SALIX Grundstücks Vermietungsgesellschaft, Zb.Orz. s. I 4629, pkt 70). Każde ograniczenie prawa do odliczenia ma wpływ na wysokość obciążenia podatkowego i powinno być stosowane w podobny sposób we wszystkich państwach członkowskich. W konsekwencji wyjątki są dopuszczalne wyłącznie w przypadkach przewidzianych wyraźnie przez szóstą dyrektywę (wyrok z dnia 11 lipca 1991 r. w sprawie C 97/90 Lennartz, Rec. s. I 3795, pkt 27; ww. wyrok w sprawie BP Soupergaz, pkt 18).”. Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony jest wpisane w konstrukcję podatku VAT. Celem wprowadzenia zasady odliczania podatku naliczonego do systemu podatku VAT jest zapewnienie neutralności tego podatku dla podatnika i obciążenie nim finalnego odbiorcy towaru lub usługi. W sprawie C-37/95 Belgische Staat przeciwko Ghent Coal Terminal NV, Trybunał stwierdził, że: „Prawo do odliczenia zostało wprowadzone, aby całkowicie uwolnić przedsiębiorcę od kosztów VAT zapłaconego lub podlegającego zapłacie w toku jego działalności gospodarczej. Wspólny system podatku od wartości dodanej konsekwentnie zapewnia, że każda działalność gospodarcza niezależnie od jej celu i efektu, pod warunkiem, że sama podlega VAT, jest opodatkowana w sposób całkowicie neutralny.”.

W opisanym w przedmiotowym wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, zdarzeniu przyszłym związek wydatków, które będą poniesione przez Miasto na budowę oraz bieżące utrzymanie parkingu z planowaną odpłatną dzierżawą parkingu na podstawie umowy cywilnoprawnej - jest bezsporny.

W przedmiotowe sytuacji Miasto (czynny, zarejestrowany podatnik podatku od towarów i usług) zamierza wybudować parking w celu oddania go w odpłatną dzierżawę na podstawie umowy cywilnoprawnej (czynność podlegająca opodatkowaniu na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku VAT), dlatego też - Miastu będzie przysługiwało prawo do odliczenia w całości podatku VAT naliczonego związanego z budową oraz bieżącym utrzymaniem parkingu.

Przyjęcie takiego stanowiska skutkowałoby naruszeniem powoływanej wyżej zasady neutralności podatku od towarów i usług, którym to ostatecznie powinien być obciążony konsument.

Ad. 2

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług - w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego jest podstawowym prawem podatnika podatku od towarów i usług.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony jest wpisane w konstrukcję podatku VAT. Celem wprowadzenia zasady odliczania podatku naliczonego do systemu podatku VAT jest zapewnienie neutralności tego podatku dla podatnika i obciążenie nim finalnego odbiorcy towaru lub usługi. W sprawie C-37/95 Belgische Staat przeciwko Ghent Coal Terminal NV, Trybunał stwierdził, że: „Prawo do odliczenia zostało wprowadzone, aby całkowicie uwolnić przedsiębiorcę od kosztów VAT zapłaconego lub podlegającego zapłacie w toku jego działalności gospodarczej. Wspólny system podatku od wartości dodanej konsekwentnie zapewnia, że każda działalność gospodarcza niezależnie od jej celu i efektu, pod warunkiem, że sama podlega VAT, jest opodatkowana w sposób całkowicie neutralny.”.

W przedmiotowe sytuacji Miasto zamierza wybudować parking w celu oddania go w odpłatną dzierżawę (czynność podlegająca opodatkowaniu na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku VAT), dlatego też - Miastu będzie przysługiwało prawo do odliczenia w całości podatku VAT naliczonego związanego z budową oraz bieżącym utrzymaniem parkingu.

Z treści art. 86 ust. 1 wynika uprawnienie podatnika do odliczenia podatku naliczonego, ale jedynie w zakresie, w jakim nabyte towary i usługi służą działalności opodatkowanej podatnika.

