Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.282.2018.1.MG
z 10 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 3 lipca 2018 r. (data wpływu 11 lipca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy wydatki z tytułu zakupu Gadżetów Spółka może zaliczyć do podatkowych kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 lipca 2018 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy wydatki z tytułu zakupu Gadżetów Spółka może zaliczyć do podatkowych kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Spółka (dalej również jako: „Wnioskodawca”) prowadzi działalność w zakresie świadczenia kompleksowych usług finansowych obejmujących m.in.: leasing, pożyczkę oraz najem środków transportu ciężkiego i maszyn budowlanych.

Świadczone przez Spółkę usługi finansowe dotyczą w szczególności:

• samochodów osobowych, dostawczych i ciężarowych,
• ciągników siodłowych, naczep i przyczep,
• maszyn i urządzeń (np. maszyn rolniczych, budowlanych, medycznych oraz przemysłowych).
  
  

Oferta Wnioskodawcy skierowana jest przede wszystkim do podmiotów z sektora małych i średnich przedsiębiorstw (dalej: „MŚP”) oraz podmiotów rozpoczynających prowadzenie działalności gospodarczej.

Sprzedaż świadczonych przez Wnioskodawcę usług finansowych dokonywana jest za pośrednictwem:

• własnych placówek (np. oddziały Spółki),
• podmiotów trzecich, z którymi Spółka współpracuje (np. dilerzy samochodów, pośrednicy w zakresie świadczenia usług finansowych, producenci samochodów, etc.).
  
  

Wnioskodawca uczestniczy również w programach promocyjnych dotyczących danej marki pojazdów oraz maszyn i urządzeń (dalej: „Produkt Promocyjny”). Produkt Promocyjny zidentyfikowany jest pod własną marką i logo (związanymi z marką i logo pojazdów lub maszyn i urządzeń, których nabycie Spółka finansuje w ramach danego Produktu Promocyjnego). W ramach Produktu Promocyjnego Spółka jest wyłącznym dostawcą usług finansowych. I tak np. dla pojazdów X funkcjonuje Produkt Promocyjny pod marką i logo „X Finance Services”. Klient zainteresowany pojazdem marki X może skorzystać z Produktu Promocyjnego „X Finance Services” i nabyć usługę finansową (np. leasing, pożyczkę) świadczoną w ramach Produktu Promocyjnego wyłącznie przez Spółkę. Celem Produktów Promocyjnych jest zwiększenie wolumenu sprzedawanych przez Spółkę usług, dlatego też Spółka ponosi wydatki (w określonej kwocie) związane z promocją i reklamą danego Produktu Promocyjnego.

W celu zwiększenia wolumenu sprzedawanych usług, w tym również sprzedaży w ramach Produktów Promocyjnych, Wnioskodawca podejmuje szereg działań o charakterze reklamowym i promocyjnym, w tym nabywa gadżety i produkty reklamowe (dalej łącznie: „Gadżety”). Do typowych Gadżetów nabywanych przez Spółkę należą:

• drobne urządzenia elektroniczne - np. przenośne pamięci USB (pendrive), zegary, kubki termiczne, ładowarki samochodowe, myszki komputerowe,
• artykuły papiernicze i biurowe - np. wizytowniki, pióra, kalendarze, teczki,
• drobne artykuły codziennego użytku - np. koszulki, czapeczki, parasole,
• inne drobne przedmioty o charakterze masowym (targowym) - np. smycze, breloki, słodycze, zapachy samochodowe, kamizelki odblaskowe.
  
  

Gadżety są opatrzne logo Wnioskodawcy lub logo Produktu Promocyjnego (np. logo „X Finance Services”). Gadżety są przeznaczone dla szerokiego kręgu odbiorców (w praktyce przede wszystkim dla osób/podmiotów, które korzystają z usług finansowych Spółki lub są zainteresowane takimi usługami - jednak krąg odbiorców Gadżetów nie jest z góry określony). Dystrybucji Gadżetów dokonuje Wnioskodawca (tzn. np. pracownicy zatrudnieni w oddziałach Spółki) lub podmioty współpracujące ze Spółką (tzn. np. pracownicy dilerów samochodowych). Gadżety są przekazywane przy różnych okazjach, np. w trakcie targów, wizyty klienta w oddziale Spółki, wizyty klienta w salonie samochodowym etc.

Jednostkowa cena nabycia (netto) Gadżetu zależy od jego rodzaju - np. w przypadku koszulek lub kubków termicznych jest to, co do zasady, kilkadziesiąt złotych; w przypadku drobnych urządzeń elektronicznych cena jednostkowa (netto) może być nieco wyższa (np. około 100-150 PLN). Wartość Gadżetów jest zatem niewielka. Co więcej, opatrzenie Gadżetu logo (jak Wnioskodawca wskazał powyżej, wszystkie Gadżety posiadają logo Wnioskodawcy lub logo właściwe dla Produktu Promocyjnego) powoduje, iż Gadżet staje się - z perspektywy Spółki - artykułem reklamowym o ograniczonej wartości i użyteczności dla ostatecznego odbiorcy.

Celem przekazania Gadżetów jest zwiększenie poziomu sprzedaży oferowanych przez Spółkę usług finansowych poprzez m.in.:

• reklamę i rozpowszechnianie (zwiększenie rozpoznawalności) marki i logo Wnioskodawcy oraz marki i logo Produktów Promocyjnych (np. „X Finance Services”), w ramach których sprzedawane są usługi Spółki,
• popularyzację informacji o Wnioskodawcy i usługach oferowanych przez Spółkę (w tym również w ramach Produktów Promocyjnych).
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wydatki z tytułu zakupu Gadżetów Wnioskodawca może zaliczyć do podatkowych kosztów uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki z tytułu zakupu Gadżetów mogą być zaliczone do podatkowych kosztów uzyskania przychodów Spółki.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: ustawa o CIT), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. W konsekwencji podatnik może uznać za koszty podatkowe wydatki (inne niż wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT) związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Kosztami podatkowymi są zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia. Jednocześnie, w myśl art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT, za koszty uzyskania przychodów nie uważa się kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Dla rozstrzygnięcia o możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych konieczne jest zatem ustalenie, czy ponoszone przez Spółkę wydatki na Gadżety stanowią wydatki o charakterze reprezentacyjnym, czy też wydatki o charakterze reklamowym.

Ustawa o CIT nie wprowadza definicji legalnej terminu „reprezentacja”. Ustalając jego znaczenie należy jednak, zdaniem Spółki, odwołać się do orzecznictwa sądów administracyjnych oraz wniosków płynących z interpretacji indywidualnych i ogólnych. I tak, przykładowo:

• w wyroku z 17 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 702/11 Naczelny Sąd Administracyjny w poszerzonym składzie stwierdził, iż celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami. Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć właśnie przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest właśnie wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny. (...) Oznacza to, że „reprezentacja” w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów (...). W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu,
• w interpretacji ogólnej z 25 listopada 2013 r., nr DD6/033/127/SOH/2013/RD-120521 Minister Finansów wskazał, iż za wydatki wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy uznać te, których wyłącznym bądź dominującym celem jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, czy działalności, wykreowanie pozytywnych relacji z uczestnikami takich spotkań.
  
  

W konsekwencji wydatek o charakterze reprezentacyjnym, to wydatek, który ma na celu kształtowanie i utrwalenie określonego wizerunku podmiotu na zewnątrz.

Przez reklamę rozumie się natomiast działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług. Zgodnie z ugruntowaną linią orzeczniczą i interpretacyjną reklama wiąże się z zamiarem utrwalenia w świadomości kontrahenta, choćby potencjalnego, reklamowanej firmy lub jej produktu (...). Tak więc, to co promuje logo danej firmy jest reklamą (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 9 listopada 2016 r., sygn. akt II FSK 2293/16), przy czym reklama może być realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu (...) a także poprzez rozpowszechnianie logo firmy (interpretacja indywidualna Dyrektora Informacji Skarbowej z 14 września 2017 r., Znak: 0114-KDIP2- 2.4010.125.2017.1.AZ). W konsekwencji wydatek o charakterze reklamowym, to np. wydatek, który ma na celu zwiększenie rozpoznawalności firmy i jej produktów, czy upowszechnienie wiedzy o firmie i jej produktach.

