INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 03.10.2011 r. (data wpływu 06.10.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup gadżetów opatrzonych logo Spółki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 06.10.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup gadżetów opatrzonych logo Spółki.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: „Spółka”) jest dystrybutorem blachy tytanowo-cynkowej wykorzystywanej w budownictwie (rynny, dach, elewacje, rury, obróbki blacharskie itp.). W związku z prowadzoną działalnością Spółka podejmuje różnego rodzaju działania o charakterze promocyjnym nakierowane na reklamowanie dystrybuowanych towarów, wzrost rozpoznawalności marki, podtrzymanie współpracy z kontrahentami/odbiorcami oraz nawiązanie współpracy z potencjalnymi odbiorcami. W ramach tego rodzaju działań Spółka m.in. przekazuje obecnym oraz potencjalnym kontrahentom (odbiorcom produktów Spółki) bądź współpracownikom i pracownikom kontrahentów, jak również osobom, które nie są bezpośrednimi nabywcami produktów Spółki, ale zajmują się montażem jej produktów (dekarze oraz inne osoby z branży budowlanej) lub też poprzez projektowanie budynków mają wpływ na zastosowanie produktów Spółki w praktyce (architekci), drobne upominki/gadżety m.in. w postaci: bluz polarowych, dwuczęściowych ubrań roboczych, kurtek, rękawic, kamizelek, czapek, koszulek z logo, notatników, segregatorów, kubków, miarek budowlanych, ołówków blacharskich, scyzoryków, parasolek, chorągiewek, długopisów, temperówek, linijek, podkładek na biuro, nośników pamięci typu pendrive, kalkulatorów, pojemników na napoje, toreb reklamowych bawełnianych i papierowych.

Gadżety te są kierowane do grona osób fizycznych, które są kluczowe z perspektywy działalności Spółki (w tym mogą trafiać do osób fizycznych za pośrednictwem hurtowni oraz innych firm nabywających produkty Spółki). Wszystkie gadżety opatrzone są logo Spółki. Przekazywanie upominków/gadżetów ma na celu m.in. zacieśnienie relacji z obecnymi kontrahentami, jak również upowszechnianie, promowanie marki Spółki, budowania jej profesjonalnego wizerunku i wiarygodności wobec innych podmiotów (potencjalnych odbiorców) stykających się z logo umieszczonym na przekazywanych gadżetach. Działania te mają ścisły związek z prowadzoną działalnością Spółki, mają zachęcić klientów do nabywania jej towarów, a tym samym wpłynąć na zwiększenie jej przychodów (bezpośrednio - poprzez kierowanie gadżetów do osób nabywających produkty Spółki bądź pośrednio - poprzez kierowanie ich do osób stosujących produkty Spółki w praktyce - np. dekarze czy osób zajmujących się projektowaniem budynków z wykorzystaniem produktów Spółki - np. architekci).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym wydatki na zakup drobnych gadżetów przekazywanych przez Spółkę w związku z prowadzoną działalnością mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP...

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na zakup upominków/gadżetów przekazywanych przez Spółkę w związku z prowadzoną działalnością mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP.

W kontekście powołanego przepisu opisane w stanie faktycznym przekazywanie przez Spółkę upominków realizuje dwojakie cele.

Z jednej strony przekazywanie gadżetów służy celom reklamowym. W prawie podatkowym brak jest przy tym definicji reklamy. W celu ustalenia znaczenia tego pojęcia należy odnieść się do definicji słownikowej - zgodnie z definicją zawartą w internetowym Słowniku Języka Polskiego PWN (http://sjp.pwn.pl) reklamą jest „działanie mające na celu zachęcanie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub skorzystania z określonych usług”. Podobnie orzecznictwo sądowe uznaje, że „celem reklamy jest przekazywanie informacji o towarach (usługach) i nakłanianie potencjalnych klientów do ich nabycia; polega ona głównie na prezentowaniu danego towaru, danej usługi, ewentualnie marki (oznakowania produktu lub producenta), cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych i zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych, modnych czy nawet prowokujących, aby skłonić jak największą liczbę potencjalnych nabywców do zakupu (do korzystania z usługi); od strony przedmiotowej można rozróżnić: reklamę towaru, usługi, a także marki” (wyrok NSA z 14 listopada 2002 r., sygn. akt I SA/Wr 4097/01). Reklama może być realizowana za pomocą rozmaitych środków przekazu, w tym także poprzez rozpowszechnianie logo firmy - tj. graficznego symbolu przedsiębiorstwa (http://sjp.pwn.pl), które może obejmować nazwę przedsiębiorcy, jej skrót, jak też nazwę konkretnego produktu.

Rozdysponowane gadżety z logo Spółki mają zatem zadanie przekazać określone informacje na temat Spółki i jej produktów, promować markę Spółki. Działania polegające na utrwalaniu marki firmy u potencjalnych oraz obecnych kontrahentów służą zachęcaniu do korzystania z produktów Spółki w przyszłości. Przy tym, upowszechnianie logo firmy poprzez przekazywanie przedmiotów/upominków nim oznaczonych odnosi skutek nie tylko wobec osób bezpośrednio obdarowanych, ale również wobec osób trzecich stykających się z logo Spółki umieszczonym na przekazywanych gadżetach. Posiadanie przez osoby, które zawodowo zajmują się montażem określonych produktów (np. dekarze) czy też są decyzyjne w zakresie materiałów używanych do projektowania budynków (np. architekci), gadżetów czy wręcz przedmiotów powszechnego użytku z logo Spółki przyczynia się do budowania jej rozpoznawalności, profesjonalnego wizerunku i wiarygodności na rynku. Gadżety zakupywane przez Spółkę dobierane są w taki sposób, by były one praktyczne dla użytkownika - poprzez to skłaniały do praktycznego stosowania w codziennej pracy. Dzięki tej strategii znak Spółki jest skutecznie propagowany na rynku. Takie działania sprzyjają natomiast poszerzaniu bazy klientów.

Z drugiej strony, przekazywanie drobnych gadżetów wywiera pozytywny wpływ na postrzeganie Spółki przez obecnych kontrahentów - służy zacieśnianiu relacji z tymi kontrahentami, tworzeniu pozytywnego wizerunku Spółki i korzystnych warunków do współpracy. Gadżety kierowane do obu tych segmentów odbiorców (istniejący/potencjalni klienci oraz grono użytkowników czy decydentów wpływających na zastosowanie produktów Spółki) przyczyniają się do wzrostu obrotów Spółki.

Tego rodzaju działania mogą w konsekwencji wpływać na wysokość osiąganych przychodów. Biorąc powyższe pod uwagę, w ocenie Spółki podejmowane działania spełniają zatem warunki określone w art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP. Przekazywanie drobnych upominków/gadżetów z logo Spółki ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i może służyć osiąganiu przychodów lub przyczyniać się do zachowania źródła przychodów. Wydatki na nabycie gadżetów mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Jednocześnie tego rodzaju wydatki nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP, tj. w katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów. W szczególności nie mogą one zostać uznane za koszty reprezentacji wskazane w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o PDOP.

Przepisy podatkowe nie definiują co należy rozumieć pod pojęciem reprezentacji. Zgodnie z definicją słownikową za reprezentację uważa się okazałość, wystawność, najczęściej związaną ze stanowiskiem czy pozycją społeczną. O reprezentacji można więc mówić w przypadku przekazywania gadżetów nie w celu zareklamowania produktów przedsiębiorcy, lecz w celu uhonorowania wybranych kontrahentów eleganckim, ekskluzywnym upominkiem o relatywnie dużej wartości (tak np. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 19 kwietnia 2011 r., sygn. akt: IBPBI/1/423-12/11/ES).

Przekazywanie gadżetów w opisanym stanie faktycznym nie realizuje takiego celu - nie może zostać potraktowane jako działanie reprezentacyjne. Po pierwsze gadżety nie są kierowane do wąsko wyselekcjonowanego, skonkretyzowanego odbiorcy (np. kluczowego klienta, członka zarządu firmy z branży budowlanej, itp.), ale są kierowane do bliżej nieokreślonego odbiorcy masowego (w ramach grupy potencjalnych klientów czy użytkowników produktów Spółki). Ponadto, Spółka przekazuje gadżety o nieznacznej wartości jednostkowej - gadżety nie mają zatem charakteru okazałości, wystawności. Przy tym praktyka przekazywania różnego rodzaju gadżetów osobom z branży budowlanej ma charakter zwyczajowy i jest w tej branży powszechnie stosowana - podejmowanie tego rodzaju działań jest niejako wymogiem rynkowym, koniecznym do skutecznego konkurowania Spółki z innymi podmiotami, a nie przejawem działań ponadstandardowych, wykraczających poza przyjęte reguły rynkowe.

Konsekwentnie, działania Spółki nie mogą zostać uznane za działania o charakterze reprezentacyjnym w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o PDOP. Wydatki jakie ponosi Spółka na nabycie wskazanych we wniosku gadżetów z logo Spółki, jako pozostające w ścisłym związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą oraz służące promowaniu Spółki i w efekcie zachęceniu jak największej liczby potencjalnych klientów do zakupu jej produktów, stanowią koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r., Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo - skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Z przepisu art. 15 ust. 1 ustawy wynika zatem, iż aby wydatki poczynione przez podatnika można uznać za koszt uzyskania przychodu, muszą być poniesione w sposób celowy. Podatnik więc podejmując decyzję o dokonaniu wydatku, musi być przeświadczony o racjonalności, z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych.

Jednocześnie zauważyć należy, że obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą zostać spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Z zastrzeżenia art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że są wydatki, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą. Katalog takich wydatków zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przepis ten w pkt 28 stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Konsekwencją takiego zapisu jest wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów wszystkich wydatków na reprezentację. Ustawodawca jednakże nie zdefiniował pojęcia reprezentacji, wprowadził jedynie wyliczenie przykładowe, a mianowicie odwołał się w szczególności do wydatków poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholu.

Wobec braku legalnej definicji pojęcia reprezentacji za celowe należy uznać odwołanie się do jego wykładni językowej.

„Słownik języka polskiego” pod red. prof. Stanisława Dubisza definiuje „reprezentację” jako okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną.

Przenosząc tę definicję na grunt ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przyjąć należy, iż reprezentacja to występowanie w imieniu firmy wiążące się z okazałością, wytwornością, w celu wywołania jak najlepszego wrażenia przy reprezentowaniu firmy. Celem wydatków na reprezentację jest m.in. kształtowanie i utrwalanie określonego wizerunku zewnętrznego firmy w oczach klientów, kontrahentów.

Właściwy wizerunek to taki, który może sprawić, że kształtowany dzięki reprezentacji „obraz przedsiębiorcy” przełoży się na nabywanie jego produktów lub usług. Świadome kształtowanie więc właściwego wizerunku przez podatników ma na celu stworzenie takiego wyobrażenia o przedsiębiorcy, które spowoduje pozytywne postrzeganie tegoż przedsiębiorcy przez osoby zewnętrzne, które z kolei będzie zachętą do podjęcia rozmów, współpracy, zakupów jego produktów czy usług.

Powyższe rozumienie pojęcia reprezentacji zdaniem tut. Organu należy uzupełnić o stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego, który w wyroku z dnia 6 maja 1998 r. – sygn. akt SA/Sz 1412/97, stwierdził, że reprezentacja nie musi odnosić się do okazałości, wystawności, a odnosi się do dobrego reprezentowania firmy, które może polegać na odpowiednim ubiorze pracowników, wystrojów firmy, jego logo, tablicach informacyjnych, sposobie podejmowania interesantów i kontrahentów.

Z powyższego wynika, iż o reprezentacji można mówić w odniesieniu do działań mających na celu stworzenie i utrwalenie jak najkorzystniejszego wizerunku firmy na zewnątrz, to jest w relacji z kontrahentami (ich przedstawicielami), gośćmi i potencjalnymi klientami. Obejmuje ona zarówno działania zmierzające do:

• stworzenia oczekiwanego wizerunku, pozycji podatnika jako podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, jak i

• stworzenia korzystnych warunków w celu nawiązania nowych lub też podtrzymania (rozszerzenia) dotychczasowych kontaktów.
  
  

Omawiana ustawa nie zawiera także definicji reklamy, wobec czego znaczenie tego terminu należy ustalić stosując wykładnię językową. Reklama to działania podmiotu gospodarczego kształtujące popyt na dane towary, usługi lub markę, poprzez poszerzenie wiedzy o nich, mające na celu zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do zakupu towarów lub usług tego podmiotu gospodarczego.

Reklama może być realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez rozpowszechnianie logo firmy.

Za logo uznać należy znak handlowy o charakterze graficznym, używany przez daną firmę do identyfikowania marki swojego produktu lub oferowanych usług oraz odróżniania ich od innych (por. J. Thomas Russell, W. Ronald Lane, Reklama według Ottona Kleppnera; Wydawnictwo FELBERG SJA, 2000 r., s. 621). Logo może obejmować zarówno nazwę przedsiębiorcy, jej skrót, jak też nazwę konkretnego produktu lub usługi. Każda z tych form, jeżeli jest stosowana w określonych okolicznościach spełnia funkcje reklamowe. Identyfikowana bowiem jest z daną firmą i oferowanymi przez nią towarami lub usługami, zwiększając ich rozpoznawalność oraz pośrednio zachęcając do ich nabycia.

Jak wynika z opisu wniosku, w ramach działań promocyjnych Spółka przekazuje obecnym oraz potencjalnym kontrahentom (odbiorcom produktów Spółki) bądź współpracownikom i pracownikom kontrahentów, jak również osobom, które nie są bezpośrednimi nabywcami produktów Spółki, ale zajmują się montażem jej produktów (dekarze oraz inne osoby z branży budowlanej) lub też poprzez projektowanie budynków mają wpływ na zastosowanie produktów Spółki w praktyce (architekci), drobne upominki/gadżety m.in. w postaci: bluz polarowych, dwuczęściowych ubrań roboczych, kurtek, rękawic, kamizelek, czapek, koszulek z logo, notatników, segregatorów, kubków, miarek budowlanych, ołówków blacharskich, scyzoryków, parasolek, chorągiewek, długopisów, temperówek, linijek, podkładek na biuro, nośników pamięci typu pendrive, kalkulatorów, pojemników na napoje, toreb reklamowych bawełnianych i papierowych.

Spółka wskazuje ponadto, iż gadżety te są kierowane do grona osób fizycznych, które są kluczowe z perspektywy działalności Spółki (w tym mogą trafiać do osób fizycznych za pośrednictwem hurtowni oraz innych firm nabywających produkty Spółki). Wszystkie gadżety opatrzone są logo Spółki. Przekazywanie upominków/gadżetów ma na celu m.in. zacieśnienie relacji z obecnymi kontrahentami, jak również upowszechnianie, promowanie marki Spółki, budowania jej profesjonalnego wizerunku i wiarygodności wobec innych podmiotów (potencjalnych odbiorców) stykających się z logo umieszczonym na przekazywanych gadżetach. Działania te mają ścisły związek z prowadzoną działalnością Spółki, mają zachęcić klientów do nabywania jej towarów, a tym samym wpłynąć na zwiększenie jej przychodów (bezpośrednio - poprzez kierowanie gadżetów do osób nabywających produkty Spółki bądź pośrednio - poprzez kierowanie ich do osób stosujących produkty Spółki w praktyce - np. dekarze czy osób zajmujących się projektowaniem budynków z wykorzystaniem produktów Spółki - np. architekci).

Ocena charakteru wydatku (cel reprezentacyjny, czy reklamowy) możliwa jest na podstawie całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika, rozmiarów wydatków, ich jednostkowej wartości, ustalenia kręgu osób, do których jest skierowana, okoliczności wręczania prezentów, itp. i powinna być dokonywana każdorazowo przez podatnika, który prowadząc działalność gospodarczą może najlepiej dokonać właściwej kwalifikacji danego wydatku pod kątem funkcji jaką będzie spełniać w firmie.

Spółka w uzasadnieniu swojego stanowiska jednoznacznie wskazuje, iż gadżety nie są kierowane do wąsko wyselekcjonowanego, skonkretyzowanego odbiorcy (np. kluczowego klienta, członka zarządu firmy z branży budowlanej, itp.), ale są kierowane do bliżej nieokreślonego odbiorcy masowego (w ramach grupy potencjalnych klientów czy użytkowników produktów Spółki). Ponadto, Spółka przekazuje gadżety o nieznacznej wartości jednostkowej - gadżety nie mają zatem charakteru okazałości, wystawności.

Zarówno na gruncie orzecznictwa, jak i w praktyce gospodarczej przyjąć należy, iż gadżety o niewielkiej wartości, opatrzone logo Spółki nie mają charakteru reprezentacyjnego – ich obecność jest dziś bowiem tak powszechna, że nie przyczynia się w znacznym stopniu do budowy wizerunku firmy i raczej to ich brak może uchodzić za odstępstwo od zwyczajowego postępowania.

Reasumując, wydatki na zakup drobnych gadżetów opatrzonych logo firmy i przekazywanych przez Spółkę w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, będą stanowić koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odnosząc się do argumentacji Wnioskodawcy opartej na treści wskazanej interpretacji w uzasadnieniu własnego stanowiska, należy stwierdzić, iż interpretacja ta co do zasady wiąże w sprawie, w której została wydana i nie jest źródłem prawa powszechnie obowiązującego. Tym samym nie stanowi podstawy prawnej przy wydawaniu interpretacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.