2017.12.21 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0112-KDIL2-2.4012.466.2017.1.AKR

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4012.466.2017.1.AKR
z 21 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 października 2017 r. (data wpływu 24 października 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia powierzchni użytkowej oraz stawki podatku VAT na świadczoną usługę w budynku mieszkalnym jednorodzinnym – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia powierzchni użytkowej oraz stawki podatku VAT na świadczoną usługę w budynku mieszkalnym jednorodzinnym.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, prowadzącą działalność gospodarczą, mającą nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce. Jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Wykonuje czynności opodatkowane podatkiem VAT.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykonuje przede wszystkim usługi w zakresie instalacji elektrycznych (montaż, remont, modernizacja, przebudowa), choć zdarzają się również zlecenia w zakresie pozostałych instalacji budowlanych.

W ostatnich miesiącach zostały zlecone Wnioskodawcy usługi do wykonania w budynku mieszkalnym jednorodzinnym, w odniesieniu do których zastosował on stawkę VAT 8%, uznając, że ten budynek zaliczany jest do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Szczegółowe dane dotyczące powierzchni tego budynku (dane zawarte w projekcie budowlanym – dane odpowiadają stanowi rzeczywistemu):

poziom piwnic:
1. komunikacja 16,50 m²
2. garaż 64,39 m²
3. garaż 20,01 m²
4. magazyn 11,05 m²
5. wc 2,67 m²
6. kotłownia 9,36 m²
7. pomieszczenie pomocnicze 15,14 m²
8. pralnia + suszarnia 19,04 m²
9. kuchnia 10,68 m²
10. spiżarnia 4,76 m²
11. magazyn 3,55 m²

Razem: 177,14 m²

poziom parter:
1. wiatrołap 6,18 m²
2. komunikacja 13,35 m²
3. pokój 17,31 m²
4. garderoba 4,18 m²
5. spa 22,97 m²
6. pokój dzienny 42,70 m²
7. kuchnia 13,48 m²
8. komunikacja 4,28 m²
9. pokój 15,54 m²
10. łazienka 5,74 m²
11. pokój 15,53 m²
12. garderoba 7,48 m²
Razem: 168,73 m².

Z uwagi na fakt, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji powierzchni użytkowej, Wnioskodawca zastosował wyjaśnienie jakie obowiązuje na gruncie ustawy o podatku od spadków i darowizn. W myśl art. 16 ust. 4 i ust. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn, za powierzchnię użytkową budynku (lokalu) w rozumieniu ustawy uważa się powierzchnię mierzoną po wewnętrznej długości ścian pomieszczeń na wszystkich kondygnacjach (podziemnych i naziemnych, z wyjątkiem powierzchni piwnic i klatek schodowych oraz szybów dźwigów). Powierzchnie pomieszczeń lub ich części oraz część kondygnacji o wysokości w świetle od 1,40 m do 2,20 m zalicza się do powierzchni użytkowej budynku w 50%, a jeżeli wysokość jest mniejsza niż 1,40 m – powierzchnię tę pomija się. W analizowanym przypadku wysokość pomieszczeń jest większa niż 2,20 m.

Kierując się definicją powierzchni użytkowej zawartą w ustawie o podatku od spadków i darowizn, Zainteresowany nie uwzględnił powierzchni piwnic.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

W jaki sposób (jaką metodą) należy wyliczać powierzchnię użytkową lokali lub budynków mieszkalnych na potrzeby ustalania limitów, o których mowa w art. 41 ust. 12a ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług w celu opodatkowania podatkiem VAT we właściwej wysokości, robót budowlanych wykonywanych w tych lokalach lub budynkach?
Czy odnosząc się do opisanego stanu faktycznego Wnioskodawca prawidłowo zastosował stawkę 8% VAT na wykonane usługi – czy prawidłowo ustalił powierzchnię użytkową?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Przy określaniu powierzchni użytkowej na potrzeby podatku VAT, z uwagi na brak definicji pojęcia „powierzchnia użytkowa” w ustawie, można posługiwać się każdą normatywnie określoną metodą ustalenia takiej powierzchni. O wyborze metody decyduje podatnik.

Pojęcie „powierzchnia użytkowa” występuje m.in. w następujących aktach normatywnych: ustawie z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opiatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 849, ze zm.), ustawie z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 205), ustawie z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 150, ze zm.), rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.).

Takie stanowisko prezentuje sądownictwo administracyjne. W wyroku z dnia 23 maja 2013 r. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że „skoro ustawodawca nie zadbał o zdefiniowanie pojęcia »powierzchnia użytkowa« na potrzeby stosowania obniżonej stawki podatku od towarów i usług, to tym samym zaakceptował sytuację, że tego wyboru będą dokonywać podatnicy, z użyciem dostępnych im środków i wskazówek – także norm stosowanych w budownictwie, co do których ustawodawca ma świadomość, że nie są obligatoryjne”.

Natomiast w wyroku z dnia 8 maja 2013 r. Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że pojęcie „powierzchnia użytkowa” występuje w innych aktach prawnych: ustawie z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, ustawie z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn czy w ustawie z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów. W związku z powyższym Sąd uznał, że „brak definicji powierzchni użytkowej w ustawie o podatku od towarów i usług, przy jednoczesnym braku odesłania do którejkolwiek z istniejących definicji tego pojęcia, sprawia, że możliwość zastosowania obniżonej stawki podatkowej zależy w istocie do dokonania możliwie racjonalnego wyboru jednej z już istniejących definicji”.

Podobne poglądy zostały wyrażone w wyrokach NSA sygn. akt: I FSK 852/12 i I FSK 1719/12, w których Sąd stwierdził, że przy obliczaniu powierzchni użytkowej lokalu i budynku na potrzeby ustalania limitów, o których mowa w art. 41 ust. 12b ustawy o podatku od towarów i usług, podatnicy są uprawnieni do wyliczenia „powierzchni użytkowych” w oparciu o jedną z normatywnych definicji, która umożliwi obliczenie powierzchni użytkowej, zarówno budynków mieszkalnych, jak lokali mieszkalnych. Wyliczenia „powierzchni użytkowych” można dokonać również w oparciu o normy stosowane w budownictwie, nawet jeżeli nie są one obligatoryjne.

Również takie stanowisko jest prezentowane wśród interpretacji wydawanych w indywidualnych sprawach – np. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 30 września 2016 r. ITPP1/4512-514/16-1/IK, w której stwierdzono, że „przy obliczaniu powierzchni użytkowej lokalu na potrzeby ustalania limitów, o których mowa w art. 41 ust. 12b ustawy o VAT, celem skorzystania z obniżonej stawki podatku od towarów i usług. Wnioskodawca jest uprawniony do dokonania ww. obliczeń w oparciu o jedną z dostępnych definicji normatywnych. Istotne jest jednak aby przyjęta metoda była jednolita, zarówno dla określenia stawki podatku, jak i dla potrzeb związanych z działalnością gospodarczą (np. powierzchnia lokalu wyliczona dla nabywcy).

W ocenie organu, można posłużyć się każdą normatywnie określoną metodą ustalenia takiej powierzchni na potrzeby art. 41 ust. 12b oraz 12c ustawy podatku od towarów i usług, w tym z zastosowaniem definicji powierzchni użytkowej budynku, lokalu zawartej w ustawie: z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2014, poz. 150 ze zm.);

z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2016. poz. 716);
z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2016 r., poz. 205, z późn. zm.)”.

Podsumowując, do wyliczania powierzchni użytkowej lokali lub budynków na potrzeby ustalania limitów, o których mowa w art. 41 ust. 12 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług podatnik według własnego wyboru może zastosować jedną z powyższych, wybranych metod, tj.:

definicję zawartą w art. la pkt 5 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych,
definicję zawartą w art. 16 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn,
definicję zawartą w art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów,
definicję zawartą w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.).

