Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4010.57.2017.1.AZE
z 19 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku 1 sierpnia 2017 r. (data wpływu 8 sierpnia 2017 r.) uzupełnionym pismem z 29 września 2017 r. (data wpływu 5 października 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu zwrotu pracownikom odbywającym podróż służbową samochodem prywatnym, opłat za przejazd autostradą i opłat za parkingi – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 sierpnia 2017 r wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu zwrotu pracownikom odbywającym podróż służbową samochodem prywatnym, opłat za przejazd autostradą i opłat za parkingi.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 21 września 2017 r., Znak: 0111-KDIB2-3.4010.57.2017.1.AZE wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono pismem 29 września 2017 r (data wpływu 5 października 2017 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. (dalej jako „Spółka”) z siedzibą w Ś. prowadzi działalność w zakresie produkcji opakowań z tworzyw sztucznych. Ewidencja księgowa Spółki prowadzona jest zgodnie z ustawą o rachunkowości - pełna księgowość. Spółka podlega opodatkowaniu według zasad określnych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stan faktyczny

W ramach prowadzonej działalności Spółka oddelegowuje swoich pracowników w podróże służbowe. W sytuacjach, gdy Spółka nie udostępnia pracownikom własnych środków transportu i nie jest w stanie zapewnić oddelegowanym pracownikom innej możliwości przejazdu, każdorazowo na wniosek pracownika wyraża zgodę na odbycie podróży służbowej samochodem prywatnym biorąc na siebie w stosunku do niego określone obowiązki. Pracownikom odbywającym podróż służbową samochodem prywatnym Spółka dokonuje zwrotu kosztów związanych z przejazdem. Podstawę zwrotu stanowi „Rozliczenie delegacji” przedłożonej przez pracownika, które zawiera wyszczególnienie wydatków poniesionych podczas odbywania podróży służbowej: dieta, noclegi (ryczałt lub faktura), koszty przejazdu obliczone jako iloczyn przejechanych kilometrów i stawki za 1km przebiegu pojazdu, której wysokość została określona w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r., Nr 27, poz. 271 ze zm.), na podstawie „Ewidencji przebiegu”. W ramach tzw. „Kilometrówki” mieszczą się też koszty opłat za autostrady i parkingi. Oznacza to, że nie są one uwzględniane w wysokości faktycznie poniesionej. Kwota „Kilometrówki” jest dla Spółki kosztem uzyskania przychodu.

Zdarzenie przyszłe

Spółka delegując pracowników do załatwienia spraw firmowych jego prywatnym samochodem zamierza dokonywać zwrotu kosztów poniesionych na opłaty za postój w strefie płatnego parkowania oraz za przejazd drogami płatnymi i autostradami w wysokości faktycznie poniesionej na podstawie przedłożonych paragonów i rachunków uznając je za inne udokumentowane wydatki, których zwrot nie został przez ustawodawcę ograniczony co do wysokości i rodzaju a nie w ramach tzw. „Kilometrówki”. Przepisy Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167) nie klasyfikują wydatków na opłacenie przejazdu autostradą czy płatnego parkingu jako związanych z używaniem samochodu. Zgodnie z § 4 ust. 2 przedmiotowego Rozporządzenia traktowane są one jako inne niezbędne wydatki związane z podróżą służbową.

Przedmiotem zapytania są wątpliwości Spółki odnośnie poprawności zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów związanych z wydatkami na opłaty za autostrady i płatne parkingi ponoszonymi przez pracowników Spółki podczas odbywanych podróży służbowych samochodem prywatnym, które Spółka zamierza zwracać pracownikom poza limitem „Kilometrówki”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie sformułowane ostatecznie w piśmie z 29 września 2017 r. (data wpływu 5 października 2017 r):

Czy zwrot pracownikom odbywającym podróż służbową samochodem prywatnym kwot opłat za przejazd autostradą i kwot opłat za parkingi udokumentowanych paragonami, rachunkami lub fakturami VAT, będących poza limitem „Kilometrówki” Spółka może zaliczyć do podatkowych kosztów uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, zarówno zwrot kosztów używania przez pracownika samochodu prywatnego w czasie podróży służbowej obliczany według limitu kilometrów, o którym mowa w przepisach szczególnych, jak i zwrot pełnych (bez limitu kilometrów) kwot dodatkowych kosztów związanych z pokrywanymi przez pracowników wydatkami w czasie podróży służbowych, takich jak opłaty za parking oraz przejazd autostradą, stanowić będą dla Spółki podatkowy koszt uzyskania przychodu.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 1888, ze zm.; dalej jako „Ustawa”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zasady rozliczania podróży służbowych reguluje rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167 ze zm.; dalej jako „Rozporządzenie”). W myśl § 2 powołanego powyżej Rozporządzenia pracownikowi przysługują:

1. Diety
   
2. Zwrot kosztów:
   
   • przejazdów,
   • dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
   • noclegów,
   • innych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
   
   
   

Stosownie do treści § 3 ust. 1 Rozporządzenia, środek transportu właściwy do odbycia podróży krajowej lub podróży zagranicznej, a także jego rodzaj i klasę, określa pracodawca.

Zgodnie zaś z § 3 ust. 3 Rozporządzenia, na wniosek pracownika pracodawca może wyrazić zgodę na przejazd w podróży krajowej lub podróży zagranicznej samochodem osobowym, motocyklem lub motorowerem niebędącym własnością pracodawcy.

W myśl § 3 ust. 4 Rozporządzenia, w przypadkach, o których mowa w ust. 3, pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1265 ze zm.).

Zgodnie z § 4 ust. 1 Rozporządzenia pracownikowi, który w czasie podróży krajowej lub podróży zagranicznej poniósł inne niezbędne wydatki związane z tą podróżą, określone lub uznane przez pracodawcę, zwraca się je w udokumentowanej wysokości.

Wydatki, o których mowa w ust. 1, obejmują opłaty za bagaż, przejazd drogami płatnymi i autostradami, postój w strefie płatnego parkowania, miejsca parkingowe oraz inne niezbędne wydatki wiążące się bezpośrednio z odbywaniem podróży krajowej lub podróży zagranicznej (§ 4 ust. 2 Rozporządzenia).

Dokonując analizy wyżej przytoczonych przepisów na tle przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, iż wydatki pracodawcy związane ze zwrotem pracownikowi kosztów poniesionych w związku z jego podróżą służbową spełniają dyspozycję przepisu art. 15 ust. 1 Ustawy. Bezsprzecznie zostały one poniesione przez podatnika, Spółka bowiem na podstawie szczegółowych przepisów jest zobowiązana do wypłaty świadczeń pieniężnych pracownikom w postaci zwrotu kosztów podróży służbowej. Obowiązek ten został przez podatnika spełniony. Poniesione przez Spółkę wydatki mają także logiczny związek z uzyskiwanymi przez nią przychodami. Związane są bowiem z podróżą służbową pracownika mającą na celu podnoszenie kwalifikacji zawodowych poprzez uczestnictwo w branżowych szkoleniach lub utrzymanie dotychczasowych relacji biznesowych z obecnymi kontrahentami a także pozyskiwanie nowych dostawców np. surowców do produkcji. Zatem także warunek odnośnie poniesienia kosztu w celu osiągnięcia lub zabezpieczenia źródła przychodu został spełniony.

Spółka stoi na stanowisku, iż wydatki na zwrot kosztów używania samochodu prywatnego przez pracownika podczas podróży służbowej zgodnie z przedstawioną ewidencją stanowić będzie dla Spółki koszt uzyskania przychodu do limitu kilometrów, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 30 Ustawy. Natomiast zwrot poniesionych kosztów przez pracownika na przejazdy autostradą oraz postoju na parkingu jako koszt inny niż związany z używaniem samochodu prywatnego pracownika podczas podróży służbowej będzie stanowił koszt uzyskania przychodu w całości bez ograniczania go do limitu przejechanych kilometrów. Należy bowiem zauważyć, że koszty takie (opłaty za autostradę, opłaty za parking) byłyby poniesione także w przypadku, gdy pracownik jechałby służbowym samochodem Spółki. Nie są to wiec koszty związane z używaniem samochodu pracownika. Koszty te są analogiczne do kosztów pobytu pracownika w hotelu czy innych kosztów związanych z wykonaniem przez niego zadań służbowych podczas podróży służbowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Kwestię kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów normują przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 z późn. zm., dalej: ustawa).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Jednocześnie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, nie mogą być uwzględnione w rachunku podatkowym, jeżeli zostały ujęte w zamkniętym katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów. W katalogu tym znajdują się m.in. wydatki dotyczące używania przez podatnika samochodu osobowego nie stanowiącego jego własności, i tak:

• stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu;
• zgodnie z art. 16 ust. 30 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wydatki ponoszone na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby podatnika w celu odbycia podróży służbowej (jazdy zamiejscowe) - w wysokości przekraczającej kwotę ustaloną przy zastosowaniu stawki za jeden kilometr przebiegu pojazdu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.
  
  

Odrębnymi przepisami, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 30 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są przepisy - wydanego na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym - rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz.U. z 2002 r., Nr 27, poz. 271 z późn. zm.). Przez stawkę za jeden kilometr przebiegu pojazdu, rozumie się przy tym stawkę określoną dla samochodów osobowych, uwzględniającą odpowiednio pojemność silnika (art. 16 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Z kolei sposób prowadzenia ewidencji - w przypadku wykorzystywania samochodów osobowych nienależących do składników majątku podatnika - został szczegółowo określony w art. 16 ust. 5 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, przebieg pojazdu, o którym mowa w ust. 1 pkt 30 i 51, powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu, potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. Ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd - dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane. W razie braku tej ewidencji, wydatki z tytułu używania samochodów nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym, przepisy ograniczają możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów całości wydatków związanych z użytkowaniem samochodów osobowych dla potrzeb działalności gospodarczej oraz dla potrzeb pracowników w celu odbycia podróży służbowej samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika. Ograniczenie to wynika z określenia przez ustawodawcę limitu wydatków wyznaczonego iloczynem liczby kilometrów i stawki za jeden kilometr. Wymaga to od podatnika prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Należy zauważyć, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiują pojęcia „wydatków z tytułu używania samochodów”.

Przyjęty w orzecznictwie sposób interpretacji tego pojęcia, którego istotą jest wyjaśnienie znaczenia terminu „używanie”, wobec nieistnienia jego legalnej definicji, wskazuje na konieczność odwołania się do dyrektywy interpretacyjnej języka potocznego. Według „Uniwersalnego słownika języka polskiego” pod redakcją S. Dubisza (Warszawa 2008, tom IV, s. 322-323) „używać” to „posługiwać się, stosować coś, korzystać, brać, przyjmować, robić z czegoś użytek, wykorzystywać”. Przytoczona definicja wskazuje zatem na aspekt czynny, skutek w postaci posługiwania się czymś lub robienia z czegoś użytku, wynikający z posiadania czegoś lub brania czegoś w posiadanie, nie odnosi się natomiast do przyczyn, podstaw uzyskania możliwości posługiwania się czymś, wykorzystywania czegoś.

Tym samym, wydatki związane z używaniem samochodu osobowego to wydatki na posługiwanie się tym samochodem, wykorzystywanie go. Oznacza to, że do kosztów z tytułu używania dla potrzeb pracowników w celu odbycia podróży służbowej samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika zaliczane są wszelkiego rodzaju wydatki eksploatacyjne (koszty zakupu paliwa, oleju napędowego, gazu), jak również inne koszty wynikające z używania samochodu do celów podróży służbowej jak np. opłaty za przejazd autostradami, mostami, opłaty parkingowe, opłaty za przeprawy promowe.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności wysyła swoich pracowników w podróże służbowe. W sytuacjach, gdy nie udostępnia pracownikom własnych środków transportu i nie jest w stanie zapewnić pracownikom innej możliwości przejazdu, każdorazowo na wniosek pracownika wyraża zgodę na odbycie podróży służbowej samochodem prywatnym. Pracownikom odbywającym podróż służbową samochodem prywatnym Wnioskodawca dokonuje zwrotu kosztów związanych z przejazdem. Podstawę zwrotu stanowi „Rozliczenie delegacji” przedłożonej przez pracownika, które zawiera wyszczególnienie wydatków poniesionych podczas odbywania podróży służbowej: dieta, noclegi (ryczałt lub faktura), koszty przejazdu na podstawie ewidencji przebiegu pojazdu, w ramach której mieszczą się też koszty opłat za autostrady i parkingi. W przyszłości Wnioskodawca zamierza dokonywać zwrotu kosztów poniesionych na opłaty za postój w strefie płatnego parkowania oraz za przejazd drogami płatnymi i autostradami w wysokości faktycznie poniesionej na podstawie przedłożonych paragonów i rachunków (poza ewidencją przebiegu pojazdu) uznając je za inne udokumentowane wydatki, o których mowa w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. z 2013 r. poz.167).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą poprawności zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów związanych z wydatkami na opłaty za autostrady i płatne parkingi ponoszonymi przez pracowników Spółki podczas odbywanych podróży służbowych samochodem prywatnym, które Spółka zamierza zwracać pracownikom poza limitem wynikającym z ewidencji przebiegu pojazdu.

Mając na uwadze powyższe oraz kierując się wykładnią językową art. 16 ust. 1 pkt 30a i 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy uznać, że kosztami związanymi z używaniem dla potrzeb pracowników w celu odbycia podróży służbowej samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika, są koszty posługiwania się tym samochodem, wykorzystywania go. Oznacza to, że do kosztów z tytułu używania dla potrzeb pracowników w celu odbycia podróży służbowej samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika zaliczane są wszelkiego rodzaju wydatki eksploatacyjne.

Biorąc pod uwagę powyższe, opłaty za przejazd autostradą i opłaty za parkingi wiążą się nierozerwalnie z używaniem samochodu, są to wydatki dotyczące eksploatacji samochodu osobowego, a zatem wydatki te objęte są limitem wynikającym z art. 16 ust. 1 pkt 30a i 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i nie mogą być zaliczone do kosztów podatkowych na zasadach ogólnych określonych w art. 15 ust. 1 tej ustawy.

W związku z powyższym za błędne należy uznać stanowisko Wnioskodawcy, że zwrot pełnych (bez limitu kilometrów) kwot dodatkowych kosztów związanych z pokrywanymi przez pracowników wydatkami w czasie podróży służbowych, takich jak opłaty za parking oraz przejazd autostradą, stanowić będą dla Spółki podatkowy koszt uzyskania przychodu.

Skoro wydatki z tytułu opłaty za przejazd autostradą i opłaty za parkingi stanowią wydatki z tytułu używania dla potrzeb pracowników w celu odbycia podróży służbowej samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika, to podatnik będzie zobowiązany uwzględniać je w ewidencji przebiegu tego pojazdu i rozliczać w ramach wynikającego z niej limitu.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja rozstrzyga w zakresie objętym pytaniem Wnioskodawcy tj. możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu zwrotu pracownikom odbywającym podróż służbową samochodem prywatnym, kwot opłat za przejazd autostradą i kwot opłat za parkingi udokumentowanych paragonami, rachunkami lub fakturami VAT, poza limitem wynikającym z ewidencji przebiegu pojazdu. Stąd też nie jest przedmiotem interpretacji rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej. Przedmiotowe rozporządzenie reguluje kwestię należności przysługujących pracownikowi z tytułu podróży służbowej. Nie dotyczy natomiast możliwości ujęcia wydatków z tyt. podróży służbowych w kosztach uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78-79, 50-126 Wrocław w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.