2018.09.04 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.415.2018.1.WH
z 4 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 lipca 2018 r. (data wpływu 4 lipca 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki 0% dla dokonywanych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki 0% dla dokonywanych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”) jest podmiotem zajmującym się głównie obrotem artykułami kosmetycznymi. Wnioskodawca jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku od towarów i usług (dalej: ,,VAT”) w Polsce oraz jako czynny podatnik VAT UE.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (dalej: „WDT”) na rzecz odbiorców zarejestrowanych dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych, posiadających ważny numer identyfikacyjny, o którym mowa w art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Transakcje odbywają się na warunkach, zgodnie z którymi towar jest odbierany z magazynu Wnioskodawcy lub towar jest dostarczany przez Spółkę pod wskazany adres przez klienta:

W sytuacji odbioru towaru z magazynu Wnioskodawcy uznaje się, że sprzedawca dostarczył towar w momencie, kiedy oddał go do dyspozycji kupującemu na terenie swojej siedziby, lub w innym wskazanym miejscu, np. fabryka, magazyn albo odpowiednio kiedy przekazał towar przewoźnikowi. Zlecaniem transportu przewoźnikom zajmuje się Spółka lub też odbiorca odbiera towar własnym środkiem transportu (przykładowo w sytuacji, kiedy odbiorca towarów działa jednocześnie jako firma logistyczna).
W formule dostarczenia towaru pod wskazany adres przez klienta uznaje się, ze Spółka dostarczyła towar w momencie, kiedy oddała go do dyspozycji we wskazanym miejscu, np. siedziba, magazyn odbiorcy. Przewoźnik, któremu Spółka zleciła dostawę transportuje towary we wskazane miejsce.

Z uwagi na specyficzny charakter transakcji, powodujący utratę bezpośredniego kontaktu z towarem na pewnym jej etapie, Spółka często po dostawie musi ponownie kontaktować się z nabywcą w celu zdobycia w całości potwierdzonego dokumentu CMR lub dodatkowych dokumentów potwierdzających dostawę towarów.

Z doświadczenia Spółki wynika, że gromadzenie w całości potwierdzonych dokumentów CMR, jak również dokumentów zawierających zbiorcze lub pojedyncze zestawienie potwierdzonych dostaw towarów otrzymanych od nabywcy w formie papierowej, bądź elektronicznej (dokumenty zawierające zbiorcze lub pojedyncze zestawienie potwierdzonych dostaw towarów otrzymanych od nabywcy w formie papierowej, bądź elektronicznej, Spółka w dalszej części wniosku nazywa: „Zestawienia”), jest utrudnione z uwagi na konieczność zaangażowania pracowników nabywcy w dokumentowanie dostaw dla potrzeb Wnioskodawcy.

Sposób realizacji dostaw w ramach WDT może powodować ten skutek, że w przypadku niektórych transakcji WDT, może się zdarzyć, że Spółka napotka trudności z uzyskaniem dokumentów CMR (np. z uwagi na opóźnienia w ich dostarczeniu przez dostawcę usług transportowych lub zagubienie tych dokumentów przez przewoźnika), lub też, że dokumenty te są nieczytelne/dostarczane są bez podpisu w polu, w którym odbiorca powinien potwierdzić odbiór towaru, pomimo iż dostawa faktycznie miała miejsce. Wnioskodawca posiada wówczas dokument CMR bez podpisu odbiorcy, na którym widnieje podpis przewoźnika (w przypadkach, kiedy odbiorca nie działa jednocześnie jako przewoźnik) i nadawcy złożony w momencie przyjęcia towaru od Spółki. Mając na uwadze, że transporty są realizowane przez zewnętrzne firmy logistyczne, zdarza się, że Spółka nie ma nawet informacji jaka firma działała jako przewoźnik/spedytor lub nie posiada danych osoby, z którą mogłaby się skontaktować w celu zdobycia dodatkowych dokumentów lub oświadczeń o dokonanym transporcie (w szczególności w przypadkach, kiedy odbiorca nie działa jednocześnie jako bezpośredni przewoźnik). Spółka ma również problemy z uzyskaniem zestawień od nabywcy z powodu konieczności zaangażowania pracowników nabywcy w proces wystawiania dodatkowych dokumentów na cele działalności Wnioskodawcy. To powoduje, że Wnioskodawca chciałby zmienić sposób potwierdzania, iż towar będący przedmiotem WDT faktycznie dotarł do odbiorcy towaru.