Jednak związek nabyć towarów i usług z czynnościami opodatkowanymi nie musi być ścisły i bezpośredni. Taki wniosek wypływa z orzeczenia NSA z dnia 3 kwietnia 2015 r., syg. I FSK 810/14 — ,,(...) należy przyjąć — co do zasady - że niezbędnym warunkiem odliczenia VAT jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy zakupami (wydatkami) a konkretną transakcją opodatkowaną. Wydatki te powinny stanowić część składową kosztów świadczenia, uwzględnioną w cenie. Jednak brak takiej konkretnej transakcji opodatkowanej nie musi zawsze prowadzić do utraty prawa do odliczenia VAT. W przypadku bowiem wydatków zaliczanych do tzw. kosztów ogólnych, wprawdzie nie istnieje bezpośredni związek pomiędzy zakupem tych towarów i usług a sprzedażą opodatkowaną, lecz w sytuacji gdy stanowią one element cenotwórczy produktów podatnika, pozostając w ten sposób w pośrednim związku z jego opodatkowaną działalnością gospodarczą - prawo do odliczenia z tytułu tych zakupów (wydatków) powinno przysługiwać podatnikowi w takim zakresie, w jakim ogólna działalność daje prawo do odliczenia VAT (...).”.

Jeszcze dalej idące stanowisko w kwestii związku podatku naliczonego z sprzedażą opodatkowaną zajął TSUE w wyroku z dnia 22.10.2015r., syg. C-126/14 „Sveda” UAB przeciwko Valstybiné mokesčių inspekcija prie Lietuvos Respublikos finansų ministerijos W przedmiotowej sprawie spółka Sveda zawarła z Nacionalinè mokèjimo agentŭra prie Žernós ŭkio ministerijos (krajową agencją płatniczą przy ministerstwie rolnictwa) umowę o udzielenie subwencji. Zgodnie umową spółka Sveda zobowiązała się do realizacji projektu zatytułowanego „Ścieżka (edukacyjno- rekreacyjna) o tematyce mitologii bałtyckiej”. Spółka zgodnie z zawartą umową, miała zapewnić nieodpłatny dostęp publiczny do tej ścieżki. Agencja będąca stroną umowy zobowiązała się do poniesienia części kosztów realizacji tego projektu (90% tych kosztów). Pozostałe wydatki wdrożenia miała ponieść spółka S.

Spółka Sveda w przyszłości zamierzała prowadzić samodzielnie działalność gospodarczą w zakresie turystyki. W ramach tej działalności Spółka miały być świadczone odpłatne usługi, takie jak sprzedaż artykułów spożywczych czy rożnych pamiątek.

Sveda odliczyła podatek VAT związany z nabyciem lub wytworzeniem pewnych dóbr inwestycyjnych w ramach budowy rozpatrywanej ścieżki rekreacyjnej i złożyła deklarację, w której wykazała kwotę podatku naliczonego jako podlegającego odliczeniu. Organ podatkowy rozpatrujący wniosek tej spółki o zwrot odnośnych kwot podatku VAT, uznał jednak, że taki zwrot nie jest zasadny, jako że nie zostało ustalone, że nabyte dobra i usługi są przeznaczone do wykorzystania na potrzeby działalności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT. Na tej podstawie w dniu Spółce odmówiono prawa do odliczenia podatku naliczonego. Rozpatrując przedmiotową sprawę TSUE orzekł, że „Artykuł 168 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że w okolicznościach takich jak w postępowaniu głównym przepis ten przyznaje podatnikowi prawo do odliczenia kwoty naliczonego podatku od wartości dodanej zapłaconego w związku z nabyciem lub wytworzeniem dóbr inwestycyjnych w celu prowadzenia przewidzianej działalności gospodarczej związanej z turystyką na obszarach wiejskich i turystyką rekreacyjną, które to dobra, po pierwsze, są bezpośrednio przeznaczone do nieodpłatnego użytku publicznego, i po drugie, mogą umożliwić przeprowadzanie transakcji opodatkowanych, o ile istnieje bezpośredni i ścisły związek pomiędzy wydatkami związanymi z transakcjami powodującymi naliczenie podatku a transakcją lub kilkoma transakcjami objętymi podatkiem należnym, które rodzą prawo do odliczenia, bądź z całością działalności gospodarczej podatnika, co powinien zbadać sąd odsyłający na podstawie obiektywnych dowodów.”.

W przedmiotowej sprawie Miasto zamierza wybudować parking, który po jego ukończeniu będzie przedmiotem dzierżawy.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 dzierżawa jest czynnością opodatkowaną, rodzącą podatek należny, w związku z tym na mocy art. 86 ust. 1 ustawy o podatku VAT Miasto ma prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z budową oraz bieżącym utrzymaniem parkingu.

