Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.132.2017.2.BJ
z 25 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 29 czerwca 2017 r. (data wpływu 7 lipca 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu czynszu za najem nieruchomości –jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu czynszu za najem nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność handlową i jest czynnym podatnikiem VAT. Spółka podnajmuje od innej spółki-najemcy (winno być: spółki-wynajmującego) nieruchomość, na której prowadzi działalność w postaci apteki. W zakresie prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca realizuje dostawy towarów opodatkowane podatkiem VAT. Spółka-najemca (winno być: spółka-wynajmujący) wystawi Wnioskodawcy fakturę VAT tytułem czynszu płatnego z góry. Zobowiązanie z tytułu tej faktury Wnioskodawca rozliczy kompensatą z wcześniej powstałymi należnościami.

Oba podmioty - Wnioskodawca i wystawca faktury mają tego samego wspólnika (spółka akcyjna), który posiada 100% udziałów w każdej ze spółek.

Ponadto należy zaznaczyć, że wystawca faktury czynszowej jest zarejestrowanym i czynnym podatnikiem VAT, przy czym jest w złej kondycji finansowej. Wniosek o ogłoszenie upadłości został oddalony na podstawie art. 13 Prawa upadłościowego.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca ma prawo zaliczyć w koszty podatkowe wysokość czynszu najmu, wiedząc, że wystawca faktury nie zapłaci podatku dochodowego należnego z tej faktury, gdyż przy rozliczeniu kompensatą nie otrzyma środków pieniężnych, natomiast wiadomym jest, że nie posiada zdolności finansowej do regulowania zobowiązań?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych w katalogu kosztów niestanowiących kosztu uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1, nie ma zapisów warunkujących zaliczenie w koszty podatkowe wydatku, od którego po stronie sprzedawcy usługi nie zostaną zapłacone zobowiązania podatkowe. Bezsprzeczne jest natomiast to, że z definicji kosztu uzyskania przychodów wynika, że powinien to być koszt, którego celem jest uzyskanie przychodu, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, zatem Wnioskodawca ma prawo uznać za koszty podatkowe koszty wynajmu pomieszczenia, w którym prowadzi punkt handlowy, generujący źródło przychodu.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że (..) ma prawo uznać za koszty uzyskania przychodu, kwotę czynszu pomimo wiedzy, że sprzedający usługę nie odprowadzi należnego podatku VAT oraz podatku dochodowego od wystawionej faktury VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, że Wnioskodawca prowadzi działalność handlową i jest czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca podnajmuje od innego podmiotu nieruchomość, na której prowadzi działalność w postaci apteki. W zakresie prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca realizuje dostawy towarów opodatkowane podatkiem VAT. Wynajmujący wystawi Wnioskodawcy fakturę VAT tytułem czynszu płatnego z góry. Zobowiązanie z tytułu tej faktury Wnioskodawca rozliczy kompensatą z wcześniej powstałymi należnościami. Oba podmioty - Wnioskodawca i wystawca faktury mają tego samego wspólnika (spółka akcyjna), który posiada 100% udziałów w każdej ze spółek. Przy czym, Wnioskodawca ma wiedzę o tym, że podmiot podnajmujący mu nieruchomość pomimo uzyskania przychodu podatkowego, z uwagi na złą kondycję finansową, nie opodatkuje go podatkiem dochodowym od osób prawnych. Nie rozliczy również podatku od towarów i usług.

Mając powyższe na względzie oraz przedstawiony opis zdarzenia przyszłego, stwierdzić należy, że wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę tytułem czynszu najmu nieruchomości, w której prowadzi on działalność handlową, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów. Bez znaczenia jest przy tym wiedza Wnioskodawcy, że sprzedający usługę nie rozliczy podatku VAT oraz nie opodatkuje uzyskanego przychodu podatkiem dochodowym od osób prawnych, bowiem ustawa o pdop nie uzależnia możliwości zaliczenia określonego wydatku do kosztów podatkowych od dokonania ww. czynności. Istotne jest to, że ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki na czynsz najmu pomieszczenia będą bezsprzecznie związane z prowadzoną przez Niego działalnością gospodarczą i mają oczywisty związek z osiągniętymi przychodami.

Jednocześnie zaznaczyć należy, że z uwagi na istnienie powiązań pomiędzy Wnioskodawcą, a wystawcą faktury, którzy mają tego samego wspólnika (spółka akcyjna), posiadającego 100% udziałów w każdej ze spółek, właściwy organ podatkowy lub kontrolny może zbadać, czy warunki wskazanej we wniosku umowy najmu będą odpowiadać warunkom rynkowym, stosownie do art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stanowisko Wnioskodawcy, należy zatem z ww. zastrzeżeniem uznać za prawidłowe.

Nadmienić należy, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.