Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.314.2018.1.JG
z 11 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 2 lipca 2018 r. (data wpływu 11 lipca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez spółkę na zapewnienie pracownikom noclegu oraz wyżywienia – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez spółkę na zapewnienie pracownikom noclegu oraz wyżywienia.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Przedmiotem działalności gospodarczej Sp. z o.o. (dalej: Spółka) jest m.in. budownictwo oraz usługi budowlano-montażowe. W tym celu Spółka zatrudnia na podstawie umowy o pracę osoby fizyczne. Pracownicy wykonują pracę związaną z budownictwem oraz usługami budowlanymi. Spółka otrzymuje wynagrodzenie za usługi budowlane oraz budowalno -montażowe od kontrahentów.

W związku z tym, że niektóre zlecenia są przez Spółkę realizowane poza miejscem zamieszkania lub miejscem zwykłego pobytu pracowników, Spółka zapewnia tym pracownikom nocleg oraz wyżywienie (dalej: świadczenia). Dodać należy, że zlecenia są realizowane w miejscach, w których dostęp do barów/restauracji/jadłodajni/sklepu spożywczego nie jest możliwy z uwagi na jego znaczne oddalenie (np. w zw. z budową linii energetycznej w lesie). Z uwagi zatem na to, jak również że pracownicy mogą zabrać ze sobą niewystarczającą ilość pożywienia, Spółka udostępnia omawiane posiłki.

Spółka podkreśla, że świadczenia nie spełniają innych celów aniżeli odpoczynek oraz regeneracja pracowników w zw. z zakończoną pracą. Innymi słowy, Spółka nie udostępnia luksusowych pokojów, jak również wystawnego pożywienia.

Świadczenia są udostępniane tylko w interesie Spółki. Innymi słowy, gdyby nie realizacja zleceń poza miejscem zamieszkania/stałego pobytu pracowników, Spółka nie udostępniłaby świadczeń. Jednocześnie brak udostępnienia świadczeń spowodowałby brak możliwości wykonywania pracy przez pracowników (z uwagi na brak noclegu oraz z uwagi na brak możliwości udania się po pożywienie).

Wydatki poniesione na udostępnienie świadczeń:

• są poniesione z majątku Spółki,
• mają charakter definitywny,
• są prawidłowo udokumentowane (spełniają wymogi dowodu księgowego zewnętrznego obcego),
• przyczyniają się do osiągnięcia przychodu przez Spółkę.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki poniesione przez Spółkę na udostępnianie świadczeń stanowią koszt uzyskania przychodu dla Spółki?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: ustawa CIT) tj. z dnia 10 maja 2018 r. (Dz.U. z 2018 r. poz. 1036): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Mając na uwadze brzmienie ww. regulacji oraz ugruntowane orzecznictwo sądowe przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczyniać się do osiągnięcia przychodu z danego źródła.

W świetle powyższego, zauważyć należy, że bez poniesienia wydatków na udostępnienie świadczeń, pracownicy nie wykonaliby swojej pracy (np. odmowa wykonania pracy z uwagi na brak zapewnienia odpowiednich warunków) albo wykonaliby ją nienależycie (np. niska jakość świadczonej pracy z uwagi na brak zapewniania odpowiednich warunków). Co więcej, udostępnienie świadczeń nie wynika tylko z celu jaki przyświeca Spółce (realizacja zlecenia na rzecz kontrahentów), ale wiąże się ze spełnieniem obowiązków jakie ciążą na Spółce jako na pracodawcy (m.in. zapewnienie odpowiednich warunków pracy).

Nie ulega również wątpliwości, że omawiane wydatki są związane z osiągnięciem przychodu. Prawidłowe bowiem wykonanie pracy przez pracowników służy realizacji zlecenia na rzecz kontrahentów.

Mając to na uwadze, przedmiotowe wydatki mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036 ze zm., dalej „ustawa CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. W myśl tego przepisu, wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami (poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie, zwiększenie, zachowanie lub zabezpieczenie tego przychodu).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT), pod warunkiem, że dokona oceny pod kątem celowości i wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki, związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym art. 15 ust. 1 ustawy CIT, oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”. Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

W opisanym we wniosku stanie faktycznym Wnioskodawca wskazał, że przedmiotem działalności Spółki jest m.in. budownictwo oraz usługi budowlano-montażowe. Spółka zatrudnia na podstawie umowy o pracę osoby fizyczne, które wykonują pracę związaną z budownictwem oraz usługami budowlanymi. W związku z tym, że niektóre zlecenia są przez Spółkę realizowane poza miejscem zamieszkania lub miejscem zwykłego pobytu pracowników, Spółka zapewnia tym pracownikom nocleg oraz wyżywienie. Zlecenia są realizowane w miejscach, w których dostęp do barów/restauracji/jadłodajni/sklepu spożywczego nie jest możliwy z uwagi na jego znaczne oddalenie (np. w zw. z budową linii energetycznej w lesie). Spółka nie udostępnia luksusowych pokojów, jak również wystawnego pożywienia. Brak udostępnienia świadczeń spowodowałby brak możliwości wykonywania pracy przez pracowników (z uwagi na brak noclegu oraz z uwagi na brak możliwości udania się po pożywienie). Przedmiotowe wydatki są poniesione z majątku Spółki, mają charakter definitywny, są prawidłowo udokumentowane (spełniają wymogi dowodu księgowego zewnętrznego obcego), przyczyniają się do osiągnięcia przychodu przez Spółkę.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy ustalenia, czy wydatki ponoszone na zapewnienie wyżywienia oraz noclegów dla pracowników stanowią koszt uzyskania przychodów Spółki.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać, że wydatki na rzecz pracowników pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami, a jednocześnie wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT.

Wśród wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów ustawodawca wymienił – w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy CIT – koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Mimo, że ustawa CIT nie definiuje terminu „reprezentacja”, to zgodnie z przyjętą linią orzeczniczą celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności, wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami.

Zatem reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu wykreowania pozytywnego wizerunku podatnika. Co istotne, działania o charakterze reprezentacyjnym podejmowane są w stosunku do podmiotów lub ich przedstawicieli zewnętrznych. Pojęcie reprezentacji nie obejmuje natomiast tych działań, które podejmowane są w stosunku do własnych pracowników. Ponadto jak wskazał Wnioskodawca w stanie faktycznym, świadczenia nie spełniają innych celów aniżeli odpoczynek oraz regeneracja pracowników a Spółka nie udostępnia luksusowych pokojów, jak również wystawnego pożywienia. Zatem art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie znajdzie w niniejszej sprawie zastosowania.

W tym miejscu podnieść należy, że wydatki pracownicze – co do zasady – zaliczane są do kosztów podatkowych, jednak tylko te, które wykazują związek z uzyskanym przychodem lub zachowaniem (zabezpieczeniem) źródła przychodów. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenie zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników, zwrot kosztów podróży służbowych, zakwaterowania, ale mogą obejmować również inne wydatki ponoszone na rzecz pracowników np. takie jak w opisanej sprawie dotyczące wydatków poniesionych przez Spółkę na zapewnienie pracownikom noclegu oraz wyżywienia.

Świadczenia te związane są bowiem ze stosunkiem pracy łączącym pracownika z pracodawcą i jako takie spełniają przesłanki zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów. Wnioskodawca ponosząc faktycznie ww. wydatki, pokryte z jego własnych zasobów finansowych, mające definitywny charakter może je zakwalifikować do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy CIT.

Jednocześnie wskazać należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest wyłącznie ocena możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na wyżywienie i nocleg dla pracowników do kosztów uzyskania przychodów, do czego odnosi się pytanie Wnioskodawcy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.