INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12.02.2013 r. (data wpływu 18.02.2013 r.) uzupełnionym w dniu 04.04.2013 r. (data wpływu 05.04.2013 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 26.03.2013 r. (skutecznie doręczone w dniu 29.03.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18.02.2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności.

Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 03.04.2013 r., złożonym w dniu 04.04.2013 r. (data wpływu 05.04.2013 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 26.03.2013 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

X. CV AB (dalej: X. CV lub Spółka) jest spółką utworzoną i operującą zgodnie z prawem Królestwa Szwecji. Jednym z obszarów działalności Spółki jest produkcja i sprzedaż autobusów oraz podwozi do autobusów.

W ramach prowadzonej działalności, X. CV nabywa od polskiej spółki kapitałowej należącej do Grupy X. – X S.A. (dalej: X. PL) - usługi montażu autobusów oraz podwozi.

Nabywane przez X. CV usługi montażu są wykonywane w siedzibie X. PL (na terytorium Polski), na materiałach powierzonych tej spółce przez X. CV. Część materiałów (części składowych autobusów i podwozi) jest wytwarzana we własnym zakresie przez X. CV na terytorium Szwecji, natomiast część materiałów jest nabywana przez X. CV od dostawców położonych na terytorium Polski, jak też w innych państwach (zarówno państwach członkowskich Unii Europejskiej jak też państwach trzecich).

Zakupione przez X. CV lub wytworzone we własnym zakresie przez Spółkę materiały są transportowane do siedziby X. PL celem wykonania na nich usług montażu. X. PL w żadnym momencie nie nabywa prawa własności materiałów (materiały są wyłącznie powierzane X. PL przez X. CV, która pozostaje właścicielem tych materiałów). X. CV jest również wyłącznym właścicielem zmontowanych podwozi i autobusów.

Zgodnie z postanowieniami umowy formalizującej warunki współpracy pomiędzy X. CV a X. PL, w ramach usług świadczonych na rzecz X. CV, polska spółka odpowiada za czasowe przechowywanie materiałów oraz zmontowanych autobusów i podwozi, do momentu wydania ich finalnemu nabywcy. Dodatkowo, w praktyce zdarza się, że podwozia powierzone X. PL przez X. CV były wcześniej zmontowane przez polską spółkę. W takim przypadku, podwozia pozostają w zakładzie X. PL do momentu wykorzystania ich do montażu autobusów.

Gotowe produkty (autobusy i podwozia) są dostarczane przez X. CV do klientów zlokalizowanych na terytorium Polski, innych państw członkowskich Unii Europejskiej oraz państw trzecich. Decyzje dotyczące dostaw towarów Spółki dokonywanych z terytorium Polski są przy tym podejmowane przez X. CV w miejscu jej siedziby (tj. na terytorium Szwecji).

Ponadto, X. CV zawarła z CAT LC Polska Sp. z o.o. (dalej: Usługodawca) umowę, na podstawie, której Usługodawca świadczy na rzecz Spółki kompleksową usługę magazynowania towarów Spółki (części zamiennych) w magazynie Usługodawcy położonym w Duchnicach, w okolicach Warszawy.

Prace wykonywane przez Usługodawcę w ramach umowy zawartej ze X. CV obejmują w szczególności:

• odbiór i rozładowywanie towarów dostarczonych do magazynu (towary są dostarczane do magazynu Usługodawcy z magazynów X. CV zlokalizowanych w innych państwach);

• składowanie towarów Spółki w magazynie;

• pobieranie, pakowanie, załadunek oraz wydanie towarów z magazynu (części składowane w magazynie Usługodawcy są wysyłane do dealerów X. w Polsce oraz w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej).
  
  

Magazyn, w którym Usługodawca składuje towary Spółki, nie stanowi własności X. CV i nie jest wynajmowany Spółce przez Usługodawcę (Spółce nie przysługuje żaden tytuł prawny w stosunku do tego magazynu za wyjątkiem możliwości korzystania z powierzchni magazynowej). Obsługa magazynu, w tym wszelkie czynności związane z wydawaniem towarów X. CV z magazynu prowadzona jest przez Usługodawcę w ramach usługi świadczonej na rzecz Spółki.

X . CV nie prowadzi na terytorium Polski żadnej innej działalności, a w szczególności nie zatrudnia w Polsce jakiegokolwiek personelu oraz nie posiada w Polsce budynków ani urządzeń technicznych niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej.

Z uwagi na wykonywanie czynności podlegających opodatkowaniu VAT w Polsce, X. CV jest zarejestrowana w Polsce dla celów podatku VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W świetle przedstawionego powyżej stanu faktycznego, X. CV wnosi o potwierdzenie, że nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności w rozumieniu przepisów o podatku VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. W opinii Spółki, w przedstawionym powyżej stanie faktycznym X. CV nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności Spółki na terytorium Polski w rozumieniu przepisów o VAT.
   
   

Poniżej Spółka przedstawia uzasadnienie swojego stanowiska.

2. Zarówno ustawa o VAT, jak i Dyrektywa 2006/12/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej nie zawierają definicji pojęcia „stałe miejsce prowadzenia działalności”.
   
   

Pojęcie „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” zostało natomiast zdefiniowane w art. 11 Rozporządzenia Wykonawczego Rady UE Nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE (dalej: Rozporządzenie), jako „dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia miejsce,="" w="" którym="" wykonywane="" są="" funkcje="" naczelnego="" zarządu="" przedsiębiorstwa=""> - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”.

W art. 11 ust. 3 Rozporządzenia wskazano ponadto, iż „fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej”.

3. Definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” zawarta w Rozporządzeniu jest zgodna z wykładnią tego pojęcia prezentowaną w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE).
   
   

W szczególności, w orzeczeniach wydanych m.in. w sprawach C-168/84 (Gunter Berkholz) oraz C-231/94 (Faaborg-Gelting Linien A/S) TSUE wskazał, że istnienie „stałego miejsca prowadzenia działalności” wymaga „minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych”.

W orzeczeniu w sprawie C-190/95 (ARO Lease BV) TSUE potwierdził ponadto, iż jeżeli spółka „nie posiada w Państwie Członkowskim własnego personelu ani trwałej struktury organizacyjnej w stopniu wystarczającym do umożliwienia sporządzania umów bądź podejmowania decyzji w zakresie zarządzania (.„.) nie można przyjąć, iż spółka ta posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie”.

4. Powyższe rozumienie stałego miejsca prowadzenia działalności” zostało potwierdzone również w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych oraz w interpretacjach organów podatkowych.
   
   

Przykładowo:

1. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie, w orzeczeniu z 4 lutego 2010 r. (sygn. I SA/OI 805/09) stwierdził iż „dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały - konieczne jest istnienie w nim infrastruktury technicznej (jeśli jest konieczna do wykonywania usług) oraz personelu ludzkiego, Taka osobowo - rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający”
2. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w orzeczeniu z 28 lipca 2011 r. (sygn. III SA/Wa 3326/10) odwołując się do orzecznictwa TSUE stwierdził, że „nie można uznać, że usługi wykonywane są w innym miejscu niż główne miejsce prowadzenia działalności, chyba że miejsce to jest chociaż w minimalnym stopniu stałe w związku ze stałą obecnością personelu oraz środków technicznych niezbędnych do świadczenia usług”.
3. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z 26 czerwca 2009 r. (sygn. III SA/Wa 110/09), wskazał - opierając się na orzecznictwie TSUE - iż stałe miejsce prowadzenia działalności, to miejsce „gdzie podmiot posiada zasoby ludzkie, zasoby techniczne a także infrastrukturę umożliwiającą zawieranie umów i podejmowanie decyzji zarządczych. Nadto, powyższe zasoby i infrastruktura muszą charakteryzować się pewną stałością oraz umożliwiać świadczenie usług w sposób niezależny”.
4. Dyrektor Izby Skarbowej W Warszawie, w interpretacji z 30 lipca 2012 r. (sygn. IPPP3/443-1121/11-4/KC) potwierdził stanowisko podatnika, zgodnie z którym „dokonując oceny czy dane przedsiębiorstwo posiada stale miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju czy też nie, należy zatem kierować się wskazanymi przez ustawodawcę kryterium tj.: wystarczającą stałością obecnością ludzkich zasobów koniecznych do świadczenia usług w ramach tej jednostki obecnością technicznych zasobów koniecznych do świadczenia usług w ramach tej jednostki”.
   
   

5. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, X. CV nie posiada w Polsce jakiejkolwiek placówki (w szczególności Spółka nie posiada jakichkolwiek budynków na terytorium Polski), nie zatrudnia w Polsce pracowników oraz nie posiada urządzeń technicznych (infrastruktury) niezbędnej do wykonywania działalności gospodarczej na terytorium Polski.
   
   

Ponadto, Spółce nie przysługuje żaden tytuł prawny w stosunku do:

1. miejsca, w którym składowane są materiały do montażu podwozi i autobusów (przechowywanie materiałów, podwozi i autobusów stanowi element usługi nabywanej przez X. CV od X. PL) oraz
2. magazynu, z którego dokonywane są dostawy części zamiennych do dealerów X. w Polsce i w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej (obsługa magazynu, w tym wszelkie czynności związane z wydawaniem towarów X. CV z magazynu prowadzona jest przez Usługodawcę w ramach usługi świadczonej na rzecz Spółki).
   
   

Ponadto, decyzje biznesowe związane z dostawami towarów Spółki dokonywanymi z terytorium Polski są podejmowane w siedzibie Spółki (na terytorium Szwecji).

W związku z powyższym X. CV stoi na stanowisku, że w stanie faktycznym przedstawionym w niniejszym wniosku, Spółka nie posiada „stałego miejsca prowadzenia działalności” w rozumieniu przepisów o VAT na terytorium Polski.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach organów podatkowych. Przykładowo:

1. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, w interpretacji z 7 lutego 2012 r. (sygn. IPPP3/443-1504/11-2-LK) potwierdził stanowisko podatnika, zgodnie z którym zagraniczna spółka, która ‚„w ramach importu towarów, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów oraz zakupu krajowego nabywa surowce dla celów ich dalszego przetwarzania. (...) nabywa od K Sp. z o.o. usługi produkcyjne, polegające na wytwarzaniu z materiałów powierzonych określonych wyrobów gotowych” nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski.
   
   W szczególności, zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w analizowanym przypadku, „Wnioskodawca nie posiada na terytorium kraju własnego zaplecza materialnego w postaci magazynów, nieruchomości itp. korzysta jedynie z infrastruktury Spółki z Grupy. Nie zatrudnia również własnych pracowników, a wszelkie prace wykonywane są przez pracowników tej Spółki w ramach usługi świadczonej na rzecz Wnioskodawcy, również decyzje dotyczące zleceń sprzedaży towarów prowadzonej z terytorium Polski są podejmowane przez Spółkę w jej miejscu siedziby. A zatem analizując powyższe kryteria w kontekście opisu sprawy, stwierdzić należy, że Spółka nie posiada stałego miejsca.
2. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, w interpretacji z 18 maja 2012 r. (sygn. IPPP3/443-238/12-3-SM) stwierdził, iż „Wnioskodawca nie posiada na terytorium kraju własnego zaplecza materialnego w postaci magazynów, nieruchomości itp. Korzysta jedynie z infrastruktury (magazynu konsygnacyjnego) prowadzonego przez firmę zewnętrzną (...). Nie zatrudnia również własnych pracowników, a wszelkie prace wykonywane są przez pracowników lej firmy (...)„Uwzględniając powyższe, Spółka nie będzie posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski”.
   
   

Mając powyższe na uwadze, Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości swojego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Miejscem świadczenia usług, zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy, w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n. Z kolei w ust. 2 tego artykułu stwierdza się, że w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z opisu sprawy wynika, Wnioskodawca jest Spółką utworzoną i operującą zgodnie z prawem Królestwa Szwecji. Jednym z obszarów działalności Spółki jest produkcja i sprzedaż autobusów oraz podwozi do autobusów. W ramach prowadzonej działalności, nabywa od polskiej spółki kapitałowej należącej do Grupy usługi montażu autobusów oraz podwozi. Nabywane przez Wnioskodawcę usługi montażu są wykonywane w siedzibie polskiej Spółki z Grupy (na terytorium Polski), na materiałach powierzonych tej spółce przez Wnioskodawcę. Część materiałów (części składowych autobusów i podwozi) jest wytwarzana we własnym zakresie przez Wnioskodawcę na terytorium Szwecji, natomiast część materiałów jest nabywana przez Wnioskodawcę od dostawców położonych na terytorium Polski, jak też w innych państwach (zarówno państwach członkowskich Unii Europejskiej jak też państwach trzecich). Zakupione przez Wnioskodawcę lub wytworzone we własnym zakresie przez Spółkę materiały są transportowane do siedziby Spółki kontrahenta w Polsce celem wykonania na nich usług montażu. Kontrahent w żadnym momencie nie nabywa prawa własności materiałów (materiały są wyłącznie powierzane a Wnioskodawca, cały czas pozostaje właścicielem tych materiałów). Wnioskodawca jest również wyłącznym właścicielem zmontowanych podwozi i autobusów. W ramach usług świadczonych na rzecz Wnioskodawcę, polska spółka odpowiada za czasowe przechowywanie materiałów oraz zmontowanych autobusów i podwozi, do momentu wydania ich finalnemu nabywcy. Gotowe produkty (autobusy i podwozia) są dostarczane przez Wnioskodawcę do klientów zlokalizowanych na terytorium Polski, innych państw członkowskich Unii Europejskiej oraz państw trzecich. Decyzje dotyczące dostaw towarów Spółki dokonywanych z terytorium Polski są przy tym podejmowane przez Spółkę w miejscu jej siedziby (tj. na terytorium Szwecji). Ponadto, Spółka zawarła z inną Polską Sp. z o.o. (dalej: Usługodawca) umowę, na podstawie, której Usługodawca świadczy na rzecz Spółki kompleksową usługę magazynowania towarów Spółki (części zamiennych) w magazynie Usługodawcy położonym w Polsce. Prace wykonywane przez Usługodawcę w ramach umowy zawartej z Wnioskodawcą obejmują w szczególności:

• odbiór i rozładowywanie towarów dostarczonych do magazynu (towary są dostarczane do magazynu Usługodawcy z magazynów Spółki zlokalizowanych w innych państwach);

• składowanie towarów Spółki w magazynie;

• pobieranie, pakowanie, załadunek oraz wydanie towarów z magazynu (części składowane w magazynie Usługodawcy są wysyłane do dealerów w Polsce oraz w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej).
  
  

Magazyn, w którym Usługodawca składuje towary Spółki, nie stanowi własności Wnioskodawcy i nie jest wynajmowany Spółce przez Usługodawcę (Spółce nie przysługuje żaden tytuł prawny w stosunku do tego magazynu za wyjątkiem możliwości korzystania z powierzchni magazynowej). Obsługa magazynu, w tym wszelkie czynności związane z wydawaniem towarów Wnioskodawcy z magazynu prowadzona jest przez Usługodawcę w ramach usługi świadczonej na rzecz Spółki. Spółka nie prowadzi na terytorium Polski żadnej innej działalności, a w szczególności nie zatrudnia w Polsce jakiegokolwiek personelu oraz nie posiada w Polsce budynków ani urządzeń technicznych niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej.

W związku z wykonywaniem czynności opodatkowanych na terytorium Polski (WDT i Eksport towarów) Wnioskodawca dokonał rejestracji dla celów podatku VAT.

W związku z tak przedstawionym stanem faktycznym, Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

Stałe miejsce prowadzenia działalności nie było pojęciem zdefiniowanym wprost, lecz określeniem unijnym (tj. wynikającym z VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. oraz Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r.) i jako takie było wielokrotnie przedmiotem rozważań Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (dalej: TS UE).

Dopiero Rozporządzenie Wykonawcze Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. do Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej (dalej „Rozporządzenie”) uwzględniając orzecznictwo TSUE zdefiniowało pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 Rozporządzenia:

1. Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.
2. Na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:
   1. art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
   2. począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
   3. do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
   4. art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.
3. Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.
   
   

Ze względu na fakt, że wraz z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej, przyjęty został do polskiego systemu prawnego dorobek prawny Wspólnot Europejskich, interpretując pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności należy odwołać się również do orzecznictwa ETS.

Jak wynika z ugruntowanego stanowiska ETS i definicji z Rozporządzenia, na które powołuje się również Wnioskodawca, (wyrok ETS z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Günter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt, sygn. C-168/84, wyrok ETS z dnia 2 maja 1996 w sprawie Faaborg-Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg, sygn. C-231/94, wyrok ETS z dnia 7 maja 1998 r. w sprawie Lease Plan Luxembourg SA przeciwko Niemcom, sygn. C-390/96, wyrok ETS z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen Amsterdam, sygn. C-190/95, wyrok ETS z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sarl przeciwko Bundeszentralamt for Steuern, sygn. C-73/06), ze stałym miejscem prowadzenia działalności mamy do czynienia wówczas, gdy łącznie spełnione są następujące warunki:

• dane miejsce charakteryzuje się określonym poziomem stałości (tj. podmiot posiadający takie miejsce ma zamiar prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny),

• działalność prowadzona w tym miejscu jest działalnością niezależną w stosunku do głównej działalności prowadzonej przez dany podmiot,

• w danym miejscu zgromadzono zaplecze techniczne i ludzkie niezbędne do prowadzenia działalności danego rodzaju.
  
  

W przypadku, gdy nie jest spełnione chociażby jedno z ww. kryteriów, nie można uznać, że obecność danego podmiotu na terytorium państwa członkowskiego nosi znamiona stałego miejsca prowadzenia działalności.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest Spółką prawa Królestwa Szwecji, z siedzibą w Szwecji, zarejestrowaną na potrzeby VAT w Polsce. Spółka nie posiada na terytorium Polski siedziby ani oddziału. Spółka jest podmiotem zarejestrowanym na terytorium Polski dla potrzeb podatku VAT. W ramach prowadzonej działalności Spółka nie świadczy jakiegokolwiek rodzaju usług, dokonuje ona natomiast dostawy towarów z terytorium Polski na rzecz odbiorców z Polski, krajów Unii Europejskiej oraz krajów trzecich. W celu wykonywania działalności w powyższym zakresie Spółka zawarła umowę na usługi montażu autobusów i podwozi z jedną ze Spółek z Grupy oraz na kompleksowe usługi magazynowania z inną Spółką z Polski. W ramach umowy polska Spółka z Grupy świadczy usługi montażu dostarczonych części składowych, natomiast druga Spółka z Polski świadczy usługi polegające na odbiorze i rozładowywaniu towarów dostarczonych do magazynu, składowaniu towarów Spółki w magazynie, pobieranie, pakowanie, załadunek oraz wydanie towarów należących do Spółki. Dodatkowo Spółka wskazuje, iż nie posiada na terenie Polski własnych pracowników. W zakresie działalności realizowanej przez Spółkę wykorzystywani są pracownicy podmiotów zewnętrznych w ramach świadczonych usług montażu czy też magazynowania.

Analizując powyższe przepisy oraz biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis sprawy należy stwierdzić, iż sam fakt zarejestrowania się Spółki dla celów VAT w Polsce nie implikuje posiadania przez nią stałego miejsca prowadzenia działalności w kraju w rozumieniu przepisów o VAT. Zarejestrowanie dla celów VAT w Polsce nie może być utożsamiane z ustanowieniem stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju, gdyż nie pociąga to za sobą przeniesienia na stałe ani zaplecza technicznego ani personelu, które zapewniłyby permanentną i niezależną działalność Spółki w kraju. Wnioskodawca nie posiada na terytorium kraju własnego zaplecza materialnego w postaci magazynów, nieruchomości itp. korzysta jedynie z infrastruktury Spółki zewnętrznej. Nie zatrudnia również własnych pracowników, a wszelkie prace wykonywane są przez pracowników Spółek w ramach usług świadczonych na rzecz Wnioskodawcy, również decyzje dotyczące dostawy towarów prowadzonej z terytorium Polski są podejmowane przez Spółkę w jej miejscu siedziby tj. w Szwecji.

A zatem analizując powyższe kryteria w kontekście opisu sprawy, stwierdzić należy, że Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. 2012, poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.