2018.09.11 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0111-KDIB3-3.4012.171.2018.2.MPU

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4012.171.2018.2.MPU
z 11 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800, ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 lipca 2018 r. (data wpływu – 12 lipca 2018 r.), uzupełnionym pismem z 30 sierpnia 2018 r. (data wpływu – 30 sierpnia 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 30 sierpnia 2018 r. znak: 0111-KDIB3-3.4012.171.2018.1.MPU wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono pismem z 30 sierpnia 2018 r. (data wpływu pisma uzupełniającego – 30 sierpnia 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca – S.A. (dalej: ,,Wnioskodawca” lub ,,Spółka”) jest częścią międzynarodowego koncernu, będącego światowym liderem w branży hutniczej. Główny zakres działalności Spółki obejmuje produkcję stali dla przemysłu motoryzacyjnego, maszynowego, budowlanego oraz AGD.

Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, zarejestrowanym dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych.

W ramach prowadzonej działalności, Spółka dokonuje m.in. wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy o VAT (dalej: WDT), Każdorazowo dostawy są dokonywane na rzecz podatników będących podatnikami podatku od wartości dodanej zidentyfikowanych na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium innym niż terytorium kraju (dalej: kontrahenci).

Dostawy towarów są realizowane na podstawie umów zawartych pomiędzy Spółką a kontrahentami, lub na podstawie złożonych zamówień. Z uwagi na ich różnorodny charakter, obowiązek organizacji transportu może spoczywać na Spółce albo nabywcy towaru. Jednocześnie, bez względu na fakt, który z uczestników transakcji będzie organizatorem transportu, obowiązek zgromadzenia dowodów potwierdzających dokonanie WDT, które uprawniają Spółkę do zastosowania preferencyjnej, 0% stawki podatku VAT (zgodnie z art. 42 ust. 1 w zw. z art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy o VAT), spoczywa wyłącznie na Wnioskodawcy.

Biorąc pod uwagę skomplikowany charakter dostaw, skompletowanie przez Spółkę dowodów potwierdzających wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, określonych w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT, jest utrudnione. Szczególnie częste są sytuacje, w których, brak jest możliwości uzyskania dokumentów przewozowych wskazanych w tym przepisie, tj. listów przewozowych CMR, przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres, w którym dokonana została WDT.

Powyższe powoduje konieczność dokonywania przez Spółkę korekt wykazanych dla celów podatku VAT transakcji WDT i opodatkowania dostaw przy uwzględnieniu stawki 23% (zgodnie z art. 42 ust. 12 pkt 2 ustawy o VAT). Po otrzymaniu dokumentów uprawniających do zastosowania stawki 0% VAT, ponownie dokonywana jest korekta rozliczenia VAT w zakresie transakcji WDT (art. 42 ust. 12a ustawy o VAT).

W porozumieniu z kontrahentami, Spółka wypracowała dwa sposoby dokumentowania WDT, których wdrożenie pozwoli na uzyskanie potwierdzenia od kontrahentów, że dostawy zostały zrealizowane a nabywcy wskazani na fakturach wystawianych przez Spółkę otrzymali zamówiony towar.

„Potwierdzenie odbioru towarów”

Z uwagi na powszechną cyfryzację procesów biznesowych, umożliwiającą sprawne przesyłanie informacji za pomocą elektronicznych środków komunikacji, Spółka będzie pozyskiwać potwierdzenia w formie oświadczeń wysyłanych do kontrahentów, a następnie otrzymywanych od kontrahentów wiadomości e-mail.

Treść wiadomości e-mailowej, którą Spółka zamierza wysyłać do swoich kontrahentów, będzie miała formę oświadczenia („Potwierdzenie odbioru towarów”) zatwierdzanego przez kontrahenta. Będzie ono zawierać następujące informacje:

dane identyfikacyjne Spółki (nazwa, adres, numer VAT-UE),
dane identyfikacyjne podmiotu, który otrzymał towar (nazwa, adres, numer VAT-UE),
numery faktur na podstawie których możliwe będzie zidentyfikowanie dostarczonej partii towarów stanowiących WDT,
datę dokonania potwierdzenia,
oświadczenie następującej treści: „Niniejszym potwierdzam przyjęcie w [kraj nabywcy np. C.] towarów określonych na fakturach wymienionych w treści tej wiadomości. Niniejsze oświadczenie stanowi łączne potwierdzenie otrzymania wszystkich wskazanych na fakturach towarów.”
imię i nazwisko osoby potwierdzającej otrzymanie towarów i składającej oświadczenie.

