Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/4510-590/16-2/MS
z 26 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 23 maja 2016r. (data wpływu 30 maja 2016r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• dochodu uzyskanego z tytułu sprzedaży odpadów poprodukcyjnych, jako dochodu zwolnionego od podatku na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy (pytanie nr 1) – jest nieprawidłowe,
• sposobu ustalania wysokości kosztów uzyskania przychodów z tytułu sprzedaży odpadów poprodukcyjnych (pytanie nr 2) – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 30 maja 2016 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sprzedaży odpadów poprodukcyjnych, jako dochodu zwolnionego od podatku na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustaw.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej również: „Wnioskodawca” lub „Spółka”), producent opakowań z tworzyw sztucznych, jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (dalej jako: „CIT”).

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w Radomiu na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej jako: „SSE” lub „Strefa”) na podstawie zezwolenia strefowego z dnia 6 marca 2013 roku (dalej jako „Zezwolenie”).

Zezwolenie zostało udzielone Spółce na prowadzenie działalności gospodarczej, rozumianej jako działalność produkcyjna, handlowa i usługowa w zakresie wyrobów i usług wytworzonych na terenie strefy, określonych w następujących pozycjach Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług Głównego Urzędu Statystycznego (wedle rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, Dz.U. z 2008 r., Nr 207 Poz. 1293):

• Sekcja C, Dział 22, Klasa 22.21 - Płyty, arkusze, rury i kształtowniki z tworzyw sztucznych,
  
• Sekcja C, Dział 22, Klasa 22.22 - Opakowania z tworzyw sztucznych.
  
  
  

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności strefowej produkuje opakowania z tworzyw sztucznych - w postaci tacek wykorzystywanych w przemyśle spożywczym - posługując się m.in. metodą formowania próżniowego. Metoda ta polega na formowaniu tworzyw sztucznych do pożądanego kształtu poprzez nałożenie uplastycznionego tworzywa na formę, w której po zastygnięciu powstaje produkt finalny (w tym wypadku opakowanie).

W związku z powyższą działalnością gospodarczą, w trakcie procesu produkcyjnego, powstają odpady poprodukcyjne nienadające się do dalszej produkcji wyrobu finalnego, w tym m.in.: skrawki materiałów pochodzące z obróbki mechanicznej, półprodukty wadliwe bądź uszkodzone w sposób mechaniczny albo wyroby gotowe, które nie spełniają określonych przez Spółkę norm jakościowych. Czynności podejmowane w związku z powstawaniem ww. odpadów są nieodłącznym elementem procesu produkcyjnego, w wyniku którego powstają finalne wyroby strefowe.

Wnioskodawca sprzedaje ww. odpady poprodukcyjne podmiotom trzecim po cenie niższej (cena sprzedaży netto), niż pierwotna cena ich nabycia w postaci surowca do produkcji gotowych wyrobów strefowych. Wartość sprzedaży odpadów poprodukcyjnych, pochodzących z odzysku surowca wykorzystywanego w procesie produkcji wyrobów strefowych, jest elementem kalkulacji ceny finalnej produktu strefowego sprzedawanego przez Wnioskodawcę do nabywcy końcowego.

Koszt surowca wykorzystanego w produkcji wyrobów strefowych, którym obciążany jest kontrahent nabywający wyroby strefowe, kalkulowany jest w następujący sposób: wartość brutto zakupionego surowca pomniejszana jest o wartość sprzedaży odpadów poprodukcyjnych.

Powyższy model rozliczeń wyraźnie wskazywany jest w kontraktach z kontrahentami Wnioskodawcy. Zgodnie z postanowieniami umownymi, Wnioskodawca jest zatem zobowiązany do sprzedaży odpadów poprodukcyjnych i następczo do wyliczenia kosztu materiału z uwzględnieniem wartości odpadów, które zostały sprzedane podmiotom trzecim.

W związku z powyższym, jako że wartość sprzedaży odpadów poprodukcyjnych jest nieodłącznym elementem kalkulacji ceny finalnej, Wnioskodawca jest obowiązany do sprzedaży tych odpadów i tym samym przychód tak generowany alokuje on do działalności strefowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy przychody uzyskane przez Spółkę w związku ze sprzedażą odpadów poprodukcyjnych należy kwalifikować, na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako przychody z działalności gospodarczej prowadzonej na podstawie zezwolenia na terenie Strefy i z których dochód podlega zwolnieniu?
2. Czy Wnioskodawca ma prawo rozpoznać koszty uzyskania przychodów z tytułu sprzedaży odpadów poprodukcyjnych w oparciu o ich wartość według ceny sprzedaży netto?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad 1.

W ocenie Wnioskodawcy, przychody uzyskane przez Spółkę w związku ze sprzedażą odpadów poprodukcyjnych należy kwalifikować, na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako przychody z działalności gospodarczej prowadzonej na podstawie zezwolenia na terenie Strefy i z których dochód podlega zwolnieniu.

Ad 2.

W ocenie Wnioskodawcy, ma on prawo rozpoznać koszty uzyskania przychodów z tytułu sprzedaży odpadów poprodukcyjnych w oparciu o ich wartość ustaloną w wysokości ceny sprzedaży netto.

Uzasadnienie prawne

Ad 1.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm, dalej: „ustawy o CIT”), wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem art. 17 ust. 4-6 ww. ustawy, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 282, z późn. zm., dalej: „ustawa o SSE”).

W ramach działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, jak da się wywieść z dotychczasowego stanowiska organów podatkowych oraz orzecznictwa sądów administracyjnych, wyróżnić można działalność podstawową oraz niezbędną do jej prowadzenia działalność pomocniczą.

W orzecznictwie sądów administracyjnych wskazuje się, że: „Zwolnieniu podatkowemu na podstawie art. 17 ust 1 pkt 34 podlegać będą nie tylko przychody i związane z nim koszty uzyskania przychodów będące bezpośrednio wynikiem działalności na terenie strefy ekonomicznej, ale także przychody i koszty ich uzyskania z każdej innej działalności pomocniczej niezbędnej do jej prowadzenia (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 grudnia 2011 r„ sygn. akt II FSK 1139/10).

Kryteria kwalifikacji danego rodzaju wykonywanej działalności do działalności pomocniczej wykonywanej w specjalnej strefie ekonomicznej nie zostały uregulowane w przepisach prawa, jak również nie wynikają jednoznacznie z dotychczasowego orzecznictwa czy interpretacji indywidualnych.

W treści wyżej przytoczonego wyroku Sąd uznał, że z uwagi na brak definicji legalnej „wyrobu wytworzonego na terenie strefy ekonomicznej”, przeprowadzając analizę, czy w myśl art. 17 ust.1 pkt 34 ustawy o CIT, dany wyrób może być objęty zwolnieniem podatkowym, należy ustalić, czy „czynności pomocnicze” faktycznie wykonane wykazują ścisły, funkcjonalny i nierozerwalny związek z „czynnościami podstawowymi”. Jeżeli w konsekwencji okaże się, że czynności pomocnicze są niezbędne do całościowego wytworzenia wyrobu w ramach prowadzonej działalności strefowej, czynności takie należy traktować jako element z działalnością strefową.

Również przychody związane ze sprzedażą odpadów poprodukcyjnych należy uznać za działalność pomocniczą względem działalności podstawowej wykonywanej na terenie Strefy na podstawie uzyskanego Zezwolenia. Uzyskiwane przychody w związku z sprzedażą odpadów poprodukcyjnych wykazują ścisły i nierozerwalny związek z produkcją i sprzedażą wyrobów strefowych.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika jednoznacznie, że model rozliczeń z kontrahentami Wnioskodawcy jest oparty o wartość niewykorzystanych odpadów powstałych w procesie produkcyjnym i następczo sprzedanych podmiotom trzecim. Należy zauważyć, że powstawanie odpadów jest nieuniknione w procesie produkcji finalnych wyrobów strefowych, stąd też sprzedaż tych odpadów i uwzględnienie ich wartości według ceny sprzedaży w cenie finalnej wyrobu stanowi działalność pomocniczą w stosunku do działalności podstawowej (produkcji opakowań z tworzyw sztucznych).

Wobec powyższego należy uznać, że sprzedaż odpadów poprodukcyjnych jest integralnym elementem prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej na terenie Strefy, objętej stosownym Zezwoleniem.

Reasumując, przychody uzyskane przez Spółkę w związku ze sprzedażą odpadów poprodukcyjnych należy kwalifikować, na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z działalności gospodarczej prowadzonej na podstawie zezwolenia na terenie Strefy.

Ad 2.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, za wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy. Tym samym, na podstawie dyspozycji tego przepisu, kosztem uzyskania przychodów będą wydatki poniesione w związku z uzyskiwanym przychodem.

Koszty sprzedawanych odpadów poprodukcyjnych są ponoszone bezpośrednio w związku z uzyskiwanym przez Wnioskodawcę przychodem ze sprzedaży tych odpadów poprodukcyjnych. Ze względu na brak w ustawie o CIT szczegółowych unormowań wskazujących na zasady określania kosztów z tytułu sprzedaży odpadów poprodukcyjnych, w ocenie Wnioskodawcy, celem ustalenia prawidłowej wysokości kosztów uzyskania przychodów należy zastosować przepisy ustawy o rachunkowości z dnia 29 września 1994 r. (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 330, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 28 ust. 1 pkt 6 ustawy o rachunkowości, odpady poprodukcyjne jako rzeczowe składniki aktywów obrotowych podlegają wycenie według cen nabycia lub kosztów wytworzenia nie wyższych od ich cen sprzedaży netto. Na wycenę wartości odpadów nie wpływa zatem okoliczność, że pierwotna cena nabycia tworzywa, z którego powstają odpady poprodukcyjne, stanowiące rzeczowe składniki majątku obrotowego, jest wyższa od ich ceny sprzedaży netto.

Wobec powyższego, odpady poprodukcyjne, zgodnie ze wskazaną regulacją ustawy o rachunkowości, podlegają wycenie do wartości nieprzekraczającej ceny sprzedaży netto odpadów. Wartość odpadów poprodukcyjnych, ustalona w wysokości ceny sprzedaży netto stanowi, zdaniem Wnioskodawcy, koszt uzyskania przychodów w momencie sprzedaży tych odpadów. Określona na podstawie cen sprzedaży netto wartość odpadów poprodukcyjnych jest wartością, o którą Wnioskodawca ma prawo dokonać stosownego obniżenia dochodów uzyskanych ze sprzedaży odpadów produkcyjnych.

Stanowisko Wnioskodawcy zostało potwierdzone w szeregu interpretacji indywidualnych wydanych w analogicznym stanie faktycznym, m.in. w:

• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 11 lipca 2013 r., sygn. IBPBI/2/423-1066/13/BG;
  
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 20 stycznia 2014 r., sygn. ILP B3/423-511/13-4/KS;
  
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 30 grudnia 2014 r., sygn. IBPBI/2/423-1225/14/MS;
  
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 30 listopada 2015 r., sygn. IBPB-1-2/4510-636/15/AK;
  
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 11 stycznia 2016r., sygn. IBPB-1-3/4510-584/15/AB.
  
  
  

Należy również nadmienić, że zgodnie z rozstrzygnięciem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia w Rzeszowie z 8 maja 2007 r. (sygn. I SA/Rz 254/07), interpretacji przepisów prawa podatkowego, o której mowa jest w art. 14a § 1 Ordynacji podatkowej, nie należy zawężać wyłącznie do analizy przepisów ustaw prawa podatkowego. W ocenie Sądu: „Przez pojęcie prawa podatkowego należy rozumieć wszelkie normy prawne zarówno ustawowe, jak i wydane na podstawie upoważnienia ustawowego, które regulują wszystkie elementy konstrukcyjne tj. podmiotowe i przedmiotowe podatku". Stąd wątpliwości interpretacyjne, jakie wiążą się z art. 15 ust. 1 oraz art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT, a które wymagają interpretacji w oparciu o przepis art. 28 ust. 1 pkt 6 ustawy o rachunkowości, również powinny być przedmiotem interpretacji organów podatkowych.

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy, wartość odpadów poprodukcyjnych ustalona w wysokości ceny sprzedaży netto stanowi koszt uzyskania przychodów z tytułu sprzedaży odpadów poprodukcyjnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego opisu stanu faktycznego w zakresie pytania nr 1 uznaje się za nieprawidłowe.

Odnosząc się do kwestii możliwości zakwalifikowania przychodów uzyskanych z tytułu sprzedaży odpadów poprodukcyjnych do przychodów z działalności gospodarczej prowadzonej na podstawie zezwolenia na terenie Strefy, z których dochód podlega zwolnieniu na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 updop – należy stwierdzić, że:

Zgodnie z art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t. j. Dz. U. 2015 r., poz. 282), dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zwolnienie to stanowi pomoc publiczną, przy czym wielkość tej pomocy nie może przekroczyć jej maksymalnej wielkości określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 4 ust.4.

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. u. z 2014 r., poz. 851 ze zm.), wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz.U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274, z 2008 r. Nr 118, poz. 746 oraz z 2009 r. Nr 18, poz. 97), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, o którym mowa w cytowanym powyżej przepisie uprawnia do prowadzenia działalności gospodarczej na terenie strefy i korzystania z pomocy publicznej. Określa ono przedmiot i warunki prowadzenia działalności (art. 16 ust. 1 i 2 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych).

Z wykładni gramatycznej, którą należy stosować przy ocenie zakresu zwolnień podatkowych, wynika, iż wolny od podatku dochodowego od osób prawnych jest wyłącznie dochód uzyskany z działalności gospodarczej, w zakresie określonym w zezwoleniu, prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej. Jeżeli dany rodzaj (przedmiot) działalności gospodarczej nie jest wymieniony w zezwoleniu, to dochód z takiej działalności nie podlega zwolnieniu.

Mając na uwadze powyższe przepisy należy przede wszystkim podkreślić, iż zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności i równości opodatkowania, w związku z tym przepisy dotyczące zwolnień powinny być interpretowane ściśle, zgodnie z wykładnią językową. Warto podkreślić również, iż zwolnienie wynikające z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie ma charakteru podmiotowego. Nie obejmuje ono, zatem wszystkich dochodów podmiotu gospodarczego prowadzącego działalność gospodarczą na terenie strefy na podstawie zezwolenia, lecz tylko tych dochodów uzyskanych z działalności prowadzonej w ramach zezwolenia, a więc działalności określonej w tym zezwoleniu.

Przy ocenie przedmiotu zwolnienia nie ma podstaw do przyjęcia podziału działalności gospodarczej na podstawową (działalność produkcyjna wymieniona w zezwoleniu) i pomocniczą (gospodarka odpadami nie wymieniona w zezwoleniu), w oparciu o który zostałaby dokonana rozszerzająca interpretacja zakresu zwolnienia, w wyniku przyjęcia stanowiska, iż dochody z działalności związanej ze sprzedażą odpadów jako z działalności pomocniczej produkcji podlegałby zwolnieniu, pomimo iż gospodarka odpadami nie jest wymieniona w zezwoleniu.

Zdaniem organu, gospodarkę odpadami należy zaliczyć do działalności pomocniczej, podporządkowanej produkcyjnej działalności podstawowej, gdyż gospodarka odpadami może stanowić samodzielną działalność podstawową. Zasady tej gospodarki wyznacza odrębna ustawa z dnia 14 grudnia 2012r. (Dz.U. z 2013r., poz. 21 ze zm.), która określa środki służące ochronie środowiska, życia i zdrowia ludzi zapobiegające i zmniejszające negatywny wpływ na środowisko oraz zdrowie ludzi wynikający z wytwarzania odpadów i gospodarowania nimi oraz ograniczające ogólne skutki użytkowania zasobów i poprawiające efektywność takiego użytkowania. Zgodnie z przepisami tej ustawy (art. 33 ust. 1) posiadacz odpadów jest obowiązany do postępowania z odpadami w sposób zgodny z zasadami gospodarki odpadami, o których mowa w art. 16-31, w tym do prowadzenia procesów przetwarzania odpadów w taki sposób, aby procesy te oraz powstające w ich wyniku odpady nie stwarzały zagrożenia dla życia lub zdrowia ludzi oraz dla środowiska, a także w sposób zgodny z przepisami o ochronie środowiska i planami gospodarki odpadami.

Zatem odnosząc się do kwestii opodatkowania przychodów z tytułu sprzedaży odpadów poprodukcyjnych należy uznać, że nie wpływają one na dochody korzystające ze zwolnienia podatkowego, gdyż gospodarka odpadami nie została wymieniona w zezwoleniu i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych na zasadach ogólnych.

Jednocześnie organ podatkowy pragnie wyjaśnić, że powołany we wniosku wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 grudnia 2011r., sygn. akt II FSK 1139/10 został wydany w innym stanie faktycznym, dotyczy bowiem świadczenia przez podmiot korzystający ze zwolnienia na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 updop usługi transportu wyrobu strefowego (wysoko wyspecjalizowanego/specyficznego/unikatowego) oraz jego montażu u kontrahenta.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego opisu stanu faktycznego w zakresie pytania nr 2 uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy w ww. zakresie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr z 2016 poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art.54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.