Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1-1/4511-1-79/16-5/IM
z 20 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 15 lipca 2016 r. (data wpływu 20 lipca 2016 r.), uzupełnionym w dniach 5 i 8 września 2016 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie korekty kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lipca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika, w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłaty sądowej, wynagrodzenia radcy prawnego, wynagrodzenia prowizyjnego byłego zleceniobiorcy, odsetek ustawowych oraz w zakresie korekty kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 1 § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 29 sierpnia 2016 r., znak ILPB1-1/4511-1-79/16-2/IM, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania. Wniosek uzupełniono w dniach 5 i 8 września 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest krajową osobą fizyczną i prowadzi działalność gospodarczą. Podatnik prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów (PKPiR). W ramach tej działalności w 2006 roku, na podstawie umowy zlecenia, podatnik zatrudnił osobę fizyczną do pomocy w prowadzeniu jednego z zakładów swego przedsiębiorstwa. W pisemnej umowie strony uzgodniły, ze wynagrodzenie zleceniobiorcy składać się będzie z części stałej, zryczałtowanej, wypłacanej miesięcznie, oraz części prowizyjnej, należnej zleceniobiorcy w razie osiągnięcia przez zakład zysków zdefiniowanych w umowie stron.

W 2008 roku współpraca stron została zerwana, a między stronami zaistniał spór o to, czy zleceniobiorcy wynagrodzenie jest należne i w jakiej wysokości, przy czym strony prezentowały odmienny sposób wykładni postanowień umowy dotyczących tego wynagrodzenia. Spór ten zawisł przed sądem powszechnym w 2008 roku. Początkowo sprawę rozpoznawał sąd pracy, lecz po stwierdzeniu, że łączący strony stosunek nie miał charakteru stosunku pracy, sprawę przekazano do rozpoznania wydziałowi cywilnemu. W trakcie postępowania podatnik – po zaktualizowaniu w 2011 roku okoliczności uzasadniających podstawę do wypłaty wynagrodzenia prowizyjnego – spełnił dobrowolnie uznane przez siebie za bezsporne w tym momencie świadczenie z tytułu wynagrodzenia prowizyjnego.

Dopiero w 2015 roku, po przeprowadzeniu dowodów z 2 opinii biegłych z zakresu księgowości, sąd I instancji wydał wyrok, w którym oddalił połowę z dochodzonego przez byłego zleceniobiorcę roszczenia, a połowę uznał za zasadną, uwzględniając argumenty i zarzuty podatnika. Po zapoznaniu się z pisemnym uzasadnieniem sądu w części uznał motywy rozstrzygnięcia za przekonywujące i zasadne. W pozostałej części, również co do rozstrzygnięcia o kosztach postępowania, podatnik wyrok sądu I instancji zaskarżył apelacją.

W 2016 roku sąd II instancji prawomocnym wyrokiem jednak w przeważającej części oddalił apelację podatnika, wobec czego i pozostała część zasądzonego przez sąd I instancji wraz z odsetkami naliczonymi od 2008 roku do dnia zapłaty włącznie, stała się natychmiastowo wymagalna. Z uwagi na to, że podatnik w połowie sprawę również wygrał, podatnik ma obowiązek zapłacić połowę opłaty sądowej, nie ma natomiast obowiązku zwrócić byłemu zleceniobiorcy poniesionych przez niego kosztów zastępstwa procesowego przez radcę prawnego. Zgodnie z umową podatnik ma natomiast obowiązek zapłacić wynagrodzenie odpowiadające stawkom przyjętym w odrębnych przepisach prawa reprezentującemu podatnika radcy prawnego, po zapoznaniu się z pisemnym uzasadnieniem wyroku sądu II instancji, co też jeszcze nie nastąpiło.

W związku z prawomocnym wyrokiem podatnik zamierza dobrowolnie spełnić zasądzone od niego świadczenia, w tym na rzecz byłego zleceniobiorcy wraz z zasądzonymi przez sąd odsetkami ustawowymi. Zgodnie z porozumieniem z byłym zleceniobiorcą zapłata miałaby nastąpić w 2016 roku, przelewem na podany przez byłego zleceniobiorcę rachunek bankowy w kraju, z powołaniem jako podstawy spełnienia świadczenia umowy stron oraz zapadłych w sprawie wyroków.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wyjaśnił, że pytania od pierwszego do piątego (1-5) włącznie w rubr. 80 wniosku dotyczą zdarzeń przyszłych, pytanie szóste (6) w rubr. 80 wniosku dotyczy zdarzenia zaistniałego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy wnioskodawca ma obowiązek pobrać i odprowadzić podatek dochodowy od osób fizycznych od świadczenia wypłacanego byłemu zleceniobiorcy w 2016?
2. Czy po wniesieniu przez podatnika zasądzonej opłaty sądowej stanowić ona będzie u podatnika koszt uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych, potrącalny w roku podatkowym, w którym zapłata ta nastąpiła?
3. Czy po zapłacie przez podatnika wynagrodzenia radcy prawnemu reprezentującemu podatnika w sporze sądowym wynagrodzenie to stanowić będzie u podatnika koszt uzyskania przychodu w podatku dochodowym, potrącalny w roku podatkowym w którym zapłata ta nastąpiła?
4. Czy wynagrodzenie prowizyjne zapłacone byłemu zleceniobiorcy zgodnie z wyrokiem sądowym stanowić będzie u podatnika koszt uzyskania przychodu potrącalny w roku, w którym zapłata ta nastąpiła?
5. Czy odsetki ustawowe za opóźnienie w zapłacie wynagrodzenia prowizyjnego, ustalone wyrokiem sądowym, stanowić będą u podatnika koszt uzyskania przychodu potrącalny w roku, w którym zapłata tych odsetek nastąpiła?
6. Czy ta część wynagrodzenia prowizyjnego, która zapłacona została przez podatnika w 2011 roku, w trakcie procesu lecz wobec zaktualizowania się przewidzianych w umowie warunków do jej wypłaty, stanowi u podatnika koszt uzyskania przychodu w roku 2011 czy możliwa jest korekta złożonej przez podatnika w 2012 roku deklaracji w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2011 uwzględniająca wypłaconą kwotę jako koszt uzyskania przychodu przez podatnika błędnie pominięty?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie nr 6 w zakresie korekty kosztów uzyskania przychodów. Natomiast w dniu 20 października 2016 r. wniosek w części dotyczącej pytań:

• nr 1 w zakresie obowiązków płatnika został rozstrzygnięty odrębną interpretacją nr ILPB1-1/4511-1-79/16-3/IM,
• nr 2-5 w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłaty sądowej, wynagrodzenia radcy prawnego, wynagrodzenia prowizyjnego byłego zleceniobiorcy, odsetek ustawowych został rozstrzygnięty odrębną interpretacją nr ILPB1-1/4511-1-79/16-4/IM.
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, ad. 6 wypłacona w trakcie procesu część wynagrodzenia prowizyjnego stanowić będzie u podatnika koszt uzyskania przychodu za rok 2011. W tym bowiem roku zaktualizowały się przewidziane jeszcze w umowie stron warunki do wypłaty tego wynagrodzenia powiązanego bezpośrednio z uzyskanym w tym roku przychodem. Wobec nieuwzględnienia tego kosztu w deklaracji w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2011, złożonej przez podatnika w 2012 r. podatnik uważa, że ma prawo do złożenia korekty tej deklaracji na zasadach przewidzianych w Ordynacji podatkowej. Zdaniem podatnika można zatem przyjąć, że wydatek z tego tytułu jest kosztem uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm. dalej „u.p.d.o.p.”) nie ujętym w katalogu wyłączeń przewidzianym w art. 23 u.p.d.o.p. wobec czego stanowisko podatnika jest prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Natomiast stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 55 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18, świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania praktyk studenckich, o których mowa w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich (Dz. U. Nr 127, poz. 1052), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy, z zastrzeżeniem art. 22 ust. 6ba.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w ramach działalności w 2006 roku, na podstawie umowy zlecenia, zatrudnił osobę fizyczną.

W 2008 roku współpraca stron została zerwana, a między stronami zaistniał spór o to, czy zleceniobiorcy wynagrodzenie jest należne i w jakiej wysokości, przy czym strony prezentowały odmienny sposób wykładni postanowień umowy dotyczących tego wynagrodzenia. Spór ten zawisł przed sądem powszechnym w 2008 roku. Początkowo sprawę rozpoznawał sąd pracy, lecz po stwierdzeniu, że łączący strony stosunek nie miał charakteru stosunku pracy, sprawę przekazano do rozpoznania wydziałowi cywilnemu. W trakcie postępowania podatnik – po zaktualizowaniu w 2011 roku okoliczności uzasadniających podstawę do wypłaty wynagrodzenia prowizyjnego – spełnił dobrowolnie uznane przez siebie za bezsporne w tym momencie świadczenie z tytułu wynagrodzenia prowizyjnego.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy kwestii, czy ta część wynagrodzenia prowizyjnego, która zapłacona została przez podatnika w 2011 roku, stanowi u podatnika koszt uzyskania przychodu w roku 2011 oraz czy możliwa jest korekta złożonej przez podatnika w 2012 roku deklaracji w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2011, uwzględniająca wypłaconą kwotę jako koszt uzyskania przychodu przez podatnika błędnie pominięty?

W związku z powyższym, mając na uwadze cytowane wcześniej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy uznać, że w przypadku, jeżeli Wnioskodawca wypłacił w 2011 roku świadczenie w postaci wynagrodzeniu za czynności zaliczane do przychodów ze źródła określonego w art. 13 pkt 8 ww. ustawy (tj. z tytułu umowy zlecenia), to nie istniały przeszkody, aby wynagrodzenie to móc zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów 2011 roku.

Stąd też Wnioskodawca może – wobec nieuwzględnienia tego kosztu w zeznaniu podatkowym za rok 2011 – działając na podstawie art. 81 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, dokonać korekty zeznania podatkowego, uwzględniając zapłacone wynagrodzenie w kosztach uzyskania przychodów.

W myśl art. 81 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklaracje. Przy czym, stosownie do art. 3 pkt 5 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach – rozumie się przez to również zeznania (…), do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego, podatnicy (…).

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.