2017.12.13 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.276.2017.1.PW
z 13 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 września 2017 r. (data wpływu 27 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

prawa do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenia nadpłaty (pytanie nr 1) - jest nieprawidłowe;
nieuwzględnienia oprogramowania komputerowego w definicji należności licencyjnych – jest nieprawidłowe;
nieuwzględnienia usług marketingowych, szkoleniowych i innych kosztów związanych z działalnością regionalną w definicji należności licencyjnych – jest prawidłowe;
podlegania opodatkowaniu na terytorium Polski pozostałych należności opisanych w stanie faktycznym – jest prawidłowe;
stosowania 10% stawki podatku wynikającej z właściwej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

prawa do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenia nadpłaty;
nieuwzględnienia oprogramowania komputerowego w definicji należności licencyjnych;
nieuwzględnienia usług marketingowych, szkoleniowych i innych kosztów związanych z działalnością regionalną w definicji należności licencyjnych;
podlegania opodatkowaniu na terytorium Polski pozostałych należności opisanych w stanie faktycznym;
stosowania 10% stawki podatku wynikającej z właściwej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) jest spółką zależną I., Inc., z siedzibą na terytorium Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej (dalej: Spółka Matka). Wnioskodawca w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych jak i podatnikiem podatku od towarów i usług. Dodatkowo Wnioskodawca jest płatnikiem podatku dochodowego z tytułu wypłaty należności na rzecz podmiotu nieposiadającego rezydencji podatkowej na terytorium RP. Przedmiotem głównej działalności Wnioskodawcy jest działalność pozostałych agencji transportowych sklasyfikowana pod kodem PKD 52.29.C. Przedmiot pozostałej działalności A obejmuje:

49.41.Z, TRANSPORT DROGOWY TOWARÓW
52.24.A, PRZEŁADUNEK TOWARÓW W PORTACH MORSKICH
52.24.C, PRZEŁADUNEK TOWARÓW W POZOSTAŁYCH PUNKTACH PRZEŁADUNKOWYCH
52.10.B, MAGAZYNOWANIE I PRZECHOWYWANIE POZOSTAŁYCH TOWARÓW
52.29.A, DZIAŁALNOŚĆ MORSKICH AGENCJI TRANSPORTOWYCH

Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej oferuje klientom rozwiązania logistyczne takie jak transport lotniczy, morski i drogowy, usługi dystrybucji oraz agencji celnej. Usługi powyższe oferowane są głównie klientom działającym w handlu międzynarodowym.

Spółka posiada zawartą ze Spółką Matką umowę: „Umowa o udostępnianie Oprogramowania, Nazwy Handlowej oraz Licencji Korporacyjnej”. Zgodnie z umową spółka A INT dostarcza usługi licencyjne na które składają się:

licencja na oprogramowanie komputerowe wykorzystywane w globalnej sieci grupy A
usługi marketingowe, szkoleniowe i inne koszty związane z działalnością regionalną
możliwość korzystania z globalnej sieci A oraz jej know-how.
możliwość korzystania z nazwy handlowej A.

Jak stanowi umowa opłata licencyjna uiszczana na rzecz Spółki Matki stanowi wynagrodzenie za używanie nazwy handlowej, oprogramowania i usług wsparcia dla oprogramowania oraz udostępnienie Wnioskodawcy międzynarodowej sieci przewozowej. Zgodnie z zasadami współpracy stosowanymi przez Strony wynagrodzenie należne z tytułu umowy pomniejszane jest każdorazowo o wartość podatku u źródła pobieranego przez Spółkę z tytułu wyżej wymienionych wypłat. W związku z tym na fakturach wystawianych przez Spółkę Matkę widnieją należności z tytułów wynikających z umowy i jednocześnie wyliczenie podatku u źródła, który to podatek pomniejsza należności ostatecznie wypłacaną Spółce Matce. Spółka na dzień złożenia niniejszego wniosku pobiera podatek dochodowy od wszystkich należności wskazanych w stanie faktycznym.

Wnioskodawca, mimo że Spółka Matka przedstawiła certyfikat rezydencji wystawiony przez amerykańskie władze skarbowe pobierał jako płatnik - podatek dochodowy w wysokości 20%. Pobór podatku według stawki 20% następował mimo, że Umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu przewiduje w takim wypadku stawkę nie wyższą niż 10%, a w pewnych przypadkach przewiduje, że nie występuje w ogóle opodatkowanie na terytorium RP. W związku z tym Spółka podjęła decyzję (w porozumieniu ze Spółką Matką) o wystąpieniu z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy Wnioskodawca jest uprawniony jako płatnik podatku dochodowego, w świetle obowiązujących przepisów, do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty za okres od dnia 1 stycznia 2015 r. do dnia 30 czerwca 2017 r.?
Czy należności, o których mowa w stanie faktycznym wniosku zgodnie z obowiązującymi regulacjami w tym zakresie podlegają opodatkowaniu na terytorium RP, a co za tym idzie Wnioskodawca zobowiązany był jako płatnik podatku dochodowego do pobrania tego podatku w okresie od stycznia 2015 r. do czerwca 2017 r.?
Czy należności, o których mowa w stanie faktycznym wniosku zgodnie z obowiązującymi regulacjami w tym zakresie podlegają opodatkowaniu na terytorium RP, a co za tym idzie Wnioskodawca jest jako płatnik podatku dochodowego zobowiązany jest do pobrania tego podatku?
Jeśli odpowiedź na pytanie nr 2 i 3 jest twierdząca wówczas czy właściwą stawką podatku dochodowego od osób prawnych w związku z wypłacanymi należnościami, o których mowa w stanie faktycznym jest stawka 10% na podstawie zapisów Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1.

Spółka stoi na stanowisku, że jest uprawniona do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty w związku z:

bezzasadnym poborem podatku u źródła w zakresie należności wskazanych w stanie faktycznym w lit. a i b, oraz
bezzasadnym poborem podatku w zakresie należności wskazanych w stanie faktycznym w lit. c i d w wysokości 20% w miejsce poboru w wysokości 10% w oparciu o zapisy umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania USA.

Zgodnie z art. 75 § 2 pkt 2 Ordynacji podatkowej w stanie prawnym obowiązującym w 2015 r. uprawnienie do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty przysługuje płatnikom lub inkasentom, jeżeli:

w złożonej deklaracji wykazali oraz wpłacili podatek w wysokości większej od wysokości pobranego podatku,
w złożonej deklaracji wykazali oraz wpłacili podatek w wysokości większej od należnej,
nie będąc obowiązanymi do składania deklaracji, wpłacili podatek w wysokości większej od należnej.

Wskazany przepis nie warunkuje prawa do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty od faktu poniesienia ekonomicznego ciężaru podatku. Należy zatem uznać, że Spółka w zakresie nadpłaty dotyczącej roku 2015 jest uprawniona do złożenia wniosku o stwierdzenia nadpłaty w związku z bezzasadnym poborem podatku u źródła z tytułu należności wypłacanych Spółce Matce oraz bezzasadnym poborem podatku w wysokości wyżej niż należna z tytułu wypłacanej należności Spółce Matce. Należy podkreślić, że stanowisko takie jest również prezentowane w orzecznictwie sądowym. Przykładowo w wyroku z dnia 2 sierpnia 2016 r. (sygn. II FSK 2119/14) Naczelny Sąd Administracyjny wskazał: „Warto też zwrócić uwagę, że z dniem 1 stycznia 2016 r. przepis art. 75 § 2 uzyskał nowe brzmienie, zgodnie z którym "uprawnienie do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty przysługuje podatnikom, płatnikom i inkasentom (...). Płatnik lub inkasent jest uprawniony do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty, jeżeli wpłacony podatek nie został pobrany od podatnika" (ustawa z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw, Dz.U. z 2015 r., poz. 1649). Należy przy tym zauważyć, że w uzasadnieniu rządowego projektu zmian w Ordynacji podatkowej wskazano, iż z aktualnych przepisów art. 75 § 2 pkt 2 lit. a-c Ordynacji podatkowej wynika, że podatnik może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty tylko w sytuacjach powodujących uszczerbek w jego majątku, gdy na skutek własnych błędów zadeklarował oraz wpłacił podatek w wysokości większej od należnej albo większej od pobranej (zob. druk Sejmu RP VIII kadencji nr 3462).

W rozpoznawanej sprawie Sąd pierwszej instancji, jak i organ podatkowy, przyjęli więc błędną wykładnię art. 75 § 2 pkt 2 O.p. w jego wcześniejszym brzmieniu, co przesądza o potrzebie uchylenia zaskarżonego wyroku oraz wydanej w sprawie interpretacji. Zarzuty naruszenia przez Sąd pierwszej instancji przepisów postępowania są ściśle powiązane z zarzutami omówionymi powyżej, co oznacza konieczność zaprezentowania przez organ udzielający interpretacji prawidłowego rozumienia art. 75 § 2 pkt 2 O.p.” Ze stanowiskiem tym nie sposób się nie zgodzić, zatem Spółka jest uprawniona do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty w zakresie należności dotyczących 2015 r.

Od dnia 1 stycznia 2016 r. brzmienie art. 75 Ordynacji podatkowej uległo zmianie. Zgodnie z nową treścią art. 75 § 2 Ordynacji podatkowej uprawnienie do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty przysługuje podatnikom, płatnikom i inkasentom oraz osobom, które były wspólnikami spółki cywilnej w momencie rozwiązania spółki w zakresie zobowiązań spółki. Płatnik lub inkasent jest uprawniony do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty, jeżeli wpłacony podatek nie został pobrany od podatnika. W ocenie Spółki, w świetle przedstawionego stanu faktycznego przysługuje jej prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty również w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2016 r. Związane jest to z faktem, że Spółka dokonuje wypłat należności do Spółki Matki dokonując zmniejszenia tych należności o wartość pobieranego podatku u źródła. Z odmienną sytuacją mielibyśmy do czynienia w przypadku, gdyby pobór podatku był dokonywany od całej należności przysługującej Spółce Matce z tytułu wykonywanych na rzecz Spółki czynności.

Reasumując Spółka stoi na stanowisku, że jest uprawniona do złożenia wniosku o stwierdzenia nadpłaty w stanie faktycznym niniejszego wniosku.

Ad 2 - 4.

Spółka stoi na stanowisku, że tylko w odniesieniu do części należności wskazanych w poz. c i d stanu faktycznego powstaje przychód w podatku dochodowym, a co za tym idzie w pozostałym zakresie nie ma ona obowiązków płatnika podatku dochodowego w związku z wypłatą należności określonych w poz. a i b stanu faktycznego wniosku.

Ponadto Spółka stoi na stanowisku, że w zakresie należności z tytułu wypłaty, których powstaje przychód w podatku dochodowym (lit. c i d stanu faktycznego) jest obowiązana do poboru podatku w wysokości 10% wobec udokumentowania siedziby Spółki Matki stosownym certyfikatem rezydencji.

Spółka stoi na stanowisku, że powyżej wskazane zasady opodatkowania mają zastosowanie zarówno w zakresie planowanego złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty dotyczącego należności wypłacanych za latach 2015-2016 r. oraz miesięcy od stycznia do czerwca 2017 r., jak również bieżącego sposobu opodatkowania i obowiązków płatnika od miesiąca lipca 2017 r. Powyższe wynika z faktu, że stan prawny we wskazanym okresie jest tożsamy.

W myśl art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników nie będących polskimi rezydentami przychodów:

z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

- ustala się w wysokości 20% przychodów.

Zgodnie z art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. powyższe zasady opodatkowania stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Natomiast w myśl art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Ustawodawca charakteryzując przychody objęte zakresem art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. wskazał ogólnie na przychody z praw autorskich, bez wymieniania utworów, których prawa te dotyczą. Uznać zatem należy, że każde przychody uzyskane z praw autorskich, niezależnie od formy utworu, podlegają opodatkowaniu, jeżeli zostały uzyskane przez podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2 na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Powyższa interpretacja winna jednak być dokonana z uwzględnieniem umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. W rezultacie możliwość opodatkowania przychodów z tytułu praw autorskich zależna jest od dokonanego w tej umowie określenia definicji przychodów z praw autorskich.

Aby jednoznacznie ustalić zakres opodatkowania w stanie faktycznym niniejszego wniosku należy również odnieść się do zapisów umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Kwestie unikania podwójnego opodatkowania z podmiotami mającymi siedzibę w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej reguluje umowa z dnia 8 października 1974 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (dalej: Umowa). Zgodnie z tym dokumentem (art. 8 ust. 1) zyski z przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa powinny być opodatkowane tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Umawiającym się Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi. Jest to podstawowa zasada i stanowi ona, że miejscem opodatkowania dochodu jest państwo siedziby.

Niemniej jednak umowa przewiduje liczne wyjątki. Zgodnie z art. 13 ust. 1 Umowy należności licencyjne powstałe w jednym Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie będą opodatkowane w tym drugim Umawiającym się Państwie. Zgodnie z ust. 2 tego przepisu w każdym razie takie należności mogą być opodatkowane także w tym Państwie, w którym powstały, i zgodnie z prawem tego Państwa, ale podatek w ten sposób pobierany nie może przekroczyć 10% kwoty należności brutto.

Ust. 3 art. 13 Umowy definiuje „należności licencyjne” jako:

wszelkiego rodzaju należności, które są płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich z tytułu twórczości literackiej, artystycznej lub prac naukowych, włączając prawa autorskie, związane z filmami i taśmami magnetofonowymi używanymi przez rozgłośnie radiowe i stacje telewizyjne, patentami, znakami towarowymi, wzorami użytkowymi i zdobniczymi, dokumentacją, formułami, technologią produkcyjną, informacjami dotyczącymi doświadczeń przemysłowych, handlowych lub naukowo-badawczych lub umiejętności (know-how), oraz
zyski osiągnięte ze sprzedaży, zamiany lub innej dyspozycji taką wartością majątkową lub prawami w takim zakresie, w jakim kwoty uzyskane z takiej sprzedaży, zamiany lub innej dyspozycji za odpłatnością uzależnione są od produktywności, używania lub dysponowania taką wartością majątkową lub prawami. Zgodnie z art. 13 ust. 5 Umowy należności licencyjne będą uważane za powstałe w Umawiającym się Państwie tylko wtedy, kiedy takie należności licencyjne są wypłacane jako zaspokojenie używania lub praw do używania wartości majątkowych lub praw wymienionych w ustępie 3 na terytorium tego Umawiającego się Państwa.

Umowa w definicji należności licencyjnych nie wymienia przychodów z licencji do programów komputerowych (przy czym część zawartych przez Rzeczpospolitą Polskę umów o unikaniu podwójnego opodatkowania do należności licencyjnych zalicza licencję na programy komputerowe - np. umowa z Kazachstanem). Zdaniem Spółki oznacza to, że należności licencyjne z tytułu prawa do używania programów komputerowych nie mogą zostać uznane za należności licencyjne, o których mowa w art. 13 ust. 3 Umowy. W rezultacie dochodowy z należności licencyjnych za prawo do używania programu komputerowego winny zostać zaliczonego do zysków przedsiębiorstwa, które w oparciu o art. 8 Umowy podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie siedziby Spółki Matki.

Powyższy stanowisko jest powszechnie prezentowane w orzecznictwie sądowym (nawet w oparciu o umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania USA). Przykładowo w wyroku z dnia 20 stycznia 2016 r. (sygn. II FSK 2592/13) Naczelny Sąd Administracyjny orzekł: „W konsekwencji Naczelny Sąd Administracyjny podziela stanowisko sądu administracyjnego pierwszej instancji, że skoro w treści art. 13 ust. 3 umowy polsko-amerykańskiej nie wymieniono należności z tytułu licencji do korzystania z praw do programów komputerowych, a z obowiązującej w Polsce ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych wynika, iż programy komputerowe nie należą do żadnej z wymienionych w niej grup utworów, to nie można uznać, że opłaty za korzystanie z praw autorskich do programu komputerowego stanowią należności licencyjne w rozumieniu wyżej wymienionej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.”.

Analiza zapisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. oraz Umowy prowadzi do wniosku, że nie wszystkie przychody uzyskiwane przez Spółkę Matkę podlegają opodatkowaniu na terytorium RP, a co za tym idzie Spółka jako płatnik podatku dochodowego nie jest obowiązana do poboru podatku od całości przychodów osiągniętych przez Spółkę Matkę.

