Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/4512-1-323/15-2/PR
z 26 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 16 kwietnia 2015 r. (data wpływu 20 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• opodatkowania pobieranych przez Gminę opłat parkingowych za parkowanie na ulicach przylegających do placów gminnych – jest prawidłowe;
• opodatkowania pobieranych przez Gminę opłat parkingowych za parkowanie na placach gminnych zlokalizowanych poza pasami drogowymi – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 20 kwietnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania pobieranych przez Gminę opłat parkingowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Gmina Miejska jako jednostka samorządu terytorialnego jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na podstawie podjętej Uchwały Rady Miejskiej oraz w oparciu o ustawę z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych i ustawę z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, Gmina prowadzi strefę płatnego parkowania na terenie miasta. Strefą zostały objęte ulice zlokalizowane w centrum miasta, na których występuje deficyt miejsc parkingowych.

Strefa obejmuje ulice zaliczane do dróg gminnych i powiatowych.

W dwóch przypadkach strefa płatnego parkowania obejmuje drogi wraz z przylegającymi do nich placami (place w ewidencji gruntów oznaczone są symbolem Ti – tereny inne komunikacyjne) będące własnością Gminy, które nie są zlokalizowane w pasach dróg publicznych. W obu przypadkach parkingi obsługiwane są przez jeden parkomat. Pozyskiwane środki z opłat za parkowanie wydatkowane są na utrzymanie dróg oraz funkcjonowanie stref parkingowych (np. naprawa parkomatów, utrzymanie oznakowania poziomego i pionowego, naprawa nawierzchni).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy dochody uzyskane z opłat za parkowanie na placach gminnych z przylegającymi do nich ulicami stanowiące jedną strefę parkowania (jeden parking) podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, wprowadzenie obowiązku uiszczenia opłat parkingowych, ustalenie ich wysokości a następnie pobór stanowią czynności administracyjne wykonywane na podstawie prawa publicznego (tj. w ramach władztwa administracyjnego gminy) są wyłączone z opodatkowania podatkiem VAT zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. – „nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych”.

Powyższy przepis znajduje odzwierciedlenie w art. 13 ust. 1 Dyrektywy Rady z dnia 29 listopada 2006 Nr 2006/112/WE w sprawie systemu podatku od wartości dodanej, zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o samorządzie gminnym zaspokojenie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. Zadania te obejmują również kwestie gminnych dróg, ulic, mostów i placów oraz organizacji ruchu drogowego. Natomiast przepis art. 2a, ust. 2 ustawy o drogach publicznych stanowi, że wojewódzkie, powiatowe i gminne stanowią własność samorządu, województwa, powiatu lub gminy. Art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy o samorządzie gminnym oraz art. 13b i art. 13f ustawy o drogach publicznych dają kompetencję radzie gminy do regulowania kwestii odpłatności za korzystanie z dróg publicznych. Powyższe wskazuje, że gmina pobierając opłaty za udostępnianie miejsc parkingowych realizuje zadania własne nałożone odrębnymi przepisami, dla których została powołana.

Zdaniem Gminy opłata za parkowanie jest działaniem z zakresu administracji publicznej w zakresie organizacji ruchu drogowego, a nie przejawem działalności gminy – Gmina nie zawiera w tym przypadku umów cywilnoprawnych. Istotnym elementem pobieranej przez Gminę opłaty jest to, że dochód uzyskany z poboru opłat parkingowych przeznaczony jest na realizację celów publicznych. Opłata ta nie ma charakteru należności cywilnoprawnej, natomiast jest opłatą lokalną będącą świadczeniem o charakterze publicznoprawnym. Gmina uzyskując dochód z opłat za parkowanie pojazdów w strefie płatnego parkowania (na drogach gminnych i powiatowych oraz poza tymi drogami – place gminne – realizuje cele publiczne, a zatem stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o VAT nie jest w tym zakresie podatnikiem podatku od towarów i usług.

Gmina oświadczyła, że przedstawione we wniosku elementy stanu faktycznego w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem postępowania podatkowego, kontroli podatkowej ani skarbowej.

Ponadto Wnioskodawca informuje, że w sprawie pobieranych przez Gminę opłat parkingowych posiada interpretację indywidualną z 15 czerwca 2010 r. oraz interpretację indywidualną z dnia 24 lutego 2015 r., w której został błędnie odczytany stan faktyczny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

• prawidłowe – w zakresie opodatkowania pobieranych przez Gminę opłat parkingowych za parkowanie na ulicach przylegających do placów gminnych;
• nieprawidłowe – w zakresie opodatkowania pobieranych przez Gminę opłat parkingowych za parkowanie na placach gminnych zlokalizowanych poza pasami drogowymi.
  
  

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii – art. 2 pkt 6 ustawy.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Kwestię wysokości opodatkowania reguluje art. 41 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2–12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 ustawy.

Na mocy art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy wskazać, że konieczność implementacji przepisów prawa wspólnotowego do prawa krajowego wymusiła na ustawodawcy odrębne określenie statusu organów władzy publicznej.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z przytoczonych przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie wykonywane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie wykonywane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany, wynajmu, dzierżawy.

Powyższe uregulowania są odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej z dnia 28 listopada 2006 r. (Dz. Urz. UE L 347 str. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże, w świetle unormowań prawa wspólnotowego w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Analiza wskazanych powyżej przepisów prowadzi do następujących wniosków:

1. wyłączenie organów władzy publicznej i urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników podatku od towarów i usług ma charakter wyłącznie podmiotowo przedmiotowy,
2. w celu skorzystania przez ww. podmioty z wyłączenia z podatku konieczne jest spełnienie dwóch kumulatywnych warunków:

• czynności – co do zasady podlegające opodatkowaniu VAT – muszą być wykonane przez ściśle określone podmioty,
• ponadto czynności te muszą być wykonywane w ramach sprawowanego przez te podmioty władztwa publicznego.
  
  

W związku z powyższym należy podkreślić, że tylko spełnienie ww. warunków łącznie daje możliwość legalnego wyłączenia z kategorii podatników podatku od towarów i usług na mocy art. 15 ust. 6 ustawy.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego (art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r., poz. 594, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 460), organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi.

Jak stanowi art. 19 ust. 2 ww. ustawy – zarządcami dróg, z zastrzeżeniem ust. 3, 5 i 8, są dla dróg:

1. krajowych – Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad;
2. wojewódzkich – zarząd województwa;
3. powiatowych – zarząd powiatu;
4. gminnych – wójt (burmistrz, prezydent miasta).
   
   

Zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy o drogach publicznych, korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za postój pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania.

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 4 wspomnianej wyżej ustawy, użyte w ustawie określenia oznaczają:

1. pas drogowy – wydzielony liniami granicznymi grunt wraz z przestrzenią nad i pod jego powierzchnią, w którym są zlokalizowane droga oraz obiekty budowlane i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu, a także urządzenia związane z potrzebami zarządzania drogą (art. 4 pkt 1);
2. droga – budowlę wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami, stanowiącą całość techniczno-użytkową, przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowaną w pasie drogowym (art. 4 pkt 2);
3. ulica – drogę na terenie zabudowy lub przeznaczonym do zabudowy zgodnie z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w której ciągu może być zlokalizowane torowisko tramwajowe (art. 4 pkt 3).
   
   

Opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, pobiera się za postój pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo – art. 13b ust. 1 ustawy o drogach publicznych.

Natomiast art. 13b ust. 3 ustawy o drogach publicznych – rada gminy (rada miasta) na wniosek wójta (burmistrza, prezydenta miasta), zaopiniowany przez organy zarządzające drogami i ruchem na drogach, może ustalić strefę płatnego parkowania.

W myśl art. 13b ust. 4 rada gminy (rada miasta), ustalając strefę płatnego parkowania:

1. ustala wysokość opłaty, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, z tym że opłata za pierwszą godzinę postoju pojazdu samochodowego nie może przekraczać 3 zł;
2. może wprowadzić opłaty abonamentowe lub zryczałtowane oraz zerową stawkę opłaty dla niektórych użytkowników drogi;
3. określa sposób pobierania opłaty, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1.
   
   

Z powyższego wynika, że pobór opłat, w strefach płatnego parkowania wyznaczonych na drogach publicznych, jest zadaniem Gminy nałożonym przez ustawę o drogach publicznych.

Opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, pobiera zarząd drogi, a w przypadku jego braku – zarządca drogi (art. 13b ust. 7 ustawy o drogach publicznych).

Jak wynika z podanego wyżej przepisu art. 13b ust. 3 ustawy o drogach publicznych, wyznaczenie strefy płatnego parkowania i ustalenie wysokości opłat należy do kompetencji rady gminy. Działania zarządców dróg mieszczą się zatem w zakresie czynności o charakterze publicznoprawnym i wynikają z wykonywania przez jednostki państwowe władztwa publicznoprawnego.

Opłata parkingowa za parkowanie na drogach publicznych stanowi dochód gminy i mieści się w dochodach własnych, o których mowa w art. 5 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 885 z późn. zm.). Dochodami publicznymi są daniny publiczne, do których zalicza się: podatki, składki, opłaty, wpłaty z zysku przedsiębiorstw państwowych i jednoosobowych spółek Skarbu Państwa, a także inne świadczenia pieniężne, których obowiązek ponoszenia na rzecz państwa, jednostek samorządu terytorialnego, państwowych funduszy celowych oraz innych jednostek sektora finansów publicznych wynika z odrębnych ustaw.

Zatem pobierane przez gminę opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania mieszczą się w zakresie wykonywania zadań własnych gminy. W konsekwencji pobierane ww. opłaty za parkowanie, jako daniny publiczne nie podlegają przepisom ustawy o podatku od towarów i usług

Jednocześnie należy podkreślić, iż przepisy cytowanej ustawy o drogach publicznych dotyczą wyłącznie stref płatnego parkowania wyznaczonych na drogach publicznych, tj. zlokalizowanych w pasie drogowym.

Z opisu sprawy wynika, że Gmina jako jednostka samorządu terytorialnego jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Na podstawie podjętej Uchwały oraz w oparciu o ustawę z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych i ustawę z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, Gmina prowadzi strefę płatnego parkowania na terenie miasta. Strefą zostały objęte ulice zlokalizowane w centrum miasta, na których występuje deficyt miejsc parkingowych. Strefa obejmuje ulice zaliczane do dróg gminnych i powiatowych. W dwóch przypadkach strefa płatnego parkowania obejmuje drogi wraz z przylegającymi do nich placami (place w ewidencji gruntów oznaczone są symbolem Ti – tereny inne komunikacyjne) będące własnością Gminy, które nie są zlokalizowane w pasach dróg publicznych. W obu przypadkach parkingi obsługiwane są przez jeden parkomat. Pozyskiwane środki z opłat za parkowanie wydatkowane są na utrzymanie dróg oraz funkcjonowanie stref parkingowych (np. naprawa parkomatów, utrzymanie oznakowania poziomego i pionowego, naprawa nawierzchni).

Wątpliwości Gminy dotyczą tego czy dochody uzyskane z opłat za parkowanie na placach gminnych (zlokalizowanych poza pasami dróg publicznych) z przylegającymi do nich ulicami stanowiące jedną strefę parkowania (jeden parking) podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy należy stwierdzić, że pobieranie przez Wnioskodawcę opłat za parkowanie na drogach publicznych (ulicach), które przylegają do placów gminnych stanowi czynność związaną z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami (przepisami ustawy o drogach publicznych). W konsekwencji pobierane opłaty za parkowanie na ww. drogach, jako daniny publiczne nie podlegają przepisom ustawy o podatku od towarów i usług

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie opodatkowania pobieranych przez Gminę opłat parkingowych za parkowanie na ulicach przylegających do placów gminnych należało uznać za prawidłowe.

Z kolei, jak wskazano powyżej, przez świadczenie usług, w świetle ustawy o podatku od towarów i usług, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

Definicja świadczenia usług ma więc charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej. Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innego podmiotu.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

W przypadku więc, gdy podmiot płacący uzyskuje korzyść z pewnego rodzaju sytuacji zobowiązanie takie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT jako świadczenie usługi.

W przedmiotowej sprawie podmiot prowadzący parking (Gmina) zezwala innym osobom na korzystanie z gruntu przez czasowe pozostawienie pojazdu. W takich przypadkach pomiędzy prowadzącym parking a osobą pozostawiającą pojazd dochodzi do zawarcia umowy, na mocy której świadczący usługę „parkingową”, pobiera opłatę za umożliwienie korzystania z wyznaczonego miejsca. Czynność taka – jako usługa w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług – niewątpliwie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

W świetle powyższego udostępnianie miejsc parkingowych – na parkingach niestanowiących pasa drogowego – za wynagrodzeniem jest odpłatnym świadczeniem usług podlegającym opodatkowaniu na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy. Wynika to z tego, że parkowanie pojazdów odbywa się na podstawie umowy cywilnoprawnej i podmiot prowadzący parking świadczy usługę parkingową podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem pobieranie przez Wnioskodawcę opłat za parkowanie na placach gminnych, które nie są zlokalizowane w pasach drogowych (dróg publicznych) stanowi odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy. W konsekwencji ww. usługi są opodatkowane podatkiem VAT na ogólnych zasadach według stawki podstawowej, tj. 23%.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie opodatkowania pobieranych przez Gminę opłat parkingowych za parkowanie na placach gminnych zlokalizowanych poza pasami drogowymi należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.