Aby umożliwić dzierżawcy korzystanie z parkingu Miasto musi wybudować drogę dojazdową do parkingu, z której to dzierżawca będzie nieodpłatnie korzystał. Brak drogi dojazdowej uniemożliwi jakiekolwiek korzystanie z parkingu czy to na podstawie umowy dzierżawy czy też przez odpłatne udostępnianie miejsc parkingowych przez Miasto. Droga będzie przede wszystkim wykorzystywana przez osoby korzystające z parkingu (pracownicy dzierżawcy), sporadyczne może także być wykorzystywana przez inne osoby.

Budowa drogi dojazdowej do parkingu stanowi warunek konieczny do zawarcia umowy dzierżawy i tym samym zaistnienia podatku należnego.

Jak wynika z opinii Rzecznika Generalnego Juliane Kokott w przedstawionej w dniu 22 kwietnia 2015 r. w sprawie C 126/1-4 UAB „Sveda” przeciwko Valstybiné mokesčių inspekcija prie Lietuvos Respublikos finansų ministerijos — „Artykuł 168 dyrektywy VAT należy interpretować w ten sposób, że podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego, który został zapłacony przy nabyciu lub wytworzeniu dóbr inwestycyjnych, bezpośrednio przeznaczonych do nieodpłatnego użytku publicznego, jednakże stosowanych jako instrument służący do przyciągania odwiedzających do miejsca, w którym podatnik, w ramach swej działalności gospodarczej, zamierza dostarczać towary i świadczyć usługi.”.

Z cytowanej opinii rzecznika generalnego wynika, że nieodpłatne udostępnianie dobra inwestycyjnego nie stoi na przeszkodzie odliczeniu podatku naliczonego, jeżeli udostępnianie to służy działalności opodatkowanej podatnika - tak jak ma to miejsce w przedstawionym we wniosku przypadku.

Podsumowując prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Taka sytuacja ma miejsce w zdarzeniu przyszłym przedstawionym w przedmiotowym wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

W opisanym w przedmiotowym wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, zdarzeniu przyszłym związek wydatków, które będą poniesione przez Miasto na budowę oraz bieżące utrzymanie drogi dojazdowej do parkingu (który będzie przedmiotem dzierżawy na podstawie umowy cywilnoprawnej) — jest bezsporny.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że Miastu (czynny zarejestrowany podatnik podatku od towarów i usług) będzie przysługiwało prawo do odliczenia w całości podatku VAT naliczonego związanego z budową oraz bieżącym użytkowaniem drogi dojazdowej do parkingu, o którym mowa przedmiotowym wniosku.

Miasto dokonując sprzedaży opodatkowanej nie powinno być traktowane inaczej, mniej korzystnie niż „zwykłe” podmioty prowadzące działalność gospodarczą, które to podmioty mają prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z ich działalnością opodatkowaną. Opisane w przedmiotowym wniosku zdarzenie przyszłe można porównać do sytuacji galerii handlowej, która nieodpłatnie udostępnia swoim klientom miejsca parkingowe. Brak prawa do odliczenia podatku naliczonego w przedmiotowym przypadku, skutkowałoby uznaniem Miasta za podatnika podatku VAT wyłącznie w odniesieniu do podatku należnego (powstającego w związku z dzierżawą parkingu do którego droga prowadzi) i potraktowaniem go w sposób mniej korzystny niż traktowane są inne podmioty.

Końcowo należy stwierdzić, że zgodnie z art. 5 ust. 4 ustawy o VAT w przypadku wystąpienia nadużycia prawa dokonane czynności, o których mowa w ust. 1, wywołują jedynie takie skutki podatkowe, jakie miałyby miejsce w przypadku odtworzenia sytuacji, która istniałaby w braku czynności stanowiących nadużycie prawa. Przez nadużycie prawa rozumie się dokonanie czynności w ramach transakcji, która pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miała zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy (art. 5 ust. 5 ustawy o VAT).

Podkreślić należy także, iż parking będzie wybudowany poza pasem drogowym, dlatego też oddając parking w odpłatną dzierżawę czy też samodzielnie udostępniając za opłatą miejsca parkingowe Miasto będzie działać w charakterze podatnika VAT i w obu przypadkach będzie mu przysługiwało prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego. Dlatego też w opisanej sytuacji nie zachodzą przesłanki, o których mowa w powołanym wyżej art. 5 ust. 4 i 5 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy – kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Jednakże ustawodawca nie precyzuje, w jakim zakresie i w jaki sposób towary i usługi muszą być wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, aby pozwoliło to podatnikowi na odliczenie podatku naliczonego. Związek dokonywanych zakupów z działalnością podatnika może mieć zatem charakter pośredni lub bezpośredni.

O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży – towary handlowe lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem dostawy; bezpośrednio więc wiążą się z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością przedsiębiorcy można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa – mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym z osiąganym przez podatnika obrotem opodatkowanym. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością podmiotu, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług, a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania obrotu przez podatnika, np. przez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez podmiot obrotu.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Gmina (czynny zarejestrowany podatnik podatku od towarów i usług) ma zamiar wybudować na swoim terenie parking wraz z drogą dojazdową. Z uwagi na to że planowany parking będzie położony w bezpośredniej bliskości zakładu produkcyjnego, zamierza oddać przedmiotowy parking w dzierżawę, tak aby służył jako parking pracowników tego zakładu. Jak wskazał Wnioskodawca aby umożliwić dojazd użytkownikom parkingu na miejsca parkowania, niezbędne jest wybudowanie drogi dojazdowej (około 500 m). Planowany parking nie będzie leżał w pasie drogi publicznej. Planowana droga będzie przebiegać przez tereny, które w ewidencji gruntów są określane jako: łąki trwałe, grunty orne. Droga dojazdowa do parkingu będzie ogólnie dostępna i nie będzie przedmiotem dzierżawy. Wysokość czynszu dzierżawnego pobieranego przez Gminę z tytułu oddania inwestycji (wybudowanego parkingu) do użytkowania zakładowi produkcyjnemu, nie została jeszcze ustalona, jego ustalenie będzie miało miejsce z uwzględnieniem realiów rynkowych. Nie jest znana całkowita wartość wydatków, jakie poniesie Gmina w związku z planowaną budową parkingu oraz budową drogi dojazdowej.

W związku z powyższym Gmina powzięła wątpliwości, czy będzie miała możliwość odliczenia podatku VAT w całości w odniesieniu do planowanej inwestycji tj. budowy parkingu oraz drogi dojazdowej.

Odnosząc się do przedmiotowej kwestii wskazać należy, że w myśl art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powołanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przymiot podatnika podatku od towarów i usług przypisany jest osobie fizycznej, osobie prawnej, jednostce organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, samodzielnie wykonującej działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Samodzielność gospodarcza w prowadzeniu działalności gospodarczej oznacza możliwość podejmowania decyzji, a zarazem posiadanie odpowiedniego stopnia odpowiedzialności za podjęte decyzje, w tym za szkody poniesione wobec osób trzecich, jak również ponoszenie przez podmiot ryzyka gospodarczego.

Wobec powyższego, za podatnika podatku od towarów i usług będzie uznany tylko taki podmiot, który dokonuje czynności zmierzających do wykorzystania nabytych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Natomiast z art. 15 ust. 6 ustawy wynika, że nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Wyłączenie z grona podatników VAT organów władzy publicznej jest możliwe tylko wtedy, gdy wykonują one czynności w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych np. w zakresie administracji, sądownictwa, obrony narodowej. Wówczas wyłączenie z opodatkowania nie prowadzi do naruszenia zasad konkurencji. Organy władzy publicznej są podatnikami VAT jedynie w zakresie czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Zatem Gmina, wykonując we własnym imieniu i na własny rachunek czynności spełniające definicję działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 ustawy, działa w charakterze podatnika podatku VAT.

Z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2017 r., poz. 1875, z późn. zm.) wynika, że do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy.

W świetle art. 9 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi.

Gmina oraz inna gminna osoba prawna może prowadzić działalność gospodarczą wykraczającą poza zadania o charakterze użyteczności publicznej wyłącznie w przypadkach określonych w odrębnej ustawie (art. 9 ust. 2 ww. ustawy).

Jak stanowi art. 9 ust. 3 powołanej wyżej ustawy, formy prowadzenia gospodarki gminnej, w tym wykonywania przez gminę zadań o charakterze użyteczności publicznej, określa odrębna ustawa.

Natomiast działalność Wnioskodawcy polegająca na świadczeniu odpłatnych usług oraz odpłatnej dostawy stanowi działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Umowa dzierżawy jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wydzierżawiającego, jak i dzierżawcę – określone przepisami obowiązki.

Jak już zostało wskazane wyżej jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że celem realizowanej inwestycji polegającej na budowie parkingu wraz z drogą dojazdową jest realizacja umowy dzierżawy przedmiotowego parkingu. W konsekwencji z uwagi na fakt, że dzierżawa jest czynnością cywilnoprawną (nie zaś publicznoprawną), dla zamierzonej czynności Gmina będzie występowała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Odnosząc się do kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego, wskazać należy, że Gmina będzie uprawniona do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących wydatki inwestycyjne na budowę parkingu i drogi dojazdowej.

W ocenie Organu istnieje związek pomiędzy ponoszonymi przez Gminę wydatkami na budowę parkingu, a planowanym świadczeniem odpłatnych usług w zakresie udostępniania parkingu na podstawie umowy dzierżawy. Ponoszone przez Gminę wydatki inwestycyjne dotyczą infrastruktury, która będzie przedmiotem zawartej przez Gminę umowy dzierżawy. Z uwagi na zawarcie umowy dzierżawy, parking będzie przez Gminę w pełni wykorzystywany do czynności opodatkowanych.

Zatem warunki, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy, będą spełnione, ponieważ Gmina jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT, a wydatki inwestycyjne na budowę parkingu będą miały bezpośredni związek z wykonywanymi przez Gminę czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług, tj. z odpłatnym udostępnieniem przez Gminę przedmiotowej infrastruktury w postaci parkingu w oparciu o umowę dzierżawy (czynsz dzierżawny będzie ustalany z uwzględnieniem realiów rynkowych), czyli będą związane z prowadzoną działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

W ocenie Organu, w analizowanej sprawie, związek z czynnościami opodatkowanymi istnieje również w przypadku ponoszenia przez Gminę wydatków na budowę drogi dojazdowej. Należy wskazać, że nie zawsze możliwe jest wskazanie na ścisłe powiązanie podatku naliczonego z konkretnymi czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika. Ważne jest jednak, by związek ten w chwili dokonywania zakupów był oczywisty, a nabyte towary i usługi w sposób niewątpliwy służyły czynnościom opodatkowanym. Okoliczności towarzyszące konkretnej transakcji zakupu towaru lub usługi powinny wskazywać jednoznacznie, że zakup ten dokonany został w celu jego wykorzystania w ramach działalności opodatkowanej podatnika, przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej lub planowanej przez niego działalności gospodarczej. Co do zasady więc, odliczeniu powinien podlegać taki podatek naliczony, który zawarty jest w cenie towarów nabytych w celu wykonania czynności opodatkowanych.

W przedmiotowym przypadku droga dojazdowa nie będzie przedmiotem dzierżawy. Jednak Wnioskodawca wskazał, że budowa drogi dojazdowej do parkingu stanowi warunek konieczny do zawarcia umowy dzierżawy. Brak drogi dojazdowej uniemożliwia bowiem jakiekolwiek korzystanie z parkingu. Droga dojazdowa służy zatem działalności gospodarczej prowadzonej przez Gminę bowiem pośrednio przyczynia się do generowania przez Gminę obrotu z tytułu dzierżawy parkingu. Tym samym w tym konkretnym przypadku wydatki ponoszone na budowę drogi dojazdowej mają pośredni związek z działalnością gospodarczą Gminy, a tym samym z osiąganym przez Gminę obrotem z tytułu dzierżawy parkingu.

Zatem w odniesieniu do drogi dojazdowej warunki, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy, również będą spełnione, ponieważ wydatki inwestycyjne na budowę drogi dojazdowej będą miały pośredni związek z wykonywanymi przez Gminę czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług, tj. z odpłatnym udostępnieniem przez Gminę parkingu w oparciu o umowę dzierżawy.

W konsekwencji w okolicznościach analizowanej sprawy, Gmina będzie uprawniona do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących wydatki inwestycyjne na budowę parkingu i drogi dojazdowej, bowiem wydatki te będą miały związek z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT. Prawo to będzie przysługiwało w przypadku niezaistnienia przesłanek negatywnych z art. 88 ustawy.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Należy zaznaczyć, że interpretację wydano na podstawie przedstawionego we wniosku opisu okoliczności sprawy, w szczególności w interpretacji przyjęto wyjaśnienia Wnioskodawcy co do elementów mających służyć do ustalenia czynszu dzierżawnego, zatem w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej bądź celno-skarbowej zostanie ustalone, że wysokość czynszu odbiega od realiów rynkowych, czy też uniemożliwia zwrot poniesionych nakładów inwestycyjnych i skalkulowana jest na zbyt niskim poziomie lub też, że inwestycja nie jest wykorzystywana wyłącznie do czynności opodatkowanych, (a np. do realizacji zadań własnych gminy), interpretacja nie wywoła skutków prawnych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin