Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.324.2017.1.BG
z 4 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 3 października 2017 r. (data wpływu 11 października 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisu aktualizującego wartość zapasów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 października 2017 r. wpłynął do organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisu aktualizującego wartość zapasów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. (zwana dalej: „Spółką” lub „Wnioskodawcą”) zajmuje się dystrybucją oraz implementacją precyzyjnych rozwiązań pomiarowych takich jak: systemy sterowania maszynami, systemy pozycjonowania, systemy do kształtowania nawierzchni asfaltowych, kompleksowe rozwiązania do zarządzania terenem budowy, systemy monitorowania i ważenia, systemy do wiercenia i palowania oraz oprogramowania dla wszystkich zastosowań w biurze i w terenie.

W ramach prowadzonej działalności Spółka wynajmuje oferowane do sprzedaży towary handlowe. Z reguły zawierane są umowy najmu z opcją wykupu przedmiotu najmu. Umowa najmu zawierana jest na czas określony wynoszący do 12 miesięcy. Z tytułu najmu Spółka pobiera miesięczny czynsz. Zawierane przez Spółkę umowy przewidują, że w trakcie trwania umowy oraz po upływie okresu najmu wynajmujący może nabyć przedmiot najmu według ceny określonej w umowie. Nieskorzystanie z opcji wykupu przedmiotu wynajmu w trakcie trwania wynajmu wiąże się dla najemcy z koniecznością dopłaty do ustalonej kwoty czynszu miesięcznego. Dopłata na rzecz Spółki kwoty uzupełniającej czynsz za każdy miesiąc wynajmu będzie również należna w przypadku wcześniejszego rozwiązania umowy i obejmuje okres od jej rozwiązania do upływu terminu na jaki umowa została zawarta.

Cena wykupu po zakończeniu każdego miesiąca najmu jest ustalana indywidualnie i jest niższa z każdym miesiącem trwania umowy najmu. Taka kalkulacja uwzględnia stopień zużycia przedmiotu najmu podczas wynajmu.

Sprzedaż przedmiotu umowy następuje po zakończeniu okresu najmu. Przedmiot najmu stanowi dla Spółki towar handlowy. Spółka nie zalicza przedmiotu najmu do swoich środków trwałych, ponieważ okres najmu nie przekracza okresu 12 miesięcy.

Towar ten znajduje się w ewidencji księgowej jako towar w magazynie, przy czym oddając przedmiot najmu wynajmującemu w najem Spółka ewidencjonuje to wydanie poprzez przesunięcie towaru z magazynu głównego do magazynu towarów oddanych w najem.

Przez cały okres najmu Spółka osiąga przychód podatkowy, jednak bez ustalenia kosztu bezpośredniego tej transakcji. Przedmiot najmu jako towar handlowy znajduje się bowiem jako zapas w ewidencji magazynowej Spółki. W momencie sprzedaży przedmiotu najmu, który następuje po upływie okresu najmu lub wcześniej, w sytuacji gdy wynajmujący skorzysta z opcji wykupu przed upływem okresu najmu, cena nabycia przedmiotu najmu stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodu. Oznacza to, że przez cały okres najmu Spółka nie ujmuje w kosztach podatkowych wydatków związanych z nabyciem przedmiotu najmu. W sytuacji gdy wynajmujący nie skorzysta z opcji wykupu, wówczas, mimo uzyskiwania przychodu podatkowego przez cały okres wynajmu, Spółka nie przypisze do uzyskanego przychodu kosztu bezpośredniego, a przedmiot najmu po upływie okresu wynajmu nadal będzie stanowił towar handlowy wyceniony według ceny nabycia, mimo rzeczywistej utraty wartości związanej z jego eksploatacją w trakcie najmu.

Inaczej wygląda bilansowe rozliczenie transakcji dokonywane przez Spółkę zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości oraz obowiązującą w Spółce polityką rachunkowości.

W momencie oddania towaru handlowego do używania wynajmującemu Spółka ustala miesięczny odpis związany z utratą wartości tego towaru. Odpis ten stanowi dla Spółki koszt bilansowy i jest kosztem bezpośrednim związanym z uzyskiwanym przez Spółkę przychodem w postaci miesięcznego czynszu. Taki sposób rozliczenia transakcji zgodny jest z zasadą współmierności przychodów i kosztów wyrażoną w art. 6 ust. 2 ustawy o rachunkowości.

Odpisy aktualizujące zapasy ujmowane są w księgach rachunkowych jako pozostałe koszty operacyjne. Utworzony odpis aktualizujący koryguje w bilansie wartość bilansową zapasów.

W przypadku gdy ustaną przyczyny, dla których odpis aktualizujący został utworzony, czyli w sytuacji wykupu przedmiotu najmu przez wynajmującego, równowartość dokonanych odpisów aktualizujących podlega rozwiązaniu i jest ujmowana w księgach Spółki odpowiednio w pozostałych przychodach operacyjnych. Wówczas w następnym kroku w momencie wykupu przedmiotu najmu w bilansowych kosztach ujmowana jest cała wartość nabycia towaru handlowego. 

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpis aktualizujący wartość zapasów?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1888, z późn. zm.; dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami bądź służą zabezpieczeniu lub zachowaniu źródła przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Co do zasady ustawodawca wyłącza odpisy aktualizujące z kategorii kosztów podatkowych.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 26a updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 12 ust. 3 updop do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 2a pkt 1.

Wprawdzie w omawianym przypadku dokonywany przez Spółkę odpis aktualizacyjny nie aktualizuje należności tylko wartość zapasów, tym niemniej ze względu na przepisy ustawy o rachunkowości Spółka powzięła wątpliwości odnośnie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów aktualizujących zapasy. Wątpliwości Spółki wynikają z ukazujących się w literaturze fachowej publikacji dopuszczających stosowanie bilansowych zasad rozliczania kosztów dla celów kalkulacji podatku dochodowego od osób prawnych.

W świetle art. 15 ust. 4d updop koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 4e updop, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Zdaniem Spółki, dnia poniesienia kosztu nie należy utożsamiać z dniem faktycznego księgowania kosztów, lecz należy przyjąć, że jest to dzień, na który Spółka uwzględnia koszt w prowadzonych przez nią księgach rachunkowych. Wynika to wprost z brzmienia przepisu art. 15 ust. 4e updop, który wskazuje, że ustawodawca uzależnia moment, w którym wydatek staje się kosztem uzyskania przychodów od momentu ujęcia go w księgach zgodnie z zasadami ustawy o rachunkowości. Przy czym nie chodzi w tym przypadku o jakiekolwiek ujęcie wydatku w księgach (np. na koncie rozliczeń międzyokresowych kosztów), tylko jego „ujęcie jako kosztu”, tzn. uznanie przez podatnika za taki koszt przy zachowaniu zasad rachunkowości: współmierności przychodów i kosztów (zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1047 z późn. zm.)), istotności (art. 8 ust. 1 ww. ustawy) i ostrożności (art. 7 cyt. ustawy). Zatem, z powyższego wynika, że koszty uzyskania przychodów, rozpoznawane są na zasadzie memoriałowej (a więc z momentem księgowego poniesienia przez podatnika danego wydatku lub kosztu).

Z powyższego wynika, że moment uznania wydatku za koszt podatkowy uzależniony jest od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym.

Ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych określa więc datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (każda jednostka powinna określić zasady rozliczania kosztów w polityce rachunkowości). Tym samym, stosowany przez Spółkę sposób rozliczania kosztów dla celów bilansowych powinien znaleźć odzwierciedlenie w sposobie zaliczania danych wydatków do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych. Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego (winno być: stanu faktycznego) stwierdzić należy, że jeśli zatem zgodnie z przyjętą polityką rachunkowości Spółka, dla celów bilansowych, wydatki stanowiące pośrednie koszty uzyskania przychodu będzie rozliczała w czasie, to powinna je w tym samym czasie zaliczać do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych, o czym, co do zasady, stanowi art. 15 ust. 4e updop.

Z orzecznictwa sądów administracyjnych wynika również, że określenie „dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych” oznacza dzień wpisania do ksiąg rachunkowych wydatku na podstawie faktury lub innego dokumentu (np. wyrok NSA z 14 grudnia 2012 r. sygn. II FSK 861/11). Podobne stanowisko prezentowane jest w wydawanych interpretacjach. Przykładowo w piśmie z 4 sierpnia 2017 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej Znak 0114-KDIP2-3.4010.113.2017.1.KK wprost wskazuje że: „(...) z treści art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika podstawowa zasada: moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest w obecnym stanie prawnym uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym”. Powyższe przepisy, zdaniem Spółki, dają podstawę do zaliczenia dokonywanych przez Spółkę odpisów aktualizujących wartość towarów do kosztów uzyskania przychodów. Koszt w ujęciu bilansowym stanowi bowiem również koszt w ujęciu podatkowym.

Zatem dokonywane, w trakcie trwania umowy najmu, przez Spółkę odpisy aktualizujące wartość towarów handlowych mogą stanowić dla Spółki koszt uzyskania przychodu. Koszty te mogą stanowić koszt podatkowy zgodnie z rozliczeniem bilansowym w każdym miesiącu wpisania określonej wysokości odpisu aktualizacyjnego do ksiąg rachunkowych. 

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że przedmiotem niniejszej interpretacji, zgodnie z zadanym we wniosku pytaniem wyznaczającym jej zakres, jest wyłącznie kwestia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisu aktualizującego wartość zapasów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1888, z późn. zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami bądź służą zabezpieczeniu lub zachowaniu źródła przychodów. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia przy tym koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Co do zasady, ustawodawca wyłącza odpisy aktualizujące z kategorii kosztów podatkowych.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 26a updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 12 ust. 3 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 2a pkt 1.

Powyższe oznacza zatem, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy, spełniające łącznie następujące warunki:

1. są odpisami aktualizującymi wartość należności, określonymi w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1047 z późn. zm.),
2. zostały dokonane od należności bądź części należności uprzednio zaliczonej do przychodów należnych, na podstawie art. 12 ust. 3 updop,
3. nieściągalność należności została uprawdopodobniona, zgodnie z art. 16 ust. 2a pkt 1 updop.
   
   

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika że Spółka wynajmuje oferowane do sprzedaży towary handlowe. Zawierane są umowy najmu. Wynajmujący może nabyć wynajmowane towary według ceny określonej w umowie. Cena wykupu jest ustalana indywidualnie i jest niższa z każdym miesiącem trwania umowy najmu. Przedmiot najmu stanowi dla Spółki towar handlowy. Spółka nie zalicza przedmiotu najmu do swoich środków trwałych, ponieważ okres najmu nie przekracza okresu 12 miesięcy. Towar ten znajduje się w ewidencji księgowej jako towar w magazynie, przy czym oddając przedmiot najmu wynajmującemu w najem Spółka ewidencjonuje to wydanie poprzez przesunięcie towaru z magazynu głównego do magazynu towarów oddanych w najem. Przez cały okres najmu Spółka osiąga przychód podatkowy, jednak bez ustalenia kosztu bezpośredniego tej transakcji. Przedmiot najmu jako towar handlowy znajduje się bowiem jako zapas w ewidencji magazynowej Spółki. W momencie sprzedaży przedmiotu najmu, który następuje po upływie okresu najmu lub wcześniej, w sytuacji gdy wynajmujący skorzysta z opcji wykupu przed upływem okresu najmu, cena nabycia przedmiotu najmu stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodu. Oznacza to, że przez cały okres najmu Spółka nie ujmuje w kosztach podatkowych wydatków związanych z nabyciem przedmiotu najmu. W sytuacji gdy wynajmujący nie skorzysta z opcji wykupu, wówczas, mimo uzyskiwania przychodu podatkowego przez cały okres wynajmu, Spółka nie przypisze do uzyskanego przychodu kosztu bezpośredniego, a przedmiot najmu po upływie okresu wynajmu nadal będzie stanowił towar handlowy wyceniony według ceny nabycia, mimo rzeczywistej utraty wartości związanej z jego eksploatacją w trakcie najmu. Dla celów bilansowych zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości w momencie oddania towaru handlowego do używania wynajmującemu Spółka ustala miesięczny odpis związany z utratą wartości tego towaru.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że odpis aktualizujący wartość zapasów, dokonany przez Spółkę zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości, nie stanowi kosztu uzyskania przychodów, bowiem zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 26a updop kosztem tym – po spełnieniu określonych warunków – może być wyłącznie odpis aktualizujący wartość należności. Towar handlowy udostępniony wynajmującemu na podstawie umowy nie jest należnością.

W niniejszej sprawie nie można rozpatrywać momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów utworzonego odpisu aktualizującego na gruncie przepisów ustawy o rachunkowości, przez pryzmat art. 15 ust. 4d i ust. 4e - powołanych przez Wnioskodawcę. Skoro odpis aktualizujący związany z utratą wartości towaru Wnioskodawcy nie może zostać uznany za koszt uzyskania przychodów na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż podlega wyłączeniu z kosztów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 26a updop, rozważania na temat momentu rozpoznania tego kosztu są nieuprawnione.

Biorąc pod uwagę powyższe stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

W odniesieniu do przywołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej Znak: 0114-KDIP2-3.4010.113.2017.1.KK z 4 sierpnia 2017 r. wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej należy wskazać, że dotyczy ona kwestii zapłaty prowizji od kredytu. Z kolei powołany wyrok NSA sygn. akt II FSK 861/11 z 14 grudnia 2012 r. dotyczy rozliczenia kosztów związanych z usługami logistycznymi. Co istotne, powołana przez Spółkę interpretacja i wyrok sądu zapadły zatem w odmiennych od przedstawionego we wniosku stanach faktycznych/zdarzeniach przyszłych i nie mają zastosowania, ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.