Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/4512-514/16-1/IK
z 30 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U., z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko  przedstawione we wniosku z dnia 14 lipca 2016 r. (data wpływu 20 lipca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia metody obliczania powierzchni użytkowej dla celów opodatkowania robót budowlanych wykonywanych w obiektach budownictwa mieszkaniowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lipca 2016 r. został złożony wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia metody obliczania powierzchni użytkowej dla celów opodatkowania robót budowlanych wykonywanych w obiektach budownictwa mieszkaniowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka wykonuje roboty budowlane, głównie montaż pokryć dachowych oraz okien w budynkach mieszkalnych jednorodzinnych oraz wielorodzinnych, przeznaczonych na cele mieszkaniowe i zaliczonych do obiektów budownictwa mieszkaniowego zgodnie z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych w dziale 11, grupa 111. klasa 1110 oraz 1120.

W większości są to budynki, których powierzchnia użytkowa nie przekracza 300 m² oraz lokale mieszkalne, których powierzchnia użytkowa nie przekracza I50 m².

Dotychczas Spółka, ustalając powierzchnię użytkową danego budynku lub lokalu mieszkalnego na potrzeby ustalania limitów, o których mowa w art. 41 ust. 12b ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, celem skorzystania z obniżonej stawki podatku od towarów i usług, stosowała się do interpretacji indywidualnej wydanej dla Spółki w dniu 24 czerwca 2011 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy (nr sprawy ...), w której to Dyrektor Izby Skarbowej orzekł, że: „odnosząc się do kwestii zasad ustalania powierzchni użytkowej, stwierdzić należy, iż przy określaniu tej powierzchni należy kierować się definicją powierzchni użytkowej zawartą w obowiązującej Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, bowiem do tego aktu odwołuje się art. 41 ust. 12a, czy też art. 2 pkt 12 ustawy od podatków i usług, które określając wysokość stawki podatku odsyłają do klasyfikacji obiektów budowlanych. Zatem stosując przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB), za budynki mieszkalne należy uznać obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych”. Aby prawidłowo ustalić powierzchnię użytkową lokalu lub budynku mieszkalnego, Spółka wymaga aby inwestor przedłożył jej dokumentację projektową swojego lokalu lub budynku.

Często zdarza się jednak, że dokumentacja projektowa dostarczona Spółce przez inwestora wykazuje duże rozbieżności pomiędzy opisaną w niej powierzchnią użytkową a powierzchnią całkowitą. W związku z tym Spółka ma trudności w ustalaniu właściwej powierzchni użytkowej dla zastosowania odpowiedniej stawki podatku VAT.

Zdarza się również, że klienci Spółki nie akceptują jej wyliczeń, dotyczących powierzchni użytkowych ich budynków czy lokali, w związku z czym rezygnują ze współpracy ze Spółką, gdyż jej wyliczenia są dla nich podatkowo niekorzystne.

W związku z powyższym zadano pytanie.

W jaki sposób (jaką metodą) należy wyliczać powierzchnię użytkową lokali lub budynków mieszkalnych na potrzeby ustalania limitów, o których mowa w art. 41 ust. 12a ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług w celu opodatkowania podatkiem VAT we właściwej wysokości, robót budowlanych wykonywanych w tych lokalach lub budynkach ?

Zdaniem Spółki, w pierwszej kolejności wskazać należy, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia „powierzchnia użytkowa”. Ustawa ta nie odsyła także do definicji legalnych zawartych w innych aktach normatywnych.

Po wydaniu przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy powołanej wyżej interpretacji indywidualnej z dnia 24 czerwca 2011 roku (...), Naczelny Sąd Administracyjny wydał wyroki z dnia 23 maja 2003 r. sygn. akt. I FSK 953/12 oraz z dnia 8 maja 2013 r., sygn. akt I FSK 888/12, w których na nowo zdefiniował pojęcie powierzchni użytkowej, o której mowa w art. 41 ust. 12a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

W wyroku z dnia 23 maja 2013 r. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że „skoro ustawodawca nie zadbał o zdefiniowanie pojęcia „powierzchnia użytkowa” na potrzeby stosowania obniżonej stawki podatku od towarów i usług, to tym samym zaakceptował sytuację, że tego wyboru będą dokonywać podatnicy, z użyciem dostępnych im środków i wskazówek - także norm stosowanych w budownictwie, co do których ustawodawca ma świadomość, że nie są obligatoryjne”.

Natomiast w wyroku z dnia 8 maja 2013 r. Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że pojęcie „powierzchnia użytkowa” występuje w innych aktach prawnych: ustawie z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, ustawie z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn czy w ustawie z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów.

W związku z powyższym Sąd uznał, że „brak definicji powierzchni użytkowej w ustawie o podatku od towarów i usług, przy jednoczesnym braku odesłania do którejkolwiek z istniejących definicji tego pojęcia, sprawia, że możliwość zastosowania obniżonej stawki podatkowej zależy w istocie do dokonania możliwie racjonalnego wyboru jednej z już istniejących definicji”.

Podobne poglądy wyrażone w wyrokach NSA sygn. akt: I FSK 852/12 i I FSK 1719/12, w których Sąd stwierdził, że przy obliczaniu powierzchni użytkowej lokalu i budynku na potrzeby ustalania limitów, o których mowa w art. 41 ust. 12b ustawy o podatku od towarów i usług, podatnicy są uprawnieni do wyliczenia „powierzchni użytkowych” w oparciu o jedną z normatywnych definicji, która umożliwi obliczenie powierzchni użytkowej, zarówno budynków mieszkalnych, jak i lokali mieszkalnych. Wyliczenia „powierzchni użytkowych” można dokonać również w oparciu o normy stosowane w budownictwie, nawet jeżeli nie są one obligatoryjne.

Biorąc pod uwagę powyższe orzeczenia, Spółka postanowiła zwrócić się ponownie o wydanie interpretacji indywidualnej, która pozwoliłaby doprecyzować zasady wyliczania powierzchni użytkowej dla budynków i lokali mieszkalnych oraz wybrać metodę bardziej zrozumiałą i korzystną z punktu widzenia inwestora (klienta Spółki).

W przedstawionym stanie rzeczy, zdaniem Spółki, do wyliczania powierzchni użytkowej lokali lub budynków na potrzeby ustalania limitów, o których mowa w art. 41 ust. 12 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług spółka może zastosować jedną z powyższych, wybranych metod, tj.:

• definicję zawartą w art. 1a pkt 5 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych,
• definicję zawartą w art. 16 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn,
• definicję zawartą w art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług ( Dz. U. z 2015 r., poz. 710 ze zm.), opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, (…).

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, (…).

W myśl przepisu art. 5a ww. ustawy towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów i usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Należy zaznaczyć, iż zarówno w przepisach ustawy, jak i w rozporządzeniach, przewidziane zostały zwolnienia od podatku oraz obniżone stawki.

W świetle art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Jednak, zgodnie z art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%,
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy wynosi 8%.

W myśl art. 41 ust. 12 ustawy, stawkę podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym, stosownie do art. 41 ust. 12a ustawy, rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Zgodnie z art. 41 ust. 12b ustawy, do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²;
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².

W przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej (art. 41 ust. 12c ustawy).

Według art. 2 pkt 12 ustawy, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w PKOB w dziale 11.

Analiza powołanych wyżej przepisów prawa podatkowego prowadzi do wniosku, iż warunkiem zastosowania stawki 8%, na podstawie art. 41 ust. 12 ustawy o podatku od towarów i usług, jest spełnienie dwóch przesłanek. Po pierwsze zakres wykonywanych czynności musi dotyczyć budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji, przebudowy budynków lub ich dostawy. Po drugie, budynki lub ich części, których dotyczą ww. czynności, muszą być zaliczane do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Niespełnienie chociażby jednej z ww. przesłanek powoduje, że transakcja nie może korzystać z preferencyjnej, stawki podatku 8%.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka wykonuje roboty budowlane w budynkach mieszkalnych jednorodzinnych oraz wielorodzinnych, zaliczanych do obiektów budownictwa mieszkaniowego zgodnie z PKOB w dziale 11, grupa 111, klasa 1110 oraz 1120. Spółka ma wątpliwości dotyczące sposobu określenia powierzchni użytkowej, dającej prawo do zastosowania obniżonej stawki podatku w wysokości 8%.

W odniesieniu do metody określania powierzchni użytkowej należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług oraz rozporządzenia wykonawcze do ustawy nie normują zasad ustalania powierzchni użytkowej na potrzeby podatku od towarów i usług. Ustawa nie odsyła także do definicji legalnych zawartych w innych aktach normatywnych. Pojęcie „powierzchnia użytkowa” występuje natomiast w innych aktach prawnych.

Zatem przy obliczaniu powierzchni użytkowej lokalu na potrzeby ustalania limitów, o których mowa w art. 41 ust. 12b ustawy o VAT, celem skorzystania z obniżonej stawki podatku od towarów i usług, Wnioskodawca jest uprawniony do dokonania ww. obliczeń w oparciu o jedną z dostępnych definicji normatywnych. Istotne jest jednak aby przyjęta metoda była jednolita, zarówno dla określenia stawki podatku, jak i dla potrzeb związanych z działalnością gospodarczą (np. powierzchnia lokalu wyliczona dla nabywcy).

W ocenie organu, można posłużyć się każdą normatywnie określoną metodą ustalenia takiej powierzchni na potrzeby art. 41 ust. 12b oraz 12c ustawy podatku od towarów i usług, w tym z zastosowaniem definicji powierzchni użytkowej budynku, lokalu zawartej w ustawie:

• z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. z 2014, poz. 150 ze zm.);
• z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2016, poz. 716);
• z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2016 r., poz. 205, z późn. zm.).

Podkreślić należy, że w zakresie zastosowania właściwej stawki opodatkowania na podatniku ciąży odpowiedzialność w zakresie udowodnienia wystąpienia okoliczności uzasadniających zastosowanie stawki podatku VAT innej niż stawka podstawowa, tj. w tym przypadku 8%. Podatnik obowiązany jest wykazać, że świadczone przez niego usługi są związane z budownictwem mieszkaniowym oraz, że powierzchnie użytkowe są odpowiednie. Powyższe ma wynikać z materiału dowodowego jakim dysponuje podatnik. Zatem wielkości powierzchni użytkowej określane przez podatnika na potrzeby opodatkowania podatkiem od towarów i usług, muszą wynikać ze stosownej dokumentacji podatnika w tym zakresie, przykładowo: kserokopii dokumentacji budowlanej, aktu notarialnego.

Ustawa o podatku od towarów i usług oraz rozporządzenia wydane na jej podstawie nie określają rodzaju i formy dokumentów, jednakże podatnik powinien posiadać w swojej dokumentacji dowody wiarygodne, które formalnie i w sposób niebudzący wątpliwości potwierdzać będą wielkość powierzchni użytkowej i rzetelność preferencyjnego opodatkowania.

Podsumowując należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że przy określaniu powierzchni użytkowej na potrzeby art. 41 ust. 12b oraz 12c ustawy podatku od towarów i usług, z uwagi na brak definicji pojęcia „powierzchnia użytkowa” w ustawie, może posłużyć się jedną z normatywnie określonych metod ustalenia takiej powierzchni. Nadmienić jednak należy, że to na podatniku spoczywa ciężar odpowiedzialności w zakresie wykazania okoliczności uzasadniających zastosowania stawki preferencyjnej. Posiadane przez podatnika dokumenty i dowody mają zatem potwierdzić określony stan faktyczny i tym samym potwierdzić rzetelność preferencyjnego opodatkowana.

Jednocześnie zaznaczyć należy, że weryfikacja jednak zgodności informacji zgromadzonej dokumentacji (w postaci np. dokumentacji budowlanej, aktu notarialnego), a zatem ocena dowodów przedłożonych w sprawie będzie mogła być dokonywana w ramach postępowania podatkowego i kontrolnego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.