Odnosząc się do poszczególnych kategorii przychodów wskazanych w stanie faktycznym wniosku należy uznać, że:

licencja na oprogramowanie komputerowe wykorzystywane w globalnej sieci grupy A - jak wskazano Umowa nie wymienia w kategorii należności licencyjnych licencji komputerowych. W rezultacie należy uznać, że przedmiotowe przychody winny zostać zakwalifikowane do zysków przedsiębiorstw (art. 8 Umowy), a zatem nie podlegają one opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem, a Spółka nie ma obowiązków płatnika podatku dochodowego,
usługi marketingowe, szkoleniowe i inne koszty związane z działalnością regionalną - Umowa nie przewiduje zakwalifikowania usług marketingowych i szkoleniowych jak również kosztów związanych z działalnością regionalną do szczególnej kategorii dochodów. W rezultacie należy uznać, że przedmiotowe przychody winny zostać zakwalifikowane do zysków przedsiębiorstw (art. 8 Umowy), a zatem nie podlegają one opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem, a Spółka nie ma obowiązków płatnika podatku dochodowego,
możliwość korzystania z globalnej sieci A oraz jej know-how - przedmiotowa kategoria przychodów mieści się w definicji należności licencyjnych (art. 13 ust. 3 Umowy). Co za tym idzie przychody z tego tytułu podlegają opodatkowania na terytorium RP na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. Uwzględniając zapisy Umowy - art. 13 ust. 2 - należy uznać, że przychody te podlegają opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 10%. Spółka jako płatnik podatku dochodowego jest obowiązana do pobrania podatku od tej kategorii przychodów w wysokości 10% wypłacanych należności.
możliwość korzystania z nazwy handlowej A - przedmiotowa kategoria przychodów mieści się w definicji należności licencyjnych (art. 13 ust. 3 Umowy). Co za tym idzie przychody z tego tytułu podlegają opodatkowania na terytorium RP na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. Uwzględniając zapisy Umowy - art. 13 ust. 2 - należy uznać, że przychody te podlegają opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 10%. Spółka jako płatnik podatku dochodowego jest obowiązana do pobrania podatku od tej kategorii przychodów w wysokości 10% wypłacanych należności.

Reasumując tylko w przypadku należność wskazanych powyżej w lit. c i d mamy do czynienia z przychodem podlegającym opodatkowaniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. Przy czym uwzględniając postanowienia Umowy należy dojść do wniosku, że należności te podlegają opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 10% i w takiej wysokości, Spółka jako płatnik podatku dochodowego winna ten podatek pobrać. Co za tym idzie w przypadku należności wskazanych w lit. a i b nie występuje przychód podlegający opodatkowaniu na podstawie art. 21 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r., a Spółka nie ma obowiązków płatnika w zakresie tych należności. Przychód ten (w zakresie należności wskazanych w lit. a i b) nie powstawał również w okresie od stycznia 2015 r. do czerwca 2017 r., a co za tym idzie Spółka nie była obowiązana do poboru tego podatku jako płatnik podatku dochodowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

prawa do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenia nadpłaty (pytanie nr 1) - jest nieprawidłowe;
nieuwzględnienia oprogramowania komputerowego w definicji należności licencyjnych – jest nieprawidłowe;
nieuwzględnienia usług marketingowych, szkoleniowych i innych kosztów związanych z działalnością regionalną w definicji należności licencyjnych – jest prawidłowe;
podlegania opodatkowaniu na terytorium Polski pozostałych należności opisanych w stanie faktycznym – jest prawidłowe;
stosowania 10% stawki podatku wynikającej z właściwej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania – jest prawidłowe.

Wskazane przez Wnioskodawcę w poz. 69 przepisy prawa podatkowego oraz treść wniosku wskazują, że wniosek dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych.

Stanowisko Organu w zakresie pytania nr 1:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888 z późn. zm.), osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Zgodnie z art. 75 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201 z późn. zm.), jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku.

W myśl art. 75 § 2 pkt 1, 1a, 2 Ordynacji podatkowej (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2015 r.) uprawnienie do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty przysługuje również:

podatnikom, których zobowiązanie podatkowe powstaje w sposób przewidziany w art. 21 § 1 pkt 1, jeżeli:
1. w zeznaniach (deklaracjach), o których mowa w art. 73 § 2, wykazali zobowiązanie podatkowe nienależne lub w wysokości większej od należnej i wpłacili zadeklarowany podatek albo wykazali nadpłatę w wysokości mniejszej od należnej,
2. w deklaracjach innych niż wymienione w art. 73 § 2 pkt 2 i 3, z wyjątkiem deklaracji dotyczącej zaliczek na podatek dochodowy, wykazali zobowiązanie podatkowe nienależne lub w wysokości większej od należnej i wpłacili zadeklarowany podatek,
3. nie będąc obowiązanymi do składania zeznań (deklaracji), dokonali wpłaty podatku nienależnego lub w wysokości większej od należnej;
a) osobom, które były wspólnikami spółki cywilnej w chwili rozwiązania spółki, w sytuacjach określonych w pkt 1;
płatnikom lub inkasentom, jeżeli:
1. w złożonej deklaracji wykazali oraz wpłacili podatek w wysokości większej od wysokości pobranego podatku,
2. w złożonej deklaracji wykazali oraz wpłacili podatek w wysokości większej od należnej,
3. nie będąc obowiązanymi do składania deklaracji, wpłacili podatek w wysokości większej od należnej.

Zgodnie z treścią art. 75 § 3 Ordynacji podatkowej (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2015 r.) w przypadkach, o których mowa w § 2 pkt 1 lit. a i b oraz w pkt 2 lit. a i b, podatnik, płatnik lub inkasent równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty są obowiązani złożyć skorygowane zeznanie (deklarację).

Zgodnie z art. 81 § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2015 r.) jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty, z zastrzeżeniem § 3.

Należy także wskazać na treść art. 79 § 2 Ordynacji Podatkowej (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2015 r.) prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty wygasa po upływie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

W myśl art. 75 § 2 Ordynacji podatkowej (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2016 r.) uprawnienie do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty przysługuje podatnikom, płatnikom i inkasentom oraz osobom, które były wspólnikami spółki cywilnej w momencie rozwiązania spółki w zakresie zobowiązań spółki. Płatnik lub inkasent jest uprawniony do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty, jeżeli wpłacony podatek nie został pobrany od podatnika. Stosownie do art. 75 § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, jeżeli z przepisów prawa podatkowego wynika obowiązek złożenia zeznania (deklaracji), to podatnik, płatnik lub inkasent równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty jest obowiązany złożyć skorygowane zeznanie (deklarację).

Zgodnie z art. 81 § 1 ww. ustawy Ordynacja podatkowa jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Na podstawie § 2 ww. artykułu skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji. Należy również wskazać, że zgodnie z art. 79 § 2 ww. ustawy Ordynacja podatkowa, prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty oraz wniosku o zwrot nadpłaty wygasa po upływie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, chyba że ustawy podatkowe przewidują inny tryb zwrotu podatku.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest spółką zależną A I, Inc., z siedzibą na terytorium Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej (Spółka Matka).

licencja na oprogramowanie komputerowe wykorzystywane w globalnej sieci grupy A
usługi marketingowe, szkoleniowe i inne koszty związane z działalnością regionalną
możliwość korzystania z globalnej sieci A oraz jej know-how.
możliwość korzystania z nazwy handlowej A.

Na podstawie wskazanych wyżej przepisów ustawy Ordynacja podatkowa płatnik jest uprawniony do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty, jeżeli wpłacony podatek nie został pobrany od podatnika.

W niniejszej sprawie, Wnioskodawca pobrał od podatnika kwotę podatku w wysokości wyższej od należnej. Po otrzymaniu certyfikatu rezydencji to podatnik (Spółka Matka) ma możliwość wystąpienia do właściwego organu o zwrot nadpłaty. W związku z tym płatnik nie ma takiej możliwości, gdyż podatek ten został wpłacony ze środków podatnika a nie płatnika.

W niniejszej sprawie Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty ponieważ Spółka pobrała kwotę podatku z wynagrodzenia wypłacanego Spółce Matce, czyli pomniejszyła wynagrodzenie o wartość podatku u źródła.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 jest nieprawidłowe.

Stanowisko Organu w zakresie pytań 2-4.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888 z późn. zm., dalej: updop), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W przepisie tym, wyrażona jest tzw. zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła.

Ustawą z dnia 5 września 2016 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2016 r., poz. 1550) ustawodawca z dniem 1 stycznia 2017 r. doprecyzował brzmienie art. 3 updop dodając ustępy od 3 do 5.

Zgodnie z art. 3 ust. 3 updop, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym alb instytucji wspólnego inwestowania, w których co najmniej 50% wartości aktywów, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy wykonania świadczenia.

Za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4 (art. 3 ust. 5 updop).

Nie budzi zatem wątpliwości, że wszelkie wypłaty, o których mowa w art. 21 ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 5 updop, implikują powstanie przychodu na terytorium Polski.

W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W myśl art. 21 ust. 1 updop, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

a)z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

- stala się w wysokości 20% przychodów.

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 21 ust. 2 ww. ustawy).

Przepisy poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierają rozwiązania szczególne w stosunku do przepisów ustaw podatkowych i na podstawie art. 91 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, mają pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.

W myśl natomiast art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Powyższe regulacje prawne wskazują na fakt, że w przypadku podmiotu, który nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu a uzyskuje przychody na tym terytorium, w kwestii sposobu opodatkowania, pierwszeństwo mają postanowienia właściwej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Przy czym należy podkreślić, że zastosowanie stawki podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka Matka przedstawiła certyfikat rezydencji wystawiony przez amerykańskie władze skarbowe.

W myśl art. 13 ust. 1 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Waszyngtonie dnia 8.10.1974 r. (Dz. U. z 1976 r. Nr 31, poz. 178) należności licencyjne powstałe w jednym Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie będą opodatkowane w tym drugim Umawiającym się Państwie.

Na podstawie art. 13 ust. 2 powołanej umowy w każdym razie takie należności mogą być opodatkowane także w tym Państwie, w którym powstały, i zgodnie z prawem tego Państwa, ale podatek w ten sposób pobierany nie może przekroczyć 10% kwoty należności brutto.

Stosownie do art. 13 ust. 3 określenie "należności licencyjne" użyte w niniejszym artykule oznacza:

wszelkiego rodzaju należności, które są płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich z tytułu twórczości literackiej, artystycznej lub prac naukowych, włączając prawa autorskie, związane z filmami i taśmami magnetofonowymi używanymi przez rozgłośnie radiowe i stacje telewizyjne, patentami, znakami towarowymi, wzorami użytkowymi i zdobniczymi, dokumentacją, formułami, technologią produkcyjną, informacjami dotyczącymi doświadczeń przemysłowych, handlowych lub naukowo-badawczych lub umiejętności (know-how), oraz
zyski osiągnięte ze sprzedaży, zamiany lub innej dyspozycji taką wartością majątkową lub prawami w takim zakresie, w jakim kwoty uzyskane z takiej sprzedaży, zamiany lub innej dyspozycji za odpłatnością uzależnione są od produktywności, używania lub dysponowania taką wartością majątkową lub prawami.

Brak wyraźnego wymienienia kategorii programów komputerowych jako utworów, w związku z którymi wypłacane należności objęte są zakresem dyspozycji wymienionego art. 13 cytowanej umowy nie przesądza o wyłączeniu tego rodzaju dochodu spod postanowień tego artykułu. Analizowana umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, podobnie jak wszystkie umowy zawierane przez Polskę, wzorowane są na Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

W Komentarzu do art. 12 Modelowej Konwencji, wyraźnie stwierdzono, iż program komputerowy może być traktowany jako utwór literacki, artystyczny lub naukowy, przy czym, o ile ustawodawstwo krajowe nie stanowi inaczej, najbardziej uzasadnione jest traktowanie programów komputerowych jako dzieła naukowego. W związku z tym, Komentarz do Modelowej Konwencji stawia wyraźną tezę, iż w przypadku braku wymienienia dochodów z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programów komputerowych w definicji „należności licencyjnych”, należy uznać program komputerowy za utwór literacki, artystyczny lub naukowy i dochód uzyskiwany z tytułu użytkowania takich programów traktować dla celów podatkowych jak „należność licencyjną”.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w tej części, w której uznaje on, że oprogramowanie komputerowe nie mieści się w definicji „należności licencyjnych” – należy uznać za nieprawidłowe.

Należy podkreślić, że w przedstawionym przez Wnioskodawcę opisie stanu faktycznego, zaliczenie należności wypłacanych przez Wnioskodawcę w związku z zakupem oprogramowania komputerowego, do odpowiedniej kategorii dochodów w rozumieniu cytowanej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zależy od istoty praw, jakie nabywa odbiorca.

Tym samym jeżeli zakres uprawnień nabywcy do korzystania z oprogramowania komputerowego jest ograniczony jedynie do działań umożliwiających mu skorzystanie z zakupionego egzemplarza tego oprogramowania i nie dochodzi do udzielenia prawa do korzystania z cudzych praw majątkowych - należność za użytkowanie takiego oprogramowania nie jest należnością licencyjną w rozumieniu przepisów ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę przedmiotem umowy zawartej przez Wnioskodawcę z rezydentem amerykańskim nie jest przeniesienie praw czy też udzielenie prawa do korzystania z autorskich praw majątkowych, np. w celu umożliwienia czerpania korzyści majątkowych w zakresie określonym w art. 74 ust. 4 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 880, z późn. zm.), tj.:

w wyniku trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie - w zakresie, w którym dla wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest jego zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody uprawnionego,
tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian w programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych zmian dokonała,
rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii,

Podmiot amerykański (Spółka Matka) udostępnia Wnioskodawcy oprogramowanie „wykorzystywane w globalnej sieci grupy A”, a zatem jest to oprogramowanie „wewnętrzne”, charakterystyczne dla grupy A i jest wykorzystywane przez Wnioskodawcę do prowadzenia działalności Wnioskodawcy na terytorium Polski.

W związku z powyższym należności wypłacanych przez Wnioskodawcę nie można zaliczyć do kategorii „należności licencyjnych” w rozumieniu art. 13 cytowanej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Płatności te stanowią „zyski przedsiębiorstwa” w rozumieniu art. 8 umowy polsko-amerykańskiej. Zyski te podlegają opodatkowaniu tylko w państwie siedziby podmiotu, który dochód taki uzyskuje, o ile podmiot zagraniczny nie prowadzi działalności na terytorium Polski za pośrednictwem zakładu.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należy uznać za prawidłowe.

W odniesieniu do nabywanych przez Wnioskodawcę od Spółki Matki usług marketingowych, szkoleniowych i innych kosztów związanych z działalnością regionalną, należy wskazać, że polsko-amerykańska umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie wymienia wśród należności licencyjnych wynagrodzenia z tytułu wykonywania na rzecz zagranicznego kontrahenta świadczeń niematerialnych, w szczególności usług marketingowych, szkoleniowych, czy też usług o podobnym charakterze.

W związku z powyższym wynagrodzenie z tytułu ww. usług powinno być zaklasyfikowane, w świetle umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania jako zyski przedsiębiorstw. Te zaś podlegają opodatkowaniu w tym państwie, w którym przedsiębiorstwo osiągające takie przychody ma siedzibę - w niniejszym przypadku w Stanach Zjednoczonych Ameryki. Mając powyższe na względzie, wynagrodzenie wypłacane przez Wnioskodawcę do Spółki ze Stanów Zjednoczonych Ameryki za ww. usługi nie powinno, w świetle regulacji umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, podlegać opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym w Polsce, a na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika.

W tym zakresie stanowisko Wnioskodawcy także należy uznać za prawidłowe.

W stosunku do możliwości korzystania przez Wnioskodawcę z globalnej sieci A, jej know-how oraz możliwości korzystania z nazwy handlowej A, Organ zgadza się z Wnioskodawcą, że ww. kategorie mieszczą się w definicji należności licencyjnych z polsko-amerykańskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W odniesieniu do stosowania 10% stawki podatku stwierdzić należy, że preferencyjne traktowanie poszczególnych płatności wynikające z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (tj. stosowanie obniżonej, 10% stawki podatku), może mieć zastosowanie tylko i wyłącznie wtedy, gdy płatnik posiada certyfikat rezydencji zagranicznego kontrahenta. W przeciwnym wypadku zastosowanie będzie miała podstawowa stawka podatku tj. 20%.

Z uwagi na fakt, że Wnioskodawca posiada certyfikat rezydencji Spółki Matki (rezydenta Stanów Zjednoczonych Ameryki), będzie uprawniony do potrącania zryczałtowanego podatku dochodowego w związku z dokonywaniem płatności na rzecz kontrahenta ze Stanów Zjednoczonych Ameryki z zastosowaniem 10% stawki wynikającej z polsko-amerykańskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie jest więc także prawidłowe.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy:

w zakresie prawa do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenia nadpłaty (pytanie nr 1) oraz nieuwzględnienia oprogramowania komputerowego w definicji należności licencyjnych jest nieprawidłowe;
w zakresie nieuwzględnienia usług marketingowych, szkoleniowych i innych kosztów związanych z działalnością regionalną w definicji należności licencyjnych; podlegania opodatkowaniu na terytorium Polski pozostałych należności opisanych w stanie faktycznym oraz stosowania 10% stawki podatku wynikającej z właściwej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin