Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB4.4014.16.2017.3.BJ
z 9 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 7 marca 2017 r. (data wpływu – 15 marca 2017 r.), uzupełnionym 12 maja 2017 r. i 05 czerwca 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki:

• w części dotyczącej zastosowania art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych – jest prawidłowe,
• w części dotyczącej zastosowania art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 15 marca 2017 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w pismach z 26 kwietnia 2017 r. i 17 maja 2017 r. wezwano Wnioskodawcę o jego uzupełnienie. Wniosek uzupełniono 12 maja 2017 r. i 05 czerwca 2017 r.

W uzupełnieniu, które wpłynęło do Organu 12 maja 2017 r. Wnioskodawca stwierdził, iż jego wolą nie jest uzyskanie interpretacji indywidualnej z zakresu podatku od towarów i usług.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w dniu 2 grudnia 2016 roku udzieliła oprocentowanej pożyczki w kwocie 1.500.000,00 zł (słownie: jeden milion pięćset tysięcy złotych 00/100) Wnioskodawcy – osobie fizycznej, będącej pracownikiem spółki, zatrudnionym na umowę o pracę na czas nieokreślony.

Umowa pożyczki zawarta została poza terytorium Rzeczypospolitej Polski – na terenie Bułgarii, jak również Wnioskodawca – obywatel Bułgarii, w chwili zawierania umowy pożyczki ze spółką miał miejsce zamieszkania na terytorium Bułgarii. Środki pieniężne stanowiące przedmiot pożyczki przelane zostały z rachunku bankowego spółki na rachunek pożyczkobiorcy, który on założył w Polsce celem uniknięcia kosztów transferu środków. Umowa pożyczki została sporządzona w dwóch językach – polskim i bułgarskim (w zwykłej formie pisemnej) wedle prawa polskiego, właściwego dla siedziby spółki udzielającej pożyczki.

Zakres umowy zawiera elementy jakie zwyczajowo stosuje się w umowach pożyczki zawartych zgodnie z ustawą z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny. W umowie pożyczkodawca zobowiązał się przenieść środki pieniężne na pożyczkobiorcę a pożyczkobiorca w określonym terminie pieniądze zwrócić wraz z należnymi wedle umowy odsetkami.

Zgodnie z wiedzą Wnioskodawcy, udzielanie pożyczek nie jest wpisane jako przedmiot działalności spółki w umowie spółki, nie widnieje także w Krajowym Rejestrze Sądowym. Według jego wiedzy popartej ustaleniami z pożyczkodawcą (jego organem reprezentującym), spółka od momentu rejestracji w Krajowym Rejestrze Sądowym (25 lutego 2015 r.) udzieliła 2 pożyczek, a na każdą ratę odsetkową związaną z udzielonymi pożyczkami wystawiła fakturę VAT.

Wnioskodawca wyjaśnił, że spółka udzieliła przedmiotowej pożyczki (jak również tej poprzedniej) z własnych środków obrotowych w celu osiągnięcia zysku (odsetki) i traktowała ją jako wykonaną w ramach prowadzonej przez spółkę działalności. Na każdą ratę odsetkową pożyczki Spółka wystawiła i wystawiać będzie fakturę VAT. Dodatkowo, z informacji przekazanych przez Spółkę wynika, iż spółka ze względu na generowanie nadwyżek finansowych planowała i przygotowywała się do komercyjnego udzielania pożyczek (dokonała już nawet części czynności przygotowawczych w tym zakresie, takich jak wzorce umów pożyczek.) Spółka jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że środki pieniężne będące przedmiotem pożyczki znajdowały się na rachunku bankowym w Polsce. Pożyczkodawca udzielając przedmiotowej pożyczki działał jako podatnik podatku od towarów i usług i z tytułu udzielonej pożyczki, w związku z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług korzysta ze zwolnienia z opodatkowania. Pożyczkobiorca z tytułu zawartej umowy pożyczki nie był opodatkowany podatkiem od towarów i usług ani zwolniony z podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w związku z udzieleniem przez spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w ramach prowadzonej przez nią działalności gospodarczej pożyczki Wnioskodawcy – osobie fizycznej, transakcja taka będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych?
2. Czy w związku z faktem, iż Wnioskodawca – obywatel Bułgarii, w chwili zawierania umowy pożyczki miał miejsce zamieszkania poza terytorium Rzeczypospolitej Polski oraz umowa została zawarta również poza terytorium Polski – w Bułgarii, umowa pożyczki zawarta w sposób opisany powyżej nie powoduje po stronie Wnioskodawcy obowiązku podatkowego w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zawarta umowa pożyczki nie powoduje po jego stronie obowiązku podatkowego w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych nie podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany, jeżeli przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest:

1. opodatkowana podatkiem od towarów i usług,
2. zwolniona z podatku od towarów i usług, z wyjątkiem: umów sprzedaży i zamiany, których przedmiotem jest nieruchomość lub jej część, albo prawo użytkowania wieczystego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub prawo do miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym lub udział w tych prawach, umowy sprzedaży udziałów i akcji w spółkach handlowych.
   
   

Transakcja nie podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeśli z tytułu tej czynności jedna ze stron (albo sprzedawca albo nabywca) jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług albo zwolniona z tego podatku.

W przypadku spółki z ograniczoną odpowiedzialnością mamy do czynienia z podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą. Jeśli podmiot prowadzący działalność gospodarczą udziela pożyczki z własnych środków (obrotowych), które to środki zaangażowane są w działalność gospodarczą, to udzielając pożyczki działa jako podatnik podatku od towarów i usług. W ocenie Wnioskodawcy, nie ma tu znaczenia, że spółka udzielająca pożyczki nie ma w przedmiocie działalności zgłoszonego udzielania pożyczek. Niezależnie od tego, co spółka z o.o. ma a czego nie ma wpisanego w KRS jako przedmiot działalności, to dokonując określonej czynności z zaangażowaniem aktywów, które są składnikami mienia związanego z działalnością gospodarczą, działa jako podatnik podatku od towarów i usług.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z 4 października 2011 r., sygn.. akt I SA/Łd 1085/11 stwierdził z kolei, że: „jeżeli podmiot prowadzący działalność gospodarczą udziela pożyczki to mimo, iż nie jest to zasadniczy zakres działalności i czynność taka nie została wskazana w przedmiocie działalności w Krajowym Rejestrze Sądowym, to udzielenie pożyczki należy uznać za czynność w ramach prowadzonej działalności opodatkowanej podatkiem VAT. a co za tym idzie za czynność zwolnioną z art. 2 pkt 4 u.p.c.c.”

Na podobnym stanowisku stanął także Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z 26 kwietnia 2012 r., IPTPP1/443-111/12-2/MW.

W ostatnim czasie ukształtowała się lima interpretacyjna, zgodnie z którą „udzielanie pożyczek przez podatnika podatku od towarów i usług spełnia przesłanki uznania tych czynności za podlegające opodatkowaniu, niezależnie od częstotliwości i celu ich udzielenia czy statusu nabywcy. Bowiem udzielanie pożyczek przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, w związku z jej prowadzeniem, można identyfikować i zaliczać do zawodowej płaszczyzny jednostki, a więc uznać za rodzącą obowiązki w podatku od towarów i usług, nawet gdy te czynności nie były wpisane do umowy spółki oraz nie były wykazane w Krajowym Rejestrze Sądowym” (postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 16 października 2009 r., ITPP2/443-628/09/EŁ).

Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje z kolei wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Przepisy powyższe powinny być rozumiane w ten sposób, że warunkiem sine qua non uznania, iż dany podmiot działa w charakterze podatnika VAT, jest ustalenie, że działa on jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód.

Mając na uwadze przedstawioną powyżej definicję podatnika w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, należy uznać, że w przypadku udzielenia pożyczki (w sposób noszący znamiona działalności zorganizowanej i ciągłej) przez spółkę (przedsiębiorcę) ze środków zaangażowanych w działalność gospodarczą mamy do czynienia z usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (choć zwolnioną z tego podatku). Zgodnie bowiem z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług zwalnia się od podatku:

„usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę”.

Podsumowując, w świetle przytoczonych przepisów oraz stanowiska judykatury należy uznać, iż spółka udzielająca pożyczki pracownikowi w ramach prowadzonej działalności, będąc podatnikiem podatku od towarów i usług, dokonuje czynności zwolnionej z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Dodatkowo należy tutaj zwrócić uwagę na miejsce zawarcia przedmiotowej umowy pożyczki oraz na miejsce zamieszkania pożyczkobiorcy w chwili jej udzielenia.

Zdaniem Wnioskodawcy, zawarcie umowy pożyczki w Polsce podlega co do zasady opodatkowaniu na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podatkowi temu podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

• umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
• umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
• umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
• umowy dożywocia,
• umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat,
• ustanowienie hipoteki.
• ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
• umowy depozytu nieprawidłowego,
• umowy spółki.
  
  

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Umowa pożyczki została uregulowana w art. 720 i n. Kodeksu cywilnego, wedle którego – przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy oznaczonych co do gatunku i tej samej jakości. Powyżej 500 zł należy umowę pożyczki zawrzeć przynajmniej w formie zwykłej pisemnej. Niedochowanie tej formy nie skutkuje jednak bezwzględną nieważnością czynności prawnej mającej charakter umowy ustnej.

Jak to określił Sąd Najwyższy w wyroku z 17 września 2015 r., sygn.. akt II CSK 581/14: Umowa pożyczki trwa od chwili jej zawarcia, wzmocnionego wydaniem przedmiotu pożyczki aż do jej zwrotu, niezależnie od tego, że strony określiły w umowie, kiedy ten zwrot powinien był nastąpić, a w rzeczywistości nie nastąpił.

Przechodząc na grunt rozpatrywanej sprawy podpisanie oraz wydanie przedmiotu pożyczki w niniejszej sprawie miało miejsce za granicą Rzeczypospolitej Polski. Co jest bezsporne umowa pożyczki jest umową konsensualną, dwustronnie zobowiązującą a wierzytelność po stronie pożyczkodawcy powstaje dopiero z chwilą wykonania świadczenia w postaci przeniesienia własności pieniędzy na pożyczkobiorcę (wyrok Sądu Najwyższego z 06 lipca 2012 r., sygn. akt V CSK 394/11).

Zgodnie z art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podatkowi temu podlegają czynności cywilnoprawne, jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium RP lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium RP,
2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

Miejsce wykonywania czynności cywilnoprawnej jest przede wszystkim określane przez strony transakcji. Jak stanowi art. 454 § 1 zdanie drugie ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny, miejscem wykonania świadczenia pieniężnego, w braku innych postanowień umownych, jest miejsce zamieszkania (siedziby) wierzyciela. Skoro polska spółka zawarła umowę pożyczki z pożyczkobiorcą – obywatelem Bułgarii, mającym miejsce zamieszkania na terenie tego państwa w chwili podpisania przedmiotowej umowy, należy przyjąć, iż miejscem wykonania przedmiotowej umowy pożyczki jest miejsce określone w umowie – w tym przypadku jest to Sofia w Bułgarii. Takie rozumienie tego artykułu zostało także zaprezentowane w piśmiennictwie, m.in. Tomasz Modzelewski, Problem kwalifikacji przedmiotu umowy pożyczki: czy na potrzeby PCC pożyczane pieniądze stanowią rzeczy, czy kreują prawo majątkowe... Zagrożenia i możliwości interpretacyjne na przyszłość. Monitor Podatkowy 2015, Nr 2. s. 52.

Kwestia wykonania umowy oraz jej podpisania jest bardzo istotna w kontekście ustalenia obowiązku opodatkowania czynności w odniesieniu do art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Pożyczka nie będzie podlegała podatkowi od czynności cywilnoprawnych w Polsce, Wnioskodawca ma miejsce rezydencji (zamieszkania) na terenie RP i czynność zostaje zrealizowana poza granicami RP.

Wedle opinii Wnioskodawcy, mając na względzie wskazany wyżej stan faktyczny, Wnioskodawca spełnia jako pożyczkobiorca kryteria umożliwiające wyłączenie z opodatkowania zawartej umowy pożyczki. Przede wszystkim umowa zostaje podpisana oraz zrealizowana poza granicami RP a samo wykonanie przedmiotowej umowy pożyczki również nie miało miejsca w Polsce. Umowa została podpisana przez strony w kraju innym niż Polska – w Bułgarii. Ze względu na siedzibę pożyczkodawcy umowa została sporządzona według prawa polskiego, właściwego dla polskiej spółki udzielającej pożyczki. Nie ma zatem podstaw aby wobec Wnioskodawcy z tytułu zawarcia umowy pożyczki od spółki zagranicznej stosować art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Konkludując, umowa pożyczki zawarta w sposób opisany powyżej nie powoduje po stronie Wnioskodawcy obowiązku podatkowego w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych, gdyż nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Na poparcie swego stanowiska Wnioskodawca wskazał interpretacje organów podatkowych w podobnych sprawach.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w części jest prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, że zgodnie z wolą Wnioskodawcy – wyrażoną w uzupełnieniu wniosku – przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy tylko w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych. Tym samym tą część stanowiska Wnioskodawcy, która odnosi się do uregulowań zawartych w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2016 r., poz. 710, ze zm.), uznano za element własnego stanowiska niepodlegający ocenie w ramach wydawanej interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych.

W zakresie dotyczącym podatku od towarów i usług zostało wydane postanowienie umarzające postępowanie.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2016 r., poz. 223, ze zm.), podatkowi temu podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku.

W myśl art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2017 r., poz. 459, ze zm.) przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Stosownie do treści art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych obowiązek podatkowy, z zastrzeżeniem ust. 2 powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej.

W myśl art. 4 pkt 7 ww. ustawy obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych ciąży, przy umowie pożyczki, na biorącym pożyczkę.

Natomiast zgodnie z art. 1 ust. 4 powołanej ustawy czynności cywilnoprawne podlegają podatkowi, z zastrzeżeniem ust. 4a i 5, jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

Niezależnie od powyższego podkreślić należy, że w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych przewidziano sytuacje, w których czynność mieszcząca się w zakresie przedmiotowym ustawy jest wyłączona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany:

1. w zakresie, w jakim są opodatkowane podatkiem od towarów i usług,
   
2. jeżeli przynajmniej jedna ze stron jest zwolniona od podatku od towarów i usług z tytułu dokonania tej czynności, z wyjątkiem:
   
   • umów sprzedaży i zamiany, których przedmiotem jest nieruchomość lub jej część, albo prawo użytkowania wieczystego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub prawo do miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym lub udział w tych prawach,
   • umów sprzedaży udziałów i akcji w spółkach handlowych.
   
   
   

W przypadku umów pożyczki o wyłączeniu, o którym mowa w art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie decyduje okoliczność, że strony tej umowy posiadają status podatnika podatku od towarów i usług. Podstawę do ww. wyłączenia może stanowić m.in. fakt, że jedna ze stron z tytułu dokonania tej konkretnej czynności jest zwolniona z podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że spółka z ograniczoną odpowiedzialnością udzieliła oprocentowanej pożyczki Wnioskodawcy – pracownikowi spółki, zatrudnionemu na umowę o pracę na czas nieokreślony. Umowa pożyczki zawarta została poza terytorium Rzeczypospolitej Polski – na terenie Bułgarii, jak również Wnioskodawca – obywatel Bułgarii, w chwili zawierania umowy pożyczki ze spółką miał miejsce zamieszkania na terytorium Bułgarii. W uzupełnieniu wniosku wskazano, że środki pieniężne będące przedmiotem pożyczki znajdowały się na rachunku bankowym w Polsce. Pożyczkodawca udzielając przedmiotowej pożyczki działał jako podatnik podatku od towarów i usług i z tytułu udzielonej pożyczki, w związku z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług korzysta ze zwolnienia z opodatkowania.

We własnym stanowisku Wnioskodawca m.in. stwierdził, że w opisanej sytuacji nie ma podstaw aby z tytułu zawarcia umowy pożyczki od spółki zagranicznej stosować wobec niego art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Z takim stanowiskiem nie można się zgodzić.

W świetle cytowanego wyżej art. 1 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, należy stwierdzić, że umowa pożyczki podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeżeli w chwili zawarcia umowy jej przedmiot, tj. pieniądze znajdują się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wówczas nie ma znaczenia, gdzie umowa zostanie zawarta i gdzie mają miejsce zamieszkania (siedzibę) strony umowy.

Mając na uwadze powyższe, opisana we wniosku umowa pożyczki – na mocy cyt. powyżej art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, ponieważ – jak wskazał Wnioskodawca – środki pieniężne będące przedmiotem umowy pożyczki znajdowały się na rachunku bankowym w Polsce. W tej sytuacji nie ma znaczenia to, że umowa pożyczki zawarta została na terenie Bułgarii, oraz że Wnioskodawca (obywatel Bułgarii) w chwili zawierania umowy pożyczki ze spółką miał miejsce zamieszkania na terytorium Bułgarii.

W tej części stanowisko należało zatem uznać za nieprawidłowe.

Skoro przedstawiony stan faktyczny podlega regulacjom ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych a sformułowane pytania dotyczą kwestii opodatkowania umowy pożyczki podatkiem od czynności cywilnoprawnych i obowiązku podatkowego Wnioskodawcy z tego tytułu, to w pierwszej kolejności rozstrzygnięcia wymaga kwestia czy opisana umowa pożyczki podlega regulacjom ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2016 r., poz. 710, ze zm.), bowiem ocena ta ma zasadnicze znaczenie dla ewentualnego objęcia udzielonej pożyczki podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Objęcie tej umowy regulacjami w zakresie podatku od towarów i usług skutkuje wyłączeniem obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Skoro zatem, jak twierdzi Wnioskodawca, zawarta umowa pożyczki podlega uregulowaniom wynikającym z ustawy o podatku od towarów i usług (korzysta ze zwolnienia z opodatkowania) – co jak wskazano powyżej nie jest przedmiotem niniejszej interpretacji, gdyż interpretacja wydawana jest wyłącznie w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych – to na mocy art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych zawarta umowa pożyczki nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych – jest z niego wyłączona. Tym samym Wnioskodawca (pożyczkobiorca) nie jest zobowiązany do zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu tej umowy.

Wobec powyższego, stanowisko należało uznać w tej części za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.