Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1-1/4511-1-79/16-4/IM
z 20 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 15 lipca 2016 r. (data wpływu 20 lipca 2016 r.), uzupełnionym w dniach 5 i 8 września 2016 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów:

• opłaty sądowej – jest prawidłowe,
• wynagrodzenia radcy prawnego – jest prawidłowe,
• wynagrodzenia prowizyjnego byłego zleceniobiorcy – jest prawidłowe,
• odsetek ustawowych – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 20 lipca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika, w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłaty sądowej, wynagrodzenia radcy prawnego, wynagrodzenia prowizyjnego byłego zleceniobiorcy, odsetek ustawowych oraz w zakresie korekty kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 1 § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 29 sierpnia 2016 r., znak ILPB1-1/4511-1-79/16-2/IM, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania. Wniosek uzupełniono w dniach 5 i 8 września 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest krajową osobą fizyczną i prowadzi działalność gospodarczą. Podatnik prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów (PKPiR). W ramach tej działalności w 2006 roku, na podstawie umowy zlecenia, podatnik zatrudnił osobę fizyczną do pomocy w prowadzeniu jednego z zakładów swego przedsiębiorstwa. W pisemnej umowie strony uzgodniły, ze wynagrodzenie zleceniobiorcy składać się będzie z części stałej, zryczałtowanej, wypłacanej miesięcznie, oraz części prowizyjnej, należnej zleceniobiorcy w razie osiągnięcia przez zakład zysków zdefiniowanych w umowie stron.

W 2008 roku współpraca stron została zerwana, a między stronami zaistniał spór o to, czy zleceniobiorcy wynagrodzenie jest należne i w jakiej wysokości, przy czym strony prezentowały odmienny sposób wykładni postanowień umowy dotyczących tego wynagrodzenia. Spór ten zawisł przed sądem powszechnym w 2008 roku. Początkowo sprawę rozpoznawał sąd pracy, lecz po stwierdzeniu, że łączący strony stosunek nie miał charakteru stosunku pracy, sprawę przekazano do rozpoznania wydziałowi cywilnemu. W trakcie postępowania podatnik - po zaktualizowaniu w 2011 roku okoliczności uzasadniających podstawę do wypłaty wynagrodzenia prowizyjnego - spełnił dobrowolnie uznane przez siebie za bezsporne w tym momencie świadczenie z tytułu wynagrodzenia prowizyjnego.

Dopiero w 2015 roku, po przeprowadzeniu dowodów z 2 opinii biegłych z zakresu księgowości, sąd I instancji wydał wyrok, w którym oddalił połowę z dochodzonego przez byłego zleceniobiorcę roszczenia, a połowę uznał za zasadną, uwzględniając argumenty i zarzuty podatnika. Po zapoznaniu się z pisemnym uzasadnieniem sądu w części uznał motywy rozstrzygnięcia za przekonywujące i zasadne. W pozostałej części, również co do rozstrzygnięcia o kosztach postępowania, podatnik wyrok sądu I instancji zaskarżył apelacją.

W 2016 roku sąd II instancji prawomocnym wyrokiem jednak w przeważającej części oddalił apelację podatnika, wobec czego i pozostała część zasądzonego przez sąd I instancji wraz z odsetkami naliczonymi od 2008 roku do dnia zapłaty włącznie, stała się natychmiastowo wymagalna. Z uwagi na to, że podatnik w połowie sprawę również wygrał, podatnik ma obowiązek zapłacić połowę opłaty sądowej, nie ma natomiast obowiązku zwrócić byłemu zleceniobiorcy poniesionych przez niego kosztów zastępstwa procesowego przez radcę prawnego. Zgodnie z umową podatnik ma natomiast obowiązek zapłacić wynagrodzenie odpowiadające stawkom przyjętym w odrębnych przepisach prawa reprezentującemu podatnika radcy prawnego, po zapoznaniu się z pisemnym uzasadnieniem wyroku sądu II instancji, co też jeszcze nie nastąpiło.