W ocenie Spółki Gadżety z całą pewnością nie mają charakteru reprezentacyjnego, ale służą celom reklamowym. Stanowisko Spółki uzasadniają m.in. następujące okoliczności:

• biorąc pod uwagę charakter i rodzaj Gadżetów (jak Spółka wskazała w stanie faktycznym są to drobne przedmioty opatrzone logo), oczywistym jest, że celem ich dystrybucji nie jest żadną miarą uwypuklenie przez Spółkę swojej zasobności czy profesjonalizmu; choć otrzymanie tego rodzaju gadżetu może skutkować utrwaleniem pozytywnego wizerunku Spółki u obdarowanego, to jednak trudno uznać, aby w obecnych realiach wręczenie komukolwiek koszulki, czy czapeczki, czy nawet parawanu z logo Spółki wiązało się z budowaniem prestiżu Spółki, czy jej wizerunku jako podmiotu zasobnego;
• Gadżety skierowane są do szerokiego kręgu potencjalnych odbiorców; są wśród nich klienci Spółki, osoby zainteresowane produktami oferowanymi przez Spółkę, ale i przypadkowi odbiorcy odwiedzający salon samochodowy czy obecni na targach samochodowych; mając na uwadze brak precyzyjnego zakreślenia kręgu odbiorców oraz liczne kanały dystrybucji Gadżetów (np. w trakcie targów, spotkań z klientami, poprzez salony samochodowe) należy przyjąć, iż Gadżety pełnią w praktyce funkcje reklamową - w przeciwnym razie należałoby uznać, że Spółka podejmuje działania o charakterze reprezentacyjnym względem nieokreślonego i potencjalnie bardzo szerokiego kręgu podmiotów, co nie jest normalną praktyką biznesową;
• jak Wnioskodawca wskazał w stanie faktycznym, celem przekazania Gadżetów jest przede wszystkim reklama i rozpowszechnianie (zwiększenie rozpoznawalności) marki oraz logo Spółki jak również oferowanych przez Spółkę Produktów Promocyjnych oraz popularyzacja informacji o Spółce i usługach oferowanych przez Spółkę; działania te mają w konsekwencji wpłynąć na zwiększenie poziomu sprzedaży oferowanych przez Spółkę usług finansowych.
  
  

Reasumując, ponoszone przez Spółkę wydatki w związku z nabyciem Gadżetów spełniają warunki konieczne dla uznania ich za podatkowe koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Wydatki te nie mieszczą się przy tym w katalogu wskazanym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT (w szczególności nie mieszczą się w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT), co oznacza, że mogą być zaliczone do podatkowych kosztów uzyskania przychodów.

Stanowisko Spółki potwierdzają orzeczenia sądów administracyjnych i interpretacje indywidualne wydane w analogicznych stanach faktycznych, przykładowo:

• w wyroku z 18 października 2017 r. (sygn. akt II FSK 2538/15) Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, iż gdyby bowiem chodziło tylko o same gadżety reklamowe o niewielkiej wartości opatrzone logo Spółki, sprawa byłaby jednoznaczna (tzn. wydatki takie stanowiłyby koszt podatkowy);
• w wyroku z 9 listopada 2016 r. (sygn. akt II FSK 2293/16) Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, iż reklamą jest nie tylko rozpowszechnianie wiedzy o oferowanych przez firmę wyrobach, czy usługach, ale także promowanie marki firmy, np. poprzez umieszczanie logo firmy na różnych przedmiotach. Umieszczenie na określonym przedmiocie znaku firmy powoduje, że co do zasady, przedmiot ten będzie traktowany jako przedmiot reklamowy,
• w interpretacji indywidualnej z 14 września 2017 r. (Znak: 0114-KDIP2-2.4010.125.2017.1.AZ) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził, iż: biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że wymienione przez Spółkę upominki, skierowane do szerokiego grona kontrahentów, przekazywane w opakowaniach z logo firmy, w celu nakłonienia kontrahentów do zakupu towarów lub usług od Wnioskodawcy albo nawiązania współpracy, winny być traktowane jako promocja i reklama firmy. Tym samym wydatki na nabycie upominków stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 updop;
• w interpretacji indywidualnej z 25 kwietnia 2017 r. (Znak: ILPB3/423-307/11/12/17-S/EK) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wyjaśnił, iż: z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka przekazuje obecnym bądź potencjalnym kontrahentom drobne, zwyczajowo przyjęte prezenty, jak przykładowo długopisy, kalendarze, komplety do kawy, breloki do kluczy, etui, jedwabne krawaty ze spinkami, MP4, multinarzędzia, latarki z kompletem narzędzi, pendrive, portfele, ramki cyfrowe, stacje pogodowe, zegary ścienne, kubki termiczne i inne gadżety. Powyższe prezenty przekazywane są zarówno potencjalnym klientom (np. podczas targów), jak i dotychczasowym klientom Spółki (np. w trakcie dwustronnych spotkań) (...). Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że wymienione przez Spółkę drobne prezenty przekazywane wybranym kontrahentom podczas dwustronnych spotkań, o ile opatrzone są logo Spółki winny być traktowane jako przedmioty reklamowe, a wydatki na ich nabycie winny stanowić koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych;
• w interpretacji indywidualnej z 17 listopada 2017 r. (winno być: 17 listopada 2015 r.) (Znak: IBPB-1-1/4510-63/15/NL) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach wskazał, iż: wydatki na zakup upominków mających charakter marketingowy, oznaczonych logo przedstawicieli medycznych lub handlowych, przekazywanych Osobom Uprawnionym, będą stanowiły pośrednie koszty uzyskania przychodów, które zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, są potrącalne w momencie ich poniesienia, w rozumieniu art. 15 ust. 4e ww. ustawy, a więc w momencie w którym spółka ujęła te wydatki w prowadzonych księgach rachunkowych.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 oraz 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 późn. zm., dalej: „ustawa” lub „ustawa o CIT”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Podatnik kwalifikując poniesione wydatki do kosztów uzyskania przychodów powinien zatem kierować się podstawową zasadą zaistnienia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym kosztem, a możliwością osiągnięcia z tego tytułu przychodu, albowiem to na nim spoczywa ciężar udowodnienia, że jego poniesienie ma (lub może mieć) wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Katalog wydatków wyłączonych z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy, o którym mowa powyżej, ma charakter zamknięty. Należy wskazać, że wśród wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów ustawodawca wymienił m.in. – w pkt 28 tego przepisu – koszty reprezentacji.

Zgodnie bowiem z tym przepisem nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Należy zauważyć, że ustawa o CIT nie definiuje pojęć reprezentacji i reklamy.

Próbę zdefiniowania pojęcia „reprezentacji” podejmowały wielokrotnie sądy administracyjne, w tym także Naczelny Sąd Administracyjny m.in. w wyroku z dnia 17 czerwca 2013 r. sygn. akt II FSK 702/11. Sąd ten stwierdził, że celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami (klientami). Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć właśnie przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny. Naczelny Sąd Administracyjny uznał za zasadne odwołanie się do etymologii terminu reprezentacja. Wyraz „reprezentacja” pochodzi od łacińskiego „repraesentatio” oznaczającego wizerunek. Upływ czasu nie zmienił jego znaczenia i formy. Oznacza to, że ,,reprezentacja” w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. W podanym znaczeniu reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu.

Stanowisko zaprezentowane przez Sąd zostało potwierdzone w interpretacji ogólnej wydanej przez Ministra Finansów w dniu 25 listopada 2013 r. Nr DD6/033/127/SOH/2013/RD-120521.

Niewątpliwym zatem jest, że celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami. Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć właśnie przez pryzmat ich celu. Jeżeli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty mają charakter reprezentacyjny.

Natomiast „reklama” według Słownika Języka Polskiego (red. M. Szymczak, PWN Warszawa 1989 r.) to: „rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję, środki (np. plakaty, napisy, ogłoszenia itp.) służące temu celowi.” Pod pojęciem reklamy należy rozumieć ogół działań podatnika zmierzających do rozpowszechniania pochlebnych informacji o firmie, zaletach jej towarów, bądź usług, informacji o miejscach i możliwościach ich nabycia - w celu zwrócenia uwagi na towar lub usługę i zachęcenia do ich zakupu. Może to być realizowane przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Za logo uznać należy znak handlowy o charakterze graficznym, używany przez daną firmę do identyfikowania marki swojego produktu lub oferowanych usług oraz odróżniania ich od innych (por. J. Thomas Russell. W. Ronald Lane, Reklama według Ottona Kleppnera; Wydawnictwo FELBERG SJA, 2000 r., s. 621). Logo może obejmować zarówno nazwę przedsiębiorcy, jej skrót, jak też nazwę konkretnego produktu lub usługi. Każda z tych form, jeżeli jest stosowana w określonych okolicznościach spełnia funkcje reklamowe. Identyfikowana bowiem jest z daną firmą i oferowanymi przez nią towarami lub usługami, zwiększając ich rozpoznawalność oraz pośrednio zachęcając do ich nabycia.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie świadczenia kompleksowych usług finansowych obejmujących m.in.: leasing, pożyczkę oraz najem środków transportu ciężkiego i maszyn budowlanych. Wnioskodawca uczestniczy również w programach promocyjnych dotyczących danej marki pojazdów oraz maszyn i urządzeń. Produkt Promocyjny zidentyfikowany jest pod własną marką i logo (związanymi z marką i logo pojazdów lub maszyn i urządzeń, których nabycie Spółka finansuje w ramach danego Produktu Promocyjnego). Celem Produktów Promocyjnych jest zwiększenie wolumenu sprzedawanych przez Spółkę usług, dlatego też Spółka ponosi wydatki związane z promocją i reklamą danego Produktu Promocyjnego. W celu zwiększenia wolumenu sprzedawanych usług, w tym również sprzedaży w ramach Produktów Promocyjnych, Wnioskodawca podejmuje szereg działań o charakterze reklamowym i promocyjnym, w tym nabywa gadżety i produkty reklamowe. Do typowych Gadżetów nabywanych przez Spółkę należą:

• drobne urządzenia elektroniczne - np. przenośne pamięci USB (pendrive), zegary, kubki termiczne, ładowarki samochodowe, myszki komputerowe,
• artykuły papiernicze i biurowe - np. wizytowniki, pióra, kalendarze, teczki,
• drobne artykuły codziennego użytku - np. koszulki, czapeczki, parasole,
• inne drobne przedmioty o charakterze masowym (targowym) - np. smycze, breloki, słodycze, zapachy samochodowe, kamizelki odblaskowe.
  
  

Gadżety są opatrzne logo Wnioskodawcy lub logo Produktu Promocyjnego. Gadżety są przeznaczone dla szerokiego kręgu odbiorców (w praktyce przede wszystkim dla osób/podmiotów, które korzystają z usług finansowych Spółki lub są zainteresowane takimi usługami - jednak krąg odbiorców Gadżetów nie jest z góry określony). Dystrybucji Gadżetów dokonuje Wnioskodawca (tzn. np. pracownicy zatrudnieni w oddziałach Spółki) lub podmioty współpracujące ze Spółką (tzn. np. pracownicy dilerów samochodowych). Gadżety są przekazywane przy różnych okazjach, np. w trakcie targów, wizyty klienta w oddziale Spółki, wizyty klienta w salonie samochodowym etc.

Wartość Gadżetów jest niewielka. Co więcej, opatrzenie Gadżetu logo powoduje, iż Gadżet staje się - z perspektywy Spółki - artykułem reklamowym o ograniczonej wartości i użyteczności dla ostatecznego odbiorcy. Celem przekazania Gadżetów jest zwiększenie poziomu sprzedaży oferowanych przez Spółkę usług finansowych poprzez m.in.:

• reklamę i rozpowszechnianie (zwiększenie rozpoznawalności) marki i logo Wnioskodawcy oraz marki i logo Produktów Promocyjnych (np. „X Finance Services”), w ramach których sprzedawane są usługi Spółki,
• popularyzację informacji o Wnioskodawcy i usługach oferowanych przez Spółkę (w tym również w ramach Produktów Promocyjnych).
  
  

Odnosząc powyższe uwarunkowania prawne do przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu stanu fatycznego/zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że wskazane w opisie sprawy wydatki z tytułu zakupu Gadżetów, nabywanych w celu zwiększenia wolumenu sprzedawanych usług, w tym również sprzedaży Produktów Promocyjnych, mogą, co do zasady, stanowić koszty uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Należy zauważyć,

że z opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika bowiem, że przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest świadczenia kompleksowych usług finansowych. Wnioskodawca wskazał jednoznacznie, że ponosi wydatki związane z promocją i reklamą danego Produktu Promocyjnego, w ramach którego jest wyłącznym dostawcą usług finansowych. Gadżety są opatrzne logo Wnioskodawcy lub logo Produktu Promocyjnego, są przeznaczone dla szerokiego kręgu odbiorców a ich wartość jest niewielka. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że celem przekazania Gadżetów jest zwiększenie poziomu sprzedaży oferowanych usług finansowych.

Zatem, jeżeli w istocie ww. wydatki nie stanowią kosztów reprezentacji, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28, to spełniają warunki do zakwalifikowania, jako koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo, Organ wydający niniejszą interpretację podkreśla, że jeżeli przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego będzie różnił się zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia. Należy też zauważyć, że na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi dla siebie korzystne skutki prawne.

Pełna weryfikacja przedstawionych we wniosku okoliczności możliwa jest jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, prowadzonego przez uprawnione do tego organy, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. Wydając bowiem interpretację indywidualną Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Odnosząc się natomiast do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych oraz wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego należy stwierdzić, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach podmiotów, które o ich wydanie wystąpiły, w odmiennym stanie faktycznym niż będący przedmiotem niniejszego wniosku, zatem nie są one wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a,
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.