W takich okolicznościach Spółka uznaje za konieczne uzupełnienie/zastąpienie dokumentów przewozowych innymi dokumentami, które potwierdzają fakt dostarczenia towarów do nabywcy (w postaci m.in. korespondencji handlowej, zestawienia itp.).

Celem usystematyzowania, uproszczenia i ujednolicenia dokumentacji potwierdzającej dostarczenie towarów do kontrahenta w ramach WDT, to Wnioskodawca chciałby dokumentować dokonanie WDT następującymi dokumentami:

zestawienie (tj. dokument zawierający zbiorcze lub pojedyncze zestawienie potwierdzonych dostaw towarów lub inny dokument o podobnej treści potwierdzający dokonanie dostawy, otrzymany od przewoźnika w formie papierowej bądź elektronicznej),

dokument CMR bez podpisu odbiorcy,

dokument „delivery note” dokumentujący wysyłkę towaru lub przygotowanie do wysyłki,

faktura sprzedaży ze specyfikacją towaru,

potwierdzenie płatności,

Wnioskodawca podkreśla, iż zgodnie z warunkami transakcji, płatność następuje/będzie następowała po dostawie towarów. Dokumenty, które posiada/będzie posiadała Spółka są/mogą być przypisane do konkretnej transakcji (przykładowo dzięki numerowi dokumentu „delivery note” czy faktury).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku wskazanym w opisie zdarzenia przyszłego dokumenty, tj. (i) zestawienie dostaw we wskazane przez kontrahenta miejsce dostawy potwierdzone przez przewoźnika, dokument CMR bez podpisu odbiorcy, (ii) dokument „delivery note” dokumentujący wysyłkę towaru lub przygotowanie do wysyłki, (iii) faktura sprzedaży ze specyfikacją towaru, (iv) potwierdzenie płatności będą stanowiły wystarczającą dokumentację uprawniającą do zastosowania stawki 0% VAT, o której mowa w art. 42 ust. 1 ustawy o VAT z tytułu realizowanych przez Spółkę WDT?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku wskazanym w opisie zdarzenia przyszłego dokumenty, tj. zestawienie dostaw we wskazane przez kontrahenta miejsce dostawy potwierdzone przez przewoźnika, dokument CMR bez podpisu odbiorcy, dokument „delivery note” dokumentujący wysyłkę towaru lub przygotowanie do wysyłki, faktura sprzedaży ze specyfikacją towaru, potwierdzenie płatności, będą stanowiły wystarczającą dokumentację uprawniającą do zastosowania stawki 0% VAT, o której mowa w art. 42 ust. 1 ustawy o VAT z tytułu realizowanych przez Spółkę WDT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez sprzedaż - zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 22 ustawy - należy rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Przez terytorium kraju - zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się - co do zasady - terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (pkt 3 ww. artykułu).

Towarami - w świetle art. 2 pkt 6 ustawy - są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Zgodnie z przepisami art. 13 ust. 2 ustawy o VAT, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, WDT podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

W myśl art. 42 ust. 3 ustawy, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
(uchylony),
specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,
(uchylony)

- z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Według art. 42 ust. 4 ustawy, w przypadku wywozu towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów bezpośrednio przez podatnika dokonującego takiej dostawy lub przez ich nabywcę, przy użyciu własnego środka transportu podatnika lub nabywcy, podatnik oprócz dokumentu, o którym mowa w ust. 3 pkt 3, powinien posiadać dokument zawierający co najmniej:

imię i nazwisko lub nazwę oraz adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz nabywcy tych towarów;
adres, pod który są przewożone towary, w przypadku gdy jest inny niż adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania nabywcy;
określenie towarów i ich ilości;
potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę do miejsca, o którym mowa w pkt 1 lub 2, znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu, którym są wywożone towary, lub numer lotu - w przypadku gdy towary przewożone są środkami transportu lotniczego.