Dodatkowo, Spółka będzie dysponowała fakturami zawierającymi specyfikację poszczególnych sztuk ładunku.

Warunkiem zastosowania przez Spółkę preferencyjnej stawki VAT 0% dla WDT będzie otrzymanie wiadomości e-mail z potwierdzeniem dokonania dostawy towarów do kontrahenta, przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres, w którym dokonano dostawy. Jednocześnie, Spółka będzie przechowywała otrzymane od kontrahentów wiadomości e-mail wyłącznie w wersji elektronicznej.

Spółka pragnie podkreślić, że za dowód dokonania WDT uznawane będą wyłączenie kompletne wiadomości e-mail, tj. zawierające wszystkie wskazane powyżej informacje. Jednocześnie, na potrzeby komunikacji z kontrahentami z różnych krajów Unii Europejskiej, Wnioskodawca zastrzega sobie prawo sformułowania potwierdzenia w języku innym niż język polski, zapewniając jednocześnie, że treść wiadomości email każdorazowo zachowa przygotowaną przez Spółkę formułę.

„Oświadczenie”

Drugim sposobem dokumentowania WDT będzie oświadczenie, tj. dokument przesyłany w formie elektronicznej (Word, PDF itp.), który będzie zawierał wszystkie informacje wskazane w Potwierdzeniu odbioru towarów, dzięki którym możliwe będzie dokonanie weryfikacji i potwierdzenia dostarczenia towaru. Oświadczenie będzie przesyłane jako załącznik do wiadomości e-mail. Po otrzymaniu wiadomości z załączonym oświadczeniem, kontrahent będzie zobowiązany do jego wydrukowania, a następnie podpisania przez uprawnioną osobę, która dokona weryfikacji dokonania dostaw towarów. Następnie, skan podpisanego oświadczenia będzie odsyłany do Spółki w wersji elektronicznej (np. PDF) i w tej wersji będzie również przechowywany. Za datę uzyskania potwierdzenia dostarczenia towarów do kontrahenta, Spółka będzie przyjmowała datę otrzymania wiadomości email wraz z załączonym skanem podpisanego oświadczenia.

Spółka pragnie podkreślić, że za dowód dokonania WDT uznawane będą wyłącznie kompletne oświadczenia (tj. podpisane oraz oznaczone datą złożenia podpisu). Wnioskodawca zastrzega jednak możliwość sporządzania oświadczeń w języku innym niż język polski.

Spółka będzie również dysponowała fakturami zawierającymi specyfikację poszczególnych sztuk ładunku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Biorąc pod uwagę przytoczone powyżej zdarzenie przyszłe, Wnioskodawca wnosi o rozstrzygnięcie następujących wątpliwości:

Czy Wnioskodawca będzie uprawniony do zastosowania stawki 0% VAT dla WDT, jeśli przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, będzie posiadał dowody w postaci faktury zawierającej specyfikację poszczególnych sztuk towaru i opisanej w opisie zdarzenia przyszłego otrzymanej od kontrahenta wiadomości e-mail zawierającej potwierdzenie otrzymania towaru (,,Potwierdzenie odbioru towarów”)
Czy Wnioskodawca będzie uprawniony do zastosowania stawki 0% VAT dla WDT, jeśli przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy będzie posiadał dowody w postaci faktury zawierającej specyfikację poszczególnych sztuk towaru i opisanego w opisie zdarzenia przyszłego skanu otrzymanego od kontrahenta, podpisanego oświadczenia potwierdzającego otrzymanie towaru („Oświadczenie”).

Zdaniem Wnioskodawcy, zarówno otrzymanie elektronicznego Potwierdzenia odbioru towaru, jak i skanu podpisanego przez kontrahenta Oświadczenia potwierdzającego otrzymanie towaru, łącznie z posiadaną przez Spółkę fakturą zawierającą specyfikację poszczególnych sztuk ładunku, będzie wystarczające do zastosowania przez Spółkę stawki 0% VAT dla WDT zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy o VAT w związku z art. 42 ust. 3 pkt 3 i art. 42 ust. 11 tej ustawy. Zastosowanie preferencyjnej stawki VAT nastąpi pod warunkiem uzyskania powyższych dowodów przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres, w którym dostawy zostały zrealizowane.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, WDT podlega opodatkowaniu według stawki 0%, pod warunkiem że:

podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

W celu zastosowania stawki 0% VAT dla WDT, konieczne jest spełnienie wskazanych powyżej warunków łącznie.

Zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy VAT, dowodami o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2, są:

dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,
jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie do nabywcy towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Jednocześnie, w sytuacji, w której wskazane powyżej dokumenty nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towaru do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, zgodnie z art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, dowodami, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2, mogą również być inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa.

Wśród nich ustawodawca wskazał w szczególności:

korespondencję handlową z nabywcą, w tym jego zamówienie;
dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Ponadto, przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej [dalej: Dyrektywa VAT], które przewidują zwolnienie VAT z prawem do odliczenia w odniesieniu do transakcji WDT (co stanowi odpowiednik stawki 0%) nie wymagają od podatnika posiadania żadnych dokumentów dla celów zastosowania 0% stawki VAT w odniesieniu do transakcji WDT (art. 138 ust. 1 Dyrektywy VAT). Jednocześnie, zgodnie z art. 273 Dyrektywy VAT, w celu zapobiegania nadużyciom, państwa członkowskie mogą wprowadzić dodatkowe obowiązki, które uznają za niezbędne do zagwarantowania prawidłowego poboru VAT i zapobieżeniu oszustwom podatkowym, niemniej jednak obowiązki te nie mogą naruszać fundamentalnej zasady konstrukcji podatku VAT, tj. zasady neutralności, rozumianej jako jednokrotne opodatkowanie podatkiem VAT transakcji na danym etapie obrotu.

Wskazane wytyczne zawarte w Dyrektywie VAT należy mieć na uwadze analizując przepisy ustawy o VAT w kontekście wymogów formalnych związanych z udokumentowaniem WDT.

W przypadku Spółki, przesłanki zastosowania preferencyjnej 0% stawki podatku VAT, określone w art. 42 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy o VAT, są spełnione. Posiadanie przez Wnioskodawcę dowodów opisanych w opisie zdarzenia przyszłego, umożliwi spełnienie również trzeciej przesłanki, czyli posiadania dowodów dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej (art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT w związku z art. 42 ust. 3 pkt 3 (specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku) i art. 42 ust. 11 ustawy o VAT (inne dokumenty).

Przedmiotem pytań zawartych w niniejszym wniosku jest możliwość uznania za dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, Potwierdzeń odbioru towarów i Oświadczeń. W związku z tym kluczowe jest ustalenie charakteru katalogu dowodów potwierdzających WDT, w tym dokumentów wskazanych w art. 42 ust. 11, jak i formy tych dowodów.

Katalog dowodów potwierdzających dokonanie WDT jest otwarty.

Stanowisko to zostało potwierdzone w Uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 października 2010 r., sygn. I FPS 1/1, który potwierdził, że: „wprawdzie w przepisach art. 42 ust. 3 i 4 ma miejsce ustawowe określenie dokumentów dowodzących, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, lecz z uwagi na treść art. 42 ust. 11, pozwalającego na dowodzenie tej okoliczności również innymi - nie tylko wymienionymi w tym przepisie - dowodami, ustawowy katalog dowodowy określony w ust. 3 i 4, nie może być uznany za zamknięty".

Sąd w uchwale stwierdza również, że „już przy uwzględnieniu dokładnej analizy gramatycznej powyższych przepisów można stwierdzić, że dowody, o których mowa w art. 42 ust. 3 i 4 u.p.t.u., nie mają charakteru bezwzględnie obligatoryjnych, lecz jedynie dowodów względnie obowiązkowych, co oznacza, że podatnik powinien co do zasady nimi dysponować, lecz w przypadku ich braku lub braku pewnych danych na dokumentach wymaganych tymi przepisami - co czyni je niepełnowartościowymi dowodami w zakresie wykazania dowodzonej okoliczności - może ona zostać udowodniona również innymi dowodami, określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy”. Sąd słusznie powiązał analizowaną problematykę z zasadą wynikającą z przepisu 180 § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 1 lutego 2017 r., poz. 201 ze zm.), zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Sąd stwierdził przy tym, że wynikająca z art. 42 ust. 11 ustawy o VAT możliwość sięgania do otwartego katalogu dowodów, jest zawężona do dowodów mających formę dokumentów. Jednocześnie, z uwagi na otwarty charakter katalogu określonego w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT nie tylko dokumenty explicite wymienione w art. 42 ust. 11 pkt 1-4 mogą być uznane za „inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa”.

Biorąc pod uwagę otwarty charakter dowodów dokumentujących WDT, przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego Potwierdzenie odbioru towarów i Oświadczenie, należy uznać za inne dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT. W związku z tym, mogą one - łącznie ze specyfikacją towaru określoną na fakturach VAT - stanowić dowód, o którym mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

Wykładnia językowa art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, a w szczególności sformułowania „inne dokumenty wskazujące że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa” wskazuje jednoznacznie, że brak jest jakichkolwiek obostrzeń co do formy tych dokumentów. Podobnie zresztą przy okazji formułowania podstawowego katalogu dowodów dokumentujących WDT, czyli katalogu określonego w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, ustawodawca również nie przewidział szczególnej formy tych dowodów.

Oznacza to, że jakakolwiek forma gwarantująca spełnienie przez dowód (w tym dokument, o którym mowa w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT) podstawowej funkcji, czyli zapoznania się z treścią przekazu, jest wystarczająca dla potrzeb art. 42 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 42 ust. 3 i 11 ustawy o VAT. Ten istotny wniosek został potwierdzony w praktyce orzeczniczej zarówno sądów administracyjnych, jak również organów podatkowych.

Już w wyroku z 27 września 2007 r. (sygn. akt III SA/Wa 1210/07) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie podkreślił, że nie ma podstaw do odmowy mocy dowodowej dokumentowi w formie elektronicznej lub przesłanemu faksem. Z kolei Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, w interpretacji z 8 stycznia 2014 r. (sygn. ILPP4/443-465/13-3/ISN) stwierdził, że „(...) w dobie szeroko rozumianej komunikacji technicznej nie ma podstaw do odmawiania mocy dowodowej dokumentowi przysłanemu np. w formie elektronicznej, skanem czy faksem. Dla zastosowania stawki 0% dla transakcji WDT nie jest konieczne posiadanie dokumentu przewozowego w formie papierowej, wystarczy jego wersja elektroniczna (w szczególności skan - wraz z podpisem nabywcy potwierdzającym odbiór towaru) Wskazana linia orzecznicza jest podtrzymana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, który stwierdził np. w interpretacji z 28 września 2017 r. (sygn. 0112-KDIL1-3.4012.310.2017.l.AP), że: ,,Przepisy ustawy nie uzależniają także zastosowania stawki 0% od posiadania oryginałów dowodów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, stąd można wnioskować, że każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej.” Analogiczne wnioski zostały zawarte również np. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 31 stycznia 2017 r., sygn. 1462-IPPP3.4512.945.2016.1.PC.

Biorąc powyższe pod uwagę, forma Potwierdzenia odbioru towaru i Oświadczenie, czyli w pierwszym przypadku forma wiadomości e-mailowej, a w drugim - załącznika do wiadomości e-mailowej, jest wystarczająca do uznania tych dokumentów za dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT. Otrzymanie od kontrahentów wiadomości e-mailowej za pośrednictwem sieci Internet, za pomocą infrastruktury informatycznej Spółki, jest wystarczające, by uznać, że tożsamość kontrahenta, a także treść wiadomości, mogły być uznane za autentyczne.

Podsumowując, posiadając dowody opisane w opisie zdarzenia przyszłego, Spółka spełni przesłankę określoną w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, co przy równoczesnym spełnieniu pozostałych przesłanek określonych w art. 42 ust. 1 tej ustawy, pozwoli na zastosowanie preferencyjnej 0% stawki podatku dla WDT.

Biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawca wnosi jak na wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, ze zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez towary – jak stanowi art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 13 ust. 1 ustawy – przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W myśl art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Stosownie do art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Przywołane powyżej przepisy wskazują, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas transakcja wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednocześnie, w myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Art. 41 ust. 3 ustawy stanowi, że w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Warunki te muszą być spełnione łącznie. Spełnienie pierwszego z nich ma zagwarantować, że czynność zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w kraju odbiorcy i zostanie tam faktycznie opodatkowana, a drugi wskazuje że istotnie nastąpił wywóz towarów z jednego państwa członkowskiego (z kraju) i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego. Istotą transakcji wewnątrzwspólnotowych jest faktyczne opodatkowanie dostawy towaru w państwie przeznaczenia (do którego towar jest docelowo przemieszczany). Dostawa, która następuje na terytorium państwa dostawcy towarów, jest opodatkowana stawką 0%, a w państwie nabywcy następuje opodatkowanie tej dostawy według stawki podatku tam właściwej. Transakcja opodatkowana w ten sposób ma na celu uniknięcie zakłócania konkurencji, powodowanego podwójnym opodatkowaniem lub brakiem opodatkowania. Jednak zastosowanie stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów uzależnione jest także od zarejestrowania podatnika jako podatnika VAT UE, najpóźniej w momencie składania deklaracji uwzględniającej daną dostawę.

Na mocy art. 42 ust. 3 ustawy – dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
(uchylony),
specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,

-z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Jak stanowi zaś art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku, gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

W niniejszej kwestii należy odnieść się również do przepisu art. 138 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L. 2006.347.1 ze zm.), zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów.

W myśl art. 131 ww. Dyrektywy, zwolnienia przewidziane w rozdziałach 2-9 (zatem także w cyt. art. 138 ust. 1 Dyrektywy) stosuje się bez uszczerbku dla innych przepisów wspólnotowych i na warunkach ustalanych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania tych zwolnień oraz zapobieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć.

Powyższy zapis wskazuje zatem, że Dyrektywa sama nie określa rodzaju dokumentów potwierdzających fakt wywozu towarów, których posiadanie jest konieczne, lecz ich ustalenie pozostawia w gestii poszczególnych krajów członkowskich. Zatem, zakres warunków formalnych, jakie mogą zostać określone przez państwa członkowskie dla zastosowania przez podatników zwolnienia (stawki 0%) przy wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów, może zostać ustalony swobodnie na tyle, na ile nie jest ograniczony celami sprecyzowanymi w przepisach Dyrektywy 2006/112/WE.

Analiza regulacji dotyczących transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy pozwala na wskazanie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako dostawy wewnątrzwspólnotowej. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji - jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji, tj. udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go nabywcy w ramach dostawy w państwie przeznaczenia. W związku z tym kluczowe jest to, aby posiadane przez podatnika dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został wywieziony z terytorium kraju oraz został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego. Istotą bowiem powołanych przepisów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, że towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze niż w odniesieniu do dostaw krajowych skutki podatkowe.

Dla zastosowania 0% stawki w odniesieniu do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów. W świetle bowiem art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.), jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Należy wskazać, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu dostawy, tj. przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie. Podkreślić należy, że zakwalifikowanie danej transakcji jako dostawy wewnątrzwspólnotowej – na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy – wymaga czasowego i materialnego związku pomiędzy dostawą danego towaru i jego transportem.

W związku z tym istotne jest to, aby ww. dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego. Ponadto, dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, mają łącznie potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, której wymaga ten przepis. Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wywozu towarów w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, realizowanej z udziałem przewoźnika lub spedytora odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

Brzmienie art. 42 ust. 3 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest „łączne” posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego. Przepisy te określają rodzaje dokumentów, których posiadanie gwarantuje podatnikom bezpieczne stosowanie stawki preferencyjnej w dostawach wewnątrzwspólnotowych.

Zgodnie z uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r., sygn. akt I FPS 1/10, na którą powołuje się również Wnioskodawca, dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art, 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest częścią międzynarodowego koncernu, będącego światowym liderem w branży hutniczej. Główny zakres działalności Spółki obejmuje produkcję stali dla przemysłu motoryzacyjnego, maszynowego, budowlanego oraz AGD. Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, zarejestrowanym dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych. W ramach prowadzonej działalności, Spółka dokonuje m.in. wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy o VAT (dalej: WDT). Każdorazowo dostawy są dokonywane na rzecz podatników będących podatnikami podatku od wartości dodanej zidentyfikowanych na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium innym niż terytorium kraju (dalej: kontrahenci). Dostawy towarów są realizowane na podstawie umów zawartych pomiędzy Spółką a kontrahentami, lub na podstawie złożonych zamówień. Z uwagi na ich różnorodny charakter, obowiązek organizacji transportu może spoczywać na Spółce albo nabywcy towaru. Jednocześnie, bez względu na fakt, który z uczestników transakcji będzie organizatorem transportu, obowiązek zgromadzenia dowodów potwierdzających dokonanie WDT, które uprawniają Spółkę do zastosowania preferencyjnej, 0% stawki podatku VAT (zgodnie z art. 42 ust. 1 w zw. z art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy o VAT), spoczywa wyłącznie na Wnioskodawcy. Biorąc pod uwagę skomplikowany charakter dostaw, skompletowanie przez Spółkę dowodów potwierdzających wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, określonych w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT, jest utrudnione. Szczególnie częste są sytuacje, w których, brak jest możliwości uzyskania dokumentów przewozowych wskazanych w tym przepisie, tj. listów przewozowych CMR, przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres, w którym dokonana została WDT.

Zdarzają się również sytuacje, w których Spółka jest całkowicie pozbawiona możliwości uzyskania dokumentów od przewoźnika. Ma to miejsce w sytuacji, w której zlecającym transport jest inny podmiot. Co za tym idzie, brak jest stosunku prawnego łączącego Wnioskodawcę z przewoźnikiem, który byłby podstawą żądania wydania dokumentów przewozowych. Ponadto, liczne są przypadki, w których dokumenty przewozowe dostarczane są Spółce ze sporym opóźnieniem, nie są dostarczane (np. w konsekwencji zaginięcia dokumentów) albo docierają niekompletne (np. z brakiem podpisu odbiorcy towaru). Powyższe powoduje konieczność dokonywania przez Spółkę korekt wykazanych dla celów podatku VAT transakcji WDT i opodatkowania dostaw przy uwzględnieniu stawki 23% (zgodnie z art. 42 ust. 12 pkt 2 ustawy o VAT). Po otrzymaniu dokumentów uprawniających do zastosowania stawki 0% VAT, ponownie dokonywana jest korekta rozliczenia VAT w zakresie transakcji WDT (art. 42 ust. 12a ustawy o VAT). W porozumieniu z kontrahentami, Spółka wypracowała dwa sposoby dokumentowania WDT, których wdrożenie pozwoli na uzyskanie potwierdzenia od kontrahentów, że dostawy zostały zrealizowane a nabywcy wskazani na fakturach wystawianych przez Spółkę otrzymali zamówiony towar.

„Potwierdzenie odbioru towarów”

dane identyfikacyjne Spółki (nazwa, adres, numer VAT-UE),
dane identyfikacyjne podmiotu, który otrzymał towar (nazwa, adres, numer VAT-UE),
numery faktur na podstawie których możliwe będzie zidentyfikowanie dostarczonej partii towarów stanowiących WDT,
datę dokonania potwierdzenia,
oświadczenie następującej treści: „Niniejszym potwierdzam przyjęcie w [kraj nabywcy np. Czechy] towarów określonych na fakturach wymienionych w treści tej wiadomości. Niniejsze oświadczenie stanowi łączne potwierdzenie otrzymania wszystkich wskazanych na fakturach towarów.”
imię i nazwisko osoby potwierdzającej otrzymanie towarów i składającej oświadczenie.

Dodatkowo, Spółka będzie dysponowała fakturami zawierającymi specyfikację poszczególnych sztuk ładunku. Warunkiem zastosowania przez Spółkę preferencyjnej stawki VAT 0% dla WDT będzie otrzymanie wiadomości e-mail z potwierdzeniem dokonania dostawy towarów do kontrahenta, przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres, w którym dokonano dostawy. Jednocześnie, Spółka będzie przechowywała otrzymane od kontrahentów wiadomości e-mail wyłącznie w wersji elektronicznej. Spółka pragnie podkreślić, że za dowód dokonania WDT uznawane będą wyłączenie kompletne wiadomości e-mail, tj. zawierające wszystkie wskazane powyżej informacje. Jednocześnie, na potrzeby komunikacji z kontrahentami z różnych krajów Unii Europejskiej, Wnioskodawca zastrzega sobie prawo sformułowania potwierdzenia w języku innym niż język polski, zapewniając jednocześnie, że treść wiadomości email każdorazowo zachowa przygotowaną przez Spółkę formułę.

Na tle tak przedstawionego opisu sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwość czy będzie uprawniony do zastosowania 0% stawki VAT dla WDT w przypadku posiadania dowodów w postaci faktur zawierających specyfikację poszczególnych sztuk towaru i otrzymanej od kontrahenta wiadomości e-mail zawierającej potwierdzenie otrzymania towaru w formie ,,Potwierdzenia odbioru towarów” lub skanem otrzymanego od kontrahenta w postaci elektronicznej podpisanego oświadczenia potwierdzenia odbioru towaru w formie „Oświadczenia”.

Z powołanych wyżej przepisów prawa wynika, że prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, że doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski i dostarczenia ich do nabywcy w innym kraju UE. Istotą przywołanych przepisów jest przede wszystkim zobowiązanie podatnika do udowodnienia, że towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju i zostały dostarczone do ich nabywcy, na terytorium innego państwa członkowskiego.

Wobec tego, zasadniczą kwestią w niniejszej sprawie jest to, aby posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty jednoznacznie świadczyły o tym, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego. Przy czym, jak wskazano powyżej, dokumenty wskazane w art. 42 ust. 3 ustawy stanowią podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, które w przypadku, gdy nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy, mogą być uzupełnione dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Nie jest wymagane łączne posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego.

Zauważyć należy, że powołane powyżej przepisy nie stanowią o formie dokumentów. Zasadniczo dopuszczalna jest każda forma dokumentu, byle uprawdopodobniała ona wywóz towarów z terytorium kraju i ich dostarczenie na terytorium innego państwa członkowskiego. W dobie szeroko rozumianej komunikacji technicznej nie ma podstaw do odmawiania mocy dowodowej dokumentowi przesyłanemu od odbiorcy w formie elektronicznej, skanem czy faxem. Dla zastosowania stawki 0% dla transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie jest konieczne zatem posiadanie danego dokumentu w formie papierowej, wystarczy jego wersja elektroniczna.

Jeżeli zatem będzie to otrzymany od odbiorcy towaru dokument udostępniony w formie elektronicznej, e-mail, ksero, skan lub faks ww. dokumentu, nie budzący wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach ustawy.

Tym samym Wnioskodawca będzie uprawniony do zastosowania stawki 0% VAT dla WDT, jeśli przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, będzie posiadał dowody w postaci faktury zawierającej specyfikację poszczególnych sztuk towaru i opisanej w opisie zdarzenia przyszłego otrzymanej od kontrahenta wiadomości e-mail zawierającej potwierdzenie otrzymania towaru (,,Potwierdzenie odbioru towarów”) jak również Wnioskodawca będzie uprawniony do zastosowania stawki 0% VAT dla WDT, jeśli przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy będzie posiadał dowody w postaci faktury zawierającej specyfikację poszczególnych sztuk towaru i opisanego w opisie zdarzenia przyszłego skanu otrzymanego od kontrahenta, podpisanego oświadczenia potwierdzającego otrzymanie towaru („Oświadczenie”).

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Trzeba jednocześnie zaznaczyć, że Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Zatem okoliczność, czy posiadane przez Spółkę dokumenty rzeczywiście potwierdzają dokonanie wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, może być zweryfikowana jedynie w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej, przeprowadzonej przez właściwy organ pierwszej instancji, a nie w postępowaniu dotyczącym wydania interpretacji indywidualnej.

Końcowo, odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych oraz wyroków sądów administracyjnych należy stwierdzić, że wskazane interpretacje indywidualne i orzeczenia dotyczą konkretnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym/okolicznościach zdarzenia przyszłego, odmiennych od przedstawionego przez Wnioskodawcę. W tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych oraz orzecznictwem sądowym, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin