Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/4512-528/16-4/MT
z 12 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 7 lipca 2016 r. (data wpływu 7 lipca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania zapłaty wekslem własnym za uregulowanie należności wobec zbywcy oraz obowiązku korekty podatku VAT naliczonego na mocy art. 89b ustawy o VAT - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 lipca 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania zapłaty wekslem własnym za uregulowanie należności wobec zbywcy oraz obowiązku korekty podatku VAT naliczonego na mocy art. 89b ustawy o VAT.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka Sp. z o. o. (dalej jako: „Spółka”) prowadzi działalność w zakresie produkcji oraz sprzedaży eleganckiej odzieży damskiej pod marką X. Spółka na potrzeby produkcji odzieży nabywa szeroki asortyment materiałów niezbędnych do wytworzenia wyrobów gotowych. Przykładowo są to tkaniny, dzianiny, podszewki, nici oraz wszelkie inne materiały wykorzystywane w procesie szycia w trakcie produkcji konfekcji damskiej. Oprócz surowców do produkcji odzieży, Spółka kupuje także wyroby gotowe, w tym obuwie oraz akcesoria (biżuteria, szale, torby, wyroby skórzane), które następnie sprzedaje pod własną marką. Spółka współpracuje z wieloma dostawcami hurtowymi oraz szwalniami.

Spółka wykorzystuje zakupione towary do prowadzenia działalności gospodarczej opodatkowanej VAT, a zatem korzysta z prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z zakupem przedmiotowych towarów.

Aktualnie Spółka prowadzi sprzedaż wszystkich towarów poprzez sieć 40 sklepów detalicznych X., w tym sklepów własnych, franczyzowych i sklepu internetowego.

Spółka, rozważa wprowadzenie nowej formuły rozliczania się z dostawcami poprzez wystawienie przez Spółkę i wręczenie zbywającemu weksla własnego opiewającego na kwotę równą wartości zobowiązania z tytułu zapłaty ceny plus ewentualne odsetki.

Z perspektywy Spółki wystawienie weksla własnego będzie stanowiło przyrzeczenie bezwarunkowe zapłaty oznaczonej sumy pieniężnej z odroczonym terminem płatności, natomiast jego wręczenie będzie miało na celu wygaszenie zobowiązania z tytułu zapłaty na rzecz sprzedawcy ceny za nabyte materiały (dla Spółki weksel będzie więc realizował funkcję płatniczą stanowiąc de facto zapłatę za fakturę).

W celu osiągnięcia efektu w postaci wygaśnięcia zobowiązania do zapłaty ceny strony planują przyjąć odpowiednią konstrukcję prawną, stosując instytucję nowacji, o której mowa w art. 506 Kodeksu cywilnego. W ten sposób, za zgodą kontrahenta (wierzyciela), w miejsce realizacji zobowiązania do zapłaty ceny za zakupione materiały Spółka zobowiąże się do spełnienia innego świadczenia - wystawienia i wydania weksla własnego, a tym samym realizacji w przyszłości zobowiązania wekslowego. W ramach tej czynności Strony złożą odpowiednie oświadczenia w formie pisemnej potwierdzające, że w następstwie dokonanego odnowienia wszelkie uprawnienia i zobowiązania stron z tytułu zapłaty ceny sprzedaży ostatecznie wygasają, a jednocześnie powstaje nowy stosunek prawny oparty na przepisach prawa wekslowego.

Szczegółowe uregulowania dotyczące zasad rozliczeń pomiędzy Spółką i dostawcą zostałyby zawarte w łączącej strony umowie o współpracy handlowej.

Zapisy tej umowy stanowiłyby, że:

1. termin uregulowania zobowiązań z tytułu zakupionych materiałów wynosi 180 dni od daty faktury;
2. w przypadku wyboru przez Spółkę formy regulowania zobowiązania wekslem własnym, w celu zachowania należytej przejrzystości rozliczeń Spółka będzie stosowała następujące zasady:
   
   1. dla każdej faktury potwierdzającej zakup towarów od dostawcy, Spółka wystawi osobny weksel własny,
      
   2. Spółka będzie prowadziła rejestr weksli wystawionych dla potrzeb realizacji niniejszej umowy,
      
   3. każdy z wystawionych weksli własnych będzie zawierał wymagane przepisami prawa elementy, a ponadto:
   • numer porządkowy weksla,
   • numer faktury, która jest regulowana wekslem,
   • oświadczenie, że stanowi zapłatę za towar objęty wskazaną fakturą,
   • sumę wekslową odpowiadającą wysokości ceny wynikającej z faktury, bądź części tej ceny, w przypadku gdy jej pozostała część została zapłacona w inny sposób;
3. w dacie przekazania weksla własnego wystawionego przez Spółkę na rzecz dostawcy, zobowiązanie z tytułu ceny zakupu materiałów zostaje zaspokojone - uregulowane, a tym samym zobowiązanie z tytułu zapłaty ceny wygasa. W miejsce wygasłego zobowiązania z tytułu zapłaty ceny, stosownie do regulacji art. 506 § 1 i 2 Kodeksu cywilnego, powstaje zobowiązanie wekslowe;
4. weksel własny wystawiony przez Spółkę będzie płatny w terminie 270 dni po dacie jego wystawienia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym wydanie weksla w ramach odnowienia przewidzianego przepisami art. 506 Kodeksu cywilnego, będzie stanowiło formę uregulowania należności wobec zbywcy, o której mowa w art. 89b ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2016 r., poz. 710 z późn. zm.), a w konsekwencji Spółka nie będzie zobowiązana do korekty podatku VAT naliczonego po upływie terminu 150 dni od dnia upływu terminu płatności zobowiązania z tytułu zakupu materiałów do produkcji odzieży damskiej?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Spółki, wydanie weksla w ramach odnowienia przewidzianego przepisami art. 506 Kodeksu cywilnego, będzie stanowiło formę uregulowania należności wobec zbywcy, o której mowa w art. 89b ustawy o podatku od towarów i usług. Zatem, w konsekwencji Spółka nie będzie zobowiązana do korekty podatku VAT naliczonego po upływie terminu 150 dni od dnia upływu terminu płatności zobowiązania z tytułu zakupu materiałów do produkcji odzieży damskiej ponieważ zobowiązanie do zapłaty ceny zostanie skutecznie wygaszone.

Zgodnie z brzmieniem art. 89b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Natomiast, zgodnie z art. 89b ust. 1a ustawy o podatku od towarów i usług, przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli dłużnik uregulował należność najpóźniej w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności tej należności (art. 89b ust. 1a ustawy o VAT).

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia „uregulowania” należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju. Należy podkreślić, że przepisy podatkowe nie zawierają także jakichkolwiek ograniczeń co do formy uregulowania należności.

Zatem, zdaniem Spółki „uregulowanie” ceny może być dokonane w różnych formach, odnoszących skutek prawny w postaci wygaśnięcia zobowiązania zapłaty za fakturę.

Na gruncie ustawy Prawo wekslowe, jak również w oparciu o wykształconą praktykę obrotu gospodarczego potwierdzoną orzecznictwem sądowym, weksel może pełnić szereg funkcji. Funkcja, jaką pełni weksel w danym stosunku prawnym, w dużej mierze zależy od woli stron. W szczególności, wystawienie weksla może mieć charakter wykonania innego zobowiązania, lub też może przybrać formę zabezpieczenia wykonania zobowiązania w określonym terminie. Sprecyzowanie tej roli w konkretnym stosunku prawnym powinno się przekładać na konsekwencje podatkowe związane w wystawieniem weksla na gruncie prawa podatkowego.

W reżimie prawa cywilnego wskazuje się, że jedną z podstawowych funkcji weksla jest funkcja płatnicza, w związku z czym jeśli strony tak postanowią, weksel może pełnić rolę pieniądza, bowiem jego wręczenie prowadzi do zaspokojenia (i wygaśnięcia) konkretnego zobowiązania (M. Czarnecki, L. Bagińska; Prawo wekslowe i czekowe. Komentarz, Wydanie 2, Warszawa 2000, s. 28).

Zatem, jedną z form stosowanych w obrocie gospodarczym do wygaszania roszczeń dostawcy bądź usługodawcy z tytułu ceny za towary lub usługi jest wręczenie weksla.

W doktrynie prawa cywilnego podkreśla się, że jeżeli dłużnik wręcza weksel, a wierzyciel go przyjmuje, a strony postanawiają jednocześnie, że wręczenie weksla stanowi zaspokojenie roszczenia wierzyciela (np. tytułu zapłaty za sprzedany towar), dotychczas istniejący stosunek zobowiązaniowy między wierzycielem a dłużnikiem (w analizowanym przypadku stosunek zobowiązaniowy z tytułu zapłaty ceny za towar) wygasa, z uwagi na zaspokojenie wierzyciela. Na miejsce wygasłego zobowiązania z tytułu zapłaty ceny powstaje nowe, odrębne zobowiązanie z tytułu wystawionego weksla.

Opisana powyżej sytuacja stanowi odnowienie zobowiązania (nowację) w rozumieniu art. 506 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z powołanym przepisem, jeżeli w celu umorzenia zobowiązania dłużnik zobowiązuje się za zgodą wierzyciela spełnić inne świadczenie albo nawet to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej, zobowiązanie dotychczasowe wygasa. Na gruncie omawianego stanu faktycznego, strony zgodnie postanawiają, że w celu umorzenia zobowiązania z tytułu zapłaty ceny wynikającego z umowy dostawy, dłużnik spełni na rzecz wierzyciela świadczenia wynikające z zobowiązania wekslowego.

Z powyższego wynika zatem, że wręczenie weksla własnego zgodnie z poświadczeniem stron co do jego funkcji, jest formą uregulowania zobowiązania handlowego. Wierzytelność z tytułu należności handlowej przestaje istnieć, a w jej miejsce powstaje zobowiązanie wekslowe.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że wydanie weksla jest formą uregulowania należności z tytułu zawartych pomiędzy stronami transakcji gospodarczych, co implikuje, że wręczenie weksla spowoduje wygaśnięcie zobowiązań finansowych. Wystawienie weksla powoduje bezwarunkowe przyrzeczenie zapłaty określonej sumy w przyszłości, która widnieje na wystawionym wekslu. Oznacza to, że czynność wręczenia weksla własnego (wprowadzonego do obrotu gospodarczego) wierzycielowi powoduje, że wierzyciel zostanie zaspokojony. W takiej sytuacji nastąpi wygaśnięcie roszczeń finansowych wobec dłużnika.

Takie zdarzenie rodzi zatem skutek w postaci „uregulowania” pierwotnego zobowiązania na gruncie art. 89b ustawy o podatku od towarów i usług. Weksel pełni wówczas funkcję płatniczą w tym znaczeniu, że prowadzi do uregulowania zobowiązania w drodze wręczenia weksla zamiast zapłaty pieniężnej.

Należy podkreślić, że w przedmiotowym stanie faktycznym nie będzie miał zastosowania art. 506 § 2 kodeksu cywilnego, wprowadzający domniemanie zgodnie z którym w razie wątpliwości wręczenie wierzycielowi weksla nie należy traktować jako nowację. Przepis ten bowiem odnosi się jedynie do przypadków, w których nie da się precyzyjnie określić motywów wręczenia weksla przez dłużnika.

Na gruncie stanu faktycznego niniejszej sprawy, intencje stron co do celu wręczenia weksla zostaną w sposób jasny, klarowny i bezpośredni określone w pisemnej umowie handlowej, w której zostanie ustalone, że wręczenie weksla dostawcy będzie stanowiło bezwarunkową zapłatę za kupiony przez dłużnika (Wnioskodawcę) towar.

W piśmiennictwie wskazuje się, że tak jednoznaczna umowa stron przesądza o zakwalifikowaniu wręczenia weksla jako odnowienia zobowiązania (J. P. Naworski, Zobowiązania pieniężne w obrocie gospodarczym, M. Praw. 1994, nr 6, s. 161). Pogląd taki jednolicie prezentuje również orzecznictwo wskazując, że przepisy prawa cywilnego przewidują możliwość przekształcenia zobowiązania z innego stosunku cywilnoprawnego w zobowiązanie wekslowe, ale tylko w drodze wyraźnej umowy stron (wyrok SA w Katowicach z 26 sierpnia 1994 r. I ACr 436/94, OSA 1995, z. 5, poz. 22; M. Praw. - Zestawienie Tez 2000, nr 9, s. 596); tak również wyrok Sądu Najwyższego z 3 lutego 1995 r. II CRN 160/94, Glosa 1995, nr 8, s. 30, OSP 1995, z. 9, poz. 198, Wokanda 1995, nr 5, s. 8).

Spółka ponadtozwraca uwagę, że także Minister Finansów w interpretacji indywidualnej z dnia 22 stycznia 2016 r. (sygn. PT8.8101.366.2015.WCX.1010) wyraził stanowisko, że wydanie weksla stanowi uregulowanie należności, w myśl przepisów ustawy o VAT, a tym samym, podmiot gospodarczy, wystawiając i wręczając weksel własny, nie będzie zobowiązany do dokonania korekty podatku VAT naliczonego z tytułu zakupu składników majątkowych, o której mowa w art. 89b ust. 1 ustawy o VAT.

Podsumowując, zdaniem Spółki, wręczenie przez Spółkę weksla kontrahentowi będącemu dostawcą materiałów do produkcji odzieży damskiej, dokonywane na podstawie umowy przewidującej płatniczy skutek wręczenia weksla, stanowi „uregulowanie” zobowiązania z tytułu zapłaty należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów w rozumieniu art. 89b ustawy o podatku od towarów i usług. W konsekwencji Spółka nie będzie zobowiązana do korekty podatku VAT naliczonego po upływie terminu 150 dni od dnia upływu terminu płatności zobowiązania z tytułu zakupu materiałów do produkcji odzieży damskiej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zasady rozliczenia podatku od towarów i usług w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności zostały określone w przepisach art. 89a i art. 89b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą o VAT”.

Zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy o VAT, podatnik może skorygować podstawę opodatkowania oraz podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona. Korekta dotyczy również podstawy opodatkowania i kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

W myśl art. 89a ust. 1a ustawy o VAT, nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Termin „należność uregulowana w jakiejkolwiek formie” obejmuje zaspokojenie wierzyciela, powodujące wygaśnięcie jego roszczeń wobec dłużnika. Wykonanie to może nastąpić w różny sposób, uzgodniony przez strony. Oznacza to, że nabywca towarów i usług może dokonać płatności w dowolnej formie, która spowoduje wygaśnięcie roszczeń dostawcy lub usługodawcy do zapłaty ceny za towary lub usługi.

Z kolei z treści art. 89b ust. 1 ustawy o VAT wynika, że w przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Przepisów ust. 1 nie stosuje się, jeżeli dłużnik uregulował należność najpóźniej w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności tej należności (art. 89b ust. 1a ustawy o VAT).

W przypadku częściowego uregulowania należności w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, korekta dotyczy podatku naliczonego przypadającego na nieuregulowaną część należności. Przepis ust. 1a stosuje się odpowiednio (art. 89b ust. 2 ustawy o VAT).

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Spółka prowadzi działalność w zakresie produkcji oraz sprzedaży odzieży damskiej. Spółka na potrzeby produkcji odzieży nabywa szeroki asortyment materiałów niezbędnych do wytworzenia wyrobów gotowych. Przykładowo są to tkaniny, dzianiny, podszewki, nici oraz wszelkie inne materiały wykorzystywane w procesie szycia w trakcie produkcji konfekcji damskiej. Oprócz surowców do produkcji odzieży, Spółka kupuje także wyroby gotowe, w tym obuwie oraz akcesoria, które następnie sprzedaje pod własną marką. Spółka współpracuje z wieloma dostawcami hurtowymi oraz szwalniami. Spółka wykorzystuje zakupione towary do prowadzenia działalności gospodarczej opodatkowanej VAT, a zatem korzysta z prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z zakupem przedmiotowych towarów. Aktualnie Spółka prowadzi sprzedaż wszystkich towarów poprzez sieć 40 sklepów detalicznych, w tym sklepów własnych, franczyzowych i sklepu internetowego. Spółka, rozważa wprowadzenie nowej formuły rozliczania się z dostawcami poprzez wystawienie przez Spółkę i wręczenie zbywającemu weksla własnego opiewającego na kwotę równą wartości zobowiązania z tytułu zapłaty ceny plus ewentualne odsetki. Z perspektywy Spółki wystawienie weksla własnego będzie stanowiło przyrzeczenie bezwarunkowe zapłaty oznaczonej sumy pieniężnej z odroczonym terminem płatności, natomiast jego wręczenie będzie miało na celu wygaszenie zobowiązania z tytułu zapłaty na rzecz sprzedawcy ceny za nabyte materiały (dla Spółki weksel będzie więc realizował funkcję płatniczą stanowiąc de facto zapłatę za fakturę). W celu osiągnięcia efektu w postaci wygaśnięcia zobowiązania do zapłaty ceny strony planują przyjąć odpowiednią konstrukcję prawną, stosując instytucję nowacji, o której mowa w art. 506 Kodeksu cywilnego. W ten sposób, za zgodą kontrahenta (wierzyciela), w miejsce realizacji zobowiązania do zapłaty ceny za zakupione materiały Spółka zobowiąże się do spełnienia innego świadczenia – wystawienia i wydania weksla własnego, a tym samym realizacji w przyszłości zobowiązania wekslowego. W ramach tej czynności Strony złożą odpowiednie oświadczenia w formie pisemnej potwierdzające, że w następstwie dokonanego odnowienia wszelkie uprawnienia i zobowiązania stron z tytułu zapłaty ceny sprzedaży ostatecznie wygasają, a jednocześnie powstaje nowy stosunek prawny oparty na przepisach prawa wekslowego. Szczegółowe uregulowania dotyczące zasad rozliczeń pomiędzy Spółką i dostawcą zostałyby zawarte w łączącej strony umowie o współpracy handlowej (której zasady zostały wskazane przez Spółkę w opisie sprawy).

Przy tak przedstawionym opisie sprawy Spółka powzięła wątpliwość w kwestii, czy zapłata wekslem własnym za zakupione towary stanowi uregulowanie należności w myśl przepisów ustawy VAT, a tym samym czy Wnioskodawca wystawiając weksel będący zapłatą za zakupione towary nie będzie zobowiązany do dokonania korekty podatku VAT naliczonego na podstawie art. 89b ustawy VAT.

Należy wskazać, że przepis art. 89b ust. 1 ustawy o VAT nakłada obowiązek skorygowania podatku naliczonego w przypadku nieuregulowania należności przez dłużnika w określonej sytuacji. Termin „uregulowanie”, którym posługuje się ustawodawca w powołanych powyżej przepisach jest pojęciem szerokim, obejmującym wszelkie typy rozliczeń, takich jak: gotówka, czek gotówkowy, dowód wpłaty na rachunek bankowy, polecenie przelewu, polecenie zapłaty, czek rozrachunkowy, akredytywa, weksel własny, weksel trasowany, okresowe rozliczenia saldami, rozliczenia planowe, karta płatnicza, potrącenie (kompensata). Przez termin „uregulowanie”, o którym mowa w powołanych wyżej przepisach należy więc rozumieć każdą dopuszczalną prawnie formę efektywnego spełnienia świadczenia skutkującego wygaśnięciem zobowiązania.

Zgodnie ze słownikiem języka polskiego PWN, „uregulować” znaczy m.in. „uiścić jakąś należność”. Z kolei, „uiścić - uiszczać” oznacza „uregulować należność za coś”. Natomiast „uiszczać się” zgodnie z powyższym słownikiem, oznacza „wywiązać się z jakiegoś zobowiązania finansowego”. W konsekwencji, należy uznać, że „uregulować”, oznacza spełnić świadczenie skutkujące wywiązaniem się z zobowiązania finansowego, a w konsekwencji oznacza wygaśnięcie zobowiązania.

Również wykładnia systemowa wewnętrzna wskazuje, że pojęcie „uregulowanie”, którym posługuje się ustawodawca, w szczególności w art. 89b ustawy o VAT, powinno być interpretowane szeroko, w konsekwencji powinno obejmować każdą prawnie dopuszczalną formę wykonania zobowiązania przez podatnika, w tym również wydanie weksla.

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. Prawo wekslowe (Dz. U. z 2016 r., poz. 160), weksel jest dokumentem potwierdzającym istnienie zobowiązania osób, które go podpisały. Osobą uprawnioną do realizacji praw majątkowych wskazanych na wekslu jest jego prawny posiadacz.

Zgodnie ze stanowiskiem doktryny, do najważniejszych funkcji weksla należy w szczególności funkcja płatnicza (Komentarz do ustawy - Prawo wekslowe, [w:] Prawo wekslowe i czekowe. Komentarz, Izabela Heropolitańska). Weksel pełni funkcję płatniczą w sytuacji, gdy wręczany jest przy zakupie towarów i usług i strony zgodnie potwierdzają płatniczą funkcję wydania takiego weksla. Zatem, wydanie weksla będzie mieściło się w zakresie definicji terminu „uregulowanie”.

Zgodnie z art. 506 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380 z późn. zm.) jeżeli w celu umorzenia zobowiązania dłużnik zobowiązuje się za zgodą wierzyciela spełnić inne świadczenie albo nawet to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej, zobowiązanie dotychczasowe wygasa (odnowienie).

Stosownie do art. 506 § 2 ustawy Kodeks cywilny, w razie wątpliwości poczytuje się, że zmiana treści dotychczasowego zobowiązania nie stanowi odnowienia. Dotyczy to w szczególności wypadku, gdy wierzyciel otrzymuje od dłużnika weksel lub czek.

Z powyższych uregulowań wynika, że samo wystawienie weksla własnego nie może być równoznaczne ze zmianą formy zapłaty za dostawę towaru lub usługi, lecz musi być efektem zaciągnięcia nowego zobowiązania, co spowoduje wygaśnięcie (umorzenie) dotychczasowego zobowiązania. W takim jedynie przypadku spełniona jest funkcja płatnicza weksla, której rezultatem jest zapłata ceny za nabyty towar lub usługę. W przeciwnym bowiem przypadku weksel pełniłby jedynie formę zabezpieczenia długu powstałego z tytułu nabycia towarów lub usług. W celu wskazania, że weksel pełni faktycznie funkcję płatniczą, kontrahenci z reguły podpisują umowy, z których wyraźnie wynika, że dłużnik (wystawca weksla własnego) zaciąga zobowiązanie wekslowe wobec kontrahenta (wierzyciela) w miejsce dotychczasowego zobowiązania handlowego, które ulega wygaśnięciu (umorzeniu).

Jak wynika z opisu sprawy wystawienie weksla własnego będzie stanowiło przyrzeczenie bezwarunkowe zapłaty oznaczonej sumy pieniężnej z odroczonym terminem płatności, natomiast jego wręczenie będzie miało na celu wygaszenie zobowiązania z tytułu zapłaty na rzecz sprzedawcy ceny za nabyte materiały. Strony transakcji planują przyjąć instytucję nowacji zgodnie z art. 506 Kodeksu cywilnego. Za zgodą kontrahenta (wierzyciela), w miejsce realizacji zobowiązania do zapłaty ceny za zakupione materiały Spółka zobowiąże się do spełnienia innego świadczenia - wystawienia i wydania weksla własnego, a tym samym realizacji w przyszłości zobowiązania wekslowego. Szczegółowe uregulowania dotyczące zasad rozliczeń pomiędzy Spółką i dostawcą zostaną zawarte w łączącej strony umowie o współpracy handlowej (której zasady zostały wymienione w opisie zdarzenia przyszłego).

Należy wskazać, że z instytucji nowacji wynika, że na jej skutek dłużnik zobowiązuje się względem wierzyciela za jego zgodą spełnić inne świadczenie niż to, do którego był dotychczas zobowiązany, ewentualnie świadczyć wprawdzie to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej. Innymi słowy, zmiana polegać może na zmianie przedmiotu świadczenia, bądź na zmianie tytułu (źródła, podstawy prawnej) zobowiązania.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że skoro Spółka stosownie do art. 506 § 1 Kodeksu cywilnego zobowiąże się do spełnienia nowego zobowiązania (świadczenia wynikającego ze zobowiązania wekslowego) - to wystawienie i wydanie weksla własnego i jego przyjęcie przez dostawcę skutkujące wygaśnięciem zobowiązania Spółki z tytułu nabycia towarów w stosunku do dostawcy, należy uznać za uregulowanie należności w rozumieniu przepisu art. 89b ustawy o VAT.

Zatem, należy zgodzić się ze stanowiskiem Spółki, że wręczenie weksla kontrahentowi będącemu dostawcą materiałów do produkcji odzieży damskiej, dokonywane na podstawie umowy przewidującej płatniczy skutek wręczenia weksla, stanowi „uregulowanie” zobowiązania z tytułu zapłaty należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów w rozumieniu art. 89b ustawy o VAT.

Tym samym Spółka nie będzie zobowiązana do korekty podatku VAT naliczonego po upływie terminu 150 dni od dnia upływu terminu płatności zobowiązania z tytułu zakupu materiałów do produkcji odzieży damskiej.

Stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności; oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy; określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego; w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.