W myśl art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotową, w szczególności:

korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Spółki, ustawodawca nie określił katalogu zamkniętego dokumentów, które łącznie mogą dać prawo do zastosowania stawki 0% dla WDT. Podatnik powinien jednak zgromadzić dokumenty, które łącznie wskazują, że WDT rzeczywiście miała miejsce.

Spółka wskazuje, iż zgodnie z uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r. sygn. I FPS 1/10, katalog dokumentów potwierdzających WDT zależy od okoliczności danej sprawy: „Przepis krajowy nie może zatem pozbawiać podatnika prawa do stosowania stawki 0% w przypadku dostawy wewnątrzwspólnotowej jedynie z uwagi na niespełnienie przez niego obowiązków formalnych wymagających przedstawienia dokumentów zawierających ściśle określone dane, jeżeli fakt, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (art. 42 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u.), został przez niego wykazany innymi, zgodnymi z przepisami prawa, dokumentami. Pozbawienie podatnika w takim przypadku prawa do stosowania stawki 0% godziłoby również w zasadę neutralności, z uwagi na podwójne opodatkowanie tej samej czynności, która powinna zostać opodatkowana jedynie przez nabywcę w kraju przeznaczenia (konsumpcji), bowiem wpływy z jej wykonania są należne tylko temu państwu członkowskiemu, w którym następuje końcowe wykorzystanie towaru. (...) Niniejszym orzeczeniem Naczelny Sąd Administracyjny, opowiadając się za otwartym katalogiem dowodów, którymi można udowadniać przesłankę z art. 42 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u., czyli że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, nie przesądza w żaden sposób, jakimi dowodami w formie dokumentów - oprócz wymienionych enumeratywnie w art. 42 ust. 3. 4 i 11 ustawy - podatnik może wykazywać tę przesłankę, gdyż każdorazowo zależy to od konkretnych okoliczności sprawy”.

Przy czym zarówno sądy administracyjne, jak i organy podatkowe potwierdzają, że dokumentami, które dają prawo do zastosowania stawki 0% dla WDT, nie muszą być wymienione w katalogu podstawowym zawartym w art. 43 ust. 1 ustawy o VAT. Przy czym dopuszczalna jest forma elektroniczna dokumentów.

Prawidłowość interpretacji przepisów art. 42 ust. 11, której dokonała Spółka, znajduje potwierdzenie w następujących licznych interpretacjach podatkowych:

interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 26 września 2014 r., sygn. IPPP3/443-604/14-2/KT „Trzeba (...) zauważyć, że przepisy nie uzależniają zastosowania stawki 0% od posiadania oryginałów dowodów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, stąd można wnioskować, że każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Dokument ten powinien jednak jednoznacznie dowodzić dostarczenie towarów do ich odbiorcy na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.”

interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 31 października 2017 roku, sygn. 0114-KDIP1-2.4012.516.2017.1.PC „Mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, te dokumenty w formie elektronicznej mają moc dowodową dokumentów (tak samo jak dokumenty papierowe).”

interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 10 października 2017 roku, sygn. 0112-KDIL1-3.4012.336.2017.1.JN „W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Dokument ten powinien jednak jednoznacznie dowodzić dostarczenie towarów do ich odbiorcy na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.”

interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 25 listopada 2011 r., sygn. IPPP3/443-1100/11-4/MPe, „Biorąc pod uwagę przytoczone powyżej przepisy oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, stwierdzić należy, że z dokumentów posiadanych przez Wnioskodawcę wynikać ma fakt fizycznego przemieszczenia towarów do kontrahenta w innym kraju członkowskim. W przypadku, gdy u Wnioskodawcy brak jest dokumentu przewozowego, podpisanego przez nabywcę lub wskazanego przez niego odbiorcę towarów, wskazany przez niego dokument dodatkowy, jakim jest dokument potwierdzający dokonanie na rzecz Spółki zapłaty po otrzymaniu przez nabywcę, który Spółka jest w stanie powiązać z dokonana dostawa, uprawnia Wnioskodawcę do zastosowania stawki podatku 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.”

interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 11 marca 2015 roku, sygn. IBPP2/4512-186/15/AB, „W związku z powyższym należy zwrócić uwagę, że dowód zapłaty za towar lub dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania w przypadku gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w sytuacji gdy zapłata za towary wymienione w fakturze następuje po jego otrzymaniu przez nabywcę, a Spółka jest w stanie powiązać otrzymaną płatność z dokonana dostawą, jest wystarczającym dokumentem potwierdzającym dokonanie przemieszczenia towarów z kraju do innego państwa członkowskiego. Tym samym należy uznać, że powyższe dokumenty potwierdzają dokonanie WDT.”

interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 6 maja 2011 r. o sygn. IPPP2-443-986/09/11-8/S/AN/IZ, „Mając powyższe na uwadze uznać należy, iż w sytuacji, gdy Spółka dysponuje kopią faktury, specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku oraz dowodem zapłaty za dostawę ma prawo do zastosowania dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów stawki podatku w wysokości 0%”;

interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 18 marca 2009 r. o sygn. ILPP2/443-27/09-3/AD, „W powyższym przypadku będziemy mieć do czynienia z dostawą o charakterze odpłatnym a zatem można uznać, iż dokumenty potwierdzające zapłatę za towary posiadane przez Wnioskodawcę będą mogły stanowić potwierdzenie dostarczenia towarów, będących przedmiotem dostawy do nabywcy w innym państwie członkowskim”.

Prawidłowość stanowiska Spółki potwierdzają również wyroki sądów, np. wyroki NSA z dnia 2 października 2014 r. o sygn. I FSK 1498/13 i I FSK 1497/13. W powyższych sprawach skarżący wskazał, że posiada następujące dokumenty: kopię faktury, CMR podpisany przez przewoźnika bez potwierdzenia odbioru przez nabywcę, specyfikację oraz potwierdzenie zapłaty, która następowała po otrzymaniu towarów. Zdaniem NSA: „Naczelny Sąd Administracyjny wskazał m.in., że dowody, o których mowa w art. 42 ust. 3 i 4 u.p.t.u, nie mają charakteru bezwzględnie obligatoryjnych, lecz jedynie dowodów względnie obowiązkowych, co oznacza, że podatnik powinien co do zasady nimi dysponować, lecz w przypadku ich braku lub braku pewnych danych na dokumentach wymaganych tymi przepisami - co czyni je niepełnowartościowymi dowodami w zakresie wykazania dowodzonej okoliczności - może ona zostać udowodniona również innymi dowodami, określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. (...) Słusznie zatem Sąd I instancji wskazał, że skoro podatnik w treści wniosku o wydanie interpretacji wyraźnie zastrzegł, że „zapłata za towary wymienione w fakturze następuje po ich otrzymaniu przez nabywcę, a Spółka jest w stanie powiązać otrzymaną płatność z dokonaną dostawą (str. 3, pole 68 formularza ORD-IN), to uznać należało, że dywagacje organu odnoszące się do możliwości zapłaty za towar przed jego wydaniem, wychodzą poza zakres wniosku. W żadnym razie nie można było bowiem przyjąć, mając na uwadze określony przez wnioskodawcę stan faktyczny spawy, że Spółka opisywała również sytuację, w której zaplata za towar następuje przed jego dostarczeniem”.

