Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.320.2017.1.AT
z 8 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 2 listopada 2017 r. (data wpływu 10 listopada 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na wypłatę zadośćuczynienia, będącego wynikiem ugody zawartej przed sądem, wypłaconego byłemu pracownikowi Wnioskodawcy w związku ze stwierdzoną chorobą zawodową – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 listopada 2017 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na wypłatę zadośćuczynienia, będącego wynikiem ugody zawartej przed sądem, wypłaconego byłemu pracownikowi Wnioskodawcy w związku ze stwierdzoną chorobą zawodową.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca – Spółka z o.o. (dalej jako: Spółka lub Wnioskodawca) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wydobycia, przeróbki oraz uszlachetniania piasków kwarcowych.

W związku z przedmiotem prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej, środowisko pracy osób zatrudnionych w Spółce należy do szczególnie uciążliwych. W rezultacie działalność jaką prowadzi Spółka nierozerwalnie wiąże się z ryzykiem występowania m.in. chorób zawodowych, które mogą zostać stwierdzone u zatrudnionych w Spółce osób. W szczególności dotyczy to pracowników kopalni, których obowiązki pracownicze obejmują używanie toksycznych aerozoli i klejów. U jednego z takich pracowników (dalej jako były Pracownik, Powód) stwierdzono chorobę zawodową w postaci przewlekłego zapalenia oskrzeli, które obecnie znajduje się na pozycji 5 wykazu chorób zawodowych stanowiących załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 2009 r. w sprawie chorób zawodowych.

W orzeczeniu lekarskim wskazane zostało, że u byłego Pracownika rozpoznano przewlekłe zapalenie oskrzeli wywołane działaniem substancji toksycznych, aerozoli drażniących w okresie niewydolności oddechowej. Poza wskazanym powyżej przewlekłym zapaleniem oskrzeli były Pracownik cierpiał również na szereg innych dolegliwości, które to dolegliwości pozostawały w bezpośrednim związku z wyżej wymienionymi schorzeniem.

Fakt występowania u byłego Pracownika choroby zawodowej został potwierdzony także wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego. W obu orzeczeniach sąd stwierdził, że dolegliwości na które cierpi były Pracownik zostały spowodowane złymi warunkami panującymi w środowisku Wnioskodawcy.

W wyniku stwierdzonej choroby zawodowej były Pracownik utracił możliwość podjęcia pracy zarobkowej, a w szczególności pracy odpowiadającej jego kwalifikacjom oraz doświadczeniu. Stan jego zdrowia nie pozwala mu na znalezienie innej równo płatnej pracy oraz możliwości przekwalifikowania zawodowego. Dodatkowo Pracownik zmuszony był do podjęcia kosztownego leczenia farmakologicznego, które ma na celu zniwelowanie dolegliwości spowodowanych jego pracą u Wnioskodawcy, a które to znacznie uszczupliło jego majątek na przestrzeni ostatnich lat.

W związku z powyższym były Pracownik wystąpił o zadośćuczynienie za krzywdy i inne szkody niemajątkowe na podstawie art. 445 par. 1 k.c., doznane przez niego w związku ze stwierdzoną chorobą zawodową na kwotę 100.000 zł. Zadośćuczynienie takie, jest ujmowane jako rekompensata wszelkiej krzywdy, która została wyrządzona byłemu Pracownikowi wskutek konkretnego zdarzenia. Ma ono złagodzić odczucie doznanej krzywdy i cierpienia, które są trudne do oszacowania. Celem zadośćuczynienia jest zniwelowanie cierpień fizycznych takich jak ból i inne dolegliwości oraz cierpień psychicznych.

W dniu 4 października 2017 r. doszło do spotkania w siedzibie Wnioskodawcy, którego celem było ustalenie warunków ugodowego zakończenia sprawy przed Sądem. Wnioskodawca oraz powód zobowiązali się zawrzeć ugodę sądową w postępowaniu prowadzonym przed Sądem. Strony ustaliły kwotę zadośćuczynienia na 65.000,00 zł, która zaspokaja wszelkie roszczenia Powoda wobec Wnioskodawcy z tytułu zadośćuczynienia przysługującego Powodowi osobiście w związku z wykonywaniem pracy u Wnioskodawcy i stwierdzonej choroby zawodowej, zarówno istniejące w dniu zawierania ugody jak i te, które mogą pojawić się w przyszłości.

Ugoda zostanie zawarta przed Sądem w najbliższym terminie wyznaczonym przed Sąd.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy kwota zadośćuczynienia wypłacona byłemu pracownikowi, będąca wynikiem ugody zawartej przed sądem będzie stanowić dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w świetle art. 15 ust. l ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2343 ze zm.) ?

