INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) po ponownym rozpatrzeniu, w związku z wyrokiem Naczelnego Sąd Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 sierpnia 2011 r. Sygn. akt II FSK 478/10 oraz wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 04 listopada 2009 r. Sygn. akt I SA/Op 307/09, wniosku z dnia 08 grudnia 2008 r. (data wpływu do tut. BKIP 12 grudnia 2008 r.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• ustalenia wysokości przychodów i kosztów uzyskania przychodów związanych ze zbyciem na rzecz Gminy nakładów poczynionych na jej majątku - jest nieprawidłowe,
• uwzględnienia w rachunku podatkowym ujemnej różnicy między zasądzoną kwotą a nieujętymi w kosztach nakładami na środki trwałe (inwestycje w obcych środkach trwałych) - jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 12 grudnia 2008 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

• wysokości przychodów i kosztów uzyskania przychodów związanych ze zbyciem na rzecz Gminy nakładów poczynionych na jej majątku,
• czy ujemna różnica między zasądzoną kwotą a nieujętymi w kosztach nakładami na środki trwałe (inwestycje w obcych środkach trwałych) stanowi stratę podatkową.
  
  

W dniu 09 marca 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów wydał interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego Znak IBPBI/2/423-1159/08/AP, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe. Pismem z dnia 19 marca 2009 r. (data wpływu do tut. BKIP 25 marca 2009 r.), wniesiono wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. Pismem z dnia 20 kwietnia 2009 r. Znak IBPBI/2/423W-460/09/AP Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów udzielił odpowiedzi na ww. wezwanie.

Pismem z dnia 26 maja 2009 r. (data wpływu do tut. BKIP 01 czerwca 2009 r.) wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną. Pismem z dnia 01 lipca 2009 r. Znak IBPBI/2/4240-45/10/AP Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów udzielił odpowiedzi na skargę przesyłając ją, wraz z aktami sprawy do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu. W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu wyrokiem z dnia 04 listopada 2009 r. Sygn. akt I SA/Op 307/09 uchylił zaskarżoną interpretację. Od ww. wyroku tut. Organ wniósł skargę kasacyjną.

Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 04 listopada 2009 r. Sygn. akt I SA/Op 307/09 wpłynął do tut. BKIP w dniu 04 października 2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka w dniu 1 maja 1998 r. zawarła umowę z Gminą. Umowa ta polegała na korzystaniu przez Spółkę z majątku ciepłowniczego, w skład którego wchodziły: grunty, budynki, budowle, maszyny, urządzenia oraz wartości niematerialne i prawne, które stanowiły własność Gminy. Spółka zobowiązała się do nieodpłatnego zarządzania mieniem ciepłowniczym oraz świadczenia usług ciepłowniczych na terenie Gminy. Umowa została zawarta na okres 5 lat z możliwością jej przedłużenia na okres kolejnych 5 lat. W ramach umowy Spółka zobowiązana była przede wszystkim do dokonywania bieżących napraw oraz konserwacji składników wchodzących w skład majątku ciepłowniczego, ale także do rozbudowy i modernizacji majątku ciepłowniczego na terenie Gminy. Spółka mogła dokonywać likwidacji i zbycia środków trwałych ze względu na ich fizyczne lub moralne zużycie. Umowa przewidywała, że z chwilą jej wygaśnięcia Spółka na podstawie odrębnej umowy zobowiązana będzie do przekazania Gminie majątku ciepłowniczego wraz z nakładami inwestycyjnymi poczynionymi na jego ulepszenie, modernizację i adaptację w czasie trwania umowy. Gmina zaś zobowiązana będzie do zwrotu na rzecz Spółki równowartość poniesionych przez nią nakładów inwestycyjnych według wartości księgowej netto (po odliczeniu amortyzacji) wynikającej z ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Majątek ciepłowniczy będący przedmiotem umowy wraz ze środkami trwałymi powstałymi w wyniku poczynionych przez Spółkę nakładów inwestycyjnych został zwrócony Gminie w latach 2005-2006. Spółka zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych dokonane przez nią nakłady na majątku ciepłowniczym w czasie trwania umowy zakwalifikowała jako odrębne środki trwałe oraz jako inwestycje w obcych środkach trwałych. Mimo składanych przez Spółkę ofert umownych dotyczących rozliczenia nakładów poczynionych przez Spółkę w środkach trwałych należących do majątku ciepłowniczego, nie doszło do zawarcia takiej umowy. W następstwie tego w dniu 20 września 2005 r. Spółka obciążyła Gminę kwotą 3.167.170,65 zł oraz w dniu 05 maja 2006 r. kwotą 3.252.314,94 zł z tytułu zwrotu nakładów poczynionych przez Spółkę w środkach trwałych należących do majątku ciepłowniczego będącego przedmiotem umowy, wystawiając dwie faktury VAT ze stawką 22%. Jako przychód Spółki z tytułu zwrotu nakładów uznano kwotę netto z powyższych faktur, zaś jako koszt uzyskania przychodu niezamortyzowaną wartość środków trwałych.

Wskutek tego, iż Gmina nie uznała zasadności roszczenia Spółki dotyczącego zwrotu nakładów w środkach trwałych, Spółka złożyła pozew o zapłatę tejże należności. Jednocześnie Gmina wystąpiła wobec Spółki o zapłatę wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania z majątku w okresie od zakończenia umowy (wg Gminy od 1 maja 2003 r.) do momentu wydania majątku Gminie. W dniu 03 sierpnia 2007 r. Sąd wydał wyrok zasądzający od Gminy na rzecz Spółki kwotę 4.667.919,65 zł po potrąceniu odszkodowania w wysokości 330.000 zł w tytułu bezumownego korzystania w majątku. Sąd uznał więc zasadność roszczenia Spółki co do kwoty 4.997.919,62 zł jako zwrot nakładów poczynionych przez Spółkę w okresie trwania umowy, tj. do 30 kwietnia 2003 r., zaś powództwo dotyczące wydatków inwestycyjnych poniesionych przez Spółkę po 30 kwietnia 2003 r. w kwocie 1.421.565,97 zł sąd oddalił.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. W jakiej wysokości Spółka określić powinna wysokość przychodów oraz kosztów uzyskania przychodów w związku z zasądzeniem wyrokiem sądu należności z tytułu zwrotu nakładów na majątku ciepłowniczym, w sytuacji gdy zasądzony zwrot nakładów jest niższy od niezamortyzowanej wartości środków trwałych (inwestycji w obcych środkach trwałych)...
2. Czy ujemna różnica między zasądzoną kwotą a nieujętymi w kosztach nakładami na środki trwałe (inwestycje w obcych środkach trwałych) stanowi stratę podatkową...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z uzyskaniem prawomocnego wyroku sądu zasądzającego część domaganej się przez Spółkę należności, z tytułu wcześniej poniesionych nakładów jako inwestycji w obcych środkach trwałych, należność zasądzona stanowić będzie przychód podatkowy Spółki. Według przepisu art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają również przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych". Z racji możliwości amortyzacji ww. składników majątkowych, inwestycje te stanowić będą środki trwałe, których sprzedaż skutkować będzie powstaniem przychodu podatkowego. Zgodnie zaś z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, wydatki na wytworzenie wskazanych środków trwałych, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są kosztem uzyskania przychodów w przypadku ich odpłatnego zbycia, bez względu na czas ich poniesienia. Różnica pomiędzy wartością netto (po odliczeniu amortyzacji) inwestycji w obcych środkach trwałych a kwotą należną od Gminy z tytułu poniesionych przez Spółkę nakładów w obcych środkach trwałych stanowić będzie stratę podatkową, z uwagi na to, że zasądzona przez sąd kwota zwrotu z tytułu wydatków na inwestycje w obcych środkach trwałych jest niższa od wartości netto inwestycji w obcych środkach trwałych, tj. po odliczeniu amortyzacji.

W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 09 marca 2009 r. Znak IBPBI/2/423-1159/08/AP Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe. Wnioskodawca zaskarżył, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, ww. interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu.

W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu wyrokiem z dnia 04 listopada 2009 r. Sygn. akt I SA/Op 307/09 uchylił zaskarżoną interpretację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu uznał skargę za zasadną, chociaż nie podzielił wszystkich zawartych w niej zarzutów.

Zdaniem Sądu, wniosek Spółki o wydanie interpretacji dotyczył dwóch kwestii:

1. w jakiej wysokości Spółka powinna określić przychód podatkowy i koszt uzyskania w związku z zasądzeniem przez sąd zwrotu nakładów w sytuacji, gdy kwota zwrotu jest niższa od niezamortyzowanej wartości środków trwałych,
2. czy ujemna różnica pomiędzy wartością netto stanowić będzie stratę podatkową.
   
   

Sąd wskazał, iż uzasadnienie prawne powinno być jasne, logiczne i precyzyjne. Natomiast według WSA obszerna treść zaskarżonej interpretacji ogranicza się do przytoczenia przepisów odnoszących się do definicji przychodów i kosztów uzyskania. Brak jest również jasnego i logicznego powiązania powołanych przepisów ze stanem faktycznym przedstawionym we wniosku, a argumenty Organu są wewnętrznie sprzeczne. Sąd zauważył, iż trudno stwierdzić, jakie jest stanowisko Organu co do zastosowania w sprawie art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z jednej strony Organ stwierdza: „Ta przesłanka w omawianej sprawie nie występuje”, a następnie wskazuje, że na podstawie ww. przepisu powstała strata nie może być uznawana za koszt uzyskania przychodu.

WSA nie podzielił także poglądu tut. Organu, iż użyte w art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pojęcie „likwidacja” nie w pełni umorzonych środków trwałych może być interpretowane jedynie jako fizyczne unicestwienie środka trwałego.

Sąd dodatkowo zarzucił, że Organ nie odniósł się w uzasadnieniu do możliwości zastosowania w przedmiotowej sprawie art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ani też do stanowiska Spółki, że sprzedaż tych inwestycji będzie skutkować po Jej stronie powstaniem przychodu

Podsumowując Sąd stwierdził, iż stanowisko Organu musi zawierać argumentację prawną. Oznacza to, że Organ powinien wskazać podatnikowi konkretny przepis prawa, dokonać jego wykładni i powiązać z konkretnym elementem stanu faktycznego a następnie wyciągnąć wnioski końcowe.

Jednocześnie Sąd nie podzielił zarzutu Skarżącej kwestionującego stanowisko Organu, iż warunkiem uznania wydatku za koszt podatkowy jest, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowego od osób prawnych, poniesienie tego wydatku w sposób racjonalny i gospodarczo uzasadniony.

Od ww. wyroku tut. Organ wniósł skargę kasacyjną. W wyniku rozpatrzenia skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 10 sierpnia 2011 r. Sygn. akt II FSK 478/10 oddalił skargę kasacyjną.

W uzasadnieniu ww. wyroku Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, iż skarga kasacyjna nie ma uzasadnionych podstaw, wobec czego podlega oddaleniu.

NSA przyznał rację Sądowi I instancji, iż koniecznym było odniesienie się przez Organ do możliwości zastosowania powołanego przez Spółkę art. 16 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. oraz do stanowiska Skarżącej, iż sprzedaż inwestycji skutkować będzie powstaniem przychodu (s. 8 i 9 uzasadnienia wyroku). „Udzielając interpretacji, Minister Finansów powinien był bowiem na podstawie art. 14c § 1 i 2 Ordynacji podatkowej zawrzeć w niej ocenę stanowiska wnioskodawcy, niezależnie od tego, czy ocena ta jest pozytywna czy też negatywna.”

NSA stwierdził również, iż „trudno dociec jakie jest stanowisko organu w kwestii zastosowania w sprawie art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. Z jednej bowiem strony Minister Finansów zacytował treść tego przepisu, który stanowi o wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów straty związanej z likwidacją nie w pełni umorzonego środka trwałego, który utracił przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. Następnie stwierdził, że w niniejszej sprawie przesłanka ta nie występuje. Na koniec zaś uznał, że "jednak" w sprawie tej nie wystąpi strata w środkach trwałych, gdyż nie miała miejsca fizyczna ich likwidacja. Nie wiadomo o którą konkretnie przesłankę (która rzekomo nie wystąpiła) chodziło organowi.”

Na koniec NSA wskazał, że „pojęcia likwidacji środka trwałego nie można zawęzić, jak to uczyniono w skardze kasacyjnej, wyłącznie do fizycznego unicestwienia tego środka. Proponowana przez kasatora interpretacja art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. kłóci się z ratio legis tego przepisu, które polega na tym, aby podatnik w ramach tego samego rodzaju działalności mógł dokonać likwidacji środka trwałego, jeżeli uzna, że środek ten utracił przydatność gospodarczą i dalsze jego użytkowanie nie ma uzasadnienia ekonomicznego. Powstałą wówczas stratę może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.”

Mając na uwadze powyższe orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie jak również treść art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), który stanowi, iż ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, rozpatrując ponownie wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 08 grudnia 2008 r. stwierdza, co następuje:

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm. – określana dalej skrótem „updop”), w brzmieniu obowiązującym do końca 2008 r. przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 13 i 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Przepis ten od 01 stycznia 2009 r. brzmi: przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Jednocześnie stosownie do postanowień art. 12 ust. 3 updop za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Natomiast w myśl art. 12 ust. 4 pkt 6a updop do przychodów nie zalicza się zwróconych, innych wydatków nie zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

W myśl tego przepisu, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, iż wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

1. został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
2. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
5. został właściwie udokumentowany,
6. nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
   
   

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Na podstawie przepisów ustawy o updop za środki trwałe podlegające amortyzacji uznaje się również inwestycje w obcych środkach trwałych (art. 16a ust. 2 pkt 1). Podatnicy dokonujący takich inwestycji mają zatem możliwość rozliczenia ponoszonych przez siebie wydatków poprzez dokonywane odpisy amortyzacyjne.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 8a, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Jak wynika z cytowanego wyżej przepisu wydatki poniesione na nabycie (wytworzenie) środków trwałych (inwestycji w obcych środkach trwałych) stanowią koszty uzyskania przychodu (po pomniejszeniu o dokonane odpisy amortyzacyjne) jedynie w przypadku ich odpłatnego zbycia.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika natomiast, że na podstawie wyroku Sądu Spółka otrzymała zwrot części nakładów poniesionych na ulepszenie środków trwałych będących własnością Gminy. W związku z tylko częściowym zwrotem poniesionych nakładów, zasądzona kwota jest niższa od niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcych środkach trwałych.

Nie można zatem zgodzić się ze Spółką, iż częściowy zwrot nakładów, dokonany przez właściciela środków trwałych, w których nakłady te zostały poczynione (a tym samym i nakładów), potraktować należy jako „sprzedaż środków trwałych (inwestycji w obcych środkach trwałych). Zatem w przedmiotowej sprawie, mamy do czynienia z częściowym zwrotem nakładów przez właściciela na rzecz podmiotu, który je poniósł, a nie odpłatnym zbyciem środków trwałych (inwestycji w obcych środkach trwałych). Tym samym wydatki poniesione przez Spółkę na wytworzenie przedmiotowych środków trwałych (inwestycji w obcych środkach trwałych) nie mogą stanowić kosztów uzyskania Spółki w myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 updop, gdyż wskazany przepis nie dotyczy stanu faktycznego zaistniałego w przedmiotowej sprawie.

Biorąc powyższe pod uwagę wskazać należy, że jeżeli dojdzie do zwrotu poczynionych przez niego nakładów (ulepszeń) na rzecz podatnika, który dokonywał amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym, wówczas na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 6a updop, do przychodów zostanie zaliczona jedynie ta część otrzymanej kwoty, która przekraczać będzie wartość niezamortyzowanej części środka trwałego.

W przedmiotowej sprawie w związku z otrzymaniem tylko częściowego zwrotu poniesionych przez Spółkę nakładów (w wysokości nieprzekraczajacej wartości netto środka trwałego), kwota zasądzonego wyrokiem sądowym zwrotu, na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 6a updop, nie będzie stanowić przychodu podatkowego.

Odnosząc się natomiast do straty powstałej w wyniku zasądzenia na rzecz Spółki kwoty niższej niż poniesione nakłady wskazać należy, iż wyżej cytowany przepis art. 15 ust. 6 updop jest „modyfikowany” przez art. 16 ust. 1 pkt 5 updop, który stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 updop. Tak wiec kosztem uzyskania przychodów będzie strata w środkach trwałych w części, która nie została pokryta odpisami amortyzacyjnymi.

Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. Ograniczenie zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 6 updop, dotyczy wyłącznie środków trwałych zlikwidowanych, których utrata przydatności gospodarczej była skutkiem zmiany rodzaju działalności. Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem strata powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli utraciły one przydatność gospodarczą z przyczyn innych niż zmiana rodzaju działalności.

Zgodnie z definicją słownikową „likwidować to dokonywać likwidacji, usuwać coś, pozbywać się czegoś, uwalniać się od czegoś (Słownik języka polskiego, pod red. M. Szymczaka, PMN, Warszawa 1979, t. II, str. 35). W związku z takim rozumieniem tego pojęcia, likwidacją będzie definitywne pozbycie się środka trwałego (wykreślenie z ewidencji), np. poprzez jego zniszczenie, usunięcie, czy pozbycie się, np. poprzez zwrot środka trwałego wynajmującemu przed upływem okresu najmu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca poniósł stratę wynikają z rozliczenia uprzednio poniesionych nakładów inwestycyjnych.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika również, iż likwidacja nie w pełni umorzonego środka trwałego, będzie wynikiem utraty jego przydatności gospodarczej w ramach tego samego rodzaju działalności Wnioskodawcy. Zatem skoro przepis art. 16 updop zawiera zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, a wśród tych wydatków ustawodawca nie wymienia strat powstałych w związku z likwidacją nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z innych przyczyn aniżeli wskazane w treści w art. 16 ust. 1 pkt 6 updop, oznacza to, że straty te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 08 grudnia 2008 r. w zakresie:

• ustalenia wysokości przychodów i kosztów uzyskania przychodów związanych ze zbyciem na rzecz Gminy nakładów poczynionych na jej majątku - jest nieprawidłowe,
• uwzględnienia w rachunku podatkowym ujemnej różnicy między zasądzoną kwotą a nieujętymi w kosztach nakładami na środki trwałe (inwestycje w obcych środkach trwałych) - jest prawidłowe.
  
  

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu ul. Kośnego 70 45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.