Podobnie w wyroku NSA z dnia 28 stycznia 2010 r., sygn. I FSK 1421/08 sąd wskazał „Stosowanie stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie jest wyjątkiem od reguły, lecz regułą, od której wyjątkiem jest stosowanie stawki krajowej. Oznacza to. że wykładnia przepisów dotyczących warunków, od których spełnienia zależy prawo do zastosowania preferencyjnej stawki podatkowej, powinna być rozszerzająca, a nie zawężająca, zaś wszelkie wątpliwości dotyczące opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów powinny być rozstrzygane na korzyść reguły ogólnej, czyli stosowania stawki 0%. (...) dopuszczalna będzie więc każda forma dokumentu, byle uprawdopodobniona była autentyczność dokumentu. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw do odmawiania mocy dowodowej dokumentowi przesianemu w formie elektronicznej, czy faksem”.

W niniejszej sprawie, Spotka będzie dysponowała dokumentami potwierdzającymi sprzedaż towarów (zestawienie dostarczenia towaru pod wskazany przez kontrahenta adres potwierdzone przez przewoźnika, dokument CMR bez podpisu odbiorcy, dokument „delivery note” dokumentujący wysyłkę towaru lub przygotowanie do wysyłki, faktura sprzedaży ze specyfikacją towaru, potwierdzenie płatności). Spółka podkreśla, iż zgodnie z warunkami dostaw, płatność jest/będzie dokonywana po dostawie. W ocenie Spółki, fakt uregulowania zapłaty za towar jest jednocześnie dowodem na to, że towar został odbiorcy przekazany.

Reasumując, w sytuacji posiadania przez Wnioskodawcę, kopii faktury VAT bez podpisu odbierającego, dokumentów przewozowych podpisanych przez przewoźnika w momencie wydania mu towaru do transportu bez potwierdzenia odbioru towaru przez nabywcę, specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku, dokumentu potwierdzającego zapłatę za towar lub posiadanie dokumentu stwierdzającego wygaśnięcie zobowiązania w przypadku gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, należy uznać, że dokumenty te wystarczająco uprawdopodobniają przemieszczenie towarów na terytorium innego kraju unijnego.

Należy wskazać, iż w przedstawionym zdarzeniu przyszłym zapłata za towar następuje po otrzymaniu przez nabywcę towaru a z dokumentów posiadanych przez Spółkę wynika, iż kontrahent zapłacił za towary wymienione w opisanej fakturze VAT. Jak wskazuje we własnym stanowisku w sprawie Wnioskodawca, powyższe postępowanie zgodne jest z zawieranymi umowami i stosowanymi zwyczajami - kontrahenci Spółki dokonują zapłaty za towar dopiero po jego otrzymaniu. Dlatego dokonanie przelewu za daną fakturę VAT potwierdza otrzymanie towaru przez nabywcę widniejącego zarówno na fakturze VAT i na dokumentach przewozowych. Zatem dowód zapłaty można powiązać wyłącznie z jedną konkretną dostawą. Reasumując, w sytuacji posiadania przez Wnioskodawcę niepodpisanego przez odbiorcę dokumentu przewozowego, wraz z kopia faktury i specyfikacja ładunku oraz potwierdzeniem zapłaty następującej po otrzymaniu towaru przez nabywcę, co wynika z zawartej miedzy kontrahentami umowy, należy uznać, że dokumenty te wystarczająco uprawdopodobniają przemieszczenie towarów na terytorium innego państwa członkowskiego. Tym samym posiadanie łącznie ww. dokumentów uprawnia Wnioskodawcę do zastosowania stawki podatku 0 %.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy wskazane w opisie zdarzenia przyszłego dokumenty, tj.

zestawienie (tj. dokument zawierający zbiorcze lub pojedyncze zestawienie potwierdzonych dostaw towarów lub inny dokument o podobnej treści potwierdzający dokonanie dostawy, otrzymany od przewoźnika w formie papierowej bądź elektronicznej),

dokument CMR bez podpisu odbiorcy,

dokument „delivery note” dokumentujący wysyłkę towaru lub przygotowanie do wysyłki,

faktura sprzedaży ze specyfikacją towaru,

potwierdzenie płatności,

korespondencja handlowa.

będą stanowiły wystarczającą dokumentację uprawniającą do zastosowania stawki 0% VAT, o której mowa w art. 42 ust.1 ustawy o VAT z tytułu realizowanych przez Spółkę WDT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Jak wynika z ust. 2 pkt 1 tego artykułu, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Jednocześnie stosownie do art. 13 ust. 6 ustawy wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem, że:

podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Według ust. 3 powołanego artykułu, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
(uchylony),
specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,
(uchylony),

- z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

W świetle art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

W związku z powyższym ważne jest to, aby posiadane przez podatnika dokumenty zawierały informacje, z których jednoznacznie wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony do nabywcy na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego. Tym samym prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, że doszło do wywozu towaru z terytorium Polski i dostarczenia ich do nabywcy w innym kraju UE.

Należy tutaj wskazać, że w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 października 2010 r. sygn. akt. I FPS 1/10, NSA podkreślił, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów jest przede wszystkim jedną z czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, o czym stanowi art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy. Co do zasady, polega ona na wywozie towarów z terytorium kraju (Polski), w wykonaniu czynności określonych w art. 7, czyli dostawy towarów, na terytorium innego państwa członkowskiego, w określonych w ustawie warunkach. Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, przy spełnieniu określonych w ustawie przesłanek, podlega opodatkowaniu według stawki 0% (tzw. wspólnotowe zwolnienie z prawem do odliczenia), co z jednej strony powoduje, że transakcja wywozu towaru z Polski do innego kraju członkowskiego nie jest obciążana podatkiem, a jednocześnie dostawcy pozwala na odzyskanie podatku uiszczonego przy nabyciu tego towaru, co zapewnia realizację zasady neutralności podatku od towarów i usług. Zasada ta obowiązuje jednak tylko wówczas, gdy w wyniku tej transakcji (wywozu) obowiązek naliczenia podatku ciąży na nabywcy towaru (w innym państwie członkowskim), w wyniku wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru (WNT) na terenie jego kraju (zasada opodatkowania w kraju przeznaczenia, konsumpcji). NSA stwierdził, że samo brzmienie art. 42 ust. 3 i 4 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Tym samym, zdaniem Sądu, w świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w 180 § 1 Ordynacji podatkowej, o ile łącznie potwierdzają fakt dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

W rozpatrywanej kwestii należy odwołać się do przepisu art. 138 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 11.12.2006, Nr 347, str. 1, z późn. zm.) – dalej Dyrektywa – zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów.

W myśl art. 131 Dyrektywy, zwolnienia przewidziane w rozdziałach 2-9 (zatem także w cyt. art. 138 ust. 1 Dyrektywy) stosuje się bez uszczerbku dla innych przepisów wspólnotowych i na warunkach ustalanych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania tych zwolnień oraz zapobieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć.

Z powołanych przepisów Dyrektywy wyprowadzić można wniosek, że zakres warunków formalnych, jakie mogą zostać określone przez państwa członkowskie dla zastosowania przez podatników zwolnienia (ewentualnie stawki 0%) wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, może zostać ustalony swobodnie na tyle, na ile nie jest ograniczony celami sprecyzowanymi w tych przepisach Dyrektywy.

Zasadniczą kwestią w niniejszej sprawie jest to, aby posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty jednoznacznie świadczyły o tym, że towary będące przedmiotem transakcji zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego. Przy czym, jak wskazano powyżej, dokumenty wskazane w art. 42 ust. 3 ustawy stanowią podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, które w przypadku, gdy nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy, mogą być uzupełnione dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Nie jest wymagane łączne posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego.

Z okoliczności sprawy wynika, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów na rzecz odbiorców zarejestrowanych dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych, posiadających ważny numer identyfikacyjny. Transakcje odbywają się na warunkach, zgodnie z którymi towar jest odbierany z magazynu Wnioskodawcy lub towar jest dostarczany przez Spółkę pod wskazany adres przez klienta.

Spółka zleca transport towarów różnorodnym przewoźnikom. W związku z tym, że klienci unijni mają specyficzne wymagania odnośnie sposobu dostarczenia ładunku i jeden przewoźnik nie jest w stanie spełnić oczekiwań wszystkich klientów. Przy czym przewoźnicy wykonujący usługę logistyczną dla Spółki w znakomitej większości podzlecają transport lokalnym przewoźnikom. Ryzyko związane z towarami przechodzi na kontrahenta w momencie dostarczeniu towaru we wskazane miejsce dostawy. Z uwagi na specyficzny charakter transakcji, powodujący utratę bezpośredniego kontaktu z towarem na pewnym jej etapie, Spółka często po dostawie musi ponownie kontaktować się z nabywcą w celu zdobycia w całości potwierdzonego dokumentu CMR lub dodatkowych dokumentów potwierdzających dostawę towarów. Z doświadczenia Spółki wynika, że gromadzenie w całości potwierdzonych dokumentów CMR, jak również dokumentów zawierających zbiorcze lub pojedyncze zestawienie potwierdzonych dostaw towarów otrzymanych od nabywcy w formie papierowej, bądź elektronicznej (zestawień) jest utrudnione z uwagi na konieczność zaangażowania pracowników nabywcy w dokumentowanie dostaw dla potrzeb Wnioskodawcy. Sposób realizacji dostaw w ramach WDT może powodować ten skutek, że w przypadku niektórych transakcji WDT, może się zdarzyć, że Spółka napotka trudności z uzyskaniem dokumentów CMR (np. z uwagi na opóźnienia w ich dostarczeniu przez dostawcę usług transportowych lub zagubienie tych dokumentów przez przewoźnika), lub też, że dokumenty te są nieczytelne/dostarczane są bez podpisu w polu, w którym odbiorca powinien potwierdzić odbiór towaru, pomimo iż dostawa faktycznie miała miejsce. Wnioskodawca posiada wówczas dokument CMR bez podpisu odbiorcy, na którym widnieje podpis przewoźnika (w przypadkach, kiedy odbiorca nie działa jednocześnie jako przewoźnik) i nadawcy złożony w momencie przyjęcia towaru od Spółki. Mając na uwadze, że transporty są realizowane przez zewnętrzne firmy logistyczne, zdarza się, że Spółka nie ma nawet informacji jaka firma działała jako przewoźnik/spedytor lub nie posiada danych osoby, z którą mogłaby się skontaktować w celu zdobycia dodatkowych dokumentów lub oświadczeń o dokonanym transporcie (w szczególności w przypadkach, kiedy odbiorca nie działa jednocześnie jako bezpośredni przewoźnik). Spółka ma również problemy z uzyskaniem zestawień od nabywcy z powodu konieczności zaangażowania pracowników nabywcy w proces wystawiania dodatkowych dokumentów na cele działalności Wnioskodawcy.

Wnioskodawca chciałby zmienić sposób potwierdzania, iż towar będący przedmiotem WDT faktycznie dotarł do odbiorcy towaru. W takich okolicznościach Spółka uznaje za konieczne uzupełnienie/zastąpienie dokumentów przewozowych innymi dokumentami, które potwierdzają fakt dostarczenia towarów do nabywcy (w postaci m.in. korespondencji handlowej, zestawienia itp.).

Celem usystematyzowania, uproszczenia i ujednolicenia dokumentacji potwierdzającej dostarczenie towarów do kontrahenta w ramach WDT, Wnioskodawca chciałby dokumentować dokonanie WDT następującymi dokumentami:

zestawienie (tj. dokument zawierający zbiorcze lub pojedyncze zestawienie potwierdzonych dostaw towarów lub inny dokument o podobnej treści potwierdzający dokonanie dostawy, otrzymany od przewoźnika w formie papierowej bądź elektronicznej),

dokument CMR bez podpisu odbiorcy,

dokument „delivery note” dokumentujący wysyłkę towaru lub przygotowanie do wysyłki,

faktura sprzedaży ze specyfikacją towaru,

potwierdzenie płatności.