Zdaniem Wnioskodawcy, przytoczona powyżej sytuacja i poniesiony koszt stanowią koszty uzyskania przychodu, gdyż spełniają one przesłanki wskazane w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2343 ze zm., dalej: „Ustawa CIT”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródeł przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Ustawodawca określa pojęcie kosztów uzyskania przychodu w sposób generalny, nie wskazując jakie konkretne koszty mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu.

Jak wskazują sądy administracyjne w swoich orzeczeniach aby dany wydatek mógł być zaliczony, jako koszt uzyskania przychodu muszą zostać spełnione łącznie następujące przesłanki:

1. wydatek został definitywnie (bezzwrotnie) poniesiony przez podatnika,
2. dany wydatek pozostaje w związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika,
3. wydatek został poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
4. wydatek został właściwie udokumentowany,
5. wydatek nie został wymieniony jako wydatek wyłączony z kosztów uzyskania przychodu, na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.
   
   

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie, racjonalne oraz gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, pod warunkiem, że nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT jako wydatki wyłączone z kosztów uzyskania przychodu.

W ocenie Wnioskodawcy, wypłata zadośćuczynienia byłemu Pracownikowi będąca wynikiem zawartej ugody sądowej spełnia wyżej wymienione przesłanki.

1. Brak ustawowego wyłączenia zadośćuczynienia z kosztów uzyskania przychodu.

Analizując listę wydatków o których mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, których nie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów należy zwrócić uwagę na art. 16 ust. 1 pkt 16 ustawy o CIT, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodu jednorazowych odszkodowań z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w wysokości określonej przez właściwego ministra oraz dodatkowej składki ubezpieczeniowej w przypadku stwierdzenia pogorszenia warunków pracy.

Powyższy art. odnosi się wyłącznie do jednorazowych odszkodowań uregulowanych w ustawie z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w której zostały określone rodzaje i zasady przyznawania jednorazowych odszkodowań. Przepis ten nie ma zastosowania do innych świadczeń, wypłacanych pracownikom na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego (dalej jako k.c.), którzy doznali uszczerbku na zdrowiu wskutek np. choroby zawodowej.

Pracownicy, u których stwierdzono chorobę zawodową mogą bowiem występować przeciwko swoim pracodawcom także z żądaniem zasądzenia zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz renty wyrównawczej w razie utraty zdolności do pracy, jeśli ich szkody nie zostały zaspokojone w całości przez świadczenie ZUS. Na podstawie art. 444 par. 1 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeśli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Natomiast zgodnie z art. 444 par. 2 k.c., jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. Zgodnie z art. 445 par. 1 k.c., w przypadkach przewidzianych w artykule powyższym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

W opisanym stanie faktycznym Powód wystąpił o zadośćuczynienie na podstawie art. 445 par. 1 k.c., które jest ujmowane jako rekompensata wszelkiej krzywdy, która została wyrządzona Powodowi wskutek konkretnego zdarzenia. Ma ono złagodzić odczucie doznanej krzywdy i cierpienia, które są trudne do oszacowania. Celem zadośćuczynienia jest zniwelowanie cierpień fizycznych, jak ból i inne dolegliwości oraz cierpień psychicznych.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że świadczenie wypłacane Powodowi na podstawie ugody zawartej przed sądem nie stanowi jednorazowego odszkodowania o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 16 ustawy o CIT. Przedmiotowe wydatki poniesione przez Wnioskodawcę powinny być więc poddane analizie w zakresie pozostałych przesłanek z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

2. Związek kosztów z przychodem.

Przede wszystkim należy wskazać, że wypłata zadośćuczynienia/odszkodowania/renty byłemu pracownikowi mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodu, co potwierdzają organy podatkowe w swoich interpretacjach a także sądy.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał interpretacje indywidualne wydane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 26 sierpnia 2016 r. Znak: IPPB5/4510-678/16-2/PW, Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 31 marca 2016 r. Znak: IBPB-1-3/4510-251/16/AW oraz z 30 czerwca 2011 r. Znak: IBPBI/2/423-376/11/AK oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 11 stycznia 2011 r. Znak: I SA/Łd 1313/10.

Ponadto należy wspomnieć o art. 435 k.c. zgodnie z którym prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiony w ruch za pomocą siły przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu wyrządzoną komukolwiek przez ruch tego przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Prowadzący przedsiębiorstwo jest więc odpowiedzialny za powstanie szkody na zasadzie ryzyka związanego z prowadzeniem tego przedsiębiorstwa.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wydobycia, przeróbki oraz uszlachetniania minerałów przemysłowych przez co pracownicy są narażeni na szkodliwe dla zdrowia warunki pracy. Taki przedmiot działalności Spółki nierozerwalnie wiąże się z ryzykiem dla osób u niej pracujących. Ponoszenie odpowiedzialności z tytułu wystąpienia u pracowników chorób zawodowych będzie nieodłącznym elementem działalności prowadzonej przez Spółkę i nie może zostać w żaden sposób wyłączone. Koszty te są skutkiem wywiązywania się przez Spółkę z obowiązków ciążących na niej na podstawie przepisów k.c. Nie można więc całkowicie wykluczyć wystąpienia u pracowników choroby zawodowej w związku z wykonywaniem przez nich powierzonych im obowiązków. Ryzyko wystąpienia takich chorób jest nierozerwalnie związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą. W związku z tym należy uznać, że koszty ponoszone przez Wnioskodawcę, w związku ze ziszczeniem się ryzyka wystąpienia choroby zawodowej należy uznać jako gospodarczo i racjonalnie związane z prowadzonym przedsiębiorstwem. Skoro nie da się wykluczyć ponoszenia kosztów z tego tytułu w profilu prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej, powinny być traktowane jako koszty uzyskania przychodu Spółki powiązane z całokształtem tej działalności.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał wyrok Sądu Najwyższego z 19 marca 2008 r. Znak: I PK 256/07 w którym stwierdzono, że odpowiedzialności odszkodowawczej Pracodawcy na podstawie art. 435 k.c. nie można wykluczyć także, wówczas gdy obecny stan zdrowia pracownika jest jedynie pośrednim następstwem wieloletniej pracy w warunkach szkodliwych dla zdrowia, a warunki pracy stanowiły tylko jedną z przyczyn rozstroju zdrowia.

Natomiast jeśli chodzi o zadośćuczynienie wypłacone byłemu pracownikowi na skutek zawarcia ugody sądowej, to w ocenie Wnioskodawcy pomiędzy takim wydatkiem będzie również istniał związek spełniający warunek celowości, a więc dążenie do zabezpieczenia źródeł przychodu.

W momencie zawierania ugody Wnioskodawca miał podstawy przypuszczać, że spór sądowy może toczyć się latami, co może znacznie podwyższyć koszty sądowe, jak również istniało zagrożenie, uszczuplenia majątku Wnioskodawcy w momencie wydania niekorzystnego wyroku sądu lub narazić się na rozgłos, który mógłby zaszkodzić interesom Spółki. Zawarta ugoda sądowa kończy proces, który w swoim dalszym ciągu naraziłby Wnioskodawcę jako pracodawcę na dodatkową stratę czasu oraz konieczność ponoszenia dodatkowych kosztów.

Zawarta ugoda stanowi zabezpieczenie źródła przychodów w Spółce poprzez poniesienie niższych ciężarów niż żądane.

Należy podkreślić również, że wypłacenie zadośćuczynienia będzie służyć umocnieniu relacji z obecnymi pracownikami, pracującymi w szkodliwych warunkach dla zdrowia. Przez fakt, że Wnioskodawca wywiązuje się z ciążących na nim obowiązków, w sytuacji, gdy u pracowników zostanie stwierdzona choroba zawodowa, pozostałe zatrudnione u Wnioskodawcy osoby będą mieć pewność, że w podobnej sytuacji również nie zostaną pozbawione należnych im świadczeń. Tym samym dokonując zapłaty zadośćuczynienia na podstawie ugody Wnioskodawca ogranicza ryzyko odejść pracowników do innych zakładów pracy, w których środowisko pracy jest mniej uciążliwe dla zdrowia.

W ocenie Wnioskodawcy poniesienie przedmiotowego wydatku ma wpływ na wielkość osiągniętego w roku podatkowym przychodu lub zabezpieczenia źródeł przychodu. Wypłacone na mocy ugody sądowej zadośćuczynienie za krzywdy i szkody niemajątkowe doznane przez Powoda w związku ze stwierdzoną u niego chorobą zawodową wykazuje związek z prowadzoną działalnością, a tym samym przychodami Wnioskodawcy jako pracodawcy i w efekcie zdaniem Wnioskodawcy stanowi koszt uzyskania przychodu.

Ugoda ze swej natury oznacza czynienie ustępstw przez każdą ze stron procesu. Tym samym z racjonalnego punktu widzenia oraz literalnej wykładni art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, zadośćuczynienie wypłacone na mocy ugody sądowej jest ponoszone w celu zabezpieczenia bądź zachowania źródła przychodu.

Wnioskodawca powołał także wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 listopada 2015 r. Znak: II FSK 2565/13. Jak wskazał NSA dla oceny charakteru (…) odszkodowania i jego związku z należnościami wynikającymi z umowy o pracę nie ma znaczenia (…), że wydatek został poniesiony na rzecz byłego pracownika (…) ani że wypłata odszkodowania nastąpiła w wyniku wykonania ugody sądowej. Zdaniem NSA ważne jest to, że dany wydatek nie został wymieniony w katalogu wyłączeń z kosztów uzyskania przychodu i został poniesiony w celu osiągnięcia przychodu albo zabezpieczenia źródeł przychodów, co jak było wspomniane wyżej ma miejsce w przedstawionym stanie faktycznym. Wydatek w postaci zapłaconego byłemu Pracownikowi zadośćuczynienia z tytułu choroby zawodowej pozostaje w związku z prowadzoną działalnością przez Wnioskodawcę. Choroba zawodowa jest skutkiem szkodliwych dla zdrowia warunków pracy panujących w zakładzie pracy Wnioskodawcy, czego Spółka nie mogła całkowicie wyeliminować ze względu na przedmiot prowadzonej działalności.

3. Definitywny charakter zadośćuczynienia.

Z uwagi na charakter zadośćuczynienia, które ma być zapłacone, koszt ten będzie stanowił wydatek definitywny (określony w ugodzie) czyli bezzwrotny oraz pomniejszający aktywa Spółki.

4. Wydatek poniesiony oraz udokumentowany.

Aby dany wydatek został zakwalifikowany jako koszt uzyskania przychodu musi on zostać przez podatnika poniesiony. Brak jest w ustawie o CIT definicji wyrażenia „poniesiony”. W związku z tym, że w przepisach prawa podatkowego wykładnia językowa ma szczególne znaczenie należy posłużyć się definicją poniesienia zgodną ze Słownikiem Języka Polskiego PWN zgodnie z którym słowo ‘ponieść’, ‘ponosić’ oznacza zostać obarczonym/obciążonym czymś. Jeśli przedmiotowe zadośćuczynienie zostanie faktyczne zapłacone Powodowi z tytułu zawartej ugody to tym samym wydatek zostanie poniesiony zgodnie z ustawą o CIT.

Wydatek aby mógłby być zaliczony jako koszt uzyskania przychodu musi również zostać udokumentowany. Nie ulega wątpliwości, że wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę zostanie należycie udokumentowany, co wynika z obowiązków nałożonych na Wnioskodawcę na podstawie innych przepisów.

5. Podsumowanie.

Podsumowując wypłacone na rzecz Powoda zadośćuczynienie stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Wydatki te łączą się bezpośrednio z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą jako wydatki będące konsekwencją stwierdzenia u Powoda choroby zawodowej

w związku z uciążliwym środowiskiem pracy jakie panuje w zakładzie pracy Wnioskodawcy. Wydatki tego rodzaju dotyczą całokształtu działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę, a obowiązek ich poniesienia wynika z przepisów prawa (art. 445 k.c.). Spółka wywiązując się ze swoich zobowiązań działa w celu ochrony swoich praw, a także wizerunku, co w konsekwencji zmierza do ochrony i zabezpieczenia jej źródeł przychodów.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 31 marca 2015 r. Znak: ILPB3/423-720/14-2/JG oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 13 lipca 2010 r. Znak:

I SA/Wr 538/10, w którym sąd stwierdził, że wynikające z przepisów prawa, tj. art. 444, 445 i 446 Kodeksu cywilnego, wydatki ponoszone przez Spółkę na rzecz byłych pracowników (ich spadkobierców), tj.:

• zwrot kosztów leczenia, mającego związek z wypadkiem przy pracy,
• przyznanie tzw. renty wyrównawczej, stanowiącej różnicę między świadczeniem przyznanym pracownikom przez ZUS z tytułu renty a wynagrodzeniem, które mogliby oni uzyskiwać, gdyby ich dotychczasowe możliwości zarobkowania nie zostały ograniczone (całkowicie lub częściowo) wypadkiem przy pracy,
• zadośćuczynienie za doznaną krzywdę, spowodowaną wypadkiem przy pracy,

stanowią koszty uzyskania przychodów, które winny być rozliczone w dacie ich poniesieniu (...).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.