W związku z prawomocnym wyrokiem podatnik zamierza dobrowolnie spełnić zasądzone od niego świadczenia, w tym na rzecz byłego zleceniobiorcy wraz z zasądzonymi przez sąd odsetkami ustawowymi. Zgodnie z porozumieniem z byłym zleceniobiorcą zapłata miałaby nastąpić w 2016 roku, przelewem na podany przez byłego zleceniobiorcę rachunek bankowy w kraju, z powołaniem jako podstawy spełnienia świadczenia umowy stron oraz zapadłych w sprawie wyroków.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wyjaśnił, że pytania od pierwszego do piątego (1-5) włącznie w rubr. 80 wniosku dotyczą zdarzeń przyszłych, pytanie szóste (6) w rubr. 80 wniosku dotyczy zdarzenia zaistniałego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy wnioskodawca ma obowiązek pobrać i odprowadzić podatek dochodowy od osób fizycznych od świadczenia wypłacanego byłemu zleceniobiorcy w 2016?
2. Czy po wniesieniu przez podatnika zasądzonej opłaty sądowej stanowić ona będzie u podatnika koszt uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych, potrącalny w roku podatkowym, w którym zapłata ta nastąpiła?
3. Czy po zapłacie przez podatnika wynagrodzenia radcy prawnemu reprezentującemu podatnika w sporze sądowym wynagrodzenie to stanowić będzie u podatnika koszt uzyskania przychodu w podatku dochodowym, potrącalny w roku podatkowym w którym zapłata ta nastąpiła?
4. Czy wynagrodzenie prowizyjne zapłacone byłemu zleceniobiorcy zgodnie z wyrokiem sądowym stanowić będzie u podatnika koszt uzyskania przychodu potrącalny w roku, w którym zapłata ta nastąpiła?
5. Czy odsetki ustawowe za opóźnienie w zapłacie wynagrodzenia prowizyjnego, ustalone wyrokiem sądowym, stanowić będą u podatnika koszt uzyskania przychodu potrącalny w roku, w którym zapłata tych odsetek nastąpiła?
6. Czy ta część wynagrodzenia prowizyjnego, która zapłacona została przez podatnika w 2011 roku, w trakcie procesu lecz wobec zaktualizowania się przewidzianych w umowie warunków do jej wypłaty, stanowi u podatnika koszt uzyskania przychodu w roku 2011 czy możliwa jest korekta złożonej przez podatnika w 2012 roku deklaracji w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2011 uwzględniająca wypłaconą kwotę jako koszt uzyskania przychodu przez podatnika błędnie pominięty?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytania nr 2-5 w zakresie kosztów uzyskani przychodów. Natomiast w dniu 20 października 2016 r. wniosek w części dotyczącej pytań:

• nr 1 w zakresie obowiązków płatnika został rozstrzygnięty odrębną interpretacją nr ILPB1-1/4511-1-79/16-3/IM,
• nr 6 w zakresie korekty kosztów uzyskania przychodów został rozstrzygnięty odrębną interpretacją indywidualną nr ILPB1-1/4511-1-79/16-5/IM.
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, ad. 2 zapłacona przez podatnika opłata sądowa stanowić będzie dla niego koszt uzyskania przychodu potrącalny w roku, w którym zapłata ta nastąpi. Z wyroku sądowego wynika bowiem, że zarzuty podatnika zostały przez sąd uwzględnione co doprowadziło do tego, że podatnik okazał się być zobowiązany do spełnienia na rzecz byłego zleceniobiorcy jedynie połowy ze świadczeń, których domagał się on od podatnika przed procesem w trakcie tego procesu. Zdaniem podatnika można zatem przyjąć, że wydatek z tego tytułu jest kosztem uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm. dalej „u.p.d.o.p.”), nie ujętym w katalogu wyłączeń przewidzianym w art. 23 u.p.d.o.p. Wobec tego, jak i mając na uwadze reguły przewidziane w art. 22 ust. 4 w zw. z ust. 6 u.p.d.o.p. podatnik uważa że zaprezentowane stanowisko jest prawidłowe.

Zdaniem Wnioskodawcy, ad. 3 zapłacone przez podatnika wynagrodzenie radcy prawnemu, reprezentującego podatnika w procesie stanowić będzie dla podatnika koszt uzyskania przychodu potrącalny w roku, w którym zapłata ta nastąpi. Z wyroku sądowego wynika bowiem że obrona prowadzona przez profesjonalnego pełnomocnika wynajętego przez podatnika okazała się skuteczna i celowa, skoro zarzuty podatnika zostały przez sąd uwzględnione co doprowadziło do tego, że podatnik okazał się być zobowiązany do spełnienia na rzecz byłego zleceniobiorcy jedynie połowy ze świadczeń, których domagał się on od podatnika przed procesem i w trakcie tego procesu. Zdaniem podatnika można zatem przyjąć że wydatek z tego tytułu jest „kosztem uzyskana przychodu” w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm. dalej „u.p.d.o.p.”) nie ujętym w katalogu wyłączeń przewidzianym w art. 23 u.p.d.o.p. Wobec tego, jak i mając na uwadze reguły przewidziane w art. 22 ust. 4 w zw. z ust. 6 u.p.d.o.p. podatnik uważa, że zaprezentowane stanowisko jest prawidłowe.

Zdaniem Wnioskodawcy, ad. 4 wynagrodzenie prowizyjne wypłacone byłemu zleceniobiorcy zgodnie z wyrokiem sądowym odwołującym się do wiążącej wcześniej strony umowy stanowić będzie u podatnika koszt uzyskania przychodu potrącany w roku w którym wynagrodzenie to zostanie zapłacone byłemu zleceniobiorcy. Świadczenie to uzależnione bowiem zostało bezpośrednio od uzyskania przez podatnika przychodu. Wobec sporu stron o wykładnię umowy dopiero wskutek zakończonego w 2016 r. procesu rozstrzygnięto prawomocnie o tym, że rzeczywiście podatnik uzyskał taki przychód w latach 2006 do 2008 (w rozumieniu umowy zawartej z byłym zleceniobiorcą), który zobowiązywał go do wypłaty wynagrodzenia prowizyjnego zleceniobiorcy, a także prawomocnie rozstrzygnięto o wysokości tego wynagrodzenia i chwili, z którą podatnik miał popaść w opóźnienie z zapłatą tego wynagrodzenia (2008 rok, jako chwila doręczenia pozwu podatnikowi). Fakt, że rozstrzygniecie to zapadło dopiero po 8 latach procesu po przeprowadzeniu 2 opinii biegłych sądowych w zakresie księgowości, a także rozstrzygnięciem tym sąd orzekł także o tym, że połowa dochodzonych od podatnika roszczeń okazała się być bezpodstawna, świadczy też o tym, że spór był skomplikowany, a podatnik zasadnie częściowo skutecznie, bronił się przed roszczeniami byłego zleceniobiorcy. Zdaniem podatnika można zatem przyjąć że wydatek z tego tytułu jest „kosztem uzyskania przychodu” w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm. dalej „u.p.d.o.p.”) nie ujętym w katalogu wyłączeń przewidzianym w art. 23 u.p.d.o.p. Wobec tego, jak i mając na uwadze reguły przewidziane w art. 22 ust. 4 w zw. z ust. 6 u.p.d.o.p. podatnik uważa, że zaprezentowane Stanowisko jest prawidłowe.

Zdaniem Wnioskodawcy, ad. 5 kosztem uzyskania przychodu będą też zapłacone byłemu zleceniobiorcy odsetki ustawowe za opóźnienie w zapłacie. Zdaniem podatnika można zatem przyjąć, że wydatek z tego tytułu jest kosztem uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992, o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm. dalej „u.p.d.o.p.”) nie ujętym w katalogu wyłączeń przewidzianym w art. 23 u.p.d.o.p. Wobec tego jak i mając na uwadze reguły przewidziane w art. 22 ust. 4 w zw. z ust. 6 u.p.d.o.p. podatnik uważa, że zaprezentowane stanowisko jest prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów:

• opłaty sądowej – jest prawidłowe,
• wynagrodzenia radcy prawnego – jest prawidłowe,
• wynagrodzenia prowizyjnego byłego zleceniobiorcy – jest prawidłowe,
• odsetek ustawowych – jest prawidłowe.
  
  

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Katalog wyłączeń zawarty w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera żadnych ograniczeń w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na: zasadzoną opłatę sądową, wynagrodzenie radcy prawnego, wynagrodzenie prowizyjne zapłacone byłemu zleceniobiorcy, oraz odsetki ustawowe za opóźnienie w zapłacie wynagrodzenia prowizyjnego. Możliwość zaliczenia ww. wydatków do ww. kosztów zależy zatem od spełnienia pozostałych przesłanek określonych w ww. art. 22 ust. 1 ww. ustawy, w szczególności od oceny zasadności poniesienia tych wydatków.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości. Podkreślić przy tym należy, że ciężar wykazania związku przyczynowo-skutkowego z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Jak wynika z przedstawionego zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca w ramach działalności w 2006 roku, na podstawie umowy zlecenia, zatrudnił osobę fizyczną. W 2008 roku współpraca stron została zerwana, a między stronami zaistniał spór o to, czy zleceniobiorcy wynagrodzenie jest należne i w jakiej wysokości, przy czym strony prezentowały odmienny sposób wykładni postanowień umowy dotyczących tego wynagrodzenia. Spór ten zawisł przed sądem powszechnym. W 2015 roku, po przeprowadzeniu dowodów z 2 opinii biegłych z zakresu księgowości, sąd I instancji wydał wyrok, w którym oddalił połowę z dochodzonego przez byłego zleceniobiorcę roszczenia, a połowę uznał za zasadną, uwzględniając argumenty i zarzuty podatnika. W 2016 roku sąd II instancji prawomocnym wyrokiem w przeważającej części oddalił apelację podatnika, wobec czego i pozostała część zasądzonego przez sąd I instancji wraz z odsetkami naliczonymi od 2008 roku do dnia zapłaty włącznie, stała się natychmiastowo wymagalna. W związku z prawomocnym wyrokiem podatnik zamierza dobrowolnie spełnić zasądzone od niego świadczenia, w tym na rzecz byłego zleceniobiorcy wraz z zasądzonymi przez sąd odsetkami ustawowymi. Zgodnie z porozumieniem z byłym zleceniobiorcą zapłata miałaby nastąpić w 2016 roku.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że kwota zasadzonej opłaty sądowej, wynagrodzenie radcy prawnego, wynagrodzenie prowizyjne zapłacone byłemu zleceniobiorcy, oraz odsetki ustawowe za opóźnienie w zapłacie wynagrodzenia prowizyjnego są w istocie wydatkami poniesionymi w celu uzyskiwania przychodów z prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Tym samym, mogą zostać uznane za koszt uzyskania przychodów prowadzonej działalności, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się do momentu ewidencjonowania kosztów uzyskania przychodów, wskazać należy, że na podstawie art. 22 ust. 4 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10.

Przy czym, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu (art. 22 ust. 6b ww. ustawy).

Należy przy tym wskazać, że zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

W świetle powyższego dopiero zapłacenie odsetek daje możliwość zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów.

Natomiast stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 55 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18, świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania praktyk studenckich, o których mowa w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich (Dz. U. Nr 127, poz. 1052), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy, z zastrzeżeniem art. 22 ust. 6ba.

Dlatego wypłata świadczenia byłemu zleceniobiorcy w postaci wynagrodzenia prowizyjnego będzie kosztem uzyskania przychodów w roku, w którym wynagrodzenie to zostanie zapłacone byłemu zleceniobiorcy.

Przy czym podkreślić należy, że wykazanie związku poniesionych wydatków z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz jego wpływu na wysokość osiągniętych przychodów spoczywa na podatniku, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii. Interpretację indywidualną wydaje się bowiem wyłącznie w oparciu o stan faktyczny/zdarzenie przyszłe przedstawione przez Wnioskodawcę, natomiast w toku prowadzonego postępowania podatkowego lub kontrolnego właściwy organ prowadzi postępowanie dowodowe w celu dokładnego ustalenia stanu faktycznego, który rzeczywiście zaistniał.

Mając na uwadze cytowane wyżej przepisy, stwierdzić należy, że zasądzona opłata sądowa, wynagrodzenie radcy prawnego reprezentującego podatnika w sporze sądowym, wynagrodzenie prowizyjne zapłacone byłemu zleceniobiorcy zgodnie z wyrokiem sądowym oraz odsetki ustawowe za opóźnienie w zapłacie wynagrodzenia prowizyjnego, ustalone wyrokiem sądowym, stanowić będą u Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu potrącane w roku, w którym zapłata tych wydatków nastąpiła.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ wskazuje, że przedstawiając własne stanowisko, Wnioskodawca podał art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm. dalej „u.p.d.o.p.”), art. 23 u.p.d.o.p., art. 22 ust. 4 w zw. z ust. 6 u.p.d.o.p.

Mając jednak na uwadze merytoryczną treść przedmiotowego wniosku, tut. Organ zrozumiał, że Wnioskodawca miał na uwadze treść art. 22 ust. 1, art. 23 oraz art. 22 ust. 4 w zw. z ust. 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), na który powołuje się przedstawiając własne stanowisko w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.