Przy tym Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z warunkami transakcji, płatność następuje/będzie następowała po dostawie towarów oraz, że dokumenty, które posiada/będzie posiadała są/mogą być przypisane do konkretnej transakcji (przykładowo dzięki numerowi dokumentu „delivery note” czy faktury).

Na tle tak przedstawionego opisu sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwość czy wskazane w opisie zdarzenia przyszłego dokumenty, tj. zestawienie dostaw we wskazane przez kontrahenta miejsce dostawy potwierdzone przez przewoźnika, dokument CMR bez podpisu odbiorcy, dokument „delivery note” dokumentujący wysyłkę towaru lub przygotowanie do wysyłki, faktura sprzedaży ze specyfikacją towaru, potwierdzenie płatności będą uprawniać do zastosowania stawki VAT 0%.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy, należy wskazać, że prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% uzależnione jest m.in. od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, że doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski i dostarczenia ich do nabywcy w innym kraju Unii Europejskiej. Istotą przywołanych przepisów jest przede wszystkim zobowiązanie podatnika do udowodnienia, że towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze skutki podatkowe, niż w przypadku dostaw krajowych.

Wobec tego, zasadniczą kwestią w niniejszej sprawie jest to, aby posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty jednoznacznie świadczyły o tym, że towary będące przedmiotem transakcji zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego. Przy czym, jak wskazano powyżej, dokumenty wskazane w art. 42 ust. 3 ustawy stanowią podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, które w przypadku, gdy nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy, mogą być uzupełnione dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Nie jest wymagane łączne posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego.

Ponadto powołane przepisy nie uzależniają zastosowania stawki 0% od posiadania oryginałów dokumentów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, stąd można wnioskować, że każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Jeżeli zatem jest to dokument udostępniony w formie elektronicznej, e-mail, ksero, skan lub faks dokumentu, nie budzący wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach ustawy.

Jak wskazano w opisie sprawy Wnioskodawca chciałby dokumentować dokonanie WDT fakturą sprzedaży ze specyfikacją towaru, zestawieniem (tj. dokumentem zawierającym zbiorcze lub pojedyncze zestawienie potwierdzonych dostaw towarów lub innym dokumentem o podobnej treści potwierdzającym dokonanie dostawy, otrzymanym od przewoźnika w formie papierowej bądź elektronicznej), dokumentem CMR bez podpisu odbiorcy, dokumentem „delivery note” dokumentującym wysyłkę towaru lub przygotowanie do wysyłki, potwierdzeniem płatności. Przy tym Wnioskodawca wskazał, że płatność następuje/będzie następowała po dostawie towarów oraz, że dokumenty, które posiada/będzie posiadała są/mogą być przypisane do konkretnej transakcji (przykładowo dzięki numerowi dokumentu „delivery note” czy faktury).

Zatem mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy, stwierdzić należy, iż skoro zestawienie (tj. dokument zawierający zbiorcze lub pojedyncze zestawienie potwierdzonych dostaw towarów lub inny dokument o podobnej treści potwierdzający dokonanie dostawy, otrzymany od przewoźnika w formie papierowej bądź elektronicznej), dokument CMR bez podpisu odbiorcy, dokument „delivery note” dokumentujący wysyłkę towaru lub przygotowanie do wysyłki oraz potwierdzenie płatności potwierdzają jednoznacznie, że doszło do wywozu towaru z terytorium Polski i dostarczenia ich do nabywcy w innym kraju UE Wnioskodawca na podstawie tych dokumentów może do transakcji stanowiących wewnątrzwspólnotową dostawę towarów stosować stawkę podatku w wysokości 0%.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie zaznaczyć należy, że to czy posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty rzeczywiście potwierdzają dokonanie wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, może być stwierdzone ostatecznie jedynie w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej, przeprowadzonej przez właściwy organ pierwszej instancji, a nie w postępowaniu dotyczącym wydania interpretacji indywidualnej.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin