Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/4512-1028/15-2/JŻ
z 13 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 7 grudnia 2015 r. (data wpływu 14 grudnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 grudnia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

E. GmbH (dalej „E.” lub Wnioskodawca) posiada siedzibę na terenie Niemiec. Wnioskodawca przystępuje do licznych przetargów organizowanych na terenie Polski związanych ze świadczeniem rozmaitych usług budowlanych (np. dotyczących składów odpadów). W przypadku zawarcia umowy z polskim zamawiającym, Wnioskodawca sam nie realizuje kompleksowego zlecenia, lecz zamawia od innej niemieckiej spółki dostawę towaru wraz z montażem na terytorium Polski w postaci urządzeń i/lub maszyn niezbędnych do realizacji zadania, jak również podzleca usługi budowlane polskim kontrahentom. Na całość świadczenia Wnioskodawcy składa się m.in. projektowanie (proiektierung), roboty budowlane (bauarbeiten), przebudowa drenażu (umbau drenage zusatzauftrag), przyłącze prądu (elektrozuleitung), przyłącze wody (wasserzuleitung), droga dojazdowa i zjazd z drogi publicznej (zufartsstrasse zur anlage), nadzór (lediglich Bauaufsicht), budowa urządzeń (anlagenbau) itd.

Wnioskodawca pełni rolę głównego wykonawcy projektów realizowanych w Polsce, przy czym sam nie świadczy bezpośrednio usług, ani dostaw towarów na rzecz polskiego zamawiającego, lecz podzleca poszczególne zadania i monitoruje/nadzoruje ich prawidłowe, zgodne z zamówieniem i terminowe zrealizowanie przez zleceniobiorców z Niemiec i z Polski.

Wnioskodawca jest zarejestrowany do VAT w Polsce od 1 maja 2013 r., co związane jest z opodatkowaniem usług związanych z nieruchomościami na terenie Polski, jak również koniecznością rozliczenia VAT należnego na zagranicznych kontrahentów na zasadzie odwrotnego obciążenia (reverse charge mechanism).

Spółka E. na terytorium Polski zrealizowała ok. 10 projektów, jak również nadal wyszukuje kolejnych zamówień. Prowadzi kilka inwestycji na terenie Polski, posiada zaplecze kadrowe, podzleca szereg czynności, dysponuje rozbudowanym zapleczem technicznym. Prowadzona przez Spółkę działalność cechuje się stałością (nieprzerwanie od dnia rejestracji do dnia dzisiejszego), jest zorganizowana i ciągła.

Spółka pełni funkcję wykonawcy generalnego usług budowlanych w licznych projektach realizowanych na terytorium Polski.

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca uważa, że dysponuje odpowiednim zapleczem technicznym i kadrowym do realizacji zlecanych mu w ramach przetargów zadań.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony we wniosku o interpretację, Wnioskodawca posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Wnioskodawca jest zdania, że mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony we wniosku o interpretację posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, ponieważ przy realizacji w Polsce zleconych zamówień na określone usługi budowlane, wykorzystuje infrastrukturę oraz personel, a także w sposób zorganizowany i ciągły prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem VAT w Polsce. Infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe pozostaje w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT.

Stosownie do art. 11 ust. 1-3 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - dalej r.w.u., na użytek stosowania art. 44 Dyrektywy VAT „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 r.w.u. - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu:

1. odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej,
2. świadczenie usług, które wykonuje, na użytek stosowania:
   1. art. 45 Dyrektywy VAT,
   2. począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi Dyrektywy VAT,
   3. do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 Dyrektywy VAT,
   4. art. 192a Dyrektywy VAT.
   
   
   

Przełożeniem powyższych regulacji unijnych jest art. 28b ust. 1-3 polskiej ustawy o VAT.

Wyjaśnień w zakresie ustalenia, gdzie znajduje się stałe miejsce prowadzenia działalności, gospodarczej, można szukać w stanowisku organów podatkowych, sądów krajowych oraz orzecznictwie TSUE.

Zgodnie z uzasadnieniem interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 6 maja 2014 r., IPPP3/443-139/14-2/IG: „(...) miejsce prowadzenia działalności gospodarczej przez Spółkę na terenie PL wykazuje się stałością gdyż realizację projektu w PL przewidziano na ponad półroczny okres (styczeń 2014 r. — lipiec 2014 r.), który może ulec przedłużeniu. Okres taki pozwala na stwierdzenie, że Spółka wystarczająco długo używa/będzie używać swoich zasobów personalnych i technicznych w sposób stały, powtarzalny, nieprzemijający, aby wytworzyć stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (por. m.in. interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie o sygn. IPPP3/443-860/12-6/SM z dnia 3 grudnia 2012 r., w której organ podatkowy twierdził, że dla zaistnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej wystarczy okres krótszy niż jeden rok).

W miejscu prowadzenia działalności Spółki na terytorium PL stale obecne są zasoby ludzkie konieczne do świadczenia usług w ramach tej jednostki (...)

W miejscu prowadzenia działalności Spółki na terytorium PL stale obecne są zasoby techniczne konieczne do świadczenia usług w ramach jednostki — w związku z wykonywaniem projektu do PL przetransportowane zostały/zostaną należące do Spółki maszyny oraz materiały budowlane (częściowo zostały/zostaną one również nabyte w Niemczech i w PL i przetransportowane bezpośrednio na plac budowy) służące do wykonania prac a które w okresie realizacji projektu będą przechowywane/magazynowane na placu budowy lub w jego pobliżu.”

Podobne stanowisko zostało potwierdzone przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej o sygn. IPPP3/443-860/12-6/SM z dnia 3 grudnia 2012 r. oraz w interpretacji indywidualnej o sygn. IPPP3/443-1002/12-4/SM z dnia 18 grudnia 2012 r., a także w interpretacji indywidualnej o sygn. IPPP3/443-910/13-2/LK z dnia 20 grudnia 2013 r.

Orzecznictwo TSUE, które niewątpliwie powinno zostać uwzględnione przy określeniu stałego miejsca wykonywania działalności przez E. także wskazuje na przesłanki techniczno-kadrowe.

Przytoczyć można wyrok w sprawie C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg (Niemcy), w którym Trybunał wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Podobne stanowisko zostało wyrażone w orzeczeniu w sprawie C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA przeciwko Państwu Belgijskiemu.

W orzeczeniu w sprawie C-190/95 ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grotę Ondernemingen te Amsterdam (Holandia) Trybunał potwierdził, że nie można uznać, że usługi wykonywane są w innym miejscu niż główne miejsce prowadzenia działalności, chyba że miejsce to jest chociaż w minimalnym stopniu stałe w związku ze stałą obecnością personelu oraz środków technicznych niezbędnych do świadczenia usług.

W wyroku C-73/06 z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sarl przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern, w którym podstawowym zagadnieniem było określenie pojęcia siedziby dla celów działalności gospodarczej w kontekście prawa do zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty, odnośnie stałego miejsca prowadzenia działalności należy przytoczyć pkt 54 orzeczenia, w myśl którego: „Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (zob. wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie 168/84 Berkholz, Rec. str. 2251, pkt 18; ww. wyrok w sprawie DFDS, pkt 20 oraz wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 ARO Lease, Rec. str. I-4383, pkt 15). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (zob. ww. wyrok w sprawie ARO Lease, pkt 16)”.

Biorąc zatem pod uwagę definicję stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej wynikającą z regulacji unijnej, jak również utrwalone orzecznictwo TSUE w powyższym zakresie i zgodne interpretacje polskich organów podatkowych, przy dokonywaniu oceny, czy E. posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, czy też nie, należy kierować się następującymi kryteriami:

• wystarczającą stałością miejsca (aspekt czasowy),
  

• obecnością ludzkich zasobów koniecznych do świadczenia usług w ramach tego miejsca (aspekt kadrowy),
  

• obecnością technicznych zasobów koniecznych do świadczenia usług w ramach tego miejsca (aspekt infrastrukturalny).
  
  
  

Z uwagi na powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, stwierdzić należy, że E. posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium Polski, jeżeli przy świadczeniu usług budowlanych na terytorium kraju wykorzystuje infrastrukturę oraz personel (nawet „zewnętrzny”, czyli w ramach podzleceń), a także w sposób zorganizowany i ciągły prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT.

Ponieważ Spółka spełnia kryteria kadrowe, techniczne i czasowe, w związku z tym uznać należy, iż począwszy od momentu zgłoszenia rejestracyjnego do celów rozliczeń podatku od towarów i usług w Polsce (tj. dnia 1 maja 2013 r.) Spółka posiada w Polsce stałe miejsca prowadzenia działalności i zobowiązana jest do rozliczania tego podatku tak jak podatnik VAT krajowy. Spółka bowiem bierze udział w licznych przetargach, prowadzi kilka inwestycji na terenie Polski, posiada zaplecze kadrowe, podzleca szereg czynności, i dysponuje rozbudowanym zapleczem technicznym. Prowadzona przez Spółkę działalność cechuje się stałością (nieprzerwanie od dnia rejestracji do dnia dzisiejszego), jest zorganizowana i ciągła.

Spółka pełni funkcję wykonawcy generalnego usług budowlanych w licznych projektach realizowanych na terytorium Polski. Spółka dokonuje rozliczenia podatku od towarów i usług za podwykonawców wystawiających na rzecz Spółki faktury na zasadzie reverse charge.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z poźn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.