Ad. 2

Zastosowana przez niego stawka 8% VAT odnosząca się do robót budowlanych wykonanych w opisanym budynku mieszkalnym jest prawidłowa, gdyż opisany budynek mieszkalny zaliczony jest do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym – budynek o powierzchni użytkowej poniżej 300 m².

Dla celów ustalenia powierzchni użytkowej opisanego budynku Wnioskodawca zastosował metodę zawartą w ustawie o podatku od spadków i darowizn. W myśl art. 16 ust. 4 i ust. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn, za powierzchnię użytkową budynku (lokalu) w rozumieniu ustawy uważa się powierzchnię mierzoną po wewnętrznej długości ścian pomieszczeń na wszystkich kondygnacjach (podziemnych i naziemnych, z wyjątkiem powierzchni piwnic i klatek schodowych oraz szybów dźwigów). Powierzchnie pomieszczeń lub ich części oraz część kondygnacji o wysokości w świetle od 1,40 m do 2,20 m zalicza się do powierzchni użytkowej budynku w 50%, a jeżeli wysokość jest mniejsza niż 1,40 m – powierzchnię tę pomija się. W analizowanym przypadku wysokość pomieszczeń jest większa niż 2,20 m.

Kierując się definicją powierzchni użytkowej zawartą w ustawie o podatku od spadków i darowizn, Wnioskodawca nie uwzględnił powierzchni piwnic. Ustawa o podatku od spadków i darowizn nie definiuje pojęcia piwnic. W związku z powyższym Wnioskodawca zastosował definicję zawartą w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie z dnia 12 kwietnia 2002 r. (t.j. z dnia 17 lipca 2015 r,. Dz. U. 2015, poz. 1422) – ilekroć jest mowa o piwnicy – należy przez to rozumieć kondygnację podziemną lub najniższą nadziemną bądź ich część, w których poziom podłogi co najmniej z jednej strony budynku znajduje się poniżej poziomu terenu. Bardziej precyzyjnego wyjaśnienia dostarcza definicja pojęcia piwnice, zawarta w Słowniku Języka Polskiego (www.sjp.pl) – jest to podziemne pomieszczenie, najczęściej będące pierwszym nad fundamentami jakiegoś budynku, wykorzystywane zwykle jako przechowalnia zapasów, żywności.

Za piwnicę Wnioskodawca nie uznał garaży, gdyż zgodnie z § 102 powołanego rozporządzenia został on odrębnie zdefiniowany niż piwnice (garaż do przechowywania i bieżącej, niezawodowej obsługi samochodów osobowych, stanowiący samodzielny obiekt budowlany lub część innego obiektu, będący garażem zamkniętym – z pełną obudową zewnętrzną i zamykanymi otworami, bądź garażem otwartym – bez ścian zewnętrznych albo ze ścianami niepełnymi lub ażurowymi powinien mieć:

wysokość w świetle konstrukcji co najmniej 2,2 m i do spodu przewodów i urządzeń instalacyjnych 2 m;
wjazdy lub wrota garażowe co najmniej o szerokości 2,3 m i wysokości 2 m w świetle;
elektryczną instalację oświetleniową;
zapewnioną wymianę powietrza, zgodnie z § 108;
wpusty podłogowe z syfonem i osadnikami w garażu z instalacją wodociągową lub przeciwpożarową tryskaczową, w garażu podziemnym przed wjazdem do niego oraz w garażu nadziemnym o pojemności powyżej 25 samochodów;
instalację przeciwpożarową, wymaganą przepisami dotyczącymi ochrony przeciwpożarowej, zabezpieczoną przed zamarzaniem).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017, poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Jak stanowi art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast w art. 8 ust. 1 ustawy wskazano, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Według art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

W myśl art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Stosownie do treści art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%,
stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy o VAT, wynosi 8%.

Ponadto, zgodnie z art. 41 ust. 12 ustawy, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym, zgodnie z art. 41 ust. 12a ustawy, rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Art. 41 ust. 12b ustawy stanowi, że do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²,
lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².

W przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b, stawkę podatku o której mowa w ust. 2, zgodnie z art. 41 ust. 12c ustawy, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej się do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Definicję obiektów budownictwa mieszkaniowego zawiera art. 2 ust. 12 ustawy. Zgodnie z nim, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Mając na uwadze ww. przepisy należy stwierdzić, że zastosowanie stawki preferencyjnej (8%) możliwe jest jedynie dla dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji, przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Jak wynika z powołanych wyżej przepisów, ustawa o podatku od towarów i usług, poprzez podanie klasyfikacji, odwołuje się do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, która stanowi usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych. Zatem, dla celów VAT stosuje się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316, z późn. zm.), stanowiącego usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych.

Zgodnie z tym rozporządzeniem, w dziale 11 mieszczą się budynki mieszkalne. Dział ten obejmuje grupy budynków: 111 – mieszkalnych jednorodzinnych, 112 – o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe, 113 – zbiorowego zamieszkania.

W tym miejscu należy podkreślić, że obniżone stawki podatku mają charakter wyjątkowy, zatem winny mieć zastosowanie do towarów i usług wskazanych wprost przez ustawodawcę w ustawie i w przepisach wykonawczych do ustawy. Preferencyjna stawka podatku ma zastosowanie do wskazanych w przepisach czynności dotyczących obiektów budownictwa mieszkaniowego.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną, prowadzącą działalność gospodarczą, mającą nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce. Jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Wykonuje czynności opodatkowane podatkiem VAT. Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykonuje przede wszystkim usługi w zakresie instalacji elektrycznych (montaż, remont, modernizacja, przebudowa), choć zdarzają się również zlecenia w zakresie pozostałych instalacji budowlanych.

Usługi świadczone przez Wnioskodawcę są wykonywane na terenie Polski w budynkach mieszkalnych jednorodzinnych oraz w lokalach mieszkalnych. Powierzchnia użytkowa budynków mieszkalnych nie przekracza 300 m², natomiast lokali mieszkalnych 150 m². Dzięki temu, że te obiekty budowlane zaliczane są do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, do wykonywanych usług Wnioskodawca stosuje stawkę podatku od towarów i usług w wysokości 8%. W ostatnich miesiącach zostały zlecone Wnioskodawcy usługi do wykonania w budynku mieszkalnym jednorodzinnym, w odniesieniu do których zastosował stawkę VAT 8%, uznając, że ten budynek zaliczany jest do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Szczegółowe dane dotyczące powierzchni tego budynku (dane zawarte w projekcie budowlanym – dane odpowiadają stanowi rzeczywistemu):

poziom piwnic: komunikacja, dwa garaże, dwa magazyny, wc, kotłownia, pomieszczenie pomocnicze, pralnia + suszarnia, kuchnia, spiżarnia – razem: 177,14 m²,
poziom parter: wiatrołap, komunikacja, trzy pokoje, dwie garderoby, spa, pokój dzienny, kuchnia, komunikacja, łazienka – razem: 168,73 m².

Z uwagi na fakt, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji powierzchni użytkowej, Wnioskodawca zastosował wyjaśnienie jakie obowiązuje na gruncie ustawy o podatku do spadków i darowizn. W myśl art. 16 ust. 4 i ust. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn, za powierzchnię użytkową budynku (lokalu) w rozumieniu ustawy uważa się powierzchnię mierzoną po wewnętrznej długości ścian pomieszczeń na wszystkich kondygnacjach (podziemnych i naziemnych, z wyjątkiem powierzchni piwnic i klatek schodowych oraz szybów dźwigów). Powierzchnie pomieszczeń lub ich części oraz część kondygnacji o wysokości w świetle od 1,40 m do 2,20 m zalicza się do powierzchni użytkowej budynku w 50%, a jeżeli wysokość jest mniejsza niż 1,40 m – powierzchnię tę pomija się. W analizowanym przypadku wysokość pomieszczeń jest większa niż 2,20 m.

Powierzchnię użytkową Wnioskodawca ustalił w następujący sposób: powierzchnia użytkowa = powierzchnia mieszkalna parteru + powierzchnia garaży + kuchnia i wc na poziomie piwnic – daje to wartość 266,49 m². Kierując się definicją powierzchni użytkowej zawartą w ustawie o podatku od spadków i darowizn, Zainteresowany nie uwzględnił powierzchni piwnic.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii zastosowania metody wyliczenia powierzchni użytkowej lokali i budynków mieszkalnych na potrzeby ustalenia limitów, o których mowa w art. 41 ust. 12a ustawy oraz czy Wnioskodawca zastosował właściwą stawkę podatku na wykonane usługi w budynku mieszkalnym.

W odniesieniu do metody określania powierzchni użytkowej należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług oraz rozporządzenia wykonawcze do ustawy nie normują zasad ustalania powierzchni użytkowej na potrzeby podatku od towarów i usług. Ustawa nie odsyła także do definicji legalnych zawartych w innych aktach normatywnych. Pojęcie „powierzchnia użytkowa” występuje natomiast w innych aktach prawnych.

Zatem przy obliczaniu powierzchni użytkowej lokalu mieszkalnego lub budynku mieszkalnego na potrzeby ustalania limitów, o których mowa w art. 41 ust. 12b ustawy, celem skorzystania z obniżonej stawki podatku od towarów i usług, Wnioskodawca jest uprawniony do dokonania ww. obliczeń w oparciu o jedną z dostępnych definicji normatywnych. Istotne jest jednak aby przyjęta metoda była jednolita, zarówno dla określenia stawki podatku, jak i dla potrzeb związanych z działalnością gospodarczą (np. powierzchnia lokalu wyliczona dla nabywcy).

z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2016, poz. 610, z późn. zm.);
z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2017, poz. 1785);
z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2017 r., poz. 833, z późn. zm.)
rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.).

Na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, przez powierzchnię użytkową lokalu należy rozumieć powierzchnię wszystkich pomieszczeń znajdujących się w lokalu, a w szczególności pokoi, kuchni, spiżarni, przedpokoi, alków, holi, korytarzy, łazienek oraz innych pomieszczeń służących mieszkalnym i gospodarczym potrzebom lokatora, bez względu na ich przeznaczenie i sposób używania; za powierzchnię użytkową lokalu nie uważa się powierzchni balkonów, tarasów i loggii, antresoli, szaf i schowków w ścianach, pralni, suszarni, wózkowni, strychów, piwnic i komórek przeznaczonych do przechowywania opału.

Zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 5 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, powierzchnią użytkową budynku lub jego części jest powierzchnia mierzona po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych; za kondygnację uważa się również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe.

W myśl art. 16 ust. 4 i ust. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn, za powierzchnię użytkową budynku (lokalu) w rozumieniu ustawy uważa się powierzchnię mierzoną po wewnętrznej długości ścian pomieszczeń na wszystkich kondygnacjach (podziemnych i naziemnych, z wyjątkiem powierzchni piwnic i klatek schodowych oraz szybów dźwigów). Powierzchnie pomieszczeń lub ich części oraz część kondygnacji o wysokości w świetle od 1,40 m do 2,20 m zalicza się do powierzchni użytkowej budynku w 50%, a jeżeli wysokość jest mniejsza niż 1,40 m – powierzchnię tę pomija się.

W ww. rozporządzeniu Rady Ministrów w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, w objaśnieniach wstępnych, w pkt 2 – Pojęcia podstawowe – wskazano budynki mieszkalne. Budynki mieszkalne są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem.

Całkowita powierzchnia użytkowa budynku obejmuje całą powierzchnię budynku z wyjątkiem:

powierzchni elementów budowlanych m.in. podpór, kolumn, filarów, szybów, kominów;
powierzchni zajmowanych przez pomieszczenia techniczne instalacji ogólnobudowlanych;
powierzchni komunikacji, np. klatki schodowe, dźwigi, przenośniki.

Część „mieszkaniowa” budynku mieszkalnego obejmuje pomieszczenia mieszkalne (kuchnie, pokoje wypoczynkowe, sypialnie), pomieszczenia pomocnicze, piwnice oraz pomieszczenia ogólnego użytkowania (np. wózkarnie, suszarnie).

Z powyższego wynika, że całkowita powierzchnia użytkowa budynku obejmuje jego część mieszkaniową, która z kolei obejmuje pomieszczenia mieszkalne (kuchnie, pokoje wypoczynkowe, sypialnie), pomieszczenia pomocnicze, piwnice oraz pomieszczenia ogólnego użytkowania (np. wózkarnie, suszarnie itp.).

Do powierzchni użytkowej nie wlicza się powierzchni elementów budowlanych, powierzchni zajmowanych przez pomieszczenia techniczne instalacji ogólnobudowlanych, powierzchni komunikacji (np. klatki schodowe, dźwigi, przenośniki).

Zgodnie z ww. rozporządzeniem, w dziale 11 mieszczą się budynki mieszkalne. Dział ten obejmuje grupy budynków: 111 – mieszkalnych jednorodzinnych, 112 – o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe, 113 – zbiorowego zamieszkania.

Należy zauważyć, że do ustalenia powierzchni użytkowej lokali mieszkalnych stosuje się te same zasady jak przy ustalaniu powierzchni użytkowej budynków mieszkalnych.

Podkreślić należy, że w zakresie zastosowania właściwej stawki opodatkowania na podatniku ciąży odpowiedzialność w zakresie udowodnienia wystąpienia okoliczności uzasadniających zastosowanie stawki podatku VAT innej niż stawka podstawowa, tj. w tym przypadku 8%.

Podatnik obowiązany jest wykazać, że świadczone przez niego usługi są związane z budownictwem mieszkaniowym oraz, że powierzchnie użytkowe są odpowiednie. Powyższe ma wynikać z materiału dowodowego jakim dysponuje podatnik. Zatem wielkości powierzchni użytkowej określane przez podatnika na potrzeby opodatkowania podatkiem od towarów i usług, muszą wynikać ze stosownej dokumentacji podatnika w tym zakresie, przykładowo: kserokopii dokumentacji budowlanej, aktu notarialnego.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie określa rodzaju i formy dokumentów, jednakże podatnik powinien posiadać w swojej dokumentacji dowody wiarygodne, które formalnie i w sposób niebudzący wątpliwości potwierdzać będą wielkość powierzchni użytkowej i rzetelność preferencyjnego opodatkowania.

Podsumowując, przy określaniu powierzchni użytkowej na potrzeby art. 41 ust. 12a-12c ustawy, z uwagi na brak definicji pojęcia „powierzchnia użytkowa” w ustawie, można posłużyć się jedną z normatywnie określonych metod ustalenia takiej powierzchni. Zatem, Wnioskodawca wykonując usługi w budynku mieszkalnym jednorodzinnym, spełniającym warunki z art. 41 ust. 12b ustawy, mógł obliczyć powierzchnię użytkową budynku zgodnie z ustawą od spadków i darowizn i zastosować preferencyjną 8% stawkę podatku.

Nadmienić jednak należy, że to na podatniku spoczywa ciężar odpowiedzialności w zakresie wykazania okoliczności uzasadniających zastosowanie stawki preferencyjnej. Posiadane przez podatnika dokumenty i dowody mają zatem potwierdzić określony stan faktyczny i tym samym potwierdzić rzetelność preferencyjnego opodatkowana.

Wskazać należy, że weryfikacja zgodności informacji zawartej w zgromadzonej dokumentacji (w postaci np. dokumentacji budowlanej, aktu notarialnego), a zatem ocena dowodów przedłożonych w sprawie będzie mogła być dokonywana w ramach postępowania podatkowego i kontrolnego.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin