2017.08.10 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010-176.2017.1.AL
z 10 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 29 czerwca 2017 r. (data wpływu 7 lipca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy dla podziału tzw. kosztów wspólnych, w kalkulacji klucza przychodowego powinny zostać uwzględnione przychody podatkowe Wnioskodawcy osiągnięte w całym roku podatkowym Spółki (tj. od 1 września 2016 r. do 31 sierpnia 2017 r.) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 lipca 2017 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy dla podziału tzw. kosztów wspólnych, w kalkulacji klucza przychodowego powinny zostać uwzględnione przychody podatkowe Wnioskodawcy osiągnięte w całym roku podatkowym Spółki (tj. od 1 września 2016 r. do 31 sierpnia 2017 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej: „Spółka”; „Wnioskodawca”) prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest w szczególności produkcja wyrobów na bazie kakao i czekolady. Spółka posiada zezwolenie z 30 czerwca 2014 r. (dalej: „Zezwolenie”) na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej. Zezwolenie zostało wydane Spółce na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie Strefy, rozumianej jako działalność produkcyjna, handlowa i usługowa w zakresie wyrobów i usług wytworzonych na terenie Strefy określona według kodu PKWiU (dalej: „Wyroby strefowe”), oraz w zakresie sprzedaży odpadów (również określonych według kodów PKWiU) powstałych w wyniku prowadzenia przez Spółkę na terenie specjalnej strefy ekonomicznej (dalej: „SSE”) działalności gospodarczej.

Zgodnie z treścią Zezwolenia Spółka została zobowiązana m.in. do:

poniesienia na terenie Strefy wydatków inwestycyjnych w rozumieniu § 6 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (Dz.U. z 2008 r., Nr 232, poz. 1548 z późn. zm., zwanego dalej: „Rozporządzeniem”) w wysokości co najmniej 22.792.526,00 EUR w terminie do 31 grudnia 2016 r.;
zwiększenia dotychczasowego zatrudnienia kształtującego się na poziomie średnio 92 osób (za okres pełnych 12 miesięcy poprzedzających miesiąc, w którym udzielono Zezwolenia), poprzez zatrudnienie na terenie Strefy po dniu uzyskania zezwolenia co najmniej 80 nowych pracowników w terminie do 31 grudnia 2016 r. i utrzymanie na terenie Strefy zatrudnienia na poziomie łącznie co najmniej 172 pracowników w terminie do 31 grudnia 2021 r.;
zakończenia inwestycji do 31 grudnia 2016 r.

Warunki wskazane w Zezwoleniu w zakresie poniesienia minimalnej kwoty wydatków kwalifikowanych oraz zatrudnienia określonej liczby pracowników zostały przez Spółkę spełnione do 31 grudnia 2016 r.

Spółka jest podmiotem, o którym mowa w § 5 ust. 4 Rozporządzenia, tj. jest przedsiębiorcą, którego przedsiębiorstwo zostało objęte granicami SSE w związku z realizacją nowej inwestycji (tzw. inwestycja brownfield). W konsekwencji, Spółce przysługuje prawo korzystania ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zostały poniesione wydatki inwestycyjne i został osiągnięty poziom zatrudnienia, określone w Zezwoleniu, w okresie od dnia uzyskania Zezwolenia aż do wyczerpania dopuszczalnej pomocy regionalnej.

Spółka nabyła zatem prawo do korzystania ze zwolnienia podatkowego przewidzianego dla podmiotów prowadzących działalność na terenie SSE w trakcie roku podatkowego, tj. zwolnienie podatkowe przysługuje Spółce od 1 stycznia 2017 r. Rok podatkowy Spółki nie jest zgodny z rokiem kalendarzowym i trwa od 1 września do 31 sierpnia. Obecny rok podatkowy Spółki trwa od 1 września 2016 r. do 31 sierpnia 2017 r. Spółka korzysta z uproszczonej formy wpłaty zaliczek na podatek dochodowy od osób prawnych.

W ciągu roku podatkowego trwającego od 1 września 2016 r. do 31 sierpnia 2017 r. Spółka uzyskuje i będzie uzyskiwać dochody zarówno opodatkowane podatkiem dochodowym od osób prawnych, jak i zwolnione z opodatkowania zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r., o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: „ustawa o PDOP”). W celu ustalenia wysokości dochodu zwolnionego od opodatkowania oraz dochodu opodatkowanego, Spółka przypisze koszty uzyskania przychodów do odpowiadającego im źródła przychodów. Koszty, dla których możliwe jest przyporządkowanie do działalności zwolnionej lub opodatkowanej będą bezpośrednio alokowane przez Spółkę do odpowiedniego źródła przychodów.

W ciągu roku podatkowego trwającego od 1 września 2016 r. do 31 sierpnia 2017 r. Wnioskodawca ponosi i będzie ponosił także wydatki stanowiące tzw. „koszty wspólne”, co do których brak jest możliwości ich obiektywnego, jednoznacznego przypisania do wyniku w ramach działalności zwolnionej lub opodatkowanej, w oparciu o wartości rzeczywiste.

W przypadku, gdy nie jest możliwe przyporządkowanie danego kosztu uzyskania przychodu do źródeł przychodów, z których dochód podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, lub do źródeł przychodów, z których dochód podlega zwolnieniu z tego opodatkowania, Spółka przyporządkuje je do poszczególnych rodzajów działalności stosując tzw. „klucz przychodowy”, o którym mowa w art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o PDOP, obliczany jako udział przychodów z danego źródła działalności (opodatkowanej lub zwolnionej) do przychodów ogółem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy dla podziału tzw. kosztów wspólnych, w kalkulacji klucza przychodowego, o którym mowa w art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o PDOP, powinny zostać uwzględnione przychody podatkowe Wnioskodawcy osiągnięte w całym roku podatkowym Spółki (tj. od 1 września 2016 r. do 31 sierpnia 2017 r.)?

Zdaniem Wnioskodawcy, dla celów podziału tzw. kosztów wspólnych, w kalkulacji klucza przychodowego, o którym mowa w art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o PDOP, powinny zostać uwzględnione przychody podatkowe Wnioskodawcy osiągnięte w całym roku podatkowym Spółki (tj. od 1 września 2016 r. do 31 sierpnia 2017 r.).

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o PDOP, wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz.U. z 2015 r. poz. 282 oraz z 2016 r. poz. 1020 i 1206), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Zgodnie z powyższym, ze zwolnienia podatkowego korzysta jedynie dochód osiągnięty z działalności prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, w zakresie określonym w zezwoleniu.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o PDOP, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty. Stosownie natomiast do art. 7 ust. 2 ustawy o PDOP, dochodem jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym, a jeżeli koszty uzyskania przychodu będą większe aniżeli dochód, wówczas różnica jest stratą.

Zgodnie natomiast z art. 7 ust. 3 pkt 1 i 3 ustawy o PDOP, przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się:

przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku;
(...)
kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w pkt 1 i 2, przy czym w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, prowadzących działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład uwzględnia się koszty uzyskania przychodów wymienionych w art. 21, jeżeli przychody te zostały uwzględnione przez podatnika przy ustalaniu dochodu przypadającego na zagraniczny zakład;

Biorąc pod uwagę powyższe należy więc stwierdzić, że ustalając dochód stanowiący podstawę opodatkowania nie należy łączyć ze sobą dochodu opodatkowanego oraz dochodu zwolnionego (wolnego od podatku). Ta sama zasada odnosi się do kosztów uzyskania przychodów związanych ze wskazanymi kategoriami przychodów.

Podkreślić przy tym należy również, iż stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy o PDOP, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za dany rok podatkowy. Zatem podatnik prowadzący działalność, zarówno zwolnioną, jak i opodatkowaną, co do zasady powinien być w stanie rozdzielić przychody i koszty odpowiednio dla działalności zwolnionej i opodatkowanej w okresie rocznym. Gdy nie ma takiej możliwości, tj. przy ponoszeniu tzw. kosztów wspólnych, podatnik powinien zastosować tzw. klucz przychodowy określony w art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o PDOP.

Stosownie do treści art. 15 ust. 2 ustawy o PDOP, jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu, oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów”. Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 2a ustawy o PDOP, zasadę, o której mowa w ust. 2 stosuje się również w przypadku, gdy podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których część dochodów nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo jest zwolniona z tego opodatkowania; w takim przypadku przepis art. 7 ust. 3 pkt 3 stosuje się odpowiednio.

Z powyższego wynika, że w sytuacji braku możliwości przypisania danych kosztów do poszczególnych źródeł przychodów, aby ustalić jaka część kosztów powinna obniżać dochód stanowiący podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym, a jaka powinna zostać alokowana do dochodu zwolnionego z opodatkowania, podatnik powinien zastosować proporcję odpowiednio przychodów podlegających opodatkowaniu lub pozostałych przychodów do ogólnej sumy osiągniętych w danym roku przychodów. Takie rozwiązanie, wobec braku możliwości przeprowadzenia bezpośredniej alokacji, powinno pozwolić na możliwie najbardziej racjonalne i uzasadnione ekonomicznie ustalenie kosztów, które będą stanowiły koszty uzyskania przychodów działalności opodatkowanej, a które zostaną ujęte w kalkulacji wyniku zwolnionego z opodatkowania.

Wnioskodawca wskazuje, że wykładnia językowa art. 15 ust. 2 i ust. 2a ustawy o PDOP, nie wskazuje okresu, w jakim podatnik ponosi koszty wspólne dla działalności opodatkowanej i zwolnionej, które następnie należy przyporządkować do poszczególnych źródeł z wykorzystaniem klucza alokacji. W konsekwencji, zdaniem Spółki, data rozpoczęcia korzystania ze zwolnienia podatkowego nie powinna mieć znaczenia przy ustalaniu klucza przychodowego określonego w art. 15 ust. 2 i ust. 2a ustawy o PDOP.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o PDOP, rokiem podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 2, 2a, 3 i 6, jest rok kalendarzowy, chyba że podatnik postanowi inaczej w statucie albo w umowie spółki, albo w innym dokumencie odpowiednio regulującym zasady ustrojowe innych podatników i zawiadomi o tym właściwego naczelnika urzędu skarbowego; wówczas rokiem podatkowym jest okres kolejnych dwunastu miesięcy kalendarzowych. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego / zdarzenia przyszłego, obecny rok podatkowy trwa od 1 września 2016 r. do 31 sierpnia 2017 r. W ocenie Spółki, opisany w art. 15 ust. 2 i ust. 2a ustawy o PDOP, klucz przychodowy powinien być zatem kalkulowany na bazie przychodów z całego roku podatkowego oraz stosowany do kosztów podatkowych wspólnych z całego roku podatkowego wybranego przez danego podatnika, ponieważ okresem rozliczeniowym w podatku dochodowym od osób prawnych jest rok podatkowy (również w przypadku gdy jest to okres kolejnych dwunastu miesięcy kalendarzowych, tj. okres inny niż rok kalendarzowy, jak w przypadku Spółki).

Zdaniem Wnioskodawcy, taką wykładnię przepisów należy stosować konsekwentnie. W ocenie Spółki nie ma znaczenia przy tym data rozpoczęcia korzystania ze zwolnienia podatkowego, ponieważ koszty wspólne odnoszą się do całego roku podatkowego.

Również system zaliczkowego wpłacania podatku od osób prawnych uregulowany w art. 25 ust. 1 ustawy o PDOP wskazuje, że zaliczka stanowi różnicę między podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku podatkowego a sumą zaliczek należnych za poprzednie miesiące. W konsekwencji, podatnicy mają obowiązek narastającego obliczania należnego podatku wraz z upływem kolejnych miesięcy roku podatkowego. Jakkolwiek Spółka korzysta z uproszczonej formy wpłaty zaliczek, w związku z czym regulacje dotyczące sposobu ustalania miesięcznych zaliczek nie mają w przypadku Spółki zastosowania, w ocenie Spółki, regulacje te przemawiają jednak za tym, że nie jest uzasadnione ustalanie klucza przychodowego wskazanego w art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o PDOP, jedynie za wybrany okres roku podatkowego, przykładowo za wybrane miesiące roku podatkowego, w których podatnik prowadzi działalność zwolnioną.

Powyższe stanowisko zostało potwierdzone w interpretacjach indywidualnych oraz wyrokach sądów administracyjnych. Przykładowo, w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (dalej: „WSA”) w Rzeszowie z 8 listopada 2012 r., sygn. akt I SA/Rz 927/12 oraz z utrzymującym go w mocy wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 marca 2015 r., sygn. akt II FSK 578/13, zawarto stanowisko, zgodnie z którym ustalenie klucza alokacji kosztów na podstawie przychodów opodatkowanych i nieopodatkowanych powinno: „mieć zastosowanie do całości przychodów uzyskanych w danym roku podatkowym, a nie tylko do określonych miesięcy w roku, w których uzyskano dochody z obu źródeł”. Sąd uznał, że „Ograniczenie stosowania klucza alokacji kosztów jedynie do miesięcy, w których Spółka uzyskuje dochody z obu źródeł, nie znajdowało po pierwsze uzasadnienia w przepisach dotyczących rocznego rozliczania podatku, a po drugie pozbawiało by ją możliwości uwzględnienia w rocznym rozliczeniu podatku dochodowego kosztów poniesionych na jedno ze źródeł przychodów, z tego względu, że koszty te w danym miesiącu nie powodowały uzyskania przychodu z danego źródła. Prowadziłoby to do nieprawidłowego obliczenia podstawy opodatkowania”.

NSA w wyroku o sygn. akt: II FSK 578/13 wskazał ponadto, że „należy zatem przyjąć, że po pierwsze w obrębie jednego roku podatkowego istotny jest charakter poniesionego kosztu, a nie moment od którego podatnik rozpoczął osiągać przychody i dochody zwolnione, o których stanowi art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p. Okoliczność ta sama w sobie nie może mieć decydującego znaczenia z uwagi na treść art. 7 ust. 2 u.p.d.o.p., zgodnie z którym, dochodem, z zastrzeżeniem art. 10, art. 11 i art. 24a. jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym”.

Biorąc pod uwagę powyższe, w opinii Spółki, czynnikiem istotnym w zakresie ustalenia klucza przychodowego wskazanego w art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o PDOP jest zatem to, czy wydatki zostały dokonane we wskazanym przez ustawodawcę okresie rozliczeniowym, tzn. w danym roku podatkowym, a nie w jakim miesiącu tego roku podatkowego rozpoczęto korzystanie ze zwolnienia podatkowego.

Powyższe stanowisko zostało również potwierdzone np. w:

wyroku WSA w Gliwicach z 15 lipca 2015 r. sygn. I SA/GI 82/15 (wyrok nieprawomocny), w którym sąd wyraził stanowisko, zgodnie z którym „Ograniczenie bowiem stosowania klucza alokacji kosztów jedynie do miesięcy, w których spółka uzyskuje dochody z obu źródeł, nie znajduje uzasadnienia w przepisach dotyczących rocznego rozliczania podatku i prowadziłoby do nieprawidłowego obliczenia podstawy opodatkowania”;
interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 11 września 2015 r. sygn. IBPB-1-2/4510-204/15/AP (zmieniającej interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 15 maja 2012 r. sygn. IBPBI/2/423-162/12/AP), w której organ podatkowy potwierdził, że klucz alokacji kosztów (na podstawie przychodów opodatkowanych i nieopodatkowanych) powinien mieć zastosowanie do całości przychodów uzyskanych w danym roku podatkowym, a nie tylko do określonych miesięcy w roku, w których uzyskano dochody z obu źródeł;
interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 19 grudnia 2013 r., sygn. IBPBI/2/423-1234/13/MO, w której organ podatkowy zgodził się ze stanowiskiem, że: „z art. 8 ust. 1 ustawy o PDOP wynika, że podatek ten rozlicza się w okresach rocznych, zaś podatnicy są zobowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu, podstawy opodatkowania i wysokości podatku za rok podatkowy. Z powyższego wynika, że proporcja ustalana zgodnie z art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o PDOP, powinna być ustalona za rok podatkowy, a nie jego część. Konieczność ustalania prawidłowej podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych, w perspektywie roku podatkowego, a nie poszczególnych miesięcy, potwierdza także zasada potrącania kosztów bezpośrednio związanych z przychodami w roku (a nie miesiącu) uzyskania danych przychodów (por. art. 15 ust. 4 ustawy o PDOP)”.

Dodatkowo, Spółka wskazuje na wyrok WSA w Bydgoszczy z 18 października 2016 r., sygn. I SA/Bd 636/16 (wyrok nieprawomocny), którym sąd uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną podzielając stanowisko wyrażone m.in. w ww. wyrokach o sygn.. akt: II FSK 578/13 oraz I SA/GI 82/15. We wskazanym wyroku WSA w Bydgoszczy wyraził stanowisko, zgodnie z którym „Ograniczenie zatem stosowania klucza przychodowego jedynie do miesięcy, w których spółka uzyskiwała dochody z obydwu źródeł, nie znajduje uzasadnienia w przyjętej na gruncie u.p.d.o.p. metodzie rocznego rozliczania podatku”. Ponadto, WSA w Bydgoszczy wskazał, że „istotny jest charakter poniesionego kosztu, a nie moment, od którego podatnik rozpoczął posiadać przychody zwolnione, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p.”.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, ponieważ podatek dochodowy od osób prawnych jest rozliczany w okresie rocznym, to w sytuacji, kiedy w ramach prowadzonej działalności powstają zarówno przychody i koszty ze źródła podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, oraz zwolnionego z tego opodatkowania, klucz przychodowy, o którym mowa w art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o PDOP, dla celów rozliczenia kosztów wspólnych, należy kalkulować uwzględniając przychody (z działalności opodatkowanej i zwolnionej) za cały rok podatkowy (nie zaś za okres korzystania ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych).

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Spółki, dla celów podziału tzw. kosztów wspólnych, w kalkulacji klucza przychodowego, o którym mowa w art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o PDOP, powinny zostać uwzględnione przychody podatkowe Wnioskodawcy osiągnięte w całym roku podatkowym Spółki (tj. w okresie od 1 września 2016 r. do 31 sierpnia 2017 r.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/ zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016, poz. 1888 ze zm., dalej: „ustawa o PDOP”), wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Natomiast, art. 17 ust. 4 ustawy o PDOP stanowi, że powyższe zwolnienie przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy.

W myśl art. 7 ust. 2 ustawy o PDOP, dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10, art. 11 i art. 24a, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą.

Natomiast, z art. 7 ust. 3 pkt 1 i pkt 3 ustawy o PDOP wynika, że przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku oraz kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w pkt 1 i 2.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o PDOP, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a–16m. Odrębnymi przepisami, do których odsyła przytoczony wyżej art. 9 ust. 1 ustawy o PDOP, są przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1047 ze zm.).

Konieczne jest zatem prowadzenie ksiąg rachunkowych w taki sposób, aby możliwe było precyzyjne rozdzielenie przychodów i kosztów uzyskania przychodów związanych z działalnością prowadzoną w Strefie oraz działalnością prowadzoną poza terenem Strefy. Wyjątkowo w odniesieniu do kosztów, co do których podatnik nie jest w stanie dokonać takiego podziału, bowiem są to koszty wspólne, zgodnie z art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o PDOP, można zastosować zasadę proporcjonalnego ich rozliczenia.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o PDOP, jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu, oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów.

W myśl art. 15 ust. 2a ustawy o PDOP, zasadę, o której mowa w ust. 2, stosuje się także w przypadku, gdy podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których część dochodów nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo jest zwolniona z tego opodatkowania; w takim przypadku przepis art. 7 ust. 3 pkt 3 stosuje się odpowiednio.

Warunkiem zastosowania tego przepisu jest, by podatnik ponosił wydatki zaliczane do kosztów uzyskania przychodów związane z dochodami ze źródła, które w części podlegają opodatkowaniu oraz w części nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych lub są z niego zwolnione. Jeżeli określone źródło dochodów zostało utworzone w trakcie roku podatkowego, wówczas uwzględnia się porównywalne dane, tj. przychody od daty powstania tego źródła w trakcie roku podatkowego (a nie od początku roku).

W przedstawionym opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego Wnioskodawca wskazuje, że Spółka posiada zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej. Warunki wskazane w Zezwoleniu w zakresie poniesienia minimalnej kwoty wydatków kwalifikowanych oraz zatrudnienia określonej liczby pracowników zostały przez Spółkę spełnione do 31 grudnia 2016 r. Spółce przysługuje prawo korzystania ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zostały poniesione wydatki inwestycyjne i został osiągnięty poziom zatrudnienia, określone w Zezwoleniu, w okresie od dnia uzyskania Zezwolenia aż do wyczerpania dopuszczalnej pomocy regionalnej.

W ciągu roku podatkowego trwającego od 1 września 2016 r. do 31 sierpnia 2017 r. Spółka uzyskuje i będzie uzyskiwać dochody zarówno opodatkowane podatkiem dochodowym od osób prawnych, jak i zwolnione z opodatkowania zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o PDOP. Spółka korzysta z uproszczonej formy wpłaty zaliczek na podatek dochodowy od osób prawnych.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, gdy podmiot rozpoczyna działalność zwolnioną od stycznia 2017 r., dla obliczenia wysokości kosztów uzyskania przychodów przypadających na dochód zwolniony, Spółka zobowiązana będzie do zastosowania klucza przychodowego, uwzględniającego proporcję przychodów zwolnionych („strefowych”) do przychodów ogółem uzyskanych wyłącznie w okresie korzystania z ulgi. Na potrzeby ustalenia dochodu podlegającego zwolnieniu w miesiącu styczniu (pierwszy miesiąc zwolnienia podatkowego), klucz podziałowy powinien objąć przychody zwolnione z miesiąca stycznia i przychody ogółem również z miesiąca stycznia. Spółka nie powinna zatem stosować proporcji przychodów zwolnionych z okresu korzystania ze zwolnienia do przychodów ogółem z całego okresu rozliczeniowego (tj. od początku roku podatkowego, czyli od 1 września 2016 r.).

W związku z tym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądów administracyjnych wskazać należy, że są rozstrzygnięciami w konkretnych sprawach, osadzonymi w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym. W związku z powyższym, nie negując takiego orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Z uwagi na powyższe przywołane wyroki sądowe nie są wiążące dla tut. organu podatkowego.

Odnosząc się natomiast do powołanych interpretacji wskazać należy, że interpretacja indywidualna z 11 września 2015 r., sygn. IBPB-1-2/4510-204/15/AP została wydana po uwzględnieniu wyroku sądu, a interpretacja indywidualna z 19 grudnia 2013 r., sygn. IBPBI/2/423-1234/13/MO dotyczy innego zdarzenia przyszłego od omawianego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin