Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.112.2017.1.AP
z 14 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 maja 2017 r. (data wpływu 19 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 maja 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca od 1991 r. prowadzi działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży sprzętów elektronicznych (zwanych dalej: „Towarami”), zarówno w sklepach stacjonarnych, jak i w sklepie internetowym. W ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej prowadzi pełną księgowość.

Ponadto, Wnioskodawca od 2015 r. jest wspólnikiem spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (zwanej dalej: „Spółką”). W Spółce Wnioskodawca ma 47,8% udziałów. Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży sprzętów elektronicznych za pośrednictwem sklepu internetowego Spółki (zwanego dalej: „Sklepem”). Sklep funkcjonuje od maja 2016 r.

Wnioskodawca, działając jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, zawarł ze Spółką umowę współpracy (zwaną dalej: „Umową”), na mocy której określono ramy i zasady współpracy Spółki i wspólników, w tym Wnioskodawcy, w szczególności w zakresie:

1. sprzedaży Towarów Spółce, w tym określenia sposobu składania i realizowania zamówień na Towary;
2. postępowania związanego z realizacją umów sprzedaży Towarów zawartych przez Spółkę z kupującymi;
3. postępowania w przypadku skutecznego odstąpienia przez kupującego, będącego konsumentem, od umowy zawartej ze Spółką;
4. postępowania w przypadku zgłoszenia przez Kupującego roszczeń z tytułu rękojmi za wady Towaru lub z tytułu udzielonej gwarancji;
5. rezerwacji Towarów sprzedawanych przez Wnioskodawcę w Sklepie bezpośrednio na rzecz kupujących;
6. reklamy i promowania Spółki i Sklepu oraz zwrotu poniesionych w tym celu kosztów.
   
   

Na mocy Umowy Wnioskodawca zobowiązał się również do uiszczenia umownie ustalonej kwoty, jako ekwiwalentu za możliwość korzystania z internetowego kanału dystrybucji Jego Towarów, która to kwota stanowi wynagrodzenie Spółki, kalkulowane z uwzględnieniem poniesionych przez nią kosztów uruchomienia Sklepu i jego startowej promocji, a zatem kosztów czynności zmierzających do opracowania, przygotowania i wdrożenia rozwiązania informatycznego i jego rynkowej promocji. Ekwiwalent ten związany jest udostępnieniem Wnioskodawcy możliwości korzystania z internetowego kanału dystrybucji - tak w modelu odsprzedaży Jego Towarów przez Sklep, jak i rezerwacji w Sklepie towarów Wnioskodawcy i ich bezpośredniej sprzedaży przez Wnioskodawcę końcowym kupującym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy, uwzględniając przedstawiony stan faktyczny, wydatek związany z uzyskaniem możliwości rezerwacji Towarów sprzedawanych przez Wnioskodawcę w Sklepie bezpośrednio na rzecz kupujących, a także możliwości wykorzystywania tego kanału, jako sprzedaży Towarów Wnioskodawcy za pośrednictwem Sklepu, może być zakwalifikowany jako koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy, w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, opisany w stanie faktycznym wydatek w postaci poniesienia określonej w umowie kwoty, jako ekwiwalentu za możliwość korzystania z internetowego kanału dystrybucji Jego Towarów, która to kwota stanowi wynagrodzenie Spółki, kalkulowane z uwzględnieniem poniesionych przez nią kosztów uruchomienia Sklepu i jego startowej promocji, a zatem kosztów czynności zmierzających do opracowania, przygotowania i wdrożenia rozwiązania informatycznego i jego rynkowej promocji, może być zakwalifikowany jako koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy, w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (zwanej dalej: „u.p.d.o.f.”).

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Regulacja ta odpowiada przepisowi art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Podatnik dokonując wydatku powinien każdorazowo badać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodów, bądź zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podkreślić należy, że związek ten może mieć zarówno charakter bezpośredni, jak i pośredni.

Innymi słowy, dla kwalifikacji podatkowej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim koszt został poniesiony. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł, obiektywnie oceniając, oczekiwać takiego efektu.

Jak wyjaśnił Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 24 sierpnia 2016 r., Nr IBPB-1-3/4510-673/16-1/APO: „(...) kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie przychodów, bądź zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Należy mieć na uwadze, że to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku przyczynowego pomiędzy ponoszonymi wydatkami, a osiąganymi przychodami oraz okoliczności, że ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, bądź na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Wykazanie takiego związku jest warunkiem koniecznym dla uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu. Jeśli podatnik nie wykaże ww. związku lub nie przedstawi rzeczowych argumentów, wskazujących na celowość poniesienia wydatków z punktu widzenia zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, to wydatki te nie mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów.”

Wymaga równocześnie podkreślenia, że spośród ponoszonych wydatków do kosztów podatkowych zalicza się tylko te, które służą uzyskiwaniu własnych przychodów, przy czym związek przyczynowy nie musi mieć charakteru bezpośredniego, jednak nie może być zbyt odległy i warunkowy, by spełniać przesłanki z art. 22 u.p.d.o.f. Potwierdza to orzecznictwo, w którym podkreślano, że kosztem uzyskania przychodu są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów tak, aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. W takim ujęciu kosztami tymi będę zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas, gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty (wyrok NSA z dnia 12 maja 1999 r., sygn. akt I SA/Wr 482/97, LEX nr 37832).

W każdym razie poniesiony koszt ma być jednym z warunków koniecznych (użytecznych) do osiągnięcia przychodu. Nie musi to być jedyny warunek osiągnięcia przychodu. Poniesienie kosztu nie musi być również, jak wspomniano, bezpośrednią przyczyną osiągnięcia przychodu. Konieczne jest jednak takie powiązanie kosztu z przychodem (nawet potencjalnym), że bez poniesienia kosztu nie mógłby powstać w ogóle przychód, albo byłby on niższy niż osiągany przed poniesieniem kosztu, przy czym w danej sytuacji faktycznej może on nie powstać albo nie zwiększyć się. Zwraca się natomiast uwagę na to, że pomiędzy dokonaniem kosztu, a możliwością uzyskania przychodu, musi zaistnieć związek przyczynowy.

Jak podkreśla A. Bartosiewicz, w doktrynie wskazuje się, że związek przyczynowo-skutkowy nie musi być wyraźny (Bartosiewicz Adam, PIT. Komentarz, wyd. V). Autor ten wskazuje, że w niektórych przypadkach nie można dopatrywać się związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy konkretnym wydatkiem, a danym kosztem. Niekiedy na sprawę należy bowiem spojrzeć szerzej, pamiętając, że określone koszty ponoszone są w związki z samym faktem prowadzenia określonej działalności. Można by je nazwać kosztami funkcjonowano przedsiębiorcy, np. koszty obowiązkowych opłat, składek, kosztów organizacyjnych, porządkowych itd. Nie są one ponoszone z myślą o osiągnięciu konkretnego przychodu, lecz ich poniesienie zazwyczaj warunkuje w dalszej perspektywie w ogóle możliwość prowadzenia działalności, a więc także - uzyskiwania w ten sposób przychodów. Koszty tego rodzaju - mimo braku łatwo uchwytnego związku przyczynowego pomiędzy nimi, a jakimkolwiek przychodem - z pewnością stanowią koszt uzyskania przychodu. Zaliczanie tego rodzaju wydatków do kosztów uzyskania przychodów z dniem 1 stycznia 2007 r. uzyskało wyraźniejsze podstawy prawne w związku z nowelizacją przepisu art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f., z którego obecnego brzmienia wynika, że kosztami uzyskania przychodów są także koszty zabezpieczenia (zachowania) źródła przychodów.

Powyższy pogląd zdaje się potwierdzać Naczelny Sąd Administracyjny, który w wyroku z dnia 16 grudnia 1999 r., sygn. akt I SA/Bk 1619/98, wskazał, że „istnieją jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowo-skutkowy nie jest wyraźny. Należy je rozwiązywać w oparciu o zasadę zdrowego rozsądku, a każda sytuacja wymaga odrębnego potraktowania”. Ostatecznie zatem, to przedsiębiorca - jako podmiot prowadzący działalność, mający w tym zakresie niezbędne doświadczenie życiowe, którego w istocie brak organom podatkowym, decyduje, co jest mu potrzebne w prowadzeniu działalności gospodarczej, i co może być przydatne przy osiąganiu przychodów. Przy czym każdy wydatek, w kontekście powołanego art. 22 u.p.d.o.f., należy rozpatrywać indywidualnie. Jak wyjaśnił Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 27 lutego 2014 r., Nr ILPB3/423-578/13-2/JG: „(…) każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu.”

Mając powyższe na uwadze należy dojść do wniosku, że opisany w stanie faktycznym wydatek w postaci poniesienia określonej w Umowie kwoty, jako ekwiwalentu za możliwość korzystania z internetowego kanału dystrybucji Towarów Wnioskodawcy, która to kwota stanowi wynagrodzenie Spółki kalkulowane z uwzględnieniem poniesionych przez nią kosztów uruchomienia Sklepu i jego startowej promocji, a zatem kosztów czynności zmierzających do opracowania, przygotowania i wdrożenia rozwiązania informatycznego i jego rynkowej promocji, będą stanowiły koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy. Wynika to z faktu, że na podstawie Umowy, Wnioskodawca uzyska nowy kanał sprzedaży Towarów, dzięki czemu - obiektywnie patrząc – może spodziewać się wzrostu sprzedaży Towarów. Istnieje zatem nie tylko pośredni, ale i bezpośredni związek przyczynowy pomiędzy kosztem, a spodziewanym przychodem. Nie bez znaczenia jest również fakt, że przystąpienie do umowy współpracy otwiera dla Wnioskodawcy możliwości sprzedaży o większym zasięgu różnorodności, co daje nie tylko uzasadnione oczekiwanie wzrostu obrotów, a tym samym przychodów podatkowych, ale także powoduje zwiększenie konkurencyjności i wolumenu sprzedaży. W tym kontekście bez znaczenia pozostaje fakt, że Wnioskodawca nie będzie właścicielem Sklepu, bowiem wzrost sprzedaży za pośrednictwem Sklepu będzie przekładać się na wzrost sprzedaży Towarów u Wnioskodawcy. W tym sensie, związek pomiędzy kosztem a przychodem może jawić się jako pośredni, w istocie jednak, prowadzi on analogicznie, jak w przypadku innych kosztów budujących bazę przychodową, wprost do uzyskiwania narzędzia do generowania przychodów. Narzędzie to w sensie ekonomicznym jest odpłatne, a analizowany koszt jest opłatą, za możliwość skorzystania z niego, konstruowaną przy posiłkowym wykorzystaniu metody koszt plus, znanej ustawom podatkowym.

Konkludując, należy zatem dojść do wniosku, że z uwagi na istnienie obiektywnego i bezpośredniego związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym kosztem a przychodom z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, wydatek w postaci poniesienia określonej w Umowie kwoty, jako ekwiwalentu za możliwość korzystania z internetowego kanału dystrybucji Jego Towarów, która to kwota stanowi wynagrodzenie Spółki kalkulowane, z uwzględnieniem poniesionych przez nią kosztów uruchomienia Sklepu i jego startowej promocji, a zatem kosztów czynności zmierzających do opracowania, przygotowania i wdrożenia rozwiązania informatycznego i jego rynkowej promocji, należy traktować jako koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy, w rozumieniu art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższy przepis ma charakter ogólny. Z tego względu, każdy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy badać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem, bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania wyróżnia się koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie). W przypadku kosztów pośrednich brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników, koszty reklamy.

Zatem, podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem:

• faktycznego poniesienia wydatku,
  

• istnienia związku przyczynowego pomiędzy wydatkiem a przychodami,
  

• braku dokonanego wydatku na liście negatywnej, zawartej w art. 23 ustawy,
  

• odpowiedniego udokumentowania poniesionego wydatku.
  
  

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Zatem, wydatki poniesione na reklamę czy promocję, jako niewymienione w art. 23 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą w pełnej wysokości stanowić koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem że wydatki te spełniają kryteria określone w art. 22 ust. 1 tej ustawy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży sprzętów elektronicznych, zarówno w sklepach stacjonarnych, jak i w sklepie internetowym. Ponadto, Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, która prowadzi działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży sprzętów elektronicznych za pośrednictwem sklepu internetowego Spółki. Sklep funkcjonuje od maja 2016 r. Wnioskodawca, jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, zawarł ze Spółką umowę współpracy, na mocy której określono ramy i zasady współpracy Spółki i wspólników. Na mocy umowy Wnioskodawca zobowiązał się również do uiszczenia umownie ustalonej kwoty, jako ekwiwalentu za możliwość korzystania z internetowego kanału dystrybucji Jego towarów, która to kwota stanowi wynagrodzenie Spółki, kalkulowane z uwzględnieniem poniesionych przez nią kosztów uruchomienia Sklepu i jego startowej promocji, a zatem kosztów czynności zmierzających do opracowania, przygotowania i wdrożenia rozwiązania informatycznego i jego rynkowej promocji. Ekwiwalent ten związany jest udostępnieniem Wnioskodawcy możliwości korzystania z internetowego kanału dystrybucji - tak w modelu odsprzedaży Jego towarów przez sklep, jak i rezerwacji w sklepie towarów Wnioskodawcy i ich bezpośredniej sprzedaży przez Wnioskodawcę końcowym kupującym.

Mając na uwadze powyższe przepisy prawa podatkowego, dokonując oceny charakteru wydatku w postaci poniesienia określonej w umowie kwoty, jako ekwiwalentu za możliwość korzystania z internetowego kanału dystrybucji towarów Wnioskodawcy, która to kwota stanowi wynagrodzenie spółki, kalkulowane z uwzględnieniem poniesionych przez nią kosztów uruchomienia sklepu i jego startowej promocji, a zatem kosztów czynności zmierzających do opracowania, przygotowania i wdrożenia rozwiązania informatycznego i jego rynkowej promocji, stwierdzić należy, że przedmiotowy wydatek może być zakwalifikowany jako koszt uzyskania przychodów w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami (oraz z przychodami, które dopiero zostaną osiągnięte) oraz nie został wymienione w negatywnym katalogu kosztów zawartym w art. 23 ust. 1 ww. ustawy.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek wykazania związku poniesionych wydatków z przychodami, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), przepisów art. 14k – 14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.