Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.564.2017.2.PC
z 12 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 października 2017 r. (data wpływu 17 października 2017 r.), uzupełnionym w dniu 1 grudnia 2017 r. (data wpływu 1 grudnia 2017 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 24 listopada 2017 r. (skutecznie doręczone w dniu 27 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca świadczenia usługi logistycznej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 października 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca świadczenia usługi logistycznej.

Wniosek uzupełniony został pismem złożonym w dniu 1 grudnia 2017 r. (data wpływu 1 grudnia 2017 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 24 listopada 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest podmiotem, którego przeważającym przedmiotem działalności, zgodnie z wpisem do Krajowego Rejestru Sądowego, jest działalność morskich agencji transportowych (PKD 52.29.A). Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności zajmuje się spedycją morską, lotniczą, drogową i kolejową. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności świadczy m.in. usługi logistyczne. Na usługę logistyczną świadczoną przez Wnioskodawcę składają się następujące czynności: przepakowanie, oklejenie, magazynowanie oraz dostarczenie do odpowiednich miejsc towarów należących do klientów kontrahentów, wskazanych przez kontrahenta. Wśród kontrahentów Wnioskodawcy, na rzecz których świadczona jest usługa logistyczna są również podmioty zagraniczne m.in. z siedzibą na terytorium państw członkowskich Unii Europejskiej.

Obecnie Wnioskodawca rozważa zawarcie umowy z kontrahentem z siedzibą w innym niż Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej (dalej: Kontrahent) na stałą obsługę logistyczną (dalej: Umowa), w ramach której Wnioskodawca działać będzie jako tzw. centrum dystrybucyjne Kontrahenta (podkreślić należy, iż usługa Wnioskodawcy ograniczać się będzie do usługi logistycznej - Wnioskodawca nie będzie pełnić funkcji pośrednika na terenie Polski tzn. w ramach pełnionych przez siebie funkcji nie będzie poszukiwał klientów dla Kontrahenta). Usługa magazynowa, wchodząca w skład usługi logistycznej (obok przepakowania, oklejania i dostarczania towarów Kontrahenta do odpowiednich miejsc na terytorium Polski) świadczona będzie przez Wnioskodawcę w oparciu o magazyny, które Wnioskodawca wynajmuje od podmiotu trzeciego (niebędącego Kontrahentem). Kontrahentowi nie zostanie przyznane prawo do dysponowania magazynami. Kontrahent i jego przedstawiciele nie będą mieli wstępu na teren magazynów wykorzystywanych przez Wnioskodawcę. W związku z zawarciem umowy z Wnioskodawcą, Kontrahent nie będzie zatrudniać na terytorium Polski pracowników, jak również nie będzie oddelegowywać swoich pracowników do wykonywania zadań na terytorium Polski. Usługa logistyczna wykonywana będzie przez Wnioskodawcę i jego personel. Kontrahent jest podatnikiem w rozumieniu art. 28a pkt 1 ustawy o VAT.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku w odpowiedzi na pytanie Organu: czy kontrahent na rzecz którego Wnioskodawca świadczył będzie Usługi Logistyczne posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, a jeśli tak, to czy Wnioskodawca świadczy Usługi Logistyczne dla tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, Wnioskodawca wskazał że „(…) Kontrahent, na rzecz którego Wnioskodawca będzie świadczyć usługę logistyczną opisaną we wniosku, nie posiada obecnie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Jednocześnie jednak Wnioskodawca wyjaśnia, iż w jego opinii zawarcie Umowy między Wnioskodawcą i Kontrahentem również nie będzie prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż miejscem świadczenia usługi logistycznej wykonywanej przez Wnioskodawcę na podstawie zawartej z Kontrahentem Umowy (zgodnie z opisem przedstawionym w niniejszym wniosku) będzie, w myśl art. 28b ustawy o VAT, miejsce w którym Kontrahent (jako nabywca usługi) posiada siedzibę i tym samym usługa logistyczna nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT na terytorium Polski?

Zdaniem Wnioskodawcy, miejscem świadczenia usługi logistycznej na podstawie Umowy będzie, w myśl art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejsce w którym Kontrahent posiada siedzibę. Zgodnie z przedmiotowym przepisem „Miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i la, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n”. Podkreślenia wymaga, iż w analizowanym przypadku nie znajdą zastosowania wyjątki, o których mowa w powołanym art. 28b ust. 1 ustawy o VAT. Po pierwsze usługa logistyczna, której częścią jest usługa magazynowa nie stanowi żadnej z usług, o których mowa w art. 28e -28n ustawy o VAT. Po drugie fakt zawarcia Umowy na stałą obsługę logistyczną nie będzie mieć wpływu na powstanie w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności przez Kontrahenta, tym samym w przedmiotowym przypadku nie znajdzie zastosowania art. 28b ust. 2 ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

W myśl art. 28b ustawy o VAT „Miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i la, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n”. Zgodnie z kolei z art. 28b ust. 2 ustawy o VAT „W przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej”.

Z powyższych przepisów wynika, iż zgodnie z zasadą ogólną określoną w art. 28b ust. 1 i 2 ustawy o VAT o miejscu świadczenia usługi wykonywanej dla podatnika decyduje jego siedziba, a w przypadku gdy usługi świadczone są dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce prowadzenia działalności.

Ustawodawca przewidział jednak wyjątki od powyższej zasady i w przypadku niektórych rodzajów usług miejsce ich świadczenia (a więc i opodatkowania) determinowane jest przez inne czynniki niż siedziba, czy stałe miejsce prowadzenia działalności. Przedmiotowe usługi wymienione zostały w art. 28e-29n ustawy o VAT.

Usługa świadczona przez Wnioskodawcę nie stanowi jednak żadnej z usług wymienionych w powołanych art. 28e-28n ustawy o VAT i tym samym do określenia miejsca jej opodatkowania zastosowanie znajdą ogólne zasady, o których mowa w art. 28b ustawy o VAT. W szczególności zwrócić należy uwagę, iż usługa logistyczna nie stanowi usługi związanej z nieruchomościami, o której mowa w art. 28e ustawy o VAT. Zgodnie z przedmiotowym przepisem miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

W opinii Wnioskodawcy, usługi związane z nieruchomościami w rozumieniu przywołanego przepisu występują wyłącznie w sytuacji, gdy:

1. wykorzystywanie nieruchomości jest kluczowym elementem realizacji usługi i jest z nią nierozerwalnie związane oraz
2. usługobiorcy przysługuje prawo używania nieruchomości.
   
   

W przypadku usługi świadczonej przez Wnioskodawcę żaden z powyższych warunków nie zostanie spełniony. Po pierwsze, nie wystąpi związek, o którym mowa w punkcie 1 powyżej. Jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego powyżej Wnioskodawca świadczy na rzecz Spółki usługę logistyczną, której celem jest stała kompleksowa obsługa zamówień składanych przez Kontrahenta, na którą składają się m.in. magazynowanie i przepakowywanie towarów Kontrahenta. Wnioskodawca jest odpowiedzialny za niezakłócony i efektywny przebieg procesu obsługi logistycznej. Wymienione usługi nie mogłyby funkcjonować samodzielnie - stanowią one jednorodną usługę logistyczną. Każda czynność, każda usługa ma swoją rolę w łańcuchu czynności (usług), które składają się na całość. Głównym elementem usługi logistycznej świadczonej przez Wnioskodawcę jest zarządzanie towarem Kontrahenta w taki sposób, aby realizacja zamówień odbywała się możliwie najefektywniej.

Wnioskodawca do realizacji usługi logistycznej wykorzystuje nieruchomość (magazyny). Wykorzystywanie tej powierzchni magazynowej jest wyłącznie jednym z elementów świadczonej usługi logistycznej, której celem jest obsługa zamówień składanych przez jej klientów, w tym przez Kontrahenta. Składowanie towarów w magazynie stanowi wyłącznie jeden z elementów/etapów obrotu towarami Kontrahenta i nie może być traktowane jako najistotniejszy element usługi. Wszystkie elementy obsługi logistycznej wykonywane przez Wnioskodawcę w ramach świadczenia usługi, takie jak przepakowywanie towarów, kompletowanie zamówień etc. są ze sobą ściśle powiązane, a magazynowanie i służy realizacji głównego celu Umowy.

Podkreślenia wymaga również, iż Kontrahent nie dzierżawi ani nie wynajmuje żadnej części magazynu, nie ma także do niego swobodnego dostępu (tym samym nie jest spełniony warunek o którym mowa w punkcie 2 powyżej). Odpowiedzialność za właściwe wykonanie usługi logistycznej - w tym elementów związanych z magazynowaniem towarów - ponosi wyłącznie Wnioskodawca.

W tym miejscu zwrócić należy na wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) z 27 czerwca 2013 r. sygn. C-155/12 w sprawie Ministerstwo Finansów Rzeczypospolitej Polskiej przeciwko RR Donnelly Globar Turnkey Solution Poland sp. z o.o. (dalej: wyrok ws. Donnelly), który potwierdza wyrażone powyżej stanowisko Wnioskodawcy. W przedmiotowym orzeczeniu TSUE wskazał, iż świadczenia usług wyliczone w art. 45 dyrektywy 2006/112 (czemu odpowiada art. 28e ustawy o VAT), które dotyczą używania, urządzania, bądź zarządzania nieruchomością włącznie z użytkowaniem oraz wyceną tego rodzaju nieruchomości, charakteryzują się tym, że sama nieruchomość stanowi przedmiot świadczenia. Z powyższego wynika, że usługa magazynowania, której nie można uznać za związaną z urządzaniem, zarządzaniem lub wyceną nieruchomości, może być objęta zakresem stosowania wskazanego art. 45 Dyrektywy wyłącznie pod warunkiem, że usługobiorcy jest przyznane prawo używania całości lub części wyraźnie określonej nieruchomości. TSUE podkreślił również, że aby zakwalifikować dla potrzeb VAT usługę magazynową jako usługę związaną z nieruchomościami należy spełnić łącznie dwa warunki:

1. magazynowanie musi stanowić główny element kompleksowej usługi,
2. usługobiorcy jest przyznane prawo używania całości lub części wyraźnie określonej nieruchomości.
   
   

Oznacza to również, iż w przypadku gdy przynajmniej jedna z powyżej wskazanych przez TSUE przesłanek nie zostanie spełniona tj. magazynowanie świadczone w ramach usług nie będzie stanowić głównego elementu kompleksowej usługi lub nabywcy usługi nie będzie przyznane prawo używania całości lub części wyraźnie określonej nieruchomości, takie usługi nie powinny być kwalifikowane jako usługi związane z nieruchomościami.

Przedmiotowe stanowisko jednolicie prezentują również polskie organy podatkowe w wydawanych przez siebie interpretacjach indywidualnych, przykładowo:

• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 3 września 2015 r. (nr IPTPP2/4512-288/15-6/PRP);
  

• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 8 stycznia 2015 r. (nr IPPP2/443-1402/14/RS);
  

• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 1 marca 2016 r. (nr IBPP4/4512-14/16/EK);
  

• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 16 lutego 2017 r. (nr 1462-IPPP3.4512.24.2017.JF).
  
  
  

Mając na uwadze powyższą analizę dotyczącą pojęcia usług związanych z nieruchomościami, w ocenie Wnioskodawcy usługa logistyczna nie spełnia definicji usługi związanej z nieruchomościami, ponieważ jak zostało wskazane powyżej usługa magazynowa stanowi część usługi logistycznej i co istotne, w związku ze świadczonymi usługami Kontrahent nie ma prawa do używania całości lub części magazynu.

W konsekwencji, skoro usługa logistyczna nie jest usługą, o której mowa w art. 28e ustawy o VAT, ani inną usługą do której zastosowanie znalazłyby przepisy art. 28e- 28n ustawy o VAT, miejsce świadczenia przedmiotowej usługi należy wyznaczać zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 28b ustawy o VAT, zgodnie z którym miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (w przypadku gdy usługa świadczona jest dla tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej).

Ustawa o VAT oraz przepisy wykonawcze do ustawy nie definiują pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”. Termin ten został jednak zdefiniowany w rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: Rozporządzenie Wykonawcze).

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, (...) które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”. Ponadto zgodnie z art. 11 ust. 2 Rozporządzenia Wykonawczego na potrzeby przepisów art. 45, art. 56 ust. 2 akapit 2 oraz art. 192a Dyrektywy VAT „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, (...) które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje (...)”.

W świetle powyższych definicji stałe miejsce prowadzenia działalności powstanie w przypadku, gdy na terytorium państwa innego, niż państwo, w którym podatnik posiada siedzibę istnieć będzie:

1. zaplecze personalne oraz
2. zaplecze techniczne

umożliwiające temu podmiotowi odbiór nabywanych usług i wykorzystanie ich dla potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności. Podkreślenia wymaga, iż obydwie te przesłanki muszą zostać spełnione łącznie - w przypadku gdy chociażby jedna z tych przesłanek nie zostanie spełniona nie można mówić o powstaniu stałego miejsca prowadzenia działalności.

Podkreślić należy, iż definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” zawarta w Rozporządzeniu Wykonawczym odpowiada stanowisku prezentowanym w orzecznictwie TSUE.

Zgodnie ze wskazówkami TSUE zawartymi w wyroku z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt (168/84), aby miejsce, w którym podatnik wykonuje działalność gospodarczą można było uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności, muszą być łącznie spełnione następujące warunki: miejsce to musi się charakteryzować pewną minimalną skalą działalności oraz muszą być w nim stale obecne zasoby ludzkie oraz techniczne konieczne do wykonywania działalności.

Podobnie w wyroku z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg przeciwko Bundeszentralamt tur Steuern, sygn. (C-73/06) TSUE wskazał, iż „(...) zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług. (...) Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (...)”.

W wyroku z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen Amsterdam (C-190/95), TSUE stwierdził, iż przedsiębiorstwo, które nie posiada w państwie członkowskim ani własnego personelu, ani struktury organizacyjnej, która cechuje się wystarczającym stopniem trwałości, aby zapewnić ramy, w których mogłyby być zawierane umowy i podejmowane decyzje w zakresie zarządzania, nie może być uznane za posiadające stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie.

Z kolei w wyroku z dnia 16 września 2014 r. w sprawie Welmory sp. z o.o. przeciwko Dyrektor Izby Skarbowej w Gdańsku (C-605/12), TSUE orzekł, że do stwierdzenia czy spółka zagraniczna posiada stałe miejsce prowadzenia w Polsce, należy zidentyfikować, czy dysponuje ona przynajmniej strukturą charakteryzującą się wystarczającą stałością, umożliwiającą, w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, odbiór oraz wykorzystywanie usług świadczonych w Polsce. Dodatkowo, w opinii TSUE okoliczność, że działalność gospodarcza dwóch spółek związanych umową o współpracy tworzy ekonomicznie nierozerwalną całość, a z jej rezultatów korzystają zasadniczo konsumenci w Polsce, nie ma znaczenia przy stwierdzeniu, czy spółka zagraniczna posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce. Należy bowiem odróżnić usługi świadczone przez spółkę polską na rzecz spółki zagranicznej od usług świadczonych przez tę ostatnią na rzecz konsumentów w Polsce. Uwzględniając regulacje zawarte w Rozporządzeniu Wykonawczym, a także tezy prezentowane w przytoczonym powyżej orzecznictwie TSUE, stwierdzić należy, że w analizowanej sytuacji Kontrahent w związku z zawarciem Umowy z Wnioskodawcą nie będzie posiadał stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Nie zostaną bowiem spełnione warunki zaistnienia stałego miejsca prowadzenia działalności, w rozumieniu Rozporządzenia Wykonawczego - Kontrahent nie będzie posiadać w Polsce ani zaplecza personalnego, ani zaplecza technicznego umożliwiającego wykorzystanie towarów i usług do prowadzonej działalności gospodarczej.

Po pierwsze zwrócić, należy uwagę, iż w opisanym we wniosku zdarzeniu przyszłym Kontrahent nie będzie posiadać w Polsce odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego niezbędnego dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności. Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, Kontrahent w związku z zawarciem umowy z Wnioskodawcą, nie będzie zatrudniać na terytorium Polski pracowników, jak również nie będzie oddelegowywać swoich pracowników do wykonywania zadań na terytorium Polski. Usługa logistyczna wykonywana będzie przez Wnioskodawcę i jego personel.

Co więcej, Zawarcie Umowy z Wnioskodawcą nie będzie mieć żadnego wpływu na dotychczasowe miejsce zarządzania przedsiębiorstwem Kontrahenta. Działalność Kontrahenta w dalszym ciągu będzie kierowana z siedziby Kontrahenta. Tam też będą podejmowane kluczowe czynności z punktu widzenia jej działalności, takie jak zawieranie umów dotyczących zakupów oraz sprzedaży towarów, składanie zamówień na dostawy towarów, przyjmowanie zamówień od klientów itp. Kontrahent na skutek zawarcia umowy nie będzie również posiadać w Polsce jakiejkolwiek struktury, która mogłaby brać udział w podejmowaniu decyzji zarządczych, czy procesie negocjacji i zawierania umów. W szczególności w Polsce w związku z zawarciem Umowy, nie będzie się znajdować żaden pracownik Kontrahenta ani inna osoba upoważniona do reprezentowania lub zawierania umów w imieniu Kontrahenta. Wszystkie czynności związane z działalnością handlową Kontrahenta będą podejmowane w siedzibie.

W analizowanym zdarzeniu przyszłym, nie zostanie więc spełniona przesłanka dysponowania odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego, co wyklucza powstanie w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej przez Kontrahenta. Również organy podatkowe wielokrotnie wskazują w wydawanych interpretacjach indywidualnych, iż brak posiadania pracowników na terytorium Polski, wyłącza możliwość powstania stałego miejsca prowadzenia działalności.

Przykładowo, w interpretacji indywidualnej z dnia 15 maja 2013 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie (nr IPPP3/443-133/13-5/LK) stwierdził, że: „(...) Spółka wskazuje, iż nie posiada na terenie Polski własnych pracowników. W zakresie działalności realizowanej przez Spółkę wykorzystywani są pracownicy podmiotów zewnętrznych w ramach świadczonych usług montażu czy też magazynowania. (...) Zarejestrowanie dla celów VAT w Polsce nie może być utożsamiane z ustanowieniem stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju, gdyż nie pociąga to za sobą przeniesienia na stałe ani zaplecza technicznego ani personelu, które zapewniłyby permanentną i niezależna działalność Spółki w kraju”.

Z kolei w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 grudnia 2011 r., sygn. IPPP3/443-1294/11-4/LK, uznano: „Zarejestrowanie dla celów VAT w Polsce nie może być utożsamiane z ustanowieniem stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju, gdyż nie pociąga to za sobą przeniesienia na stałe ani zaplecza technicznego ani personelu, które zapewniłyby permanentną i niezależną działalność Spółki w kraju. Wnioskodawca nie posiada na terytorium kraju własnego zaplecza materialnego w postaci magazynów, nieruchomości itp. korzysta jedynie z infrastruktury Firmy zewnętrznej. Nie zatrudnia również własnych pracowników, a wszelkie prace wykonywane są przez pracowników tej Firmy w ramach usługi świadczonej na rzecz Spółki, również decyzje dotyczące zleceń sprzedaży towarów prowadzonej z terytorium Polski oraz zawierania umów są podejmowane przez Spółkę w jej miejscu siedziby, tj. we Włoszech”.

Podkreślania wymaga, iż w zdarzeniu przyszłym będącym przedmiotem niniejszego wniosku, nie zostanie również spełniona przesłanka posiadania w Polsce odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza technicznego niezbędnego do prowadzenia działalności (co stanowi kolejny argument potwierdzający stanowisko Wnioskodawcy, iż fakt zawarcia Umowy nie skutkuje powstaniem w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności Kontrahenta). Kontrahent nie będzie bowiem posiadać w Polsce infrastruktury, na swój wyłączny użytek, koniecznej do prowadzenia działalności w Polsce. W szczególności, Kontrahent zawierając Umowę z Wnioskodawcą nie założy w Polsce biura, ani żadnej innej stałej placówki. Magazyny, w oparciu o które świadczona będzie przez Wnioskodawcę usługa logistyczna również nie będą własnością Kontrahenta, ani przedmiotem zawartej przez niego umowy najmu, czy innej umowy na podstawie której Kontrahent mógłby użytkować magazyny. Prawo do korzystania z magazynów na podstawie umowy najmu zawartej przez Wnioskodawcę z podmiotem trzecim przysługiwać będzie wyłącznie Wnioskodawcy, który świadczyć będzie usługę logistyczną.

Tym samym, Kontrahent nie będzie dysponować w Polsce zapleczem technicznym wystarczającym do prowadzenia w Polsce działalności.

Wobec powyższego, Kontrahent będzie posiadać w Polsce odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza technicznego, która determinowałaby powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce tj. odbioru nabywanych usług i wykorzystania ich dla potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (prowadzenia działalności gospodarczej z tego miejsca).

Stanowisko, zgodnie z którym brak posiadania w Polsce własnego zaplecza w postaci biura, magazynów (albo przynajmniej prawa do ich użytkowania na podstawie umów najmu) stanowi przesłankę do uznania, iż podmiot zagraniczny nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, potwierdzają liczne interpretacje indywidualne, w tym np.

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 marca 2013 r., sygn. IPPP3/443-1258/12-2/SM, w której stwierdzono, że: „Analizując powyższe przepisy oraz biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, iż Spółka nie będzie posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju, gdyż nie będzie posiadać na stałe ani zaplecza technicznego ani personelu, które zapewniłyby permanentną i niezależną działalność Spółki w kraju. Wnioskodawca nie będzie posiadać na terytorium kraju własnego zaplecza materialnego w postaci magazynów, nieruchomości itp., korzystać będzie jedynie z infrastruktury (składów celnych) prowadzonych przez podmioty trzecie posiadające siedzibę w Polsce”;
  

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 18 grudnia 2012 r., sygn. IPPP3/443-1002/12-4/SM, w której stwierdzono, że: „Dokonując sprzedaży swojego wyrobu Spółka korzysta bowiem z magazynu zlokalizowanego na terytorium Polski, ale będącego własnością podmiotu trzeciego. Spółka na terytorium Polski nie posiada na własność ani nie wynajmuje żadnych pomieszczeń biurowych czy innych lokali. Usługi logistyczne i magazynowe wykonywane są przez podmiot trzeci, Spółka nie angażuje w tym zakresie własnego personelu. Nie można zatem uznać, że pomieszczenia magazynowe będą stanowić wystarczające zaplecze techniczne w zaistniałej sytuacji”
  

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 grudnia 2011 r., sygn. IPPP3/443-1294/11-4/LK, w której stwierdzono, że: „Zarejestrowanie dla celów VAT w Polsce nie może być utożsamiane z ustanowieniem stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju, gdyż nie pociąga to za sobą przeniesienia na stałe ani zaplecza technicznego ani personelu, które zapewniłyby permanentną i niezależną działalność Spółki w kraju. Wnioskodawca nie posiada na terytorium kraju własnego zaplecza materialnego w postaci magazynów, nieruchomości itp. korzysta jedynie z infrastruktury Firmy zewnętrznej. Nie zatrudnia również własnych pracowników, a wszelkie prace wykonywane są przez pracowników tej Firmy w ramach usługi świadczonej na rzecz Spółki, również decyzje dotyczące zleceń sprzedaży towarów prowadzonej z terytorium Polski oraz zawierania umów są podejmowane przez Spółkę w jej miejscu siedziby tj. we Włoszech”.
  
  
  

Podsumowując powyższe, zawarcie Umowy z Wnioskodawcą na stałą obsługę logistyczną nie będzie prowadzić do powstania w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności Kontrahenta - zawarcie Umowy z Wnioskodawcą nie doprowadzi bowiem do powstania w Polsce stałego zaplecza personalnego czy też technicznego. Wobec powyższego, w przedmiotowej sytuacji nie znajdzie zastosowania powołany powyżej art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, uzależniający miejsca opodatkowania od miejsca stałego prowadzenia działalności gospodarczej przez usługobiorcę (w przypadku gdy usługa świadczona jest dla stałego miejsca prowadzenia działalności innego niż siedziba). W analizowanym przypadku zastosowanie znajdzie tym samym zasada ogólna wyrażona w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którą usługa jest opodatkowana w miejscu w którym usługobiorca ma siedzibę, a więc w innym niż Polska kraju członkowskim Unii Europejskiej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług(Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Według art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z okoliczności przedmiotowej sprawy wynika, że Wnioskodawca - czynny podatnik VAT zajmuje się spedycją morską, lotniczą, drogową i kolejową. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca świadczy m.in. usługi logistyczne. Na usługę logistyczną świadczoną przez Wnioskodawcę składają się następujące czynności: przepakowanie, oklejenie, magazynowanie oraz dostarczenie do odpowiednich miejsc towarów należących do klientów kontrahentów, wskazanych przez kontrahenta.

Obecnie Wnioskodawca rozważa zawarcie umowy z kontrahentem z siedzibą w innym niż Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej na stałą obsługę logistyczną, w ramach której Wnioskodawca działać będzie jako tzw. centrum dystrybucyjne Kontrahenta. Usługa magazynowa, wchodząca w skład usługi logistycznej (obok przepakowania, oklejania i dostarczania towarów Kontrahenta do odpowiednich miejsc na terytorium Polski) świadczona będzie przez Wnioskodawcę w oparciu o magazyny, które Wnioskodawca wynajmuje od podmiotu trzeciego (niebędącego Kontrahentem). Kontrahentowi nie zostanie przyznane prawo do dysponowania magazynami. Kontrahent i jego przedstawiciele nie będą mieli wstępu na teren magazynów wykorzystywanych przez Wnioskodawcę. W związku z zawarciem umowy z Wnioskodawcą, Kontrahent nie będzie zatrudniać na terytorium Polski pracowników, jak również nie będzie oddelegowywać swoich pracowników do wykonywania zadań na terytorium Polski. Usługa logistyczna wykonywana będzie przez Wnioskodawcę i jego personel. Kontrahent jest podatnikiem w rozumieniu art. 28a pkt 1 ustawy o VAT. Kontrahent nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Na tle tak przedstawionego opisu sprawy wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do kwestii ustalenia miejsca świadczenia usług logistycznych.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że dla celów podatkowych złożone działania podatnika traktowane są – co do zasady – jako jednolita całość. Oznacza to, że jeżeli podatnik dokonuje kilku świadczeń na rzecz klienta i są one ze sobą powiązane tak, że obiektywnie rzecz biorąc tworzą z ekonomicznego punktu widzenia jedną całość, którą jedynie sztucznie można byłoby podzielić, to te elementy lub świadczenia – dla celów podatku od towarów i usług – stanowią jedną całość. Wniosek taki wypływa m.in. z wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie pomiędzy Card Protection Plan Ltd (CPP) a Commissioners of Customs and Excise (sygn. C-349/96).

Co istotne, aby móc wskazać, że dana czynność jest czynnością złożoną winna się ona składać z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na czynność złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu – do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast czynność należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu sama w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania świadczenia zasadniczego. Pojedyncza czynność traktowana jest zatem jak element czynności złożonej wówczas, jeżeli cel świadczenia pomocniczego jest zdeterminowany przez czynność główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać bez czynności pomocniczej czynności głównej.

Przepisy ustawy nie regulują kwestii czynności złożonych. Jednakże, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podatkiem VAT oraz na podstawie polskiego i europejskiego orzecznictwa można stwierdzić, że świadczenie obejmujące z ekonomicznego i gospodarczego punktu widzenia jedną czynność nie powinno być sztucznie dzielone. W przypadku, gdy wykonywana czynność stanowi dla klienta całość, nie należy jej rozbijać na poszczególne elementy składowe, lecz traktować jako jedno świadczenie, zgodnie z elementem, który nadaje całemu świadczeniu charakter dominujący. Jeśli więc wykonywanych jest więcej czynności, a są one ze sobą ściśle powiązane oraz stanowią całość pod względem ekonomicznym i gospodarczym, to wówczas dla potrzeb VAT należy potraktować je jako jedną czynność opodatkowaną.

Odnosząc się natomiast do istoty usługi logistycznej zauważyć należy, że logistyka jest terminem opisującym proces planowania, realizowania i kontrolowania sprawnego i efektywnego ekonomicznie przepływu surowców, materiałów, wyrobów gotowych oraz odpowiedniej informacji z punktu pochodzenia do punktu konsumpcji w celu zaspokojenia wymagania klienta. Działania logistyczne mogą obejmować (choć nie muszą się do nich ograniczać): obsługę klienta, prognozowanie popytu, przepływ informacji, kontrolę zapasów, czynności manipulacyjne, realizowanie zamówień, czynności reparacyjne i zaopatrywanie w części, lokalizację zakładów produkcyjnych i składów, procesy zaopatrzeniowe, pakowanie, obsługę zwrotów, gospodarowanie odpadami, transport i składowanie. Jednym z elementów usługi logistyki może być magazynowanie towarów. Usługa logistyczna polega na zarządzaniu towarem. Koncentrowana jest ona przede wszystkim na umożliwieniu usługobiorcy wykonywania obrotu towarem w sposób możliwie efektywny, oszczędny, minimalizujący ewentualne straty (wpisane z zasady w obrót towarów). Jest to zatem proces takiego zarządzania przepływem towarów, by zostały one sprawnie dostarczone do wskazanego odbiorcy we wskazanym czasie.

Analiza tzw. świadczenia złożonego bardzo wyraźnie wskazuje na pewną kompleksowość i współzależność wielu czynności czy usług, które wykonywane w sposób skoordynowany i efektywny mają doprowadzić do osiągnięcia zamierzonego celu.

Natomiast wykonywane przez Wnioskodawcę poszczególne czynności wskazane w opisie sprawy, nie będą stanowiły celu samego w sobie, gdyż nie realizują w pełni celu, który chce osiągnąć kontrahent, ponieważ jest nim realizacja usługi logistycznej, w efekcie której nabędzie on całość świadczeń niezbędnych dla prawidłowego i sprawnego przepływu swoich towarów. W usłudze tej niezbędne jest miejsce dla przeprowadzenia określonych czynności (magazyn), jednakże ten element nie determinuje istoty usługi logistycznej. Świadczone przez Wnioskodawcę usługi takie jak przepakowanie, oklejenie, magazynowanie oraz dostarczenie do odpowiednich miejsc towarów należących do klientów kontrahentów, wskazanych przez kontrahenta będą elementami niezbędnymi do wykonania czynności podstawowej, czyli usługi logistycznej. W konsekwencji uznać należy, że Wnioskodawca świadczył będzie na rzecz kontrahenta kompleksową usługę logistyczną.

W zakresie miejsca świadczenia ww. kompleksowej usługi logistycznej zauważyć należy, że w przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dane świadczenie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy. Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
      
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   
   

Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Jednakże w odniesieniu do pewnych kategorii usług, przepisy dotyczące podatku od towarów i usług wprowadzają szczególne regulacje dotyczące miejsca świadczenia. Jedną z takich kategorii są usługi związane z nieruchomościami.

I tak, według art. 28e ustawy – miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Ustawa nie zawiera definicji pojęcia „nieruchomość” oraz pojęcia „usługi związanej z nieruchomościami”. Niemniej jednak ustawodawca unijny wychodząc naprzeciw oczekiwaniom państw członkowskich wprowadził rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 1042/2013 z dnia 7 października 2013 r. (Dz. Urz. UE L Nr 284 z 26.10.2013 r., s. 1) zmianę do rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, z późn. zm.) – zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011 – pojęcie „nieruchomość”, jak również wyjaśnił, na czym polegają „usługi związane z nieruchomościami”. Art. 13b, 31a i 31b rozporządzenia 282/2011 stosuje się od dnia 1 stycznia 2017 r. Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

W myśl art. 31a ust. 1 rozporządzenia 282/2011 – usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w art. 47 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują jedynie te usługi, które mają wystarczająco bezpośredni związek z daną nieruchomością. Usługi uważa się za mające wystarczająco bezpośredni związek z nieruchomością w następujących przypadkach:

1. gdy wywodzą się z nieruchomości, a dana nieruchomość stanowi element składowy usługi i jest elementem centralnym oraz niezbędnym z punktu widzenia świadczonych usług;
2. gdy są świadczone w odniesieniu do nieruchomości lub dla niej przeznaczone i mają na celu zmianę prawnego lub fizycznego stanu danej nieruchomości.
   
   

Jak stanowi art. 31a ust. 2 lit. h rozporządzenia 282/2011 – ustęp 1 obejmuje w szczególności wynajem lub wydzierżawianie nieruchomości inne niż opisane w ust. 3 lit. c), łącznie z przechowywaniem towarów w wyznaczonej do tego określonej części nieruchomości przeznaczonej do wyłącznego użytku przez usługobiorcę.

Natomiast zgodnie z art. 31a ust. 3 lit. b rozporządzenia 282/2011 – ustęp 1 nie ma zastosowania do przechowywania towarów na terenie nieruchomości, jeżeli żadna część nieruchomości nie jest przeznaczona do wyłącznego użytku przez usługobiorcę.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że w analizowanym przypadku opisana we wniosku kompleksowa usługa logistyczna na którą składają się czynności takie jak: przepakowanie, oklejanie, magazynowanie oraz dostarczenie do odpowiednich miejsc towarów należących do klientów kontrahentów, wskazanych przez kontrahenta nie będzie miała bezpośredniego związku z nieruchomością w rozumieniu art. 28e ustawy. W przedmiotowej sprawie, jak wskazał bowiem Wnioskodawca, kontrahentowi nie zostanie przyznane prawo do dysponowania magazynami które Wnioskodawca wynajmuje od podmiotu trzeciego. Co istotne, kontrahent i jego przedstawiciele nie będą mieli również wstępu na teren magazynów wykorzystywanych przez Wnioskodawcę. Zatem stwierdzić należy, że w analizowanym przypadku usługa logistyczna świadczona przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahenta nie będzie usługą związaną z nieruchomością. W konsekwencji do przedmiotowej usługi art. 28e ustawy nie znajdzie zastosowania.

W związku z tym, że kontrahent jest podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy i jak wskazał Wnioskodawca w opisie zdarzenia przyszłego, kontrahent nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, miejscem świadczenia i opodatkowania usługi logistycznej ‒ zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy ‒ będzie terytorium państwa, w którym kontrahent posiada siedzibę. Zatem usługi te nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Ponadto, Organ informuje, że wydana interpretacja indywidualna dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy tj. rozstrzyga tylko i wyłącznie w zakresie miejsca świadczenia usługi logistycznej. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem, tj. m.in. kwestia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej kontrahenta nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.